Kraków - 1325. Król Władysław Łokietek marzy o zjednoczeniu ziem polskich i planuje atak na Płock, by osłabić sojusz Mazowsza z Krzyżakami. Sytuację zmienia jednak przybycie na Wawel rycerza Pełki, który uciekł z niewoli wielkiego księcia Litwy Giedymina i prosi władcę o ratunek dla uwięzionych. Łokietek postanawia zawrzeć z Litwą sojusz dzięki małżeństwu swojego syna Kazimierza z córką Giedymina - Aldoną. Dziewczyna, choć kocha innego, ulega woli ojca, przyjeżdża do Polski i przyjmuje chrzest, na którym dostaje nowe imię: Anna. Królowa Jadwiga od początku okazuje jednak przyszłej synowej niechęć.
Po siedmiu latach Kazimierz i Anna są rodzicami dwóch córek: Elżbietki i Kundzi. Stosunki królowej Jadwigi z synową pozostają napięte, gdy obie czekają na Wawelu na powrót mężów z kolejnej wojny. Król Władysław powraca do Krakowa jako zwycięzca, po zdobyciu Kościana i pokonaniu książąt, którzy złożyli hołd Janowi Luksemburskiemu, władcy Czech. Tuż po przybyciu na dwór Łokietek traci jednak siły i morzy go choroba. Królowa Jadwiga postanawia zachować chorobę władcy w tajemnicy, nie tylko przed dworem, ale także przed Anną, obawiając się, że synowa doniesie o słabości króla swojemu ojcu wielkiemu księciu Litwy Giedyminowi. Czujna Anna udaje się po wróżbę do wiedźmy.
Król Władysław jest bliski śmierci i martwi się o przyszłość korony. Jadwiga nadal ukrywa jego stan przed dworem. Tymczasem na Wawelu pojawia się minstrel z Litwy, z tajną wiadomością dla Anny. Z pomocą minstrela i swoich dwórek (Cudki oraz Egle) księżniczka wymyka się podstępem z zamku na spotkanie ze swoim bratem Olgierdem, który odpowiedział na jej wezwanie i przyjechał do Polski. Książę Kazimierz zauważa jednak, że jego żona zniknęła i podejrzewając ją o zdradę, wyrusza jej śladem. Tymczasem Jaśko z Melsztyna, zaufany rycerz Kazimierza donosi o wyjeździe Anny królowej Jadwidze...
Tajemniczy mężczyzna w kapturze przekupuje jednego z wieśniaków, który ma podrzucić do królewskiej spiżarni truciznę. W pobliże Krakowa docierają książęta: Władysław łęczycki i Przemek sieradzki bratankowie Łokietka, którzy po śmierci liczą na przejęcie jego ziem. Córka królewskiej pary - Kunegunda ma za to nadzieję, że polską koronę zdobędzie jej syn Bolko. Tuż przed śmiercią król Władysław prosi bliskich, by wspierali Kazimierza i to jego wybiera na swojego następcę. Na dworze pojawia się tajemnicza dziewczynka. Anna od razu rozpoznaje w niej podobieństwo do męża...
Po śmierci króla w Krakowie zostaje ogłoszona żałoba, a na dworze panuje niepewność czy Kazimierz przejmie koronę i dostanie akceptację papieża. Tymczasem sytuację na Wawelu komplikuje pojawienie się Jolenty nieślubnej córki Kazimierza, przysłanej przez Elżbietę, siostrę Kazimierza i Królową Węgier, z ostrzeżeniem, że dziecku grozi niebezpieczeństwo. Biskup krakowski Grot i archidiakon Jarosław obawiają się dezaprobaty papieża. Anna jest załamana i nie może wybaczyć mężowi. Tymczasem Olgierd, zawraca z drogi powrotnej na Litwę, po podsłuchaniu rozmowy tajemniczych Węgrów w karczmie...
Na dworze panuje poruszenie. Kazimierz i Jadwiga nie wierzą w spisek węgierski. Podejrzewają intrygę Olgierda, jednak wzmacniane są straże, a w kuchni nakazuje się ostrożność. Brat Anny w obawie o jej życie i zdrowie chce ją zabrać na Litwę. Pomysł podoba się Jadwidze, która nadal okazuje jej niechęć. Królowa uważa, że synowa powinna wyjechać na jakiś czas. Anna jednak wie, że nie może opuścić króla. Kucharka litewska dostrzega na zapleczu kuchni martwe szczury. Wygląda na to, że na zamku jest trucizna. [TVP]
Na dworze królewskim trwa uczta. Najbliższa rodzina i krewni zmarłego podważają ostatnią wolę Władysława Łokietka, dotyczącą koronacji syna, co rozwściecza Jadwigę. Straże odnajdują winnego, Charcika, który na polecenie Węgrów podrzucił do kuchni truciznę. Męczą go wyrzuty sumienia, jednak możliwość wzbogacenia, stała się silniejsza. Podczas biesiady, umiera Podczaszy, który spróbował zatrutych ziół. Miała je wypić królowa. Na Wawelu robi się niespokojnie i coraz bardziej niebezpiecznie. [TVP]
Krzyżacy chcą przedłużenia pokoju za cenę zerwania sojuszu z Litwą. Kazimierz jest nieugięty, chce podpisać rozejm, ale na starych warunkach. Jadwiga uparcie twierdzi, że Anna stoi za spiskiem, aby wraz z bratem przejąć królestwo. Żona Kazimierza boi się o swoje dzieci. Nie pozwala im uczestniczyć w procesji żałobnej, czym ponownie naraża się królowej. Na zamku dochodzi do kolejnej próby otrucia. Zamach na życie królewien: Kundzi i Elżbietki udaremnia Olgierd. [TVP]
Anna i dzieci są przestraszone, boją się o swoje życie. Kazimierz stara się zadbać o ich bezpieczeństwo i coraz częściej podejmuje decyzje sam, czym sprawia Jadwidze wielki zawód. Jest wdzięczny Olgierdowi za uratowanie życia jego córek, dlatego zaprasza go wraz z Giedyminem na swoją koronację. Brat w rozmowie z Anną porusza temat jej dawnej miłości. Przyszła królowa jest zrozpaczona, nie potrafi zapanować nad wspomnieniami. Jadwiga opiekuje się złożoną chorobą córką Kunegundą, która ma żal do matki o niewystarczającą opiekę nad nią. Egle widzi boginię śmierci, Anna jest przerażona. [TVP]
Na zamku trwają przygotowania do pogrzebu Władysława Łokietka. Jadwiga bardzo cierpi po stracie męża. Przyjeżdża królowa Elżbieta, co powoduje zamieszanie na dworze. Kunegunda próbuje zniechęcić siostrę do Kazimierza i Anny, jednak Elżbieta broni brata i staje po jego stronie niczym matka. Jest bezwzględna w osądzie spiskowców węgierskich. Wraz z Kazimierzem skazuje ich na tortury i śmierć, za próbę otrucia rodziny królewskiej. W tle uroczystości pogrzebowych na dworze rozwija się pierwszy poważny romans. Zaufany króla - Niemierza zakochuje się w Cudce - dwórce Anny.
Trwa Wielki Post. Córki Anny i Kazimierza ściśle go przestrzegają, co doprowadza małą Elżbietkę do omdlenia. Powoduje to pierwszy otwarty konflikt między Jadwigą a jej synową. Kazimierz udaje się na polowanie z Olgierdem, który próbuje mu dorównać. Obydwaj dobrze się bawią w swoim towarzystwie. W królewskich lasach spotykają polującego młodzieńca Maćka. Przyszły król oszczędza mu kary i przyjmuje go do pracy na zamku. Anna cierpi z powodu samotności, która doskwiera jej na dworze. Jej dawna miłość z Litwy ma wkrótce odwiedzić Wawel.
Cały dwór uczestniczy w uroczystościach wielkanocnych. Poruszające Misterium Paschalne skłania Annę do przemyśleń - wiara chrześcijańska staje się dla niej ważna. Wciąż rozpamiętuje dawnego ukochanego, dlatego szuka duchowej pomocy u swojego spowiednika, dominikanina Wojciecha. Kazimierz marzy o dziedzicu, a Anna czuje się w obowiązku dać mężowi syna. Wybranka Niemierzy, Cudka, podkochuje się w przyszłym królu. Nie potrafi zapanować nad swoim uczuciem, co na dworze zaczynają dostrzegać inni. [TVP]
Jadwiga za wszelką cenę próbuje nie dopuścić do koronacji Anny. Uważa, że synowa nie jest godna pełnienia królewskich funkcji i chce pozbyć się księżniczki z dworu. Kazimierz, widząc smutek w oczach żony, zabiera ją na konną przejażdżkę po lesie. Anna czuje się szczęśliwa. W przydrożnej karczmie przyszły król zostaje rozpoznany, a poddani oddają mu hołd. Elżbietka, która dużo czasu spędza z babcią na modlitwach, postanawia pójść do klasztoru. [TVP]
Kazimierz uparcie nie zgadza się na wojnę z Krzyżakami, bardzo mu zależy na bezpieczeństwie Królestwa Polskiego. Jego pokojowe stanowisko popiera kasztelan krakowski Spytek z Melsztyna, który jako jedyny rozumie strategię przyszłego króla. Innego zdania jest biskup krakowski Grot, który uważa, że wojna to jedyne słuszne rozwiązanie. Relacja między Kazimierzem a biskupem staje się coraz bardziej napięta. Anna nieoczekiwanie zaprzyjaźnia się ze swoją szwagierką Elżbietą, żoną króla Węgier, Karola Roberta. Niemierza oświadcza się Cudce podczas uczty. Wybranka rycerza nie jest pewna swoich uczuć. [TVP]
Na dworze trwają przygotowania do koronacji Kazimierza i Anny. Powoli zjeżdżają się zaproszeni goście. Wraz z drugim bratem Anny, Kiejstutem, pojawia się jej młodzieńcza miłość - Arunas. Podczas wspólnej uczty, Jadwiga dostrzega ich wzajemne spojrzenia. Przyszła królowa widzi się z chłopakiem na osobności, o czym nikt poza Olgierdem nic nie wie. Po spotkaniu, Anna nie może otrząsnąć się z emocji, chce żeby Arunas zniknął z jej życia. Schadzkę dawnych kochanków widzi jedna z dwórek, Helena, o czym donosi Jadwidze. [TVP]
Trwają przygotowania do uroczystości koronacji. Jadwiga oskarża synową o zdradę i szuka potwierdzenia wśród osób, które na co dzień są najbliżej Anny. Księżniczka przyznaje się do spotkania z litewskim rycerzem, twierdząc, że musiała rozliczyć się z przeszłością. Kazimierz jest zły na żonę, ale ufa jej i wybacza. Arunas opuszcza Wawel i postanawia wstąpić do klasztoru. Cały dwór huczy od plotek, ale pomimo to ceremonia przebiega bez zakłóceń. Anna u boku Kazimierza, z dumą zakłada koronę. [TVP]
Na Wawelu pojawia się zaufany zmarłego króla Władysława Łokietka, Grzegorz Nekanda, herbu Topór. Kazimierz przyjmuje go z otwartymi ramionami i pragnie, aby został marszałkiem dworu. Po koronacji Anna nabiera pewności siebie, chociaż martwią ją niecichnące plotki. Cudka próbuje ją pocieszyć, co dodaje nowej władczyni otuchy. Jadwiga zmuszona jest usunąć się w cień, co jest dla niej niełatwe. Uświadamia sobie, że może być zaborcza w stosunku do syna, ale nie zamierza znikać z jego życia. W odpowiednim momencie na dwór przybywa jej przyjaciółka Katarzyna, która staje się dla matki Kazimierza oparciem w trudnych chwilach. Arunas w klasztorze w Tyńcu przechodzi duchową przemianę - przyjmuje imię Szymon. [TVP]
Jadwiga czuje, że syn nie liczy się jak dawniej z jej zdaniem, dlatego postanawia wyjechać do Sącza i wstąpić do klasztoru. Decyzja matki rozsierdza Kazimierza. Niczego nieświadomy król, zgadza się, aby na dworze w otoczeniu młodej królowej została Katarzyna. Anna jest wściekła, ma żal do męża, że nie dostrzega podstępnych zamiarów swojej matki. Kłócą się, ale wieść o ciąży szybko studzi negatywne emocje. Kazimierz jest bardzo szczęśliwy i wierzy, że Anna urodzi mu syna. Przekupka - żona skazanego za podrzucenie na dwór trucizny - Charcika, zbliża się do Garncarza. Planują wspólną przyszłość, na razie związaną ze wspólnym biznesem.
Kazimierz nabiera wątpliwości, czy dziecko, które nosi Anna na pewno jest jego. Małżonkowie szczerze rozmawiają o miłości, wierności i Arunasie. Król ufa ukochanej, dzięki czemu czuje się pewniej. Nadal okazuje radość z powodu ciąży Anny i nie przyjmuje do wiadomości, że może urodzić się córka. Królowa jest tym zaniepokojona, martwi się, że może rozczarować męża. Jadwidze dobrze robi pobyt w Sączu u klarysek, odpoczywa na łonie natury.
Dwór obiega wieść o ciąży królowej Anny. Jadwiga rozważa powrót na zamek, bije się z myślami, nie jest pewna decyzji jaką powinna podjąć. Kazimierz uczy Maćka władania mieczem. Młodzieniec przybył na zamek, kiedy podczas polowania w lesie król zaoferował mu pracę na dworze. Bardzo dobrze czują się w swoim towarzystwie. Kazimierz skazuje krewniaka biskupa Grota na ścięcie za przewinienia jakich się dopuścił.
Król chce zawrzeć rozejm z Brandenburgią. Popada przez to w kolejny konflikt z biskupem Grotem i pomimo braku wsparcia z jego strony, konsekwentnie dąży do celu. Kazimierz w podziękowaniu za zasługi, nadaje swoim doradcom tytuły: Jasiek zostaje mianowany kasztelanem małogojskim, a Niemierza ochmistrzem dworu. Jadwiga zaprasza do Sącza Katarzynę Pilecką, gdzie dużo rozmawiają o Annie. Elżbietka i Kundzia dorastają, są ciekawe świata, dlatego na polecenie ich matki Helena uczy je nowych umiejętności.
Kazimierz pragnie wzmocnić swoje państwo, dlatego myśli o budowie nowych zamków. Egle ostrzega królową przed zdradą kogoś z jej bliskich, czym niepokoi Annę. Jadwiga z przyjaciółką planują odnaleźć Arunasa i w ten sposób pogrążyć Annę. Po powrocie na zamek, Katarzyna wypytuje kucharką litewską o rycerza z Litwy. Królowa pod wpływem przeczuć Egle oraz manipulacji Katarzyny wyrzuca Gabiję z dworu za plotkowanie na jej temat.
Na zamku trwają przygotowania do ślubu rycerza Niemierzy i Cudki. Podczas wesela, Kazimierza zaczyna uwodzić jedna z dwórek. Czy król ulegnie pokusie? Na dwór niespodziewanie przybywa książę świdnicki Bolko. Przekaże królowi tragiczną wiadomość.
Jadwiga choruje. Kazimierz podejmuje decyzje, która może zaważyć na życiu matki. Okazuje się, że książę świdnicki dwukrotnie wysłał na Wawel posłańców z tragiczną wiadomością, jednak oni nigdy nie dotarli na zamek.
Sytuacja polityczna staje się coraz bardziej napięta. Król obawia się wojny. Podejrzewa, że za zniknięciem posłów wysłanych przez Bolka na Wawel, stoi sam król Jan Luksemburski. Anna wspiera Kazimierza w trudnych chwilach.
Król wysyła zaufanego rycerza Pełkę z tajną misją. Obiecuje, że zaopiekuje się jego piękną córką Cudką. Anna dowiaduje się, że ktoś na dworze zaczyna intrygować przeciwko niej. Jakie decyzje podejmie? Kucharka Gabija poznaje Karczmarza. [TVP]
Król w obliczu rosnącego zagrożenia kraju, pilnie potrzebuje pieniędzy. Jadwiga, ku zdumieniu otoczenia, zaczyna się dziwnie zachowywać. Katarzyna Pilecka w czasie poszukiwań Arunasa zostaje napadnięta, a jej pachołek zabity. [TVP]
Egle w tajemnicy przed królową spotyka się z Arunasem. Dwórka zwraca się do niego z prośbą, na co chłopak przedstawia jej swój plan. Spowiednik królowej - dominikanin Wojciech - zauważa nietypowe zachowanie jednej z dwórek. Ostrzega przed nią królową. Czy Anna go posłucha? [TVP]
Kazimierz otrzymuje list z żądaniem okupu w zamian za wypuszczenie Katarzyny Pileckiej z niewoli. Udaje mu się zorganizować potrzebne pieniądze. Wysyła swojego zaufanego rycerza. Podczas spotkania z szantażystami dochodzi do nieszczęśliwego wypadku. [TVP]
Porwany rycerz wykazuje się wielką odwagą. Niestety, płaci za to wysoką cenę. Anna niedobrze znosi ciążę, źle się czuje. Sytuacji nie ułatwia wiadomość o śmierci Arunasa. [TVP]
Jasiek kłóci się z Heleną, co doprowadza ją do rozpaczy. Nieszczęśliwa dwórka zaczyna dziwnie się zachowywać. W tajemnicy przed wszystkimi, podejmuje bardzo złą decyzję. [TVP]
Cały dwór jest poruszony zniknięciem królewskich dzieci. Kazimierz osobiście rusza na poszukiwania córek, ukrywając przed wszystkimi swoje przerażenie. Pełka szuka zaginionych posłańców Bolka. [TVP]
Kazimierz podejmuje decyzję o ukaraniu dwórki. Spotyka się to z dużym sprzeciwem jego doradców. Jasiek odkrywa okrutne fakty. [TVP]
Król planuje budowę kolejnych zamków. Z powodu braku wystarczających pieniędzy w skarbcu, decyduje się na pożyczkę od Żyda - Lewka, miejscowego lichwiarza. Ten kontrowersyjny pomysł napotyka na przeszkody. Egle ma złe przeczucia. [TVP]
Król jest wściekły na Jaśka, że nie odpuszcza w sprawie Heleny i podważa jego decyzję. Królowa nadal jest bardzo słaba, sprzeciwia się metodom, jakimi leczy ją Egle. Dwórka jest urażona, czuje się niepotrzebna na Wawelu. [TVP]
Egle, w tajemnicy przed królową Anną, pod osłoną nocy opuszcza zamek. Na Wawelu pojawia się krewna kanclerza, Machna. Elżbietka i Kundzia są nią zachwycone. Biskup Grot spotyka się z Nekandą - doradcą króla, który dla swoich prywatnych korzyści, zaczyna donosić o planach Kazimierza. Pobity i zmaltretowany Pełka jest przetrzymywany w lochu na czeskim zamku. [TVP]
Anna czuje się winna z powodu nagłego odejścia Egle z Wawelu. Kazimierz, chcąc okazać wsparcie smutnej żonie, wysyła gońców na poszukiwanie dwórki. Wzbudza tym ogromny gniew Jadwigi, która w efekcie podejmuje niespodziewaną decyzję. Tymczasem Pełka jest torturowany przez czeskich strażników. Czy pozostanie lojalny wobec króla? [TVP]
Król podpisuje układ przedłużający rozejm z zakonem. Anna jest rozdrażniona z powodu przedłużającej się nieobecności Egle. Swoją złość wyładowuje na nowej dwórce i na Katarzynie, którą oskarża o snucie intryg na dworze. Gabija postanawia opuścić karczmarza i wyruszyć z Egle w podróż powrotną na Litwę. [TVP]
Król zaczyna się domyślać, że jego zaufany - Nekanda - donosi biskupowi Grotowi o jego planach. Kazimierz coraz więcej uwagi poświęca Machnie, co dostrzega jego żona Anna. Na Wawelu pojawia się Giovanni, który ma nauczyć królewskie dzieci tańca. Gabija i Egle, wędrujące przez leśne ostępy na Litwę, zostają napadnięte. [TVP]
Nieoczekiwana wizyta Aldony w komnacie króla ma straszliwe konsekwencje dla wszystkich. Król żałuje tego, co się wydarzyło. Egle i Gabija przyprowadzają związanego napastnika na zamek. Okazuje się, że ma on coś ważnego do przekazania. Kucharka litewska oddaje Cudce krzyżyk należący do Pełki. Dziewczyna jest zrozpaczona na myśl, że już nie zobaczy ojca żywego. [TVP]
Stan zdrowia królowej nagle się pogarsza. Na Wawel przybywa tajemniczy mnich, który przywiózł dla Anny lecznicze zioła z Tyńca. Butrym zostaje poddany torturom. Do komnaty Ligęzy zakrada się postać w kapturze. Podczaszy ma poważne kłopoty. [TVP]
Królowa Anna cudem unika śmierci. Ligęza odkrywa kto spiskuje przeciwko niemu i zaczyna się bronić. Cudka niespodziewanie dowiaduje się, gdzie jest przetrzymywany jej ojciec. Czy zdoła go jeszcze uratować? Machna musi ponieść konsekwencje swojego zachowania. [TVP]
Kazimierz wysyła papieżowi list ze skargą na biskupa Grota. Konflikt między władcą, a duchownym zaostrza się. W dowód uznania - kucharka litewska zostaje ochmistrzynią na dworze królowej. Niemierza wyrusza w tajemnicy uwolnić Pełkę z niewoli. Anna odkrywa smutną prawdę. [TVP]
Na dwór przybywa córka Spytka, Jagna, nowa dwórka królowej. Ma kłopoty z odnalezieniem się w zamkowych realiach. Tymczasem jej brat - Jasiek - nie chce opuścić bandy rozbójniczki Baśki Dunin. Niemierzy udaje się dotrzeć do Czech. Garncarz i przekupka przygotowują się do ślubu. [TVP]
Kazimierz chce wydać Elżbietkę za margrabię brandenburskiego, co martwi Annę. Ponownie dochodzi między nimi do konfliktu. Niemierzę dręczą wyrzuty sumienia, przez co odsuwa się od Cudki. Córka Pełki czuje się osamotniona. Karczmarz przyjmuje pod swój dach Bogdana. [TVP]
Rok 1335. Anna ma przed królem tajemnice. Tymczasem sekretarz Grota, Paszek, zostaje pojmany i osadzony w lochu, za niezapłacenie danin. Uwięzienie sługi rozwściecza Grota. Jagna ma coraz większe powodzenie na dworze. [TVP]
Kazimierz planuje wyjazd do Wyszehradu. Jest wściekły kiedy dowiaduje się, że Anna już nigdy nie urodzi mu syna. Pełka za swoje zasługi zostaje mianowany kasztelanem kaliskim. Biskup Grot organizuje najazd na zamek. [TVP]
Delegacja polska dociera do Wyszehradu. Obrady okazują się burzliwe. Witautas, kupiec i krewny Gabiji, przywozi do Krakowa córkę Egle - Audre. Grot siłą chce uwolnić swojego siostrzeńca. Królowa wykazuje dużą odwagę i hart ducha. [TVP]
Jasiek przestawia swojej siostrze Jagnie - Baśkę Dunin i ich nowo narodzonego syna - Spytka. Rycerz wchodzi także w poważny konflikt z Gedkiem. W Wyszehradzie strażnicy odnajdują ciało martwego Kravarza. Podejrzenie pada na Pełkę. Czy to on zabił? [TVP]
Na dworze pojawia się kuzynka biskupa Grota - Bożena Tęczyńska. Robi na wszystkich duże wrażenie, nawet wymagająca Aldona bardzo ją lubi. Gedko wiele ryzykuje i zostaje złapany. Aby się uratować, podejmuje decyzję, która może się okazać tragiczna w skutkach. [TVP]
Jasiek dowiaduje się o pojmaniu jego ukochanej przez królewskie straże. Za wszelką cenę chce ratować dziewczynę i ich syna - Spytka. Jego przyjaciel Gedko ukrywa przed nim prawdę, jednak wyrzuty sumienia stają się dla niego nie do zniesienia. Wraca delegacja z Wyszehradu. [TVP]
Bolko odwiedza w Sączu Jadwigę i opowiada o zakończonych obradach w Wyszehradzie. Udało się odzyskać tytuł króla polskiego. Anna czuje, że król nie ma dla niej czasu i ją zaniedbuje. Jaśkowi nie udaje się uratować ukochanej. [TVP]
Jasiek jest zrozpaczony po stracie Baśki. Kłóci się z ojcem o przyszłość małego Spytka. Mikołaj Ligęza zostaje pozbawiony urzędu, władca nakazuje mu opuścić królestwo. Kazimierz wygląda na coraz bardziej zauroczonego Cudką. [TVP]
Król wysyła Niemierzę z delegacją do Pragi, aby oddał pieniądze Luksemburczykowi. Anna zwierza się Cudce, że Kazimierz się od niej oddalił. Dwórka czuje się zakłopotana. Giovanni wyznaje miłość do Jagny przed jej ojcem - Spytkiem. [TVP]
Na Wawelu pojawia się córka Bożeny Tęczyńskiej - Małgorzata, która ma zostać dwórką królowej. Spytek nie chce zaakceptować uczucia, jakie zrodziło się pomiędzy Jagną a Giovannim, dlatego dziewczyna postanawia oddać się Bogu. Cudkę zaczynają dręczyć wyrzuty sumienia z powodu romansu z królem. [TVP]
Kazimierz chciałby mieć swoją mocną monetę, bo obecna jest jego zdaniem zbyt słaba. Dowiaduje się także o związku Jaśka z Baśką Dunin oraz o istnieniu ich syna - Spytka. Anna czuje, że mąż nie jest z nią do końca szczery, podejrzewa go o zdradę. [TVP]
Król mianuje na urząd nowego podczaszego - Idziego. Niemierza podczas wyprawy do Czech z pieniędzmi, które król miał zapłacić Janowi Luksemburskiemu, został zaatakowany i nie wiadomo czy jeszcze żyje. Kazimierz prosi Jaśka o pomoc w poszukiwaniach. [TVP]
Jadwiga martwi się, że Kazimierz nie ma jeszcze syna. Postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i podjąć rozmowy, by zabezpieczyć tron. Egle podejrzewa, że Cudka chce wyznać Aldonie prawdę o jej romansie z Kazimierzem. Gotowa jest w każdej chwili temu zapobiec. [TVP]
Król chce rozerwania węzła małżeńskiego z Anną. Cudka przyznaje, że kocha Kazimierza, ale wyrzeka się tej miłości. Czuwa przy nieprzytomnym Niemierzy. Audre ma adoratora, ale pozostaje nieczuła na jego zaloty. [TVP]
Niemierza odzyskuje przytomność i zdradza Cudce, że zna prawdę o jej romansie. Kazimierz chce pojednania z Anną ku jej wielkiemu zaskoczeniu. Spytek w towarzystwie najważniejszych na dworze doradców oświadcza się swojej ukochanej. [TVP]
Gabija bardzo źle się czuje, Eliasz podejrzewa poważną chorobę, która, jeśli jest zaraźliwa, może zagrozić całej okolicy. Wprowadza to na dwór zamieszanie i niepokój. Król dowiaduje się o grabieżach i rozbojach Litwinów na Mazowszu. Obraduje ze swoimi doradcami w tej sprawie. [TVP]
Król rozważa zamknięcie bram miasta z powodu podejrzenia wystąpienia zarazy w Krakowie. Choroba dosięga jedną z królewskich córek. Aldona, nie bacząc na konsekwencje, czuwa przy Kundzi. Gabija nadal jest w ciężkim stanie. Audre prosi matkę o użycie czarów, aby pomóc przyjaciółce. [TVP]
Kundzia powoli wraca do zdrowia, jednak z ochmistrzynią jest coraz gorzej. Egle nocą, przy ognisku, odprawia czary i każe wypić Audre wywar, który dla niej przygotowała. Król ze swoją świtą w drodze na polowanie odwiedza karczmę. Ktoś obserwuje go z ukrycia.
Jadwiga uważa, że Bóg jej potrzebuje. Postanawia więc włożyć habit i zostać mniszką. Liczy, że na jej obłóczyny przyjedzie z Krakowa syn. Bogdan przypadkowo dowiaduje się, że król jest w dużym niebezpieczeństwie. Podczas polowania Olgierd zostaje ranny i traci przytomność. Kazimierz wyznacza nagrodę za złapanie winnych.
Kazimierz wie, że ktoś chce jego śmierci. Zaniepokojeni urzędnicy królewscy rozprawiają komu może na tym zależeć i dlaczego. Niemierza rusza na poszukiwania. Anna czuwa przy rannym bracie. Zainteresowanie Olgierdem wykazuje także Elżbieta, co zauważa jej brat.
Jadwiga przygotowuje się do uroczystości obłóczyn. W tej ważnej chwili jest przy niej Elżbieta. Wbrew nadziejom kobiety nie zjawia się Kazimierz. Egle zostaje wtrącona do lochu. Ma poważne kłopoty. Z wielkim niepokojem przygląda się temu królowa Anna. Niestety, nic nie może zrobić.
Dochodzi do kłótni między Elżbietą a Kazimierzem. Kobieta chce, aby tron odziedziczył jej syn – Ludwik. Król domaga się układu, który zagwarantuje mu zysk w zamian za przekazanie korony.
Rok 1338. Król odbywa podróż do Wyszehradu. Egle przeżywa sąd boży. Okazuje się, że w kobiecie zaszła zmiana. Tymczasem dwór żyje sprawami miłosnymi. Elżbietka zyskuje pierwszego adoratora.
Podczas wizyty w Wyszehradzie Kazimierz negocjuje z Karolem Robertem i księciem Trojdenowiczem warunki umowy na przeżycie. Ligęza wpada w tarapaty. Henryk wykorzystuje słabość byłego podczaszego.
Egle bardzo martwi się o córkę. Obrady prowadzone w Wyszehradzie stają pod znakiem zapytania, ponieważ król czeski wysyła na spotkanie swojego syna. Wydaje się, że władca szuka pretekstu do zerwania rozmów. Tymczasem podczas nieobecności Kazimierza jeden z urzędników dworskich okazuje coraz większe zainteresowanie królowej Annie.
Jasiek ratuje z opresji podróżującą Ofkę z Książa. Okazuje się, że dziewczyna od razu wpada mu w oko. Na Wawelu pojawia się arcybiskup Janisław. Zarzuca biskupowi Grotowi nielojalność i ciągłe dbanie o własne interesy, podstawą zarzutów jest fakt, że Grot wniósł do papieża prośbę o uczynienie z biskupstwa krakowskiego – arcybiskupstwa. I zrobił to za plecami przełożonego. To poważne nadużycie zdaniem Janisława.
Na Wawelu ogromne poruszenie - papież zgodził się na proces przeciwko krzyżakom. Król chce, aby reprezentował go na nim biskup Grot, ten jednak ma inne plany, zaskakuje tym króla i dworzan, ale zyskuje aprobatę. Królowa próbuje zbliżyć się do Kazimierza, ale mąż ją ponownie odtrąca.
Spytek żyje przygotowaniami do zrękowin. Jednak Jasiek nie chce poślubić dziewczyny wybranej dla niego przez ojca, ponieważ jego serce skradła nieznajoma - Ofka. W Warszawie rozpoczyna się proces przeciw Krzyżakom. Niestety Zakon, nie przysyła swojego reprezentanta na proces, co rozwściecza zebranych. Krzyżacy podważają wiarygodność i zasadność sprawy.
Królowa nie radzi sobie z emocjami. W końcu jest szczęśliwa, chce aby to trwało, bez względu na konsekwencje. Biskup Grot zeznaje na procesie warszawskim, a jego słowa, robią na wszystkich ogromne wrażenie. Nawet Janisław nie znał wszystkich faktów, podziwia hart ducha biskupa. Jasiek spotyka się z Ligęzą i obydwaj zostają napadnięci przez Henryka. Walka jest trudna, ale Jasiek wygrywa, niestety nie obywa się bez ofiar.
Egle boi się tego, co może się stać, jeśli romans królowej wyjdzie na jaw. Proces toczący się w Warszawie ma się ku końcowi. Stan Ligęzy się pogarsza. Mężczyzna mimo to chce jechać do Krakowa.
Na Wawel dociera umierający Ligęza. Mężczyzna pragnie prosić króla o wybaczenie. Jasiek opowiada Kazimierzowi, co się wydarzyło w Warszawie. Nekanda ma wielką nadzieję, że Bożena niebawem go poślubi.
Stan Anny bardzo się pogarsza. Kazimierz czuwa przy umierającej żonie. Czuje się winny jej choroby. Sądzi, że jest to kara za jego grzechy. Na dwór przybywa Arunas, który ma pomóc królowej.
Po pogrzebie królowej życie na Wawelu zdaje się toczyć zwykłym rytmem. Wszyscy jednak czują się przygnębieni. Dwór żeński zostaje rozwiązany. Egle i Audre wiedzą, że muszą opuścić zamek.
Król nie chce, aby osoby, które ceniła Anna, opuściły Wawel. Szuka sposobu, by zatrzymać na zamku dwórki zmarłej żony. Kazimierz mianuje Ligęzę swoim doradcą. Mężczyzna czuje się zaszczycony.
W czasie wizyty w Sączu Elżbietka wyznaje, iż chciałaby wstąpić do klasztoru. Dworzanie z niecierpliwością czekają na ogłoszenie wyroku, który lada dzień ma zapaść w procesie z Krzyżakami.
Jadwiga podupada na zdrowiu, zaczyna cierpieć z powodu ran jakie ma na ciele od noszenia włosienicy, wyczerpujące posty i umartwianie nie pomaga w tej sytuacji. Stan babci z niepokojem obserwuje Elżbietka. Kazimierz chce budować nowe mury, kościoły i zamki nie tylko dla obrony. Także dla splendoru królestwa. Niespodziewanie na Wawel dociera tragiczna wiadomość.
Elżbietka, widząc, jak wygląda życie w klasztorze, rezygnuje z planów zostania mniszką. Ligęza próbuje zaskarbić sobie sympatię Audre, która tak jak matka Ligęzy, jest przeciwna jego małżeństwu z Egle. Do zamku potajemnie, korzystając z powrotu do Krakowa biskupa Grota, dociera Henryk i konsekwentnie realizuje swój okrutny plan. [TVP]
Na dworze trwa uczta weselna Jaśka i Ofki. Zakochany Nekanda planuje również, by wkrótce poślubić Bożenę Tęczyńską. Szlachcianka jest szczęśliwa. Na Wawel przyjeżdża Bolko ze swoją żoną Agnieszką Habsburżanką. Dwórki są ciekawe księżnej. Henryk morduje sługę i w przebraniu ukrywa się na zamku. Dochodzi do zamachu na króla. [TVP]
Na Wawelu trwa pożegnanie zaufanego człowieka króla, jednocześnie na dwór dociera kolejna tragiczna wiadomość. Bojarzy otruli Eufemię, siostrę Aldony i żonę księcia Trojdenowicza. Bojarzy domagają się, by Jerzy ustąpił z tronu. Tymczasem z Sącza przychodzą ponaglające wiadomości. Stan królowej Jadwigi uległ pogorszeniu. Wszyscy się modlą za jej zdrowie. Czy syn zdoła odwiedzić matkę? [TVP]
Rok 1342. Król Kazimierz i jego druga żona Adelajda dostają wiadomość o poważnej chorobie Karola Roberta, króla Węgier. Królewska para nie rezygnuje jednak z uprzednich planów i podróżuje do Świdnicy na spotkanie z Bolkiem. Tymczasem Niemierza przywozi na Wawel niepomyślne wieści dotyczące Krzyżaków. Nowy papież, Klemens VI, okazuje się być nieprzychylny sprawom polskim. Po wielu latach na dworze pojawia się Jolenta, domniemana córka króla, wychowywana przez Cudkę i Niemierzę. Starsza córka Kazimierza, Elżbieta, jest o nią zazdrosna. Zaczyna knuć intrygi.
Kazimierz i Bolko spotykają się z Henrykiem V, księciem żagańskim i liczą na wspólny sojusz przeciwko Czechom. Ten jednak zaczyna stawiać warunki. Król chce zdobyć Wschowę - ostatni skrawek Wielkopolski, którego nie udało się odzyskać Władysławowi Łokietkowi. Pragnie dokończyć dzieło ojca i jest gotowy wiele poświęcić. Tymczasem wyrusza do Wyszehradu na pogrzeb Karola Roberta. Czy zdąży? Niemierza ustala z biskupem Grotem dalsze plany dotyczące Krzyżaków. Wspólnie decydują, że trzeba natychmiast działać.
Na Wawelu pojawia się Hińcza, który podaje się za krewnego śp. Nekandy i domaga się spadku po nim. Uznana przez króla za wdowę Bożena Tęczyńska jest załamana rozwojem zdarzeń. Ligęza niespodziewanie rozpoznaje na ulicy piękną Bellę, dawną miłość z Italii. Czy pokrzyżuje to po raz kolejny plany ślubu z Egle? Księżna świdnicka Agnieszka, czule opiekuje się małą Anną, bratanicą Bolka. Jej matka zmarła wiele lat temu, a ojciec traktuje ją obojętnie.
Na Wawelu możni sądzą Hińczę. Mężczyzna zostaje skazany na karę spędzenia dziesięciu lat w lochu. Niespodziewanie rozprawę przerywa Bożena Tęczyńska, która prosi o ułaskawienie oszusta. Postawa kobiety imponuje podskarbiemu. Na wieść o niepowodzeniu misji Niemierzy i Grota u nowego papieża i wielkiego mistrza zakonu Bogoria postanawia osobiście odwiedzić Krzyżaków. Brat Bolka potwierdza, że nie zamierza oddać Anny do klasztoru. Wychowanie dziewczynki powierza szczęśliwej Agnieszce.
Bogoria przygotowuje się do spotkania z Krzyżakami. Ciężarna Egle jest rozpieszczana przez Mikołaja. Gabija nie chce jej martwić swoimi przypuszczeniami co do niewierności mężczyzny. Na zamek przybywa Ofka. Jasiek jest zły na ukochaną, która także spodziewa się dziecka, że sama wyruszyła w podróż, narażając się na ataki zbójów. Ofka i Bogna poznają Bellę. Kobieta pomaga im znaleźć dobrego kaletnika i opowiada swoją historię. Cudka zdradza Elżbietce, że miała zły sen i martwi się o bezpieczny powrót Jolenty do domu. W tym samym czasie na orszak dziewczyny napada zbrojna banda.
Jolenta budzi się w jakiejś chacie. Jest pilnowana przez jednego ze zbójów. Na zamku zjawiają się Przybysław i Mikołaj z Biechowa, starosta wielkopolski. Kanclerz prosi ich o poprowadzenie rozmów z księciem słupskim Bogusławem. Król chce, by Pomorze stało się zaporą dla posiłków, które ściągają Krzyżacy. W zamian gotowy jest oddać możnowładcy rękę Elżbietki. Adelajda pyta Cudkę o swoją poprzedniczkę, Annę, oraz o życie na Wawelu w czasach, gdy ona była królową. Dwórka wyznaje władczyni, że bardzo martwi się o Jolentę, ponieważ nie ma od niej żadnych wieści. Adelajda wysyła do dziewczyny posła.
W drodze na Wawel Kazimierz spotyka Olgierda. Litwin zarzuca mu nielojalność i bratanie się z Czechami. Król zapewnia przyjaciela, że jeżeli Czesi lub Węgrzy będą mieli złe zamiary wobec Litwy, nie poprze żadnego z tych krajów. Adelajda zazdrości Ofce jej błogosławionego stanu. Niemierza wręcza Cudce prezent. Kobieta mówi mężowi, że martwi ją brak wieści od córki. Wkrótce wysłany przez Adelajdę posłaniec wraca z informacją, że dziewczyna nie dotarła do Gołczy. Tymczasem Jolenta żąda od Arnosta, aby ją wypuścił. Dziewczyna podejmuje desperacką nieudaną próbę ucieczki.
Cudka jest zła na Niemierzę, że przedkłada sprawy państwowe nad poszukiwanie córki. Król zezwala dworzaninowi zająć się problemami rodzinnymi. Elżbietka nadal się umartwia. Jolenta próbuje przekupić sługę Arnosta, Ondrzeja. Niestety, nic nie udaje jej się osiągnąć. Kazimierz wraca na Wawel w towarzystwie Olgierda. Przedstawia przyjaciela Adelajdzie. Nie kryje swojego niezadowolenie, gdy dowiaduje się, że jego żona wbrew oczekiwaniom nie jest w ciąży. Bogoria namawia Kazimierza, by pozwolił mu pojechać do Malborka. Prosi też władcę, aby podjął rozmowy z Litwinami o zaprzestaniu najazdów. Przybysław chce, by król ponowne przyjął jego córkę, Helenę, na dwór. Bolko dostaje list od Elżbiety. Kobieta zapewnia go o swoim poparciu. Mała Anna spada z konia i traci przytomność. Agnieszka jest przerażona.
Jolenta ucieka z niewoli. Biegnie przez las, podczas gdy Arnost i jego ludzie jej szukają. Cudka odchodzi od zmysłów, ponieważ Niemierzy nie udaje się znaleźć dziewczyny. Kazimierz chce wiedzieć, co działo się na Wawelu podczas jego nieobecności. Dowiaduje się o Hińczy i Arnoście. Każe odnaleźć Czecha i przyprowadzić go na zamek. Spytek radzi Jaśkowi, aby porozmawiał z Ofką o Helenie, nim po dworze zaczną krążyć plotki. Kanclerz sugeruje królowi dokonanie ataku na ziemie Henryka Żagańskiego, co pozwoli odzyskał Wschowę. Dostojnik twierdzi, że takie działanie pozwoliłoby ukończyć dzieło Władysława Łokietka. Dałoby jednocześnie możliwość sprawowania lepszej kontroli nad szlakami handlowymi między Śląskiem a Wielkopolską. Bolko chce zaprosić księcia Jaworskiego, aby rozpocząć rozmowy o Bolesławcu. Brat księcia ukradkiem obserwuje Agnieszkę i swoją córkę, Annę.
Niemierza nadal poszukuje Jolenty. Tymczasem dziewczyna błąka się po leśnych drogach. Elżbietka i Kundzia proszą Olgierda, aby nauczył je strzelać z łuku. Mężczyzna dostrzega Maćka, który obserwuje księżniczki. Nie podoba mu się to. Dochodzi do kolejnej szczerej rozmowy między Kazimierzem a Olgierdem. Brat Anny zapewnia króla o swojej lojalności. Wkrótce władca zwierza się Adelajdzie, że czuje bezsilność, bezskutecznie próbując zapewnić poddanym bezpieczeństwo. W Świdnicy Bolko i Agnieszka przygotowują dwór na przyjazd Heryka V Żelaznego. Książe zamierza zapłacić swojemu gościowi za Bolesławiec. Niestety, okazuje się, że nie wszystko układa się po jego myśli.
Olgierd szykuje się do powrotu do domu. Przed wyjazdem mówi Kazimierzowi, że chciałby przypieczętować sojuszu zamążpójściem Kundzi. Chłop z Czech, który pomógł Jolencie, chce, aby dziewczyna dla niego pracowała. Ona jednak odmawia. Wkrótce Jolentę odwiedza uboga kobieta imieniem Katka. Dziewczyna daje jej jedną ze swoich spinek. Licząc na pomoc, oddaje jej też buty. Tymczasem Cudka jest zrozpaczona. Chce wrócić do Gołczy, do swoich pozostałych córek, Elżuni i Pachny. Karl nie ustaje w zdobywaniu wiedzy. Uczy także kata anatomii. Zainspirowany opowieściami Kekelona Guncel wyrzuca zawartość skrzyni Agnieszki i zabiera ją. Wraz ze swoimi ludźmi wyrusza z zamiarem porwania księcia Żagańskiego. Agnieszka rozmawia z Henrykiem na temat małej Anny.
Wójt zgłasza Kazimierzowi rabunki, do których dochodzi w jego kraju. Prosi także o wsparcie. Władca przydziela mu do pomocy Maćka. Jego pierwszym zadaniem jest przesłuchanie wesołków, którzy mogą coś wiedzieć w sprawie porwania Jolenty. Tyczka przypomina sobie, że za pojmaniem dziewczyny może stać Arnost. Cudka chce poznać oskarżonych o pojmanie jej córki. Nie zostaje jednak wpuszczona do lochów, z których dobiegają przeraźliwe krzyki. Zagubioną w lesie Jolentę odnajduje tajemniczy jeździec. Mężczyzna brutalnie gwałci napotkaną kobietę.
Na dwór świdnicki wraca Bolko ze skradzioną skrzynią. Jego łup staje się tematem do plotek. Słynący z porywczego charakteru Guncel kaja się przed księciem świdnickim. Jest gotowy ponieść najwyższy wymiar kary. Bolko okazuje mu jednak łaskę. Katarzyna radzi zrozpaczonej Cudce, by wróciła do Gołczy, gdzie mieszkają jej córki. Ofka prezentuje na dworze nową biżuterię od Belli. Rycerze tracą nadzieję na odnalezienie żywej Jolenty. Ich brak wiary rozwściecza Niemierzę.
Posłowie wracają z Pomorza. Kazimierz postanawia uczcić ich zwieńczoną sukcesem interwencję. Przybysław za zgodą króla, przywozi na Wawel Helenę. Elżbietka i Kundzia nie są zadowolone z tej decyzji. Bella udaje się z wizytą do Adelajdy. Jej urodę dostrzega Kazimierz. Złotniczka z dumą prezentuje królowej swoje wyroby. Śmił wypełniając wolę króla, rozpytuje w karczmie o Arnosta. Dowiaduje się, że czeski rycerz niedawno odwiedził to miejsce.
Adelajda dostrzega konflikt między Heleną a Kundzią. Dwórka Ilza obiecuje, że podpyta dziewczynki. Elżbietka zdradza Kazimierzowi, że bardzo tęskni za zmarłą matką. Ku zaskoczeniu mężczyzny okazuje się, że dziewczyna pamięta historię Heleny, która chciała zaszkodzić Annie. Egle chce się dowiedzieć, czy Ligęzę i Bellę nadal coś łączy. Prosi o pomoc Gabiję. Wójt spotyka się z Marcinem. Przedmiotem ich rozmowy jest zbliżający się transport skór.
Niemierza dowiaduje się, gdzie zbrojni Arnosta przetrzymywali Jolentę. Odnajduje chatę, a potem rusza na poszukiwania córki. Kazimierz rozmawia z doradcami o wysokości posagu Elżbietki. Król chce zaprosić księcia Bogusława na Wawel. Pełka sugeruje, że lepszy będzie Poznań. Królewny rozprawiają o wyjeździe starszej z nich nad morze. Bella przywozi królowej zrobioną na zamówienie biżuterię. Na korytarzu zamku spotyka Ligięzę. Adelajda prosi Bellę o stworzenie wyjątkowego prezentu dla męża. Tymczasem Gabija płoszy oczekującego na złotniczkę Mikołaja. Potem pyta Włoszkę o jej relację z Ligęzą. Wójt informuje Jaśka o kolejnym transporcie skór. Nie może dowiedzieć się od Marcina bliższych szczegółów. Bolko spotyka się z bratem w Świdnicy. Henryk przekonuje go, że aby zdobyć cenną ziemię, powinni zaprosić stryja na polowanie.
Jolenta i Niemierza przybywają na zamek. Ich pojawienie się wywołuje wielkie poruszenie. Eliasz zdradza Niemierzy, że jego córka została pohańbiona. Zdruzgotany tą informacją krzyczy, że lepiej by było gdyby dziewczyna umarła. Jolenta słysząc te słowa chce popełnić samobójstwo, ale w ostatniej chwili ratuje ją Helena. Zdradza, że kiedyś przeszła przez to samo. Elżbietka kiedy dowiaduje się, co przydarzyło się Jolencie, zadręcza się w kaplicy. Tymczasem Bogoria wraca z Malborka i opowiada Kazimierzowi o przebiegu wizyty. Zapewnia o kryzysie w zakonie krzyżackim. Król nie kryje zadowolenia z tych wiadomości. Mszczuj niespodziewanie każe Marcinowi jechać z Ziemkiem z transportem skór. Obaj nie są z tego faktu zadowoleni. Garbarz jest jednak nieugięty i wkrótce ruszają w drogę. Kiedy informacja ta dociera do Jana Jury i Jaśka, niezwłocznie jadą za transportem. Kiedy udaje im się go dogonić, okazuje się, że Ziemek i Marcin zostali napadnięci. Rozpoczyna się walka.
Na zamku pojawia się Cudka, która chce jak najszybciej zobaczyć córkę. Niemierza próbuje jej powiedzieć co się stało, ale ta nie chce słuchać. Jest zaskoczona kiedy okazuje się, że z Jolentą nie ma kontaktu. Ze smutkiem odkrywa, że reaguje tylko na Helenę. Eliasz tłumaczy jej, że młode kobiety łączy to samo doświadczenie. Niemierza wciąż uważa, że lepiej by było dla wszystkich, gdyby ich córka umarła. Cudka jest zszokowana postawą męża. Jan Jura, Wójt, sędzia Madrostka i Jasiek przesłuchują Marcina. Dowiadują się, że chłopak widział wcześniej Ziemka z jednym ze zbójców w karczmie. Wkrótce Ziemek przyznaje się do napadów na transporty ze skórami, a także do zabicia woźnicy. W karczmie świętowana jest bohaterska postawa Marcina. Mszczuj wdzięczny chłopakowi, mianuje go swoim pomocnikiem. Ligęza odnajduje Bellę. Tłumaczy jej dlaczego wyjechał z Bolonii i ją zostawił, zapewniając przy tym, ale nadal ja kocha. Przeczuwa, że kobieta odwzajemnia jego uczucie. Do Świdnicy tymczasem dociera książę Jaworski. Od początku zachowuje się jednak bardzo wyniośle, a rozmowy z nim nie przebiegają tak, jakby sobie tego życzył Bolko. Denerwuje się, że stryj nie przepisze mu ziemi.
Pod pretekstem opieki nad Agnieszką Bolko opóźnia polowanie w towarzystwie stryja. W końcu jednak wychodzi. Podczas łowów okazuje się, że książę jaworski woli towarzystwo brata księcia. Kiedy jednak zbliża się zwierzyna, Henryk rozprasza stryja przez co ten wraca z lasu z niczym. Jest wściekły. Sytuację ratuje Peter Zedlitz, syn cenionego przez jaworskiego marszałka Kunemana. Kazimierz zastanawia się nad przywróceniem dawnych granic kraju. Chce, by znalazły się w tym samym miejscu co za czasów rządów ojca. Spytek odradza mu to, sugerując, że zniszczy sojusz z Bolkiem. Niemierza próbuje dotrzeć do córki. Ona jednak nadal jest bardzo wystraszona. Cudka zamierza zabrać ją do domu, ale zawstydzona tym, co ją spotkało, Jolenta, nie chce opuścić komnaty Eliasza. Ligęza podstępem pozbywa się pisarza Bartłomieja z kancelarii, aby móc napisać list do Belli. Prosi strażnika Niestrasza o przekazanie wiadomości złotniczce. Egle prawie przyłapuje go na tym. Mężczyźnie znowu udaje się ukryć kłamstwo. W nocy Mikołaj czeka na Bellę w umówionym miejscu. Kobieta przychodzi, ale oznajmia mu, że wraca do Włoch.
Ligęza zdradza Jaśkowi, że jest szaleńczo zakochany w pięknej Belli. Przyjaciel nie pochwala jego romansu z Włoszką. Kazimierz rozsyła gońców do wojewodów i kasztelanów z zaproszeniami na naradę. Chce z nimi omówić zmiany, jakie wkrótce zajdą w królestwie. Wójt widząc Gabiję w towarzystwie Witautasa, staje się zazdrosny.
W karczmie pojawia się dumny ze swego pochodzenia i umiejętności Piotr Szafraniec. Młodzieniec pragnie objąć stanowisko przy królu i właśnie w tej sprawie spotyka się z Janem Jurą. Ligęza po namiętnej nocy spędzonej z Bellą, decyduje się odejść od Egle. Tymczasem na Wawelu dworzanie niepokoją się nadchodzącymi zmianami. Przyjeżdża także Andrzej z Tęczyna, by nakłonić matkę, wdowę po Nekandzie, do zamieszkania w klasztorze. Bożena ma jednak inne plany na przyszłość.
Ligęza prosi króla o zwolnienie go z piastowanego dotąd urzędu marszałka. Kazimierz jest zaskoczony, tym co słyszy. Szybko jednak znajduje godnego zastępcę. Audre dowiaduje się o romansie Ligęzy. Postanawia wymierzyć mu sprawiedliwość za krzywdę wyrządzoną jej matce. Do Świdnicy dociera list z Wawelu. Katarzyna Pilecka anonsuje przybycie Heleny na tutejszy dwór.
Po ataku na Ligęzę, Audre ukrywa się w leśnej chacie. Wie bowiem, że za tak haniebny czyn czeka ją surowa kara. Ranny Mikołaj rozstaje się z Bellą. Piotr Szafraniec robi dobre wrażenie na królu. Kazimierzowi imponuje zapał i odwaga sądów głoszonych przez młodzieńca. Oficjalnie mianuje go marszałkiem dworu. Adelajda niespodziewanie traci przytomność.
Audre obawia się przyszłości. Tymczasem Gabija chce wyruszyć na jej poszukiwania. W zrealizowaniu obranego przez siebie celu przeszkadza jej dwórka Oda. Ranny Ligęza postanawia przeprosić żonę. W duchu przyznaje, że podjął złą decyzją, odchodząc od niej. Andrzej z Tęczyna pragnie rozmówić się z królem. Uważa, że Kazimierz postąpił pochopnie, obsadzając na urząd marszałka Piotra Szafrańca. Matka studzi jego emocje.
Cudka i Jolenta wracają do Gołczy, co cieszy innych dworzan. Poprawie ulegają relacje między Kazimierzem a Adelajdą. Niestety, kiedy władca dowiaduje się, że jego małżonka wciąż nie jest brzemienna, wpada we wściekłość. Winy upatruje także w bezskutecznych praktykach Karla. W Krakowie dochodzi do wielkiego pożaru. Z pomocą przybywa wójt, który nie bacząc na własne życie, ratuje dziecko. Szybko zostaje okrzyknięty bohaterem narodowym.
Biskup Grot dowiaduje się od Paszka o planach króla dotyczących przeniesienia targu do Sokołowa. Wkrótce swoje żale wykrzykuje Kazimierzowi. Po tym incydencie władca wzywa do siebie Ligęzę. Ma dla niego tajną misję. Były marszałek dworu ma udać się do Pragi. To część królewskiego planu, by przyłączając Wschowę, spełnić marzenie Władysława Łokietka. Gabija poszukuje w karczmie i na targu zaginionej Audre. Nikt jednak nie widział tutaj dziewczyny.
Podczas powrotu do Świdnicy Guncel wypytuje Helenę o powody, które skłoniły ją do wyjazdu. Niebawem dwórka ratuje życie swojemu towarzyszowi, kiedy ten krztusi się mięsiwem przy ognisku. Adelajda postanawia dowiedzieć się, dlaczego Egle i Ligęza nie są już razem. Dworzanie bowiem szepczą, że wszystkiemu winna jest włoska złotniczka, Bella. Biskup Grot otrzymuje list od papieża. Zwierzchnik kościoła gratuluje mu wypracowania pokoju z krzyżakami.
Jędrzej dochodzi do siebie po zabawie z poprzedniego wieczora. Mela wykorzystując okazję, wmawia mu, że spędzili ze sobą upojną noc. Piotr Szafraniec streszcza królowi wyniki inspekcji przeprowadzonej przez straż miejską. Zapał młodzieńca imponuje Kazimierzowi. Monarcha zleca mu zwołanie pilnego spotkania, na którym mają się stawić: Jasiek, Pełka, Herman i biskup Jan. Orszak Heleny kontynuuje podróż do Świdnicy. Guncel nie ustaje w staraniach o względy dziewczyny. Ona jednak pozostaje niewzruszona na jego zaloty.
Na Wawel przybywa barwny orszak Elżbiety. Kazimierz z serdecznością wita siostrę, lecz ona będąc w nostalgicznym nastroju, wspomina ich dzieciństwo. Okazuje się jednak, że prawdziwym powodem jej wizyty jest troska o syna. Matka martwi się o Andrzeja, który dla poszerzenia wpływów królestwa zmuszony jest trwać przy kobiecie, której nie kocha. Egle nadal bezskutecznie poszukuje Audre. Tym razem o zaginioną wypytuje Maćka. Zdesperowana prosi o pomoc Adelajdę.
Elżbieta zdradza bratu swój nowy pomysł. Chce wyruszyć do Neapolu, by jako była królowa węgierska okazać wsparcie synowi. Kazimierz nie jest przekonany do planu siostry. Narasta konflikt między Ilzą a Heleną. Podstępna Ilza prowadzi nową dwórkę do komnaty pod pretekstem przymierzania strojów. Gdy ta przekracza próg sali, zatrzaskuje za nią drzwi. Zamknięta w ciemnym pomieszczeniu dziewczyna woła o pomoc. Miłek i Grzymek chwytają Witautasa.
W Świdnicy zdenerwowana Agnieszka oczekuje wraz z Ilzą na przybycie Heleny. Gdy dwórka się pojawia, dostaje od księżnej w policzek. Ligęza przekazuje władcy dobre wieści. Otóż Jan Luksemburczyk jest rad ze wsparcia udzielonego mu przez Kazimierza. Tymczasem na Wawelu biskup Grot przekazuje Elżbiecie relikwie z kością św. Wojciecha. Kobieta jest wdzięczna za tak bezcenny podarek. W rozmowie zdradza duchownemu, że Ludwik nie poprze jej brata w wojnie z Krzyżakami.
Egle rozmawia z Eliaszem o swoim zdrowiu. Domyśla się, że straciła dziecko. Po kolejnym odrzuceniu przez żonę Ligęza postanawia odnaleźć Audre i Gabiję. Obiecuje, że wróci z nimi albo wcale. Elżbieta strofuje Kazimierza. Radzi bratu, by skończył z nieobyczajnymi zachowaniami. Jagna odwiedza Karla w jego komnacie. Wizytę dziewczyny przerywa zdenerwowany Bogumił. Jego żona właśnie umiera przy porodzie. Zawezwany na pomoc Karl ratuje dziecko dzięki nacięciu brzucha matki.
Przybyli na spotkanie z Kazimierzem goście z niepokojem oczekują królewskiego przekazu. Władca ogłasza, że nie chce angażować się w kolejne wojny, ale w królestwie są potrzebne zmiany. Nagradza Spytka przychodem za zasługi, jednocześnie odbierając mu klucz myślenicki, który dotąd należał do kasztelanii krakowskiej. Spytek czuje się urażony. Trwają poszukiwania Audre i Gabiji. Maciek i Ligęza wspomagani przez Przybeka oraz Niemoję przeczesują las. Wkrótce znajdują Gabiję. Nie ma z nią jednak zaginionej Audre.
Gabija wskazuje miejsce, gdzie Audre została zaatakowana przez wilka. Dziewczyna jest w krytycznym stanie. Straciła dużo krwi. Na Wawelu Karl widząc rozległość obrażeń, postanawia zastosować swoje nowatorskie metody leczenia. Kazimierz martwi się reakcją Spytka na jego decyzję. Podczas konnej przejażdżki z Pełką wspomina dawne lata spędzone w towarzystwie kasztelana. Ilzę dręczą wyrzuty sumienia. Zdradza Dorocie, że zamierza przeprosić Helenę za swoje złośliwe zachowanie.
Jagna zarzuca Karlowi brak serca względem potrzebujących. Ma on wielką wiedzę medyczną, ale nie potrafi wczuwać się w sytuację chorych. Dziewczyna postanawia dowiedzieć się, jaki jest stan zdrowia Orsulki, dziecka uratowanego przez medyka podczas nieszczęsnego porodu. Wójt jest uradowany z powrotu Gabiji. Widać, że mają się ku sobie. Spotkanie zakochanych przerywa Femka, która prosi ochmistrzynię o zwolnienie z wykonywanych obowiązków, by móc odwiedzić chorą matkę. Szybko wychodzi na jaw kłamstwo służącej.
Pełkę martwi przedłużający się konflikt króla ze Spytkiem. By rozładować napiętą atmosferę, rozmawia z kasztelanem. Na straganach kupieckich wójt pilnuje porządku. Tam spotyka Filipa, który zalega z zapłaceniem myta. Mężczyzna chcąc uniknąć kary, okłamuje pana, że padł ofiarą kradzieży. Jagna wciąż przeżywa ostatnie wydarzenia. Postanawia spisać na pergaminie wszystkie swoje myśli. Karl obawiając się kary, każe kobiecie zniszczyć zapiski. Ich kłótnię przerywa płacz dziecka. Gabija i Mikołaj zbliżają się do siebie. Dwórka snuje plany o ślubie, co spotyka się z wyraźnym oporem jej ukochanego.
Na Wawelu krążą plotki o niemowlęciu zrodzonym z martwej matki. Eliasz wypytuje o to Jagnę. Ma za złe dziewczynie, że ślepo ufa zapewnieniom Karla. Następnie zarzuca medykowi szatańskie praktyki i przeszukuje jego skrzynię. Gabija robiąc zakupy, dowiaduje się od Lenki o żonie wójta. Upokorzona widząc ukochanego, wymierza mu policzek. Kazimierz dyskutuje z Elżbietą o nagrobku ich ojca. Adelajda czuje się pominięta przez męża, który nawet nie raczył zapytać jej o zdanie. Na zamek docierają wieści o podbojach Henryka Żagańskiego. W tej sytuacji Kazimierz postanawia zaatakować Wschowę.
W Świdnicy Bolko rozmawia z bratem na temat sytuacji w Głogowie. Okazuje się bowiem, że Żelazny może wygrać bitwę. Krewni wspólnie zastanawiają się nad poczynaniami Kazimierza. Polski władca tymczasem potrzebuje pieniędzy na ewentualne działania zbrojne. Królewski skarbiec jest pusty, co skłania Kazimierza do zapożyczenia się u lichwiarza Lewka. Pijany wójt wraca do domu przez targowisko. Wkrótce kat wymierza mu sprawiedliwość, uderzając go w głowę. Eliasz zaniepokojony tragiczną sytuacją małej Orszulki modli się żarliwie w kaplicy. Dla dobra dziecka obiecuje, że nie wyda Karla przed Kazimierzem, a porzuconą przez ojca dziewczynkę umieści w klasztorze.
Gabija nie potrafi zaakceptować faktu, że jej ukochany kłamał w kwestii swojego stanu wolnego. Wyżywa się na służących, ganiąc Femkę i Kachnę za żarty na temat ślubu. Eliasz odmawia jedzenie, by odpokutować za grzech Karla. Kundzia i Elżbietka martwią się o Jolentę. Dziewczyna niechętnie opuszcza dom i wciąż chodzi smutna. Kazimierz porusza z Wacławem i Hermanem temat w sprawie zbudowania drogi rzecznej potrzebnej do transportowania soli. Przerażona Bogna alarmuje wszystkich dworzan o zbyt wcześnie rozpoczynającym się porodzie Ofki. Wkrótce na świat przychodzi syn Jaśka. Dziecko jest jednak zbyt maleńkie, by mogło przeżyć. Niezbędna jest pomoc Eliasza.
Jagna uzupełnia kronikę o przygotowania Elżbietki do ślubu z Bogusławem. Kundzi jest przykro z powodu zbliżającego się odejścia siostry. Elżbietką także targają wątpliwości. Za radą Adelajdy udaje się po pomoc do Eliasza. Kazimierz przygotowuje się do spotkania z księciem Bogusławem. Jest to oficjalna wizyta, na której zapadną wszystkie decyzje dotyczące ślubu jego córki. Po owocnych rozmowach czas na polowanie. W trakcie łowów Bogusław dopuszcza się oszustwa, wbijając swoją dzidę w powalonego przez Jaśka dzika. Mela przygotowuje lekarstwo z ropuch. Działania kobiety odkrywa kat.
Krasna opuszcza namiot królewski, co przyuważają zbrojni i Jasiek. Kazimierz jest zadowolony z wyboru zięcia. Jasiek nie ufa jednak Bogusławowi. Nie wie, dlaczego nie darzy księcia sympatią, ale ostrzega przed nim dumnego króla. Kanclerz przynosi Spytkowi dobre wieści z Malborka. Wielki Mistrz Zakonu chce ugody. Dobruszka odwiedza pomywaczkę. Dotarła do niej informacja o tajemniczej miksturze poprawiającej urodę. Kat sądzi, że dzięki umiejętnościom ukochanej można dorobić się fortuny. Ilza nie szczędzi Helenie uszczypliwości.
Elżbieta chciałaby przekonać swojego męża, by po zaślubinach wspólnie zachowali czystość przed Bogiem. Rozgniewany ojciec tłumaczy jej, że najważniejsze jest dobro królestwa. Wójt dostaje informację o śmierci żony. Bardzo go cieszy ta wiadomość. Kiedy dowiaduje się o tym Gabija, czuje się upokorzona. Do Świdnicy dociera wieść o planach zaatakowani Wschowy przez Kazimierza.
Między Kazimierzem i Adelajdą dochodzi do kolejnej sprzeczki. Brak potomka powoduje narastające napięcie, które źle wpływa na ich wzajemne relacje. Rozzłoszczona królowa topi smutki w alkoholu. Tymczasem na Wawel przybywa Bogoria ze swoim siostrzeńcem Januszem Sychywilkiem ze Strzelec. Gratuluje królowi zawarcia przymierza z książętami pomorskimi. Gabija zażywa eliksir przygotowany przez Melę. W wyniku jego działania traci przytomność i rani się w głowę.
Pełna rozterek Adelajda czuje się samotna. Dowiaduje się, że Anna również miała trudne życie u boku Kazimierza. Idzi poznaje skrywaną dotąd tajemnicę związaną z dawną królową. Otumanioną po upadku Gabiję odnajduje karczmarz. Mężczyzna odkrywa, że poszkodowana straciła pamięć. W Świdnicy Ilza wciąż knuje intrygi. Kłamie, że brat Bolka darzy szczególnym uczuciem Helenę. Wzburzony Guncel natychmiast chce ruszyć za Henrykiem, który udał się na polowanie.
Król zgadza się przyjąć gońca przybywającego z Malborka, Jakuba z Biskupic. We dwóch dogadują warunki porozumienia z Zakonem. Kazimierz jest bardzo konsekwentny w swoich postanowieniach. Niemierza chce wysłać Jolentę do klasztoru. Eliasz uważa jednak, że kobieta może tam iść tylko za Bożym posłannictwem. Cudka czuje ulgę. Na dworze Bolka rozważa się powiększenie księstwa świdnickiego.
Kunegunda i Jagna rozpytują Elżbietę o jej nagłe zniknięcie. Królewna zdradza im, że leżała krzyżem w kaplicy, by powierzyć Chrystusowi swoje lęki w związku z zaślubinami. Adelajda chce wesprzeć pasierbicę w trudnych dla niej chwilach. Prosi Katarzynę, by towarzyszyła Elżbiecie u Bogusława. Kunad odwiedza królową w jej komnacie. Kiedy wyznaje ukochanej swą miłość, kochanków nakrywa Elżbieta. Kazimierz razem z Janem Jurą i Jaśkiem jedzie na spotkanie z Krzyżakami. Jan Jura nabiera wątpliwości, czy można zaufać nieprzychylnym dotąd członkom Zakonu. Bolko chce kupić Sobótkę. Wysyła Petera z listem do Mikołaja Ziębickiego. Zedlitz, który sam podrzucił księciu ten pomysł, martwi się o reakcję Jana Luksemburskiego. W końcu wycofuje się z planu.
Kazimierz wraz z towarzyszami dociera pod Kalisz. Zależy im na czasie, by jak najszybciej zawrzeć sojusz z Krzyżakami. Niespodziewanie przyjeżdża książę Bogusław. Zapewnia króla o swojej lojalności wobec niego. Wyjawia władcy, że biskup Grot, Mikołaj z Biechowa i Przybysław z Sierakowa są przeciwni brataniu się z wrogiem. Arcybiskup Bogoria usiłuje przekonać Grota do zaprzestania walk z Kazimierzem i Krzyżakami. Swoją decyzję motywuje dobrem ogółu. Wójt przypadkiem dowiaduje się o wypadku Gabiji. O szczegóły zajścia wypytuje Kata. Za punkt honoru wyznacza sobie odnalezienie winnych skrzywdzenia ochmistrzyni. Zazdrosny o Helenę Guncel atakuje Henryka, brata Bolka.
W Kaliszu wciąż trwają dysputy o zawarciu pokoju z Krzyżakami. Nie wszyscy możni wyrażają na to zgodę. Kazimierz doskonale wie, że wojna z Zakonem oznacza także konflikt z Czechami i w efekcie również z kościołem. Ostrzega Bogusława, że jeśli chce rękę jego córki, musi nakłonić wszystkich do sojuszu. Do biskupa Grota nie przemawiają jednak żadne argumenty. Wciąż obstaje przy swoich racjach. Ostatecznie urzędnicy wyrażają zgodę na plany króla. Przybysław dowiaduje się, że jego córka, Helena, miłuje niejakiego Guncela. Pyta Pełkę o przeszłość tajemniczego adoratora. Ten jednak milczy. W Świdnicy Guncel jest ciężko ranny. W malignie prosi Helenę o wybaczenie. Na Wawelu Gabija odzyskuje siły. Wciąż niczego nie pamięta z przeszłości, ale doskonale zarządza służbą.
Król i jego doradcy wiwatują z powodu szczęśliwego zakończenia wojny z Krzyżakami. Tymczasem zbliża się dzień zaślubin Elżbiety z Bogusławem. Królewna wspomina zmarłą matkę. Zaczyna rozumieć Annę, która tego dnia, podobnie jak ona, musiała czuć się niezwykle samotna. Kazimierz spotyka Maćka. Chłopak zdobywa się na odwagę i oznajmia królowi, że kocha jego córkę. Władca wypędza go z zamku. Elżbieta nie chce drogich klejnotów. Nad wszystko ceni sobie skromność. Katarzyna zakłada jej na szyi delikatny naszyjnik, który otrzymała od królowej Jadwigi. Uroczystość przebiega bez zakłóceń. Helena wyznaje, że wciąż darzy uczuciem Guncela. Prosi Boga o uleczenie ukochanego. Niespodziewanie ten odzyskuje przytomność.
Krzyżacy szykują się na spotkanie z polskim władcą. Tuż przed wyjazdem Wielki Mistrz Zakonu dostaje ataku paranoi. Mężczyźnie wydaje się, że ubranie pali jego skórę. Tymczasem Kazimierz z niecierpliwością oczekuje przybycia gości. Mijają godziny, a ich wciąż nie ma. Król stawia sprawę na ostrzu noża - jeśli Krzyżacy nie zaszczycą go swą obecnością, pokoju nie będzie. Ostatecznie Wielki Mistrz Zakonu dociera na umówione spotkanie. Na Wawelu Jutta pozuje Kunadowi, który szkicuje portret dwórki na pergaminie. Ich intymną rozmowę podsłuchuje Kunegunda. Zasłyszane informacje przekazuje Adelajdzie. Królowa nie wierzy jednak w słowa dziewczyny. Wójt dowiaduje się o niedozwolonych praktykach stosowanych przez Melę. Przypuszcza, że pomywaczka jest odpowiedzialna za wypadek Gabiji.
Kazimierza odwiedza wdowa po rycerzu Florianie Szarym. Wdzięczna władcy za ustanowienie pokoju z Krzyżakami, wręcza mu miecz niegdyś należący do jej męża. Król decyduje się przekazać Dobrzyń w dzierżawę Krzyżakom. Potrzebuje bowiem gotówki na odzyskanie Wschowy. Doradcy sugerują mu podjęcie rozmowy z Bolkiem, by uniknąć rozlewu krwi. Kazimierz obstaje jednak przy swoim. Wójt zleca Maćkowi znalezienie Meli. Kat próbuje go przekupić sakiewką z pieniędzmi, chcąc ochronić ukochaną. Wójt odwiedza Gabiję na zamku. Wyznaje jej prawdę. Okazuje się, że ochmistrzyni powoli wracają wspomnienia.
Król zastanawia się nad przyszłością kraju po ataku na Wschowę. Każdemu z wojów przydziela zadanie. Jasiek ma ruszyć na zwiady, Mikołaj z Bychowa i Jan Jura muszą zaatakować z chorągwiami od wschodu i zachodu. Pełka będzie wiernie towarzyszył królowi, by ten nie dostał się w ręce wroga. Adelajdzie nie w smak nowy pomysł męża. Swoje frustracje wyładowuje na Karlu, któremu zarzuca brak efektów w kuracji. W gniewnie wyrzuca go z zamku. Urażony medyk zaczyna się pakować. Agnieszka jest niespokojna. Uważa, że na nią i Adelajdę rzucono zły czar. Wkrótce traci dziecko.
Jan Jura przyprowadza przed oblicze króla jeńca ze Wschowy. Schwytany mężczyzna błaga go o wypuszczenie ludzi z więzień. Ci bowiem modlili się o nadejście polskiego wojska. Tymczasem Jasiek oznajmia Kazimierzowi, że stryjowie Henryka chcą zbrojnie pomścić krzywdę bratanka. W tej sytuacji król rozkazuje Janowi Jurze ruszyć z wojskiem na armię Konrada pod Oleśnicę. Sam z Jaśkiem i Pełką spróbuje zmusić książęta do odwrotu. Na Kazimierza i jego towarzyszy napadają rycerze ścinawscy. Karl prosi Eliasza o pomoc. Chce wspomóc medyka w leczeniu bezpłodnej królowej. Tylko tak pozostanie na dworze, gdzie przebywa jego ukochana Jagna. Bolko rozmawia z Przybysławem o ataku Kazimierza na Wschowę. Nie kryje swojego rozgoryczenia. Wysyła brata na front, by pokazać, że księstwu świdnickiemu nie jest obojętna zaistniała sytuacja. Ojciec Heleny nie wyraża zgody na ślub córki z Guncelem.
Kazimierz decyduje się na działania zbrojne, by uratować Jana Jurę z niewoli. Ranny Guncel dociera do karczmy na Śląsku. Na miejscu słyszy rozmowę gości, którzy komentują napady zbrojne króla na ich tereny. Agnieszka obawia się kolejnej konfrontacji Kazimierza i Henryka. Guncel dla dobra sprawy prosi króla i księcia o zawarcie porozumienia. Zależy mu także na przychylności ojca Heleny, który widząc jego zaangażowanie, może w końcu dostrzeże w nim przyszłego zięcia. Wypracowany sojusz doprowadza do uwolnienia Jana Jury i innych uwięzionych. Gabija prosi Adelajdę o zgodę na powrót do zadań ochmistrzyni. Władczyni nie jest jednak przychylna Litwince z uwagi na jej pochodzenie.
Rok 1344. Mieszkańcy Krakowa przygotowują się do Świąt Bożego Narodzenia. Biskup Grot przygotowuje widowisko o gwieździe wigilijnej. Bolko z Agnieszką przybywają na Wawel. Kazimierz jest rad z tej wizyty. Radości wuja nie podziela jego siostrzeniec. Obwinia on bowiem króla o śmierć Henryka, który zginął pod Oleśnicą. Jagna wraca ze Szczecina. Ma dość życia pod dyktando ojca. Pragnie sama o sobie decydować. Zauważa także zmianę w zachowaniu Karla. Kazimierz kolejny rok oczekuje dziedzica. Brak potomka doprowadza Adelajdę do rozpaczy. Król podejrzewa, że ciąży nad nim straszna klątwa.
Kazimierz po raz pierwszy od dawna z pożądaniem patrzy na żonę. Poranne igraszki przerywa oczekujący na króla Bolko. Wkrótce wspólnie wybierają się na polowanie. Gabija szuka wójta w karczmie. Wzburzona nieobecnością ukochanego, wychodząc, wpada na niego. Okazuje się, że razem z Maćkiem schwytali obłąkaną Melę. Kat jest przerażony myślą, że będzie musiał wykonać egzekucję na ukochanej. Dziewczyna jest agresywna i zachowuje się jakby postradała wszystkie zmysły. Karl pokazuje Adelajdzie księgę medyczną Avicenny. Królowa za wszelką cenę chce być matką i dać Kazimierzowi upragnionego potomka. Wypytuje Egle o jej magiczne zdolności.
Kazimierz, mimo że posłańcy nie wrócili jeszcze z Niemiec, oznajmia Kunegundzie, że wkrótce poślubi ona syna Wittelsbacha. Prosi także Adelajdę, by otoczyła opieką jego córkę. Królowa swoją niechęć do pasierbicy ponownie ukrywa pod uśmiechem. Adelajda jest zazdrosna o Kunegundę. Obraża królewnę, twierdząc, że Ludwik, jej przyszły mąż, nie zgodzi się jej poślubić. Sytuację wykorzystuje Mela, która najpierw uwodzi, a później zabija strażnika więziennego. Oswobodzona napada na Gabiję. Ligęza i Guncel nadal są w podróży. Zimowa zawierucha nieco krzyżuje ich plany.
Ligęza i Guncel wraz z cesarskim posłem szczęśliwie wracają na Wawel. Gość jest zachwycony urodą Kunegundy. Podczas uczty na zamku ukochany Heleny wykorzystuje okazję i prosi króla o wstawiennictwo u Przybysława. Wojewoda nie chce zgodzić się na ich ślub. Zostaje wydany wyrok śmierci na Melę. Kat postanawia pojednać się z żoną. Nie udaje mu się to jednak. Dochodzi między nimi do kolejnej kłótni.
Rok 1345, Wielkanoc. Od trzech miesięcy Kazimierz oczekuje na przybycie cesarza. Mimo braku wieści, nie opuszcza go dobry humor. Wkrótce Przybysław donosi mu, że wojewodzie kaliskiemu udało się uwięzić Karola Luksemburskiego. Król zastanawia się, jak wiele dla czeskiego władcy warte jest życie jego syna. Korzystając z okazji, Kazimierz wstawia się u ojca Heleny za oddanym mu Guncelem. Wylicza Przybysławowi liczne zasługi rycerza. Jagna wraca na Wawel. Jej uczucie do medyka jest jeszcze silniejsze, co zasmuca Spytka. Mężczyzna miał bowiem nadzieję, że córka zapomni o ukochanym Karlu. Katarzyna postanawia pomóc Spytkowi. Tak manipuluje rozmową z Agnieszką, że księżna godzi się, by Jagna zamieszkała na dworze w Świdnicy. Bolko czuje, że następna wojna jest nieunikniona. Ma żal do Kazimierza o jego nieroztropne działania. Nikel odkrywa przed Rudigerem swoje prawdziwe oblicze. Okazuje się, że sprzyja Czechom.
Bolko rusza na spotkanie z Agnieszką. Dowiaduje się, że Karol Luksemburski zbiegł z więzienia w Kaliszu. Ojciec uciekiniera, Jan, chcąc pomścić syna, zbiera przy granicy swoje wojska. Konflikt zbrojny wisi w powietrzu. Zgromadzone informacje Bolko przekazuje w listach Kazimierzowi, Ludwikowi i Elżbiecie oraz Wittelsbachom, jednocześnie licząc na ich wsparcie w przypadku rychłej wojny. Guncel otrzymuje od księcia zadanie specjalne - ma zawrócić orszak Agnieszki. Księżna nie ma jednak zamiaru słuchać rycerza. Tymczasem na Wawelu trwa tajna narada. Król podejrzewa, że ktoś musiał donieść Czechom, gdzie przetrzymywany jest ich władca. Rozmowę możnych podsłuchuje Idzi. Kunegunda obawia się, że konflikt zbrojny uniemożliwi jej zamążpójście. Kazimierz uspokaja córkę.
Bolko zbiera wojsko na wypadek wojny. Do księcia przychodzi Browanik i relacjonuje mu, jak Czesi napadli na jego karawanę. Na zamek wracają Guncel, Jagna i Agnieszka. Bolko jest wściekły na żonę, że ta nie wykonała jego prośby. Agnieszka nie wyobrażała sobie jednak, by w tak trudnym czasie nie trwać u boku męża. Guncel zostaje wysłany na front. Helena martwi się o bezpieczeństwo ukochanego. Tymczasem na Wawelu Jasiek trenuje władanie mieczem z Janem Jurą. Skonfliktowanych rycerzy obserwują dwórki - Jutta i Oda. Gabija szykuje posag dla Kunegundy. Podczas przedślubnej krzątaniny Idzi zbliża się do księżniczki. Tylko tak wykona powierzoną mu misję otrucia córki Kazimierza. Szpieg częstuje Kunegundę winem z trucizną. Zawartość kielicha wypija jednak Oda. Dwórka traci przytomność.
Bolko nie wie, czy dobrze zrobił, zawierając sojusz z Kazimierzem. Dzięki wsparciu Agnieszki książę rusza do walki. W czasie bitwy Helena dowiaduje się, że Nikel donosi Czechom. W zdradę urzędnika nie może uwierzyć Guncel. Pogarsza się stan Ody. Nadworni medycy nie pozwalają nikomu zbliżać się do pogrążonej w śpiączce dwórki. Po przebadaniu chorej orzekają, że podano jej truciznę. Na Wawelu wybucha panika. Wszyscy obawiają się grasującego w okolicy truciciela. Gdy Oda odzyskuje przytomność, wyjawia, kto podał jej kielich z zatrutym winem.
Królewscy strażnicy chwytają nielojalnego podczaszego. Król nie ma litości dla Idziego. Pojmany wyjawia władcy prawdę o czeskich szpiegach, którzy nie chcą dopuścić do ślubu Kunegundy z Ludwikiem. Adelajda sugeruje mężowi, by wykorzystał Idziego. Tylko on doprowadzi go do szpiegów. Podczaszy, wykonując polecenia Kazimierza, okłamuje swoich sprzymierzeńców, że Kunegunda jest konająca. Sugeruje im także, że król idzie z odwetem na Śląsk przez Będzin. Ta sytuacja sprawia, że do Niemierzy wracają przykre wspomnienia, kiedy to on zdradził Kazimierza. O swoich troskach opowiada Eliaszowi. Przypuszcza także, że Idzi ma wspólnika na Wawelu. Podejrzenie Niemierzy pada na Adelajdę, która nie przepada za córką męża. Kunegunda z obawy przed śmiercią nic nie je i nie pije. Bolko każe sprowadzić przed swe oblicze donosiciela Nikela. Ten ratując się, bierze Helenę na zakładniczkę.
Helena szykuje się do ślubu z Guncelem. Gdy zazdrosna o nią Weronika wylewa wino na suknię ślubną, przyszła panna młoda bierze to zły znak. Mimo to, młodzi stają na ślubnym kobiercu. Bolko bezskutecznie szuka Nikela. Ma żal do Rudigera, że ten nie uprzedził go o działaniach zdrajcy. W tym trudnym dla księcia czasie odwiedza go stryj Jaworski. Krewny jest pełen podziwu dla samodzielności Bolka, jednocześnie tłumaczy się, dlaczego nie przybył mu z pomocą podczas obrony Świdnicy. Jasiek zawiadamia króla, że wielkie wojsko czeskie ruszyło w stronę Śląska. Na Wawelu wzmaga się niepokój. Dwór węgierski na czele z Ludwikiem oznajmia gotowość do wsparcia działań Kazimierza. Wittelsbachowie, mimo układu, wciąż milczą.
Rok 1345. Jasiek nakrywa króla podczas uciech ze Ślązaczką. Wkrótce Kazimierz dowiaduje się, że Czesi ruszają na Kraków. Postanawia cierpliwie czekać na rozwój sytuacji. Gdy orientuje się, że wojska Luksemburga nie zawrócą, podejmuje decyzję o natychmiastowym powrocie na Wawel. Jednak może być na to za późno. Adelajda żarliwie modli się o bezpieczeństwo męża. Tymczasem na Wawel zbliża się orszak Ludwika, syna cesarza Wittelsbacha. W końcu dochodzi do spotkania młodzieńca z jego przyszłą żoną, Kunegundą. Ludwik nie szczędzi komplementów córce Kazimierza. Królewna także pała uczuciem do przybysza. W karczmie pojawia się Warcisław, książę pomorski. Posłaniec twierdzi, że z listami posyła go brzemienna Elżbieta, siostra Kunegundy. Gabija znajduje złotą podkowę, którą zgubił orszak Ludwika.
Woje Kazimierza wnoszą ciało władcy do auli. Przy zwłokach króla czuwa Kunegunda. Chwilę później królewna budzi się z koszmaru. Zlana potem odczuwa ulgę, że był to tylko sen. W kaplicy modli się żarliwie o bezpieczny powrót ojca na Wawel. Czesi zbliżają się do zamku. Jan Jura wydaje kolejne rozkazy w celu zabezpieczenia królewskiej posiadłości. Adelajda strofuje Kunegundę. Uważa, że kobiecie nie przystoi zabiegać o uczucie partnera. Ze Świdnicy wraca Jagna. Odwiedza Karla, by sprawdzić, czy jego miłość do niej wciąż jest żywa. Wkrótce dowiaduje się, że ojciec znalazł dla niej odpowiedniego kandydata na męża. Na Wawel przybywa orszak Kazimierza. Król zauważa, że cesarz Wittelsbach nie wywiązuje się z zawartego sojuszu. Jego armii wciąż nie widać na horyzoncie.
Kazimierz wciąż nie otrzymał militarnego wsparcia ze strony cesarza. To sprawia, że Jan Luksemburski nie widzi w nim godnego siebie rywala. Pali kolejne wsie, by pokazać królowi swą wyższość. Kazimierz rozpoczyna pertraktacje z Ludwikiem, synem cesarza Wittelsbacha. Jego przyszły zięć zdaje się być bardziej zajęty amorami z Kunegundą, niż rozwiązaniem politycznego konfliktu. Rozpieszcza ukochaną licznymi podarkami - kupuje dla niej konia, małpkę, szary jedwab i parę papużek. W Świdnicy Guncel jest wściekły na Helenę. Minęło sporo czasu a on wciąż nie skonsumował związku małżeńskiego. Helena unika męża. Swoimi obawami dzieli się z Agnieszką. Tymczasem Guncel przypadkiem spotyka Weronikę. Dziewczyna informuje rycerza, że nosi w sobie jego potomka. Jagna dowiaduje się, kogo jej ojciec wybrał dla niej na męża. Czesi wycofują się z ataku na Wawel.
Wójt próbuje przekonać Gabiję, by nie wyruszała do Bawarii z Kunegundą. Ochmistrzyni jest jednak nieugięta. W Krakowie dochodzi do napaści na cesarski orszak. Wskutek ataku rany odnosi sokolnik. Maciek i Kat dopadają rzezimieszków. Kazimierz próbuje namówić Ludwika na wspólne polowanie. Mimo oporów, syn cesarza w końcu przystaje na propozycję przyszłego teścia. Adelajda i Gabija towarzyszą Kunegundzie podczas przymierzania sukni ślubnej. Jutta i Oda rozprawiają o litewskiej ochmistrzyni. Są zadowolone z wieści, że Gabija wkrótce opuści Wawel. Wówczas zniknie pamięć o pierwszej żonie Kazimierza. Kunegunda modli się przy grobie matki. Następnie wręcza biskupowi Grotowi pierścień jako jałmużnę dla ubogich.
Rok 1345. Na Wawelu trwa uroczystość zaślubin Kunegundy z Ludwikiem. W ramach prezentu dla gości na prośbę pana młodego pewien młodzieniec recytuje ulubioną pieśń Ludwika w języku jego małżonki. Podczas świętowania w karczmie dochodzi do awantury między rannym sokolnikiem a mężem adorowanej przez niego Dobruszki. Rycerz cesarski, Hasso Wedel, nie potrafi zachować w tajemnicy uczucia, którym darzy Jolentę. Prosi dziewczynę o rękę. Ta zamiast się radować, jest smutna, gdyż ojciec posyła ją do klasztoru. Wójt zabiega o względy Gabiji. Dla ukochanej jest gotów zrzec się swojego urzędu.
Cudka jest wdzięczna Niemierzy, że wyraził zgodę na ślub Jolenty z cesarskim rycerzem. Kunegunda z pomocą Jagny i służek pakuje się do wyjazdu ze świeżo poślubionym Ludwikiem. Na pamiątkę zostawia swoje osobiste rzeczy. Adelajdzie wręcza szkatułkę na kosztowności. Królowa wciąż szaleje z powodu swojej bezpłodności. Dochodzi do wniosku, że uleczy ją tylko szczere wyznanie grzechów. Ku swojemu zdziwieniu, Eliasz, któremu się spowiada, nie potępia jej czynów. Dodaje to Adelajdzie energii. Wkrótce uradowana monarchini przyłapuje Kazimierza na zdradzie. Tymczasem wójt postanawia wyruszyć z Gabiją w wielki świat. Ochmistrzyni jest pewna uczuć swego wybranka.
Koniec lipca 1345 roku. Adelajda nie może zapomnieć zdrady Kazimierza. Dręczą ją koszmary senne. Postanawia dowiedzieć się, kim jest tajemnicza kochanka jej męża. Na Wawel przybywa starosta wrocławski, Konrad Falkenhain. Gość domaga się zaprzestania działań wojennych i zapłacenia księciu morawskiemu Karolowi rekompensaty za porwanie i więzienie w Kaliszu. Jasiek i Andrzej z Tęczyna wracają do Krakowa z walki z Czechami. Cielesne uciechy króla z Małgorzatą przerywa rozwścieczony Ludwik. Ma pretensje do teścia, że ten wciąż nie wypłacił całego wiana Kunegundy. Kazimierz stawia sprawę jasno - nie ma cesarskich chorągwi, nie ma całego posagu. W odpowiedzi słyszy od zięcia, że i wnuków nie będzie. Weronika szantażuje Guncela. Rycerz pomaga jej wujowi zostać cechowym bednarzem z nadzieją, że kobieta w końcu da mu spokój.
Adelajda ma dość Kunegundy, która od trzech miesięcy rozpacza po Ludwiku. Królewna nie wie bowiem, co stało się z jej mężem. Wkrótce Kunegunda postanawia wziąć sprawy w swoje ręce. Odwiedza podskarbiego, by dowiedzieć się, jaką część jej posagu wypłacono dotąd Ludwikowi. Katarzyna ukrywa przed królową romans Kazimierza z Małgorzatą. Osobiście ostrzega dwórkę przed konsekwencjami jej czynów. Tymczasem król rozmawia z Idzim o jego zdradzie. Ostatecznie skazuje nielojalnego poddanego na tortury i śmierć. Następnie postanawia nagrodzić Kunada za pracę jaką wykonał przy nagrobku jego ojca, nadając mu tytuł nadwornego rzeźbiarza. Pełka przynosi wieści z Avinionu. Papież Klemens nakazuje przedłużenie rozejmu zawartego z Luksemburgami. Na Wawel dociera także informacja o tragicznej śmierci Andrzeja, syna Elżbiety.
Elżbieta o śmierć Andrzeja obwinia synową Joannę. Zrozpaczona matka twierdzi, że kobiecie zależało na tragicznym losie męża. Ma także pretensje do siebie. Gdyby nie zajęła się polityką, miałaby więcej czasu dla zmarłego syna. Ludwik namawia Elżbietę, by wystąpiła przeciw Kazimierzowi i poparła Węgry w liście do papieża. Adelajda podpytuje Katarzynę o tajemniczą kochankę króla. Wkrótce z wizytą do królowej udaje się Małgorzata. Władczyni grozi dwórce, że wyjawi Pełce prawdę o jej romansie. Karl opracowuje recepturę na stworzenie złota. Kunegunda prosi Wojciecha o wsparcie przy pisaniu poematu dla męża. Adelajda próbuje się dowiedzieć, czy Kazimierz zdradzał pierwszą żonę. Niewygodne pytania stawia Wojciechowi.
Narasta konflikt między Kościołem a Kazimierzem. Biskup Grot wraca z Avinionu w towarzystwie legata papieskiego. Bogoria ma za złe duchownemu, że ten zamiast wspierać swego króla, występuje przeciwko niemu. Dochodzi do spotkania Kazimierza z legatem papieskim. Władca zapewnia gościa, że będzie krzewił chrześcijaństwo na Liwie, gdy uda mu się zabezpieczyć zachodnie granice. Kunegunda czyta Wojciechowi poemat dla Ludwika. Poddany sugeruje królewnie, by napisała do ukochanego zwykły list. Audre nie potrafi poradzić sobie z uszczypliwościami niemieckich dwórek, Ody i Jutty. Gabija chcąc jej pomóc, znajduje jej pracę w karczmie, z dala od dworskiej kuchni.
Z okazji przybycia papieskiego legata biskup Grot ułaskawia chłopca skazanego na chłostę za kradzież chleba. Tymczasem Kazimierz prosi Jana Jurę, Jaśka i Andrzeja z Tęczyna, by namówili wysłannika Stolicy Apostolskiej do płacenia podatków przez kościół krakowski. Na spotkaniu z legatem pojawia się więc oślepiony starzec, który opowiada o torturach zadawanych mu przez Czechów. Regina ogłasza wszystkim otwarcie bram, by można było wziąć udział w uroczystej mszy z legatem. W karczmie dochodzi do sprzeczki między nią a Gabiją. Kobiety kłócą się o miejsce w kościele. Po mszy Grot rozprawia z legatem o daninie składanej przez kościół krakowski. To skutkuje tym, że wysłannik papieża jawnie deklaruje ponowne poparcie Luksemburczyków na Śląsku. W całym zamieszaniu biskup Grot nagle osuwa się na ziemię.
Kazimierz jest wzburzony zachowaniem biskupa Grota. Kiedy rozprawia o nim ze Spytkiem, Wojciech donosi mu, że duchowny jest bliski śmierci. Przy umierającym czuwa Eliasz. Wkrótce Kazimierz przybywa do komaty Grota. Prosi go o przebaczenie. Król znajduje list, który biskup kazał wysłać do papieża. Wynika z niego, że krnąbrny kapłan odwołał wszystkie ekskomuniki, popierając zamierzenia swego władcy. Na łożu śmierci Grot zdradza Kazimierzowi miejsce swego pochówku. Chce także, by król poskromił Czechów. Po tych słowach umiera. Bogorii zostaje zlecone jak najszybsze wyznaczenie następcy zmarłego Grota. Nocą na Wawelu dochodzi do spotkania Jagny z Szafrańcem. Młodzieniec wręcza kobiecie książkę, lecz przestrzega przed wyjawianiem jej treści innym. Regina szuka Audre w karczmie. Oznajmia dziewczynie, że Gabija zrobi największy błąd w życiu, wychodząc za wójta.
Na Wawel przybywa nowy biskup krakowski z Avinionu. Kazimierz jest rad z dokonanego wyboru, bo Szyrzyk w przeciwieństwie do Grota nie będzie konfliktowy. Okazuje się jednak, że Szyrzyk zmarł na dżumę, a papież mianował na to stanowisko biskupa Bodzętę. Regina poleca Audre śledzenie wójta. Ta wieść dociera także do Gabiji. Wojciech czyta Adelajdzie i Kunegundzie fragmenty z Starego Testamentu. Jeden z nich wzrusza królewnę, która wciąż cierpi z powodu męża. Adelajda nie może znieść plotek o romansie Kazimierza. Wojciech rozmawia z władcą o zasłyszanych informacjach. Skruszony Kazimierz postanawia prosić żonę o wybaczenie. Gdy Adelajda wspomina o Małgorzacie, król w pośpiechu opuszcza komnatę. Peter i Rudiger wracają z wojny. Opowiadają Bolkowi jak wdarli się na czeski zamek i o udziale Nikela w całym przedsięwzięciu.
Bolko dyktuje Peterowi treść listu do Wittelsbachów. Gdy do komnaty wkracza Agnieszka, każe poddanemu samodzielnie dokończyć pisanie wiadomości. Agnieszka boi się o Annę. Prosi męża, by wspólnie odwiedzili ją w Budzie. Tymczasem w Budzie Elżbieta wita Ludwika. Cieszy się z powrotu syna. Raduje ją także wieść, że zobaczy potomka zmarłego Andrzeja. Kołysząc wnuka, Elżbieta oczekuje na spotkanie z Anną. Kazimierz mianuje Jana Jurę odpowiedzialnym za rokowania z Czechami. Dla dobra królestwa Jan Jura musi poświęcić relacje z Bolkiem.
Olgierd i Kazimierz rozprawiają o niestabilnej sytuacji międzynarodowej. Wspólnie dochodzą do wniosku, że muszą trzymać się razem. Kazimierz obiecuje przyjacielowi, że kiedy upora się z pokojem z Czechami, wesprze Litwę w wojnie z Krzyżakami. Przekonuje Olgierda do przyjęcia chrztu. Janem Jurą targają wyrzuty sumienia. Nie chce zdradzić siostrzeńca, lecz musi dbać o interesy królestwa. Postanawia nakłonić Kazimierza do zmiany decyzji w sprawie pozostawienia Bolka bez jego wsparcia. Audre pyta Gabiję o plotki na temat wójta, które rozsiewa Regina. Zapewnia ochmistrzynię, że Mikołaj jest jej całkowicie oddany. Gabija nie jest o tym przekonania. Wątpliwości pojawiają się dodatkowo, gdy widzi wójta w towarzystwie innej kobiety. Decyduje się śledzić ukochanego. W Budzie Elżbieta zarzuca Ludwikowi opieszałość względem rozprawienia się z Joanną. Dla jego matki nie jest wystarczające, że w lochu siedzą krewni jej synowej. Elżbieta w końcu wyraża zgodę na spotkanie z Anną. Wtem okazuje się, że mały Karol ma gorączkę.
Bolko dowiaduje się, że Kazimierz sprzymierzył się z Luksemburgami. Oznacza to, że jego sojusz z polskim władcą nie istnieje. Agnieszka pociesza męża. Wkrótce w Świdnicy podejmuje Ludwika Bawarskiego, by nakłonić go do interwencji zbrojnej na wojska Karola. Tymczasem Guncel zostaje oskarżony o głoszenie herezji. Staje przed sądem. Inkwizytor uniewinnia go i wzywa na zeznania Weronikę. Kobieta nie ma tyle szczęścia co rycerz - zostaje skazana na stos. Kazimierz zwierza się Janowi Jurze, że jeśli nie rozprawia o polityce, jego myśli krążą wokół Małgorzaty. Króla niepokoi wizyta Olgierda na dworze węgierskim. Poleca Ligęzie, by udał się na przeszpiegi do Budy. Bodzęta manipuluje Eliaszem i Adelajdą. Mężczyznę wypytuje o romanse króla, a królową zapewnia o swoim duchowym wsparciu.
Królową Elżbietę znów dotyka tragedia - umiera jej wnuk, syn zmarłego Andrzeja. Na zamku panuje żałoba. W tym momencie do Budy docierają Olgierd, Ligęza i Paszek. Dźwięk dzwonów niepokoi gości. W karczmie Ligęza nakłania towarzyszącego mu Paszka, by dla niego donosił o tym, co dzieje się na węgierskim dworze. Elżbieta oznajmia Olgierdowi, że zawsze będzie po stronie swego syna, Ludwika, nawet kosztem zerwania relacji z Kazimierzem. Bodzęta krytykuje pokój zawarty w Namysłowie. Między biskupem a królem dochodzi do sprzeczki. Spytek i Jasiek są zadowoleni z działań władcy. Pochwalają udane negocjacje Kazimierza z Czechami. Podejrzewają, że król wyprawi się z wojskiem na wschód.
Wójt i Gabija rozmawiają o przyszłości swojego związku. Mężczyzna naciska na szybki ślub. Wtem do karczmy wpada roztrzęsiona Audre z wieścią o zbliżającej się ordzie tatarskiej. Na Wawel docierają posłowie ze wschodu. Kazimierz prosi Tatarów, by pozostali bezstronni w razie ewentualnego konfliktu polsko-litewskiego. W zamian obiecuje pieniądze i udostępnienie bezpiecznych szlaków handlowych dla kupców zmierzających na Krym. Pełka zdradza władcy, że Małgorzata się zmieniła. Nie ma w niej radości jak kiedyś. Chcąc zrobić ukochanej niespodziankę, udaje się do rękawicznika po rękawiczki dla partnerki. Adelajda nieopatrznie zdradza Bodzęcie liczne romanse jej męża.
Mikołaj udaje się na Wawel. W ręku dzierży buty dla królewny. Kunegunda cieszy się na widok nowych pantofelków, a wójt liczy, że jego zasługi przyczynią się do wyprawienia szybszego ślubu z Gabiją. Adelajda stroi się, by godnie powitać męża. Oda chwali wygląd władczyni, lecz w oczach królowej widać smutek. Wszystko przez liczne zdrady Kazimierza. Wieczorem król flirtuje z Adelajdą. Między małżonkami odżywa dawne uczucie. Tymczasem Małgorzata zamierza skończyć romans z Kazimierzem. Przed powrotem do męża, namiętnie całuje władcę. Kochanków podgląda biskup Bodzęta. Gabija, w tajemnicy przed wójtem, planuje ich wspólny ślub. W rozmowie z Baryczką pyta go, czy odprawi jej ceremonię ślubną.
Bodzęta wypytuje Andrzeja z Tęczyna i Pęłkę o plany Kazimierza. Jest zaskoczony, że król nie poinformował go o świętowaniu zwycięstwa na Rusi. Tymczasem Kazimierz zastanawia się, gdzie powinien się udać - ucztować w Czchowie czy kontemplować w Tyńcu. Podczas rozmowy z Janem Jurą stwierdza, że nie układa mu się w małżeństwie. Bodzęta knuje na dworze. Informuje Baryczkę o liście wysłanym do papieża, w treści którego zawarł wiadomość o niestosowanym zachowaniu króla. Ma nadzieję, że Baryczka o wszystkim doniesie Kazimierzowi. Między Janem Jurą a Jaśkiem wywiązuje się awantura. Drugi z mężczyzn zarzuca pierwszemu nadmierną słabość do królowej. Regina chce się dowiedzieć, czy Gabija i Mikołaj wkrótce staną na ślubnym kobiercu. Nikt jednak nie potwierdza tych doniesień. Nie otrzymując odpowiedzi, kobieta stwierdza, że jej córka jest odpowiednią kandydatką na żonę Mikołaja. Buda. Elżbieta znajduje list napisany przez Paszka. Przeczytawszy go, dowiaduje się, że Kazimierz kazał szpiegować ją i Ludwika.
Gabija i Mikołaj potwierdzają Reginie doniesienia o ich planach ślubnych. W kuchni zazdrosna kobieta informuje Femkę o rychłym odejściu ochmistrzyni ze służby. Dziewczyna jest przerażona tym, co słyszy. Nowa przełożona może bowiem wymienić wszystkie służki. Na Wawelu krążą plotki o licznych romansach króla w Czchowie. Tymczasem król posyła Jana Jurę po Małgorzatę. Chce oznajmić kochance koniec ich związku. Bodzęta kontynuuje swoją intrygę. Zapewnia Baryczkę, że zapewni mu wejście na naradę zwołaną przez króla. Biskup jest niepocieszony, gdy na zebraniu nie widzi swego sprzymierzeńca. Kazimierz z Jaśkiem i Ligęzą analizują list od Paszka. Król doszukuje się podstępu. Gabija i Mikołaj wyznaczają termin ślubu.
Małgorzata cierpi po rozstaniu z Kazimierzem. Podczas narady król oznajmia zgromadzonym, co postanowił. Z wizytą do Lwowa uda się Otton z Pilicy. Spóźniony Baryczka pojawia się na zebraniu. Oznajmia, że papież został poinformowany o siejącym zgorszenie zachowaniu Kazimierza. Władca wyrzuca posłańca złych wiadomości. Obawia się także, że Baryczka poznał jego miłosny sekret. Postanawia skutecznie uciszyć niewygodnego świadka. Śmił donosi królowi o wypadku Karla. Okazuje się, że chemik amator znów przygotowywał jakieś tajemne mikstury. Gabija namawia Jagnę do ślubu z Szafrańcem. Dziewczyna nie kocha go jednak tak mocno jak Gabija Mikołaja. Kochan, wykonując polecenie władcy, prowadzi Baryczkę nad rzekę. Zrzuca mężczyznę ze skarpy. Baryczka tonie. Gabija i Mikołaj docierają do kościoła. Uroczystość ślubna nie może się rozpocząć ze względu na nieobecność wikariusza.
Mikołaj i Gabija czekają na Baryczkę w kościele. Panna młoda podejrzewa, że coś musiało się złego wydarzyć. Wtem do świątyni wpada Wojciech z informacją o zaginięciu wikarego. W zaistniałej sytuacji to on udziela parze ślubu. Po ceremonii młodzi zaczynają ucztować w karczmie. Radosną atmosferę przerywa Dobiesław, poseł kolejnej tragicznej informacji. Karl miał wypadek i ledwo uszedł z życiem. Okazuje się, że medyk amator na zawsze może utracić wzrok. Adelajda próbuje uwieść Jana Jurę. Mężczyzna pozostaje obojętny na wdzięki królowej. Obowiązuje go kodeks honorowy. Na Wawelu nie ustają plotki o śmierci wikariusza Baryczki. Kazimierz zwierza się Eliaszowi ze swego czynu. Król oskarża Jana Jurę i Jaśka o złe doradztwo. Drugi z poddanych stwierdza, że Baryczką manipulował biskup Bodzęta. Zginął więc nie ten duchowny co trzeba.
Bogoria pojawia się na Wawelu, by rozwiązać zagadkę śmierci wikariusza Baryczki. Próbuje także nie zajmować żadnego stanowiska w konflikcie króla z Bodzetą. Kunegunda i Adelajda podejrzewają, że Kazimierza dosięgnie ręka sprawiedliwości za wszystkie wyrządzone krzywdy. Eliasz przekonuje kobiety, że każdy grzech, nawet ten największy, można odkupić. Na krakowskim straganie jedna z królewskich dwórek prosi czeskiego kupca o pomoc. Dziewczyna, chce by posłaniec przekazał wiadomość jej wujowi, urzędnikowi na dworze króla Karola.
Elżbieta chce wiedzieć o wszystkich występkach brata. Na Wawel posyła swego informatora, Marcina z Rajska. Kazimierz nie kryje swego zdziwienia w związku z przybyciem posłańca królowej węgierskiej. Tymczasem na zamku krążą plotki o tajemniczym szpiegu. Przed obliczem Kazimierza staje poseł krzyżacki z częścią zaległych pieniędzy. Jakub z Biskupic żali się władcy na ataki Litwinów na ich kupców. Tym samym chce zatuszować sprawę zadłużenia Krzyżaków.
Egle w trakcie powrotu do domu dowiaduje się o planowanym ataku Litwinów na Polaków. Nie chce rozlewu krwi, dlatego ucieka się do podstępu i tak udaremnia grabieżczy najazd. Rusza na Wawel, by ostrzec Kazimierza przed wrogimi wojskami. Kwitnie romans Jana Jury z dwórką Juttą. Ligęza wszczyna na zamku poszukiwania szpiega. Jego działania są jednak bezskuteczne. Przypadkiem wpada na giermka, który rzekomo przyjechał do Krakowa w celu znalezienia ojca.
Litwini rozpoczynają swój atak na Polaków. Kazimierz za poświęcenie Egle chce ją sowicie wynagrodzić. Dziewczyna jednak odmawia przyjęcia darów. Król zastanawia się, jak rozgromić wojska nieprzyjaciela. Postanawia zaczekać z decyzją do momentu, aż dowie się, czy Olgierd wspiera działania Kiejstuta. Do Budy przybywa Bolko, by uzyskać poparcie Elżbiety. Od przebiegu spotkania zależą bowiem dalsze losy Świdnicy. Książę martwi się też o przyszłość Anny.
Ludwik wraca na Wawel. Celem jego wizyty jest zjednanie sobie sojuszników na dworze Kazimierza. Król przypomina krewnemu o obiecanej sukcesji swojego tronu. Jeśli będzie miał syna, zgodnie z umową odsprzeda Ruś Węgrom, w przeciwnym razie - Ludwik stanie się jedynym spadkobiercą. Książę, mimo początkowej niechęci, zgadza się odnowić sojusz polsko-węgierski. Jan Jura wypełnia rozkaz Kazimierza. Ma obserwować królewskich urzędników, by zapobiec buntowi.
Lipiec 1351 roku. Wojska Kazimierza przygotowują się do podboju Rusi. Polaków wspiera armia Ludwika Węgierskiego. Krewny polskiego władcy przypomina urzędnikom o obietnicy sukcesyjnej wuja. Ci zachowują dystans do siostrzeńca króla. Między Ludwikiem a Kazimierzem narasta napięcie. Obaj rywalizują ze sobą o przywództwo nad połączonym wojskiem polsko-węgierskim. W tak dramatycznej sytuacji Pełka odkrywa romans swojej żony z Kazimierzem.
Pełka i Niemierza zostają posłani w pokojowych zamiarach do Olgierda. Kazimierz z niecierpliwością oczekuje ich posłannictwa. Liczy, że uda mu się powstrzymać niepotrzebny rozlew krwi. Rycerze trafiają jednak do niewoli Kiejstuta. Okrutnik poćwiartowane ciała Pełki i Niemierzy każe wysłać polskiemu władcy jako litewską odpowiedź na zuchwałe czyny Kazimierza.
Wieść o tragicznej śmierci Pełki i Niemierzy dociera do Kazimierza. Król chce krwawo pomścić swoich posłańców. Jego plany niweczy choroba, która odbiera siły polskiemu władcy. Brat Wojciech wyrusza z ciałami zamordowanych do Krakowa. Olgierd poznawszy bolesną prawdę, wysyła list do Elżbiety, w którym potępia tę bestialską zbrodnię. Jednocześnie zastrzega, że z mordem dokonanym przez Kiejstuta nie miał nic wspólnego. Kunegunda obawia się konfliktu ojca z ukochanym wujem.
Przy umierającym Kazimierzu trwa wiernie jego rycerz Jasiek. Pozostali królewscy słudzy szukają rozwiązania, by choroba władcy nie przyczyniła się do porażki Polaków w wojnie z Litwinami. W zaistniałej sytuacji Ludwik planuje objąć władzę nad wojskami i zamierza obwołać się panem dwóch królestw. Okazuje się jednak, że póki Kazimierz żyje, jego deklaracje nie mają pokrycia. Żąda więc od rycerzy całkowitego oddania. Kiedy ważą się losy korony, chory władca w przebłysku świadomości myśli tylko o Małgorzacie.
Eliasz i Karl docierają do Lublina, by wspomóc leczenie coraz słabszego Kazimierza. Jasiek wciąż czuwa przy władcy. Pozostali rycerze i możni składają przysięgę Ludwikowi, że po śmierci Kazimierza, to jego będą uważać za swojego króla. Małgorzata dowiaduje się o chorobie kochanka. Jest pewna, że Bóg tak każe ją i Kazimierza za ich miłosne występki. By ocalić go przed śmiercią, dwórka zakłada włosiennicę na gołe ciało.
Adelajda ma wyrzuty sumienia, że nie ma jej przy umierającym mężu. Bodzęta zapewnia królową, że teraz powinna wspierać swój lud w Krakowie. To jej czas na pokazanie siły. Władczyni organizuje więc Wielką Mszę na święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny i wyprawia patriotyczną ucztę dla wszystkich stanów. Jej pomysł nie zyskuje aprobaty urzędników. Niespodziewanie Kazimierz odzyskuje świadomość. Powrót do zdrowia króla to zła wiadomość dla Ludwika. Bratanek władcy wpada w panikę.
Adelajda wciąż ukrywa przed poddanymi chorobę Kazimierza. Swoją decyzję motywuje tym, że pragnie chronić majestat króla. Wkrótce wyprawia uroczystą ucztę, co nie spotyka się z przychylnością dworzan. Padają głosy oburzenia, że należy uszanować tragiczną śmierć Pełki i Niemierzy. Regina chce poznać szczegóły wydarzeń. Rozpytuje o to marszałka Szafrańca.
Adelajda otrzymuje list od landgrafa Hesji. Treść depeszy zasmuca królową. Oda, widząc rozpacz pani, wykrada tajemniczy list i prosi Bartłomieja o odczytanie go na głos. Dowiaduje się, że ojciec Adelajdy odmawia jej powrotu do domu w przypadku śmierci Kazimierza. Kunegunda prosi wdowy po Pełce i Niemierzy o późniejsze wyprawienie pogrzebów, do czasu powrotu króla na Wawel. Kiejstut namawia Olgierda na wyprawę przeciwko wojskom polsko-węgierskim. Zdaje się, że sojusz Polaków z Litwinami jest bliski końca. Wtem Olgierd otrzymuje wiadomość od tajemniczego rycerza. Okazuje się, że jego brzemienna żona, księżna Julianna, obawia się spisku. W Lublinie Kazimierz żegna się z rycerzami. Władca przeczuwa rychłą śmierć. Dziękuje Jaśkowi za przyjaźń i wierną posługę. Podczas rozmowy z Mentorem król dowiaduje się, że Ludwik wymusił na polskich możnych przysięgę na wierność sobie.
W Budzie tajemniczy zakonnik wręcza Elżbiecie list od Olgierda. Monarchini jest przerażona, że litewski książę nie potrafi zapanować nad agresją swojego brata Kiejstuta. Martwi się także o bezpieczeństwo Ludwika. Elżbieta posyła Paszka z misją do Krakowa. Mężczyzna ma się dowiedzieć, jak wygląda sytuacja między Polską a Litwą. Wszystkie informacje muszą zostać potwierdzone przez Marcina z Rajska, któremu władczyni ufa. Na Wawelu Oda stroi się, by rozkochać w sobie Szafrańca. Kiedy jest gotowa spełnić zadanie, Jutta informuje ją, że młodzieniec zachwala działania królowej, zatem nie trzeba go uwodzić. Litwa. Szaman odprawia pogańską ceremonię podczas urodzin córki Olgierda. Kiejstut ma dość czekania na brata. Żądny rozlewu krwi sam rusza do walki.
Kazimierz chce się zemścić na Kiejstucie za śmierć Pełki i Niemierzy. Swój plan wyjawia Ludwikowi. Bratanek tymczasem zamierza zbrojnie wyruszyć na Włodzimierz. Elżbieta pisze list do Olgierda. Informuje litewskiego księcia, że modli się za niego i nie chce, by spotkała go kara za czyny jego brata. Jurze i Jaśkowi monarchini poleca zadbanie o bezpieczeństwo Ludwika, przyszłego króla Polski po śmierci Kazimierza. Bolko próbuje nakłonić Guncela do pozostania w Świdnicy. Proponuje dzielnemu rycerzowi, by sprowadził się na dwór z ukochaną Heleną. Podczas wyprawy przez las giermek traci konia. Pod Sierakowem prosi o pomoc spotkanego chłopa. Ten odsyła giermka i jego towarzysza Jakuba z Biskupic do najbliższego miasta. Być może tam wesprze ich córka Przybysława.
Kazimierz wraca na Wawel. Wbrew woli Adelajdy i Kunegundy król udaje się do kaplicy, by pożegnać Pełkę i Niemierzę. Potem prosi o przebaczenie Cudkę. Między nim a młodą wdową odżywa dawne uczucie. Na Wawelu trwają poszukiwania skradzionych mieczy zamordowanych rycerzy, Niemierzy i Pełki. Pada podejrzenie, że tak niechlubnego czynu mogła dopuścić się jedna z dwórek. W Sierakowie Helena urządza komnatę myśliwską dla Guncela. Wkrótce pomaga zagubionym Krzyżakom, Jakubowi i giermkowi. Podczas wieczerzy przybysze opowiadają kobiecie o swoich przygodach. Okazuje się, że pochodzący z okolic Sierakowa giermek ma wiele wspólnego z Heleną.
Rycerze Kazimierza w składzie: Jasiek, Jan Jura, Suchywilk i Maciej Borkowic planują atak na okrutnego Kiejstuta. Ludwik podburza ich, by zabili także drugiego z litewskich braci, Olgierda. Helena cieszy się z powrotu Guncela. Nie może się nadziwić, że ukochany znów jest silny jak dawniej. Kazimierz przeprasza Adelajdę za wszystkie swoje miłosne występki. Żona sugeruje mu, by prosił Ludwika o darowanie życia pokonanym wrogom.
Kazimierz i Adelajda obiecują Cudce wsparcie po śmierci Niemierzy. Następnie król poleca Ligęzie, by wyprosił u Olgierda spotkanie. Misja Jaśka, Jana Jury, Suchywilka i Macieja Borkowica zostaje zwieńczona sukcesem. Rycerzom Kazimierza udaje się schwytać okrutnego Kiejstuta. Helena podejrzewa, że giermek Jakuba może być jej bratem.
Rycerze Kazimierza więżą Kiejstuta w obozowisku wojsk polsko-węgierskich. Okrutnik boi się, że przyjdzie mu zapłacić własną głową za śmierć Pełki i Niemierzy. Ludwik zdradza Mentorowi swoje plany względem Kiejstuta. Zachowa go przy życiu, tym samym wzmacniając swoje wpływy na Litwie. Król chce znaleźć rybaków, którzy oznaczając brody na Bugu, ułatwili wrogowi przeprawę przez rzekę. Misję ma wykonać Ligęza. Posłaniec Kazimierza wypytuje Egle o ostatnie wydarzenia. Dwórka jednak niewiele pamięta. W obliczu konfliktu zbrojnego jej życie jest zagrożone.
Do zamku przybywa goniec, który obwieszcza powrót wojsk z wojny na Rusi. Jaśka nie cieszy ta wiadomość - nie zdołał bowiem pomścić zamordowanych kolegów. Kazimierz odznacza rycerzy za wybitne zasługi. Nagradza wszystkich z wyjątkiem Maćka Borkowica. Mężczyzna zostaje publicznie upokorzony. Spytek w rozmowie z Suchywilkiem skarży się na własne zdrowie. W młodzieńcu widzi swojego następcę.
Katarzyna znów knuje na dworze. Podejrzewa, że ojcem dziecka Cudki wcale nie był zmarły Niemierza. Jednocześnie martwi się, że potomek nigdy nie pozna krewnego. Kazimierz postanawia rozmówić się z Tatarami. Spytek chce do nich wyruszyć z poselstwem. Jego pomysł nie zyskuje aprobaty Jaśka. Maciej Borkowic i Mikołaj z Biechowa dyskutują o lojalności wobec króla. Każdy z nich inaczej widzi swoją rolę. W niejasnych okolicznościach znika Helena.
Guncel szuka zaginionej Heleny. W lesie znajduje medalion i zakrwawioną odzież. Obawia się, że żona nie żyje, a za jej śmierć obwinia Macieja Borkowica. Decyduje się ruszyć do Przybysława, by oznajmić teściowi tragiczną wiadomość. Spytek przygotowuje się do negocjacji z Tatarami. Prosi Jana Jurę, by powstrzymał Jaśka, gdyby ten chciał ruszać jego śladem.
Spytek staje przed synem chana. Negocjacje niestety nie idą po jego myśli. Tatarzy upatrując szansy w wizycie królewskiego posłańca, obcinają mu język. Dobiesław ma dostarczyć go Kazimierzowi z żądaniem okupu. Adelajda zastanawia się, kto jest ojcem dziecka Cudki. Obawia się, że król znów wdał się w romans z owdowiałą dwórką. Poleca Katarzynie zgromadzenie stosownych informacji. Podczas uczty Jan Jura prosi Juttę o rękę. Radosną atmosferę przerywa wieść o śmierci Heleny.
Na Wawelu trwa poruszenie, gdy Dobiesław z Kurozwęk dostarcza królowi obcięty język Spytka. Jasiek chce wyruszyć na Tatarów, lecz Kazimierz studzi emocje dzielnego rycerza. Guncel obwołuje Jakuba z Biskupic mordercą Heleny. Giermek udaje zaskoczonego pomówieniami, choć w rzeczywistości to on przetrzymuje kobietę w swojej chacie.
Na Wawelu trwa żałoba po śmierci Heleny. Maciej Borkowic namawia Guncela, by razem z nim walczył o Wielkopolskę. Tymczasem uwięziona przez giermka Helena nie rozumie, dlaczego porywacz ją przetrzymuje i jednocześnie otacza opieką. Kazimierz rozważa odebranie wsi Przybysławowi. Błażej, który podsłuchał rozmowę króla, donosi o wszystkim węgierskiemu łącznikowi. Jasiek z Dobiesławem z Kurozwęk śpieszą na ratunek Spytkowi. Przyjaciel dostał się do tatarskiej niewoli.
Jasiek i Dobiesław stają przed obliczem syna chana. Pierwszy z królewskich rycerzy grozi śmiercią swemu adwersarzowi. W tym czasie Kazimierz spotyka się z Olgierdem w klasztornej celi. Wkrótce obaj dochodzą do porozumienia. Litwin prosi polskiego władcę o wydanie niewiasty, przez którą zginął Rymwid. Elżbieta z przejęciem czyta list od brata. Kazimierz informuje krewną, że na Pomorzu w zdrowiu dorasta Kaźko, przyszły następca tronu.
Na Wawel dociera Jasiek w towarzystwie wyczerpanego Spytka. Rycerz ostrzega królewskich doradców przed zemstą Tatarów. Cudka zaczyna rodzić. Wkrótce wydaje na świat dwóch królewskich synów. Swój sekret zdradza Egle. Dobiesław udaje się z wizytą do biskupa Bodzęty. Podczas spotkania wyjawia duchownemu, że Spytek namaścił Jaśka na swojego następcę.
W karczmie dochodzi do przypadkowego spotkania Bogdana z Audre. Mężczyzna przybył do Krakowa z prezentem ofiarowanym mu prze Elżbietę. Cudka nadaje synom imiona zmarłych rycerzy, Pełka i Niemierza. Elżbieta dowiaduje się o bliskiej relacji Paszka i Anna. Nakazuje swemu wysłannikowi natychmiastowy powrót do Krakowa. Mentora dziwi zachowanie Bogdana. Przypuszcza, że to szpieg króla Węgier.
Kunegunda prosi Wojciecha o chrzest dla Niemierzy i Pełki. Robi to na prośbę Cudki, matki dzieci. Bodzęta jest rozżalony, że to nie on ma udzielić sakramentu. Małgorzata nadal zgłębia temat ojcostwa synów Cudki. Wypytuje o to Egle, lecz ta ucina rozmowę. Kazimierz posyła Suchywilka z misją do Poznania. Rycerz ma negocjować z konfederatami. Mentor i Jan Jura nie ufają Bogdanowi. Podejrzewają go o knucie na królewskim dworze.
Agnieszka i Ilona proszą Bolka o interwencję. Chcą wiedzieć, co księżniczka Anna czuje do Paszka. Dziewczyna oznajmia, że poślubi tego mężczyznę, który zostanie dla niej wybrany. W Poznaniu wydarza się tragedia po sprzeczce między Beniaminem a Maciejem Borkowicem. Pierwszy z nich pechowo upada i śmiertelnie rani się w głowę. Świadkiem zdarzenia jest Guncel.
Guncel i Maciej Borkowic dowiadują się, że Bolko opuścił świdnicki dwór. Muszą więc dalej uciekać. Bogdan postanawia zabić Błażeja, który poznał jego prawdziwe intencje. Do Kazimierza dociera wieść o śmierci Beniamina. Nakazuje pojmanie Borkowica i zabicie go bez sądu. Adelajda zwierza się Kunegundzie z licznych romansów jej ojca.
Anna jest przerażona wizją ślubu z blisko 40-letnim Karolem. Guncel opowiada Bolkowi o zdarzeniu z Poznania. Adelajda postanawia wypytać Kazimierza o jego romans z Cudką. Król w rozmowie z żoną nie zaprzecza, że jest ojcem synów dwórki. Tymczasem z fosy zostają wyłowione zwłoki Błażeja. Tożsamość topielca po sygnecie rozpoznaje Mentor. W karczmie zjawiają się zbóje z Litwy. Szukają Egle.
Bogdan planuje zamach na życie Kazimierza. Podczas polowania strzela do króla z kuszy. Świadkiem zdarzenia jest Jasiek. Rycerz opatruje rannego władcę. Bogdan ucieka w popłochu. Towarzyszy mu Audre. Zakochana Litwinka nawet na baczy na konsekwencje. Kazimierz wraca do zdrowia. Gdy odzyskuje siły, wyjeżdża do Budy, by zasięgnąć od Elżbiety informacji, kto zlecił sokolnikowi napad na niego. Przed wyjazdem rozstaje się z Adelajdą, kończąc ich nieudane małżeństwo. Jan Jura przygotowuje się do poślubienia Jutty.
Audre zauważa zmianę w zachowaniu Bogdana. Mężczyzna jest wyraźnie zdenerwowany. Okłamuje Litwinkę, że powodem jego zmieszania jest ich wspólny wyjazd. Adelajda nie może zapomnieć o ostatnich słowach Kazimierza. Postanawia opuścić zamek. Tymczasem królowi wpada w oko Krystyna. Elżbieta dowiaduje się o zamachu na życie jej brata. Podejrzewa, że to sprawka Ludwika.
Guncel chce pomścić śmierć Heleny. Twierdzi, że tylko Kazimierz może mu w tym pomóc. Prosi Bolka o wsparcie jego inicjatywy u króla. Bogdan zostaje wtrącony do lochu. Pod nieobecność władcy, Adelajda musi zdecydować o jego losie. Królowa nie zamierza jednak niczego czynić w tej sprawie. Małżeństwo Anny i leciwego Karola zostaje skonsumowane podczas nocy poślubnej. Ludwik knuje nową intrygę. Chce zeswatać Kazimierza z Krystyną, która szpieguje dla niego na wawelskim dworze.
Adelajda na wieść o rozwodzie niemal popada w szaleństwo. Kazimierz nakazuje jej wyjazd do Żarnowca. Załamana królowa myśli o odebraniu sobie życia. W ostatniej chwili ratuje ją zaufana dwórka. Czeski szpieg, Benesz, zaprasza polskiego władcę na rozmowy w Pradze. Guncela nie opuszcza przekonanie, że jego ukochana Helena jednak żyje.
Oda i Ligęza towarzyszą Adelajdzie w podróży do Żarnowca. Wciąż nie dociera do niej, że nie jest już królową. Kazimierz przyjeżdża do Pragi, ale podejrzewa, że Karol ma jakiś inny cel poza problemami Mazowsza i Śląska. Prosi Suchywilka o pomoc w rozgryzieniu sprawy. Jura dostaje od króla zadanie znalezienia Krystyny. Suchywilk podejrzewa, że Krystyna może być szpiegiem Karola.
Elżbieta podejrzewa swojego syna o niecne zamiary. Zdaniem władczyni Ludwik może spiskować z Karolem przeciwko Kazimierzowi. Tymczasem polski król zabiera ze sobą do Budy Krystynę. Nie chce jednak, by ktoś dowiedział się o jej obecności. Adelajda w Żarnowcu odzyskuje spokój ducha. Regina chce wydać córkę za mąż. Idealnego kandydata widzi w osobie Maćka. On jednak jest zakochany w Audre.
Kazimierz nie może się nacieszyć Krystyną. Pierwszy raz w życiu postawił swoje prywatne życie ponad dobro królestwa. Wszyscy poza nim są w Rzymie. W Świdnicy trwa bunt. Kiczold i Peter proszą Kazimierza o pomoc. Szafraniec odwiedza Adelajdę w Żarnowcu. Jest zaskoczony na widok radosnej, zachwyconej sztuką kobiety. Widać wyraźnie, że Adelajda i Ligęza mają się ku sobie.
Kazimierz bez oporów wprowadza Krystynę na wawelski dwór. Sługom każe przygotować dla niej komnaty królowej. Poddani okazują niechęć nowej kochance króla. Kunegunda oczekuje przybycia męża. Gdy ten znów się nie pojawia, księżniczka wpada w rozpacz. Do Adelajdy dociera wieść o wprowadzeniu Krystyny do zamku. To wzmaga złość w kobiecie. By znów odnaleźć ukojenie, Adelajda planuje zemstę.
Kunegunda z niecierpliwością oczekuje przybycia męża. Tymczasem do Kazimierza dociera informacja, że zaległy posag zapłacił kanclerz. Władca nie kryje swojego oburzenia. Wszystko bowiem odbyło się poza nim. Kanclerz coraz gorzej się czuje. Adelajda chce wiedzieć, co dzieje się na Wawelu. Pisze list do Jutty, prosząc dwórkę, by donosiła jej o wszystkich wydarzeniach.
Krystyna zdaje relację Beneszowi. Czeski szpieg natychmiast chce ruszać z informacjami do Karola. Kazimierz martwi się długą nieobecnością Jury, który wyruszył na poszukiwania Macieja Borkowica. Kunegunda doczekała się momentu wyjazdu z mężem. Tuż przed opuszczeniem Wawelu wpada w panikę. Obawia się tego, co ją czeka.
Adelajda wdaje się w romans z Ligęzą. Zakochanych widzi Oda, która jest rozczarowana postawą swojej pani. Jasiek nadal nie może się pogodzić z tym, że kasztelanem został Jura, a nie on. Niespodziewanie dowiaduje się, że kolejny raz będzie ojcem. Bodzęta odwiedza Adelajdę w Żarnowcu. Ta żali się na postępowanie Kazimierza.
Romansująca z Ligęzą Adelajda rozkwita. Widzi, że Oda jest nieszczęśliwa, więc odsyła ją do Szafrańca. Bodzęta wraca na Wawel i zamierza rozmawiać z Kazimierzem o tym, czego dowiedział się w Żarnowcu. Kazimierz zaskakuje biskupa decyzją o ślubie z Krystyną. Krystyna spotyka się z Beneszem i ogłasza mu, że nie będzie więcej szpiegować. Jest szczerze zakochana w Kazimierzu.
Kazimierz nie może uwierzyć, że Krystyna rzeczywiście go kocha. Ta z kolei bije się z myślami, czy powiedzieć mu prawdę o sobie. Zdradza tylko, że Karol polecił jej szpiegowanie, ale odmówiła. Regina znajduje w sukni, którą szyje dla Krystyny, karteczkę, ale okazuje się, że to tylko rachunek za piwo. Karol i Ludwik niecierpliwie czekają na wieści od Benesza. Są wściekli na wieść o tym, że Krystyna nie będzie więcej szpiegować.
Trwają przygotowania do ślubu Kazimierza z Krystyną. Wszyscy są przeciwni, nawet w kuchni, ale Gabija nakazuje pracę. Jest lojalna wobec króla. Jutta rodzi. Jura bardzo przeżywa narodziny syna. Adelajda dostaje list od Kazimierza, który ogłasza że bierze ślub z Krystyną i tym samym zwalnia Adelajdę z przysięgi małżeńskiej. Podczas wesela Jasiek przeprasza króla, uznaje, że nie miał prawa go oceniać.
Guncel dociera do państwa krzyżackiego. Prosi Jakuba z Biskupic o wstawiennictwo u wielkiego mistrza. Krzyżacy pomimo zapewnień nie wspierają Polaków w walce z Rusią. Guncel nie zdaje sobie sprawy, że niedaleko jest więziona Helena i ich córeczka Helenka. Ślub Kazimierza i Krystyny jest skandalem na skalę europejską. Król prosi o przygotowanie supliki do papieża o unieważnienie ślubu z Adelajdą.
Maciek przynosi wieści, że na zamku znaleziono truciznę, którą nasączone były łakocie. Na szczęście złapał zamachowca - Benesza. Krystyna jest przerażona, że czeski szpieg ją zdradzi. Regina podpuszczona przez Krystynę udaje się do lochu i truje Benesza, nim zdąży cokolwiek powiedzieć. Guncel łączy fakty i zdaje sobie sprawę, że Helena jest więziona gdzieś blisko. Ratuje ukochaną w ostatniej chwili.
Kazimierz pragnie się dowiedzieć, kto chciał zabić Krystynę. Obawia się, że na zawsze pozostanie to tajemnicą. Jasiek rozważa, czy próba morderstwa była częścią większego planu. Michał z Czacza informuje króla, że Maciej Borkowic podżega ludzi do buntu. Władca nakazuje schwytanie i przyprowadzenie wichrzyciela. Wkrótce dociera do niego tragiczna wiadomość o śmierci jego córki Kunegundy. Kazimierz uważa, że to kara za ślub z Krystyną.
Kiedy Borkowic dociera do Krakowa, jest zaskoczony, że na Wawelu wiedzą o wydarzeniach w Wielkopolsce. Kazimierz obiecuje, że odstąpi od kary, jeśli Maciej przysięgnie mu wierność. Niebawem pomiędzy Borkowicem a Guncelem dochodzi do przepychanek. Mikołaj, który stara się ich rozdzielić, zostaje raniony nożem. Anna rodzi córkę. Na wieść o tym Karol nie kryje rozczarowania.
Justycjariusz doprowadza Borkowica przed oblicze Kazimierza. Król, który jest zdania, że tylko radykalne metody uchronią go przed zdrajcami, każe zamurować Macieja żywcem. Władca stara się przekonać Litwinów, by nie zawierali sojuszu z Karolem. Proponuje przymierze z Polską przypieczętowane ślubem. Ciężko ranny Mikołaj powoli dochodzi do zdrowia.
Na Wawel przybywa Olgierd. Litwin odnawia sojusz z Kazimierzem. Gwarancją ma być ślub wnuka Kazimierza - Kaźka z córka Olgierda Kenną. Wszyscy są zaniepokojeni zniknięciem Karczmarza. Później okazuje się, że Samuel się ukrywa. Krystyna za wszelką cenę chce zwrócić na siebie uwagę Kazimierza, ale król jest zapatrzony w swojego wnuka.
Esterka, młoda Żydówka z rodziny Samuela karczmarza, udaje się na audiencję do króla. Kazimierz jest pod jej wielkim wrażeniem. Krystyna zauważa, że król interesuje się dziewczyną. Do Krakowa wraca Egle i Audre. W Budzie pijany Karol obraża Elżbietę. Rozgniewany Ludwik wypowiada mu wojnę.
Kazimierz wciąż myśli o Esterce i zaczyna żałować, że zdecydował się na związek z Krystyną. Uważa, że ta relacja popsuła jego reputację w Europie. Krystyna zaczyna rozumieć, że jej czas na Wawelu się kończy, ale wciąż kocha Kazimierza. Regina uważa, że król wcale nie chce pomagać Żydom, zależy mu tylko na młodej Żydówce.
Kazimierz udaje się do Budy i stara się przekonać Ludwika, by ten odstąpił od wojny. Ani on, ani Karol nie chcą słyszeć o pojednaniu, jednak Kazimierzowi udaje się przekonać ich, że walka nie ma sensu. Zaprasza wszystkich na zjazd do Krakowa. Zazdrosny o Esterkę przypadkowy rycerz atakuje Jaśka. Do walki przyłącza się Jan Jura, który broniąc przyjaciela dostaje śmiertelny cios.
Bogoria informuje Kazimierza, że papież zgodził się na powołanie Uniwersytetu Krakowskiego, jednak pod pewnymi warunkami. Przeciwny budowie uczelni jest Bodzęta, urażony, że nie uczestniczy w przygotowaniach nowej szkoły. Mikołaj przygotowuje dokumenty dla Uniwersytetu. 12 maja 1364 roku powstaje Uniwersytet Krakowski.
Na Wawelu trwają przygotowania do zjazdu. Lud krakowski jest poruszony tym, że do Krakowa zjeżdża tylu znanych ludzi. W karczmie pojawia się Jan z Sącza, skromny muzyk. Wpada w oko Esterce. Zaczyna między nimi iskrzyć. Jan z Sącza i Guillame mają wziąć udział w turnieju muzycznym.
Muzyk Guillame de Machaut podsłuchuje grającego Jana z Sącza. Jest zazdrosny o jego talent. Obawia się, że może z nim przegrać więc postanawia go otruć. W kuchni panika, bo dania zostały już podane. Gabija oddycha z ulga widząc, że nikt więcej nie został otruty. Czeski szpieg chce zabić Krystynę, próbuje ją udusić i zadaje jej ciosy nożem. Ukochana Kazimierza umiera.
Kazimierz ma koszmary. Elżbieta martwi się, że Kazimierz traci rozum. Nadal trwa śledztwo dotyczące śmierci Jana z Sącza. Gabija podpowiada, że widziała Guillame'a przy Janie tuż przed jego śmiercią. Justycjariusz oznajmia Guillamowi, że wie, że to on zabił Jana, ale nie ma twardych dowodów. Straszy go, że Bóg go osądzi.
Kazimierz ustala z Suchywilkiem, że ten da pierwszy wykład na nowej uczelni. Z Rzymu przychodzi odpowiedź: Papież nie zgadza się na unieważnienie ślubu Kazimierza z Adelajdą. Jan z Czarnkowa namówiony przez Suchywilka, podrabia bullę papieską. Dobro królestwa jest najważniejsze. Regina dowiaduje się, że jej córka jest w ciąży. Nie wiadomo, kto jest ojcem.
Jadwiga wypytuje o swoją poprzedniczkę, Krystynę. Rozmawia na ten temat z Odą i Juttą. Legat dowiaduje się, że bulla została sfałszowana. Ślub Kazimierza i Jadwigi jest nieważny. Bodzęta chce wiedzieć, dlaczego zaślubiny odbyły się bez zgody papieża. Król próbuje przekupić biskupa. Okazuje się, że Jadwiga jest w ciąży.
Henryk, ojciec Jadwigi, przybywa na Wawel. Książę żagański jest wściekły, że ślub jego córki z Kazimierzem jest nieważny. Jadwiga przedwcześnie rodzi dziewczynkę. Kazimierz jest rozczarowany płcią dziecka. Podczas spowiedzi Ligęza opowiada legatowi o swoim romansie z Adelajdą. To wyznanie stawia unieważnienie ślubu Kazimierza i Adelajdy w innym świetle. Bodzęta umiera.
Kazimierz triumfalnie wraca z wojny na Rusi. Król dowiaduje się o śmierci Kenny, córki Olgierda. Okazuje się, że za napad na warsztat Gabiji i Mikołaja odpowiada Regina, która zapłaciła zbójom. Kobieta zostaje wysłana do lochu. Wystawiona na widok ludzi, których oszukała, prosi o wybaczenie. Kazimierz dowiaduje się, że Krystyna szpiegowała dla Czechów.
Dobiesław z Kurozwęk, od kiedy nie dostał awansu od króla, knuje z Andrzejem z Tęczyna. Chce zemsty. Ludwik dowiaduje się, że Jadwiga ma zostać królową. Elżbieta nie może do tego dopuścić. Kiedy okazuje się, że Jadwiga jest w drugiej ciąży każe przyspieszyć z jej koronacją. Lichwiarz ma kandydata na męża dla Esterki, Nikodema.
Bogoria przyjeżdża na koronację Jadwigi. Arcybiskup zapewnia, że całe duchowieństwo popiera króla. Korona musi mieć swoją królową. W Krakowie pojawia się Lajos węgierski szlachcic, który chce studiować na uniwersytecie. Szybko wychodzi na jaw, że przysłała go Adelajda. Ludwik popiera unieważnienie małżeństwa Kazimierza z Adelajdą. Jadwiga zostaje królową Polski.
Chrzest drugiej córki Kazimierza i Jadwigi. Ludwik wciąż dochodzi swoich praw do korony. Oda na polecenie Lajosa dosypuje środek nasenny opiekunce zajmującej się dzieckiem Jadwigi. Dwórka chce się wycofać z porwania królewskiej córki, ale Lajos ją zaczyna szantażować. Córka Kazimierza zostaje porwana.
Jadwiga szaleje z rozpaczy po porwaniu córki. Boi się, ale Kazimierz zapewnia, że wszyscy są bezpieczni. Kilka osób podejrzewa o porwanie Odę, która jako jedyna jest nieobecna. Agnieszka słyszy jak dwórka przeprasza w modlitwie za to co zrobiła. Małą Kunegundę udaje się odnaleźć, jednak dochodzi bo walki między Bolkiem a Lajosem. Książę zostaje ciężko ranny.
Cudka odwiedza Kazimierza. Ma problemy wychowawcze z synami. Jadwiga jest zazdrosna o dawną miłość króla. W końcu poznaje Cudkę osobiście i jest pozytywnie zaskoczona. Jadwiga rodzi trzecie dziecko Kazimierza. Podczas przejażdżki Kazimierz spada z konia. Król umiera. Elżbieta po śmierci brata zabiera dzieci Jadwidze.
Mijają cztery lata od śmierci Kazimierza. Kaźko chce odebrać koronę Ludwikowi. Knuje również Elżbieta, która zastanawia się co zrobić, żeby nowo narodzona córka Ludwika, Jadwiga, została królową. Tymczasem mały Jagiełło coraz uważniej słucha rozmów Olgierda i Kiejstuta. Interesuje się polityką i przyznaje, że bardzo mu się podoba.
Przełom roku 1376 i 1377. Król Polski Ludwik Andegaweński mianuje regentką swoją matkę Elżbietę. Razem z nią do Krakowa przybywa wielu Węgrów. Pewnego dnia dochodzi do incydentu, który przeradza się w rzeź Madziarów. W ciągu jednej nocy życie traci ich ponad stu. Królowa podejmuje decyzję o powrocie do Budy, ale nie jest tam mile widziana przez synową, Elżbietę Bośniaczkę. Ludwik i jego żona faworyzują starsze córki, Katarzynę i Marię. Babka Elżbieta zaś przepada za najmłodszą Jadwigą. Cudka z Gołczy martwi się losem syna, Niemierzy, który poszedł na wojnę z Litwinami i ślad po nim zaginął. Kobieta prosi o pomoc Władysława Opolczyka. Królewski namiestnik żąda jednak zapłaty. Tymczasem w Wilnie Olgierd Giedyminowicz przygotowuje się na śmierć. Wybiera na następcę młodego Jogaiłę. Kiejstut przysięga mu wierność. Do obozu krzyżackiego komtura Konrada Wallenroda zgłasza się rycerz Pomsta, który deklaruje chęć zostania szpiegiem w Wilnie.
Rok 1377.Umierający Olgierd Giedyminowicz wspomina Elżbietę, swoją niespełnioną miłość. Ludwik Andegaweński planuje sojusz z Leopoldem Habsburgiem poprzez małżeństwo swojej 4-letniej córeczki Jadwigi z niewiele starszym Wilhelmem. Tymczasem litewska księżna Julianna chce ożenić syna Jogaiłę z moskiewską księżniczką Zofią. W Krakowie rządy nad krajem sprawuje znienawidzony przez obywateli królewski namiestnik Władysław Opolczyk. Mężczyzna zaciąga u Nikodema - męża Esterki - ogromny kredyt. Rozpoczyna wojnę z Rusią. Jasiek z Melsztyna wysyła do Budy młodego Pełkę, by nakłonił królową Elżbietę do powrotu do Krakowa. W Wilnie niespodziewanie pojawia się Niemierza- zaginiony syn Cudki. Chce służyć Kiejstutowi.
1377 rok. Węgierski król znalazł kandydatów na mężów dla wszystkich trzech córek. Zaplanował nawet przyszłość 4-letniej Jadwigi. Elżbieta uważa, że wnuczka jest za mała, by wysyłać ją do Wiednia. Postanawia jechać z dziewczynką na dwór Habsburgów. Władysław Opolczyk przekupuje kolejnych polskich możnych. Dobiesław z Kurozwęka i jego syn Zawisza chcą podjąć wyprawę wojenną na Ruś. Liczą na duże łupy. Na Litwie Skirgiełło znajduje w lesie rannego, tajemniczego Cyryla. Kiejstut i Witold ze swoimi wojownikami napadają na obóz krzyżacki Konrada Wallenroda. Wstrząśnięty tą wieścią Olgierd Giedyminowicz umiera.
1377 rok. Wokół stosu pogrzebowego Olgierda Giedyminowicza zbiera się cała rodzina. Rycerz Pomsta informuje Wallenroda, że to doskonała okazja, by zabić bliskich wielkiego księcia, a przynajmniej jego brata Kiejstuta. Krzyżak odmawia. Córki Ludwika i Bośniaczki bawią się lalkami w ślub i pokładziny. Katarzyna i Maria dokuczają najmłodszej siostrze Jadwidze. W tajemnicy przed matką Ludwik planuje wyprawę na Litwę. Elżbieta postanawia wyjechać do Krakowa. Esterka odkrywa zniknięcie skrzyni ze srebrnymi monetami. Nikodem niechętnie przyznaje, że pożyczył pieniądze księciu Władysławowi Opolczykowi.
4-letnia Jadwiga jedzie na wiedeński dwór, do swojego narzeczonego, 8-letniego Wilhelma Habsburga. Pierwsze spotkanie z przyszłymi teściami - księciem Leopoldem i księżną Viridis - kończy się dla niej fatalnie. Za zerwanie kwiatków w ogrodzie i zniszczenie cennej księgi królewna zostaje zamknięta bez kolacji w komnacie. Pełka spotyka w krakowskim kościele Zawiszę z Kurozwęk w dość krępującej sytuacji. Potem na ulicy widzi swoją ukochaną Helenę. Niestety kobieta jest żoną jego brata Niemierzy. Jagiełło wysyła swego brata Skirgiełłe i jego druha Cyryla na wojnę w obronie Bełza i skarbu, jakim jest Ikona Matki Przeczystej. Obraz jest szczególnie ważny dla Julianny - matki Jagiełły i Skirgiełły.
Książę Leopold Habsburg marzy o tym, by jego syn w przyszłości został królem. Władysław Opolczyk święci wojenne triumfy na Rusi. Przy okazji zajmuje się kolekcjonowaniem pięknych i cennych przedmiotów, którymi planuje pokryć długi. Zakonnik, ojciec Tomasz, informuje go, że w Bełzu znajduje się Ikona Matki Przeczystej, którą napisał św Łukasz. Książę chce ją zdobyć. Jogaiła, po utracie Bełza, Horodła i Chełma, się nie poddaje. Razem z Kiejstutem planuje odzyskać utracone ziemie. Tymczasem w Krakowie regentka Elżbieta w tajemnicy spotyka się z Jaśkiem Melsztyńskim. Jan z Kleparza w karczmie opowiada, ze jest synem króla Kazimierza.
Trwają przygotowania do ceremonii zaręczyn królewny Jadwigi Andegaweńskiej i księcia Wilhelma Habsburga. Do zamkowej kaplicy przybywają goście i duchowni. Odbędą się sponsalia de futuro, czyli zaręczyny na przyszłość, a gdy dzieci osiągną wiek 12-14 lat skonsumują małżeństwo. Na razie mają spędzić razem noc wtuleni w pieska Tristana. Elzbieta postanawia pozbawić Władysława Opolczyka tytułu namiestnika i wynikających z niego uprawnień. W Budzie umiera najstarsza siostra Jadwigi, Katarzyna. Trwa żałoba i wyjaśnianie przyczyn jej tajemniczej śmierci.
Mała Jadwiga dowiaduje się, że Katarzyna umarła. Wini siebie za śmierć siostry. Książę Leopold i księżna Viridis, do których także docierają te wieści, myślą tylko o tym, że ich syn zostanie królem. Na Litwie trwa wojna. Jogaiła chce wejść w sojusz z Ludwikiem. Wysyła na Węgry brata Skirgiełłę i jego druha Cyryla. Posłowie mają wynegocjować porozumienie z królem i wykupić jeńców. Elżbieta nie daje się przekupić Opolczykowi. Książę Władysław traci namiestnictwo i musi zadowolić się ziemią dobrzyńską. Na Wawelu zjawia się Jan z Kleparza. Chce rozmawiać z Elżbietą.
Elżbieta zastanawia się, czy Jan z Kleparza tak jak twierdzi rzeczywiście jest synem jej brata Kazimierza i Krasnej - kobiety lekkich obyczajów. Wkrótce jej rzekomy krewny zostaje pobity. Władysław Opolczyk rozważa pomoc Helenie w odnalezieniu jej męża, który zaginął kilka lat temu na Litwie. Posłowie zamiast do Budy jadą do Malborka. Cyryl martwi się, że zostanie przez Krzyżaków rozpoznany jako Pomsta - ich szpieg - i Skirgiełło dowie się prawdy. Na wiedeńskim dworze Leopold i Viridis namyślają się, czy wysłać Wilhelma do Budy. Po śmierci Katarzyny boją się, że panuje tam epidemia.
Na węgierski dwór przybywają litewscy posłowie na czele ze Skirgiełłą i proszą o chrzest. Elżbieta Bośniaczka sądzi, że to jej dana będzie misja nawrócenia Litwy na chrześcijaństwo. Tymczasem Ludwik omawia z Pełką przyszłość polskiej korony. Niemierza, który dla Litwinów jest Cyrylem, a dla Krzyżaków - Pomstą, myśli tylko o zabiciu Kiejstuta i pomszczeniu ojca i dziadka. W Wilnie księżna Julianna dostaje list, z którego dowiaduje się, że Jogaiła planuje wziąć chrzest za pośrednictwem Krzyżaków. Uważa, że powinien zwrócić się ku Moskwie. Jej córka Maria Olgierdówna prosi o błogosławieństwo i zgodę na ślub z bojarem Wojdyłłą. Matka wyrazi zgodę, jeśli Jogaiła ożeni się z Zofią i przyjmie prawosławny chrzest.
Ludwik pragnie uzyskać od panów polskich przysięgę, że Maria będzie przyszłą polską królową. Władysław Opolczyk nie może się pogodzić z tym, w jaki sposób go potraktowano. W ramach zemsty mówi Przedborowi z Brzezia i Sędziwojowi z Szubina, że węgierski król ich oszukał i nie zrobią już kariery na Rusi. Mężczyźni udają się na zjazd w Koszycach, by usłyszeć od Andegawena wyjaśnienia. W Wilnie trwają przygotowania do ślubu Marii z Wojdyłą. Jogaiła błaga matkę, aby pobłogosławiła córkę. Między braćmi Pełką i Niemierzą dochodzi do kłótni. Jasiek Melsztyński wysyła do Koszyc swego syna Spytka. Jan z Kleparza dostaje od Elżbiety prezent, o jakim nawet nie marzył.
Panowie z Małopolski i Wielkopolski debatują w Koszycach nad tym, kto ma przejąć polską koronę. Melsztyńscy i ich zwolennicy forsują kandydaturę Marii Andegaweńskiej, zaś Wielkopolanie widzą na tronie księcia mazowieckiego Siemowita. Na miejscu zjawia się Ludwik, który oczekuje złożenia przysięgi, że królem zostanie jego córka. Kiejstut podpisuje pokój z Krzyżakami. Jagiełło postanawia zawrzeć tajny pakt z wielkim mistrzem Zollnerem i komturem Konradem Wallenrodem. Elżbieta postanawia wyjechać do swojej wnuczki Jadwigi. Mała potrzebuje spokoju, miłości i opieki, których nie zawsze może jej dać matka, Elżbieta Bośniaczka.
Podczas powrotu na Litwę Niemierzę i Skirgiełłę napadają Krzyżacy. Okazuje się, że to wysłannicy Kiejstuta. Ranny Niemierza ratuje skatowanego towarzysza. Zawisza Kurozwęcki zostaje biskupem krakowskim. Jego ojciec Dobiesław jest niezwykle dumny. Przed ingresem i pierwszym kazaniem duchowny przesadza z trunkami i nie jest w stanie wyjść do wiernych. Jadwiga dostaje od babci prezent - pięknie rzeźbioną szkatułkę. Do Budy przyjeżdża Wilhelm z rodzicami. Dzieci podsłuchują, że Elżbieta Bośniaczka chce unieważnić ich ślub. Przestraszone chowają się do wielkiego kufra.
Elżbieta umiera w samotności w klasztorze klarysek. Ludwik postanawia spełnić ostatnią wolę matki i wysłać Jadwigę do Krakowa. Mała królewna ma wyrzuty sumienia, że nie odwiedziła babci przed śmiercią. Wielki Książę Litewski Jogaiła waha się, czy poślubić moskiewską księżniczkę i przyjąć prawosławny chrzest. Jasiek z Melsztyna nie wie jeszcze, że Elżbieta umarła. Zastanawia się, czy wróci ona do Krakowa.
Testament Elżbiety budzi na Węgrzech kontrowersje. Wściekłość Bośniaczki pogłębia fakt, że jej mąż zamierza zgodnie z wolą matki wysłać Jadwigę do Polski. Jasiek z Melsztyna i Spytko przybywają na pogrzeb. Wieczorem opowiadają Jadwidze o dzielnym chłopcu Jogaile. Margit, dwórka królewny, zdradza Spytkowi tajemnice na temat śmierci swojego brata podczas krakowskiej rzezi Węgrów w 1376 roku. Esterka postanawia ubrać Jana z Kleparza stosownie do jego nowego, szlacheckiego stanu. Mężczyzna postanawia razem z Grzymkiem, mężem Urszuli, pomagać ubogim. Jagiełło nie zamierza zrywać układu pokojowego z Krzyżakami i odmawia pomocy stryjowi. Kiejstut szykuje zemstę.
Kiejstut zdobywa Wilno i żąda od bratanka, by zrzekł się tytułu wielkiego księcia i opuścił miasto wraz z rodziną. Jagiełło wyjeżdża z bliskimi do Krewy, ale obiecuje zemstę. Podczas pobytu z synem w Melsztynie Jasiek nagle traci przytomność. Gdy na chwilę odzyskuje świadomość, przekazuje Spytkowi sztylet króla Władysława Łokietka. Po śmierci Elżbiety Ludwik nie ma zamiaru osobiście rządzić w Polsce. Przekazuje władzę w ręce kilku możnych.
Z Wilna wygnano rodzinę Olgierdowiczów. Kiejstut wzywa Jagiełłę i wymaga od niego posłuszeństwa. Krewny jednak planuje zemstę i odzyskanie zamku. Zawisza spada z drabiny w trakcie podglądania Heleny i Pełki. Jan z Kleparza pomaga rannemu biskupowi. Ludwik i Jadwiga decydują w sprawie ikony Matki Boskiej.
Kiejstut uprowadza i torturuje Wojdyłę. Hanul dostaje się na zamek w Krewie. Oferuje Jagielle pomoc w odbiciu Wilna. Jan z Kleparza wystawia diagnozę rannemu Zawiszy, a także dostaje szansę uczenia się u Mikołaja z Alwerni. Tymczasem Dobiesław otrzymuje urząd od króla Ludwika. Ten zaszczyt nie cieszy go jednak z powodu osobistej tragedii.
Jagiełło, z pomocą Hanula oraz mieszczan, odzyskuje Wilno. Maria Olgierdówna jest zrozpaczona i pogrążona w żalu po śmierci męża. W Krakowie rozwija się miłość Pełki do żony swojego brata, Heleny. Jan z Kleparza pilnie potrzebuje pieniędzy, aby zacząć naukę. Postanawia wyruszyć, wraz z Grzymkiem, do swojej wsi i tam przejąć pańskie włości. Spytek i Przedbor z Brzezia zakładają się o to, kto będzie rządził na Litwie.
Rok 1382. Na Litwie trwają rozmowy dotyczące wojny. Jagiełło pragnie zawrzeć z Kiejstutem rozejm. W Budzie Pełka zabiega o spotkanie z królem Ludwikiem. Jadwiga pod okiem ojca przygotowuje się do rządzenia. Jan z Kleparza jako szlachcic robi zajazd Kościelca, wioski nadanej mu przez królową Elżbietę wraz z herbem Golian.
Bośniaczka knuje za plecami coraz słabszego męża, planując przejąć władzę. Niemierza przedostaje się do celi Kiejstuta z zamiarem dokonania aktu zemsty. Pełka otwiera się przed Mentorem, wyjawiając mu swoje problemy sercowe. Urszula i Cudka odkrywają tajemnicę Heleny.
Kiejstut ginie z ręki Niemierzy. Jagiełło wyrzuca Skirgielle, że dopuścił do zbrodni. Witold obiecuje wziąć odwet za morderstwo ojca i tak zawiązuje się nowy konflikt na Litwie. Poważnie chory Ludwik symbolicznie żegna się z Budą. Spytek szuka mogił ofiar rzezi Węgrów. Cudka dowiaduje się, że to Pełka wsławił się bohaterstwem, a po Niemierzy nie ma śladu.
Elżbieta Bośniaczka wbrew wcześniejszym planom postanawia na królową Węgier koronować Marię. Jadwiga załamuje się, słysząc jej decyzję. Pogrążona w rozpaczy po śmierci męża Maria Olgierdówna usiłuje porwać córeczkę Witolda. Niemierza zostaje schwytany przez litewskich wojowników. Na pomoc rusza mu Pełka.
Jagiełło jest wściekły, że Cyrylowi i Witoldowi udało się uciec. W Radomsku odbywa się zjazd - możni nie mogą dojść do porozumienia co do wspólnego kandydata na króla Polski. Jadwiga przeżywa żałobę po śmierci ojca. Do tego została pozbawiona korony i cierpi z powodu rozłąki z Wilhelmem. Nie ma jednak nadziei na szybkie zobaczenie ukochanego. Pełka i Niemierza docierają do Polski.
Panowie polscy zostali postawieni pod ścianą po tym, jak decyzją Bośniaczki Maria ma być królową Węgier. Spytek opracowuje jednak plan i znajduje nowego kandydata na tron Polski. Witold, po ucieczce z Trok, szuka schronienia u Krzyżaków. Konrad Wallenrod chce go jak najszybciej ochrzcić. Niemierza wraca do domu. Helena i Cudka zastanawiają się, czy wyjawić mu tajemnicę.
Helena i Cudka chcą wyznać Niemierzy prawdę, ale złe wieści z Wielkopolski niweczą ich zamiary. Jagiełło jest w trudnej sytuacji, ale nie chce przyjąć chrztu ani się żenić. Jan z Kleparza rusza na radę panów do Melsztyna, gdzie zwraca uwagę na absurd polskiego położenia. Spytek zdradza, że posłał Pełkę do Jagiełły.
23 III 1383. Niedziela Palmowa. Trwa zjazd w Sieradzu, na którym odbywają się dyskusje na temat obsadzenia tronu. Spytek fortelem pozbywa się Opolczyka z grona kandydatów na króla Polski. Pełka podczas spotkania z Jagiełłą przedstawia propozycję sojuszu i małżeństwa z Jadwigą.
Zielone Świątki. Bodzanta i Siemowit chcą uprowadzić Jadwigę. Ich zamiary udaremniają Spytek i Pełka. Panowie polscy oczekują na orszak węgierski, ale córka Ludwika się nie pojawia. Zamiast niej Bośniaczka przysyła list, w którym oznajmia, że Andegawenka przyjedzie do Polski najwcześniej za kilka miesięcy. Helena rodzi syna, Urszula znów ją szantażuje. Jagiełło oznajmia matce, że podjął ostateczną decyzje: ożeni się z Jadwigą.
Mentor zawiadamia panów polskich, że królowa Jadwiga zjawi się w Polsce najwcześniej wiosną. Przedbór z Brzezia usiłuje zapanować nad sytuacją na Wawelu. Hanul zwiedza Kraków. Niemierza wraca z Sierakowa i dowiaduje się o zdradzie Heleny. Kiedy w pospiechu opuszcza dom, dostrzega Hanula. Jest pewny, że mężczyzna zamierza go zabić.
Jadwiga rozmawia z matką. Próbuje wymusić na niej zgodę na wyjazd do Polski. Mentor znajduje list królowej adresowany do Wilhelma, w którym ta pisze o sekretnym spotkaniu w Krakowie. Kowno zajęli Krzyżacy. Jagiełło zamierza pozostawić Litwę Witoldowi. Wierzynek zostaje szpiegiem Gniewosza z Dalewic.
Jadwiga otrzymuje list oczerniający Wilhelma. Maria, która jest jego prawdziwą autorką, wmawia siostrze, że przyniósł go posłaniec z Litwy. Zollner usiłuje uzyskać informacje o Litwie od Konrada Wallenroda. Witold staje po stronie Jagiełły i zgadza się na przyjęcie chrztu. Dzięki intrydze Gniewosz z Dalewic ponownie zajmuje miejsce przy Opolczyku. Próbuje namówić go, by wyjechał do Wiednia. W Krakowie Jan z Kleparza pomaga chorym dzieciom.
Po przyjeździe do Polski Jadwiga nawiązuje dobre stosunki ze Spytkiem i wychodzi do oczekującego na nią tłumu. Wśród ludzi ukrywa się zamachowiec Cztan z Borowiny. Niemierzy udaje się udaremnić jego zamiary. Korygiełło, na rozkaz Jagiełły, zmierza do Polski, by powitać królową. Neu-Marienwerder nadal utrzymuje obronę. Z posiłkami przybywa Wallenrod. Ragana poświęca się, by ocalić Jagiełłę.
Jadwiga próbuje lepiej poznać Dymitra z Goraja. Zazdrośni panowie polscy spiskują z Gniewoszem z Dalewic, by nie dopuścić do spotkania Jana z Kleparza i Jadwigi. Opolczyk próbuje nakłonić Leopolda, by jak najszybciej oddelegował do Krakowa Wilhelma. Ten oszukuje i zdradza Jadwigę. Niemierza postanawia zmienić swoje życie.
W sobotę przed koronacją Jadwiga udaje się na pielgrzymkę pokutną na Skałkę. Biednym rozdaje jałmużnę. Ma nadzieję, że Wilhelm zjawi się na jej koronacji. Gniewosz obmyśla intrygę - próbuje skłócić Jadwigę ze Sptykiem. Ten zdradza w końcu Jadwidze informacje na temat zamachu i próbie porwania. Oby okazać mu zaufanie, Jadwiga wręcza mu pierścień. Spytek jest przytłoczony. Martwi się, że unieszczęśliwi kobietę, wydając ją za mąż za Jagiełłę.
Trwa uroczystość koronacji Jadwigi. Na Wawel przyjeżdżają Litwini - Lisica i Korygiełło. Bodzanta wchodzi w konflikt z Radlicą, Spytek stara się okazać wsparcie Jadwidze. Kobieta chce ułaskawić Cztana z Borowiny i postanawia zgodzić się na koronację, jeśli tylko Bodzanta poprze jej decyzję. Przedbór z Brzezia krytykuje znajomość córek z Janem z Kleparza. Jagiełło zwycięża z wojskami Wallenroda, ale okazuje łaskę tym, którzy pozostali przy życiu.
Jadwiga ułaskawia Cztana i powierza mu misję chrystianizacji Litwy. Spytek dyskutuje z Korygiełłą na temat małżeństwa Jadwigi, kiedy na Wawelu zjawia się Luca Visconti. Pełka próbuje dowiedzieć się, czy dziecko jest jego. Niemierza z zazdrości rani brata, ale później go ratuje, ponieważ Pełka staje się ofiarą ataku ze strony Lisicy. Gniewosz z Dalewic rozkazuje Wierzynkowi dostarczyć pewne wieści dla Krzyżaków.
Spytek i Korygiełło szukają winnego napadu na Lisicę. Pełka jest zmuszony do ucieczki. Niemierza po raz kolejny wyciąga do brata pomocną dłoń, ale gdy zostaje wezwany na zamek, sam wpada w tarapaty. Na jego szczęście Lisicy nie wystarcza sił, by wyjawić imię zabójcy. Urszula marzy o posadzie ochmistrzyni. Ostatecznie zrzeka się jej na rzecz Krystyny. Na Wawel przybywa Opolczyk, ale bez Wilhelma. Jadwiga jest tym zasmucona. Gniewosz z Dalewic domyśla się prawdziwych powodów wizyty Litwinów w Krakowie.
Jagiełło, dzięki fortelowi, w który angażuje dezertera Dargisa, zdobywa Neu-Marienwerder. Jadwiga czeka na Wilhelma. Spytek coraz mniej wierzy w swój plan wyswatania królowej z Jagiełłą. Opolczyk dogaduje się z Gniewoszem z Dalewic, by do przygotowania domu dla Wilhelma zaangażować Jana z Kleparza. Margit jest zazdrosna o córki Przedbora z Brzezia, które zostały dwórkami Andegawenki.
Do Jadwigi dochodzą niepokojące wieści o zamiarach wydania jej za Jagiełłę. Z trudem powstrzymuje emocje i postanawia dowiedzieć się, kto jest autorem tego pomysłu. Wśród mieszkańców Krakowa rozchodzą się plotki o tym, że na tronie ma zasiąść Litwin. Niemierza jest przerażony tą perspektywą. Urszula lęka się króla poganina. Opolczyk obiecuje wsparcie Janowi z Kleparza, ale w zamian ma on wziąć udział w kolejnej dworskiej intrydze.
Jadwiga planuje wyjazd do Budy. Dla Niemierzy to szansa na wydostanie się z Krakowa i ucieczkę przed Litwinami. Niestety królowa zmienia zdanie, a Niemierza konfrontuje się ze Skirgiełłą. Dochodzi do bójki. Jadwiga godzi się ze Spytkiem i postanawia rozważyć jego propozycję. Opolczyk radzi jej, by zwodziła panów polskich, on zaś sprowadzi Wilhelma do Krakowa.
Jadwiga rozumie, że w obliczu politycznych argumentów nie uchyli się przed małżeństwem z Jagiełłą. Gniewosz z Dalewic zna sposób na uniknięcie ślubu z Litwinem: królowa musi skonsumować narzeczeństwo z Habsburgiem. Wilhelm informuje rodziców, że chce jechać do Krakowa, do Jadwigi. Jedynie Luca poznaje prawdziwy powód jego wyjazdu. Na Wawelu szpieguje Ragana w przebraniu Małgorzaty z Darłowa.
Bośniaczka okłamuje Leopolda, twierdząc że nie obiecała Jadwigi Litwinom. Za jego plecami układa się z Borysem Koriatowiczem, któremu mówi, że zgadza się na związek swojej córki z Jagiełłą. Jadwiga używa podstępu, chcąc przekonać szlachtę do Wilhelma. Opolczyk i Gniewosz z Dalewic dają młodej władczyni prezent rzekomo pochodzący od Habsburga. Jan z Kleparza przebiera się za trubadura, by zdobyć miłość Mścichny.
Z inicjatywy Przedbora z Brzezia ma się odbyć zjazd panów. Spytek informuje o planach Jadwigę, która postanawia osobiście wybrać się na naradę. Ragana rozsiewa przed komnatą królowej tajemniczy pył. Od tej pory Jadwidze zaczyna śnić się Jagiełło. Mścichna z podsłuchanej rozmowy Opolczyka dowiaduje się, że obraz nie jest darem od Wilhelma. Informuje o tym Jadwigę, za co zostaje wyrzucona z Wawelu. Skirgiełło poznaje Jana z Kleparza. Od razu dostrzega, że ma on słabość do Mścichny.
Pełka na łożu śmierci pragnie pojednać się z bratem, ale ich ostatnia rozmowa jest bardzo emocjonalna. Mężczyzna umiera, a Cudka wyrzeka się Niemierzy. Podczas zjazdu Spytek odbiera informację z Budy: Bośniaczka zgodziła się na Jagiełłę. Przebrane Śmichna i Mścichna idą szpiegować zgromadzonych i przekazują zebrane wieści Jadwidze. Gdy królowa dowiaduje się o decyzji swojej matki, jest zrozpaczona.
Na spotkaniu w Krewie zapadają ostatnie decyzje dotyczące złączenia Polski i Litwy. W drodze do Sącza Jadwigę nawiedza duch jej imienniczki prababki. Pod wpływem tego widzenia młoda władczyni zmienia plany i wraca do Krakowa. Tymczasem z Budy przychodzą kolejne wieści: Bośniaczka jednak decyduje się poprzeć Wilhelma. Ragana zyskuje zaufanie Krystyny. Obiecuje, że pomoże wyleczyć jej syna, a także zajmie się problemami sercowymi Jana z Kleparza.
Spytek, Jan z Tęczyna i Hinczka wracają z Krewa. Witold i Skirgiełło ukrywają przed nimi fakt, że Krzyżacy napadli na Litwę. Wkrótce jednak Polacy odkrywają, co się wydarzyło. Wilhelm zjawia się w Krakowie. Krzyżacy proponują mu układ: jeżeli zostanie królem, razem uderzą na Litwę. Zakochana Jadwiga nie może się doczekać spotkania. Habsburg dociera pod Wawel, ale Dymitr z Goraja każe zamknąć bramy.
Margit na polecenie Jadwigi ma sprawdzić, czy prezenty faktycznie przysyła Wilhelm. W drodze do Gniewosza z Dalewic spotyka Helenę i od niej dowiaduje się o śmierci Pełki. Niebawem przeprowadza rozmowę z Luką Viscontim, po której zaczyna wątpić w dobre intencje ukochanego Jadwigi. Boi się jej jednak o tym powiedzieć. Urszula chce wykorzystać wizytę Habsburga w Krakowie. Skirgiełło zostaje pojmany przez Krzyżaków. Jagiełło tłumaczy Wallenrodowi, jak wydostać się z zasadzki. Wszystko słyszy von Wildstein.
Wilhelm, spacerując po ulicach Krakowa, rozmyśla o swoim związku z Jadwigą. Śmichna i Mścichna poznają Lukę. Dochodzą do wniosku, że to on był autorem miłosnych listów rzekomo pisanych przez Wilhelma. Helena martwi się o stan Cudki. Niemierza prosi Jadwigę, by pozwoliła jego matce powrócić na Wawel. Królowa przyjmuje Cudkę z powrotem i rozmawia z nią na temat Litwy. Pod wpływem kobiety postanawia jeszcze raz wysłuchać argumentów Spytka.
Starania Spytka zaczynają przynosić skutek i opór Jadwigi maleje. Królowa nadal skłania się ku Wilhelmowi, jednak wie, że połączenie z Jagiełłą jest nieuniknione. Tymczasem Habsburg czyni starania, by zdobyć serce wybranki po rycersku. Gniewosz przegrywa pieniądze od Wilhelma i oskarża Grzymka, że je ukradł. Jagiełło wysyła Cztana z Borowiny do Krakowa. Mężczyzna w przebraniu wędrownego grajka ma czuwać nad sytuacją i sławić imię przyszłego króla.
Do Krakowa przyjeżdża żona Opolczyka - Eufemia. Energiczna księżna robi wrażenie na wszystkich. Namawia ona królową, by wymknęła się w przebraniu na spotkanie z Wilhelmem. Ragana donosi o planowanej schadzce Spytkowi. Na wieść o plotkach, które Krzyżacy rozpuszczają na temat Jadwigi, Jagiełło zarządza natychmiastowy wyjazd do Krakowa. Urszula robi wszystko, by uwolnić Grzymka z lochu.
Jadwiga rozkazuje zorganizowanie spotkania z Wilhelmem. Eufemia korzysta z okazji i wymyśla fortel mający doprowadzić do ich schadzki. Urszula i Niemierza nie dopuszczają do niej, wywołując tym złość królowej. Spytek i Przedbór z Brzezia dostrzegają, że Eufemia stosuje nieczyste zagrywki. Urszula oczekuje od Niemierzy spełnienia obietnicy: wolności dla Grzymka.
Eufemia obiecuje, że sprowadzi Wilhelma na Wawel. Panowie polscy są czujni i robią wszystko, by do spotkania z Jadwigą nie doszło. Dymitr z Goraja zamyka królową w komnacie. Zdesperowana Jadwiga chwyta za topór i usiłuje sforsować drzwi. Spytek uniemożliwia Habsburgowi wjazd do zamku. Gniewosz zostaje ukarany za zdradę i odesłany do Dalewic, a Grzymek uzyskuje ułaskawienie.
Gniewosz z Dalewic ukrywa pod podłogą w swojej kamienicy majątek Wilhelma. Ma opuścić miasto, ale wcześniej, szantażowany, przekazuje Urszuli swój dom pod zarząd. Jadwiga dowiaduje się, że Wilhelm wyjechał z Krakowa. Pyta Eufemię, co powinna zrobić. Ta sugeruje jej ślub z Siemowitem. Wtedy Margit przynosi zrezygnowanej królowej list miłosny od Habsburga. Grzymek jest wolny, Urszula pokazuje mu ich nowy dom i oznajmia, że spodziewa się dziecka.
24 grudnia 1385 roku. Jadwiga postanawia wybaczyć Siemowitowi, który nie chce małżeństwa, lecz pokoju z Koroną. Eufemia nie ukrywa rozczarowania postawą brata. Urszula odnajduje skarb Gniewosza i mówi o tym Grzymkowi. Jagiełło przed wyjazdem godzi się z matką. Andegawenka powierza Zawiszy z Oleśnicy tajemniczą misję na Litwę.
Styczeń 1386. Litwini przyjeżdżają na umówione miejsce spotkania, ale niezwłocznie chcą ruszać dalej. Polscy panowie wręczają Jagielle akt preelekcji. Jadwiga chce zdobywać nowe umiejętności. W tym celu idzie do płatnerza. Niemierza demaskuje Cztana z Borowiny. Tajna misja Zawiszy z Oleśnicy okazuje się niebezpieczna. Jagiełło jednak zgadza się spełnić prośbę królowej.
Jagiełło zapowiada, że będzie prowadził twarde i niezależne rządy. Spytek zaczyna go uczyć respektu dla szlachty. W Lublinie trwa ostra dyskusja, Dobiesław, namawiany przez Gniewosza, podsyca emocje. Mimo to Jagiełło jednogłośnie zostaje obwołany królem. Jadwiga jest już pogodzona z tym, że zostanie żoną poganina. Pisze pożegnalny list do Wilhelma. Mścichna tęskni za Janem z Kleparza. Krystyna podejrzewa Raganę/Małgorzatę o czary.
Wielki mistrz krzyżacki nie zgadza się zostać ojcem chrzestnym Jagiełły. Na Wawelu trwa dyskusja, kogo w takim razie wybierze król. Jagiełło tymczasem zamierza skorzystać z wróżb Ragany. Na poszukiwanie kobiety wysyła Skirgiełłę. Jadwiga przygotowuje się do spotkania z przyszłym mężem. Już pierwsze spojrzenie i pierwsza rozmowa zwiastują, że oboje dojdą do porozumienia.
Jagiełło szuka godnego ojca chrzestnego. Odrzuca kandydaturę Opolczyka i wygania go z zamku. Eufemia postanawia walczyć o swoją pozycję na wawelskim dworze. Jadwiga poleca Margit, by pozbyła się wszystkich pamiątek po Wilhelmie. Jan z Kleparza wciąż zabiega o względy Mścichny. Na zamek przybywa Gabija. Wzruszona spotyka się z Jagiełłą i Jadwigę. Kobieta umiera na rękach króla.
Jadwiga ułaskawia Cztana z Borowiny, chcąc tym pokazać Jagielle, jak być miłosiernym. Książęta litewscy oddają cześć pogańskim bóstwom. Ich zebranie przerywa ksiądz Mikołaj Trąba, który wygłasza efektowną katechezę. Jagiełło mianuje go swoim kapelanem. Esterka wspiera Jana z Kleparza w jego staraniach o Mścichnę. W karczmie pojawia się ranny Zawisza z Oleśnicy. Skradziono mu list Jadwigi do Wilhelma.
Jagiełło niszczy bez czytania przechwyconą korespondencję Jadwigi. Odbywa się jego chrzest. Po ceremonii Władysław szczerze rozmawia z Jadwigą, która przyznaje się mu, że wysłała list do Habsburga. Radlica i Bodzanta zawiązują sojusz przeciw Trąbie, który oficjalnie zostaje kapelanem króla. Ragana znalazła się w niebezpieczeństwie. Skirgiełło chce jej pomóc. Wierzynek szpieguje na rzecz Krzyżaków. Litewscy książęta budzą zainteresowanie na dworze.
Jagiełło coraz bardziej poddaje się urokowi pięknej Jadwigi. Jednocześnie niepokoi go fakt, że ukochana zwleka z oficjalnym ogłoszeniem zerwania zaręczyn z Habsburgiem. Urszula i Grzymek stają się ofiarami napadu zbójców. Regina w porę alarmuje Niemierzę, który przybywa na ratunek i przepędza napastników. Niespodziewanie na miejscu utarczki mężczyzna znajduje porzucony przez jednego z nich nóż z herbem. Mścichnie imponuje to, że Jan z Kleparza dla niej uczy się sztuki walki. Śmichna zaś jest pod wrażeniem księcia Wigunta. Nie podoba się to jednak Eufemii. Zdesperowany Przedbór z Brzezia szuka męża dla Mścichny.
17/18 lutego 1386. Eufemia namawia Jadwigę, by poszła do ślubu jako król Polski i walczyła o swoją pozycję przy mężu. Jagiełło wzywa na Wawel Raganę by ta wytłumaczyła mu sens jego snów. Luca Visconti uprzedza Dobiesława, że ślub bez zapłaty może być nieważny. Engelhard i Wallenrod spierają się o to, czy atakować Litwę. Jagiełło i Jadwiga mają przedmałżeńską sprzeczkę, ale wszystko dobrze się kończy.
Luty 1386. Noc poślubna Jadwigi i Jagiełły. Felicja i Eufemia radzą Jadwidze jak być dobrą żoną. Dobiesław i Gniewosz z Dalewic szukają złota Habsburgów. Regina chce zainwestować w interesy Nikodema, ale boi się klątwy. Zollner zarządza wyprawę na Litwę i wysyła Engelharda z samobójcza misją do Krakowa.
4 marca 1386. Jagiełło zostaje królem. Engelhard przywozi życzenia od Wielkiego Mistrza Krzyżackiego, spiskuje jednak z Witoldem i wyznacza kolejne zadanie Wierzynkowi. W Krakowie pojawia się Hanul, który widzi intrygi Wierzynka i Krzyżaków. Witold rozpoznaje Niemierzę, a Skirgiełło przynosi złe wieści: Krzyżacy napadli na Wilno.
Jagiełło rozdarty pomiędzy obowiązkami wobec Litwy, a powinnościami polskiego króla wymusza na możnych udział w wojnie z zakonem. Król zleca Spytkowi ważne zadanie i nagradza go osobliwym podarkiem. Niemierza i Witold wyganiają Engelharda z Krakowa. Eufemia i Pilecka walczą o duszę Jadwigi. Przedstawiają królowej dwa warianty relacji kobiet z mężczyznami. Jan z Kleparza chce walczyć dla króla, ale Dobiesław chce pokrzyżować jego plany.
Siemowitowi nie podoba się to, że musi składać hołd akurat wtedy, gdy trwa wojna z Krzyżakami. Eufemia doradza bratu więcej dyplomacji, a parze królewskiej podsuwa pomysł udania się do Częstochowy. Jadwiga wyznacza pierwsze zadanie nowemu ochmistrzowi - Krystynowi z Ostrowa. Jan z Kleparza szykuje się na wojnę, ale Dobiesław stara się mu przeszkodzić, poddając w wątpliwość, że jest on szlachcicem. Jagiełło prosi Dymitra z Goraja, by ten jako jego zaufany człowiek został w Krakowie i w razie potrzeby pomógł Hanulowi.
Podróżującym po kraju Jagielle i Jadwidze towarzyszy Eufemia, która próbuje załatwiać swoje prywatne interesy. Grabarz poznaje Hankę z Korczyna (Marta Chodorowska), siostrzenicę Reginy. Jest zauroczony kobietą, dlatego ukrywa, czym się zajmuje. Mścichna planuje ucieczkę z Janem z Kleparza. Śmichna chce pomóc zakochanym, dlatego stara się ukraść dokument poświadczający szlachecteo Jana.
Jadwiga chce, by Mikołaj z Wenecji poniósł karę. Jagiełło wolałby go wykorzystać jako swojego sojusznika w Wielkopolsce. Ojciec Tomasz zdradza Helenie, że zna tajemnice jej przeszłości i namawia, by wstawiła się za Mikołajem u królowej. W zamian obiecuje dyskrecję. Konflikt Niemierzy i Witolda się nasila. Śmichna ma nowy plan odzyskania dokumentu potwierdzającego nadanie wioski Janowi. Niestety, jest już za późno - mężczyzna wyruszył na Litwę.
W wyniku potyczki z oddziałem księcia smoleńskiego Witold zostaje ranny, Niemierza zaś dostaje się do niewoli. W mieście trwają przygotowania do misterium pasyjnego. Piekarz Teodor Boner ma się wcielić w Chrystusa. Hanka nadal nie zna prawdziwej tożsamości grabarza Piotra. Dzięki pomocy Dymitra z Goraja Hanulowi udaje się znaleźć dom do wynajęcia. Jadwiga dowiaduje się o trudnej sytuacji na Węgrzech. Błaga męża o pomoc dla matki i siostry.
Wieśniacy z Wielkopolski, którym Jagiełło kazał odebrać jedzenie, proszą Jadwigę, by się za nimi wstawiła. Pod wpływem żony Władysław zmienia swoje postępowanie i postanawia wynagrodzić krzywdę poddanym. Dymitr wyznaje Wierzynkowi, że to on jest odpowiedzialny za niewytłumaczalne zdarzenia w domu Gniewosza. Hanka i Regina zastawiają pułapkę na ducha. Wychodzi na jaw, że tajemniczym bohaterem z pola walki jest Jan z Kleparza. On nie dba jednak o sławę, po bitwie ruszając na ratunek Niemierzy.
Do Jadwigi dochodzą wieści o tym, że sytuacja w Budzie jest dramatyczna. Jagiełło przygotowuje pismo, w którym składa Bośniaczce propozycję układu zabezpieczającego. Wallenrod planuje oddać Niemierzę Polakom w zamian za okup, natomiast Engelhard żąda jego śmierci. Hanka, dowiedziawszy się, kim jest grabarz, zrywa z nim. Ojciec Tomasz, chcąc zdobyć majątek Heleny, postanawia ją szantażować.
Przed królewską parą staje legat papieski Maffiolus, któremu Jagiełło ma przysięgać na wierność Stolicy Apostolskiej. Dochodzi do nieprzyjemnej sytuacji. Wallenrod wysyła Jana z Kleparza po okup za Niemierzę. Mikołaj z Wenecji okłamuje Helenę, mówiąc, że otrzyma ona opiekę, jeśli pomoże mu uzyskać audiencję u królowej. Regina przekonuje Teodora, by ożenił się z Hanką. Grabarz zamierza zmienić zawód i zatrudnić się u Teodora.
Jagiełło zleca księdzu Trąbie, by ukrył Raganę przed legatem papieskim. Maffiolus chce uzyskać od kapelana przysięgę, że król jest wiernym mężem i że zerwał całkowicie z pogaństwem i poganami. Jan z Kleparza przywozi wieści o porwanym Niemierzy i żądanie okupu. Helena stara się zdobyć pieniądze na okup. Błaga wszystkich o pomoc.
Mikołaj z Wenecji radzi, by okup za Niemierzę wypłacić Krzyżakom w Wenecji. Jagiełło urządza polowanie. Życzy sobie poznać bohatera Jana z Kleparza bliżej i chce, by Dobiesław zaprosił go na swój ślub i wesele. Zawisza z Oleśnicy, na rozkaz Jadwigi, chwyta szpiega krzyżackiego. Na Wawelu odbywa się radosna uczta, podczas której przychodzi druzgocąca zebranych wieść o zamordowaniu Mikołaja z Gary i uwięzieniu Bośniaczki.
Jagiełło organizuje pomoc dla Bośniaczki. Opolczyk wyrusza jako wysłannik króla, a Eufemia zostaje, knując na Wawelu. Niemierza zostaje uwolniony w zamian za okup. Diabeł Wenecki okazuje się człowiekiem Krzyżaków. Oferuje Wallenrodowi swoje usługi. Hanul postanawia nie wydawać Wierzynka, ale oczekuje, że ten pomoże mu załatwić wynajem domu Gniewosza. Wilhelm więzi Trąbę.
Bośniaczka i Maria nadal znajdują się w niewoli. Opolczyk przybywa do Budy i chce pomóc im wyjechać do Krakowa. Elżbieta jednak nie ma zamiaru ruszać się z miejsca. Wkrótce zostaje zamordowana. Mścichna wspomina Jadwidze o Wilhelmie, czym wyprowadza ją z równowagi. Królowa przeprowadza z dwórką poważną rozmowę, po której dziewczyna postanawia odrzucić Jana z Kleparza. Wilhelm daje Trąbie do przekazania list do Jadwigi.
Jadwiga jest szczęśliwa, że będzie gościć u siebie matkę. Opolczyk i Wilhelm knują, w jaki sposób odzyskać teren Rusi oraz żonę Władysława. Sędziwój z Szubina daje Janowi do zrozumienia, że niczym nie może on zaimponować bogatej dziedziczce. Rozpoczyna się ceremonia zaślubin Mścichny i Dobiesława. W tym czasie Jadwiga dowiaduje się o śmierci matki. Uroczystość zostaje przerwana, a Wawel okrywa się żałobą.
Skirgiełło przychodzi z pomocą Raganie porwanej przez Witolda. Po tym, jak ksiądz Trąba przyznaje się do sfałszowania listu od Wilhelma, Jadwiga wysyła go za karę na Litwę. Helena przyznaje się Diabłu Weneckiemu, że jedzie z królową na Ruś. Dobiesław nakrywa Mścichnę i Jana na potajemnym pocałunku i zrywa zaręczyny. Ojciec Wojciech jawi się Jagielle jako mężny chrześcijanin. Król uznaje, że jest on najlepszym kandydatem do ochrzczenia Litwy.
Jagiełło wchodzi w spór z Julianną na temat konieczności chrztu Litwy. Ostatecznie jednak gasi Święty Ogień, symbol litewskiego pogaństwa. Wilhelm chce wytoczyć Jadwidze proces o bigamię. Ojciec Tomasz i Bohun ze Strzały objeżdżają Ruś z manifestem Opolczyka. Eufemia radzi mężowi stawiać teraz na Polskę, nie na Węgry. Jadwiga wyrusza na Ruś.
Spytek gości Jadwigę i Erzsebet. w Melsztynie. Zauroczony mężczyzna oświadcza się dwórce królowej. Jagiełło i jego żona dowiadują się o wywrotowej działalności Opolczyka. Witold zdradza swojej żonie Annie, że chce odzyskać nie tylko Troki, ale całą Litwę. Ojciec Wojciech zostaje pobity w czasie modlitwy. Ciężko ranny umiera.
Jadwiga we Lwowie dowodzi, że Opolczyk kłamał. Monarchini zyskuje sojuszników i poleca Mikloszowi, by zawiózł jej siostrze pojednawczą wiadomość. Tymczasem w Budzie trwają przygotowania do koronacji. Maria i Zygmunt nadal są wrogo nastawieni do Jadwigi. Jagiełło oddaje Oleńkę Siemowitowi i dowiaduje się, że Halicz stawia opór. Wysyła Witolda z pomocą królowej, krzyżując tym samym jego plany.
Spytek relacjonuje Jadwidze, że kolejne ataki na Halicz nie przybliżają Polaków do zwycięstwa, a nowe posiłki z Węgier wzmacniają obrońców. Pijany Przedbór zostaje napadnięty i ośmieszony. Ratuje go Jan z Kleparza, a następnie opowiada Jagielle o tym, że Przedbór walczył o dobre imię króla. Władca postanawia nagrodzić ich obu. Władysław dowiaduje się od Ragany, że Sirputis siłą rozprawia się z litewskimi chłopami, którzy bronią się przed chrztem. Monarcha postanawia działać. Dobiesław szantażuje Bohuna.
Ksiądz Trąba i Jagiełło zastanawiają się nad świętością ojca Wojciecha. Niespodziewanie zjawia się Visconti, by przekonać króla do dobrowolnego oddania swojej żony Wilhelmowi. Zostaje wyrzucony, a Sirputis dostaje zadanie przewiezienia do Wiednia pieniędzy dla Wilhelma. Bohun przyznaje się do wspierania Opolczyka i obiecuje pomóc Jadwidze w sprawie Rusi. Gdy szykuje się do wyprawy, do jego komnaty przychodzi Helena i prosi, by zabrał ją ze sobą. Witold planuje ruszyć na Halicz, dogaduje się z Krzyżakami i Moskwą. Jagiełło dowiaduje się o ataku Zakonu i piśmie od papieża, który nawołuje do pokoju z nim.
Skirgiełło przywozi na krakowski dwór Andrzeja Garbatego. Wawel szykuje się na powrót Jadwigi. Tę w drodze do domu smuci brak wiadomości od męża. Krystyna narzeka, a Dymitr zarządza przeprowadzenie porządków. Jagiełło na piśmie potwierdza przywileje Skirgiełły. Klemens z Moskorzewa zostaje kanclerzem. Julianna ma pretensje do Władysława o to, że faworyzuje Skirgiełłę. Spytek i Erzsebet są sami w leśnej chacie podczas burzy. Niepokoi to Felicję.
Czupurna przekazuje Witoldowi serce Niemierzy. Bohun nie ma odwagi powiedzieć Helenie o tym, że wydał jej męża Witoldowi. Jagiełło chce nagrodzić brata, ale ten znika. Wierzynek zleca otrucie szpiega krzyżackiego. Jadwiga razem z Erzsebet próbują zeswatać Margit i Dymitra z Goraja. Jan z Kleparza wiezie ciężko chorego Przedbora z Brzezia do Krakowa.
Jagiełło potwierdza przywileje, które nadała Jadwiga. Witold knuje z Krzyżakami, czego świadkiem jest Bohun. Engelhard spiskuje przeciwko Wallenrodowi i w delikatny sposób szantażuje Zollnera. Dzięki temu uzyskuje funkcję marszałka. Wilhelm odrzuca propozycję króla, odsyłając Sirputisa i Viscontiego. Ciężko chory Przedbór przed śmiercią zgadza się na ślub Mścichny z Janem z Kleparza. Zbigniew ma innego kandydata na męża dla niej.
Opolczyk szykuje zemstę na Jadwidze. Wysyła Gniewosza z Dalewic do Krakowa, by tam siał zamęt i rozpuszczał plotki o władczyni. Para królewska rozdaje jałmużnę u duchaków. Zjawia się Jana z Kleparza, który ostrzega przed morem. Jagiełło i jego żona modlą się wspólnie o zdrowego syna. Chorą Erzsebet leczy Jan z Kleparza. Nie podoba się to Spytkowi. Dymitr z Goraja prosi Margit o rękę. Dziewczyna czuje się winna i przyjmuje jego oświadczyny.
Jagiełło nie okazuje tego, że obawia się Wilhelma. Wbrew sobie zgadza się na spotkanie z Viscontim i pozwala Jadwidze urządzić karnawał na Wawelu. Ragana oddaje się Skirgielle. Korygiełło próbuje uświadomić bratu, że kobieta działa z miłości do Władysława. Margit i Luca Visconti zakochują się w sobie. Gniewosz w Krakowie rozpoczyna kampanię przeciwko królowej. Przychodzą wieści od Jana z Tarnowa o planowanym sojuszu Witolda i Dymitra Dońskiego. Jagiełło nie godzi się na plany matrymonialne brata.
Przed ślubem Dymitra zaczynają dręczyć wątpliwości. Zastanawia się, czy decyzja o ożenku była słuszna. Eufemia wskazuje powody, dla których Jagiełło powinien rozpatrzyć małżeństwo Wigunta i jej córki. Margit wyjawia, że darzy uczuciem Viscontiego. Mścichna spotyka w kaplicy Jana z Kleparza.
Jadwiga przekonuje Marię do poślubienia Dawida. Do Krystyny dochodzą wieści, że cały dwór potajemnie rozmawia na temat Jadwigi. Opolczyk wciela w życie plan mający na celu nominację Kropidły na stanowisko arcybiskupa. Królowa chce spotkać się z mężem, ale Jagiełło udał się już na zjazd. Eufemia przyjmuje naszyjnik od Dymitra z Goraja. Hanka podstępnie zdobywa od Wierzynka informacje, że to Gniewosz z Dalewic rozsiewa plotki o władczyni.
Jagiełło dowiaduje się o plotkach na temat żony. Skirgiełło jest wściekły, że Witold odebrał Krzyżakom Wiznę. Żołnierze zakonu zmierzają w stronę Kowna. Jadwiga dowiaduje się od Krystyny, że to Gniewosz rozsiewa pogłoski na jej temat. Zbigniew nie zamierza zmienić zdania w sprawie przyszłości sióstr. Zgadza się, żeby zostały na Wawelu. W Piotrkowie król potwierdza przywileje dla szlachty. Następnie ogłasza natychmiastowy powrót do Krakowa.
Margit gubi list napisany przez Jadwigę. Janowi z Kleparza nie udaje się uprowadzić Mścichny. Kobieta tłumaczy mu, że muszą zaczekać na decyzję Zbigniewa. Korygiełło doznaje poważnych obrażeń, zaś Skirgiełło rusza do walki. Zamierza samodzielnie obsługiwać bombardy i zdobyć Kowno. Po powrocie do Krakowa Jagiełło utrzymuje dystans wobec żony. Visconti wyrusza do Koszyc, aby spotkać się z Wilhelmem.
Zachował się list, który Jadwiga wysłała do Wilhelma. Margit dzieli się tą informacją z siostrą. Erzsebet zaczyna rodzić. Żąda od Margit obietnicy, że zniszczy ona korespondencję królowej. Umiera Bodzanta. Jagiełło przyjmuje nominację Dobrogosta na następcę arcybiskupa. Radlica przegania Wierzynka i Mateusza, którzy przyszli kupić odpusty. Dowiaduje się, że Opolczyk knuje w Rzymie. Jadwiga znajduje w szkatułce na biżuterię listy królowej Elżbiety.
Jagiełło grozi Gniewoszowi procesem za szkalowanie królowej. Wkrótce Jadwigę dochodzą wieści w tej sprawie. Jan z Tęczyna zapewnia, że stanie w jej obronie. Skirgiełło przeżywa atak Krzyżaków na Żmudź. Przejmuje się również zniknięciem Ragany. Tymczasem zaginiona przebywa w Krakowie, gdzie w czasie rozmowy z Jagiełłą przepowiada wielką wojnę na Litwie. Anna podsyca ambicje Witolda marzącego o przejęciu władzy w Wilnie. Korygiełło poznaje Anastazję, która kradnie jego serce. Jadwiga umiejętnie podchodzi Zbigniewa i uzyskuje jego zgodę na ślub Mścichny i Jana.
W Wiślicy trwa rozprawa dotycząca pomówień królowej. W końcu Gniewosz przyznaje się do rozsiewania plotek. Za karę ma wszystko odwołać. Jagiełło jest pod wrażeniem Elżbiety Pileckiej. Jan z Kleparza przyjmuje Mścichnę, Śmichnę i Zbigniewa w Kościelcu. Pokazuje im przepiękne miejsce, w którym chce wybudować dwór. Zbigniew wyraża zgodę na jego ślub z Mścichną. Czambor prosi Spytka o rękę Elżbiety.
Zbigniew jedzie z siostrami do Brzezia. Chce szybko wydać Śmichnę za chorego sąsiada. Witold wie, jak wprowadzić na wileński zamek swoich ludzi. Postanawia wymyślić fikcyjny ślub swojej siostry. Ragana ucieka od Hanula, ale wcześniej zdradza mu, że kręcące się koło Jagiełły kobiety są niebezpieczne. Król kłóci się ze Skirgiełłą o Raganę. Ostatecznie jednak między braćmi dochodzi do pojednania. Czambor porywa Elżbietę Pilecką.
Władysław Opolczyk ma żal do króla o złe traktowanie. W czasie uczty na Wawelu doprowadza do bójki i zostaje zamknięty w swojej komnacie. Jadwiga Pilecka ucieka się do podstępu, by doprowadzić do uwolnienia córki. Obiecuje Czamborowi posag Elżbiety. Zbigniew dowiaduje się o porwaniu Pileckich i zawraca do Krakowa. Jagiełło podejrzewa, ze to Ragana zorganizowała ich uprowadzenie i nakazuje Hanulowi odnaleźć Litwinkę.
Jagiełło, nie zważając na ostatni wybryk Opolczyka, prosi go o pomoc. Witold mówi żonie, że nie zrezygnuje z odbicia Litwy. Zleca Markwardowi, by powiadomił Krzyżaków o jego planach. Czupurna sądzi, że Markward zdobędzie serce Ryngałły. Skirgiełło łapie Raganę i zabiera ją na Wawel. Poddaje kobietę torturom, sądząc, że tak zmusi ją do powiedzenia prawdy na temat porwania Pileckich. Zawisza z Oleśnicy zdradza królowej, że w lochu przebywa wróżka króla.
Pod nieobecność króla rządy sprawuje Jadwiga. Jej urzędnicy znajdują zapis unieważniający małżeństwo Elżbiety Pileckiej. Gniewosz przychodzi do domu Opolczyka, domagając się zapłaty za swoje usługi. Zamiast tego doświadcza upokorzenia. Witold uznaje zwierzchność Skirgiełły. W obecności Czupurny obiecuje, że się zemści na Jagielle i Skirgielle. Władysław żegna się z Raganą i prosi, by w jego imieniu czuwała nad Litwą. Poseł Czambora dociera na Wawel. Dowiaduje się, że nie dostanie posagu.
Skirgiełło i Wigunt uwalniają więźniów litewskich i trafiają na Czupurnę. Wobec wygórowanych żądań krzyżackich, Skirgiełło zrywa rozmowy. Krzyżacy decydują się wysłać do papieża wiadomość, że Polacy i Litwini dążą do wojny. Jagiełło ma plan uwolnienia Elżbiety: za posłem Czamborą i Jadwigą Pilecką wysyła swojego człowieka, Jana z Jicina. Jadwiga chce, by Zawisza z Oleśnicy go śledził. Zazdrosny o Margit Visconti wyzywa Sirputisa na pojedynek. Zostaje zabity.
Upokorzony przez Annę Czupurna zdradza Klemensowi z Moskorzewa plan Witolda. Wkrótce książę zaczyna realizować swój pomysł, jednak Klemens z braćmi Jagiełły udaremniają atak na Wilno. Do Jadwigi przychodzi list, w którym wielki mistrz Zollner zapewnia o przyjaźni. Gniewosz atakuje Reginę i upomina się o złoto. Pod wpływem silnego strachu kobieta dostaje zawału serca. Dymitr z Goraja poznaje Beatę z Bożego Daru i zakochuje się w niej od pierwszego wejrzenia.
Wigunt przynosi na Wawel złe wiadomości. W zamian za pomoc Witold proponuje Zollnerowi Troki, ale wielki mistrz nie przyjmuje oferty. Wallenrod żąda od litewskiego księcia zakładniczek: żony, córki i siostry. Jagiełło i Jadwiga proszą Jana o pomoc przy nowym kościele na Kleparzu. Królowa razem ze Śmichną przekonują Mścichnę, by nie bała się ślubu, który ma rychło nadejść. Podżegany przez Annę Czupurna zadaje Raganie cios sztyletem.
Trwają przygotowania do ślubu Wigunta z księżniczką opolską. Dymitr z Goraja odkrywa, że Opolczyk zamierza wypłacić tylko część obiecanego posagu. W karczmie odbywa się wesele Jana z Kleparza i Mścichny. Umierająca Ragana wieszczy o przeciętej na pół Litwie, która broczy krwią. Krzyżacy wbrew wcześniejszym ustaleniom oprócz hołdu i Grodna chcą zapłaty za związane z wojną koszty. Witold przystaje na te warunki, ale konflikt wisi w powietrzu.
Rok 1390. Jagiełło rusza na wojnę. Jadwiga w księgach szuka odpowiedzi na pytanie o słuszność tego konfliktu. Witold morduje braci Sirputisa, chcąc przestrzec Litwinów, którzy zbratali się z Polakami. Engelhard zdobywa Grodno. Jan z Kleparza wzbogaca się dzięki Nikodemowi. Mścichna doradza mu, by zakupił giermka. Dymitr oświadcza się Beacie. Eufemia zaś romansuje z Janem z Tęczyna.
Sirputis szykuje zemstę za śmierć swoich braci. Wkrótce razem z Janem z Kleparza ratuje Zbigniewa. Jeniec krzyżacki potwierdza, że Witold poniósł klęskę i się wycofuje. Zollner planuje krucjatę. Gniewosz oferuje Dymitrowi z Goraja swoje usługi jako szpieg. Oleńka rodzi syna. Jadwiga smuci się z powodu braku potomka i wsłuchuje się w rady Eufemii.
Jagiełło przewiduje, że legat papieski, który ma przybyć do Wilna, nie będzie po ich stronie. Korygiełło skutecznie przekonuje Jana Manco, że Litwa jest chrześcijańska. Wilhelm pisze do Jadwigi, a królowa w odpowiedzi wysyła list do papieża, w którym wstawia się za mężem. Urok rzucony przez Eufemię chwilowo przestaje działać na królową. Ragana wciąż jest w ciężkim stanie. Skirgiełło stara się ją za wszelką cenę zachować przy życiu.
Wiosna 1390. W Wilnie trwają zamieszki i niepokoje związane z wojną. Jagiełło i Klemens z Moskorzewa przygotowują odezwę skierowaną do mieszczan. Krucjata rusza na Litwę. Król musi podjąć decyzję: walczyć przeciw swoim czy odejść. Jadwiga zasięga porady Radlicy, kiedy najlepiej począć potomka. Z powodu choroby Zollner musi wracać do Malborka. Wcześniej jednak błogosławi rycerzom. Henryk Derby zaprzyjaźnia się z Jeanem La Maingre.
Skirgiełło jest przeciwny temu, by Korygiełło bronił Krzywego Grodu. Pod wpływem Sirputisa jednak postanawia dać bratu szansę. Rozpoczyna się atak, a grodzisko ogarniają płomienie. Korygiełło oddaje życie w jego obronie. Jadwiga na Wawelu modli się za walczącą Litwę. Jagiełło przeżywa dramat, ponieważ jako król Polski nie może jawnie uczestniczyć w konflikcie.
Sirputis udaje się do obozu wroga, by odzyskać głowę Korygiełły. Jean Le Maingre oddaje mu trofeum. Jan z Kleparza dzielnie broni grodu, w czym pomagają mu dzieci litewskie. Gdy wielki mistrz Zollner umiera, ostrzał zostaje wstrzymany. Jadwiga poznaje Mateusza z Krakowa. Postanawia jak najszybciej stworzyć uniwersytet.
Jesień 1390. Skirgiełło pochował brata. Francuzi zaczynają mieć wątpliwości co do krucjaty. Jadwiga dowiaduje się, że Jagiełło rozpoczął prace nad uniwersytetem. Czambor, zdeterminowany, by odzyskać Elżbietę, szuka wsparcia u Opolczyka. Jadwiga i Elżbieta Pileckie, uratowane przez Jana z Jiczina, przyjeżdżają na Wawel.
Klemens z Moskorzewa przechodzi kryzys. Witold nie rezygnuje z walki o władzę. Każe Czupurnie upozorować porwanie, by wysłać córkę do Moskwy. Jagiełło przyjmuje na służbę Jana z Oleśnicy i od razu wysyła go na Litwę. Król i jego żona reaktywują studium generale. Jadwiga sprytnie naprowadza męża na pomysł wydania Elżbiety za Jana z Jiczina. Jagiełło dowiaduje się o śmierci Korygiełły.
Jagiełło i Skirgiełło szukają zastępcy Klemensa z Moskorzewa. Jan z Kleparza odmawia zaszczytów. Nowym starostą wileńskim zostaje Jan z Oleśnicy. Engelhard i Wallenrod modlą się nad grobem Zollnera i przygotowują do wyborów wielkiego mistrza. Zawisza z Oleśnicy dostarcza Krzyżakom list od Jadwigi. Ragana prosi Jagiełłę, by pozostał na Litwie.
Markward przyjeżdża do Julianny, by opowiedzieć jej o śmierci Korygiełły oraz sojuszu Witolda z Moskwą. Na Wawelu toczą się dyplomatyczne spory na temat tego, czy królowa powinna poprzeć Litwę, czy odciąć się od konfliktu. Opolczyk dowiaduje się, jak wyglądał turniej rycerzy polskich i francuskich w Pradze i planuje wybrać się do Malborka. Eufemia odwodzi męża od występowania przeciw Jagielle.
Diabeł Wenecki domaga się od Eufemii podpisania zastawu Złotorii. Jadwiga w liście od Jana z Tęczyna dostaje informację, że Opolczyk dopuścił się zdrady. Skirgiełło z poświęceniem życia łapie mordercę Korygiełły. Jednocześnie dowiaduje się, że Jagiełło odbiera mu namiestnictwo. Ragana przykazuje Skirgielle, by był silny i nie przestawał wierzyć w brata.
Lipiec 1391. Poruszona kazaniem Jadwiga prosi Jana Szczeknę o zostanie jej kapelanem. Dymitr i Beata, z okazji swoich zaślubin, pragną zaprosić władcę na ucztę i polowanie. Jagiełło dowiaduje się o zastawie Złotorii. Układa plan wojny z Opolczykiem, aby odciągnąć Krzyżaków od Litwy. Z kolei Skirgiełło wciąż nie może darować królowi odebrania namiestnictwa. Mimo to bracia się godzą.
Lato 1391. Jagiełło zleca Wiguntowi niezwykle ważne zadanie - powrót na Kujawy i przejrzenie zamiarów Opolczyka. Jadwiga domaga się, aby Radlica i Szczekna pracowali razem nad wznowieniem uczelni. Ten pierwszy jest zazdrosny o Jana i powierza Zawiszy z Oleśnicy obserwowanie królowej. Gniewosz z Dalewic, Grabarz i Hanka są w trakcie poszukiwań złota Habsburgów. Spytek zaczyna podejrzewać Jana z Tęczyna o nielojalność wobec władców. Sędziwój z Szubina informuje, że można rozpocząć wojnę.
Lato 1391. Jagiełło podejmuje decyzję o rychłym wyruszeniu wojsk na Opolczyka. Prosi Spytka, by spróbował się przeprowadzić dochodzenie i ustalić, kto jest szpiegiem, który donosi Krzyżakom. Spytek dochodzi do wniosku, że ze sprawą może być powiązany Jan z Tęczyna. Zaczyna go śledzić i spostrzega, jak ten wysyła posłańca z listem do Wielunia. Okazuje się, że jest to wyznanie miłosne. Jadwiga wypędza z Wawelu Eufemię. Dominik prosi o rękę Hankę.
Wrzesień 1391 rok. Pierwsze tygodnie wojny przynoszą Jagielle przewagę nad wrogiem. Do Sirputisa dociera informacja o ciąży Margit. Jan z Tęczyna planuje ocalić Eufemię i zabrać ją z Wielunia. Hanka w ostatnim momencie rezygnuje z zaręczyn z Dominikiem. Na Wawel dociera Erzsebet. Składa skargę na Czambora, ponieważ ten wypytuje Melsztyńskich o zwrot żony. Jagiełło prosi Boga o syna.
Po tym, jak Margit wybaczyła Sirputisowi, zaczynają się przygotowania do ich ślubu. Erzsebet próbuje zapobiec temu małżeństwu. Jagiełło chce przygotować romantyczną niespodziankę dla żony. W tym celu prosi Jana i Mścichnę o pomoc. Ucztę zakłóca pojawienie się Bohuna, który przywozi wiadomość o kolejnej zdradzie, wykrytej na Litwie. Jagiełło wyraża zgodę, aby Piotr Wysz został kanclerzem Jadwigi.
Na polecenie Jagiełły biskup Henryk jedzie z misją dyplomatyczną do Witolda. Eufemia wzrusza Jadwigę opowieścią o swoim młodszym bracie. Margit chce pomóc Sirputisowi. Prosi Helenę o wsparcie. Jadwiga dowiaduje się, że Hanka jest w posiadaniu złota Habsburgów.
Henryk rozpoczyna tajną misję, ale zamiast spełniać zadanie wyznaczone przez Jagiełłę prosi Witolda o rękę Ryngałły. Po śmierci Radlicy zebrana na Wawelu kapituła kanoników przystępuje do wyboru nowego biskupa. Dobiesław popiera swojego bratanka Siecieja z Chmielnika, król zaś Piotra Wysza. Niespodziewanie pojawia się Maffiolus, oficjalny kandydat papieża.
Sirputis przywozi wieści o tym, że Margit urodziła córeczkę. Jadwiga dowiaduje się z horoskopu, że los będzie dla niej łaskawy w kwestii macierzyństwa. Jan z Kleparza wybiera spośród ubogich tych, którym król obmyje nogi podczas uroczystości Triduum Paschalnego. Witold skłania się do przyjęcia propozycji Jagiełły. Opolczyk przedstawia Zygmuntowi Luksemburskiemu swoją wizję rozbioru Polski. Maffiolus jest obrażony na królewską parę, która obstaje przy swoim kandydacie na biskupa krakowskiego.
Wigunt odkrywa, że Opolczyk szykuje się na spotkanie z Krzyżakami, i wysyła posłańca, by doniósł o tym Jagielle. Sirputis ma złe wieści dla Skirgiełły. Jadwiga podstępem chce sprowadzić do Krakowa syna Heleny - Guncela. Grabarz bije się w obronie czci Hanki i zostaje aresztowany. Jego wybranka zwraca się o pomoc do Gniewosza z Dalewic.
Maffiolus nie ustaje w wysiłkach, by przejąć biskupstwo. Jastrzębiec przywozi złe wieści z Rzymu - papież nie może odwołać Włocha. Przebrany za kupca Opolczyk przybywa do Malborka. Oferuje Wallenrodowi rozbiór Polski. Dobiesław podburza panów polskich przeciw Jagielle. Bardzo chory Wigunt ostatkiem sił dociera do Wilna z informacjami dla Skirgiełły.
Wierzynek i Gniewosz chcą jak najszybciej sprzedać informację o rozbiorze Polski. Jan z Tęczyna i Spytek podejrzewają, że Dymitr jest szpiegiem. Witold szykuje się do ucieczki z zamku Ritterswerder. Skirgiełło przywozi wieści o śmierci Wigunta. Jadwiga pragnie wyruszyć w podróż, by ratować Polskę i Jagiełłę.
Ostrów, sierpień 1392. Skirgiełło błaga, by Jagiełło nie oddawał Litwy Witoldowi. Ragana wróży królowi wiele cierpienia. Ostatecznie udaje mu się zwyciężyć, ale zostaje sam. Jadwiga w Budzie walczy o Polskę. Maria proponuje jej stworzenie imperium. Witold przypieczętowuje przysięgę posłuszeństwa.
Jagiełło, czekając na Witolda, dostaje wiadomość, że musi wykupić Skirgiełłę z karczmy. Jadwiga wraca z Budy i dowiaduje się od Aleksandry o śmierci Henryka. Postanawia polecić papieżowi Maffiolusa na biskupstwo płockie. Bohun przywozi na Wawel syna Heleny - małego Guncela. Grabarz widzi Hankę z Dominikiem i opacznie interpretuje sytuację co doprowadza do kłótni.
Trwa ingres Piotra Wysza - Jagiełło i jego żona dopięli swego. Witold i Skirgiełło razem planują atak na Świdrygiełłę. Jan z Tęczyna i Sędziwój z Szubina organizują działania na Śląsku. Gniewosz z Dalewic odzyskuje łańcuch Habsburgów i chce oddać go Jadwidze. Grabarz dowiaduje się, że to Hanka wykupiła go z więzienia.
Witold triumfuje w Wilnie i próbuje przeciągnąć Sirputisa na swoją stronę. Wallenrod ma zawał serca, Engelhard obserwuje jego agonię w milczeniu. Bracia Jagiełły szukają zrozumienia i wsparcia u Jadwigi. Król Władysław wciąż nadmiernie angażuje się w sprawę Pileckich.
Jagiełło spowiada się Trąbie ze słabości do Elżbiety, a Jadwiga Szczeknie ze swojej zazdrości. Czambor pojawia się w Krakowie i chce porwać Elżbietę Pilecką. Władysław wysyła Bohuna na wschód, a Gniewoszowi nakazuj złapać Czambora. Hanka dostaje pracę w karczmie. Grabarz próbuje się powiesić.
Dymitr z Goraja, Jan z Jiczina i Spytek planują zasadzkę na Czambora. Gdy ten pojawia się w łaźni, rozpoczynają pościg. Mężczyzna zostaje zabity. Jan z Jiczina proponuje Gniewoszowi, by przekłamać oficjalną wersję zdarzeń. Opolczyk dowiaduje się, że Jagiełło próbuje przekupić jego bratanków. Jadwiga pozbywa się Pileckich z Krakowa. Hanka odnawia karczmę.
Jagiełło pochłonięty jest obecną sytuacją na zachodzie kraju. Postanawia wysłać do bratanków Opolczyka Jana z Tęczyna oraz Sedziwoja. Tymczasem Jadwiga pomaga ubogim z Podola, gdy dochodzi do niej informacja o tym, że Witold nęka okoliczne wioski. Helena postanawia poznać prawdę o Niemierzy. Wkrótce Bohun oświadcza się Helenie. W tym samym czasie o rękę Jadwigi Pileckiej stara się Gniewosz. Opolczyk z zimną krwią zleca ojcu Tomaszowi zabójstwo.
W Kijowie dochodzi do kłótni między Witoldem a Skirgiełło. Ojciec Tomasz oferuje Witoldowi zabójstwo Skirgiełły. Jadwiga udaje się do kościoła karmelitów i oddaje swoją złotą klamerkę na rzecz potrzebujących. Jan z Tęczyna nie może już więcej widywać się z Eufemią.
Jagiełło udaje się do Skirgiełły, by przekonać się, że jest bezpieczny. Tymczasem Maria pomaga Raganie w przygotowaniach do ślubu. Czupurna i Zbrojny Litewski chcą ostrzec Skirgiełłę. Postanawiają namówić go do odwołania ceremonii ślubnej. On jednak bagatelizuje zagrożenie i wypija zatrutą wodę, przeznaczoną dla Ragany. Helena wyjeżdża z Bohunem na Ruś. Tymczasem Jan z Kleparza otrzymuje od Krakowian pierścień króla Kazimierza.
Zabójca Skirgiełły wciąż pozostaje nieodnaleziony. Ragana podejmuje się misji odszukania go. Jagiełło postanawia, że zamiast do Nowego Sącza pojedzie do Kijowa. Maria Olgierdówna informuje o śmierci Skirgiełły. Zrozpaczony Jagiełło poprzysięga zemstę. Każe Bohunowi odnaleźć mordercę. Maria spotyka się z Jadwigą i wyjawia prawdę na temat misji Opolczyka.
Wawelem targają emocje. Sprawa Mołdawii potęguje spór między Polską i Węgrami. Jagiełło próbuje uzmysłowić Jadwidze, że przyjście na świat siostrzeńca zachwieje sojuszem z sąsiadami. Dodatkowo rozkład sił zmieni się na korzyść Luksemburczyka. W Budzie Maria jest w ciężkim stanie po upadku z konia. Ragana wydaje na świat potomka i rusza dalej w poszukiwaniu odwetu.
Jadwiga odkrywa, że jej siostra poniosła śmierć w skutek wypadku. Jagiełło decyduje się opuścić Kraków, by wspierać królową w trudnych chwilach, a panowie polscy rozważają, jakie korzyści może przynieść im śmierć Marii. Na Wawel przybywa Ragana i natyka się na Jadwigę w komnacie Jagiełły. Spytkowi grozi zemsta Koriatowiczów. Broni go Witold.
Witold przekształca dwór zgodnie z wzorcem zachodnim i zaczyna prowadzić politykę zagraniczną sprzeczną z tym, co ustalił z Jagiełłą. Szczekna stara się ukryć przed Jadwigą kronikę Jana z Czarnkowa. Ma świadomość, że jej antyandegaweński charakter może się kobiecie nie spodobać. Synek Skirgiełły trafia do Mścichny oraz Jana z Kleparza. Zostaje nazwany Pawłem i oddany tam do wychowania.
Bohun spełnia wolę Jagiełły i uprowadza Raganę. Eufemia rozmawia ze Spytkiem i próbuje go przekonać, by spotkał się z Bernardem, bratankiem Opolczyka. Wierzy, że może to przyczynić się do zakończenia wojny. Witold składa Sirputisowi propozycję nie do odrzucenia i namawia go, by pozostał na Litwie. Dobiesław zdradza Jadwidze, że wkrótce umrze.
Wojsko królewskie, razem ze Spytkiem, oblega Opole. Wincenty z Granowa przekazuje wieści o kapitulacji Opolczyka. Rpiszka zajmuje stanowisko ochmistrza królowej. Jadwiga stara się otaczać wianuszkiem intelektualistów. Dobiesław proponuje Felicji małżeństwo. W drodze do katedry zostaje jednak pobity i wkrótce umiera.
Bohun i Helena planują ślub. Niemierza spotyka się w Krakowie z Kozakiem i przekazuje mu informacje na temat planów Witolda. Wkrótce, ratując małego Guncela przed niebezpieczeństwem, zostaje rozpoznany przez Kata. Opolczyk ucieka z Bolesławca. Jagiełło zdaje sobie sprawę, że zakończenie wojny z nim nie oznacza spokoju.
Na uniwersytecie w Krakowie ma zostać utworzony Wydział Teologiczny. Jagielle podoba się pomysł Jadwigi, by powołać w Pradze kolegium dla Litwinów. Pietrek przywozi na dwór wieści o tym, że Jan z Kleparza został wzięty w niewolę pod Nikopolis. Tymczasem Krzyżacy odmawiają zwrotu ziemi dobrzyńskiej. Królowa wygłasza mowę, w której ostrzega ich przed srogą wojną.
Do Krakowa przybywają Zygmunt Luksemburski i Opolczyk. Tymczasem Mścichna przymierza się do wprowadzenia Ragany na Wawel. Kobieta próbuje także zwrócić na siebie uwagę Zygmunta Luksemburskiego. Dzięki niemu chce zdobyć informacje o Janie z Kleparza. Bohun powstrzymuje ją przed dokonaniem zemsty.
1398 rok. Jadwiga chce zobaczyć psałterz i pokazuje nadwornym uczonym, co zrobić, by sztuka nie kłóciła się z codziennością. Jagiełło wszędzie widzi niebezpieczeństwo. Nie ufa nikomu, kto kontaktuje się z Witoldem. Ościk obiecuje swojemu ojcu zemstę. Czupurna sądzi, że Ościk knuje z Polakami.
Sirputis dąży do pojednania z synem. Jagiełło nie zgadza się, by stara Tatarka wróciła na teren Białej Ordy. Kobieta umiera w Krakowie, wcześniej przeklinając króla. Szczekna układa dla królowej horoskop. Helena prosi Hankę, by ta wyprawiła jej wesele. Grabarz nie ma śmiałości, by się oświadczyć.
Engelhard przygotowuje sprytny plan przeciwko Witoldowi. Panom polskim nie podoba się polityka króla wobec Kiejstutowicza. Boją się, że Litwa uzyska samodzielność i chcą sami zająć się sytuacją. Jagiełło jednak, popierany przez żonę, nie zamierza ulegać presji. Grabarz doprowadza do bójki z Karimem. Jadwiga sądzi, że spodziewa się dziecka. Prosi Śmichnę, by zachowała to w sekrecie.
Jadwiga postanawia opuścić naradę dotyczącą Litwy, by powiedzieć mężowi o dziecku. Hanka próbuje dostać się na Wawel i powiadomić króla o klątwie Tatarki. Dominik udaremnia jej zamiary. Witold okazuje swoją władzę Tochtamyszowi, ale zarzeka się, że nie wyjawił Polakom wspólnego planu. Między Sirputisem i Ościkiem dochodzi do wzruszającego pojednania. Do polskich posłów napływają ciekawe wieści.
Z Pragi na Wawel przybywa teolog Henryk Bitterfeld. Daje Jadwidze w prezencie swój traktat o życiu kontemplacyjnym. Gniewosz podburza otoczenie przeciwko Witoldowi. Kiejstutowicz zamierza wykorzystać szlachetność Spytka do swoich celów. Tymczasem Jagiełło, aby załagodzić konflikt z bratem, ofiarowuje mu wschodnie Podole. Wysyła Jana z Kleparza, żeby powstrzymał Spytka przed udziałem w wojnie.
Jadwiga Pilecka przybywa na Wawel z prośbą o ratunek dla Spytka. Witold chwilowo triumfuje, ale wszystko burzy przyjazd Krzyżaków. Spytek namawia Kiejstutowicza do organizacji turnieju. Jagiełło sądzi, że wyprawa brata nie może się skończyć dobrze. Jan z Kleparza zostaje napadnięty.
W Krakowie trwają przygotowania do święta. Jagiełło wspomina noce Kupały na Litwie. Jan z Kleparza dociera do obozu Witolda, gdzie zostaje wzięty za szpiega. Jadwiga spotyka na Skałce Karima i zaprasza go do wspólnej modlitwy. W czasie burzy orszak królowej zatrzymuje się w karczmie. Jadwiga pomaga chorej Hance. Zostawia przy niej swojego medyka, a sama wraca na Wawel. Wkrótce zaczyna rodzić.
Spytek chce przekonać swoich żołnierzy, by się nie wycofywali. Jan z Kleparza usiłuje nakłonić rycerza do powrotu. Mały Guncel nie jest zadowolony z tego, że Bohun zajął miejsce jego ojca. Szczekna zdradza Bitterfeldowi, że horoskop Elżbiety Bonifacji jest bardzo zły. Jadwiga doznaje komplikacji poporodowych.
Jadwiga czuje się lepiej, nie wie o złym stanie zdrowia córeczki. Jagiełło funduje freski w kościele w Wiślicy, ale przed powrotem do Krakowa powstrzymują go kolejne sprawy. Elżbieta Bonifacja umiera. Wawel przeżywa śmierć dziecka i obawia się gniewu króla. Grabarz za wszelką cenę chce zrobić na Hance dobre wrażenie.
Grabarz myśli tylko o tym, by zrobić na Hance dobre wrażenie. Stan zdrowia Jadwigi się poprawia. Królowa nie zdaje sobie sprawy, co grozi jej córeczce. Kiedy Elżbieta Bonifacja umiera, cały Wawel pogrąża się w żałobie. Wszyscy spodziewają się gniewu króla. Jagiełło poleca wykonanie fresków w kościele w Wiślicy. Kolejne sprawy opóźniają jego powrót do Krakowa.
Eufemia podsuwa królowej pomysł nawiązania kontaktu z Wilhelmem. Do Jagiełły docierają informacje, że życie Jadwigi i ich córki jest zagrożone. Po powrocie na Wawel król przekonuje się, że dziewczynka umarła. Czuje się winny, że nie było go razem z żoną. Wkrótce królowa umiera, a Kraków szykuje się na jej pożegnanie. Tochtamysz przekonuje, że pokonanie wojsk Timura będzie bardzo łatwe. Spytek nie ufa Ościkowi i ma przeczucie, że powinien wycofać swoje wojska. Grabarz prosi Hankę o rękę.
Jagiełło wylewa Bogu swoje żale i przeżywa żałobę w Krakowie. Kupuje dom Pęcherza, przyszłe Collegium Maius. Ragana zjawia się przy rodzącej Margit. Witold jest pewien, że Władysław ma potomka, postanawia go przyćmić swoim spektakularnym zwycięstwem. Książę litewski nakazuje wojsku wymarsz nad Worsklę. Tymczasem Anna Witoldowa skazuje Raganę na spalenie na stosie.
Miłość, wojna, zdrada, opowieść o ludzkich namiętnościach i wielkiej dynastii. Jest rok 1399. Niedawno owdowiały król Władysław (Sebastian Skoczeń) rozważa powrót na Litwę. Możni krakowscy, by zatrzymać władcę na tronie aranżują jego małżeństwo z wnuczką Kazimierza Wielkiego Anną Cylejską (Milena Staszuk). Narzeczona nie przypada królowi do gustu, Jagiełło wysyła ją na kilka miesięcy do klasztoru, by tam uczyła się polskiego. Pół roku później Anna zostaje żoną Jagiełły, a potem królową Polski i choć małżeństwo nie należy do łatwych, temperamentna Cylejka powoli zdobywa serce męża.
Rok 1399. Władysław Jagiełło nie może otrząsnąć się po śmierci Jadwigi Andegaweńskiej. Nie chce słuchać doradców, którzy mówią o kolejnej żonie. Spiera się z podskarbim Hinczką o finansowanie Uniwersytetu. Ponadto polscy panowie traktują go jak marionetkę. Szczególnie Jan z Tęczyna, który uważa, że Jagiełło jest królem tylko dzięki małżeństwu z Jadwigą. Ulryk von Jungingen chce zagarnąć Litwę. Nie zgadza się na to Konrad jego brat i Wielki Mistrz. Ale Ulryk już ma plan. Jego ludzie palą wioskę Dusiai, święte miejsce dla Litwinów. Ta kropla przelewa czarę goryczy. Władysław zrzeka się korony i wszystkich do niej praw. Wraca na Litwę.
Rok 1399. Jagiełło i Wielki Książę Witold próbują się porozumieć. Ale na drodze staje brat króla – Świdrygiełło. Co będzie dalej z Litwą? Kto będzie rządził? Zakonnik Johann (Grzegorz Kowalczyk) w malborskich lochach wyjawia Litwince Saule tajemnice jej pochodzenia, a na Wawelu dochodzi do rękoczynów. Piotr Szafraniec i jego brat Jan oraz Andrzej Tęczyński odnajdują Jagiełłę i proszą o powrót na Wawel, ale pod jednym warunkiem. Jakim?
Listopad 1399. Władysław. Zostaje na Litwie, bo musi pogodzić kuzyna i brata. Marszałek Fryderyk von Wallenrode i Ulryk von Jungingen przyjeżdżają do Wilna z wieściami, że Wielki Mistrz Konrad von Jungingen podjął decyzję o uwolnieniu litewskich więźniów. A za spalenie Dusiai i wymordowanie prawie wszystkich mieszkańców ukarany już został komtur Johann von Sayn. Ale Arunas, który przeżył masakrę, widząc ściętą głowę, nie jest przekonany, czy zabito prawdziwego sprawcę tragedii. Jagiełło wraca do Krakowa i zgadza się na ślub. Tęczyńscy i Szafrańcowie wietrzą kłopoty.
Lipiec 1400-lipiec 1401. W Cylii nie wszystkie rozmowy są łatwe. Anna nie chce wyjść za mąż, ale stryj Herman wie, jak ją przekonać. Konrad – Wielki Mistrz Krzyżacki chce spokoju, a jego brat Ulryk – wojny. Jana Isnera, który miał kierować wydziałem teologii na Uniwersytecie Krakowskim, skusiło krzyżackie złoto. Jednak Sambor, Zyndram i Mikołaj Trąba przekonali go, by został w Krakowie. Hrabianka Anna z Cylii przyjeżdża na Wawel.
Lipiec 1401. Anna Witoldowa marzy o koronie. Podekscytowana czeka na Ulryka. Nie wie, że Zakon chce obalić Witolda, a na jego miejscu posadzić Świdrygiełłę, który za nic ma powiązania rodzinne. Chce władzy, podobnie jak Ulryk von Jungingen. A na Wawelu wszyscy pytają, kiedy ślub. Jagiełło nie chce takiej narzeczonej.
Rok 1401. Anna Cylejska zamknięta w klasztorze Klarysek uczy się języka polskiego i ma już dość. Bo nie może stąd wyjść, zanim nie wyjdzie za mąż. Ale pewnego dnia z Femką wymykają się do miasta. Chodzą między straganami, jedzą jabłka i chowają się przed Janem Tęczyńskim. Anna Witoldowa, której marzy się korona, robi wszystko, aby przedłużyć ród. A do tego potrzebny jest syn. I pokonanie Świdrygiełły. Jagiełło, po powrocie z Wilna, dowiaduje się, że wyznaczono już datę ślubu. Ale czy przyszła panna młoda umie chociaż kilka słów po polsku?
Wielka Księżna Litewska zaczyna pleść na Wawelu sieć intryg. Saule, polecona jej przez Ulryka von Jungingena, zostaje dwórką. Zakon będzie miał dobrego szpiega. Na Litwie morduje zwolenników Jagiełły i Witolda i rusza na Wilno. Jagiełło zwołuje radę. A co ze ślubem?
Anna Cylejska wypija mleko z miodem i traci przytomność, a królewski medyk traci nadzieję na jej wyleczenie. Jagiełło ma wyrzuty sumienia, że może stracić narzeczoną i koronę. Bo nie wszyscy polscy panowie są po jego stronie. Zyndram sprowadza Medyka Hiszpana, który ma tajemnicze wronie oko i ratuje Annę. Wreszcie nadchodzi dzień ślubu. A po uczcie – pierwsza noc.
Zima 1402. Wszyscy mają problemy: Anna Cylejska ma poranne mdłości, Jagiełło ma problem z Ziemią Dobrzyńską, Ulryk von Jungingen czeka od świtu na posłuchanie, a Zbigniewa z Brzezia boli ząb. Anna Witoldowa składa ofiarę z krwi koguta, a Świdrygiełło chowa się w beczce. W dodatku Saule dostaje zadanie – Jagiełło nie może mieć potomka.
Wiosna 1402. Władysław Jagiełło i Anna Cylejska podróżują po Wielkopolsce, a do Krakowa przyjeżdża tajemniczy cudzoziemiec, który koniecznie chce dostać się na Wawel. Jan Tęczyński i Hinczka z Roszkowic każą go natychmiast znaleźć i wsadzić do lochu. Tak na wszelki wypadek. Świdrygiełło wymyka się Zyndramowi i Moniwidowi. Czy dotrze do Malborka, czy wcześniej go złapią? Saule dolewa do kielicha Anny krople, które dał jej Ulryk von Jungingen. Anna Cylejska traci przytomność.
Wiosna 1402. Świdrygiełło ogłosił się nowym Wielkim Księciem Litewskim. Co prawda, na razie w kobiecym przebraniu podąża w stronę Malborka, ale ma dla Krzyżaków prezent. Odda im Żmudź. W Poznaniu Jagiełło skazuje na ścięcie nieuczciwego szlachcica, spotyka po latach Elżbietę Granowską. W wawelskim lochu dziwny cudzoziemiec mówi, że jego sprawa wstrząśnie Koroną. Anna Cylejska zasłabła po kroplach, które niepostrzeżenie dała jej Saule. Chce powiedzieć mężowi o ciąży, ale Saule zrobi wiele, aby do tego nie dopuścić. Podkłada cierń pod siodło Anny...
Rok 1402. Kto okaleczył konia Anny Cylejskiej? Czy dlatego Anna spadła z konia? O tym, że poroniła wiedzą tylko ona i medyk. Ale jego obowiązuje tajemnica. W Raciążku Jagiełło negocjuje z Konradem von Jungingenem odzyskanie Ziemi Dobrzyńskiej, a Mszczuj toczy pojedynek z Ulrykiem. Na Wawelu Zdravko z Mariboru wyznaje, że jest narzeczonym Anny Cylejskiej. Król ma konkurenta?
Zima/wiosna 1403. Na Wawelu szczury i sypiące się ściany. Królowa Anna planuje więc remont, który niestety będzie sporo kosztować. W czasie porządków odnaleziony zostaje pergamin napisany ręką Jadwigi Andegaweńskiej. Czy młody rycerz Gwido, który przyjechał do Krakowa zrozumiał, jaki naprawdę jest Zakon, czy jest szpiegiem? Krzyżacy i Świdrygiełło palą litewskie miasta, a Jagiełło wysyła do Rzymu poselstwo, które ujawni okrucieństwo Zakonu. Na trakcie do Rzymu zbójcy opłaceni przez Malbork trafiają na wawelskie siły specjalne, czyli kompanię Zyndrama.
Rok 1403. Król Władysław i królowa Anna chcą mieć dziedzica. Oboje proszą o radę spowiednika – Mikołaja Trąbę. Na Wawel przybywa papieski legat. Krzyżacy za wszelką cenę chcą zniechęcić wysłannika Ojca Świętego do popierania Jagiełły. Ulryk von Jungingen wysyła do Krakowa krzyżackiego szpiega, który przekaże Saule najnowsze rozkazy. Anna Cylejska nie wie, że drżenie rąk duchownego powoduje choroba, a nie nadużywanie wina. Podpuszczona przez Saule, nieopatrznie obraża papieskiego legata Pietro de Revendę.
Rok 1403. Królowa Anna stara się za wszelką cenę uzyskać przebaczenie papieskiego legata. Z pomocą przychodzi jej sekretarz dostojnika i kosztowny drobiazg. Pietro de Revenda zgadza się pojechać z Jagiełłą na Litwę. Ale wyjątkowy prezent dla papieskiego wysłannika szykują także Krzyżacy... Wilno jest przygotowane na wizytę duchownego z Rzymu, ale krzyżacki podarunek spowoduje, że Pietro de Revenda stwierdzi, że Litwa nie jest chrześcijańska i że będzie przekonywał papieża, aby ten nie wydawał bulli, tak potrzebnej Koronie i Wielkiemu Księstwu.
Legat papieski jest coraz mniej przychylny Koronie i Litwie. Jego sekretarz i królowa Anna podejrzewają, że stoją za tym Krzyżacy. Aby znaleźć dowody przekupstwa, na Wawelu wybucha mały pożar. Legat przyznaje się Mikołajowi Trąbie, że dostał palec św. Wojciecha. W Wilnie Jagiełło daje kolejną szansę swemu bratu Świdrygielle. Saule próbuje otruć Wielkiego Księcia, ale przeszkadza jej w tym Gwido.
Zima 1404. Król Jagiełło i książę Witold ustalają rozejm z Krzyżakami. W wyniku papieskiej bulli wszyscy litewscy jeńcy zostaną zwolnieni z krzyżackiej niewoli. Po zabiciu Gwidona Saule trafia do lochu, ale Arunas bierze winę na siebie. I wtedy dopiero dowiaduje się, kto jest ojcem jego narzeczonej. Do Krakowa jadą brat Bdzigost, który uratuje Jurgę z rąk krakowskich żebraków i Stanisław Ciołek, który szuka pracy w królewskiej kancelarii. Saule i Arunas biorą ślub, a Elżbieta Granowska przed balem karnawałowym mówi kilka słów za dużo. Słyszy je królowa Anna.
Rok 1404. Na Wawelu goście – Kasztelan Wincenty Granowski z żoną Elżbietą. Król Władysław jest zachwycony, królowa Anna nie chce widzieć Elżbiety. Nie zapomniała, że kasztelanowa w rozmowie z mężem nazwała ją głupiutką gąską. Granowski przywozi natomiast ważne wieści o Zakonie – nie mają pieniędzy ani zapasów na zimę. Jagiełło zaczyna w Raciążku negocjacje z Konradem von Jungingenem w sprawie wykupu Ziemi Dobrzyńskiej. Z pomocą przychodzi pachołek Mszczuja – Jurga, który podsłuchuje rozmowę krzyżackich dostojników. Król i Wielki Mistrz dochodzą do porozumienia. Ale Władysław Jagiełło wie, że aby odkupić te ziemie, musi przekonać panów do nowego podatku. I wie, że będzie miał z tym kłopoty – szczególnie z Janem Tęczyńskim.
Jesień 1404. Saule mówi swemu ojcu Johannowi, że polski król ma kłopot z zebraniem pieniędzy na wykupienie Ziemi Dobrzyńskiej. Największym przeciwnikiem nowego podatku jest Jan Tęczyński. Ale Anna Cylejska zaprasza kasztelana do wspólnej modlitwy o powrót Ziemi Dobrzyńskiej, którą tak kochała królowa Jadwiga. Jan Tęczyński ulega. Johann przywozi do Krakowa dużo, bardzo dużo fałszywych pieniędzy. Jagiełło boi się, że nie uda mu się wykupić Ziemi Dobrzyńskiej. Saule zaczyna żałować małżeństwa z Arunasem i tego, że przestała być dwórką królowej. Nie ma dostępu do najważniejszych informacji, tak potrzebnych Zakonowi. Może spróbuje przekonać męża do wyjazdu do Malborka?
Rok 1405. Królowa Anna zjada kilogramy orzechów i stosy gęsich jaj, bo to podobno pomaga zajść w ciążę. Jurga ratuje Lecha, gdy ten dławi się kością od kurczaka. Herszt krakowskich żebraków dziękuje mu za ocalenie życia i mówi, że kupiec Ludwig jest krzyżackim szpiegiem. To z nim spotyka się Saule i dostaje nowe zadanie. Ma dowiedzieć się, którędy będą transportowane pieniądze za Ziemię Dobrzyńską. Widzą to Arunas i Jurga i mówią o tym Zyndramowi. Król Władysław ma plan, jak bezpiecznie dostarczyć pieniądze do Malborka.
Anna Cylejska i Władysław Jagiełło martwią się brakiem potomka. Królowa modli się, a potem zamawia horoskop u profesora Jana Isnera. Król Władysław natomiast wzywa Medyka Hiszpana, który zaleca picie naparu oraz korzystanie z maści z korzenia mandragory. W Malborku Wielki Mistrz Konrad von Jungingen jest coraz słabszy. Jego brat Ulryk prosi Fryderyka von Wallenrode o poparcie podczas wyborów nowego Wielkiego Mistrza. A umierający Wielki Mistrz prosi komtura Fryderyka, aby tego nie robił, bo Ulryk zaszkodzi Zakonowi i w końcu doprowadzi go do upadku. Rozmowę podsłuchuje Kunegunda, która wysyła Aydeniz do Krakowa. Ma przekazać wieści Zyndramowi. Tymczasem w Krakowie Jurga spotyka słabowidzącą żebraczkę Nieradkę i zabiera ją do Medyka Hiszpana. A Femka przyprowadza do zamku Gretę, wdowę po aptekarzu, która przynosi pudełko z maścią z korzenia mandragory.
Jesień 1405. Anna Cylejska wierzy w horoskop postawiony przez profesora Isnera. Wie już, kiedy może nastąpić poczęcie królewskiego potomka i wie, że muszą z Władysławem wyjechać z Krakowa. Zyndram odnajduje w krakowskiej karczmie Aydeniz. To właśnie jej Kunegunda, polski szpieg w krzyżackiej siedzibie, kazała przekazać informacje dotyczące choroby Wielkiego Mistrza Konrada von Jungingena. Jurga i Medyk Hiszpan pielęgnują Nieradkę. Dziewczyna odzyskuje wzrok. Niestety Lech – jej ojciec – chce, aby zaczęła pracować w krakowskim zamtuzie. Mszczuj załatwia Nieradce robotę w karczmie.
Jesień 1405. Władysław Jagiełło, Zbigniew z Brzezia i Jan z Tarnowa ruszyli na polowanie. Anna Cylejska nie mogąc doczekać się króla w swoim łożu, wymyśla zabawę terenową. Razem z Sofią zabierają wino i czerwone wstążki. I gubią się w lesie. W Malborku, Kunegunda podrzuca sfałszowane listy do komnaty Fryderyka von Wallenrode, które szybko zostają znalezione. A Kunegunda trafia do lochu i zaczyna być torturowana. Saule chce wyjechać z Krakowa, ale Mszczuj udaremnia jej ucieczkę. Zyndram (Maciej Raniszewski) proponuje Johannowi, aby wymienić Saule na półżywą Kunegundę.
Jesień 1405. Mikołaj Trąba przekazuje Jagielle wieści z Malborka. Kunegunda, zgodnie z królewskim rozkazem, pogrążyła Fryderyka von Wallenrode. Na pewno nie zostanie Wielkim Mistrzem Zakonu. Będzie nim Ulryk von Jungingen. Kunegunda przeżyła tortury, ale ma zostać powieszona. Johann (Grzegorz Kowalczyk) chce jej pomóc, aby wymienić ją na swoją córkę Saule, która była krzyżackim szpiegiem na wawelskim dworze. Kat zakłada Kunegundzie pętlę na szyję. Zyndram, który stoi za drzewem, widzi śmierć dziewczyny, ale nic nie może zrobić. Mszczuj, jego giermek Jurga i Arunas dowożą Saule do granicy. Tu ma nastąpić wymiana. Saule za Kunegundę. I wtedy Saule przyznaje, że to przez nią królowa Anna spadła z konia i poroniła.
Zima 1405. Król Władysław Jagiełło zatajenie poronienia traktuje jak zdradę Anny. Królowa ma być dzień i noc pod nadzorem. Dostaje ochmistrza swego dworu – Klemensa z Moskorzewa. Na pogrzebie Jana z Tęczyna pojawia się Beata z Bożego Daru z córkami: Anną, Katarzyną i Elżbietą. Będą dwórkami królowej. Po awanturze w karczmie Nieradka i Lech trafiają do lochu, a Bdzigost ukrywa Medyka Hiszpana w krakowskim zamtuzie. Stamtąd Femka zabiera go na Wawel. Medyk bada królową i stwierdza, że jest zdrowa i może urodzić dzieci. Jagiełło wysyła Zyndrama z kolejną misją. Zyndram chce być jak najdalej od domu – od Femki i Kunegundy, ale ulega Femce i razem jadą do Malborka.
Zima 1405/1406. Wawel odwiedzają Wincenty i Elżbieta Granowscy. Elżbieta wyczuwa konflikt między królem i królową. Anna Cylejska próbuje wychować swoje dwórki – panny Gorajskie. Na razie się nudzą, więc haftują rękawiczki dla przyszłych mężów. Andrzej Tęczyński ma sprowadzić na Wawel zacnych i urodziwych młodzieńców. Pewnego dnia na Wawel przyjeżdżają Jakub z Kobylan i Mikołaj z Chrząstowa. Mszczuj, chcąc pomóc Jurdze i jego ukochanej Nieradce, wciąga kupca Wisława w intrygę przeciwko Andrzejowi Wierzynkowi. Lech i Nieradka wychodzą z lochu, ale dziewczyna znowu traci wzrok. Mszczuj, Lech i Wisław postanawiają zniszczyć Andrzeja Wierzynka. Pomoże im w tym sakiewka z wyhaftowanym łabędziem.
Wiosna 1406. Mikołaj Trąba namawia króla Władysława na pojednanie z królową, ale stanowczy Jagiełło nie chce nawet o tym słyszeć. Anna Cylejska planuje wyjazd z pannami Gorajskimi do Nowego Korczyna. Urządzą tam polowanie i tańce. Andrzej Tęczyński coraz bardziej wzdycha do Anny z Goraja, a Jakub z Kobylan patrzy tylko na królową Annę. Mszczuj, Lech i Jurga wciągają Aydeniz i Kata Bartosza do spisku przeciw Andrzejowi Wierzynkowi. Ciołek zaczyna współpracować z Krzyżakami, a Johann zdradza Zyndramowi, że domyśla się, kto naprawdę zabił matkę Saule. I dostaje propozycję bycia polskim szpiegiem w Malborku.
Lato 1406. Anna Cylejska zaczyna szukać nowego sposobu na zwrócenie uwagi Władysława. Zaczyna udawać, że interesuje się Jakubem z Kobylan. Johann przekazuje Zyndramowi wieści o uwolnieniu Fryderyka von Wallenrode z aresztu domowego i o wściekłości Ulryka. Zyndram i Femka po powrocie do Krakowa szukają Kunegundy. Odnajdują ją w przytułku dla trędowatych – pomaga zakonnikom – duchakom w opiece nad nieuleczalnie chorymi. W krakowskiej karczmie Mszczuj, Jurga i Bdzigost zastawiają pułapkę na Andrzeja Wierzynka.
Wrzesień 1406. Jakub z Kobylan deklaruje miłość do Elżbiety Gorajskiej, ale tak naprawdę kocha królową Annę. Mszczuj opowiada królowi, dlaczego zastawili w karczmie pułapkę na rajcę Andrzeja Wierzynka. W Malborku Fryderyk von Wallenrode poprze Ulryka von Jungingena w wyborach na Wielkiego Mistrza, ale w zamian chce dostać komturię królewiecką, czyli zostać Marszałkiem Zakonu. Słyszy to Johann, który nasyła na Fryderyka skrytobójcę. A potem sam go zabija, zrzucając winę za zamach na Ulryka. Femka chce przekazać Zyndramowi coś bardzo ważnego. Niestety, czyha na nią Saule i wbija jej nóż w brzuch.
Wrzesień 1406. Saule wyznaje swemu ojcu Johannowi, że zabiła Femkę. Ta nie tylko została ranna, ale była w ciąży i może stracić dziecko. Gdy przychodzi brat Bdzigost, zamiast ostatniego namaszczenia udziela ślubu jej i Zyndramowi. W Krakowie zaczął się proces Andrzeja Wierzynka. Jednym ze świadków jest Mszczuj. Wierzynek przyznaje się do brania pieniędzy z kasy miasta. Zapada wyrok – kara śmierci. Zbigniew z Brzezia z rozkazu króla próbuje zapobiec egzekucji Andrzeja Wierzynka.
Jesień 1406. Anna Cylejska znajduje w swej sypialni Jakuba z Kobylan i wyrzuca go za drzwi. Anna szykuje dla męża niespodziankę - wielkie polowanie, ale Jagiełło planuje już wyjazd do Wilna... bez żony. Król Władysław jest wściekły na Zbigniewa z Brzezia, że ten nie ocalił przed ścięciem Andrzeja Wierzynka. Na Wawel przychodzą rajcy. Jagiełło nie tylko ich nie przyjmuje, ale cofa prawo składu dla miasta na ołów z Olkusza.
Rok 1406. Ochmistrz Klemens z Moskorzewa przynosi na Wawel hiobową wieść - w mieście wybuchła zaraza. Królowa Anna zostaje na miejscu i z pomocą Sofii i Andrzeja Tęczyńskiego organizuje pomoc dla głodujących i chorych. Panny Gorajskie nie chcą wspierać królowej. Na Wawel dociera zaraza - zaczynają chorować wawelscy strażnicy. Dlatego Andrzej Tęczyński postanawia zamknąć królową w komnacie. Żeby ją strzec. Specjalne patrole znakują zakażone domy, chorzy są izolowani, a zmarli wyrzucani za mury, gdzie ich ciała będą palone. Smród dociera nawet na Wawel.
Rok 1406. W Krakowie wybuchła zaraza. Zaczyna panować głód. Anna Cylejska podstępem opuszcza komnatę i organizuje pomoc dla mieszkańców Krakowa. Zyndram i Ciołek wracają z misji do Malborka - Ulryk von Jungingen połknął przynętę. W krakowskim zamtuzie, w którym leżą chorzy, Femka poznaje małego Pietrka.
Rok 1406. Król Władysław Jagiełło ma pretensje do królowej Anny, że nie wyjechała z Krakowa. A ona organizowała pomoc dla chorych i głodujących mieszkańców Krakowa. Król po raz kolejny nie docenił żony. Ulryk Von Osten i Ulryk von Jungingen dobijają targu w sprawie dzierżawy Drezdenka. Arunas chce pracą i modlitwą odpokutować grzechy swojej żony Saule), która tymczasem dogadała się ze zbójem Wojsławem i jego kompanami. Mieszczanie świętują koniec zarazy.
Rok 1407. Królowa Anna Cylejska próbuje wymóc na królu Władysławie zmianę ochmistrza. Femka nie chce być ciężarem dla Zyndrama, ale nie ma dokąd pójść z dzieckiem. Chce, aby Pietrek z nią został. Swojego dziecka nie może już mieć. Świdrygiełło przyjeżdża do Wilna i omawia z księciem Witoldem ewentualne plany wojny z Wasylem, ale gra na dwa fronty. Ważne, kto da więcej. Wysyła więc do Moskwy posłańca z informacją o szybkim zerwaniu rozejmu. Brat Bdzigost i Jurga spotykają dominikanina Jana Falkenberga. Zyndram i Johann przywożą wieści z Malborka. Ulryk von Jungingen czeka tylko na śmierć brata, aby wprowadzić w zakonie swoje rządy.
Rok 1407. Królowa Anna Cylejska ma na swoim dworze miłosny trójkąt - Anna Gorajska - Sofia - Andrzej Tęczyński. Młody kasztelan pada na kolana i prosi o rękę Anny z Goraja, ale jednocześnie zerka na Sofię. Królowa i Beata z Goraja nie przyjmują oświadczyn. Król Władysław popiera awans Mikołaja Trąby na kanonika krakowskiego, a księcia Świdrygiełłę wysyła do Tatarów, aby się dowiedział, czy Orda wspomoże Koronę w ewentualnej wojnie z Zakonem. Ale Świdrygiełło, gdy spotyka w stajni Johanna, każe mu przekazać Ulrykowi von Jungingenowi, że Jagiełło szykuje się do wojny z Krzyżakami. Zyndram próbuje porozmawiać z ukochaną Femką, która płacząc, mówi mu, że nie może mieć dzieci, więc nie chce litości i oddaje mu wolność. Nagle podbiega Pietrek. Czy Zyndram go polubi? W Malborku Wielki Mistrz Konrad von Jungingen, będąc na łożu śmierci błaga Ulryka, aby nie dążył do wojny z Polską. Prosi też krzyżackich dostojników, aby przysięgli, że nie poprą Ulryka w wyborach na wielkiego mistrza.
Wiosna 1407. Anna z Goraja znika z Wawelu. Jej matka - Beata z Bożego Daru rozpacza. Anna Cylejska zarządza poszukiwania, a Sofia tajemniczo się uśmiecha. Elżbieta i Katarzyna Gorajskie wyjawiają, że ich siostra pojechała do klasztoru klarysek w Sączu. Na Wawel dociera wieść o śmierci Wielkiego Mistrza Konrada von Jungingena. Rozpoczyna się walka o władzę w Malborku. Jan Falkenberg ma list do papieża, w którym wyjawia sekret Trąby. Bdzigost i Ciołek zdobywają to pismo. Król Jagiełło poznaje wreszcie sekret Mikołaja Trąby i znajduje sposób, by go ochronić.
Rok 1407. Andrzej z Tęczyna odnajduje w lesie Annę z Goraja i jej służkę. Beata z Bożego Daru, obawiając się, że cnota jej córki została naruszona, przyjmuje oświadczyny Andrzeja. Sofia obwinia królową Annę o stratę ukochanego. Chce odzyskać jego uczucie. Idzie do Grety po zioła „na miłowanie”. Bdzigost , Ciołek i Lech podejrzewają, że Falkenberg jest krzyżackim szpiegiem. Zabierają go do łaźni, a tam Dorota zabiera mu ubrania. Jagiełło wybacza Annie aferę z Gorajską. Sielankę w wannie przerywają wieści z Litwy - Witold zerwał rozejm i znów idzie na Ruś. Król i królowa pojadą do Wilna.
Rok 1407. Królowa Anna chce, aby Femka wróciła na dwór. Sprzeciwia się temu ochmistrz Klemens z Moskorzewa, ale królowa stawia na swoim. Femka wraca na dwór, a Pietrek zaczyna nauki u Bdzigosta. Mikołaj Trąba czeka na papieski wyrok. Wreszcie nadchodzi list z Rzymu. Klemens z Moskorzewa, który z dnia na dzień czuje się coraz gorzej, sprzymierza się z Janem Falkenbergiem. Dominikanin zaczyna wygłaszać wierszyki oczerniające króla i królową. Zyndram i Mszczuj jadą do Malborka, aby dzięki sakiewkom przechylić szale zwycięstwa na stronę Ulryka von Jungingena.
Rok 1407. Władysław Jagiełło zabiera królową Annę do Wilna. Ale tam ważniejsza jest dla niego rodzina. Anna czuje się samotna. Król nie dogaduje się z Wielkim Księciem Witoldem, który zamiast przejmować się Zakonem i Żmudzią, myśli o podboju ziem Wasyla Moskiewskiego. Tymczasem w Malborku nowy Mistrz Krzyżacki Ulryk von Jungingen chce poróżnić Jagiełłę z Witoldem i przeciągnąć na swoją stronę księcia Świdrygiełłę. Sofia - zakochana w Andrzeju Tęczyńskim podaje mu kielich z dużą dawką afrodyzjaku. Młody rycerz traci przytomność.
Rok 1407. Król Władysław Jagiełło poluje z rodziną. Anna Cylejska chce zrobić mężowi niespodziankę i z Femką jadą do lasu. Strzała wypuszczona przez Siemka Mazowieckiego prawie trafia Annę Cylejską. Zasłania ją Femka, która zostaje ranna. Anna Witoldowa jest rozczarowana prezentami, jakie dostała od Wielkiego Mistrza Zakonu. Tylko rycerz - błazen Hanusz zdobywa jej przychylność. Do Wilna dociera Zyndram i przekazuje Jagielle plany Ulryka. Mówi królowi o tajnej misji Dypolda, który ma przeciągnąć Świdrygiełłę na stronę Zakonu.
Letnie przesilenie 1407. Królowi Władysławowi zależy na zaprezentowaniu Litwy jako prawdziwie chrześcijańskiego kraju. Rozkazuje więc Mikołajowi Trąbie przygotować na świętego Jana uroczystą mszę. Z rozmachem. Rycerz - błazen Hanusz swoimi żartami rozbudza ambicje Wielkiej Księżnej Litewskiej Anny Witoldowej. Anna chce poznać litewskie zwyczaje, by zwrócić na siebie większą uwagę Jagiełły. Anna Witoldowa opowiada jej o Nocy Kupały. Królowa zabiera króla do świętego gaju nad Wilejką. O tej nocnej wyprawie dowiadują się Krzyżacy.
Rok 1407. Wielki Książę Litewski Witold każe uwięzić żmudzkiego bojara Rekutisa. Król Władysław Jagiełło z kolei rozkazuje po cichu uwolnić więźnia. Królowa Anna przekonuje się do Aleksandry. I z zaciekawieniem słucha jej opowieści o Litwie i Żmudzi. W Krakowie Medyk Hiszpan uważa, że zielarka Greta podbiera mu pacjentów i angażuje Lecha w śledztwo przeciw "wiedźmie". Klemens z Moskorzewa przyjmuje na Wawelu posła z Cylii, który zapowiada przyjazd hrabiego Hermana i Barbary Cylejskiej.
Rok 1407. Rekutis błaga króla Jagiełłę o wsparcie Żmudzi, a książę Świdrygiełło dogaduje się z Krzyżakami. Anna Cylejska potyka się o uszkodzoną podłogę w swojej komnacie. Każe swojemu ochmistrzowi, Klemensowi z Moskorzewa naprawić podłogę, zanim przyjadą jej kuzyni z Cylii. Zyndram proponuje Arunasowi , aby ten był królewskim wysłannikiem na Żmudź. Greta leczy oczy Nieradki.
Rok 1407. Królowa Anna chciałaby wyremontować zamek na Wawelu. Ale nie ma na to czasu, bo niedługo przyjadą goście z Cylii: stryj hrabia Herman i Barbara. Więc zarządza wielkie sprzątanie. Sofia chce odzyskać zaufanie i miłość Andrzeja z Tęczyna, a Anna z Goraja jest coraz bardziej o niego zazdrosna. Medyk Hiszpan traci chorych pacjentów, bo Greta bierze „co łaska”. Oskarża ją o czary.
Rok 1407. Na Wawelu goście z Cylii - Hrabia Herman i kuzynka Barbara, która ma niedługo zostać królową Węgier i żoną Zygmunta Luksemburskiego. Król każe podjąć Zawiszy Czarnemu decyzję, komu tak naprawdę służy - polskiemu czy węgierskiemu królowi. Kraków szykuje się do procesu oskarżonej o czary Grety. W karczmie awantura i bójka między tymi, co Grety bronią, a jej oskarżycielami. Krewka Katka trafia nawet do lochu. Zawisza Czarny i Barbara Cylejska proponują dworską zabawę „Ogród Róży”, czyli poszukiwanie królowej. Nie przypuszczają nawet, że ta zabawa ściągnie nieszczęście na królową Annę. Klemens z Moskorzewa nie wie, że panie zamieniły się sukniami i że Jakub z Kobylan całuje... Barbarę Cylejską.
Rok 1407. Ochmistrz królowej Klemens z Moskorzewa mówi Mikołajowi Trąbie, że w czasie zabawy w Ogród Róży widział królową Annę całującą się z Jakubem z Kobylan. Król proponuje Zawiszy Czarnemu służbę Koronie. Będzie polskim szpiegiem na dworze w Budzie. Greta zostaje skazana na tortury. Katka przyznaje, że zapłacili jej za rozsiewanie plotek i prosi o wybaczenie. Kat szykuje narzędzia tortur i wzywa pomocnika Jurgę. Pomocnik na niby, więc i tortury na niby. Ale ordalia, czyli próba wody, mają być prawdziwe...
Rok 1407. W komnacie królowej Anny zapadła się podłoga. Ochmistrz Klemens z Moskorzewa zrzuca winę na królową i na nieprzyzwoite dworskie zabawy. Mówi królowi, że Jakub z Kobylan miłuje królową. I że widział, jak się całowali. Zazdrosny Jagiełło jest już przekonany o zdradzie i kłamstwach żony. Każe ją zamknąć w komnacie w odległym skrzydle zamku. Bdzigost próbuje wytłumaczyć małemu Pietrkowi, czym są ordalia. Na brzegu Wisły rozpoczyna się próba wody. Półżywą Gretę wyławia z wody Zyndram.
Rok 1407. Hrabia Herman i Barbara Cylejska wyjeżdżają z Krakowa. Będzie ich eskortować Zawisza Czarny. Królowa Anna, posądzona o romans, zostaje zamknięta w komnacie w bocznym skrzydle zamku. W jej niewinność wierzą Mikołaj Trąba i jej spowiednik Jan Szafraniec, ale nie wierzy w nią Władysław Jagiełło. Postanawia on wydać królową pod sąd, który „rozstrzygnie, czy królowa prowadziła się nieobyczajnie...”. Greta, która przetrwała próbę wody, opuszcza Kraków i zaczyna życie w lesie.
Jesień 1407. Królowa Anna dyktuje swemu spowiednikowi Janowi Szafrańcowi listy do księżnej Aleksandry Mazowieckiej, do wuja Hermana z Cylii i do księżnej Anny Witoldowej, prosząc o wstawiennictwo wobec oskarżeń pod swoim adresem. Otto melduje Wielkiemu Mistrzowi Ulrykowi von Jungingenowi, że jego krakowska misja zakończyła się sukcesem. Wszyscy gadają o rozpustnej królowej. Zaczyna się proces królowej Anny, która bardzo źle znosi czekanie na wyrok. Mdleje. Wezwany medyk podejrzewa, że królowa jest w ciąży.
Jesień 1407. Królowa Anna Cylejska jest w ciąży. Zostaje uniewinniona i wraca do swoich komnat. Prosi profesora Isnera o horoskop. Chce też ukarać Klemensa z Moskorzewa za rzucenie na nią oskarżeń. Johann przywozi ważne wieści. Przekazuje królowi Jagielle, że Zakon chce wykupić Drezdenko. Nie wie jeszcze, że został zdemaskowany. W Krakowie na Johanna napadają dwaj zabójcy. Półżywego znajdują Zyndram, Mszczuj i Jurga. Zabierają go do leśnej chatki Grety. Wielki Mistrz Ulryk von Jungingen chce, aby książę Witold został jego sojusznikiem i zdradził Jagiełłę.
Rok 1407. Władysław Jagiełło i Anna Cylejska mają nadzieję, że urodzi się syn. A ochmistrz Klemens z Moskorzewa, którego zeznania oczerniły królową, będzie sądzony. Ma prosić królową o wybaczenie. Król tłumaczy Piotrowi Szafrańcowi, że wygrana wojna z Zakonem umocni pozycje Polski i Litwy w Europie. Anna Witoldowa, gdy dowiaduje się o ciąży Anny Cylejskiej, postanawia zaprosić do Wilna swoją córkę Zofię, aby spróbować zakończyć spór księcia Witolda z księciem Wasylem Moskiewskim. Johann przeżywa atak nożowników i znajduje schronienie w leśnym domku Grety. Prosi Katkę, żeby powiedziała w mieście, że nie przeżył ataku. A sam chce szukać Saule.
Zima 1407. Dypold potwierdza śmierć Johanna, a Ulryk von Jungingen rozkazuje znaleźć nowego szpiega na Wawelu. Do obozu powstańców na Żmudzi dotarł tajny wysłannik królewski Arunas. Natomiast Jagiełło martwi się o żonę i przyszłe dziecko. Prosi siostrę Aleksandrę, by została dłużej na Wawelu i zaopiekowała się brzemienną królową. Z kolei nowym ochmistrzem zostaje kuchmistrz Jakusz z Boturzyna.
Początek roku 1408. Do Wilna przyjeżdżają księżna Zofia - córka Witolda i żona Wasyla Moskiewskiego. Świdrygiełło jest oczarowany urodą młodej księżniczki - Anny Moskiewskiej. Jednak Anna Witoldowa każe mu trzymać się od niej z daleka. Rozpoczynają się rokowania polsko-krzyżackie w Kownie. Jaki będzie wyrok w sprawie Drezdenka? Tymczasem królowa wybacza swojemu ochmistrzowi, a Klemens z Moskorzewa spokojnie umiera.
Wiosna 1408. Królowa Anna zaczyna rodzić. Pojawiają się komplikacje. Księżna Aleksandra każe przygotować kąpiel w balii. Na świat przychodzi dziewczynka. Kat Bartosz prosi o rękę Aydeniz. Ale ona nie przyjmuje oświadczyn. Arunas, w czasie tajnej misji, wpada w ręce krzyżackich knechtów, którzy orientują się, że nie jest zwykłym mnichem.
Wiosna 1408. Anna Cylejska martwi się, że urodziła córkę i zawiodła Jagiełłę. Aleksandra ją pociesza. Król nie cieszy się z narodzin córki, ale musi jej nadać imię. Królewna będzie nazywać się Jadwiga. Do Krakowa wraca z Budy Zawisza Czarny, z sokolnikiem Kelemenem, który będzie szpiegować w Malborku. Arunas spotyka Saule. Chce jej wybaczyć, ale dziewczyna nie chce wracać do dawnego życia. Książę Witold, jego żona Anna i ich córka Zofia omawiają przyszłość Anny Moskiewskiej. Do Krakowa przyjeżdża Eugenia - matka krakowskiego kata Bartosza.
Wiosna 1408. Władysław Jagiełło nadal unika żony i malutkiej córki. Na chrzciny przyjeżdża matka królowej - hrabina Anna Teck. Anna Cylejska początkowo cieszy się z wizyty matki, niestety zimna hrabina Teck szybko ją rozczarowuje. Z darami dla malutkiej królewny przyjeżdżają wysłannicy Zakonu. Przywożą prezenty i próbują znaleźć na Wawelu szpiegów. Dypold próbuje zwerbować Sofię. Zyndram ze swoim oddziałem bierze do niewoli Wojsława. Wojsław - szlachcic, który napadał na drogach na kupców, zostaje osądzony i skazany. Jedyną osobą, która chce mu pomóc jest Saule. Krakowski kat Bartosz oświadczył się Aydeniz, która mu odmówiła. Ale nadal ją kocha. Lecz matka Eugenia przywiozła do Krakowa piękną Jankę.
Wiosna 1408. Malutka królewna Jadwiga jest dzisiaj chrzczona. Anna Cylejska czuje się zaniedbywana przez króla. Jej matka, hrabina Anna Teck doradza jej symulować chorobę swoją lub dziecka. Dypold uwodzi Sofię i stara się pozyskać od niej różne informacje. Arunas wraca do Krakowa. I w ostatniej chwili wstrzymuje egzekucję Wojsława. Razem z Zyndramem proszą króla Jagiełłę o łaskę dla Saule i Wojsława. Kat Bartosz jest pod urokiem Janki - córki poznańskiego kata. Aydeniz robi się zazdrosna.
Wiosna 1408. Saule i Wojsław zostali ułaskawieni. Dziękują królowi Władysławowi i przyjmują misję szpiegowania dla Korony. Hrabina Teck dokucza córce Annie i wypomina jej, że zbyt dużo uwagi poświęca dziecku. Moniwid przynosi wieści z Wilna - Świdrygiełło znowu zaczyna spiskować z Zakonem. Jagiełło postanawia sprowadzić go do Krakowa. Kat Bartosz nie może się zdecydować - Aydeniz czy Janka.
Wiosna 1408. Dziś w Krakowie będą dwa śluby - Anny z Goraja i Andrzeja z Tęczyna oraz Kata Bartosza z Aydeniz. Zakochana w Tęczyńskim Sofia postanawia się zemścić, psując noc poślubną Tęczyńskich. Rozsypuje im na prześcieradle nasiona i sól. Potem idzie z Dypoldem do stajni. Do Krakowa wraca Zawisza Czarny i przywozi informację, że Krzyżacy kupili Drezdenko. Król Władysław mówi Mikołajowi Trąbie, że trzeba dążyć do wojny z Zakonem.
Rok 1408. Księżna Aleksandra wraca do domu. Na Wawelu zostaje Siemek, którego Jagiełło traktuje jak syna. Świdrygiełło planuje wyprawę do Wasyla, do Moskwy, żeby zrobić na złość Witoldowi. Dypold wyznaje Sofii miłość i obiecuje małżeństwo w zamian za wykradzenie listu z kancelarii. Zbigniew Oleśnicki jest w tarapatach, bo postawił złe horoskopy i jeden z rajców stracił dużo pieniędzy. Z kłopotów wyciąga go dawny kolega - Andrzej z Tęczyna.
Rok 1408. Wielki Książę Litewski Witold oblega Moskwę, a książę Świdrygiełło ucieka do Wasyla Moskiewskiego. Witold przegrywa wojnę. Litwa głoduje. Zyndram i Anna Witoldowa dochodzą do wniosku, że Hanusz jest krzyżackim szpiegiem. Anna Cylejska postanawia pomóc Jagielle. Chce wysłać list do papieża, w którym opisane będą kłamstwa i niegodziwości zakonu. Sofia przyznaje się królowej do flirtu z Dypoldem i do tego, że omal nie została zdrajczynią.
Rok 1408. Jagiełło dowiaduje się o niestosownym zachowaniu pijanej Sofii w czasie spotkania z Dypoldem. Beata z Bożego Daru ma pomysł, jak uratować Sofię od klasztoru i zatrzymać ją na Wawelu. Trzeba ją wydać za mąż. Kandydatem jest owdowiały niedawno Mścisław. Na Litwie głód. Ulryk von Jungingen i Fryderyk von Wallenrode postanawiają uszczelnić granice, a Jagiełło każe przygotować wielki transport zboża. Saule ma jechać do Krakowa, aby zawiadomić króla, że Krzyżacy szykują się do wojny.
Wiosna 1409. Księżna Anna Witoldowa mówi Witoldowi, że Hanusz jest krzyżackim szpiegiem. Wielki Książę Litewski robi z niego swojego szpiega. Świdrygiełło zostaje pojmany przez Karima i jego Tatarów. Król godzi się na ślub Sofii z Mścisławem. W Krakowie płonie zamtuz.
Wiosna 1409. Władysław Jagiełło szuka argumentów, które nastawią Europę pozytywnie do Korony i Litwy w wypadku konfliktu z Zakonem Krzyżackim. Znany krakowski wykładowca Stanisław ze Skarbimierza twierdzi, że istnieje wojna sprawiedliwa. Zbigniew Oleśnicki chce jak najszybciej powiedzieć o tym królowi. Ciołek ma szybko skończyć pisać sonet, który zamówił król dla królowej. Ale kradnie mu go książę Siemek i podrzuca Femce. Mścisław na białym koniu wjeżdża na wawelski dziedziniec i prosi o rękę Sofię. Królowa i dwórki próbują namówić Sofię, aby jak najszybciej przyznała się Mścisławowi do swoich kontaktów z Dypoldem. Na Wawel przyjeżdża poselstwo tatarskie. Karim Berdim jest pod urokiem Katarzyny z Goraja.
Lato 1409. Karim Berdim i delegacja Tatarów przyjmowani są na Wawelu z honorami. Król Władysław dziękuje im za dostarczenie Świdrygiełły do Wilna i uzyskuje obietnicę, że Tatarzy wspomogą Koronę w wojnie z zakonem. Wybucha powstanie na Żmudzi. Rekutis i Arunas czekają na pomoc Jagiełły i Witolda. Jagiełło mówi Annie Cylejskiej o konieczności wojny z zakonem. Nie może jednak przekonać polskich panów, którzy są przeciwni wojnie. Nie pomagają nawet tłumaczenia Stanisława ze Skarbimierza o wojnie sprawiedliwej. Anna Witoldowa namawia księcia Witolda do neutralności w szykującym się konflikcie Korony z zakonem. Zbigniew Oleśnicki rozpoczyna karierę w królewskiej kancelarii. Wprowadza swoje porządki. Ciołek wietrzy kłopoty. Mścisław słyszy w stajni plotki o Sofii. Zabija stajennego. Ale widzi to Pietrek i zapamiętuje buty mordercy.
Lato 1409. Król Władysław przyjmuje poselstwo krzyżackie. Fryderyk von Wallenrode oskarża Koronę i Litwę o pomoc żmudzkim powstańcom. Tymczasem na krakowskim rynku żacy Maciek, Paweł i Jasiek wystawiają zabawne scenki, w których ośmieszają Krzyżaków. Widzą to zakonni posłowie. Rajca Wisław chce ich ukarać. W ich obronie staje Zbigniew Oleśnicki. Saule spotyka się z Kelemenem. Polski szpieg w Malborku ma ważne informacje. Sofii znów nie udaje się powiedzieć Mścisławowi prawdy o swoich kontaktach z Dypoldem. Femka mówi Annie Cylejskiej o zalotach Siemka Mazowieckiego. Jagiełło wysyła młodego księcia z misją do Płocka.
Sierpień 1409. Król Jagiełło przyjeżdża do Łęczycy, przemawia do zebranej tam polskiej szlachty i uzyskuje votum zaufania na rozmowy z Krzyżakami. Wysyła do Malborka arcybiskupa gnieźnieńskiego Mikołaja Kurowskiego i kasztelana nakielskiego Wincentego Granowskiego. Jeden ma być ugodowy, a drugi prowokujący do wojny. Powstanie na Żmudzi trwa. Książę Witold wspiera powstańców, którzy burzą twierdzę w Christmemelu nad Niemnem. Arunas zostaje ciężko ranny. Książę Witold przechwytuje list, który Świdrygiełło chciał wysłać Wielkiemu Mistrzowi. Książę obiecuje w nim pozbycie się Witolda w zamian za wielkoksiążęcy tron. Mścisław dowiaduje się o kontaktach swej narzeczonej z Dypoldem. Sofia błaga o wsparcie Beatę z Bożego Daru.
Lato 1409. Zakon wypowiada wojnę Koronie. Polskie rycerstwo ma się zgromadzić w Wolborzu. Król każe Zawiszy Czarnemu zbierać najemników, którzy za żołd staną po stronie Polski. Anna Cylejska powierza Mikołajowi Wierzynkowi spieniężenie, na cele wojenne, znacznej części swoich klejnotów. Świdrygiełło pisze do Wielkiego Mistrza: „Zakon i Litwa pod moją wodzą podbiją Żmudź, Podole, a nawet Polskę”. Brat króla zostaje oskarżony o zdradę i wysłany do twierdzy w Krzemieńcu. Mścisław chce ustalić datę ślubu z Sofią.
Lato 1409. Król Jagiełło rusza na wojnę z zakonem. Zyndram ma pilnować, aby nikt na niej nie zarabiał. Anna Cylejska zabiega o boskie wsparcie dla króla i Korony. Razem z malutką Jadwigą żegnają Władysława. Wojska Korony już zbierają się w Wolborzu i pod Czerwińskiem. Kelemen przekazuje Saule, że Zygmunt Luksemburski poprze zakon i że Kujawy oraz Ziemia Dobrzyńska poddały się bez walki. W Krakowie mówią, że Mścisław zabił swoją pierwszą żonę. Sambor, który jest zakochany w Sofii, zastanawia się, czy jej o tym powiedzieć. Sofia i Mścisław biorą ślub. Lech postanawia zarobić na wojnie. Kupuje beczki z piwem, bierze kilka dziewek ze spalonego zamtuza i rusza za wojskiem. Chętni na jego towar na pewno się znajdą. Jurga oświadcza się Nieradce.
Wrzesień-październik 1409. Wielki Mistrz Ulryk von Jungingen dowiaduje się, że zakon stracił Żmudź. Trwa wojna z Polską, więc każe za wszelką cenę bronić Bydgoszczy, a król Jagiełło każe atakować to miasto. Krzyżacy chcą wciągnąć Zygmunta Luksemburskiego do wojny z Koroną. Więc, gdy na Wawel przyjeżdża poseł z Cylii i próbuje przekonać królową Annę, aby król porozumiał się z zakonem, żeby uniknąć wojny na dwa fronty, królowa wysyła z tajną misją pod Bydgoszcz Zbigniewa Oleśnickiego. Lech proponuje kowalowi Bogdanowi, że za drobną opłatą pozna go z narzeczoną jego syna Jurgi. I namawia kowala, aby razem pojechali za wojskiem na wojnę. Książę Witold nie jest jeszcze gotowy do wojny z Krzyżakami, więc Jagiełło decyduje się podpisać rozejm z Ulrykiem von Jungingenem. W delegacji zakonnej jest także Dypold. Mścisław rzuca się na niego z mieczem. Zyndram i Oleśnicki starają się go powstrzymać.
Zima 1409 – wiosna 1410. Korona i zakon podpisały rozejm, ale obie strony przygotowują się do wojny. Drwale z Puszczy Kozienickiej ścinają drzewa na tajemniczy most. Tatar Karim przyjeżdża znowu na Wawel – ma dobre wieści. 500 wojowników lekkiej jazdy chana czeka na rozkazy. Katarzyna z Goraja jest nim oczarowana. Daje mu rękawiczki i dostaje w zamian naszyjnik. Lech i Bogdan uwalniają drwala Wojciecha porwanego przez Krzyżaków. Odwożą drwala do królewskiego obozu i rozmawiają z Jagiełłą. Zygmunt Luksemburski próbuje w Kieżmarku przekonać księcia Witolda, żeby przyłączył się do sojuszu węgiersko- krzyżackiego przeciwko Jagielle. Proponuje mu za to litewską koronę, a sam marzy o stepach Rusi. Arunas wraca ze Żmudzi do Krakowa. Nie wie, czy zostać w służbie króla, czy wrócić do klasztoru.
Wiosna 1410. Król Władysław Jagiełło mianuje arcybiskupa Mikołaja Kurowskiego namiestnikiem Krakowa, czyli swoim zastępcą na czas wojny z zakonem. Anna Cylejska próbuje protestować. Król Wacław IV ogłasza wyrok sądu w sprawie sporu Korony z zakonem o Żmudź i Dobrzyń. Polscy wysłannicy zrywają rozmowy w Pradze. Katarzyna Gorajska wzdycha do Karima. Grozi, że jeśli nie będzie mogła za niego wyjść, to... pójdzie do klasztoru. Sofia widzi na wawelskim korytarzu swego męża Mścisława obściskującego służkę, a Nieradka i Jurga biorą ślub. Zyndram szykuje się do wyjazdu. Pietrek chce razem z nim jechać na wojnę. Niestety, wymyka się po cichu z domu i chowa na wozie płatnerza.
Czerwińsk, 01 lipca 1410 r. Król Jagiełło daje sygnał Mistrzowi Jaromirowi do budowy mostu. Zbigniew z Brzezia przekazuje wojsku rozkaz króla o zmianie kierunku marszu. Ulryk von Jungingen nie wie, gdzie jest polska armia. W obozie królewskim coraz więcej wojska. Przybyło Mazowsze z Januszem Warszawskim i księciem Siemkiem. Wszyscy czekają na Litwinów. Femka z Bdzigostem szukają Pietrka, a Sofia pakuje kufry, bo ma jechać do majątku męża. Namiestnik Mikołaj Kurowski negocjuje z Mikołajem Wierzynkiem nowy podatek od mieszczan na cele wojenne. Anna Cylejska ma żal, że jest pomijana w sprawowaniu rządów. Pietrek na wozie płatnerza dociera do przeprawy i wpada w ręce Mścisława. Poznaje buty mordercy z Krakowa.
9-13 lipca 1410 r. Mistrz Jaromir każe rozebrać most przez Wisłę pod Czerwińskiem i ukryć łodzie na wypadek konieczności szybkiego odwrotu. Krzyżacy nie mogą rozszyfrować strategii Jagiełły. Obie strony szukają odpowiedniego miejsca na wielką bitwę. Jurga podsłuchuje krzyżackich knechtów i dowiaduje się o zasadzce. Zostaje ranny, ale dociera do polskiego obozu. Kowal Bogdan postanawia wykuć mu napierśnik. Pietrek się odnajduje. Mówi Zyndramowi, że Mścisław zamordował człowieka w Krakowie i że to on z kilkoma Tatarami spalił polską wieś. Zygmunt Luksemburski wypowiada Polsce wojnę. Królowa Anna Cylejska zachowuje spokój. Rozkazuje, aby Krakowa bronił Jan ze Szczekocin.
Grunwald, 14 lipca 1410 r. Ulryk von Jungingen ustawia wojsko na wzgórzach koło Stębarku i zapowiada, że zniszczy unię Korony i Litwy. Jagiełło natomiast spokojnie uczestniczy we mszy odprawianej przez Mikołaja Trąbę. Potem zaczyna wydawać rozkazy jak mają być ustawione chorągwie. Niech Krzyżacy czekają w upale. Tuż przed bitwą Jurga zostaje rycerzem, a w Krakowie okazuje się, że Nieradka jest w ciąży. Pietrek znowu wymyka się z obozu i wpada w ręce Krzyżaków. Posłowie krzyżaccy przywożą dwa miecze. Król przyjmuje miecze i wreszcie wydaje rozkaz. Wojsko rusza do boju. Na Wawelu choruje królewna Jadwiga. Skaleczyła się w rączkę, która spuchła. Medyk królewski nie wie, jak wyleczyć dziecko. Arcybiskup Mikołaj Kurowski przykłada na skaleczoną rączkę chleb z pajęczyną.
Grunwald, 15 lipca 1410 r. Król Władysław Jagiełło obserwuje bitwę ze wzgórza, a Wielki Mistrz Ulryk von Jungingen walczy razem ze swoimi rycerzami. Zaczyna się bitwa. Dypold szarżuje z kopią wprost na Jagiełłę. Król strąca go z konia, a Oleśnicki go dobija. Zakon zaczyna przegrywać. Giną krzyżaccy dostojnicy. Ginie Wielki Mistrz. Król Władysław ogłasza koniec bitwy. Na Wawelu Anna Cylejska czuwa przy chorej córce. Wreszcie gorączka spada i dziewczyna się budzi.
Król Władysław Jagiełło odsyła zwłoki Ulryka von Jungingena do Malborka. Druhowie Mszczuja przysięgają zachować w tajemnicy, kto zabił Wielkiego Mistrza. Saule ratuje Pietrka z rąk knechta, zostaje ranna i umiera na rękach Arunasa. W Krakowie biją dzwony z okazji zwycięstwa pod Grunwaldem. Arcybiskup Mikołaj Kurowski czyta Annie Cylejskiej list od Jagiełły. Do Krakowa wjeżdża wóz z Bogdanem i Lechem. Nieradka dowiaduje się o śmierci Jurgi.
Jesień 1410. Na rozkaz króla Jagiełły wojska polskie wycofują się z oblężenia Malborka. Zyndram nie zgadza się z tym rozkazem. Mścisław donosi o tym królowi. W drodze do Krakowa Jagiełło niespodziewanie traci przytomność. Zostaje odwieziony do Płocka. Tam spotyka Elżbietę Granowską. Mikołaj Trąba i Zbigniew z Brzezia naradzają się z kanonikiem Pawłem Włodkowicem, jak bronić polskiej racji po atakach o niehonorową walkę w bitwie pod Grunwaldem. Wojska węgierskie najeżdżają na ziemię sądecką. Obroną Krakowa dowodzić będzie kasztelan lubelski Jan ze Szczekocin. Katarzyna z Goraja jedzie do siostry, do majątku Tęczyńskich. Jednak po drodze zostaje porwana.
Femka jest załamana po śmierci Zyndrama. Anna wstawia się za Gretą u króla. Medyk Hiszpan dosypuje do kielicha inkwizytora tajemniczy proszek, po którym dominikanin ośmiesza się przed mieszczanami.
Władysław żegna Annę i wyrusza na Litwę. Po drodze jest świadkiem zaćmienia słońca. Oleśnicki uważa to zjawisko za karę boską, a Zbigniew z Brzezia przypomina, że było przepowiadane przez uczonych. W czasie soboru w Konstancji Jan Hus zostaje spalony na stosie. Falkenberg każe Heinrichowi wykraść traktat Włodkowica, dzięki któremu świat ma poznać krzyżackie kłamstwa. Gdy już dostaje dokument, niszczy go. W tej sytuacji Paweł Włodkowic musi wygłosić swój traktat z pamięci. Femka ma kłopoty z Pietrkiem i prosi o pomoc królową. Anna każe przyprowadzić chłopaka na Wawel. Nieradka dowiaduje się, kto przetrzymywał jej dziecko.
Wiosna 1416 roku. Anna uwalnia kruka, który zaplątał się w krzaku dzikiej róży. Rani rękę kolcami. Niebawem zaczyna się źle czuć, pojawiają się pierwsze objawy tężca. Królowa prosi Jana Szafrańca o spowiedź. Dyktuje mu też treść listu, który ma być wysłany do Konstancji. Krzyżacki prokurator Piotr z Ornety chce przekupić Rekutisa. Żmudzini oświadczają, że ich naród przyjmie chrzest z rąk Polski i Litwy. Dają też świadectwo krzyżackich zbrodni w swoim kraju. Sobór zakazuje zakonowi najeżdżać na ich ziemię. Przebywający w Lublinie Władysław Jagiełło czeka na dobre wieści z soboru. Wreszcie dociera list od Mikołaja Trąby. Radość jest jednak umiarkowana, bo do zwycięstwa jeszcze daleko. Tymczasem Pietrek chce ruszyć na wojnę. Femka boi się o syna.
Marzec 1416 roku. Mikołaj Trąba odczytuje w Konstancji list królowej. Dotknięci oskarżeniami Krzyżacy planują zemstę. Tymczasem Anna jest ciężko chora. Medyk królewski nie zgadza się, aby Greta leczyła królową. Przy łożu Cylejskiej zbiera się konsylium. Medycy nie mają jednak pojęcia, co jej dolega i jak ją uratować. Pietrek pomaga Grecie wejść do komnaty władczyni. Niestety, na ratunek już jest za późno. Wkrótce Anna żegna się z córką. W ostatniej chwili na Wawel przybywa Jagiełło.
Po śmierci żony Jagiełło chce jak najszybciej wyjechać z Krakowa. Ochmistrz Jakusz z Boturzyna mówi dwórce i matronom, że zgodnie ze zwyczajem, wraz z odejściem królowej, muszą opuścić Wawel. Elżbieta z Goraja wraca do matki, a Sofia zamieszka z Femką. Załamana królewna Jadwiga zaprzyjaźnia się z Pietrkiem. Femka tłumaczy królowi, że dziewczynka cierpi po śmierci matki i szuka przyjaciela. Anna Witoldowa chce wydać za Jagiełłę swoją wnuczkę Annę. Witold popiera jej pomysł. Tymczasem śmierć królowej cieszy przebywających w Konstancji Krzyżaków. Zamierzają wykorzystać żałobę polskiej delegacji i uderzyć. Na traktach do Krakowa grasuje banda. Dowodzi nią Mścisław.
Rok 1416. Podczas soboru w Konstancji Jan Falkenberg wygłasza antypolską rozprawę. Żałobę Jagiełły po śmierci żony zakłócają naciski panów krakowskic, którzy chcą, by król ponownie się ożenił. Jan Szafraniec myśli o Elżbiecie Brabanckiej, a książę Witold proponuje ślub ze swoją wnuczką Anną Moskiewską. Femka i Sofia wracają na Wawel, żeby wesprzeć królewnę Jadwigę. Tymczasem Greta została w Krakowie i rozłożyła swój kramik z ziołami obok Garncarza Michała (Janusz Klimaszewski). Żacy: Maciek (Piotr Napierała), Jasiek (Jakub Jankiewicz) i Paweł (Hubert Jaśtak) proszą ją o ziele na miłość. Najlepszy jest korzeń mandragory. Greta wysyła ich do kata.
Polscy panowie chcą po raz kolejny wyswatać Jagiełłę. Władysław jedzie do Płocka do siostry Aleksandry. Między królem a Elżbietą Granowską wkrótce rodzi się uczucie. Tymczasem królewna Jadwiga boi się przyszłej macochy. Uważa, że nie trzeba szukać nowej królowej, gdyż to ona ma zasiąść na polskim tronie. Polacy na soborze w Konstancji ostro potępiają satyrę Falkenberga. Jagiełło pisze list do Mikołaja Trąby, w którym domaga się oskarżenia nie tylko Falkenberga, ale i zakonu krzyżackiego. Wielki Mistrz Michał Kuchmeister każe Heinrichowi przekonać kardynałów, że zakon nie ma z Falkenbergiem nic wspólnego. W Krakowie żacy Maciej, Jasiek i Paweł chcą zdobyć korzeń mandragory. Według legendy grozi to śmiercią, ale nie zważają na niebezpieczeństwo. Dzięki niemu Paweł będzie mógł zdobyć serce wdówki Agaty.
Władysław jest zadowolony, że odmówiono mu ręki obu kandydatek na żonę, do których wysłał posłów. Myśli króla są bowiem przy Granowskiej. Próbuje też zbliżyć się do córki. Królewna Jadwiga cieszy się, że wciąż nie ma macochy. Elżbieta nie potrafi już ukrywać swoich uczuć do Jagiełły i nie zważa na przestrogi Aleksandry. Razem z córkami wyjeżdża do majątku w Łańcucie. Żacy Maciej, Jasiek i Paweł kupili od Lecha i Opryszka czarnego psa. Czekają teraz na pełnię, by wyciągnąć korzeń mandragory. Tymczasem mistrz Cyryl, malujący freski w lubelskiej kaplicy, zostaje napadnięty przez zbójców. Przewodzi im tajemniczy szlachcic.
Mistrz Cyryl informuje o zbójcach, grasujących na królewskim trakcie, którym przewodzi pewien szlachcic. Jagiełło wysyła przeciw nim Arunasa z drużyną. Piotr Szafraniec podejrzewa, kim może być awanturnik. Pietrek uczy królewnę Jadwigę strzelania z łuku. Jakusz z Boturzyna chce go za to ukarać, ale Jadwiga staje w jego obronie. Król wyraża zgodę na to, by chłopak udzielał lekcji królewnie pod okiem Femki lub Sofii. Sambor jest coraz bardziej zafascynowany Sofią, a Garncarzowi Michałowi podoba się Greta. Nadchodzi pełnia, więc Maciej, Paweł i Jasiek chcą wykopać korzeń mandragory. Udają się nocą pod szubienicę i wydobywają go. Słysząc gwizd, przerażeni uciekają.
Po uroczystościach z okazji pierwszej rocznicy śmierci Anny Cylejskiej Władysław rusza z orszakiem do Łańcuta na spotkanie z Elżbietą Granowską. Para wymyka się konno do lasu, dochodzi między nimi do pocałunku. Lech i Kat Bartosz wystawiają na pośmiewisko Pawła, który po wypiciu naparu z fałszywej mandragory dostaje rozstroju żołądka. Randka z Agatą nie udaje się. Bdzigost pomaga Pawłowi się zemścić. Dolewa do piwa tych, którzy najbardziej drwili z chłopaka, napar z cykorii. Femka i Sofia na polecenie Jakusza z Boturzyna opróżniają komnatę Anny Cylejskiej. Królewna Jadwiga bardzo to przeżywa. Sofia na pocieszenie daje dziewczynie lalkę, którą w dzieciństwie bawiła się jej matka.
Elżbieta słyszy rozmowę panów o swojej matce i jej relacji z Władysławem. Obawia się, że wplącze się ona w romans z owdowiałym królem. Jagiełło obdarowuje Granowską prezentami i zabiera ją do kaplicy Świętej Trójcy z Lublinie. Tam oświadcza się wybrance. Ona jednak odmawia. Arunas, Sambor i Grzymek odnajdują bandę opryszków i Mścisława, który im przewodzi. Arunas, ratując Samborowi życie, zabija Mścisława. Sofia i Sambor wyznają sobie miłość. Jadwiga, która to słyszy, postanawia, że jej rycerzem zostanie...Pietrek. Tymczasem na soborze w Konstancji Falkenberg obiecuje Colonnie pomoc w zdobyciu tronu papieskiego. Ponownie też oskarżą Jagiełłę o to, że jest skrytym wrogiem Kościoła i że otruł swoją żonę. Mikołaj Trąba i Zawisza Czarny dowiadują się, że Heinrich przekupuje kardynałów, żeby głosowali na Colonnę.
Rok 1417. Jagiełło informuje swoich doradców, że postanowił poślubić Elżbietę Granowską. Zbigniew Oleśnicki i Wojciech Jastrzębiec twierdzą, że kobieta nie jest dla niego odpowiednią kandydatką na żonę, m.in. ze względu na zaawansowany wiek. Lech zostaje pomocnikiem kata i czyści miejskie rynsztoki. Jego córka Nieradka przypomina mu, że należy chodzić do łaźni. Przywołuje to w nim wspomnienie o tym, jak kiedyś żacy zrobili mu dowcip, za który trafił z łaźni do więzienia. Wkrótce ośmiesza Pawła przed Agatą. Ten w odwecie podczas pobytu Lecha w łaźni kradnie mu ubrania. Tymczasem w Konstancji zapadają niekorzystne dla Polski decyzje. Za sprawą Zygmunta Luksemburskiego Falkenberg do czasu wyboru nowego papieża, ma pozostać na wolności. Polska delegacja jest rozczarowana.
Maj 1417 roku. Jagiełło i Elżbieta Granowska biorą ślub. Rozpętuje się potężna burza. Podczas weselnej uczty Zbigniew Oleśnicki głośno krytykuje decyzje króla i traci szansę na stanowisko podkanclerza. Na Wawelu Jadwiga postanawia zastąpić nieobecnego króla i zaczyna rządzić. Chce iść na jarmark majowy. Królewna jest zachwycona siłaczami, połykaczem ognia i glinianym ptaszkiem, którego dostaje od garncarza Michała. Gdy zaczyna padać deszcz, Pietrek zanosi ją do zamku. Wkrótce ma Wawel dociera wieść o ślubie Władysława. Nikogo ona jednak nie cieszy, a zrozpaczona Jadwiga znika.
Królewna Jadwiga na wieść o kolejnym ślubie swojego ojca, ucieka w nocy na grób matki. Pietrek, chcąc ją rozweselić, przynosi jej szczeniaka Psuja. Królewna jest zachwycona, jednak piesek rozrabia. Ochmistrz Jakusz z Boturzyna każe go zanieść do psiarni. Królewna zarządza nad szczeniakiem sąd, któremu przewodzi. Ostatecznie Psuj zostaje w królewskich komnatach. Jagiełło zabiera Granowską na Ruś. Jastrzębiec mówi mu, że są z Elżbietą rodzeństwem, gdyż jej matka była matką chrzestną króla. Jagiełło, słysząc krytyczne uwagi, jest coraz bardziej wściekły. Pisze list do Mikołaja Trąby, w którym prosi go o uzyskanie papieskiej dyspensy na swój ślub. Prędzej abdykuje niż pozwoli go unieważnić. Wyjeżdża do Wilna.
Władysław postanawia, że jeśli polscy panowie nie uznają jego małżeństwa z Elżbieta Granowską i nie zgodzą się na jej koronację, abdykuje. Oleśnicki i Jastrzębiec przepraszają króla i proszą, by został na tronie. Żona króla nie jest miło witana w Krakowie. Jadwiga zaś jest pełna obaw wobec macochy i jej córek, a wobec Ofki jest wręcz niemiła. Zbigniew z Brzezia i ochmistrz Jakusz z Boturzyna zastanawiają się, skąd wziąć dwórki dla nowej królowej. Rody szlacheckie nie będą chętne do przysyłania córek na Wawel. Król zapowiada ukaranie ich odebraniem przywilejów. Władysław liczy na pomoc Mikołaja Trąby w sprawie dyspensy papieskiej. Trwa sobór w Konstancji. Paweł Włodkowic obwieszcza, że kardynałowie chcą wybrać Trąbę na papieża. Sambor chce się oświadczyć Sofii. Boi się jednak odrzucenia. Ukochana zaś zastanawia się, czy jest godna jego miłości.
Mikołaj Trąba nie zostaje wybrany papieżem, ale staje się pierwszym prymasem Polski. Na Wawelu odbywa się koronacja Granowskiej. Królewska para, mimo niechęci otoczenia, jest szczęśliwa. Elżbieta jest jednak coraz bardziej chora, nawet Medyk z Pragi nie potrafi jej pomóc. Skupia się na wydaniu córki za mąż za księcia Bolka świdnickiego. Królowa wciąż czeka też na swoje nowe dwórki, ale żadna nie pojawia się na Wawelu. Możni nie chcą, aby ich córki jej towarzyszyły. Jan Szafraniec proponuje kandydaturę swojej siostry Konstancji. Sam zostaje podkanclerzem koronnym, a Andrzej z Kokorzyna kanclerzem. Jadwiga i szczeniak Psuj niszczą sukienkę córki Elżbiety. Z tarapatów wybawia królewnę Pietrek. Na krakowskim rynku Maciek, Paweł i Jasiek za ćwierć grosza koronują mieszczki. Paweł, chcąc przypodobać się Agacie, stawia horoskopy. Aby przedstawić go wybrance, chce się o niej jak najwięcej dowiedzieć. Podpytuje więc jej kuzyna, garncarza Michała.
Wiosna 1418 roku. Jagiełło udaje się do Brześcia Kujawskiego, aby przedłużyć pokój z Krzyżakami. Elżbieta chce towarzyszyć mu w podróży, ale stan jej zdrowia się pogarsza. Zostaje na Wawelu, gdzie poznaje swoją nową dwórkę Konstancję (Aleksandra Sierpień), która nieustannie popełnia gafy. Podczas soboru w Konstancji Mikołaj Trąba i Paweł Włodkowic, mimo sprzeciwu papieża, składają apelację w sprawie Jana Falkenberga i jego satyry szkalującej polskiego króla. Paweł przepowiada Agacie, że ta odnajdzie swoją wymarzoną miłość, szczegółowo opisując jej wybranka, czyli... siebie. Plany krzyżuje mu jednak Martinus (Tomasz Ciachorowski), który według Agaty wygląda dokładnie tak, jak opisany w horoskopie narzeczony. Po dziewięciu latach więzienia książę Świdrygiełło (Michał Chruściel) ucieka z twierdzy w Krzemieńcu. Witolda nie ma w mieście, a księżna Anna Witoldowa jest bardzo chora. Mimo to, jeśli Świdrygiełło zaatakuje miasto, gotowa jest go bronić.
Papież Marcin V potępienia satyrę Falkenberga. Zostaje on ukarany i zamknięty w więzieniu. Jagiełło dowiaduje się o ucieczce księcia Świdrygiełły z twierdzy w Krzemieńcu i zdobyciu przez niego Łucka. Umiera Anna Witoldowa. W Krakowie wdowa Agata daje się omamić Martinusowi. Kunegunda, Aydeniz i Katka chcą ją uchronić przed popełnieniem błędu, ale ta przyjmuje oświadczyny. Paweł nie ma pojęcia, co zrobić, żeby wygrać z konkurentem. Medyk Hiszpan zdradza ciekawą informację. Jest pewien, że widział kiedyś w Bieczu Martinusa i jego... żonę. Jan Szafraniec sugeruje Samborowi, że jest skłonny oddać mu swoją siostrę i dwórkę królowej, Konstancję, za żonę. Wkrótce do Sofii dociera źle zrozumiana przez Pietrka informacja o zaręczynach pary.
Piotr Szafraniec donosi o wybuchu powstania na Żmudzi. Buntownicy pragną, aby ich przywódcą został Świdrygiełło. Zawisza Czarny dociera na Wawel z listem od papieża oraz informacją, że Świdrygiełło przebywa w Konstancji u Zygmunta Luksemburskiego. Litewski książę chce oddać mu Ruś Halicką w zamian za wsparcie w walce o wielkoksiążęcy tron. Zygmunt otwarcie go lekceważy. Jagiełło planuje spotkanie z Witoldem w celu ustalenia wspólnych działań, a także, by zapobiec przybyciu sędziów, papieskich legatów. Wysyła więc list do wielkiego mistrza, proponując spotkanie w Wielonie pod Wilnem. Chce zabrać ze sobą Elżbietę. Martinus, przy pomocy Grety i Michała, zaczyna sprzedawać swoje oryginalne garnki. Kunegunda coraz głośniej oskarża go o oszustwo, zaś Agata dała już na przedmałżeńskie zapowiedzi. Sofia postanawia wrócić do majątku po mężu i żegna się z Jadwigą. Królewnę, która obwinia się o jej wyjazd, wspiera Ofka. Tymczasem tej Femka donosi o domniemanym ślubie Konstancji i Sambora.
Jesień 1418 roku. Trwają negocjacje polsko-krzyżackie. Do Wielony przyjeżdża Wielki Mistrz Michał Kuchmeister. Władysław nie wyraża zgody, by w mediacjach z zakonem uczestniczył papież. Stan zdrowia Elżbiety pogarsza się. Księżna Aleksandra prosi Jagiełłę, by nie pokazywał po sobie, że wie jak poważna jest sytuacja z jego żoną. Witold chce poślubić Juliannę Holszańską. Narzeczona jest jednak siostrzenicą jego zmarłej żony, więc musi liczyć na papieską dyspensę. Władysław decyduje, że biskup udzieli parze ślubu bez czekania na wieści z Rzymu. Tymczasem Kunegunda, Aydeniz i Nieradka wciąż próbują odwieść Agatę od ślubu z Martinusem. Podczas uroczystości do kościoła wpada Paweł, który oświadcza, że zna powód, dla którego małżeństwo między nimi nie może zostać zawarte.
Wiosna 1419 roku. Jagiełło nie zgadza się na papieski arbitraż w konflikcie polsko-krzyżackim, co skłania Zakon do porwania polskiego króla. Władysławowi udaje się jednak uniknąć zasadzki dzięki informacji od Johanna (Grzegorz Kowalczyk), który pojawia się po 12 latach. Konstancja cierpi z powodu miłości do Sambora. Mszczuj, który czuje się coraz bardziej samotny, postanawia wyruszyć w podróż i nawracać pogan. Wpada jednak w oko Konstancji. Wychodzi na jaw, że Martinus jest oszustem. Zostawił w Bieczu swoją żonę Bognę (Marta Bartczak) i uciekł z jej kosztownościami. Paweł przywozi kobietę do Krakowa. Agata i Bogna postanawiają wymierzyć oszustowi sprawiedliwość.
Maj 1419 roku. Jagiełło z Zygmuntem Luksemburskim rozmawiają w Koszycach o konflikcie Korony i zakonu. Zygmunt obiecuje Władysławowi poparcie w przypadku wybuchu wojny. Tymczasem do Koszyc przybywa Świdrygiełło. Księżna Aleksandra udziela rady samotnej i chorej Granowskiej, jak skutecznie przeciwstawić się wrogom. Sugeruje, że powinna zażądać dla swojego syna Jana hrabiowskiego tytułu. O pomyśle królowej dowiaduje się Ciołek. Oburzony opowiada o tym Oleśnickiemu, który namawia go do napisania satyry na królową. Karty dzieła niespodziewanie trafiają w ręce ludu, a niebawem dowiaduje się o nim także królowa. Johann opowiada rycerzom swoją historię. Miał zamiar udać się na pielgrzymkę do Jerozolimy, ale trafił do tureckiej niewoli. Konstancja przerzuca swoje zainteresowanie na Mszczuja.
Lato 1419 roku. Jan Szafraniec czyta Władysławowi fragmenty paszkwilu na królową Elżbietę. Świdrygiełło obiecuje, że zajmie się tą sprawą - odnajdzie autora i uwięzi w lochu. Przerażony Ciołek próbuje odebrać Oleśnickiemu resztę stron satyry. Na jednej z nich znajduje się bowiem jego podpis. Tymczasem Granowska boi się, że o dziele dowiedzą się jej dzieci. Księżna Aleksandra uspokaja ją, sugerując, że nadanie tytułu hrabiowskiego jej synowi, Janowi Pileckiemu, będzie ciosem dla wrogów królowej. Jagiełło każe Jastrzębcowi jak najszybciej przygotować odpowiednie dokumenty. Wkrótce do Krakowa przyjeżdża syn Granowskiej. Słysząc satyrę na swoją matkę, wygłaszaną przez Wesołka, chce go ukarać. Dochodzi do bójki. Z opresji Jana ratuje Pietrek, giermek Sambora. Chłopak szykuje się na wojnę, co nie podoba się Femce.
Jagiełło postanawia ostatecznie rozprawić się z Krzyżakami. Johann donosi, że palą oni własne wioski. Niebawem Władysław, przekonany przez Witolda, zawiera z Zakonem kolejny rozejm. Tymczasem Świdrygiełło prowadzi śledztwo w sprawie satyry na królową. Książę przesłuchuje żaków Macieja, Pawła i Jaśka. W ich obronie staje Bdzigost, który przekonuje, że nie są na tyle wykształceni, by tworzyć tego typu poezję. Musiał to być ktoś związany z dworem. Oleśnicki odrzuca zarzuty i oddaje stronę satyry, na której widnieje podpis Ciołka. Greta wróży królowej. Na dłoni władczyni nie widać jednak wiele dobrego, ale kobieta okłamuje ją, mówiąc, że kolejne lata będą spokojne i szczęśliwe. Granowska trafia na twardy opór Jastrzębca w sprawie tytułu hrabiowskiego dla jej syna. Po podpisaniu rozejmu król wraca do Krakowa. Sędziwój z Ostroroga tłumaczy Szafrańcowi, że Elżbieta została zesłana przez diabła i czeka ich gniew boży. Niebawem Jagiełło spada z konia rażony piorunem.
Jesień 1419 roku. Władysław, który został rażony piorunem, nie czuje się najlepiej. Bardziej martwi się jednak o swoją żonę, u której postępuje choroba. Szuka ratunku dla Granowskiej u litewskiego guślarza. Wysyła po niego Arunasa i Sambora. Tymczasem w Pradze umiera Wacław IV. Na Wawelu zjawia się czeski poseł (Tomasz Białek), który proponuje Jagielle koronę. Świdrygiełło próbuje zmusić Ciołka do załatwienia z Jastrzębcem tytułu hrabiowskiego Janowi Pileckiemu. Kiedy Stanisław zawodzi, wydaje go królowi. Aydeniz jest zazdrosna o męża, kata Bartosza. Przyglądał się on Agacie - wdowie po młynarzu i ukochanej Pawła. Kobieta rzuca się na nią, a walkę przerywa dopiero Femka.
Rok 1420. Jagiełło, nie chcąc narażać się węgierskiemu królowi, nie przyjmuje czeskiej korony. Zygmunt Luksemburski wydaje we Wrocławiu niekorzystny wyrok dla Polski. Kat próbuje recytować Aydeniz miłosne wiersze, ale ta go wyśmiewa. Bartosz idzie za nią do łaźni, gdzie wyznaje jej miłość. Za zasłoną jest jednak Agata. Kobiety zaczynają go bić. Ciołek, dzięki wstawiennictwu królowej zachowuje głowę, ale zostaje wyrzucony z Wawelu. Zatrzymuje się w karczmie, ale nie ma czym zapłacić za pobyt. Kunegunda sugeruje mu, by wziął się do pracy. Arunas przywozi z Litwy guślarza Krywe (Lech Dublik). Jest szansa, że przy pomocy czarów uratuje on Granowską. Świdrygiełło informuje o jego przyjeździe Jastrzębca i Oleśnickiego. Wspólnie postanawiają nakryć Jagiełłę na pogańskich obrzędach. Udają się do lasu, gdzie zamiast króla i królowej spotykają kata z Aydeniz.
Królowa Elżbieta, mimo choroby prosi Jagiełłę, aby pojechał na spotkanie z Witoldem. Władysław czuje, że już więcej nie zobaczy swojej ukochanej. Wkrótce razem ze Świdrygiełłą udaje się do Brześcia. W Krakowie nastaje radosny czas. Sofia i Sambor stają na ślubnym kobiercu, Aydeniz godzi się z katem Bartoszem, a Paweł oświadcza się pięknej wdówce Agacie.
Późne lato 1420 roku. Mijają trzy miesiące od śmierci królowej Elżbiety. Władysław, Świdrygiełło i młody dworzanin Jan Hincza (Kamil Szklany) jadą do Wilna. Po drodze spotykają nad jeziorem księżniczki Holszańskie - Wasylisę (Aleksandra Radwan), Marię (Olga Rayska) i Sonkę (Maria Pawłowska). Po przyjeździe do Wilna Świdrygiełło prosi Witolda o to, by wybaczył mu zdradę. Na wydanej przez księcia i księżną Juliannę (Emma Giegżno) uczcie księżniczki poznają króla. Tymczasem w Krakowie zjawiają się Czesi - Jan Żiżka (Jacek Łukowski), Honzik (Kamil Drężek) i Henryk Czech (Grzegorz Pierczyński). Chcą znaleźć sprzymierzeńców, którzy poprą husytów. Jan Głowacz i Oleśnicki chcą się ich pozbyć. Wynajmują zbirów, którzy mają ich zabić. Z pomocą przychodzą Czechom Sambor i Grzymek. Królewna Jadwiga śni o polskiej koronie i o małżeństwie z księciem Bogusławem. Na Wawel przyjeżdża z prezentem posłaniec ze Słupska.
Jesień 1420. Księżniczka Sonka podoba się nie tylko królowi Władysławowi. Książę Świdrygiełło chciałby ją mieć w łożu. Dziewczyna się broni i ucieka. Delegacja czeska -Jan Żiżka, Honzik i Henryk Czech oferują Jagielle koronę. Król Władysław nie odmawia. Ale proponuje, aby oddali tron księciu Witoldowi. Witold snuje plany o ożenku króla z Sonką, a Zygmunt Luksemburski swata Jagielle wdowę po czeskim królu Wacławie. Do posagu dołącza Śląsk. Na Wawelu antyhusycki Oleśnicki chce się dogadywać z Luksemburczykiem. Bracia Szafrańcowie są temu przeciwni. W karczmie Bdzigost tłumaczy Pietrkowi doktrynę husycką. Pietrek wybiega z karczmy i znika razem z mieczem Zyndrama.
Przełom 1420 i 1421 roku. Król wysyła na dwór węgierski swojego posła i szpiega Zawiszę. Ma on przekonywać Luksemburczyka o chęci królewskiego mariażu z Ofką. Jagiełło tak naprawdę chce mieć młodą żonę, Sonkę, która da mu upragnionego syna i następcę tronu. Zbigniew Oleśnicki i młody Hińcza jadą do książąt Holszańskich prosić o rękę księżniczki. Król nie powiedział im jednak której, a siostry są trzy... Tymczasem Sonka dostaje od Świdrygiełły prezent, ale odrzuca jego zaloty. Jadwiga marzy o tym, by mieć męża i urodzić dziedzica. Femka rusza z Zawiszą do Czech, by odnaleźć Pietrka.
Rok 1421. Zbigniew Oleśnicki i Jan Hińcza w imieniu Władysława proszą o rękę księżniczki Holszańskiej. Wszyscy są przekonani, że chodzi o najstarszą z nich, Wasylisę. Sonka z kolei marzy o oświadczynach Hińczy. Na Wawelu zjawia się poseł z Brandenburgii, by prosić o rękę Jadwigi dla siedmioletniego syna elektora Fryderyka Hohenzollerna. Królewna jednak marzy o wyjściu za mąż za Bogusława Słupskiego. Zawisza i Femka jadą do Czech. Po drodze wpadają w zasadzkę i zostają wzięci do niewoli przez husytów. Jan Żiżka oskarża Zawiszę o szpiegostwo.
Rok 1421. Jagiełło jest zły na swoich panów za ingerencję w sprawie jego ożenku z księżniczką Holszańską. Niektórzy z nich są bowiem oburzeni, gdyż jest ona stryjeczną wnuczką Jagiełły. Król więc musiałby czekać na kolejną dyspensę. Tymczasem Jadwiga w tajemnicy przed ojcem pisze list do Barbary Cylejskiej, swojej krewnej i żony Zygmunta Luksemburskiego. Skarży się w nim na decyzję ojca o jej małżeństwie z Fryderykiem Hohenzollernem. Sofia mówi Samborowi, że będą mieli dziecko. Niespodziewanie na Wawelu zjawia się Ciołek i zostaje sekretarzem biskupa Jastrzębca. Sonka obawia się spotkania ze Świdrygiełłą. Nie chcąc jechać do Wilna, symuluje chorobę. Olga okłada ją pokrzywami. Żiżka uwalnia Femkę, która wstawia się za Zawiszą. Gdy ten wkrótce wyjeżdża, ona zostaje w Czechach, by szukać syna.
Siedmioletni narzeczony Jadwigi, Fryderyk Hohenzollern, przybywa na Wawel. Jadwiga nie jest jednak zainteresowana spotkaniem z nim. Niesforny chłopiec biega po całym zamku, a jedynie Mikołaj Trąba potrafi go uspokoić. W Wilnie, panny Holszańskie - Wasylisa i Maria - czekają na króla. Ich rodzina jest przekonana, że Władysław chce poślubić najstarszą z sióstr, Wasylisę. Nie przyjmują do wiadomości słów Witolda, który informuje, że chodzi o Sonkę. Ta zaś, pokryta bąblami po kontakcie z pokrzywami, zostaje w majątku księcia Semena. Nagle traci przytomność.
Władysław spotyka się w Wilnie z Witoldem. Ustalają, że do Pragi pojedzie Zygmunt Korybutowicz, który będzie pełnił funkcję namiestnika i przygotuje grunt pod koronację Witolda na czeskiego króla. Tymczasem na spotkanie z Jagiełłą czeka rodzina Holszańskich - Semen, Aleksandra Drucka i dwie księżniczki - Wasylisa, która jest pewna, że zostanie żoną króla, oraz najmłodsza Maria. Okazuje się jednak, że doszło do pomyłki. Jagiełło pragnie bowiem ożenić się z Sonką. Na Wawelu panuje zamieszanie w związku z wizytą małego Fryderyka Hohenzollerna, który nieustannie rozrabia. Zawisza przywozi z Budy Jana Strasza. Nie wie, że to szpieg Zygmunta Luksemburskiego.
Jesień 1421 roku. Sonka, choć jest już pogodzona z tym, że zostanie żoną króla, wciąż myśli o Janie Hinczy. Świdrygiełło, który zauważa, jak ta dwójka na siebie patrzy, chce o tym poinformować brata. Witold jednak każe mu milczeć. Wasylisa jest zadowolona, że to jednak nie ona zostanie żoną Władysława. Cieszy się, że sama może wybrać sobie męża i decyduje się na Iwana Bielskiego, bratanka króla. Na Wawelu Jadwiga postanawia wychować swojego narzeczonego - małego Fryderyka Hohenzollerna. Niebawem gubi się jej ukochany piesek, którym chłopiec miał się opiekować. Psuja przyprowadza na zamek Jan Strasz, który zyskuje dzięki temu sympatię królewny.
Rok 1422. W Nowogródku odbywa się chrzest Sonki, która przyjmuje imię Zofia. Na Litwę z dyspensą od papieża przybywa legat Branda de Castiglione. Wkrótce odbywa się skromny ślub Jagiełły. W uczcie weselnej nie uczestniczy Jan Hincza. Wdaje się za to w bójkę z księciem Świdrygiełłą i zostaje uwięziony w lochu. Mały Fryderyk Hohenzollern postanawia zrobić żart Mikołajowi Trąbie. Zakłada smoczą maskę i straszy arcybiskupa, który przerażony dostaje zawału serca. Tymczasem komtur Malborka, Russdorf, zleca Hermanowi zabójstwo Jadwigi.
Zofia, czwarta żona Władysława, przyjeżdża do Krakowa, gdzie zostaje serdecznie powitana przez mieszkańców. Ciołek przekazuje Hinczy poemat dedykowany przyszłej królowej. Po przybyciu na Wawel między Zofią a Jadwigą natychmiast dochodzi do konfliktu. Macocha nie zna jeszcze dworskiego ceremoniału i zajmuje komnaty królowej, w których po śmierci matki, Anny Cylejskiej, mieszkała królewna. Tymczasem Lech pada ofiarą złodzieja. Postanawia go odszukać. Jagiełło jest wściekły na Krzyżaków, którzy odmawiają wypłacenia zasądzonego odszkodowania. Stawia im ultimatum - jeśli nie oddadzą pieniędzy, wybuchnie wojna. Komtur Malborka, Paul von Russdorf, doprowadza do dymisji Wielkiego Mistrza Krzyżackiego, Kuchmeistra. Jego szpieg, Herman, próbuje przedostać się na Wawel.
Rok 1422. Zofia ma trudności z przyzwyczajeniem się do dworskich obyczajów. Szpieg krzyżacki Herman ma przeszkodzić w zawarciu sojuszu z Brandenburgią podczas wizyty margrabiego Fryderyka Hohenzollerna (Paweł Stachowczyk) na Wawelu. Postanawia podciąć popręg w siodle królewny. Na szczęście zauważa to Zofia, której udaje się uchronić Jadwigę przed wypadkiem. Królewna nie ma jednak zamiaru jej dziękować. Chce też, aby Strasz został jej pokojowcem. Lech chce zemścić się na osobie, która ukradła jego sakiewkę. Oprócz pieniędzy miał w niej swoje wybite zęby. Złodziej Sławoj próbuje je sprzedać jako relikwie św. Lamberta. Zbigniew Oleśnicki i Jan Hincza zostają wysłani do Malborka. Jeśli nie przywiozą pieniędzy, wybuchnie wojna.
Jagiełło planuje wojnę z Krzyżakami. Martwi to Zofię, która niepokoi się zarówno o niego, jak i o Hinczę. Na Wawel przybywają dwie nowe dwórki, panny Szczukowskie - Kachna (Justyna Ducka) i Eliszka (Milena Suszyńska). Okazuje się, że Zofia i Olga znają je, ale z nie najlepszej strony. Jagiełło obiecuje pomoc Zygmuntowi Korybutowiczowi, który został wysłany przez Witolda jako namiestnik do Pragi. Tymczasem Oleśnicki w swoim kazaniu potępia husytów. Mikołaj Trąba ostrzega przed nim króla. Lech obmyśla intrygę przeciwko Sławojowi.
Władysław wyrusza na wojnę. Żegna się z Mikołajem Trąbą, nieświadomy, że jest to ich ostatnia rozmowa. Na Wawelu zostaje Jan Hincza, który ma opiekować się Zofią. Zmęczony zakazanym uczuciem do żony króla postanawia opowiedzieć o nim Mikołajowi Trąbie podczas spowiedzi. Zofia próbuje nawiązać bliższą relację z Jadwigą, ale tylko ją irytuje. Tymczasem w mieście Ciołek walczy o powrót do łask, spisując cuda Jadwigi Andegaweńskiej. Sławoj opuszcza loch i zapowiada zemstę na Lechu.
Rok 1422. Trwa wojna golubska. Krzyżacy zamykają się w zamku w Golubiu. Polacy przejmują list skierowany do Wielkiego Mistrza, z którego jasno wynika, że Zygmunt Luksemburczyk popiera zakon. Stanisław Ciołek powraca na Wawel, gdzie zabawia Zofię i jej gości, opowiadając historie o Ginewrze i Lancelocie. Królewna Jadwiga nie przyjmuje zaproszenia na spotkanie. Krzyżacki szpieg Herman próbuje ją otruć, jednak zatrute pierniczki przypadkowo bierze z tacy mały Fryderyk. Dochodzi do złodziejskiego pojedynku między Lechem a Sławojem. Lech udaje się do łaźni, gdzie kradnie płaszcz Spytka z Melsztyna.
Mały Fryderyk Hohenzollern i królewna Jadwiga uniknęli zjedzenia zatrutych pierniczków. Mikołaj Trąba, Zawisza Czarny i Jastrzębiec wyruszają do Kiezmarku, aby spotkać się z Zygmuntem Luksemburskim. Niestety, arcybiskup nie zdąża przed śmiercią ujawnić tożsamości węgierskiego szpiega na Wawelu. Zostaje zawarty pokój mełneński z Krzyżakami, jednak polscy rycerze nie są zadowoleni i nie chcą świętować. Ich zdaniem jedynie Litwa odniosła korzyści z wojny, odzyskując Żmudź. Jagiełło i książę Witold spierają się o pozwolenie Zygmuntowi Korybutowiczowi na praktykowanie radykalnej husyckiej herezji - komunii pod dwiema postaciami. Zofia wyciąga rękę do Jadwigi. Kończy się to jednak wypadkiem, w wyniku którego Jadwiga zachwyca się Janem Hinczą.
W Kieżmarku przewodnik Gaspar odzyskuje list, który demaskuje Strasza. Na razie jednak tożsamość szpiega Luksemburczyka na Wawelu pozostanie tajemnicą. Zawisza spotyka się z Zygmuntem i zapewnia go, że Jagiełło popiera Zygmunta Korybutowicza. Po podpisaniu pokoju z Krzyżakami Władysław wraca na Wawel. Podczas uczty, na której Zofia i Jadwiga nawet razem tańczą, niespodziewanie przychodzi wiadomość o śmierci Mikołaja Trąby, co bardzo porusza Jagiełłę. Zofia zabiera go na trakt, którym Jastrzębiec przewozi zwłoki Trąby. W karczmie Lech i Sławoj rozstrzygają złodziejski pojedynek, prezentując skradzione przedmioty. Tymczasem Spytek poszukuje swojego zaginionego płaszcza. Rozpoznaje Lecha.
Wiosna 1423 roku. Zbigniew Oleśnicki chciałby zostać biskupem krakowskim. Jego konkurentami są Wojciech Jastrzębiec i Jan Szafraniec. Postanawia udowodnić Jagielle, że pierwszy jest nieudacznikiem, a drugi ma na Wawelu za duże wpływy. Tymczasem Zofia sądzi, że spodziewa się dziecka. Mimo, że Henryk Czech i Awdokia uważają, że za wcześnie, by to stwierdzić, kobieta mówi mężowi o swoich podejrzeniach. Lech nie może odzyskać skradzionego Spytkowi płaszcza. Z pomocą przychodzi Sławoj. Nie robi tego jednak bezinteresownie.
Zofia wraz z Olgą rozdają krakowskim dzieciom kołacze i pierniczki, zgodnie z ruskim zwyczajem, praktykowanym, gdy dzieje się coś dobrego. Żona króla jest bowiem przekonana, że jest w ciąży. Jagiełło wybiera na biskupa Krakowa Zbigniewa Oleśnickiego. Tymczasem Zawisza zostaje jeńcem husytów. Jan Żiżka obiecuje mu publiczną egzekucję w Pradze. Femka postanawia wysłać w jego sprawie do Jagiełły posłańca, który prosi króla o pomoc. Władysław każe zawieźć do husytów okup za Zawiszę. W drodze posłańca zatrzymuje oddział, dowodzony przez Pietrka. Zostaje powieszony krzyżacki szpieg Herman, który chciał otruć Jadwigę. W karczmie Bdzigost broni Kunegundy przed Głowaczem. Zostaje aresztowany za napaść na szlachcica.
Rok 1424. Zbliża się koronacja Zofii. Na Wawel przybędzie wielu znamienitych gości. Zofia wybiera Katarzynę Mężykową na matronę dla Jadwigi. Okazuje się jednak, że nie jest to dobra decyzja. Król Danii Eryk z księciem słupskim Bogusławem jadą do Budy. Po drodze zatrzymują się w Krakowie. Zofia po raz pierwszy ma przyjąć tak dostojnego gościa. Oleśnicki sugeruje jej, aby prawie w ogóle się nie odzywała. Jagiełło martwi się o Zawiszę. Mimo wysłanego okupu, słuch po nim zaginął. Głowacz oskarża Bdzigosta o napaść. Mnich ma stanąć przed sądem miejskim. Przyjaciele postanawiają uwolnić go z lochu.
Rok 1424. Jagiełło dowiaduje się o nieodpowiednim zachowaniu Zofii wobec króla Eryka. Żona tłumaczy mu, że tylko posłuchała Oleśnickiego. Świdrygiełło postanawia wykorzystać konflikt między Zofią i Jadwigą, by zbliżyć się do królowej. Niebawem Władysław jest świadkiem dwuznacznej sytuacji między nim a swoją żoną. Na Wawelu pojawia się Zawisza Czarny. Po koronacji zaprasza on gości na ucztę do swojego domu. Bdzigost, podczas procesu przed sądem miejskim, oświadcza, że jest szlachcicem. Kwestionuje to jednak Jan Głowacz. Sędziowie postanawiają, że Bdzigost musi przedstawić 6 świadków.
Jagiełło wybiera się na przejażdżkę z Zygmuntem Luksemburskim i królem Danii oraz Norwegii, Erykiem. Barbara próbuje przekonać Jadwigę do ewentualnego małżeństwa z Bogusławem Słupskim. Królewna uważa jednak, że jest on zarozumiały. Tymczasem Świdrygiełło po raz kolejny proponuje Zofii schadzkę. Królowa, przy pomocy Olgi i Hinczy, postanawia ośmieszyć księcia. Strasz ma uniemożliwić powrót małego Fryderyka na Wawel. Zabija posłańca jadącego do Wilna. Kunegunda prosi Głowacza o wycofanie skargi na Bdzigosta, ale ten staje się wobec niej natarczywy. Z opresji ratuje ją Hynek.
Na Wawelu z radością przyjmują wieść o ciąży królowej Zofii. Jagiełło z tej okazji postanawia mianować Jana Szafrańca kanclerzem koronnym, a Stanisława Ciołka podkanclerzem koronnym. Wojciech Malski zostaje ochmistrzem królowej. Do Witolda dociera poselstwo dwóch królów, by zabiegać o względy dla księcia Bogusława oraz tajne poselstwo od Jagiełły, by zwlekał z decyzją. Tymczasem Świdrygiełło knuje spisek z Zygmuntem Korybutowiczem. W Krakowie pojawia się nowy krewny Bdzigosta, Dobek z Bagna, który żąda zapłaty za swoje zeznania. Strasz otrzymuje nowe zadanie od szpiega Zdenka - ma zapobiec narodzinom dziecka królowej. Strasz płaci mieszczce Jolancie, aby kupiła od Grety zioła poronne.
Lato 1424. Henryk Czech stawia Jagielle horoskop i przepowiada mu trójkę potomstwa. Na Wawel dochodzą wieści o Zygmuncie Korybutowiczu, który samowolnie zebrał wojska i wyruszył w kierunku Pragi. W karczmie liczą zebrane fundusze. Okazuje się, że jest ich za mało, aby opłacić zeznania Dobka z Bagna, które potwierdzą szlachectwo Bdzigosta. Hynek kradnie marcepan z królewskiej kuchni, licząc na to, że wystarczy pieniędzy na opłacenie Dobka. Chciwy krewniak składa odpowiednie zeznanie, a Bdzigost zostaje uwolniony. Strasz próbuje podać Zofii zioła poronne, ale czujna Awdokia coś zauważa. Niedoszły zamachowiec sam je wypija miksturę.
31 października 1424 r. Zofia podróżuje z mężem po Polsce, ale Władysław, mając świadomość zbliżającego się terminu porodu, odsyła żonę do Krakowa. Zawisza przybywa do Przemyśla i przekazuje królowi najnowsze wieści o wojnie w Czechach. Żiżka nie żyje. Honzik przynosi Femce, znaleziony w miejscu potyczki z Węgrami, miecz Zyndrama i rękawicę z herbem Słońce. W Krakowie pojawia się guślarz, a ciekawe przyszłości Katka, Agata i Kunegunda zapraszają go do karczmy. Zofia wraz z Awdokią i Olgą odprawiają obrzęd dziadów w wawelskim ogrodzie, próbując przywołać duchy przodków. Królowa zaczyna wcześniej rodzić, a Jagiełło ma proroczy sen. Niebawem dzwony w Krakowie obwieszczają narodziny królewskiego syna.
Zima 1424 r. Władysław wraca do Krakowa. Pierwsze kroki kieruje do nowo narodzonego syna - Rozpoczyna planowanie hucznego chrztu. Strasz rozpuszcza plotki, że królowa odprawiała dziady i że dziecko może być nawiedzane. Zofia jest rozczarowana, że nie może spędzać więcej czasu z synem, a Jadwiga sfrustrowana narodzinami brata, który skupia na sobie uwagę rodziny. Nocą zjawia się w dziecięcej komnacie. Femka odnajduje domniemanego zabójcę swojego syna. Chce pomścić Pietrka, ale nie potrafi zabić Gabora, który przypomina jej syna. Dominikanin - Inkwizytor szuka guślarza. Kunegunda, Agata, Katka i Bdzigost pomagają mu uciec z miasta.
Rok 1425. Wysłany przez papieża biskup Ostii przybywa na chrzest królewicza Władysława z gwoździem z krzyża Chrystusa. Skrzyneczka z bezcenną relikwią ginie, lecz niebawem cudownie się odnajduje. Król i królowa Zofia zapowiadają procesję. Zbigniew Oleśnicki i Jan Głowacz przewidują, że szlachta złoży hołd królewiczowi w zamian za nowe przywileje. Jadwiga nie pojawia się na chrzcie, jest bowiem posądzana o złe intencje wobec przyrodniego brata. W uroczystościach nie uczestniczy też Zbigniew z Brzezia. Umierający marszałek w swoich ostatnich słowach ostrzega króla przed Oleśnickim.Rok 1425. Wysłany przez papieża biskup Ostii przybywa na chrzest królewicza Władysława z gwoździem z krzyża Chrystusa. Skrzyneczka z bezcenną relikwią ginie, lecz niebawem cudownie się odnajduje. Król i królowa Zofia zapowiadają procesję. Zbigniew Oleśnicki i Jan Głowacz przewidują, że szlachta złoży hołd królewiczowi w zamian za nowe przywileje. Jadwiga nie pojawia się na chrzcie, jest bowiem posądzana o złe i
Wiosna 1425 roku. Mieszkańcy Krakowa składają hołd Jagielle, Zofii oraz ich synowi. Królewska para oczekuje też tego od szlachty. Oleśnicki żąda jednak więcej przywilejów dla panów. Zofia dowiaduje się, co łączyło Awdokię i Daniła. Z pomocą swoich rycerzy aranżuje ich spotkanie. Jadwiga nie ukrywa przekonania, że to ona powinna być następczynią tronu. Katarzyna Mężykowa ostrzega ją, że za takie złe myśli spotka ją kara. Przestraszona królewna rozpoczyna post. W drodze do Krakowa Femka i Honzik spotykają guślarza. Wypowiada on do kobiety tajemnicze słowa.
Kwiecień 1425. Mały królewicz Władysław jest chory. Awdokia rozrzuca sól wokół kołyski dziecka, by odpędzić złe moce. Jagiełło prosi o pomoc Stanisława Ciołka. Ten sprowadza na dwór młodego kanonika Adama Świnkę. Strasz sądzi, że służka królowej jest wiedźmą i rzuciła urok na dziecko. Jagiełło przygotowuje się do zjazdu szlachty w Brześciu Kujawskim. Oleśnicki marzy o tym, że po śmierci króla zostanie regentem. Lech przekonuje Bdzigosta, że jako król krakowskich złodziei wie, jak trudne jest życie władcy. Femka i Honzik wracają do Krakowa. Kobieta śni o Pietrku.
W Brześciu Kujawskim wszyscy czekają na królową Zofię. Jej orszak jednak myli drogę. Zjazd szlachty nie przebiega po myśli Jagiełły i Witolda. Oleśnicki szuka dla siebie poparcia i przygotowuje grunt pod regencję. Awdokia i Danił mają się ku sobie. Kobieta może trafić na stos. Głowacz szuka czegoś, co pomoże mu udowodnić, że kobieta uprawia czary. Królewna Jadwigi doskonale się czuje w towarzystwie Adama Świnki. Femka rozpacza po śmierci Pietrka. Bdzigost próbuje ją pocieszyć.
Czerwiec 1425. Jagiełło wycisza sprawę obrzędu dziadów, w którym uczestniczyły Zofia, Awdokia i Olga. Niespodziewanie królowa zaczyna rodzić. Femka wpada w depresję. Greta daje jej zioła nasenne i zabiera do Guślarza. Ten informuje rozpaczającą matkę, że niebawem w jej życiu pojawi się ktoś bliski. Głowacz chce kupić dom Femki. Ona jednak wierzy, że Pietrek wróci, i nie zamierza go sprzedawać. Jej decyzję popiera Honzik. Papież żąda od polskiego kleru daniny na rzecz wojny z husytami. Oleśnicki zwołuje zjazd biskupów w Łęczycy. Książęta Siemek, Trojden i Kazimierz namawiają biskupa płockiego Stanisława Pawłowskiego, aby nie ulegał namowom papieża. Mazowsze próbuje odłączyć się od Korony. Danił prosi królową o rękę swojej ukochanej. Oświadcza się też Awdokii, ale nie zostaje przyjęty.
Książęta mazowieccy odmawiają złożenia hołdu lennego Koronie. Jagiełło kara księżną Aleksandrę za zachowanie jej synów. W Płocku młodzi książęta Kazimierz i Trojden planują umieścić matkę w klasztorze. Awdokia przyjmuje oświadczyny Daniła, ale nie chce opuszczać królowej. Ostatecznie jednak decyduje się na ślub. Głowacz chce kupić dom Femki. Honzik obiecuje, że ją obroni. Pewnego dnia zauważa dwóch chłopców wędrujących z tobołkami. Nie wie, że to synowie rzeźnika, którzy uciekli z domu. Rozpoczyna się poszukiwanie. Głowacz sugeruje, że porwał ich husyta Honzik. Rusza na niego obława. Dzięki Grzymkowi i Samborowi udaje mu się znaleźć schronienie w zamtuzie.
Księżna Aleksandra błaga swojego syna Siemka, aby on i jego bracia ukorzyli się przed Jagiełłą. Władca przeprowadza z siostrzeńcem ostrą rozmowę. Stawia ultimatum. Strasz przekazuje Zdenkowi ważne informacje dla Luksemburczyka. Honzik nadal ukrywa się w zamtuzie, a Femka odnajduje dzieci rzeźnika u guślarza. Uciekły z domu, ponieważ były bite przez ojca. Katka, Kunegunda i Femka postanawiają wymierzyć rzeźnikowi karę za znęcanie się nad synami.
Grudzień 1425 roku. W drodze do Wilna Jagiełło i Zofia dowiadują się, że w Krakowie panuje zaraza. Królowa chce wracać, ale król postanawia kontynuować podróż, a mały Władysław zostaje przewieziony do Chęcin. Jadwiga pozostaje na zamku i planuje organizować pomoc dla mieszczan. Na wawelskim korytarzu przypadkowo dotyka zarażoną służącą. Niebawem w Krakowie zaczynają umierać ludzie, a klienci karczmy zostają zamknięci i objęci kwarantanną.
Rok 1426. W Krakowie wciąż panuje zaraza. Król i królowa przebywają w Wilnie, królewicz w Chęcinach, a królewna Jadwiga, która mogła zarazić się od chorej służącej, zamknięta jest w wawelskiej komnacie. Tylko Adam Świnka jej nie opuścił. W karczmie zaś trwa kwarantanna. Tymczasem Witold chce zawrzeć porozumienie z Krzyżakami i dostać od nich poparcie w czasie wyprawy na Ruś. Podczas polowania Jagiełło zostaje zaatakowany przez dzika. Jan z Czyżowa próbuje go bronić.
Jan z Czyżowa ratuje zaatakowanego przez dzika króla. Władysław wzywa Oleśnickiego i oświadcza, że Zofia będzie uczestniczyła we wszystkich naradach. Tymczasem na Mazowszu umiera książę Siemowit IV. Młodzi książęta postanawiają wspólnie sprawować władzę i planują wysłać matkę do klasztoru. Tymczasem Strasz powraca na Wawel i udaje przed Jadwigą bohatera walczącego z zarazą. Świnka dowiaduje się jednak od Ciołka, że to nieprawda. Niemira bierze od Grety zioła na miłowanie i podaje je garncarzowi Michałowi. Niestety, okazuje się, że były to zioła na mówienie prawdy. Mężczyzna pod ich wpływem konfliktuje się z mieszczanami, wyznaje miłość Grecie i poniża Niemirę.
Rok 1426. Zygmunt Luksemburski jest niezadowolony z wieści o kolejnym potomku polskiego króla. Barbara Cylejska podsuwa mu pomysł, aby oskarżyć polską królową o niemoralne postępowanie. Jagiełło pragnie tronu dla małego Władysława bez warunków narzucanych mu przez polskich panów. Oleśnicki wysyła skargę do papieża na Jagiełłę. Nie chce oddać władzy ani dochodów z diecezji lubelskiej. Pietrek, przybrany syn Femki i Zyndrama, powraca do Krakowa. Niczego jednak nie pamięta, nie wie nawet, kim jest. Hincza dowiaduje się od krawca, że musi spłacić długi swojego brata i zaczyna szukać pieniędzy. Niemira jest zła na Gretę, która sprawiła, że stała się pośmiewiskiem. Postanawia się zemścić, niszcząc jej stragan.
Maj 1426 roku. Zofia rodzi drugiego syna, Kazimierza. Chłopiec jest bardzo słaby, a Henryk Czech unika przedstawienia jego pełnego horoskopu. Jan Hincza przywozi na Wawel swego młodszego brata Jakuba, co wywołuje zachwyt u panien Szczukowskich. Jagiełło nie może porozumieć się w Łęczycy ze szlachtą, głównie z powodu konfliktu z biskupem Oleśnickim o przynależność ziemi lubelskiej do diecezji krakowskiej. Polscy panowie, podburzeni przez Oleśnickiego, niszczą dokument poprzedniej umowy z Brześcia. Tymczasem Strasz rozpoczyna realizację misji, mającej na celu podważenie ojcostwo Jagiełły. Zaleca się do Eliszki Szczukowskiej, wyciągając od niej różne informacje. Gdy Adam Świnka staje się wobec niego coraz bardziej podejrzliwy, rozpuszcza o nim kompromitującą plotkę. Mówi Mężykowej, że Świnka przechwala się, że królewna go miłuje. Królowa każe go odprawić. Pietrek wciąż nie wie, kim jest. Pamięta jednak, jak się czyta. Bdzigost opowiada mu różne historie z dzieciństwa.
Czerwiec 1426. Jagiełło szykuje się do rozprawy z siostrzeńcami - mazowieckimi książętami, którzy chcą oddać Mazowsze w lenno Zygmuntowi Luksemburskiemu. Drugi królewski syn Kazimierz jest bardzo słaby. Henryk Czech uchyla się od postawienia horoskopu. Jan Hincza musi spłacić długi zmarłego brata Henryka. Zofia wbrew radom matki Aleksandry Druckiej, chce finansowo pomóc Hinczy. Daje Oldze naszyjnik, aby ta go sprzedała. Zofia próbuje także wstawić się u męża za siostrą Marią, która nie chce wychodzić za mąż za mołdawskiego hospodara Eliasza. Matka i córka rozstają się poróżnione. Pokojowiec królewny Jadwigi oskarża Adama Świnkę o nieprzystojne zachowanie. Młody kanonik opuszcza Wawel, ale zapowiada zemstę na Straszu. Gromek demaskuje Niemirę. Niemira jest wściekła i namawia brata, aby wyrzucił Gromka z terminu. Pietrek powoli zaczyna sobie coś przypominać.
Lato 1426. Hincza chce odkupić od krakowskiego złotnika naszyjnik królowej. Niestety Strasz, który dowiaduje się o sprawie od Eliszki, wykupuje klejnoty. Zbigniew Oleśnicki zostaje wysłany do Płocka. Ma spróbować dogadać się z mazowieckimi książętami. Gromek chce ukarać Niemirę i udaje umarlaka. Bo to ona namówiła swego brata szewca Czesława, aby go wyrzucił z terminu. Niemira panicznie boi się, że duch Gromka będzie ją prześladować. Podróżujące na Litwę, do domu, Aleksandrę Drucką i Marię napadają zbójcy. Aleksandra Drucka ma zawał serca i umiera. Sambor zostaje ugodzony zatrutą strzałą.
Wrzesień 1426. Zofia jest zrozpaczona po śmierci matki i odsuwa od siebie najwierniejszego rycerza. Hincza i jego brat Jakub bez powodzenia próbują odzyskać naszyjnik królowej, który jest teraz w posiadaniu Strasza. Duch Gromka straszy Niemirę i każe jej przynieść zaległą zapłatę. Jakiś czas potem Niemira przychodzi do karczmy i widzi żywego Gromka. Dała się oszukać. Królewna Jadwiga tęskni za rozmowami z Adamem Świnką. Zaczyna się zastanawiać: czyżby Strasz kłamał? Mazowieccy książęta - Siemek, Kazimierz i Trojden jadą złożyć hołd lenny Jagielle. Zdenek, w imieniu węgierskiego króla, przywozi im prezenty i obietnice przywilejów. Siemek decyduje, że jadą do Sandomierza, do króla Władysława.
Podczas przesłuchania Zdenka Sambor i Grzymek dowiadują się, że na Wawelu działa szpieg. Witold odnosi zwycięstwo pod Pskowem. Księżna Julianna zaostrza jego apetyt na koronę. Zaczyna się karnawał. Mieszkańcy Krakowa podziwiają występy komediantów, a poprzebierani mieszczanie idą uliczkami w kolorowym korowodzie. Garncarz oświadcza się Grecie, a Olga namawia Zofię do zorganizowania na Wawelu zabawy karnawałowej. Radosną atmosferę przerywa zła wiadomość - mały Kazimierz jest bardzo chory.
Wiosna 1427 roku. Kazimierz, drugi syn Jagiełły i Zofii, umiera. Zygmunt Luksemburski i Wielki Mistrz Krzyżacki Russdorf (Tomasz Sobczak) knują spisek mający na celu osłabienie unii Polski z Litwą. Pietrek spotyka królewnę Jadwigę i zakochuje się w niej, nie zdając sobie sprawy, kim jest dziewczyna. Po ugodzeniu zatrutą strzałą Samborowi grozi amputacja ręki. Zdenek, szpieg Luksemburczyka, wpada w ręce krakowskiego kata. Strasz, na polecenie króla, wyrusza do Wilna, ale najpierw eliminuje Zdenka, który mógłby go zdemaskować.
Strasz dociera do Wilna i donosi Witoldowi, że Zofię łączy coś z Janem Hińczą. Hans Vochsee (Sebastian Badurek) informuje, że Zygmunt Luksemburski i zakon będą popierać starania Witolda o królewską koronę. Oleśnicki przekazuje królowi plotki z Wawelu, że królowa szukała rozrywek podczas jego nieobecności. Greta próbuje pomóc Samborowi, któremu grozi amputacja ręki. Musi jednak wiedzieć, czym zatruta była strzała, która go trafiła. Pietrek chce się spotkać z tajemniczą dziewczyną. Podczas rozmowy z przyjaciółką z dzieciństwa okazuje się, że nadal prawie niczego nie pamięta.
Wiosna 1427 roku. Jagiełło nie daje wiary plotkom o Zofii. Hińcza potwierdza, że królowa nie miała pojęcia o chorobie synka, gdy organizowała karnawałową zabawę. Król dowiaduje się od Jana z Czyżowa, że Wielki Książę Witold spiskuje za jego plecami i marzy o koronie. Trwa walka o uratowanie ręki Sambora. Grzymek, Honzik i Pietrek muszą się dowiedzieć, czym była zatruta strzała, która zraniła ich przyjaciela.
Wrzesień 1427 roku. W Wilnie trwa spór między Jagiełłą a Witoldem o koronę. Witold rzuca oskarżenie na Zofię, sugerując, że potomek królewskiej pary, Władysław, może nie być synem Jagiełły. Władca jest zaniepokojony tymi pogłoskami. Guślarz Krywe postanawia pomóc zmartwionemu królowi. Podaje mu kubek z magicznymi ziołami, które przenoszą go do innego świata. Tymczasem Zofia nie chce, aby dawna dwórka Granowskiej, Konstancja Koniecpolska, została opiekunką małego Władysława. Udaje się uratować rękę Sambora, ale nie wiadomo, czy będzie sprawna. Lech ma zniszczone buty. Chcąc zaoszczędzić, postanawia zamówić nowe u Gromka, partacza, który nie jest członkiem cechu.
Jesień 1427 roku. Jagiełło wciąż nie potrafi sobie poradzić z plotkami o niewierności swojej żony. Po zażyciu magicznych ziół od guślarza Krywego zapada w narkotyczny sen. Spotyka w nim Elżbietę Granowską i otrzymuje odpowiedź na dręczące go pytanie - synowie Zofii są jego potomkami. Niebawem Witold pokazuje mu naszyjnik, który miał pomóc Hińczy w spłaceniu długu. Na Wawel przybywa Jan z Czyżowa, który ma sprowadzić na Litwę panny Szczukowskie, Kachnę i Eliszkę, oraz ochmistrza Malskiego. Strasz ujawnia Jadwidze, że chodzi o śledztwo dotyczące niemoralnego zachowania królowej. Niemira odkrywa, że buty noszone przez Lecha zostały wykonane przez partacza. Nie ma wątpliwości, że jest nim Gromek.
Władysław wydaje rozkaz przewiezienia dwórek królowej Kachny i Eliszki Szczukowskich oraz jej ochmistrza Wojciecha Malskiego do Wilna. Mają zostać przesłuchani w związku z domniemanym niemoralnym postępowaniem Zofii. Eliszka obciąża królową swoimi zeznaniami. W obawie przed torturami mówi to, czego oczekuje od niej przesłuchujący ją książę Witold. Jan z Czyżowa aresztuje Hińczę w wawelskich ogrodach na oczach królowej. Zofia dowiaduje się, o co jest oskarżana i walczy o swoje dobre imię. Niemira i jej brat szewc Czesław posądzają Gromka o partactwo, czyli pracowanie poza cechem. Chłopak ma zostać ukarany chłostą i wygnany z Krakowa. Bdzigost i Kunegunda namawiają Lecha, aby poprosił Niemirę o wycofanie oskarżenia.
29 listopada 1427 roku. Świdrygiełło podłamuje Jagiełłę informacjami o przedślubnym romansie Hińczy i Zofii. Jan jest przesłuchiwany przez Głowacza w wawelskim lochu, podczas gdy Jagiełło rozmawia z Semenem Holszańskim i siostrą królowej Wasylisą. Zofia przekonuje księżną Aleksandrę Mazowiecką i Oleśnickiego o swojej niewinności. Królowa zaczyna przedwcześnie rodzić. Tymczasem Pietrek stopniowo odzyskuje pamięć. Prosi Oleśnickiego o pracę na Wawelu. Czesław przyłapuje Niemirę i Lecha na sianie. Gromek zyskuje szansę na awans w szewskiej hierarchii, pod warunkiem, że ożeni się z Niemirą.
Księżna Aleksandra i biskup Oleśnicki przybywają do Wilna z radosną nowiną - królowa urodziła syna. Jagiełło nakazuje Henrykowi Czechowi postawić dziecku horoskop. Trwa proces Zofii, królowa martwi się o siebie i swoich synów. Książę Witold zmienia zdanie i namawia Jagiełłę do zrezygnowania z dalszego postępowania. Szewc jak najszybciej chce wydać swoją siostrę Niemirę za Gromka. Zawisza rekrutuje ochotników do udziału w krucjacie tureckiej. Namawia Sambora i Grzymka. Pietrek również chce się przyłączyć. Rozmowę podsłuchuje Adam Świnka, który planuje napisać poemat o dzielnym rycerzu z Garbowa.
Władysław żąda, aby Zofia zapewniła, że nie popełniła niemoralnego czynu. Królowa składa przysięgę przed krucyfiksem, a Konstancja Koniecpolska wraz z pięcioma matronami zaświadczają o jej niewinności. Siostry Szczukowskie, Kachna i Eliszka, informują króla, że Hińcza zawsze zwracał szczególną uwagę na królową. Jagiełło wydaje rozkaz zwolnienia wszystkich szlachciców podejrzanych o romanse z królową, z wyjątkiem Hińczy, który ma zostać uwięziony w lochu w Chęcinach. Tymczasem Gromek przyłapuje Lecha i Niemirę na figlach.
Przyjaciele Hińczy, udając zbójów, odbijają go w drodze do twierdzy w Chęcinach. Na ich trop wpada Jan z Czyżowa. Zofia i Jadwiga zawiązują sojusz, a królowa postanawia poszukać pasierbicy męża. Przebywający w Wilnie Jagiełło dowiaduje się, że jego zbrojni przejęli list Witolda do Krzyżaków, w którym ten obiecuje im korzystny arbitraż w sprawie granicy z Polską w zamian za poparcie w kwestii korony. Pietrek postanawia wyruszyć z Zawiszą i Samborem na Turków.
Hińcza przebywa w lochu na zamku w Chęcinach. Jan z Czyżowa obiecuje, że wstawi się za nim u króla. Zofia zaczyna szukać Jadwidze męża. Jagiełło wybacza Witoldowi jego układy z Krzyżakami i zgadza się na jego starania o koronę. Dowiaduje się też, że to Strasz donosił na królową. Lech sugeruje Niemirze, że rozwiązaniem ich problemu byłby jej ślub z bogatym starcem. Zygmunt Luksemburski i Barbara Cylejska zamierzają skłócić Witolda nie tylko z Jagiełłą, ale także z papieżem. Adam Świnka odkrywa, że Strasz jest szpiegiem Luksemburczyka.
Wiosna 1428 roku. Niemira postanawia wydać się bogato za mąż. Jej wybrankiem zostaje sędziwy bednarz. Król wraca na Wawel. Jan z Czyżowa wstawia się u niego za Hińczą, a Adam Świnka demaskuje Strasza. Po rozmowie z tym drugim władca uświadamia sobie, że oskarżenie Zofii o złe prowadzenie było elementem intrygi Zygmunta Luksemburskiego. Chce błagać żonę o wybaczenie.
Władysław i Zofia próbują odbudować swoje małżeństwo, ale wciąż cieniem kładą się na nie ostatnie wydarzenia. Król oskarżył przecież żonę o zdradę. W mieście rozpoczynają się procesje pasyjne. W związku ze zbliżającą się Wielkanocą Jagiełło postanawia ulżyć przebywającemu w więzieniu w Chęcinach Hinczy. Wysyła tam Jana z Czyżowa i medyka Hiszpana. Strasz, aby nie trafić w ręce kata, zgadza się zostać polskim szpiegiem w Budzie. Niemira zaręcza się z Sobiesławem (Marek Siudym). Po przemyśleniach obawia się jednak związać ze starcem.
Czerwiec 1428 roku. Zawisza, Pietrek i Sambor walczą z Turkami pod Golubacem. Zygmunt Luksemburski ucieka z pola bitwy. Zawisza ginie, broniąc Pietrka. Zofia dowiaduje się, że Jagiełło nakazał poprawić warunki, w jakich Hińcza przebywa w lochach chęcińskich. Wraz z Jadwigą organizują odczyt "Pieśni o Rolandzie", który przełożył i przeczyta Adam Świnka. Niemira i Sobiesław są już po ślubie. W noc poślubną panna młoda usypia swojego męża ziołami.
Latem 1428 roku do króla Jagiełły przybywa poseł węgierski z wieścią o klęsce wojsk Zygmunta oraz zaginięciu Zawiszy. Król wzywa Grzymka, aby wraz z Mszczujem odnaleźli Zawiszę i polskich jeńców, a następnie wykupili ich z tureckiej niewoli. Pietrek i Sambor dowiadują się, że niedługo mają być zabici. Niemira szuka sposobu na swojego jurnego męża Sobiesława. Zioła Grety nie przyniosły efektu, więc zwraca się o pomoc do Medyka Hiszpana, który zaleca długie spacery. Jan z Czyżowa, aby uniknąć zauroczenia Olgą, prosi króla o zgodę na wyjazd na wojnę.
Wojska Witolda utknęły w bagnach pod Nowogrodem. Jan z Czyżowa buduje drewniane pomosty, umożliwiając im wyjście z trudnej sytuacji. Jednak Moniwid zostaje ciężko ranny. Umierając, ostrzega Witolda, że korona może przynieść mu nieszczęście. Wojciech Jastrzębiec wraca z Rzymu z wiadomością od papieża - nie ma zgody na koronację Witolda. Jadwigaczuje się coraz gorzej i mdleje w ramionach Adama Świnki. Niemira i Lech zostają przyłapani "na gorącym uczynku" przez Sobiesława. Przerażona kobieta zamyka męża w schowku i planuje z Lechem ucieczkę. Najpierw jednak chcą znaleźć pieniądze i kosztowności.
Zofia jest rozczarowana, że nie może udać się na zjazd do Łucka. Władysław zostawia ją jednak na Wawelu, powierzając jej królewskie obowiązki. Wkrótce w otoczeniu władczyni pojawia się nowa dwórka - Dorota z Rytwian (Monika Cieciora). Tymczasem Mszczuj i Grzymek, przybywają do tureckiego obozu z okupem za polskich jeńców. Dowiadują się tam o śmierci Zawiszy, a Turcy odmawiają uwolnienia przetrzymywanych. Niemira i Lech, przygotowując się do wyjazdu z Krakowa, poszukują skarbów i pieniędzy. Ich plany ucieczki komplikuje jednak Niemira, która wypuszcza Sobiesława z komory. Jadwiga zmaga się z bezsennością. Nocą wraz z ojcem w wawelskim ogrodzie słuchają śpiewu słowika. Oboje czują się samotni.
Styczeń 1429 roku. Jagiełło, Zygmunt i Witold spotykają się w Łucku na zjeździe monarchów, aby omówić obronę przed Turkami, kwestie husyckie oraz szanse Witolda na koronę. Oleśnicki przedstawia stanowisko polskich panów, którzy sprzeciwiają się koronacji. Zofia próbuje sprawować władzę, lecz Głowacz jej w tym przeszkadza. Wcześniej jednak zachowuje się niestosownie wobec Doroty z Rytwian. Grzymek, Sambor i Pietrek wracają do Krakowa ze zbroją Zawiszy, a krakowianie oddają hołd wielkiemu rycerzowi. Na Wawelu również go godnie żegnają. Szczęśliwa Femka wita syna, podczas gdy Honzik topi smutki w karczmie. Pietrek sprzeciwia się ślubowi matki. Sobiesław mści się na Niemirze, uprzykrzając jej codzienne życie, a Lecha oskarża o kradzież rękawiczek.
Styczeń 1429 roku. Jagiełło i Witold poróżnieni rozstają się w Łucku. Strasz informuje polskiego króla, że Zygmunt Luksemburski planuje koronować Witolda, nawet wbrew woli papieża. Tymczasem królewna Jadwiga czuje się lepiej i ma ochotę na bułeczki. Przygotowuje je Hynek. Jego zaniepokojenie wzbudza mąka, której używa. Sobiesław również ma ochotę na bułeczki, ale nie pozwala swojej żonie zjeść ani jednej. Po pewnym czasie zaczyna się dziwnie zachowywać. W Krakowie panuje szaleństwo tańca św. Wita, dla Sobiesława kończy się ono tragicznie. Inkwizytor widzi w tym działanie diabła, natomiast medyk Hiszpan podejrzewa zatrucie sporyszem. Przyczyną pląsawicy prawdopodobnie jest zakażone sporyszem zboże z młyna Agaty. Okazuje się, że trzy worki wykonanej z niego tej mąki trafiły na Wawel...
Zofia obawia się o życie Władysława. Szczęśliwie okazuje się, że Hynek upiekł bułki z dobrej mąki. Królewna Jadwiga ponownie jest chora. Jagiełło zabiera Zofię na obrady rady królewskiej, gdzie, wbrew zwyczajom, królowa zabiera głos. Wywołuje to oburzenie Oleśnickiego. Tymczasem Zygmunt Luksemburski planuje wysłanie korony do Witolda. Aby rycerze Jagiełły jej po drodze nie przejęli, wysyła dwa poselstwa oraz swoją kochankę Petrę, która ma szpiegować na Wawelu. Strasz wyciąga od żebraka-szpiega informację, że korona dla Witolda będzie przewożona w beczce z winem.
Wiosna 1429 roku. Jagiełło wysyła rycerzy z misją odzyskania korony dla Witolda, którą Zygmunt Luksemburczyk ukrył w jednym z trzech transportów. Zofia pisze do Julianny list, w którym prosi, aby Witold nie przyjmował korony. Księżna postanawia przekonać do tego męża. Henryk Czech jest bezradny wobec niemocy Jadwigi. Oleśnicki jest niezadowolony z wpływu Czecha na Jagiełłę. Femka i Honzik zaręczają się. Garncarz Michał, by zdobyć Gretę symuluje chorobę.
Na Wawel przybywa kochanka i szpieg Zygmunta Luksemburskiego, Petra. Grzymek i Mszczuj odnajdują i zabierają koronę dla Witolda. Królewna Jadwiga czuje się lepiej dzięki specyfikom Medyka Hiszpana. Oleśnicki odkrywa, że Henryk Czech czyta pisma Jana Husa i donosi na niego inkwizycji. Wdowa Niemira obnosi się z bogactwem. Lech i Sławoj planują przejęcie zamtuza. Potrzebują do tego pieniędzy Niemiry.
Zygmunt Luksemburski jest wściekły, że Polacy zabrali koronę dla Witolda. Po donosie Zbigniewa Oleśnickiego Henryk Czech zostaje oskarżony o herezję. Władysław nie zamierza opuścić przyjaciela w potrzebie. Tymczasem królewna Jadwiga przeczuwa, że jej dni są policzone. Jakub z Rogowa zadłuża się u Wierzynka. Kupuje prezent dla Doroty z Rytwian - kosztowne rękawiczki. Ona jednak jest zainteresowana żonatym Mszczujem. Greta i Garncarz godzą się. Michał zauważa jednak na ulicy pewną kobietę i zaczyna się dziwnie zachowywać.
W Krakowie trwa proces Henryka Czecha, oskarżonego o czary i sprzyjanie husytom. Oleśnicki i Głowacz sprowadzają świadków. Król, świadomy, że nie zdoła obronić medyka, negocjuje z Oleśnickim złagodzenie kary. Biskup proponuje nowe przywileje dla szlachty. W rezultacie Czech nie zostanie stracony, lecz zesłany do klasztoru w Koprzywnicy. Honzik, który pada ofiarą prześladowań husytów, opuszcza Kraków razem z Femką. Jan z Czyżowa przywozi wieści z Chęcin, że Hińcza jest umierający. Jagiełło zgadza się na jego uwolnienie. Garncarz i Greta w końcu dają na zapowiedzi. Niespodziewanie wpadają na Bognę, żonę mężczyzny.
Marzec 1430 roku. Hińcza jest bardzo słaby. Medyk Hiszpan sugeruje wezwanie księdza. W Jedlni rozpoczęły się obrady króla z polskimi panami. Jagiełło potwierdza przywileje szlachty, która zgadza się, aby Władysław (Kacper Koter-Nastaga) odziedziczył tron po ojcu. Schorowany Witold, który pragnął zostać królem, przeżywa niepowodzenie. Księżna Julianna obawia się o swój los. Świdrygiełło i jego bezwzględna żona Anna planują przejęcie władzy na Litwie. Garncarz próbuje pojednać się z Gretą, ale jego żona, Bogna (Izabela Bujniewicz), nie zamierza rezygnować z męża i wracać do Biecza.
Wiosna 1430 roku. Zofia odwiedza ciężko chorego Hińczę. Na Wawel przybywa księżna mazowiecka Aleksandra. Jagiełło osiąga porozumienie z Oleśnickim. Wielki Książę Litewski ma otrzymać koronę od polskiego króla, a towarzyszyć mu będzie księżna Aleksandra. Mający długi Jakub z Rogowa podsłuchuje rozmowę Lecha i Sławoja o niepilnowanych skarbach jasnogórskich. Osłabiony Witold czeka na swój wielki dzień. Świdrygiełło i Anna oczekują jego śmierci.
Wiosna 1430 roku. Jagiełło udaje się na Litwę, gdzie zgadza się na koronację Witolda. Towarzyszą mu Aleksandra i Oleśnicki. Hińcza wraca z więzienia w Chęcinach, ale jest bardzo osłabiony. Po wizycie Zofii, Jan niespodziewanie odzyskuje siły. Jakub z Rogowa wyrusza do klasztoru na Jasnej Górze, aby zdobyć skarb, jednak Lech i Sławoj, którzy mieli mu towarzyszyć, wycofują się. Petra, węgierski szpieg, odkrywa, że Strasz również jest szpiegiem i otrzymuje zlecenie jego zabicia. W Krakowie żona garncarza Michała, Bogna, zaczyna się rządzić. Kiedy mężczyzna się temu sprzeciwia, zostaje uderzony dzbankiem w głowę.
W Wilnie trwają przygotowania do koronacji księcia Witolda, który z dnia na dzień jest coraz słabszy. Świdrygiełło i księżna Anna nie mogą doczekać się jego śmierci. Przed śmiercią Witold przekazuje jednak władzę na Litwie Jagielle. Ojcowie Paulini przywożą na Wawel uszkodzony obraz Matki Boskiej, a Zofia obiecuje czuwać nad jego renowacją. Jakub spłaca część długu u Wierzynka zrabowanym klejnotem i daje swojej wybrance, Dorocie z Rytwian, piękny naszyjnik z pereł. Gdy staje przed obrazem okaleczonej Matki Boskiej, ma wyrzuty sumienia. Hińcza odkrywa w skrytce Jakuba zrabowane kosztowności i wota. Jest przerażony czynem brata.
Umiera Wielki Książe Litewski Witold, w Wilnie trwa jego pogrzeb. Jagiełło proponuje Świdrygielle namiestnictwo Litwy. Ten jednak jest zawiedziony i nie przyjmuje oferty. Oczekiwał bowiem wielkoksiążęcego tronu. Zaczyna pertraktować z Wielkim Mistrzem Krzyżackim Russdorfem. Zakon poprze litewskiego księcia. Tymczasem na Wawelu panuje poruszenie. Na odnowionym obrazie Matki Boskiej Częstochowskiej znów pojawiły się szramy po mieczu. Zofia postanawia je tam pozostawić. Jakub ma wyrzuty sumienia. W obawie przed karą boską chce zwrócić zrabowane klejnoty, ale Wierzynek nasyła na niego straże.
Władysław przebywa w areszcie domowym w wileńskim zamku. Aby odzyskać wolność, musi spełnić warunek - Świdrygiełło ma zostać Wielkim Księciem Litwy, a w przyszłości królem. Szafraniec przekazuje listy do Krakowa dwóm kurierom. Jeden z nich przejmują ludzie Świdrygiełły. W otoczeniu królowej panuje wzburzenie - Jakub dopuścił się świętokradztwa i trafił do lochu. Jan Hińcza obiecuje mu pomóc. Oleśnicki i Głowacz, bez wiedzy króla, podejmują decyzje dotyczące Podola. Polacy mają odbierać zamki litewskim załogom. Petra, szpieg Luksemburczyka, otrzymuje rozkaz zabicia Strasza. Próbuje to zrobić, ale pokojowiec królewny Jadwigi przeżywa.
Na Wawel docierają wieści o uwięzieniu króla Władysława przez Świdrygiełłę. Zofia przygotowuje odsiecz, jednak biskup Oleśnicki stawia weto i zaleca podjęcie działań dyplomatycznych. Królowa zwołuje zaufanych rycerzy - Hińczę, Spytka, Jana z Czyżowa i Sambora - aby udali się do Wilna i oswobodzili króla. Sama natomiast podyktuje list do papieża. Jagiełło negocjuje ze Świdrygiełłą swoje uwolnienie. Gdy jednak dociera wiadomość, że Polacy zajmują zamki na Podolu, wściekły książę zrywa rozmowy. Niemira odmawia Lechowi pieniędzy, które ten chciał zainwestować w dom publiczny. Sławoj, rozczarowany niepowodzeniem w interesie, donosi rajcom, że wdowa po bednarzu stroi się niczym szlachcianka.
Jagiełło wciąż jest więziony przez Świdrygiełłę w wileńskim zamku. Królowa Zofia bezskutecznie stara się przekonać panów do zbrojnego odbicia króla. Oleśnicki i Głowacz wolą działać dyplomatycznie, co w praktyce oznacza brak konkretnych działań w celu uwolnienia władcy. Danił namawia litewskiego księcia do odwiedzenia Guślarza Krywe, który ostrzega Świdrygiełłę, że przelanie braterskiej krwi rozgniewa bogów i sprowadzi karę. Ten postanawia zatem uwolnić polskiego króla. Niemira zostaje oskarżona o łamanie prawa i postawiona przed sądem grodzkim. Musi zapłacić wysoką karę.
Uwolniony Jagiełło wraca z Litwy do Polski. Zofia wraz z synami, Władysławem i Kazimierzem, wyjeżdżają mu na spotkanie. Wspólnie spędzają czas w Lubaczowie i Lublinie. Hińcza prosi króla o miłosierdzie dla swojego brata Jakuba, który okradł klasztor na Jasnej Górze. Jagiełło zgadza się wypuścić go z lochu. Niebawem król wysyła biskupa Ciołka do Wilna z trudnym zadaniem spacyfikowania samozwańczych zapędów Świdrygiełły. Tymczasem ten zawiera pakt przeciwko Polsce z Wielkim Mistrzem Krzyżackim Paulem von Russdorfem. Strasz żyje w ciągłym strachu, obawiając się o swoje życie. Tymczasem zdrowie królewny Jadwigi pogarsza się.
Królewnie Jadwidze ponownie śni się zmarła matka. Dziewczyna przeczuwa własną śmierć. Strasz, dawniej szpieg Luksemburczyka na wawelskim dworze, obecnie podwójny agent, domaga się ochrony. Zofia przypomina królowi, że zdrajca nie został jeszcze ukarany. Jagiełło obiecuje postawienie go przed królewskim sądem. Tymczasem biskup Stanisław Ciołek, działa w imieniu Jagiełły w Wilnie, ale Świdrygiełło wyśmiewa żądania brata. Danił informuje polskiego króla o tajnym przymierzu Świdrygiełły z zakonem. Jakub z Rogowa, jako pokutę za okradzenie klasztoru na Jasnej Górze, wyjeżdża na wojnę. Jan Hińcza przekazuje mu zbroję ojca.
Jadwiga jest coraz słabsza. Medycy nie potrafią jej pomóc. Biskup Oleśnicki sugeruje, że może ktoś podtruwa królewnę. Zakon krzyżacki napada na Polskę. Wojska Jagiełły odbijają z rąk Litwinów grody na Podolu. Podczas oblężenia Łucka ginie Jakub z Rogowa. W Krakowie pojawia się Jagna, córka Nieradki i wnuczka Lecha. Tymczasem Jagiełło chce zawrzeć rozejm ze Świdrygiełłą, by następnie ruszyć na zakon. Biskup Ciołek informuje króla, że do Krakowa, na zmierzała delegacja husyckich uczonych, ale biskup Oleśnicki kazał ich zawrócić. Zofia jest tym oburzona. Wieczorem Jagiełło udaje się z córką do ogrodu, gdzie słuchają śpiewu słowika. Król informuje, że musi wyjechać na rozmowy ze Świdrygiełłą. Jadwiga obiecuje, że na niego poczeka.
Po podpisaniu rozejmu ze Świdrygiełłą Władysław wraca do Krakowa. Na Wawelu sprzecza się z Oleśnickim o dysponowanie dobrami kościelnymi w ramach pomocy mieszkańcom ziem spustoszonych przez Krzyżaków. Niemira przyjmuje do swojego domu Jagnę, ale stawia warunek - Lech ma uczciwie pracować. Wśród służby rozchodzi się plotka o tym, że Zofia otruła Jadwigę. Królewna słucha opowieści Adama Świnki o Joannie d'Arc. Gdy Katarzyna Mężykowa na chwile wychodzi, królewna i młody kanonik wyznają sobie miłość i całują się. Przy łożu umierającej córki czuwają także Jagiełło, Zofia, Jan Szafraniec.
Na Wawelu trwa żałoba po śmierci królewny Jadwigi. Niebawem zjawia się poselstwo z Cypru. Tymczasem krążą plotki, że królowa otruła Jadwigę. Jagiełło zarządza śledztwo, ale nie udaje się odnaleźć winnych. Oleśnicki sugeruje, że Zofia powinna oczyścić się przysięgą. Złotnik przyłapuje żonę z Dziersławem, stryjecznym wnukiem arcybiskupa Jastrzębca. Ten niespodziewanie zjawia się na Wawelu. Czeka na niego kariera duchownego.
Jagiełło oczekuje spotkania ze Świdrygiełłą. Chce się z nim pogodzić i doprowadzić do zerwania sojuszu brata z zakonem. Aleksandra Mazowiecka i Piotr Szafraniec udali się w tej sprawie do Brześcia. Intrygi komtura von Lansee i Hansa Vosche krzyżują im jednak plany. Świdrygiełło zaczyna wierzyć, że królewski brat szykuje na niego zamach. Zofia martwi się o Adama Świnkę, który po śmierci Jadwigi wpadł w depresję. Tymczasem stryjeczny wnuk arcybiskupa Jastrzębca, Dziersław, zjawia się na zamku. Ma przynieść ważną księgę z miejskiej kancelarii, ale zostawia ją u... kochanki. Jego siostra Dorota udaje się do złotnika i odbiera od jego żony przedmiot.
Jagiełło jest zmęczony życiem, podupadł na zdrowiu, a przyszłość korony napawa go niepokojem. Tymczasem Świdrygiełło całkowicie przestaje się z nim liczyć i nawiązuje sojusz z Krzyżakami. Księżna Anna próbuje przekonać męża, aby pogodził się z Jagiełłą i polskimi panami, co po śmierci brata umożliwi mu sięgnięcie po polską koronę. Królowa zmaga się z pchłami, a ochmistrz Malski zleca służkom intensywne pranie i czyszczenie wszystkiego. Arcybiskup Jastrzębiec wspiera Dziersława w jego dworskiej karierze. Okazuje się, że młodzieniec jest znakomitym dyplomatą. Zdobywa zaufanie nie tylko króla, ale i biskupa Oleśnickiego, co zapewnia mu posadę w królewskiej kancelarii. W Krakowie Lech planuje mieszczańską przyszłość wnuczki, podczas gdy Jagna chce pójść w ślady dziadka.
Na Wawel dociera wiadomość o zerwaniu przez Świdrygiełłę unii polsko-litewskiej. Oleśnicki proponuje odebranie mu władzy siłą i osadzenie na tronie brata księcia Witolda, Zygmunta Kiejstutowicza. Okazuje się również, że Świdrygiełło uwięził siostrę królowej Wasylisę. Przyspiesza to decyzję o wysłaniu Jana z Czyżowa i Jana Hińczy do Wilna w celu namawiania bojarów do buntu. Jednocześnie król postanawia zawiązać sojusz z husytami, czemu sprzeciwia się biskup Oleśnicki. Awdokia popędza służki i marzy o stanowisku ochmistrzyni. To obejmuje jednak żona kucharza, Katarzyna Karska. Gromek próbuje przekonać Niemirę, że jej brat powinien wyzwolić go na mistrza, co pozwoliłoby mu poślubić Jagnę, a Niemira uwolniłaby się od irytującej ją dziewczyny. Tymczasem Jagna, żeby zaimponować Sławojowi, popisuje się swoimi umiejętnościami kieszonkowca. Kradnie mieszczce Jolancie spinkę do włosów. Wówczas Gromek odkrywa, czym zajmuje się dziewczyna, która mu się podoba.
Na zaproszenie Jagiełły do Krakowa przybywają husyci - Jan Capek i Honzik. Eskortuje ich Grzymek. Biskup Oleśnicki, chcąc uniemożliwić wjazd czeskiej delegacji do miasta, nakazuje bić na trwogę i zamknąć bramy. Mieszczanie są przekonani, że do murów miejskich zbliża się wroga armia. Zofia i arcybiskup Jastrzębiec udają się do bram, ale Czechów już tam nie ma. Królowa wysyła Spytka, by spróbował ich zawrócić. Rycerz namawia gości, aby rozbili obóz na trakcie i poczekali na króla. Jagiełło podpisuje z nimi pakt poza Krakowem. Wściekły Oleśnicki nakłada na mieszczan interdykt, czyli zakaz odprawiania obrzędów religijnych i przyjmowania sakramentów. Tymczasem w Wilnie Świdrygiełło, którego żona Anna jest w ciąży, nie posiada się z radości. W mieście z kolei trwa przygotowanie do przejęcia władzy przez Zygmunta Kiejstutowicza. Nie jest to łatwe zadanie, ponieważ sam Zygmunt nie jest przekonany do tego planu.
Jagiełło domaga się od Oleśnickiego zniesienia interdyktu, ale biskup nie zamierza ustąpić. Piotr i Jan Szafrańcowie planują porwanie duchownego. Obawiając się królewskiego gniewu, Oleśnicki za radą swego brata Głowacza, ukrywa się w klasztorze dominikanów. Jego sekretarz Jan Długosz w ostatniej chwili ostrzega biskupa, dzięki czemu unika on schwytania przez rycerzy wysłanych przez Szafrańców. Dziersław z Rytwian wdaje się w spór ze Spytkiem, ale zamiast walczyć, ruszają na pomoc tonącej chłopce. Królowa Zofia niepokoi się o swoją więzioną siostrę Wasylisę i jej synów. Tymczasem król przygotowuje się do zbrojnej interwencji na Litwie.
Sierpień 1432 roku. Podczas kazania Oleśnicki porównuje się do św. Stanisława. Król, nieświadomy spisku Szafrańców, nie rozumie pełnego pasji wystąpienia. Prawda jednak wychodzi na jaw, a Jagiełło wzywa do siebie Piotra i Jana, żądając wyjaśnień. Zamiast jednak ich ukarać, wysyła ich do Wilna. W kobiecym skrzydle zamku, nowa ochmistrzyni Katarzyna Karska wprowadza swoje porządki. Służka Hanka, znana z niechęci do mycia się, traci swój warkocz. Jagiełło jest świadomy konieczności zrzucenia Świdrygiełły z litewskiego tronu, ale obawia się, że będzie musiał zabić swojego brata. Prawosławni bojarzy zgodzą się na udział w spisku tylko pod warunkiem zrównania ich praw z polską szlachtą. Jan z Czyżowa, bez wiedzy króla, przystaje na żądania litewskich możnych. W Krakowie rośnie liczba kradzieży. Bdzigost odkrywa, że złodziejem jest Jagna. Dziewczyna obiecuje mu, że skończy z tym procederem i zwróci łupy.
Rok 1432. Zamach polskich rycerzy i litewskich bojarów na Świdrygiełłę kończy się niepowodzeniem. Ranny książę ucieka do Oleska, podczas gdy ciężarna księżna Anna zostaje pojmana. Jagiełło i królowa Zofia udają się do Koprzywnicy na spotkanie z Henrykiem Czechem, Proszą go o postawienie horoskopu. Czech oznajmia, że to sprzyjający czas na walkę ze Świdrygiełłą. Królowa dowiaduje się również od astrologa, że Jagiełło nie ma już wiele życia przed sobą. Tymczasem na Wawelu w łożu królowej znajduje się martwy szczur. Awdokia odkrywa, że Hanka podrzuciła zwierzę, chcąc zemścić się na ochmistrzyni Karskiej. Bogna zmusza rajcę Wierzynka do zorganizowania nalotu na krakowskich łotrzyków, by odzyskać skradzione krakowianom przedmioty. Strażnicy znajdują u Lecha broszkę i worek z innymi łupami.
Świdrygiełło, który został ranny podczas zamachu, planuje zemstę. W Wilnie Zygmunt Kiejstutowicz więzi ciężarną księżną Annę. Danił powraca do Świdrygiełły, aby kontynuować swoje działania szpiegowskie. Na Wawel przybywa księżna Wasylisa. Pod okiem Konstancji synowie księżnej i królewicze bawią się w chowanego. Niespodziewanie mały Kazimierz znika. Odnajduje go Hanka, której zostaje przebaczone wcześniejsze naganne postępowanie. Lech bierze na siebie winę wnuczki, ale Jagna, pełna wyrzutów sumienia, postanawia się przyznać. Oboje trafiają do krakowskiego lochu, gdzie czekają na wyrok.
Świdrygiełło planuje zaatakować Wilno, aby zdobyć stolicę, obalić Zygmunta Kiejstutowicza i uwolnić swoją ciężarną żonę Annę. Jagiełło postanawia rozpocząć wojnę z Zakonem, aby uniemożliwić Krzyżakom i Świdrygielle połączenie sił. Księżna Wasylisa zamierza wrócić na Litwę z synami, ale Zofia odwodzi ją od tego planu. Awdokia martwi się o Daniła, który, będąc szpiegiem Jagiełły został schwytany przez Świdrygiełłę. Skazani za kradzieże Lech i Jagna czekają w lochu na wykonanie wyroku. Garncarz Michał próbuje przekonać Bognę do odwołania oskarżenia. Arcybiskup Jastrzębiec postanawia ukryć swoje zgromadzone przez lata skarby, a jego stryjeczny wnuk Dziersław obiecuje mu pomoc.
Świdrygiełło pragnie zemsty. W Wilnie dochodzi do nieudanej próby odbicia ciężarnej Anny. Sedebor ucieka, porzucając rodzącą księżną. Jagiełło przygotowuje się do wojny z Krzyżakami. Jan Szafraniec i Stanisław Ciołek wyruszają z misją do Malborka, aby w imieniu polskiego władcy zażądać zwrotu Pomorza Gdańskiego i Inflant. Wielki mistrz von Russdorf uważa, że to blef starego króla. Zofia błaga Władysława, aby nie jechał na wojnę. Tymczasem Lech ma stracić prawą rękę, a Jagnę czeka publiczna chłosta. Cała nadzieja w Bognie, żonie Garncarza, ale kobieta zwleka z podjęciem działań.
Von Lansee w imieniu Krzyżaków prosi o rozejm. Jan Szafraniec zamierza odzyskać Pomorze, ale zaczyna chorować. Wkrótce umiera. Na Wawel dociera wiadomość o tym, że papież koronował Zygmunta (Wojan Trocki) na cesarza Niemiec. W tej sytuacji Jagiełło postanawia wstrzymać działania wojenne. Awdokia i Wasylisa odprawiają gusła w intencji swoich mężów, co wywołuje spore zamieszanie. Jagna i Lech odzyskują wolność po tym, jak Bogna wycofuje się ze swoich oskarżeń. Hynek pomaga bratu zdobyć względy złodziejki.
Lato 1433 roku. Spytek i Semen Holszański muszą przewieźć z Wilna do Krakowa księżną Annę Twerską i Korygiełłę. Małemu księciu grozi jednak duże niebezpieczeństwo, ponieważ wielu litewskich bojarów pożąda jego śmierci. Świdrygiełło każe Daniłowi udać się do Wilna i porwać żonę i syna. Armia polsko-czeska świetnie sobie radzi w walkach z Zakonem. Jan Hincza obwieszcza Jagielle, że Jan Szafrańca poniósł śmierć. Zmieniająca się po koronacji Zygmunta Luksemburskiego sytuacja polityczna skłania Jegiełłę do zawarcia rozejmu z nieprzyjacielem. Arcybiskup Jastrzębiec z pomocą stryjecznego wnuczka Dziersława zamierza ukryć swój skarb.
Spytek, księżna Anna i malutki Korygiełło udają się do Krakowa. W drodze omal nie wpadają w ręce bojarów. Z pomocą przybywa im guślarz Krywe. Świdrygiełło dowiaduje się o zaginięciu Anny. Oszalały z gniewu poprzysięga zemstę. Na Wawelu zjawia się zdetronizowany mołdawski hospodar Eliasz z żoną Marią. Jagiełło nazywa przybysza zdrajcą i zamyka małżonków w areszcie domowym. Zofia nie ma pojęcia, że Eliasz znęca się nad Marią. Na dwór królewski przybywa także Petra, szpieg Luksemburczyka. Hynek kolejny raz podszywa się pod Gromka podczas romantycznego spotkania z Jagną. Dziewczyna odkrywa podstęp.
Koniec roku 1433. Arcybiskup Jastrzębiec i biskup Stanisław Ciołek cieszą się z wynegocjowania korzystnych warunków 12-letniego rozejmu z Krzyżakami. Królowa Zofia i księżna Wasylisa odkrywają, że Eliasz znęca się nad żoną. Jagiełło zgadza się, by Maria została w Krakowie z siostrami, gdy jej mąż będzie przebywał pod strażą w Sieradzu. Zdradzony przez Krzyżaków Świdrygiełło szuka żony i synka. Trafia jednak na Spytka, którego chce zabić. Wtedy niespodziewanie odnajduje się Anna i wstawia za rycerzem. Hynek i Gromek nadal zamieniają się rolami, co sprawia im coraz większe kłopoty. Pierwszy nie radzi sobie z naprawą butów, a drugi nie umie zagnieść ciasta w królewskiej kuchni.
Wiosna 1434 roku. Zofia jest załamana wyjazdem Marii do Sieradza, gdzie jej mąż przebywa w areszcie. Król przyjmuje na Wawelu czeską delegację. Biskup Oleśnicki ostro upomina Jagiełłę, który dziękuje husytom za wspólna walkę z Krzyżakami. Świadkami kłótni są królewicze Władysław i Kazimierz. Wkrótce Władysław zabiera synów na polowanie i udziela im ważnej życiowej lekcji. Świdrygiełło wypuszcza na wolność Spytka. Każe mu, by przekazał polskiemu władcy, że to on jest panem Litwy. W kolejnej bitwie ponosi jednak klęskę, a mały Korygiełło zaczyna chorować. Do Krakowa przybywa mistrz Giovanni. Ma zaprojektować i nadzorować wykonanie królewskiego nagrobka. Uwodziciel zwraca uwagę na urodę miejscowych niewiast.
Maj 1434 roku. Jagiełło jest coraz słabszy. Spytek wrócił z Litwy, ale bez księżnej Anny i Korygiełły. W wawelskiej auli mistrz Giovanni szkicuje twarz króla. Rysunek ma być wzorem dla królewskiego nagrobka. Zofia prosi męża, żeby nie jechał do Lwowa na spotkanie ze Świdrygiełłą. Monarcha jednak jest nieugięty. Przed wyjazdem poleca żonie stworzenie stronnictwa młodych, czyli juniores. Nocą królewska para słucha śpiewu słowika. Korygiełło jest bardzo chory. Anna Twerska sądzi, że ktoś rzucił na dziecko urok. Krywe straszy księcia gniewem bogów za bratobójczą wojnę. Świdrygiełło ostatecznie zgadza się na pojednanie z bratem. Tymczasem Giovanni nie ustaje we flirtach z krakowskimi damami.
Jagiełło, podczas podróży do Lwowa, zaczyna gorączkować. Orszak zatrzymuje się w Gródku, ale król, pomimo złego samopoczucia, upiera się na spotkanie ze Świdrygiełłą. W trakcie próby dosiadania konia mdleje. Królowa Zofia gości na Wawelu księżną mazowiecką Annę Fiodorównę i jej córkę Ofke. Dziersław zakochuje się w młodej księżniczce. Tymczasem królewicze Władysław i Kazimierz rozpoczynają lekcje fechtunku pod nadzorem Spytka z Melsztyna i Dziersława z Rytwian. Giovanni obiecuje Kunegundzie, że zabierze ją do Florencji, jednocześnie próbując uwieść Jagnę. Ścigany przez Lecha, trafia w ramiona Katki.
1 czerwca 1434 roku. Do Gródka dociera wieść o śmierci księżnej Aleksandry. Chory Władysław ma sen, w którym ją widzi. Przeczuwa, że jego koniec również jest bliski. Król poleca Janowi z Czyżowa wypełnienie jego ostatniej woli. Ma przekazać pierścień Andegawenów - pamiątkę po królowej Jadwidze - biskupowi Oleśnickiemu. Jagiełło odbiera od rycerzy przysięgę wierności wobec jego synów. Przed śmiercią pragnie pojednać się z bratem. W gorączce myli Gromka z litewskim księciem. Król Jagiełło umiera, zanim Świdrygiełło dociera do Gródka.
Kondukt żałobny z trumną Jagiełły zmierza na Wawel. Wszyscy zastanawiają się, kto będzie sprawował władzę w imieniu małoletniego Władysława - królowa, czy Oleśnicki. Wieść o śmierci króla zastaje biskupa w drodze do Bazylei. Odwołuje on swój wyjazd na sobór i organizuje zjazd w Poznaniu. Królewicz Władysław niecierpliwie czeka na jego powrót, wierząc, że tylko biskup będzie wiedział, co robić. Matka stara się jednak przekonać starszego syna, że poradzą sobie bez duchownego. Zaskakuje ją informacja, że Jagiełło przekazał pierścień Jadwigi Andegaweńskiej nie jej, a Oleśnickiemu. Po pogrzebie króla zostanie zwołana rada królewska, która ustali termin koronacji.
Na Wawelu odbywa się pogrzeb Jagiełły. Tymczasem Andrzej Tęczyński przybywa z wieścią, że biskup Oleśnicki w Poznaniu samowolnie ustalił datę koronacji Władysława. Oburzona Zofia zwołuje radę królewską, podczas której wyznaczony zostaje inny termin koronacji. Oddani królowej rycerze sugerują usunięcie biskupa. Księżna Anna Twerska, pogrążona w żalu po stracie syna, chce popełnić samobójstwo. Świdrygiełło obiecuje swojej żonie, że zemści się na synach Jagiełły. Dziersław wyjawia swoje uczucia księżniczce Ofce, a mistrz Giovanni stara się o względy Jagny.
Zofia, pamiętając o ostatnim życzeniu Jagiełły, stara się unikać konfliktu z Oleśnickim. Spytek, Dziersław i Andrzej Tęczyński planują porwać biskupa. Królowa zwraca się do Hińczy z prośbą o bezpieczne sprowadzenie Oleśnickiego na Wawel. Danił, po zakończonej wojaczce, wraca bez majątku i możliwości powrotu na Litwę. Jednak dla Awdokii liczy się to, że ukochany znów jest przy niej. Tymczasem mistrz Giovanni zaleca się do Jagny, co nie podoba się Kunegundzie, która planuje zemstę. Dziersław ubiega się o rękę księżniczki Ofki. Prosi o pomoc Jastrzębca, lecz spotyka się z odmową. Musi poradzić sobie sam. Odkopuje skarb arcybiskupa.
W Opatowie gromadzi się zbuntowana szlachta. Grupa, której przewodzą Spytek, Dziersław i Andrzej Tęczyński, domaga się urzędów oraz wstrzymania koronacji. Biskup Oleśnicki udaje się do tam, aby załagodzić sytuację. Podczas zjazdu wygłasza do buntowników pełną emocji mowę, podkreślając konieczność szybkiej koronacji królewicza Władysława. Przestrzega, że w przeciwnym razie o tron mogą ubiegać się Siemowit Mazowiecki lub Zygmunt Luksemburski. Anna Twerska i Świdrygiełło dążą do odsunięcia synów Jagiełły, aby umożliwić objęcie tronu Luksemburczykowi. Tymczasem Petra na podolskim gościńcu wpada w ręce Fedora i jego ludzi. Świdrygiełło stawia przed nią okrutne ultimatum - może ocalić swoje dzieci i siostrę jedynie kosztem życia królewskich synów. W Krakowie Katka i Kunegunda próbują udowodnić Jagnie, że Giovanni to jedynie zwykły podrywacz.
Młodzi rycerze wyjaśniają królowej, że zwołali zjazd w Opatowie w celu ustanowienia namiestników, którzy będą rządzić do czasu, aż król osiągnie pełnoletność. W przeciwnym wypadku władzę sprawować będzie Oleśnicki. Królowa nie przyjmuje tych argumentów. Jutro jej starszy syn zostanie koronowany. Spytek prawie przerywa ceremonię, ale Władysław III ostatecznie zostaje nowym władcą. Dziersław z Rytwian oznajmia księżniczce Ofce, że uda się do Warszawy, aby spotkać się z jej bratem, księciem Bolesławem Mazowieckim, i poprosić o jej rękę. Planuje go przekonać skrzyniami złota. Tymczasem Petra, która znalazła schronienie na Wawelu, próbuje otruć młodego króla. Awdokii udaje się ją powstrzymać.
Król Władysław III przyjmuje hołd od krakowskich mieszczan, którzy wręczają mu wspaniałe dary. Zofia toczy bój ze Zbigniewem Oleśnickim. Stawia biskupowi warunek: jeśli on zgodzi się na powołanie namiestników, ona wyjedzie do Sanoka. Jan z Czyżowa wręcza biskupowi pierścień Andegawenów, który wcześniej należał do Jagiełły. Tymczasem Dziersław w Warszawie prosi księcia Bolesława o rękę Ofki, ale spotyka się z odmową, mimo że ofiarowuje skrzynie pełne skarbów. Nie rezygnuje jednak z miłości i postanawia zdobyć ukochaną siłą. Petra zostaje stracona za próbę zamachu na Władysława.
Sierpień 1434 roku. Królowa Zofia, zgodnie z tym, co ustaliła z Oleśnickim, opuszcza Wawel. Rozstanie z synami jest dla niej trudne. Młody król Władysław nagradza Daniła i Awdokię za lojalną służbę. Dowiaduje się również o planach małopolskich możnych dotyczących jego małżeństwa z dwuletnią księżniczką Anną, córką Elżbiety Luksemburskiej i Albrechta Habsburga. Na Wawel przybywa matka Ofki, Anna Fiodorowna. Rozmawia z Jastrzębcem. Arcybiskup odkrywa, że jego ukochany stryjeczny wnuk go okradł. Dziersław zamierza uciec z Ofką.
Sierpień 1434 roku. Królowa Zofia i towarzyszący jej Jan Hińcza przybywają do Sanoka. Młody król Władysław, choć formalnie rządzi na Wawelu, znajduje się pod wpływem Oleśnickiego, co Kazimierz mu wypomina. Tymczasem do Budy udaje się polskie poselstwo. Stanisław Ciołek, w imieniu króla, prosi o rękę królewny Anny, wnuczki cesarskiej pary. Cesarz odmawia i postanawia wesprzeć finansowo Świdrygiełłę w jego dążeniach do zdobycia wielkoksiążęcego tronu. Księżna Anna Fiodorówna zabrania swej córce Ofce utrzymywania kontaktów z Dziersławem, a następnie zabiera ją do Warszawy. Dorota z Rytwian przekonuje księżniczkę, by nie godziła się na ucieczkę. Tymczasem arcybiskup Jastrzębiec odnajduje Dziersława i grozi mu wydziedziczeniem, jeśli ten nie zwróci zrabowanych skarbów.
Zofia szykuje się do wyjazdu na święta na Wawel, ale podróż z powodu trudnych warunków pogodowych zostaje odwołana. Władysław i Kazimierz są rozczarowani nieobecnością matki, jednak Zofia postanawia im to wynagrodzić, organizując jasełka z udziałem komediantów. Kazimierz postanawia spłatać figla i przebiera się za diabła, strasząc na korytarzu służkę. Oleśnicki naciska na Władysława, aby ukarał brata. Ten nakazuje Kazimierzowi pościć w czasie świąt. Tymczasem Maria w liście błaga Zofię o pomoc. Hińcza, Spytek i Andrzej Tęczyński postanawiają uwolnić ją z Sieradza, gdzie król Jagiełło uwięził jej męża Eliasza, byłego hospodara mołdawskiego. Jastrzębiec szuka Dziersława, chcąc go ukarać za kradzież skarbów, które gromadził przez wiele lat. Lech, Hynek, Gromek i inni mieszczanie przebierają się za kolędników. W karczmie Giovanni zaczyna wzdychać do Kunegundy.
Początek 1435 roku. Rycerze, wysłani przez królową Zofię, docierają do Sieradza. Obiecują byłemu mołdawskiemu hospodarowi Eliaszowi, że wkrótce zostanie uwolniony z aresztu. Podczas kolacji podstępnie upijają go i porywają Marię. Tymczasem Stanisław Ciołek wraca z Budy z informacją, że cesarz Zygmunt nie zgadza się na ślub młodego polskiego króla ze swoją wnuczką Anną. Władysław próbuje poprawić relacje z bratem Kazimierzem, dając mu w prezencie sokoła. Nie podoba się to Zbigniewowi Oleśnickiemu. Królewska ochmistrzyni Katarzyna Karska wbrew ochmistrzowi Malskiemu występuje w obronie służącej złapanej na kradzieży jedzenia. Giovanni ozdabia karczmę malowidłami ukazującymi zwierzęta i kwiaty, przyciągając do niej coraz więcej klientów zainteresowanych jego sztuką.
Maria, po ucieczce od brutalnego męża, udaje się na Litwę w towarzystwie Spytka i Andrzeja Tęczyńskiego. Tymczasem Jan Hińcza próbuje przekonać Dziersława do pogodzenia się ze stryjem i zwrócenia skradzionych skarbów. Do arcybiskupa Jastrzębca dociera jednak tylko część roztrwonionego majątku. Dorota z Rytwian wyrusza z Mszczujem do Sanoka. W tamtejszym zamku tajemniczy adorator obdarowuje drobnymi upominkami Karską. Zygmunt Korybutowicz dociera do Krzyżaków i proponuje układ przeciwko Koronie. Do paktu przyłącza się Świdrygiełło.
Wojska Świdrygiełły zostają pokonane pod Wiłkomierzem, a ranny Zygmunt Korybutowicz umiera. Na Wawelu panuje zamieszanie, ponieważ kucharz jest chory, a pomocnik zniknął. Z Wisły wyłowione zostaje ciało topielca. Gromek mdleje na widok zwłok, ale okazuje się, że nie jest to Hynek. Karska dostaje bukiet czerwonych róż od tajemniczego wielbiciela. Malski zachowuje się dziwnie. Dorota jest zafascynowana Mszczujem, ale stara się to ukryć. Zofia i Hińcza coraz bardziej się do siebie zbliżają.
Jesień 1437 roku. Piotr Szafraniec, Wojciech Jastrzębiec i Stanisław Ciołek umierają. Młody król Władysław otrzymuje od Grety niepokojącą przepowiednię dotyczącą jego krótkiego panowania. Królewicz Kazimierz przybywa do Sanoka, a królowa Zofia wyrusza na Wawel, aby zjednoczyć opozycję przeciwko Oleśnickiemu oraz wesprzeć syna. Tymczasem w Budzie polscy posłowie, Sambor i Mszczuj, próbują ponownie uzyskać zgodę cesarza na poślubienie jego wnuczki przez polskiego króla. Cesarzowa Barbara Cylejska wysuwa nieoczekiwaną propozycję ożenku z nią samą. Karska wciąż nie wie, kto jest jej tajemniczym adoratorem.
Początek 1438 roku. Król Władysław sprzeciwia się Oleśnickiemu w sprawie biskupstwa poznańskiego. Na Wawel przybywa owdowiała cesarzowa Barbara Cylejska, próbując zdobyć względy Władysława. Jednak król nie jest nią zainteresowany, a Kazimierz tylko go w tym utwierdza. Zofia odsyła Barbarę, przekazując jej dochody z Sandomierza. Tymczasem ochmistrzyni królowej, Katarzyna Karska, i wojewoda łęczycki, Malski, zaczynają się do siebie zbliżać. Mszczuj jedzie do swojego majątku, gdzie jego żona zmaga się z ciężką chorobą. W Krakowie Bdzigost i jego przyjaciele doprowadzają do zaręczyn Giovanniego i Kunegundy.
Na Wawel przybywają Honzik z Sanu i Jan Capek z Holeszowic, proponując Kazimierzowi koronę. Królowa Zofia popiera ten pomysł, natomiast Oleśnicki jest przeciwny. Katkę nawiedza we śnie Matka Boska. Żona rzeźnika otrzymuje misję - ostrzega mieszczan, że jeśli będą żyli w grzechu, spotka ich straszna kara. Kunegunda zmusza Giovanniego do ślubu w Krakowie. Wojewoda Malski wyznaje miłość Karskiej, lecz spotyka się z gniewem jej męża, kucharza Tomasza. Mszczuj zostaje wdowcem i wraca na Wawel.
Początek 1438 roku. Na spotkaniu z poselstwem Zofia blefuje, że Władysław wyraził zgodę, aby Kazimierz dostał czeską koronę. Kucharz Tomasz zostaje ukarany za pobicie wojewody. Katarzyna Karska prosi Malskiego, żeby wycofał oskarżenie. Tymczasem Hynek (Jakub Zdrójkowski) ma zapanować nad bałaganem panującym w wawelskiej kuchni. Katka próbuje nawracać grzeszników po tym, jak miała ją nawiedzić Matka Boska. Prosi Jana Długosza, sekretarza biskupa krakowskiego, o rozmowę z Oleśnickim.
Zofia ustala strategię, która pozwoli zachować pozory neutralności politycznej. Tymczasem jej stronnictwo będzie dalej zabiegać o koronę czeską dla Kazimierza. Ponadto królowa nakazuje Malskiemu (Wiktor Korzeniewski) wycofać oskarżenie o pobicie. Oleśnicki i inkwizytor krakowski uciszają Katkę. Dorota jest zrozpaczona, gdy Mszczuj zapada na zdrowiu.
Dziersław i Spytek odnoszą sukcesy w Czechach i na Śląsku. Przekonują coraz więcej możnych, że Kazimierz powinien zostać czeskim królem. Oleśnicki obawia się, że Władysław poprze starania brata. Długosz próbuje szpiegować w Sanoku. Katarzyna Karska nabiera podejrzeń. Dorota ślubuje, że pójdzie do klasztoru, jeśli Mszczuj wyzdrowieje. Nawracająca mieszczan Katka zostaje aresztowana przez inkwizycję. Napadnięta przez rabusiów Bogna traci pamięć.
Andrzej Tęczyński przywozi Zofii pieniądze dla spiskowców. Oleśnicki usiłuje przekonać Władysława, że udzielenie pożyczki królowej było błędem. On jednak go nie słucha. Zdemaskowany szpieg Jan Długosz musi opuścić Sanok. Mszczuj prosi o rękę Doroty. Zostaje jednak odrzucony, ponieważ wybranka planuje wstąpić do zakonu. Katka przebywa w lochu. Inkwizytor (Mariusz Czajka) oznajmia, że będzie sądzona za szerzenie herezji. Mieszczanie błagają biskupa o łaskę dla niej. Po napadzie Bogna staje się miła i opiekuńcza dla męża. Z kolei garncarz (Janusz Klimaszewski) zaczyna się jej bać.
Orszak Zofii zostaje zatrzymany przez burzę podczas podróży na Wawel. Pod wpływem chwili między królową a Hińczą dochodzi do pierwszego pocałunku. Wojewoda Malski zaprasza Katarzynę Karską na spotkanie na wawelskim dziedzińcu. Zostawia dla niej czerwoną różę. Tymczasem Oleśnicki ulega presji szlachty, która chce przekazania czeskiej korony Kazimierzowi. Zgadza się na to również król Władysław. Biskup uznaje za konieczne powołanie konfederacji przeciw husytom. Na czele wojsk ruszających do Pragi osadza Jana z Tęczyna. Obawiając się możliwego buntu mieszczan, Oleśnicki przekonuje Inkwizytora do uwolnienia Katki z lochu. Przyjaciele próbują odwieść ją od dalszych prób nawracania. Garncarz nie jest w stanie uwierzyć w przemianę Bogny.
Władysław chce wziąć udział w wyprawie przeciwko Albrechtowi. Kazimierz drwi z jego braku samodzielności w podejmowaniu decyzji. Ostatecznie królowa Zofia i biskup Oleśnicki decydują że król pozostanie na Wawelu. Tymczasem w obozie pod Kutną Horą Spytek i jego oddziały oczekują na wojska królewskie. Przybywają one jednak za późno - Albrecht Habsburg zajmuje Pragę. Spowiednik Zofii zwalnia Dorotę z przysięgi, lecz Mszczuj już wyjechał na wojnę do Czech. Giovanni i Kunegunda dają na przedślubne zapowiedzi. Kunegunda obawia się jednak swojej przyszłej włoskiej teściowej. Lech otrzymuje od Sławoja fałszywą monetę z Barwałdu.
Spytek oskarża Oleśnickiego o sabotaż czeskiej wyprawy. Upokorzony biskup planuje zemstę, podczas gdy Spytek potajemnie organizuje opozycję. Na krakowskich ziemiach panuje głód. Zofia, widząc to, prosi swojego syna o interwencję. Król Władysław pozwala na otwarcie lasów. W dniu ślubu Kunegunda niespodziewanie znika. Szuka rady u Grety. Ostatecznie ceremonia odbywa się, a po niej wesele w karczmie. Niespodziewanie pojawia się na nim... włoska mamma. Lech, Sławoj i Przemek planują rozprowadzać w Krakowie fałszywe monety. Tymczasem Dorota daje giermkowi Mszczuja rękawiczkę z wiadomością, że będzie czekać na rycerza w ogrodzie. Giermek gubi jednak ją gubi i nie przekazuje informacji. Mszczuj nie pojawia się na spotkaniu, co sprawia, że Dorota uważa, że jej wybranek jej nie kocha.
Król Władysław Jagiellończyk kończy 14 lat, co oznacza, że osiągnął pełnoletność. Potwierdza przywileje nadane wcześniej szlachcie. Podczas uroczystości obecny jest książę Świdrygiełło, który składa królowi hołd. Za zgodą Władysława i Zofii Spytek z Melsztyna, Jan z Czyżowa, Dziersław oraz Andrzej z Tęczyna planują zjazd szlachty na wiosnę w Nowym Mieście Korczynie. Chcą odsunięcia biskupa Oleśnickiego od władzy. Tymczasem Giovanni znika tuż przed wyjazdem do Florencji. Kunegunda i jego matka intensywnie go poszukują. Dorota jest obrażona na Mszczuja, który nie przyszedł na spotkanie. Ten, dowiedziawszy się od swego giermka, co się stało, udaje się do karczmy. Po drodze spotyka pewną kozę.
Na zjeździe w Nowym Mieście Korczynie planowane jest utworzenie konfederacji przeciwko biskupowi Oleśnickiemu. Król Władysław stoi przed dylematem, czy wziąć udział w tym wydarzeniu. Kazimierz próbuje go przekonać do sprzeciwu wobec biskupa. Oleśnicki, obawiając się zjazdu, wysyła w swoim imieniu Głowacza. Królowa Zofia pozytywnie ocenia ideę konfederacji, lecz obawia się, że Spytek może posunąć się za daleko. Wybiera się na Wawel, jednak okazuje się, że król zdążył już opuścić Kraków. Tymczasem Mszczuj i Dorota osiągają porozumienie, a Dziersław wyraża zgodę na ich ślub. Świdrygiełło i Anna Twerska rozpoczynają planowanie zamachu na Kiejstutowicza. Lech i Sławoj zajmują się w Krakowie dystrybucją fałszywych pieniędzy. Przemek informuje, że ktoś ważny pragnie się z nimi spotkać.
Maj 1439 roku. W Nowym Mieście Korczynie dochodzi do zgromadzenia szlachty, na którym naprzeciwko siebie stają dwa wrogie obozy. Grupa Juniores, w skład której wchodzą Spytek, Dziersław, Andrzej Tęczyński, Hińcza, Jan z Zagórzan i Mszczuj, oskarża obóz Oleśnickiego, któremu przewodzą Głowacz, Jan Tęczyński i Jan Koniecpolski, o zawłaszczanie urzędów oraz utratę czeskiej korony. Król Władysław usiłuje pogodzić strony, jednak bezskutecznie. W końcu opuszcza zgromadzenie, zlecając Hińczy próbę powstrzymania zapędów Spytka. Ogłoszenie konfederacji tylko zaognia sytuację i sprawy wymykają się spod kontroli. Doprowadza to do marszu konfederatów pod Grotniki. Tymczasem w Krakowie trwa śledztwo dotyczące fałszywych monet. Rzeźnik przypomina o losie wcześniejszego fałszerza, wywołując strach u Lecha, podczas gdy Sławoj, nie odczuwając lęku, kupuje sobie nowe ubranie. Bratanica Spytka, Jadwiga Melsztyńska, zostaje nową dwórką królowej.
Spytek intensywnie działa na rzecz ograniczenia wpływów Oleśnickiego w Koronie, walcząc o idee konfederacji. Władysław Jagiellończyk decyduje się osobiście poprowadzić wojska królewskie przeciwko Spytkowi. Zofia wysyła Jana Hińczę z tajną misją. Ma on przekonać Spytka do poddania się lub pomóc mu w ucieczce za granicę. Niestety, działania Hińczy zostają udaremnione przez Oleśnickiego. Spytek ginie z ręki Jana, swojego przyjaciela. W Krakowie Kunegunda obawia się wyjazdu do Włoch, bo sądzi, że Giovanni bardziej kocha swoją matkę. Okazuje się jednak, że teściowa nie zamierza z nimi mieszkać i oddaje im swój dom. Tymczasem Lech nie może wyplątać się z fałszerskiego biznesu. Nie ma pieniędzy na spłatę długu, ponieważ Jagna wydała je na nową sukienkę.
Król Władysław Jagiellończyk dostrzega potencjał młodych rycerzy i przeciwstawia się planom Oleśnickiego, który dąży do ukarania rodziny Spytka z Melsztyna. Dziersław zostaje mianowany starostą chełmińskim. Umiera Albrecht II Habsburg, pozostawiając w rozpaczy ciężarną żonę Elżbietę. Tron węgierski jest teraz do wzięcia. Jadwiga Melsztyńska przeżywa żałobę po stryju i nie może znieść widoku Hińczy, jego zabójcy. Andrzej Tęczyński wyzywa go na pojedynek. Na szczęście Mszczujowi udaje się załagodzić konflikt. W Wilnie Aleksander i Iwan Czartorscy rozpoczynają misję zamachu na Zygmunta Kiejstutowicza. Tymczasem w Krakowie Jagna przejmuje karczmę po Kunegundzie. Widząc, że dziadek Lech martwi się brakiem pieniędzy wpada na pewien pomysł. Kradnie mieszek szlachciance Katarzynie Włodkowej, która jest przywódczynią szajki fałszerzy i zbójników.
Marzec 1440 r. Bracia Czartoryscy - Iwan i Aleksander - dokonują zamachu na Zygmunta Kiejstutowicza. Danił próbuje bronić księcia, ale zostaje śmiertelnie ranny. Umiera na rękach Awdokii. Na Wawel przyjeżdżają posłowie węgierscy - z propozycją korony dla Władysława Jagiellończyka. Zaprosił ich Oleśnicki. Król rozmawia z bratem Kazimierzem i chce poczekać na opinię matki. W Sanoku trwa wesele Mszczuja i Doroty. Para młoda dostaje w prezencie ślubnym kozę, która utrudnia noc poślubną. Zofia i Hincza podekscytowani szczęściem młodych, wpadają sobie w ramiona.
Marzec 1440 r. Narodziny Władysława Pogrobowca komplikują sytuację. Jest już następca tronu. Władysław, za namową Oleśnickiego , decyduje się przyjąć węgierską koronę, ale nie ożeni się z królową Elżbietą. "Chrześcijańska Europa potrzebuje władcy, który nie zlęknie się... tureckiej nawałnicy..." - tak biskup przekonuje młodego króla. Kazimierz chce jechać z bratem na Węgry. Bracia są zafascynowani wizją chrześcijańskiej Europy i pokonaniem armii sułtana. Świdrygiełło, po zabójstwie Kiejstutowicza, szykuje wyprawę na Wilno. Chce być Wielkim Księciem Litwy. Tymczasem Oleśnicki chce wysłać tam królewicza Kazimierza. Lech i Sławoj domagają się od Katarzyny Włodkowej pieniędzy za milczenie i pakują się w kolejne tarapaty. Dostają pieniądze, ale Sławoj jeszcze tego samego dnia ginie z ręki Przemka. Lech z Bdzigostem uciekają z miasta.
Wraz z królewską świtą udajemy się w podróż po kraju. W odcinku dowiadujemy się dlaczego króla nazywano rex ambulans, jaki dystans mógł przemierzyć królewski goniec w ciągu jednego dnia oraz wielu innych ciekawostek dotyczących wypraw królewskich w średniowieczu.
Królowe, szlachcianki, mieszczki... jaka była ich pozycja w XIV wieku? Czy mogły decydować o sobie? Wybrać męża? Być niezależne finansowo? Miały szansę na edukację? Jak żyło się kobietom w czasach Kazimierza Wielkiego?
W średniowieczu jak w żadnej innej epoce, śmierć była obecna we wszystkich aspektach życia. Nieustannie rozbrzmiewało wołanie: pamiętaj o śmierci („Memento mori”). Śmierć to jeden z głównych problemów filozofii, teologii i religii. Na jego podstawie powstało wiele koncepcji życia pozagrobowego. W średniowieczu cała Europa objęta została ideałami skromnego życia, mającego zapewnić zbawienie. Przyjrzyjmy się bliżej temu zagadnieniu.
Średniowieczny monarcha nigdy nie rządził sam. Czasami ulec można wrażeniu, że król mógł wszystko. W rzeczywistości przez całe średniowiecze cesarz, królowie, książęta musieli liczyć się z gronem doradców, lenników i możnowładców. Żaden monarcha nie dysponował władza absolutną. W odcinku „Doradcy królewscy” dowiemy się, jak to było za czasów Kazimierza Wielkiego.
Lepszy gram handlu niż kilo roboty głosi polskie przysłowie. Wagę handlu doceniali już ludzie w Średniowieczu. Wiedzieli o tym nie tylko kupcy, ale i ci, którzy wokół handlu tworzyli inne biznesy. I tak np. ówczesny władca wyznaczał siatkę obowiązkowych szlaków, których kupiec musiał się trzymać. Nie było mowy, żeby jechał drogą jaką chce. Karawany z towarami zatrzymując się bowiem w kolejnych ośrodkach przy drodze, dawały miejscowym możliwość konkretnego zarobku. Tu były noclegi, stajnie, karczmy czekające z nadzieją na klienta. Gdyby nie handlarze, to by zbankrutowali. A tak wiele większych i mniejszych ośrodków miejskich, przynajmniej tych, które żyły w zgodzie z królem, mogło świetnie funkcjonować. Co jeszcze pomagało średniowiecznemu władcy kontrolować handel? Na czym on sam najlepiej zarabiał?
Średniowiecze współczesnym ludziom kojarzy się z epoką modlitwy, pracy i ascezy. Gdy jednak uważniej przyjrzymy się epoce, zobaczymy że i wtedy ludzie potrafili się bawić. Lubili teatr, turnieje, publiczne egzekucje. Jak spędzano wolny czas w średniowieczu? Co bawiło króli? Czym różniły się zabawy dworskie od plebejskich? O tym wszystkim w najbliższym odcinku Korona Królów – taka historia...
To, że sprowadził ich do Polski Konrad Mazowiecki, wie każdy uczeń. Niektórzy nawet pamiętają datę 1226 rok i złotą bullę choć tu pewnie pamięć już szwankuje. Dla wielu, wychowywanych na „Krzyżakach” Sienkiewicza i filmie Aleksandra Forda Zakon Szpitala Najświętszej Maryi Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie jest symbolem okrutnych i surowych czasów średniowiecza. Jak z założonego przez niemieckich mieszczan szpitala, stali się potężną siłą, której obawiało się pół Europy? Co się stało z ich mottem; pomagać i leczyć? Dlaczego Władysław Łokietek prowadził wobec Zakonu politykę miecza a jego syn Kazimierz, ugody i pokoju? I kto miał rację?
Dwór królewski to miejsce sprawowania monarszej władzy, główny ośrodek decyzyjny królestwa. Dwór to równocześnie najważniejsze osoby w państwie. Marszałkowie, hetmani, kancelaria. Tu też znajdowały się osoby zajmujące się sprawami prozaicznymi, ale jakże ważnymi, takimi jak... słanie królowi łóżka, bo to dwór tworzy króla.
