Vier plofkippen en het kippenparadijs. Verslaggevers van de Keuringsdienst van Waarde kopen vier kippen die sneller groeien dan kool. En ze praten met Morgan Spurlock over zijn eigen vrijwillige vetmesting - vier weken lang at hij driemaal daags alleen maar van de menukaart van McDonald’s...
Je hoeft maar een willekeurige supermarkt binnen te lopen, of de verse producten lachen je tegemoet. Maar zijn al die producten ook echt vers? En wat is dat eigenlijk, vers? De Keuringsdienst van Waarde zoekt de ware betekenis van het woord vers.
De verpakking speelt een prominente rol in de strijd om ons zuurverdiende huishoudgeld. Mooie kleuren, vormen en materialen vliegen ons in de supermarkt om de oren. De Keuringsdienst van Waarde in een zoektocht naar de waarheid achter de verpakking.
Nederlands vlees is dubbel gecheckt. Dat garandeert een keurmerk. Het keurmerk op het etiket is de garantie. Maar wat garandeert de afbeelding op de verpakking en de tekst die erbij staat? De Keuringsdienst van Waarde checkt of het gecheckt wordt. Lieve help!
Tonijn in blik is dolfijnvriendelijk gevangen. Het keurmerk op het etiket is de garantie. Bij navraag blijkt een Ecuadoriaanse visser garant te staan voor het keurmerk. De Keuringsdienst van Waarde stuurt een reporter naar Ecuador om deze kapitein Pedro de volgende vraag te stellen: sneuvelen er dolfijnen bij dolfijnvriendelijke tonijnvangst?
De Keuringsdienst van Waarde hoort berichten over vreselijke misstanden in de cacao-industrie. Kinderen zouden als slaaf te werk worden gesteld. In de gloeiende hitte worden ze afgebeuld tot ze niet meer kunnen. Als een kindslaaf probeert te vluchten moet hij voor straf de hele dag naakt en met de handen op de rug gebonden in de zon zitten. De Keuringsdienst van Waarde wil weten of deze vreselijke berichten waar zijn en gaat zelf op onderzoek uit.
De Keuringsdienst van Waarde doet graag iets voor het milieu. Lege flessen inzamelen bijvoorbeeld. Maar waar moeten we met al die flessen naartoe? Niemand wil ze hebben. De Keuringsdienst gaat op zoek naar de herkomst van gerecycled plastic.
Biologisch is goed en Eko is oké. Toch? De Keuringsdienst van waarde wil dat zeker weten en zoekt de oorsprong van een aantal biologische en ecologische producten, waaronder de Eko-pinda's, biologische zalm en de 100% biologische muesli.
Ambachtelijke pastasaus wordt net als ambachtelijke eisalade en ambachtelijke speculaas, ambachtelijke roomboter en ambachtelijke vleeswaren door een ambachtelijke robot gemaakt. Een verslaggever van de Keuringsdienst bakt met een druk op de knop 24.000 ambachtelijke kadetjes en de KvW gaat op zoek naar de houtjes gestookte oven waar ambachtelijke pizza in gebakken wordt.
De Keuringsdienst van Waarde bakt een biefstuk die mislukt. Hoe komt dat? vraagt een verslaggever. Dat weet ik niet, zegt een consumentenvoorlichter, want bij mij lukken ze ook nooit. Wat is dat eigenlijk, biefstuk? Daarover verschilt men vreselijk van mening. En het Voorlichtingsbureau Vlees zegt per ongeluk dat Hollandse biefstuk niet best is.
De Keuringsdienst van Waarde duikt diep in de zak van Sinterklaas. Met chocola van zwarte Piet. speelgoed van het jaar en heel veel moois uit China. Want hoe kan dat...
De nieuwe beesten van de Keuringsdienst en de verleiding. Hoe komt een burger aan een varkentje? Dat zal niet meevallen dachten de programmamakers. Je kunt niet zomaar een varkentje kopen en meenemen op de achterbank. Maar dat kan wel.
De Keuringsdienst van Waarde houdt twee varkens. Op de zakken voer voor de beesten staat dat er soja in zit. Een verslaggever gaat op zoek naar de herkomst van de soja, belandt in Argentinië en valt om van verbazing.
Een Argentijnse indianenstam maakt kennis met de varkens van de Keuringsdienst van Waarde. De indianen moeten binnenkort verhuizen. Om plaats te maken voor soja, het voer voor Europese varkens.
Het kan van oude kranten worden gemaakt maar voor maandverband worden ook verse bomen omgezaagd. De Keuringsdienst van Waarde is te gast op een internationaal maandverbandcongres in Genève waar mannen de dienst uit maken.
De verslaggevers van de Keuringsdienst vragen zich af wat fabrikanten ze wijs willen maken. De Keuringsdienst wil alles weten over aardappelen en gaat op zoek naar de bakermat van de voorgebakken friet.
Water met de smaak van ham. Een spoedcursus op een slagersschool waar men leert van water ham te maken. Schouderham of achterham.
Teun van de Keuken is Nederlands eerste chocoladecrimineel. En... de Dienst duikt in de sinaasappelsap. Het meest gedronken sap ter wereld is jus d'orange. Vers geperst juicht het pak sap. Maar wat is dat dan? En kun je ook niet vers persen?
Het meest gedronken sap ter wereld is jus d’orange. Vers geperst juicht het pak sap. Maar wat is dat dan? En kun je ook niet vers persen? Ook mooi: direct geperst. De Keuringsdienst van Waarde kijkt waar het sap vandaan komt en raakt verzeild in een Braziliaanse sinaasappelsapfabriek die groter is dan de Hoogovens.
De Keuringsdienst van Waarde wil weten hoe het kan dat een blikje tomatenpuree maar 8 cent kost (dat kan eigenlijk niet) en bezoekt een Italiaanse pureefabriek.
Paneermeel maak je van oud brood. Had je gedacht. Paneermeel wordt gemaakt van nieuw brood. En voor het eerst op televisie: een gepaneerde schnitzel in de afwas. Wat verbergt het krokante korstje?
Slapen kan een mens in een stoel, tegen de muur en op een plank. Maar beter in een bed. De vraag is welk bed. De Keuringsdienst van Waarde merkt dat het antwoord op die vraag heel ver te zoeken is.
De varkens hebben het goed gehad. Dat blijkt ook als ze worden gewogen. Ze gaan naar de slager. Maar hoe? En welke slager wil ze slachten en hoe weet de Keuringsdienst zeker dat de geliefde beesten er geen seconde onder lijden?
De varkens hebben het goed gehad. Dat blijkt ook als ze worden gewogen. Ze gaan naar de slager. Maar hoe? En welke slager wil ze slachten en hoe weet de Keuringsdienst zeker dat de geliefde beesten er geen seconde onder lijden?
Een lange moeilijke speurtocht van de Keuringsdienst van Waarde naar een hemdje van katoen dat deugt. De productie van de eerste echte en enige slaafvrije reep heeft de Keuringsdienst inmiddels in eigen hand genomen.
Eieren genoeg, keus te over in de supermarkt. Maar wat is het beste ei? Het batterij-ei zegt de deskundige. En de Keuringsdienst van Waarde ontdekt dat ook een eko-ei soms uit de batterij komt. Dan zit het toch snor toch? Niet dan?
De ene wijn is de andere niet. De Keuringsdienst van Waarde kijkt eens goed naar de etiketten op de fles en gaat op zoek naar de kastelen. En vindt ook een kasteel dat wijn niet in een fles doet maar in een Hollandse zak.
De Keuringsdienst van Waarde hoort het knallen in Argentinië en Schotland. In Argentinië schiet de lokale bevolking onze kersthazen. In Schotland leggen rijke Hollandse plezierjagers een hert neer om er later in het Hollandse eethuis een prijzig biefstukje van te kunnen eten.
Niet eerder vertoonde fragmenten. Ze sneuvelden in eerdere montages omdat ze in 25 minuten niet pasten. Drie verslaggevers gaan op zo goedkoop mogelijke vakantie in het Kremlin. Een verslaggever blijft thuis om een kool te stoven.
Heb je vitaminepillen nodig? In deze uitzending in het kader van de KVW Gezondheidsweken een verrassende waarschuwing van een pillenfabrikant. Je kan het aan je nieren krijgen van vitamines, daarom wordt in de pillen maar vijf keer zoveel gestopt als je nodig hebt. En heb je die pillen dan nodig? Bange vraag, keihard antwoord.
Het komt uit de zee. Ook als het niet uit de zee komt. En het smaak naar wat het is. Zout. In de gezondheidsweken van de Keuringsdienst van Waarde een aflevering over zout in al zijn vormen en gedaanten, voor elk geld en in alle hoeveelheden. Met de onnozel vraag. Wat is het verschil? Het antwoord is verbijsterend van eenvoud. Al het zout is oud maar oud zout is goud.
Suiker is goed voor je. Maar niet te veel. Daarom het waarom. In worst, in soep, in zure haring. In ham, in kaas, in borrelhapjes. Waarom zit overal suiker in? En, hoe maak je suiker van een biet. Dat mogen de verslaggevers van de Keuringsdienst van Waarde niet weten en niet zien. De Nederlandse suikerindustrie verbiedt de televisie toegang tot de bietenvelden en de fabrieken, maar in het buitenland maken ze ook suiker.
Het helpt moeilijke poepers aan buikloop. Het maakt jong en mooi, het geneest uitwendige en inwendige wonden en is geschikt om alle kwalen te bestrijden, van kinkhoest tot kanker, van psoriasis tot penisnijd. In vieze drankjes, vruchtensap en zalfjes zit het, voor de huid. In stripjes op scheermesjes. In maandverband en wc papier. Aloë Vera. Ze wisten het al eeuwen en eeuwen geleden. Doe Aloë Vera op je aangezicht, slik er wat van in en eeuwig zal je leven in welstand en gelukzaligheid. De Keuringsdienst van Waarde wil er zielsgraag in geloven.
Knijp een makreel uit in de margarine, maal een sardine door de tarwebloem, geef een koe een haring en zet een varken op een dieet van zalm. Het zit in ham, in melk, in brood, in margarine. Allemaal voor wie geen vette vis wil eten maar wel aan de Omega 3 moet. Want er is geen ontkomen meer aan. Van Omega 3 worden domme mensen slim, sombere mensen vrolijk, stijve mensen lenig en lelijke mensen mooi. Het is onderzocht. De lenige Keuringsdienst van Waarde, slim, vrolijk en mooi, danst de Omega 3.
In vele vormen en hippe gedaanten zijn ze te koop. Het zit in in chocolade, yoghurt, frisdrank, flesjes en potjes. Anti-oxidanten. Anti-oxidanten maken het de Vrije Radicalen moeilijk. Vrije Radicalen zijn ongehoorzame lichaamscellen die gaan liggen klieren in je lijf. Maar eet een framboos, drink een groene thee of eet een granaatappel en je hebt ze uitgeschakeld voor ze kwaad kunnen. De Keuringdienst van Waarde laat zich nakijken.
Tropische hippe vis: Panga. IJskoude verse vis van zo ver weg dat het geen vis van gisteren kan zijn. Hoe doet u dat, visboer en kruidenier?
Hoera het regent. De barbecue kan weer in de winterberging. Tijd voor bezinning. De Keuringsdienst van Waarde vraagt zich in dit postbarbecueseizoen af, waar waren we nou helemaal mee bezig deze zomer? Driekwart van de wereldbevolking barbecuet altijd uit armoe en zou graag op een gasje willen koken onder een afzuigkap. En wij doen het voor onze lol, buiten stinken in de wind. Vragen die knagen: wat is houtskool en waar komt het vandaan? Kun je met de dampen van de barbecue je buren vermoorden? En ga je er zelf ook dood aan? De Keuringsdienst brandt haar vingers aan houtskool. Argentijnen willen meer landbouwgrond. En wat gebeurt er met de oerbossen die ze daarvoor kappen? Juist. Die verdwijnen bij ons onder de grillroosters.
De Keuringsdienst van Waarde gaat het klooster in en komt er stomdronken weer uit. Maar waren het wel paters die het abdijbier brouwden? Kloosterkaas, kloostervarken, trappistenbier, monnikskruid, abdijbrood. Zijn er nog wel genoeg monniken om het allemaal te brouwen, te bakken en te karnen en te slachten? Of zijn het vooral burgers in een bruine jurk? De Keuringdienst van Waarde wordt katholiek en neemt de biecht af.
Honing is een natuurproduct en dus gezond. Ja toch? Vraag het anders aan de Natuurkruidenier of nog erger, lees zijn foldertjes. Honing is braaksel van bijen. Dat staat nooit op het etiket. Wel andere informatie. Dat het koud geslingerd is bijvoorbeeld. En vraagt de Keuringsdienst van Waarde zich meteen af of je ook warm kunt slingeren. Nee. De honing wordt uit de wasraten geslingerd. Zou je dat bij hogere temperatuur doen, dan smelt de was en komt het met de honing nooit meer goed. En waar komt honing vandaan? ‘Uit EG en niet-EG-landen’, zeggen de grote honingfabrikanten. Pardon? Uit China, zo blijkt. En uit Argentinië. En dat de Argentijnse honing met de Chinese wordt gemengd, daar zijn ze in Zuid-Amerika niet zo blij mee. Want Chinese bijen krijgen antibiotica, roddelt Argentinië tegen de Keuringsdienst.
Het kleeft, is er in alle mogelijke en onmogelijke vormen en kleuren, het kraakt, het weegt niks en verdringt langzaam maar zeker de zoute pinda. Het Japanse zoutje. Het wordt in tientallen veertien voet grote containers naar Europa gevaren en in Rotterdam gelost. Zoveel tegelijk dat je er de dijken mee zou kunnen versterken, ware het niet dat het zoutje blijft drijven. Op de bank voor de buis wijzer worden over wat je uit dat bakje op de salontafel zit weg te kanen. Een keer raden waar het vandaan komt...
Fruit is het lekkerst als het rijp is, dat weet iedereen. Maar wanneer is fruit eigenlijk rijp? Naast rijp, onrijp en overrijp is er tegenwoordig een nieuw soort rijpheid, eetrijp. Dat staat op een stickertje. Dat stickertje wordt in België op de mango’s geplakt nadat ze door een wonderlijke machine zijn gehaald. Maar is al het andere fruit zonder stickertje dan niet eetrijp? De Keuringsdienst van Waarde eet rijp fruit.
Je neemt wat bloem, eieren, melk en een snufje zout. Even kloppen en je kunt een pannenkoek bakken. Maar supermarkten liggen tegenwoordig vol met tientallen pannenkoekmixen, pannenkoekenshakers en kant-en-klare smulpannenkoeken met gaatjes. De Keuringsdienst gaat langs bij de grootste pannenkoekenfabriek van Nederland en vind in Limburg de uitvinder van de knuffelpannenkoek.Pannenkoeken bakken, hoe moeilijk is dat ook al weer? De Keuringsdienst van Waarde bakt een pannenkoek
Je haalt ze uit een poepje en laat ze groeien. Bacteriën. Je doet ze in de yoghurt, zegt dat ze goed zijn voor de weerstand van de mensheid en verkoopt ze bij de kruidenier. In schattige kleine flesjes waar ze onzichtbaar met miljoenen inzitten. Je doet ze in de yoghurt, zegt dat ze goed zijn voor de weerstand van de mensheid en verkoopt ze bij de kruidenier. In schattige kleine flesjes waar ze onzichtbaar met miljoenen inzitten. Nog in leven als het goed is, omlater nog levend opnieuw in een poepje verzeild te raken. Probiotica.Een verzamelnaam voor producten met bacteriën die mogelijk, misschien, je weet maar nooit, de collega-bacteriën in de darmen te hulp schieten en daar de mensen nog gezonder maken. De Keuringsdienst van Waarde duikt er in en komt er niet goed uit. Spannende tv over kleine beestjes, ook over soorten die helemaal niet bestaan.
Het is ooit de boon voor de zondag geweest. Grijsgekookt en met nootmuskaat er over. De nootmuskaatse zondag is verdwenen, de sperzieboon bleef. En hoe. Groente voor alle dagen en alle seizoenen. Zomer en winter bestaan niet meer op de groenteafdeling. Maar de lekkerste sperzie, de beste prinsesseboon, die van de zomer van tuinders van dichtbij, is vrijwel niet meer te krijgen. De supermarkten zoeken er niet eens meer naar. Die halen ze van ver met het vliegtuig. Senegal en Egypte zorgen er voor dat we dag en nacht sperziebonen kunnen eten, maar nooit meer de goeie. De Keuringsdienst van Waarde reist naar de plekken waar de sperziebonen zijn geboren, bij de veredelaar. Een aflevering warenkennis van je welste, alles wat je altijd al over de sperzieboon wilde weten. En... hoe ver kun je een internationale sperzieboon tegenwoordig doorbuigen? Wist je niet, leer je van de Keuringsdienst.
Zit er een dier in mijn chips? De Kinderen van de Keuringsdienst verdiepen zich in de dierensmaak die aan hun chips kleeft en doen wonderlijke ontdekkingen. De bange vraag is of het beest dat op de zak staat er ook werkelijk in zit. Bang omdat de een geen ham mag eten van zijn god en de ander geen kip wil om zijn vegerarische principe. Van kip kun je poeder maken die zo in de zak kan: chickenchips. En bacon dan? Ook poeder. Van spek. Maar gek genoeg komt de speksmaak niet van varkenspoeder. En schrik niet van de grote biefstuk, afgebeeld op de zak, hij zit er niet in, de chips ruiken er alleen een beetje naar. De Kinderen van de Keuringsdienst (zomervakantiewerk dus kinderarbeid op tv) ontdekken de bizarre wereld van moderne voedseltechnologie.
Dat in een worst een fijngemalen varken zit zal kinderen een zorg zijn. Kip kan ze ook niet schelen. En al zou je frikandellen maken van kangoeroe, meisjes van 12 zullen er niet om wakker liggen. Maar paard? Is het waar dat in bijna alle warme snacks paarden worden verwerkt? De kinderen van de keuringsdienst gaan op onderzoek. En ja, het is waar, in kroketten en frikandellen zit vaak paard. En is het erg? Dat hangt er van af. Ben je een meisje van 12, ja dan heb je kans dat het heel erg is. En om hoeveel paarden gaat het dan eigenlijk? Leuk om thuis op de bank eerst te raden. Om dan in de uitzending te horen hoever je er naast zat. Heel ver! Kinderen van de Keuringdienst eten vlees en willen nu wel eens weten van welk beest.
Help een luis in mijn yoghurt! Zomer is het, de Keuringsdienst van Waarde schakelt vakantiehulpjes in. De Kinderen van de Keuringsdienst hebben zo hun eigen vragen en ontdekken de wereld. Wie niet van aardbeien houdt bijvoorbeeld, kan het beste aardbeiendrinkyoghurt nemen want daar zitten, het woord zegt het al, geen aardbeien in. Het is wel mooi rose rood. Hoe verf je dat dan, zuivelfabrikant, als je er geen aardbeien voor gebruikt? De Kinderen van de Keuringsdienst krijgen de schrik van hun leven. Beesten zijn het die de yoghurt bijkleuren.
De Kinderen van de Keuringsdienst eten graag kaas. Kaas op de pizza, kaas op de lasagne en kaas op de cheeseburger. Maar wat voor kaas is dat eigenlijk die op al die producten gaat? Zo lijkt de kaas op de diepvriespizza vaak helemaal niet op de kaas in de koelkast thuis. De kinderen duiken in de wereld van de industrie kazen en doen een enorme ontdekking. De afleveringen van de Kinderen van de Keuringsdienst zijn op dvd verschenen. Klik op het prikbord op te bestellen.
De droom is het van Holle Bolle Gijs. Hij kon schrokken, grote brokken. Maar dat was niet goed voor hem. De tijden zijn veranderd. Gijs kan tegenwoordig zijn gulzige gang gaan. Want met hartelijke medewerking van de regering maken voedsel-, snack- en snoepfabrikanten nu heerlijkheden waar je met een gerust hart van eten kan. Zoveel je maar wilt. Zelfs elke dag taart. Als het maar taart is waar een ondergaand zonnetje met de woorden 'Ik Kies Bewust' op staat. Er is 'Ik Kies Bewust' patat met mayonaise. Er is 'Ik Kies Bewuste' frisdrank en worst. Er zijn tientallen kant-en-klare slaatjes met saus waar je onbeperkt van mag smullen, want ze zijn zo 'Ik Kies Bewust' als Bolle Gijs zich maar kan dromen. De Keuringsdienst van Waarde viert het begin van een nieuw seizoen consumentenpret op televisie met een parade van verschrikkelijk gezond gemaksvoedsel. Je ziet de verslaggevers er tijdens de uitzending al jong en dun van worden. Zo geweldig kiezen ze bewust. Een nieuwtje ook. Taart gemaakt van water, suiker en vet. Goedgekeurd door de Nederlandse regering, omdat je er dun van wordt. Dat wil zeggen, als je er elke dag één eet, anders helpt het niet.
Eet je een kreeft dan weet je dat hij uit de zee komt. Daarom heten kreeften die niet uit zee komen rivierkreeften. En daar zijn er veel van. Ze hebben vanuit Amerika de zoete wateren van Europa veroverd. En de wateren van China. De Chinezen weten er wel raad mee. Ze vangen ze, maken ze misselijk in een bak water dat ze vies vinden zodat ze hun maag leeg kotsen en hun darmen leeg poepen waarna ze, dood inmiddels, als een schone delicatesse aan rijke landen verkocht kunnen worden. Maar importeren zou niet hoeven, we hebben ze zelf. Ook in Nederland zijn de beesten een plaag. Alleen weten de vissers die ze in hun fuiken vinden, met een plaag nog niet goed raad. De Keuringdienst van Waarde over de rivierkreeft die niet alleen ons water verovert maar ook al in de soep de kreeft verdrijft die uit de zee kwam. De rivierkreeft gaat de dienst uitmaken.
Hamburgers hebben de wereld veroverd. Niet als mensen maar gemalen. Een hamburger is een bal gehakt die een klap gekregen heeft. En gemaakt van koe of stier. Dat is niet meer. De Keuringsdienst verdiept zich in de hedendaagse hamburger die meestal niet meer is dan een plakje worst dat gemaakt kan worden van alles wat bij leven kon bewegen. De KvW gaat uit eten met een ware hamburgerprofessor en dringt door tot het bekendste Amerikaanse hamburgerhuis ter wereld. Maar ook van de Hollandse hamburgers wordt gesnoept. De Keuringsdienst maakt er gehakt van.
Hij is geel, zuur en hij glimt. En er is niemand op de wereld die er nog nooit één heeft gezien. Een citroen. Iedereen weet wat het is, maar wat maar heel weinig mensen weten is hoe het komt dat citroenen glimmen. De verslaggevers van de Keuringsdienst van Waarde konden het eerst ook niet geloven toen ze er van hoorden. Elke citroen wordt als een antiek meubel in de boenwas gezet en gepoetst. Waarom? Vraag dat maar aan de Keuringsdienst van Waarde.
De ui krijgt van de scheet de schuld. En veel eerbied is er niet voor de ui als eten. We staan er onverschillig tegenover en willen alleen van de ui het gemak en er niet om huilen. Maar de Keuringsdienst van Waarde doet een ontdekking. Hoe je met spotgoedkope uien miljonair kunt worden. Wat kost een ui? Keuringsdienst van Waarde in tranen!
Paddenstoelen groeien overal, ook op het dak van de trein en in je haar. Als de omstandigheden er maar naar zijn. Toch denken veel mensen dat je voor paddenstoelen per se een bos nodig hebt. En daarom noemt de soepfabrikant zijn kweekchampignonsoep geen stadspaddenstoelensoep. Nee bospaddenstoelensoep moet de bliksoep heten, daar geloof je in als argeloze burger. Het is inmiddels al een klassieke vraag van de Keuringsdienst van Waarde: uit welk bos komen uw bosvruchten? ‘Uit welk bos komen de paddenstoelen van uw bospaddenstoelensoep?’ Hij levert nog steeds de meest bizarre antwoorden op. En als er soep met cantharellen op het etiket staat, hoeveel cantharellen zitten er dan in? De Keuringsdienst telt ze zelf en hoeft daarvoor niet tot 10 te kunnen rekenen.
Prachtig, ontroerend, oud hout. Hout gaat lang mee en als de lange lengtes aan de koppen zijn verrot kun je van de middenstukken nog meubels maken. Of oud houten vloertjes leggen. Prachtig, ontroerend en je zou haast het modewoord duurzaam tegen iets zeggen, van oud hout gemaakt. Maar een probleem dient zich aan. Het wordt zo mooi gevonden (en ontroerend), meubilair van oud hout, dat er aan oud hout enorm te kort is. De Keuringsdienst van Waarde doet een uitvinding: een houtwormfabriek. En geloof het of niet, die was er al. Om nieuw hout oud te maken.
Van een oude koe een nieuwe maken. Bij de slager en in het slachthuis zijn kostelijke stukjes vlees gedoemd te verdwijnen in de gehaktmolen. De snippertjes die van de biefstuk afgesneden worden en de puntjes van de ossenhaas. Gehakt! Maar dat hoeft niet meer. Van de snippertjes kan weer een hele nieuwe koe gemaakt worden. Door ze aan elkaar te plakken. Er is een lijm voor die uit beestenbloed gemaakt wordt. En met die lijm maakt de Keuringsdienst van Waarde van een tartaartje een reusachtige tournedos.
Keurige partjes, maar hoe kan dat? De Keuringsdienst van Waarde wordt overspoeld met kijkersvragen. Eindelijk maken de verslaggevers wat tijd vrij voor een antwoord. Op de ogenschijnlijk zo onschuldige vraag, hoe krijgen ze de partjes mandarijn in blik zo netjes, zo schoon en zo helemaal zonder vliesje? Het antwoord blijkt als veel vaker, in China te vinden. Kijk niet, kijker, als u dol bent op mandarijntjes uit blik. Die partjes hebben het heel zwaar voor ze uiteindelijk op sap in het blik gaan. Arme partjes mandarijn.
Maagd in een fles. Van olijfolie weten we alleen dat hij duurder is dan slaolie, denken we dat hij gezonder is en dat de beste olijfolie extra maagdelijk is. Of extra vergine, zoals op de fles staat. En dan, wat is maagdelijk precies? Vraag het de Keuringsdienst van Waarde. Die zocht het uit, vond de persen in Italië en de centrifuges in Spanje en weet nu ook hoe de olie van Bertolli wordt gemaakt en hoe het komt dat die naar gewone slaolie smaakt.
Een rijstland kun je Nederland niet noemen. Wel het land van de toverrijst. En eerder dan Uncle Ben hadden we hier Lassie. De Lassie van Lassie Toverrijst is 50 jaar geworden. De Keuringsdienst van Waarde probeert met rijst te toveren en gaat in Suriname vragen hoe dat moet. Want de toverrijst komt uit Suriname. Maar wat zegt Suriname? Met alle rijst kun je toveren, als het maar geen toverrijst is.
Er moeten er wekelijks duizenden van verkocht worden in de Nederlandse dierenwinkels. Maar waar komen al die kleine knaagdiertjes eigenlijk vandaan? Niemand die het precies weet, of durft te vertellen. En dat knaagt behoorlijk. De Kinderen van de Keuringsdienst op jacht naar de geheime kraamkamers van de hamster.
Je vraagt je af hoe ze erop zijn gekomen, maar het bestaat echt, potjes huidcrème vol met slakkenslijm. Smeer het op je gezicht en puistjes verdwijnen als sneeuw voor de zon. Maar waar haalt de cosmeticaproducent al dat slijm eigenlijk vandaan? Hoe krijg je het slijm van een slak in een potje? Stel de vraag en er wordt wild over gespeculeerd maar niemand die het echt lijkt te weten. Daarom duiken de ‘Kinderen van de Keuringsdienst’ in de wereld van de slak. Op zoek naar de slak die slijmt in een potje.
Een goudvis eet visvoer. Kleurige, droge vlokjes uit een rood potje. Je mag er niet te veel van geven, dat weet zelfs een kind, maar wat erin zit? Vis zegt de fabrikant. Een goudvis eet vis. Zeevis uit Zuid Amerika. Vermalen tot poeder worden er vlokjes van geperst. Maar wat is een goudvis eigenlijk voor vis? En heeft die wel graag zeevis op het menu? Een goudvis zwemt namelijk niet in de zee. De Kinderen van de Keuringsdienst op pad voor het voer van de vis.
Een maiskip is geen gewone kip. Of toch wel? Dat hij geel uit het ei kwam, dat weten we zeker. Maar hoe zijn vlees geel werd, dat weten we niet. Maar hoe zijn vlees geel werd, dat weten we niet. Een maiskip eet mais zegt de kippenboer. En van mais krijg je kleur. Behalve kinderen die mais eten, die niet. En gewone kippen, die eigenlijk ook niet. Dat vraagt om uitleg. Het ei wil wijzer zijn dan de kip. De Kinderen van de Keuringsdienst op zoek naar de kip die geel werd.
Kort was er paniek in Nederland. Er zat dioxine in de boterhamworst. Niks aan de hand zei onze Voedsel en Waren autoriteit. De worst met dioxine kwam uit Ierland en het werd allemaal vernietigd. Opgelost dus. Maar ook De Kinderen van de Keuringsdienst lezen de krant. En gerust gesteld waren ze niet. Opgelost? Maar waar is het dan gebleven? De Kinderen van de Keuringsdienst op zoek naar het opgeloste varkentje. Laatste in een serie van zes afleveringen van de Keuringsdienst van Waarde waar de kinderen weer het werk doen.
Water, een beetje gerst, wat gist en hop: je hebt een pilsje. We drinken er per jaar zo’n 77 liter van. Het liefst van ons eigen merk. Want als het op een biertje aankomt wordt de Nederlander kieskeurig. Maar wat is nou eigenlijk het verschil tussen al die brouwsels? De Keuringsdienst wilde graag een feestje geven, maar kwam er niet uit. Welk flesje moesten ze hun gasten toch voorschotelen? De kenner steekt zijn handen in het haar. Verschil? Amper. De Keuringsdienst van Waarde op kroegentocht. Geniet met je maten!
Het is eigenlijk alleen voor de gegoede burgerij: de truffel. Niet die van chocola, maar van onder de grond. Schaars en niet te kweken. Hemel, aarde en zelfs varkens moeten ervoor worden opgetrommeld. Doe je het zwarte goud door je gerecht, dan heb je geld. Veel geld. Er is echter ook een andere manier om je te wagen aan de smaak van de stinkzwam. Truffelolie heet het goedje. Een stuk goedkoper dan de truffel zelf. Dat wel. Maar eigenlijk toch nog duur. Want hoe komt de truffel eigenlijk in de olie? De Keuringsdienst van Waarde doet in tijd van economische rampspoed onderzoek naar de waarde van het peperdure goedje.
Het geheim van de mandarijn deed de kijker van de Keuringsdienst meer vragen stellen over het pellen. Ditmaal is het de walnoot die argwaan wekt. Hoe krijgen ze toch altijd zo’n perfecte halve noot op het kaasje van Rambol? Meesterwerkjes, dat absoluut. Zelf zit de brievenschrijver na het kraken vaak met gruis opgescheept. Hij vermoedt dat ze het doen met explosieven, en zet de verslaggevers aan het werk. Wederom een echte kraker van de Keuringsdienst van Waarde.
Je eet het op en maakt ermee schoon: azijn. In al zijn eenvoud al eeuwen de onbetwiste alleskunner van de keuken. Maar waarom dan toch zoveel soorten? Er is azijn uit de natuur en azijn van de wijn. Flessen voor het eten, en flessen voor het poetsen. Bruin en geel. Zwart en wit. Peperduur en spotgoedkoop. En komt het uit Italië, dan heet het ineens vol trots balsamico. Zoveel soorten, zoveel vragen. De Keuringsdienst van Waarde neemt een duik in het zuur. En dat bijt een beetje.
De Keuringsdienst kreeg een verontrustende brief op de mat. Wie een poes heeft, moet zich zorgen gaan maken, zo liet de brievenschrijfster weten. 'Zonder asbest', viel er in grote letters te lezen op de door haar aangeschafte zak kattenbakvulling. Zonder asbest? En al die andere zakken dan? Het zou toch niet best zijn, kattengrit met asbest. De Keuringsdienst doet een graai in het kattengrit om het onderste steentje boven te krijgen.
Pesto is de saus van het moment. Volgens de Italiaan alleen goed bij de pasta, volgens de Hollander lekker bij alles. Dus stoppen wij het in een potje. Gemakkelijk en toch volgens ‘traditioneel recept’. Zelfs Jamie Oliver verkoopt de saus achter glas. Maar hoeveel heeft deze pesto eigenlijk te maken met de pesto zoals die ooit bedoeld was? De Keuringsdienst van Waarde op pad in Italië voor de traditie die pesto heet.
Wat is dat eigenlijk, een gamba? Niets minder dan een grote garnaal? En de jumbogarnaal dan? Om dan nog maar te zwijgen over de reuzengarnaal, de tijgergarnaal, de cocktailgarnaal en de scampi.
Van Popeye hebben we geleerd dat je er sterk van wordt: ijzer. Het zit van nature in spinazie en is goed voor je lijf. Daarom voegt de grootgrutter het aan de meest uiteenlopende producten toe. Cornflakes bijvoorbeeld. Eten dat in zijn oorsprong helemaal niets van ijzer wil weten. Een sterk staaltje productontwikkeling? De Keuringsdienst van Waarde gaat op zoek naar de spijker in de ontbijtgranen en komt met een grote onthulling. Een ijzersterk verhaal van de Keuringsdienst van Waarde.
Verse asperges eten we in het seizoen. Dat zijn we zo gewend, want alleen in het voorjaar steekt het witte goud in Limburg immers zijn kop op. Dat kan beter, dacht de grootgrutter. Ook als het voorjaar het najaar is geworden willen we nog asperges verkopen. Als Limburg niet meer leveren kan, dan maar helemaal uit Peru. Maar hoe vers is een asperge uit de Andes? De Keuringsdienst van Waarde steekt zijn licht op bij de aspergestekers. Op zoek naar het geheim van vers van ver.
Het was een opmerkelijke vangst van de KvW in de vorige uitzending. Met een magneet werd uit de ontbijtgranen van Kellogg's ijzerpoeder gevist. De voedseltechnoloog uit Wageningen was verbaasd. De huisarts ook. En vraagtekens werden gezet... Maar Kellogg's hield zijn poorten gesloten en trok liever de portemonnee voor een advertentie in de dagbladen. De informatie was onjuist, zelfs flauwekul. Bij dit ijzer zijn helemaal geen vraagtekens nodig. Het is goed voor ons. En daarmee is het klaar. Maar de Keuringsdienst weet, als de fabrikant begint te klagen, moet je doorgaan met vragen. Wat was er dan precies flauwekul meneer Kellogg's? De Keuringsdienst van Waarde smeedt het ijzer als het heet is.
Eeuwen geleden haalden we het uit de Oost: peper. Omdat het peperduur was. Nu ligt het in iedere supermarkt voor het grijpen. Maar de ene peper is de andere niet. Of toch wel? Je hebt zwarte en witte peperbessen, maar ook groene en rode. Zitten ze samen in één potje, dan noemt de handelaar het 'vier seizoenenpeper'. Maar welke kleur hoort nou bij welk seizoen? De Keuringsdienst van Waarde reist in het kielzog van de V.O.C en gaat op zoek naar het verhaal achter de jaargetijden en hun kleuren. Pittige televisie van de Keuringsdienst van Waarde.
In de laatste 3 afleveringen van 2009, bekijkt de Keuringsdienst de wereld achter de meest Hollandse maaltijd: boerenkool met worst. Voor een stamppot van boerenkool heb je nodig, een boer, een stamper en een rookworst. Iedereen kan stamppot maken met boerenkool. Maar er is iets merkwaardigs mee. In het groot gaat het niet zoals het in het klein moet. In een fabriek maken ze er een ingewikkeld potje van. De Keuringsdienst van Waarde onderzoekt het vreemde van het grote koken, in een heerlijke trilogie van boerenkool met worst.
Het is sap, niet uit een sinaasappel maar uit vlees. Jus. Zo simpel kan het zijn. Maar de jus bij de boerenkool uit een pakje bestaat uit een waslijst aan ingrediënten. Ze maken het van alles behalve waar je jus van maakt. Maar hoe doe je dat? Het tweede deel uit een heerlijke trilogie van boerenkool. De Keuringsdienst vult het kuiltje met jus.
De KvW bekijkt in drie afleveringen de wereld achter de boerenkool. De trilogie wordt besloten met het pronkstuk van het prakje: de worst. Voor een stamppot van boerenkool heb je nodig: een boer, een stamper en een rookworst. Iedereen kan stamppot maken met boerenkool. Maar er is iets merkwaardigs mee. In het groot gaat het niet zoals het in het klein moet. In een fabriek maken ze er een ingewikkeld potje van. De Keuringsdienst van Waarde onderzoekt het vreemde van het grote koken, in een heerlijke trilogie van boerenkool met worst.
't Is goed boeren' riep de Plus supermarkt op televisie. Maar het gaat slecht met de boeren in Nederland, zeggen de kranten. En toch staan er boeren te lachen in advertenties van Plus. Kiespijn? We kunnen er niet meer bij met ons boerenverstand. De Keuringsdienst trekt door de polder en houdt het simpel. "Is 't goed boeren, meneer de boer?"
Vla is Hollandser dan haring. Als de Nederlander toetje zegt, bedoelt hij vla. Vanillevla that is. Een heel simpel toetje en altijd stralend geel. Maar waarom is dat eigenlijk zo? Waarom is vanillevla geel? De Keuringsdienst van Waarde bekent kleur. Vanavond in geuren en kleuren het geheim van het klassieke bakje vla.
De Keuringsdienst is tijdens een onderzoek naar lamsdöner kebab gestuit op een broodje dat honderd procent varkensvlees bevatte. De programmamakers lieten het DNA uit het vlees van broodjes kebab analyseren in een laboratorium. Terwijl alle broodjes verkocht werden als lamsdöners, maakte slechts één verkoper deze belofte waar. Zijn broodje bestond daadwerkelijk alleen uit lamsvlees. Bij de helft van de onderzochte broodjes bleek sprake van een mix van rundvlees en lamsvlees. De inhoud van de andere broodjes bestond volledig uit respectievelijk rundvlees, kip of kalkoen. In deze aflevering van de Keuringsdienst uitgebreid aandacht voor dit pikante onderwerp.
Dankzij een dik vest van een duur merk zat de Keuringsdienst er warm bij deze winter. Met de hand gebreid en van echt highland lamswol. Dankbaar waren ze, onze verslaggevers. Naar het lammetje dat zijn jas uit had gedaan en de breister die er een vest van had gemaakt. Zo dankbaar dat het wel van een persoonlijke ontmoeting met beiden moest komen. Maar in welk hoogland woont het lammetje eigenlijk? En die ambachtelijke breisters, zitten die daar in de buurt? Dat is geheim, zegt de hoogste baas van de modeketen. Daar laat de Keuringsdienst het natuurlijk niet bij zitten. Door de wol geverfd dat ze zijn. In een tweeluik over een vest ontrafelt de Keuringsdienst de wijde wereld van wol, en raakt bijna de draad kwijt.
Dankzij een dik vest van een duur merk zat de Keuringsdienst er warm bij deze winter. Met de hand gebreid en van echt highland lamswol. Dankbaar waren ze, onze verslaggevers. Naar het lammetje dat zijn jas uit had gedaan en de breister die er een vest van had gemaakt. Zo dankbaar dat het wel van een persoonlijke ontmoeting met beiden moest komen. Maar in welk hoogland woont het lammetje eigenlijk? En die ambachtelijke breisters, zitten die daar in de buurt? Dat is geheim, zegt de hoogste baas van de modeketen. Daar laat de Keuringsdienst het natuurlijk niet bij zitten. Door de wol geverfd dat ze zijn. In een tweeluik over een vest ontrafelt de Keuringsdienst de wijde wereld van wol, en raakt bijna de draad kwijt.
Dat verdient een bloemetje, dacht de Keuringsdienst. De supermarkt die eerder doodgewone bloemen verkocht, verkoopt tegenwoordig ook bosjes met het label 'fair trade'. Helemaal uit Kenia. Net zo fleurig en vrolijk als gewoon. Even zo perfect voor Valentijn. Maar wat is er dan eigenlijk mis met al die andere bloemen? Gaat het leven van de bloemenplukker niet over rozen? Maurice maakt een reisje naar Afrika om te bomen over bloemen. Maar de Keuringsdienst is bij de eerlijke kweker niet welkom. Op zoek naar de wantoestand in bloemenland.
Geen appelmoes voor de baby, maar net als papa en mama gewoon ovenschotel Moussaka. De Keuringsdienst gaat zich te buiten aan culinaire babyprutjes. Dat wordt smullen. Het is de eerste stap die je zet naar een volwassen bestaan. Wanneer je de borst zat bent, stap je over op de prutjes. Kant en klare prakjes achter glas. Niks geen appelmoes. De kleintjes hebben wat te kiezen tegenwoordig... Kip teriyaki, ovenschotel Moussaka, of zelfs rund stroganoff met veldgroenten en tijm. Gerechten waar een ware chef U tegen zegt.
Op vrijdag eet de Keuringsdienst vis. Maar als we het journaal en de krant moeten geloven, is die traditie geen lang leven meer beschoren. De vis wordt duur betaald. Straks is de zee leeg, en moeten we van vrijdag ook gehaktdag maken. Of is er hoop? Bij de grootgrutter is er nu ook duurzame vis te koop. Maar wat is dat dan, duurzame vis? De Keuringsdienst van Waarde vist naar de betekenis van duurzaam en vindt de mazen in het net.
Anderhalf jaar geleden was het hommeles in ons kaaslandje. De Kinderen van de Keuringsdienst ontdekten dat kaas op pizza's en lasagnes niet van de koe kwam, maar van de palmolieplantage. Nepkaas dus. Het was er al lang, alleen wisten we het nog niet. Eventjes stond de polder op zijn kop. Beloftes werden gedaan. De kaaskoper zou niet meer bedrogen worden. Kort geleden ontving de Keuringsdienst een brief van verenigde boze melkboeren. "Waarom we nog steeds niet weten wanneer we kaas eten, of een korst plantaardige nep?" Van de verpakking in de supermarkt is nog steeds geen kaas te maken. De Keuringsdienst heropent het dossier en komt met een oplossing. De nepkaas kroniek, deel twee.
De Nederlander heeft bijna net zoveel woorden voor jenever, als de eskimo voor sneeuw. Eeuwenoud is de borrel al, die zijn gloriedagen kende in de Gouden Eeuw. De glazen boterham wordt tegenwoordig nog net zo ambachtelijk gestookt als toen. Tenminste, dat vertellen de flessen ons. Maar is dat wel zo? De Keuringsdienst gaat aan de neut en hoort dat de smaak van Hollandse jenever uit Vlaanderen komt. Is dan het enige dat de grote stokerijen nog stoken, de verwarming?
Zoveel pakjes in het koelvak, maar wat is nou eigenlijk het verschil? Het nieuwe seizoen van de Keuringsdienst van Waarde start met een smeuïg onderwerp: boter. Echte boter noemen we roomboter. Maar is roomboter niet gewoon boter? Jazeker, zegt de expert tegen onze verslaggever, en daar wordt niet mee gerommeld. In de eerste aflevering van het nieuwe seizoen valt de Keuringsdienst van Waarde met zijn neus in de boter. In de winkel is het ene pakje veel duurder dan het andere; waar zit dan het verschil? Op zoek naar antwoorden in de boterberg.
Sterrenvlees eet je natuurlijk bij een sterrenrestaurant. Maar de grootgrutter komt ook met sterrenvlees in de schappen. Hoe meer sterren, legt het etiket ons uit, hoe beter het leven van het varken is geweest. Betaalbaar, diervriendelijk vlees van varkens in ruime stallen, daar wordt toch iedereen gelukkig van? Maar wat is het verschil tussen een één, twee en driesterren varken? En wat is de status van het varken zonder ster? De Keuringsdienst zoekt uit wat er in de sterren geschreven staat. In deze tweede aflevering van het nieuwe seizoen Keuringsdienst van Waarde wordt het team versterkt met verslaggever Leonie ter Braak.
Een kop koffie op het werk is voor de mens wat smeerolie is voor de motor. Thuis pruttelt de koffie rustig door een filter, maar bij de baas komt het met één druk op de knop kant-en-klaar uit de machine. Een kijker vroeg zich af wat er in de warme drank zit waardoor ze elke dag weer op gang komt. Ook de collega’s wisten na een lang gesprek bij de koffieautomaat het antwoord niet. De Keuringsdienst gaat op zoek naar de inhoud van de moderne dorpspomp.
Melk bewaar je in de koelkast, dat is een waarheid als een koe. Maar de KvW kreeg een mail van een verbaasde kijker. Hij had een pak verse melk buiten zijn koeling laten staan, en zelfs na enkele weken leek deze niet bedorven. Hoe doen ze dat dan, verse melk langer houdbaar maken? De boer heeft het antwoord niet. En ook de melk-experts vinden het een mysterie. In deze uitzending van de Keuringsdienst van Waarde gaan de verslaggevers op zoek naar het geheim van de toverme
Zoveel soorten eieren dat het schap in de supermarkt telt, zoveel potten mayonaise dat er zijn. Scharrel, legbatterij of biologisch. Holle termen, volgens een kritische sausmenger. Als we nou eens echt zouden weten waar onze mayo vandaan kwam, zo vroeg de sausmenger zich onlangs af, zouden we dan beter gaan kiezen? Zelf gebruikten ze in ieder geval enkel vrije-uitloopeigeel en echte pure ingrediënten. Dat u het even weet. Vragen stellen, dat kan de Keuringsdienst ook. Misschien zelfs wel beter. Want wat is dat dan: vrije-uitloopeigeel? En waar komt het nu werkelijk vandaan? De Keuringsdienst van Waarde gaat tot de bodem van het potje met vet en achterhaalt de ware aard van de saus der sauzen: mayonaise.
Als je een krent bent, koop je rozijnen in plaats van druiven. De gedroogde druif is immers stukken goedkoper dan zijn verse broer. Voor de prijs van een trosje uit de Super krijg je vijfentwintig keer zoveel rozijnen. Hoe kan dat nou, vroeg een rekenwonder aan de Keuringsdienst. Die rozijnen moeten ook nog lang zonnebaden, terwijl de druif alleen maar geplukt hoeft te worden. De Keuringsdienst van Waarde pakt het telraam erbij en gaat op zoek naar het geheim achter de waardevermindering van de droge druif.
We kennen vele kazen uit oud-Hollandse plaatsen. Bereid volgens eeuwenoude lokale tradities. De grootste kaaskop van allemaal komt uit Gouda, zou je denken. Want wat is Goudse nu eigenlijk? Het gaat elke dag op ons brood, maar veel kaas hebben we er nog niet van gegeten. In deel drie van het Zuiveldossier achterhaalt de Keuringsdienst van Waarde het ware verhaal achter de ambacht die Gouda heet, maar er al lang niet meer woont.
Van de olie uit de olijf weet de KvW al dat er veel nep in omloop is. Over de olijf zelf weten ze echter nog niets. Laat staan over wat er in zit in plaats van de pit. Want wat is toch dat rode flubbertje waarmee zijn leegte is gevuld? 'Piment' staat er op het potje uit de super, maar dat helpt ons niet verder. De Keuringsdienst van Waarde vraagt door over het raadsel van de gevulde olijf en komt tot de kern: ook bij de tapas is niets wat het lijkt.
De Keuringsdienst is altijd onderweg. Om de brandstof voor het lichaam te onderzoeken, gaan er elk jaar liters benzine doorheen. Maar de laatste tijd staan ze met hun handen in het haar aan de pomp. Wat te tanken? Vroeger had je Euro 95 en 98. Nu heb je Shell V-Power, Shell Fuel Save, Total Excellium, Esso Energy Supreme of BP Ultimate. Super brandstoffen zijn het volgens de olieverkopers. Beter in het verbruik, voor de auto, de portemonnee, de kinderen en onszelf. Maar welke kan ik dan het beste in mijn auto doen? De Keuringsdienst van Waarde gaat de dampen te lijf en dompelt zich onder in de wereld van benzine. Rectificatie: In een van de titels van de uitzending werd de naam van Shell brandstofontwikkelaar Gerard Violet vermeld. Dat moet Gerard Fiolet zijn.
We kennen hem uit de sloot of vijver: de eend. Hem eten deed je soms. Bij de Chinees of van de wildkaart. Maar de grootgrutter wil ons verwennen en stopt de gevederde vriend nu ook in een pakje. Zonder veren uiteraard. 'Premium wild' staat er op de voorkant, 'met zorg geselecteerd in Frankrijk'. Hoe doet u dat, meneer de jager? Eerst schieten en dan kiezen, of eerst kiezen en dan schieten? De Keuringsdienst van Waarde neemt een kijkje achter de schermen van de eendenjacht en komt erachter dat wild in Frankrijk een vreemde eend in de bijt is.
Vroeger mochten groentes en fruit naakt in het schap. Nu moet de paprika, kiwi of banaan een preuts plastic jasje aan. Koop je biologisch, dan is het plastic niet van olie, maar van plant. Bio-afbreekbaar staat er op: afgebroken door de natuur, goed voor mens en dier. Maar er zit een luchtje aan. Want waar moet die rotzooi eigenlijk heen na gebruik? Gooien we het in de berm, bij het GFT of het oud papier? Of breekt het met hetzelfde gemak, nog steeds het beste af in de gewone afvalbak? De KvW knapt weer eens het vuile werk op en neemt bij de aftrap van het nieuwe seizoen biologisch afbreekbare troep onder de loep.
Koning, keizer, admiraal, naar de WC moeten we allemaal. Waar het gros van de wereld zich echter met water spoelt na de daad, heeft het rijke westen papier om te vegen. Hele bomen door de plee. Tenzij je ze eerst gebruikt voor boek of krant. Vroeger heette dat gerecycled. Nu noemen ze het ecologisch. Bij het boodschappen doen voor de grote boodschap stuitte een kijker van de KvW op een merkwaardige uitleg. Gemaakt van ‘speciaal geselecteerd, onbewerkt papier, 100% gerecycled’, staat er op de puur en eerlijke rol van Albert Heijn. Maar hoe zit dat dan, speciaal geselecteerd, onbewerkt papier en toch gerecycled? Het zal toch geen drukfoutje zijn? De Keuringsdienst van Waarde heeft hoognodig behoefte aan opheldering over het ecologische van toiletpapier en volgt het witte lint tot aan zijn oorsprong.
Het maakt ons dik en krijgt van het hart de schuld van zijn falen: vet. Wat de gezondheidsjongens echter vergeten, is dat we het meeste vet niet eens eten. Wat lekt of stinkt, gaat in een grote ton. Vetrecycling, noemen ze dat. Maar waar wordt dat vet eigenlijk in gerecycled? De Keuringsdienst kreeg een brief van een poelier met een grill en een lekbak. Hij heeft druipvet over van de kip en wordt daarvoor betaald. Het vet dat de kip onder vuur uitzweet blijkt handel. Om nog maar te zwijgen over het frituur. De Keuringsdienst van Waarde neemt een duik in de afgewerkte olieplas van Nederland en ontmoet een ware vetbaron.
Het hangt in de lucht, staat in de krant en is op het journaal: van CO2 is er teveel. Zo veel, dat de aarde opwarmt, de ijskappen smelten en de zee zal overstromen. Eigen schuld van de mens, vindt de wetenschap. Maar die tijd is veranderd. Nu kunnen we onze uitstoot aan koolstofdioxide namelijk compenseren. Klimaatneutraal heet dat, of CO2 gecompenseerd. Van vliegticket tot volle tank en van wasmiddel tot wijntje, alles kan worden afgekocht met oerbossen, windmolens of zonnepanelen. Dat wil de KvW ook wel. Niet voor zichzelf, maar voor de kijker. Die moet met een gerust hart kunnen kijken naar de Keuringsdienst op tv. Maar wat is dat eigenlijk, CO2? En hoe gaat dat compenseren in zijn werk? In een tweeluik nemen de verslaggevers een duikvlucht door de handel in lucht die CO2 heet en ze hebben een primeur. KvW: het eerste tv-programma dat klimaatneutraal wordt uitgezonden.
In het eerste deel van het tweeluik over de handel in lucht die CO2 heet, toog de Keuringsdienst naar de Amazone om een eigen bos te kopen. Daarmee werd de KvW het eerste klimaatneutrale tv-programma. Klimaatneutraal of CO2 gecompenseerd. Van vliegticket tot volle tank en van wasmiddel tot wijntje, alles kan worden afgekocht met oerbossen, windmolens of zonnepanelen. Dat wilde de KvW ook wel. Niet voor zichzelf, maar voor de kijker. Die moet met een gerust hart kunnen kijken naar de Keuringsdienst op tv. Maar wat is dat eigenlijk, CO2? En hoe gaat dat compenseren in zijn werk? De KvW zocht door de bomen het bos in de Amazone, en kocht daar een eigen woud. Is daarmee het klimaat geneutraliseerd? Kijk het slot van dit tweeluik over 'luchthandel' (dat later nog een staartje krijgt). De Keuringdienst het bos in gestuurd.
De Keuringsdienst is jarig: honderdvijftig afleveringen puur en ambachtelijk consumentenvermaak. Daar moet op gedronken worden en dat wat ze drinken is wijn. Het meest eenvoudige drankje waar ingewikkeld over wordt gedaan. Duizenden jaren oud, maar nog altijd gewoon druivennat met wat gist. Simpel om te maken. Complex om te proeven. Een smakelijk wijntje is niet lekker, maar mooi. En een mooi wijntje is pas zalig als er een goed verhaal over te vertellen valt. Zo'n verhaal kreeg de Keuringsdienst in een brief van een kijker die anoniem heette. Volgens hem is veel wijn nog geen wijn als het ons land binnenkomt. Het is druivensap, waar water bij gedaan wordt. Een sterk verhaal voor de Keuringsdienst om op te klaren. De Keuringsdienst van Waarde gaat tot de bodem van de wereldwijde wijnhandel en neemt zelf ook een slok. Proost.
Het is de bonbon onder de pasta: tortellini. De verrassing zit hem niet in wat er overheen gaat, maar in wat er in zit. Het is de vulling waar het bij het Italiaanse deegringetje om draait. Soms van groenten, vaak van vlees. Maar wat voor een vlees is dat dan eigenlijk, vroeg een kijker aan de Keuringsdienst. ‘Prosciutto crudo’ zegt de zak in woord en beeld. Echte, authentieke, Italiaanse ham, zo geheimzinnig verhuld? In een goed gevulde aflevering onthult de Keuringsdienst van Waarde de verrassing van de tortellini.
Ben je boer, dan ben je een oen als je niet biologisch bent. De bio-boer heeft het namelijk makkelijk. Helemaal wanneer hij de tomaten verbouwt die in de biologische soep van Unox gaan. Dat leren de soepmakers ons tenminste. In hun reclame op tv, ziet het biologisch boeren er heerlijk eenvoudig uit. De boer laat het land met rust, de zon, regen, vogeltjes en bijtjes doen de rest. Puur natuur, want, vindt Unox: eerlijk is heerlijk. Maar hoe eerlijk is dat heerlijks eigenlijk? Voor soep van een luie boer het dubbele vragen? In zijn eigen zoekactie gaat de Keuringsdienst van Waarde op speurtocht naar de biologische tomatenboer die zich kapot verveelt. En dat valt niet mee.
Er gebeurt iets geks in de keukens van de industrie: de koks schijnen nooit zeker te weten wat ze in ons eten doen. ‘Dit product kan mogelijk sporen bevatten van…’, zetten ze daarom maar op de wikkel. Handig, voor mensen met een allergie voor noot, pinda, ei, melk, soja, vis of schelp. Zo kunnen ze weten wat ze niet mogen eten. Maar wat is dat eigenlijk, een spoor? Een kijker van de Keuringsdienst was het spoor bijster en stuurde een brief. Ze had een slaatje gekocht zonder vis, maar las dat het er misschien toch in zat. Kom op, chef supermarktsalade, waarom toch zo besluiteloos over uw recept? De Keuringsdienst van Waarde is allergisch voor rare zinnen op etiketjes, en gaat op sporenonderzoek in de grootkeukens van Nederland.
Het was een leuk feestje met een opmerkelijke afdronk: de 150e aflevering van de Keuringsdienst vier weken geleden. Een anonieme kijker had een brief gestuurd met een gerucht over aanlengwijn. Veel wijn zou geen wijn zijn, maar ingedikt druivensap met water. Want: wie goedkoop wil zijn, doet wat water bij de wijn. Een mooie klus voor de Keuringsdienst om te klaren, maar makkelijk werd het ze niet gemaakt. De industrie hield zijn deuren gesloten en de Keuringsdienst moest alles per telefoon uitzoeken. Als het zou gebeuren, waren ze fraude op het spoor: wijnfraude. De dag na de uitzending stroomde de inbox van de Keuringsdienst over. Sommigen bevestigden het verhaal. Volgens anderen was er niets van waar. Een storm in een glas wijn zou het zijn. De Keuringsdienst van Waarde zou de Keuringsdienst niet zijn als ze de echte waarheid niet boven water wil krijgen en kijkt nog maar een keer diep in het glaasje.
et is de walm waarom de knoflook bekend staat. Vervelend om te ruiken bij buurman of buurvrouw, lekker om te eten. Maar niet elke knoflook is hetzelfde. Er is roze knoflook en witte. Verse en oude. Uit Frankrijk of Spanje, China of gewoon van de Nederlandse klei. Maar wat is eigenlijk het verschil? En welke moet je kiezen als het recept alleen maar rept over een teentje of twee? De Keuringsdienst van Waarde gaat zijn neus achterna en vertelt in geuren en kleuren het verhaal van de knoflook. Een smakelijk verhaal waar niet over valt te twisten.
Het werd al verhandeld toen onze jaartelling nog niet eens was begonnen: zijde. Textiel om aan te trekken of onder te slapen. Zacht, sterk, chique glans. Zo chic, dat we ons er nu ook mee kunnen insmeren of wassen. Er is shampoo en badschuim. Bodylotion en handcrème. Allemaal met zijdezachte zijde. Soms alleen in de naam, meestal als echt ingrediënt. Veelzijdig dus die zijde, dat zeker. Maar hoe komt die sjaal of pyjama toch in flacon of pot? De Keuringsdienst van Waarde volgt de zijderoute tot ver in China en leert over rupsen die nooit genoeg hebben en vlinders die de lust van het fladderen al lang is vergaan. Stof om over na te denken, van de Keuringsdienst.
Elke erwt is gedopt, maar alleen de doperwt mag het doppen dragen in zijn naam. Maar waarom zijn er toch zoveel soorten van? Koop je de erwt in pot of blik, dan zijn ze fijn, zeer fijn of extra fijn. Vers is hij grof of groot en in het vriesvak verliest de doperwt weer zijn eretitel. Daar noemt men hem weer gewoon tuinerwt of groene erwt. Zoveel soorten, dat het je groen voor de ogen wordt. Want welke is nu wat en waarom betaal je voor de één veel meer dan voor de ander? De Keuringsdienst van Waarde duikt de polder in en gaat op zoek naar het geheim van de doodsimpele doperwt die ingewikkeld is gaan doen. Extra fijn, van de Keuringsdienst.
Spek is vet en daarom vet lekker. Door de stamppot, bij de bonen of onder het gebakken eitje. Maar, het mag niet meer: vet spek. Je wordt er dik van en je raakt verstopt. Daarom hebben de spekkopers van de industrie iets bedacht: mager spek. Echt spek van het varken, met maximaal twintig procent vet. Maar hoe kan dat eigenlijk, vet spek dat mager geworden is? Is dat nauwkeurig snijwerk of krijgt het varken niets te eten? De Keuringsdienst van Waarde gaat op zoek naar het mysterie van mager spek en komt met een spectaculaire onthulling.
Eindelijk, het is weer herfst! De dagen worden korter, het weer slechter en de griep grijpt weer om zich heen. Tenzij je jezelf wapent tegen de snotneus en de blafhoest. Niet met een extra sjaal of muts, maar met oscillococcinum. Een homeopatisch geneesmiddel tegen griep. Lastig om uit te spreken, mysterieus in wat het is. ‘Anas Barbariae, hepatis et cordis’, staat er op de achterkant van het doosje. Dat is Latijn voor eendenhart en -lever. Een eend die je kan genezen van de griep, die willen de verslaggevers van de Keuringsdienst wel eens zien. Maar waar is die? De Keuringsdienst van Waarde gaat op zoek naar de eend van de oscillococcinum en krijgt er hoofdpijn van.
Zonder mint stinkt een mens uit zijn mond. Daarom kauwen we kauwgom met cool mint, poetsen we met tandpasta met fresh mint en snoepen we pepermunt met peppermint. Frisheid gegarandeerd met die mint, maar niemand die weet waar het vandaan komt. Toch doen de doosjes soms aardige suggesties. Zo stuurde een ongeruste kijker de Keuringsdienst een brief over de kauwgom die hij had gekocht. ‘Rainforest mint’, stond erop. Mint, helemaal uit de jungle? Is dat goed speurwerk van Indianen of worden er bomen voor gekapt? De Keuringsdienst van Waarde zoekt het uit en komt met een verfrissend antwoord. Scherpe televisie, van de Keuringsdienst.
Ze schijnen het smeermiddel voor onze darmen te zijn: vezels. Eet je genoeg groentes, fruit en granen, dan zit je goed met je stoelgang. De meesten eten echter te weinig en die hebben volgens velen weer een probleem... Gelukkig schiet de industrie ons daarom te hulp. Met extra vezels, in vele varianten. Zo zijn er dure yoghurtjes van Danone met toegevoegde vezels. Goed tegen het opgeblazen gevoel. Maar, wat zijn die vezels en waar komen ze eigenlijk vandaan? Uit de granen die op de wikkel staan of zijn het die lastige woorden tussen de ingrediënten? De Keuringsdienst van Waarde wil weten wat voor vezels ze eten en gaat de velden in. Op zoek naar de wondervezel uit de yoghurt.
Het is volkomen menselijk, maar voor de meesten toch onwenselijk: zweet. Daarom smeren of spuiten we deodorant onder de armen. Gegarandeerde frisheid, maar voor hoelang eigenlijk precies? Er is deodorant die 24 uur goed blijft en deodorant die 48 uur doorwerkt. Hoe doen ze dat toch, zo precies weten hoe lang welke deo je oksels fris houdt? Het ene zweet is de andere toch niet? De Keuringsdienst van Waarde wil het zeker weten, hoelang ze door kunnen zonder te zweten en neemt een frisse duik in de wereld van de deodorant.
Er was het feest en er was de afdronk. Een anonieme kijker had de Keuringsdienst getipt dat er wijn zou zijn die geen wijn was, maar alcoholische aanmaaklimonade. Sommige wijn zou ingedikt druivensap zijn, aangelengd met water en gist. De Keuringsdienst pakte de telefoon en voelde nattigheid. Dat wijn zo gemaakt kon worden, werd beaamd. Wie het doet en om welke wijn het zou gaan bleef echter een raadsel. De wijnhandel deed haar deuren op slot en kenners reageerden verbaasd. Een storm in een glas wijn zou het zijn. Toch was er het onderzoek. Van de twintig wijnen waren er vier verdacht. Hoe dat zat, moest nader onderzoek uitwijzen. Aan het eind van het seizoen zet de Keuringsdienst van Waarde daarom nog maar een keer het glas aan de lippen, neemt een flinke teug in Italië en komt met verrassend nieuwe onderzoeksresultaten.
Het was het verhaal van 2011. Een anonieme kijker tipte de Keuringsdienst dat er wijn zou zijn die geen wijn was, maar ingedikt druivensap, aangelengd met water en gist. De KVW pakte de telefoon en voelde nattigheid. Dat wijn zo gemaakt kan worden, werd al snel beaamd. Om welke wijn het zou gaan, bleef echter een raadsel. De handel deed haar deuren op slot en kenners reageerden verbaasd. Niemand die de Keuringsdienst klare wijn kon schenken. Een storm in een glas wijn zou het zijn. Toch was er het onderzoek. Van de twintig wijnen waren er vier verdacht. En de Europese Unie gaf toe: dat er met enige regelmaat water bij de wijn gaat, is zo helder als glas. Aan het slot van het seizoen maakt de Keuringsdienst van Waarde korte metten met de eindeloze nadronk van water en wijn en komt met uitstekend advies voor de feestdagen.
De eerste aflevering van het seizoen begint met een smaakmaker die de nodige tongen losmaakt: filet americain. De één trekt er een vies gezicht bij... en bij de ander loopt het water in de mond. Uit een bakje van de slager, bij de supermarkt of het tankstation; we lusten het rauw. Maar wat zit erin en hoe lang is het houdbaar? De grote KVW FAT (Filet Americain Test ) zal uitsluitsel geven over de vraag of ons broodje filet echt veilig en vers is. Keuringsdienst van Waarde zet zijn tanden in filet americain en laat niet meer los.
Soms zijn ze vreemd en uniek, doorgaans simpel en hetzelfde: glazen om uit te drinken. Keuringsdienst van Waarde onderzoekt glas. Blijkbaar moet je voor echt bijzondere glazen bij de IKEA zijn. Mondgeblazen staat erop. Ieder stuk uniek. En dat voor nog geen 1,50 euro per stuk. Hoe kan dat? Zoveel goedkope glazen, zijn die echt allemaal door een mensenmond geblazen? De Keuringsdienst van Waarde breekt, in de uitzending zijn hoofd over het IKEA wijnglas en komt uit in China. Het land waar mensen goedkoper kunnen produceren dan machines.
De Keuringsdienst van Waarde pakt in twee delen uit over de EHEC - bacterie. 19 april deel 1, 26 april deel 2. De EHEC-bacterie was het nieuws van de dag, had de wereld wekenlang in zijn greep en maakte 50 dodelijke slachtoffers in Duitsland. Een voedseldrama dat zijn weerga niet kent. De Duitse autoriteiten gingen koortsachtig op zoek en kwamen iedere dag met een nieuwe boosdoener. Eerst had de komkommer het gedaan, daarna kreeg de tomaat er van langs en zelfs de kropsla werd genoemd. Uiteindelijk was de fenegriekkiem de schuldige en daar moesten we het mee doen. Plots hield de hetze op bij deze kiemgroenten.‘De EHEC - uitbraak is afgesloten’ meldde het Robert Koch Instituut, het Duitse centrum voor ziektebeheersing, eind juli 2011. Ook onze overheid meldt op www.rijksoverheid.nl dat de uitbraak voorbij is. Maar is de epidemie nu werkelijk in de kiem gesmoord of zwerft de sluipmoordenaar nog steeds vrij rond? Waar kwam die mysterieuze bacterie ineens vandaan? Een mediahype of lobbystrategie? De Keuringsdienst van Waarde legt een dossier aan en gaat tot op de bodem van de zaak.
De Keuringsdienst van Waarde pakt in twee delen uit over de EHEC - bacterie. 19 april deel 1, 26 april deel 2. De EHEC-bacterie was het nieuws van de dag, had de wereld wekenlang in zijn greep en maakte 50 dodelijke slachtoffers in Duitsland. Een voedseldrama dat zijn weerga niet kent. De Duitse autoriteiten gingen koortsachtig op zoek en kwamen iedere dag met een nieuwe boosdoener. Eerst had de komkommer het gedaan, daarna kreeg de tomaat er van langs en zelfs de kropsla werd genoemd. Uiteindelijk was de fenegriekkiem de schuldige en daar moesten we het mee doen. Plots hield de hetze op bij deze kiemgroenten.‘De EHEC - uitbraak is afgesloten’ meldde het Robert Koch Instituut, het Duitse centrum voor ziektebeheersing, eind juli 2011. Ook onze overheid meldt op www.rijksoverheid.nl dat de uitbraak voorbij is. Maar is de epidemie nu werkelijk in de kiem gesmoord of zwerft de sluipmoordenaar nog steeds vrij rond? Waar kwam die mysterieuze bacterie ineens vandaan? Een mediahype of lobbystrategie? De Keuringsdienst van Waarde legt een dossier aan en gaat tot op de bodem van de zaak.
Op zoek naar de waarheid achter Dode Zeezout. Van alle wereldzeeën is alleen de Dode Zee zo bijzonder, dat je hem in de winkel kunt kopen, als zout: Dode Zeezout. Een must voor elke serieuze badderaar. Goed voor je huid en hoofd, verfrissend voor je geest. Maar wat maakt Dode Zeezout nu eigenlijk zo bijzonder? Is het de unieke samenstelling? De eeuwenoude geheimen die vermeld staan op het etiket? Of zijn het de 'revitaliserende' zouten en mineralen? De Keuringsdienst van Waarde wordt tot het uiterste gedreven door badgeheimen en gaat op zoek naar de waarheid achter Dode Zeezout. Eentje die leert dat we de meeste geheimen met een korreltje zout moeten nemen.
De Keuringsdienst van Waarde gaat op pad om de ‘nieuwe’ situatie in de wondere wereld van eieren te onderzoeken. Sinds 1 januari jl. is er namelijk een Europees verbod op eieren uit legbatterijen. Dus eten we tegenwoordig alleen nog scharreleieren. Maar is dit ook zo? Want eieren krijgen we niet alleen als uitsmijter binnen, het zit zelfs in onze tandpasta. Ei wordt gebruikt als ingrediënt in vele supermarktproducten: pasta, koekjes, cake, sauzen (als mayonaise), brood, snoepgoed, tandpasta, etc. Nederlandse boeren hebben ondertussen bijna allemaal hun legbatterijen omgebouwd tot scharrelschuren. Alle ‘consumptie eieren’ in Nederland zijn de beloofde scharreleieren. Maar niet alle Europese landen zich zo braaf houden aan de nieuwe Europese regels. Met name in Italië, Spanje en Polen zijn legbatterijen eerder de norm dan de uitzondering. Onze verslaggever Maarten Remmers reisde af naar Italië, daar ging hij op onderzoek bij meerdere kippenboeren. Hij werd snel van het erf gejaagd. Maar wist uiteindelijk het verhaal boven water te krijgen. Zo kreeg hij zonder problemen een rondleiding van een Italiaanse boer door zijn legbatterij. Over zijn kippen had de boer het volgende te melden: “De kippen zijn gelukkig, ze krijgen te eten en te drinken….en ze hoeven niet rond te lopen!” Volgens hem zijn 70 á 80% van de Italiaanse eieren nog afkomstig uit legbatterijen. De Keuringsdienst van Waarde gooit in deze uitzending de knuppel in het hoenderhok en kiest geen eieren voor zijn geld.
Bintjes, Dorés en Eigenheimers: vroeger was de keuze simpel. Maar tegenwoordig worden we overspoeld door aardappelsoorten met steeds weer nieuwe namen, van heel goedkoop in grote zakken tot duur in kleine zakjes met een kilootje exclusiviteit. Maar volgens de marktkoopman is het simpel, je hebt vastkokend, kruimig en iets er tussenin. Punt uit. De C1000 maakt het nog simpeler en komt met de Alleskunner. Kan dat, de aardappel die alles kan? En hij is ook nog eens de goedkoopste in het schap? De Keuringsdienst gaat op onderzoek in de wereld van de oer-Hollandse aardappel.
In de uitzending van donderdag 24 mei (20.25 uur Ned 3) onderzoekt de Keuringsdienst van Waarde een luchtverfrisser van onze grootgrutter met de naam ‘buiten’. Een luchtverfrisser met buitenlucht. De Keuringsdienst wil het weten: welke buitenlucht is zo speciaal dat hij in een bus mag? Kan je niet beter gewoon een raampje openzetten? Waarschijnlijk wel, want op het etiket staat dat je de buitenlucht uit de bus niet in mag ademen. De Keuringsdienst van Waarde heeft een neus voor gebakken lucht en gaat in de uitzending van 24 mei naar buiten. Op zoek naar de plek waar de lucht gevangen is. Niet alleen fris voor op het toilet, maar ook goed voor de woonkamer, schuur of gastenvertrek. Vroeger waren er nog geuren met een smaak: citroen, lavendel of roos bijvoorbeeld. Toen kwamen er luchten uit verre oorden overwaaien. En nu heeft de supermarkt er dus lucht van gekregen, dat enkel ‘buiten’ ook volstaat om flink geld voor lucht te vragen. Maar wat ademen we eigenlijk in?
De Keuringsdienst van Waarde onderzoekt het minst kostbare stukje vlees dat er is: kip. In de supermarkt kunnen we een volledige kip van anderhalve kilo kopen voor €3,29. De Keuringsdienst vraagt zich af wat die kip in haar hele leven gegeten heeft dat ze voor zo weinig geld in de winkel kan eindigen. Eet de kip goedkoop afval? Nee, het blijkt juist dat de kip hoogwaardige voedingsstoffen eet waar ze snel van kan groeien. En dat voor €0,35 per kilo. De Keuringsdienst van Waarde krabt zich achter de oren over de kosten van kip en pikt wat op over het wereldvoedselprobleem. Het geheim achter de goedkope kip, vertelt de boer, zit hem dan ook in het kippenvoer. Een hoogwaardig goed waarmee een kuiken zich binnen enkele weken kan volvreten tot plofkip. En dat voor nog geen paar centen. Wondervoer is het. De Keuringsdienst vraagt zich af of dit misschien ook goed zou zijn als voedsel voor de mens. We gaan te rade bij een voedseldeskundige die berekent hoeveel procent van de Schijf van Vijf door kippenvoer vervangen kan worden. En een topkok laat zien en proeven wat voor lekkers hij van ons goedkope voedsel kan maken.
In de aflevering van donderdag 7 juni onderzoekt de Keuringsdienst van Waarde goede doelen van producenten en legt een dossier aan. Je ziet het tegenwoordig steeds vaker, als je een product koopt doet de producent van dat product iets voor een goed doel. Hoe goed zijn deze filantropische bedoelingen van producenten? Is het marketingtechniek van de grote bedrijven? Of allebei? In dit eerste deel stort de Keuringsdienst van Waarde zich op de Pampers. ’1 pak = 1 vaccin’ staat er op een pak luiers. Een ’levensreddend’ vaccin, wel te verstaan. Hoe werkt dit? Pampers doneert per verkocht pak luiers €0,05 aan Unicef; de waarde van een tetanusvaccin voor moeders en pasgeborenen in Derde Wereldlanden. Pampers claimt dat ze hiermee al 100 miljoen levens hebben gered. Wat is het verhaal achter deze actie? De Keuringsdienst spreekt met Procter & Gamble (de producent van Pampers), Unicef en belandt zelfs in een vaccinfabriek in Bulgarije. De slogan ‘1 pak = 1 vaccin’ is helder en simpel maar de waarheid achter de slogan blijkt vaak een stuk ingewikkelder.
Een boze slager schreef de Keuringsdienst een brief. Omdat het woordje kogel de biefstuk duurder maakt is het aantrekkelijk om ermee te sjoemelen. Iedere koe heeft kogels in zijn kont. Kogelbiefstuk kun je er van snijden. Het chique broertje van de gewone bief. Maar volgens de slager verkoopt de supermarkt meer kogels dan we uit de billen van koeien kunnen halen. De Keuringsdienst snijdt een gevoelig stukje vlees aan, en maakt de vakman aan het huilen.
Pers je een sinaasappel, dan krijg je jus d’orange. Pers je een appel, dan krijg je.. Tja. Wat krijg je dan? Appels persen, dat doe je niet. Je koopt gewoon een goudgeel drankje uit het schap. Het zal wel heel belangrijk zijn welke soort de fabriek uitgekozen heeft. Prachtige appels op het plaatje: rood, groen of een beetje van beide. Welke rassen zijn dat? De Keuringsdienst komt in een Oost-Europese boomgaard terecht. Er is één bijzondere soort. Nooit gezien op de verpakking, maar hij gaat er wel in. De bruine.
Het is zo vertrouwd als de Chinees om de hoek. Kloepoek! Lange witte plakken, in het plastic tasje, naast de sambal. Maar wat is kroepoek eigenlijk? Een lastige vraag, waar de Chinees geen antwoord op heeft. De Keuringsdienst van Waarde over het mysterie van de lange plakken. Een aflevering waar je vette vingers van krijgt.
Peper is duur, daarom noemen we dure dingen peperduur. In het schap van de supermarkt, niet ver van de peper, staat een ander kruid dat een eigen spreekwoord verdiend. Peterselie, dat is ook duur. Een potje gedroogde peterselie bevat maar vijf gram. Verrek, wat zeggen de kleine lettertjes? Kiloprijs 237 euro. Hoe is het mogelijk? De Keuringsdienst zoekt het uit. Ondertussen kan de Dikke van Dale ‘m alvast bijschrijven. Peterselieduur.
De Keuringsdienst kijkt opnieuw naar de actie '1 pak = 1 vaccin' van Pampers en Unicef. In deze aflevering onder andere een gesprek met Jan Pronk, oud-minister van Ontwikkelingssamenwerking.
Forel is een soort vis. Die kennen we wel. Zalm is ook een soort vis, die kennen we nog beter. Tot zover klinkt het simpel. Maar er is er nog eentje, die ons in verwarring brengt, namelijk zalmforel. Dat staat op het doosje in de supermarkt. Van binnen ziet het roze als zalm, van buiten lijkt het op forel. Wat is het? De Keuringsdienst vist naar het antwoord. Zalmforel is zalmroze. Een verhaal over vis en een likje verf.
De Keuringsdienst ontving een wonderlijke brief van een kijker op Curaçao. Er zou een geheimzinnige fabriek op het eiland staan. Witte suiker afkomstig van Nederlandse polders zou er worden omgetoverd tot bruine rietsuiker. Na deze truc zou de suiker in Hollandse supermarkten terechtkomen. Ongelooflijk. De Keuringsdienst van Waarde gaat op zoek naar het Caribische goud en komt op onverwachte plekken terecht. Een mierzoet verhaal over suiker en verf.
Champignons. Kleine witte paddestoelen, zo lief en onschuldig. Niks daarvan, zegt de vakbond. Arbeiders uit Oost-Europa worden ernstig uitgebuit in Hollandse kwekerijen. Limburgse kwekerijen, beter gezegd. We duiken de duisternis van de champignonschuren in om meer te weten te komen. De Keuringsdienst van Waardeover schimmige schimmels. Het eerste deel van een stemmig tweeluik tijdens de feestdagen.
Champignons. Kleine witte paddenstoelen, zo lief en onschuldig. Niks daarvan, zegt de vakbond. Arbeiders uit Oost-Europa worden ernstig uitgebuit in Hollandse kwekerijen. We duiken de duisternis van de champignonschuren in om er meer van te weten te komen. Een nieuwe aflevering over schimmige schimmels. En een verbijsterend nieuwtje. Er is nu een keurmerk voor ‘eerlijke’ champignons. Fair trade uit eigen land? De Keuringsdienst van Waarde over de logica van Max Havelaar met een zachte g.
Jamie Oliver verspreidde het gerucht dat de anale klieren van de bever worden gebruikt als smaakmaker in vanille-ijs. Bevergeil; broodje aap of goed bewaard geheim? De Nederlandse voedselproducenten wilden het er niet over hebben maar de Keuringsdienst ontdekte dat in Canada de beverjacht een heel normale zaak is. En daarmee ook de handel in z’n anale klieren.
In het slot van dit tweeluik nemen we het Canadese bevergeil mee naar Nederland en kijken we of het terug te vinden is in een product dat we hier gewoon eten. Jamie Oliver blijkt geen kletskous. Bevergeil is dichterbij dan je denkt. Het is ook lekkerder dan je denkt.
De supermarkt verkoopt een flesje walnootolie voor slechts €2,19. Dat is heel wat goedkoper dan wat dezelfde hoeveelheid walnoten kost. Wat is dat voor olie die goedkoper is dan zijn ingrediënten? De olieboer snapt het niet en ook de ambachtelijke walnotenperser heeft geen idee hoe de fabriek zóveel olie uit een walnoot kan persen. Zijn het misschien hele goedkope olienoten? Of is het gewone olie met een walnotensmaakje? De Keuringsdienst gaat op zoek en probeert de code van de walnootolie te kraken.
Een kijker vroeg zich af, waarom smaakt paprikapoeder helemaal niet naar paprika? Gebruiken ze speciale paprika's? Of wordt bij het drogen de smaak heel anders? En als je er over nadenkt, waarom is paprikapoeder altijd rood en nooit groen? De Keuringsdienst gaat op pad en komt terecht in een Babylonische spraakverwarring over paprika, peper en capsicum. Chef-kok Alain Caron helpt mee en maakt zelf paprikapoeder. Je Hongaarse goulash zal nooit meer hetzelfde smaken.
Oerbos in het raamkozijn. De liaan. Laat hem in de jungle hangen, dan is het tropisch onkruid. Breek een stukje af en het is goud waard in een tuincentrum om de hoek. Leuk voor in een vaas, of naast de televisie. Opzoek naar Hollandse handelsgeest in een Aziatische jungle. De Keuringsdienst van Waarde over de kronkels van designer onkruid.
Het is het minst kostbare stukje vlees dat er is: kip. Koop je kip bevroren, dan heb je haar voor nog geen drie euro en dertig cent. Anderhalve kilo kip zonder kop. Koud gemaakt voor een zacht prijsje. Zo zacht, dat de Keuringsdienst wil weten hoe het kan, voor zo goedkoop een heel dood dier op je bord. Een kip moet toch ook eten? Het geheim, vertelt de boer, zit hem dan ook in het kippenvoer. Een hoogwaardig goed waarmee een kuiken zich binnen enkele weken kan volvreten tot plofkip. En dat voor nog geen paar centen. Wondervoer is het. Zo wonderlijk, dat de Keuringsdienst aan het denken zet. Kunnen we die kip niet net zo goed overslaan? De Keuringsdienst van Waarde krabt zich achter de oren over de kosten van kip en pikt wat op over het wereldvoedselprobleem.
Vroeger was het chique met stokjes. Sushi. Maar Japanse vishapjes zijn zo speciaal niet meer. Op het station, in de supermarkt en zelfs in de diepvries. All you can eat, bij de Chinees die Japans heeft geleerd. De komende weken peutert de Keuringsdienst een rolletje sushi uit elkaar. Een culinaire reis naar de trots van Japan, zonder dat we in Japan terechtkomen. Sushi in de polder. Aangenaam.
Melk is wit, en je kunt het vinden in een blauw-wit kartonnetje in het schap van de supermarkt. Zoveel is zeker. Niks daarvan. Er is een pak melk dat je in de maling neemt. Calcium plus heet het. Je denkt aan een koe, maar een kalkmijn heeft er net zoveel mee te maken. Een verwarrend glaasje witte drank.
Een patatje zonder met, is als een biertje zonder schuim. Zonde. Een patatje met, dat is hoe het hoort. Maar, waarde patatbakker, we hebben een vraagje. Uw patatje met, met wat is dat precies? Een vet verhaal over saus bij de friet.
KRO’s Keuringsdienst van Waarde reist af naar Marokko en geeft antwoord op de vraag: is couscous een snelle hap of typisch slowfood? Ajouad El Miloudi gaat op onderzoek uit en laat zien hoe traditionele couscous gemaakt moet worden.
Speciaal voor de barbecue, houtsnippers gemaakt van oude whiskyvaten. De whiskyvaten zijn wel 60 jaar oud en er heeft 's werelds beste single malt whisky in gezeten. De Keuringsdienst vraagt zich in deze uitzending af welke geweldige whisky dit is en proeft het vlees dat met deze houtsnippers gebarbecued is.
De Keuringsdienst van Waarde viert een feestje. Op televisie. Na tien jaar en 187 uitzendingen werd het wel eens tijd. Tijd voor taart. Maar voor we de taart kunnen aansnijden trekt het stralend middelpunt van ons gebak de aandacht. Knalrood, plakkerig en glanzend als een kauwgombal. De... kers, of wat is dat rare vruchtje eigenlijk? De Keuringsdienst in een feestelijke zoektocht naar de kers op de taart.
Er is niks raars aan een kwast. Een simpel ding met een steel en haartjes, om mee te verven. Varkenshaar, volgens traditie. Maar welk varken heeft zulke lange haren? En hoe onthaar je dan dat varken? Een raar verhaal over een doodgewone kwast.
Grieken, Turken en Bulgaren. Ze staan gebroederlijk naast elkaar in de supermarkt. Yoghurt met een paspoort. Maar de drie soorten dikke yoghurt zijn voor een kaaskop moeilijk te onderscheiden. Een verhaal over cultuurverschillen in het zuivelschap.
Zuurdesem gaat als zoete broodjes over de toonbank. Bijna overal te krijgen, ietsje anders en ook ietsje duurder. Brood zoals het vroeger was. Maar ouderwets brood kun je in de fabriek ook nieuwerwets maken. Maar hoe? De Keuringsdienst staat vroeg op, want de truc van de industriële bakker is moeilijk te achterhalen.
Ze zitten zo vertrouwd dat je er eigenlijk mee naar buiten zou willen; Spaanse sloffen. De spotgoedkope oer-pantoffels die je vele winters warm houden. Maar hoe Spaans is die slof eigenlijk? Kunnen ze in Spanje deze traditie nog lang in ere houden? De Keuringsdienst gaat op zoek naar de Spanjaard aan wie we honderdduizenden warme voetjes te danken hebben.
Een enorme kipfilet van 700 gram, gekocht bij een Turkse slagerij. Dat is twee keer het gewicht van de gewone supermarkt kip. Met welke reuze kip hebben we hier te maken? De Keuringsdienst gaat op zoek naar de kip met de flinke borst. Wonderbaarlijk genoeg, blijkt het een doodgewone kip te zijn. Al is het zo simpel nog niet. Deze kip heeft namelijk een handleiding die een nieuwe betekenis heeft aan het begrip kip. De kip kan groter, heel veel groter.
Met een natuurspons kun je alles. Auto's wassen, je gezicht deppen, of een muur verven. Iedere spons is uniek, maar wat is het eigenlijk? Je hebt er een zee voor nodig, en ook duikers die hun leven willen wagen. Het verhaal achter de natuurspons blijkt een Griekse tragedie. De Keuringsdienst gaat op zoek naar het verhaal achter de spons.
Het is een klassiek gerecht: Ossenstaartsoep. Je komt het tegen in een blik, zak, of in een bistro. Zo klassiek, dat we de ingrediënten al niet meer kennen. In de soep is geen staart te vinden, of toch? Wellicht als de soep tot op de bodem uitgezocht wordt. Gelukkig doet de Keuringsdienst niets liever.
Er is een vis die altijd ontsnapt aan de koekenpan. De goudvis is ons daarvoor te dierbaar. We noemen hem goudvis, zijn kleur is oranje, maar wat blijkt, hij hoort eigenlijk groen te zijn. Een wonderlijk verhaal over een knuffeldier met schubben. En de Keuringsdienst komt met nieuws. De goudvis is een getraumatiseerde woestijnvis.
Kaviaar, een luxeproduct dat de meeste van ons waarschijnlijk nog nooit van dichtbij hebben gezien. Het staat bekend als iets wat voor de rijkere bestemd zou zijn. Maar wees gerust, ook in de supermarkt koop je tegenwoordig spotgoedkope kaviaar. Of is dit slechts een imitatie van echte kaviaar? De Keuringsdienst gaat op zoek naar de vis die goedkoop eitjes leggen kan.
De Keuringsdienst kocht in het najaar een vestje met wol van angora. Een warm vest, maar plotseling kregen we het koud van binnen. Dierenactivisten publiceerden een vreselijk filmpje. Angorawol bleek van konijnen te komen. Konijnen met pijn. De beelden hadden effect en plots verkocht geen enkele kledingwinkel nog angorawol. De Keuringsdienst kwam in contact met een wol-leverancier van H&M en Zara en reisde naar China om de wol zelf te keuren. Een bizar verhaal over beelden en konijnen.
Grond heb je overal. Maar zit het in een plastic zak, dan heb je potgrond. Speciale grond voor orchidee, buxus of bonsaiboom. Maar wat is dat voor grond, zo speciaal voor in de pot? De Keuringsdienst trekt de natuur in op zoek naar de grond voor de pot.
Thee maak je van thee. Althans, dat zou je denken. Maar de Keuringsdienst vond naast theeblaadjes vreemde korrels in het theezakje. Kleine brokjes met een sterke smaak. Wat zit er naast thee eigenlijk nog meer in het zakje groene of zwarte thee? De Keuringsdienst over thee met een bijsmaak.
Geliefd bij de borrel of op een feestje: leverworst. Doodgewoon en bovenal spotgoedkoop. Zo ligt bij iedere supermarkt een leverworst van een halve kilo voor slecht 62 cent. Maar kun je eigenlijk wel een leverworst maken voor zo weinig geld? De Keuringsdienst over de worst die bijna niks kost.
Ze klinken zo mooi, coquilles Saint Jacques. De Keuringsdienst van Waarde gaat op chique, maar niet in een chique restaurant. Coquilles zijn overal. Zelfs in de diepvries van de goedkoopste supermarkt. Een verhaal over de populairste schelp sinds de mossel. Bon appétit.
Voor dikdoeners is er een speciale categorie chips. Dikke chips, voor de dikke portemonnee. Handgeschept, en uit de ketel bovendien. Tweemaal zo duur als ordinaire chips. Maar waarom? De Keuringsdienst over het verschil tussen dikke en dunne dikmakers.
Gouda, wie heeft er geen kaas van gegeten? Kaas maak je van melk, dat weten we allemaal. Maar de ene Goudse is de andere niet. Van de prijsknaller uit de supermarkt tot het exclusieve stukje bij de specialist. Hoe kan iets dat altijd van hetzelfde gemaakt is zo verschillend smaken? De Keuringsdienst van Waarde over kaas en waar die naar smaakt.
Vlees is een beest, met een naam. Je hebt rundvlees, varkensvlees of vlees van kippetjes. Maar bij vis hoeven we dat niet te weten. De populairste vis van Nederland is anoniem. Niemand heeft de hele vis, zelfs kapitein Iglo niet. De Keuringsdienst heeft een primeur en maakt kennis met de vis uit de visstick.
De Keuringsdienst kreeg veel reacties op een eerdere uitzending over kaas. Vooral van melkboeren, die boos waren op een kaasboer. Die had de controversiële uitspraak gedaan, dat koeien op een dag wel negentig liter melk kunnen geven. Flauwekul, of niet? De Keuringsdienst zoekt zulke gekke koeien. Een verhaal over de koe en het uiterste van haar uiers.
Jumbo stunt met bananen. Verkoopt er iemand goedkopere dan verlaagt Jumbo de prijs direct. De Keuringsdienst gaat de strijd aan en opent een bananenwinkel.
De Keuringsdienst gaat op zoek naar het hart van het zachte; mozzarella. Het is een naam die je lenen mag. Je hoeft er geen Italiaan voor te zijn. Zo ontmoet je buffels in de polder. Een zachte kaas voor een zacht prijsje heeft heel vaak een Duits accent. De Keuringsdienst van Waarde over het zachte bolletje kaas.
Geen goedje zo simpel als honing. Je hebt de bij en de bloem. De een pakt nectar van de ander en maakt er honing van. Maar de ene honingpot is de andere niet. Honing met een label? Biologisch. Hoezo logisch? Wat heeft die lieve bij al die tijd verkeerd gedaan? De Keuringsdienst van Waarde over bijen die zich aan onze regels moeten houden.
Een hond wil je gelukkig maken. Een hond kun je gelukkig maken. Met een kluif. Het allerbeste voor je hond komt uit landen waar je hond een schop zou krijgen. De Keuringsdienst van Waarde gaat er kijken en schrikt zich rot. Dertigduizend stierenpiemels en een mevrouw die aan origami doet met slachtafval. Leerzame televisie voor het hele gezin.
Pak een pan. Bak een biefstuk. Wat heb je nodig? Er staan talloze tubes goudgele goedjes in de supermarkt. Een echte naam heeft het niet. Het flesje zegt alleen dat je ermee bakken en braden kunt. De Keuringsdienst van Waarde over het vet uit de plastic fles.
Een man met een hengel. Hij staat op een blikje tonijn en maakt de redactie van de Keuringsdienst van Waarde nieuwsgierig. Staat er iemand in Griekenland op een pier tonijnen binnen te hengelen? Voor al die honderdduizenden blikjes tonijn? Dat kan toch niet? Nee, dat kan niet. Niet in Griekenland.
Your dog or cat eats it daily: "animal by-product". Found in each package lump or canned food. A type of meat that can not be called meat. We ask a question that your dog or your cat can not ask itself. What do you mean by 'animal by-products? They all panic when asked such a simple question, the chunk makers. All of them. De Keuringsdienst van Waarde and the secret of the animal by-products.
There used to be just 'food'. Now there's food that's different. Better. Super. Because just common is not healthy enough. Superfood is against cancer and for a radiant skin. It helps against age and makes you fit. Super for all, moreover a super good trade. De Keuringsdienst van Waarde wants a piece of the pie and is looking for a gold mine in the polder. Why should something that is super always come from far away?
Foei tarwe; je hebt ons erin geluisd! Altijd tarwe in ons dagelijks brood... Speltgraan moeten we hebben! Beter voor je alles, want spelt blijkt een superieur ras.
Wie van Bertolli-saus opschept, schept op van een opschepper. Saus met truffel bijvoorbeeld. Oh zo verrukkelijk. De reclame verhaalt over de zoektocht van Bertolli naar de allerbeste truffels van Italië. De Keuringsdienst reist ze achterna en komt bedrogen uit. De beste? Troeptruffels! En we hebben nieuws: meneer Bertolli is verhuisd naar Polen en heet nu Bertolski.
Het is luxe en het zit ergens in een varken. Beenham. Maar wat is dat precies? Uw vleesfabriek heeft een simpele vraag bijzonder ingewikkeld gemaakt. De Keuringsdienst kijkt zijn ogen uit. Ham met een kunstbeen.
Gluten. Het zit vaak in ons eten maar niemand weet wat het is. Behalve dat het de gezondheid kan schaden. Daarom heb je tegenwoordig glutenvrij, steeds meer en lekker duur. De KVW op zoek naar het onzichtbare gevaar.
Het lam wordt duur betaald in de Nederlandse supermarkt. Bij de slager ligt lamsvlees voor de helft van de prijs. Maar hoe doet de slager dat? De Keuringsdienst van Waarde gaat winkelen en ontdekt dat lam niet altijd lam hoeft te zijn.
Ze vreten onze tuinen leeg maar wij pakken ze terug. In boter vol knoflook koken we ze uit en prikken we ze uit hun huisje. Maar welke slak zit er eigenlijk in dat bourgondische huisje? In Frankrijk spreken ze van fraude, maar wij hebben niks in de gaten en prikken vrolijk door.
Zaad knagen, dat verveelt kennelijk niet. Het gaat nog super met superfoods. Vorig seizoen ontdekte de Keuringsdienst dat het vaak vogelvoer is, opgediend in een andere verpakking. In een speciaalzaak troffen we naast chia zaad een nieuwe goudmijn in superfoods. Tijd voor een vingeroefening in marketing. Wen er maar aan.
Nooit gedacht dat een grafsteen nog een schaduwzijde hebben kan. De Keuringsdienst ontvangt een verontrustende brief. Bij de productie van grafstenen zou kinderarbeid betrokken zijn, of wij dit nader zouden willen onderzoeken. Tot uw dienst mevrouw. In twee afleveringen doet de Keuringsdienst diepgravend onderzoek naar wereldhandel in de dood. Materie om stil van te worden.
In twee afleveringen doet de Keuringsdienst diepgravend onderzoek naar wereldhandel in de dood. Materie om stil van te worden.
Granaatappels zijn populair. Helaas doe je er gerust een kwartier over om de pitjes los te peuteren. Super dat de super daar een oplossing voor heeft.
Mamma mia, wat gaan we nou krijgen? Men verkoopt roerbak risotto. Hoe een stelletje rijstkorrels in een identiteitscrisis kan raken.
Hij doet het geweldig op feesten en partijen, die bizarre anekdote over het allerduurste rund. Wagyu koeien?
We zijn zot van kip. Maar we willen saté, niemand knuffelt een kip. Ieder jaar worden er in Nederland een half miljard kippen een kopje kleiner gemaakt. Een half miljard. Dagelijks ruim een miljoen. De Keuringsdienst vraagt zich af hoe ze het doen. De dood. Een bijzonder verhaal over de techniek van het doodmaken.
Misschien is het de angst voor graatjes. Misschien is het de angst voor de dood. Pilletjes met visolie zijn niet aan te slepen. Je kunt er een steenrijke oliehandelaar mee worden zonder dat je naar een woestijn hoeft. De Keuringsdienst van Waarde vraagt zich af welk visje precies wordt platgeslagen voor hen die geen vis lusten.
Het is de meest eigenaardige kaas die je kopen kan. Cheddar. Verscholen achter plastic. Ieder plakje een eigen plasticje. De Keuringsdienst wil de cheese van de cheeseburger doorgronden. Hij is knalgeel en zakt in elkaar als je ernaar kijkt. Kledder cheddar.
Het is pure magie van Maggi. Een kippenbouillonblokje heeft bar weinig met kip van doen. Maar er is geen haan die ernaar kraait. Je koopt een blokje kip-illusie. De Keuringsdienst gaat in gesprek met illusionisten.
Water bij de vis. De industrie doet het en de Keuringsdienst komt erachter. Een verhaal over sjoemelaars die je met droge ogen een plens water verkopen. Mag het een onsje meer zijn?
We ontdekken wat de industrie al lang wist. Als je kaken doen kraken, dan is het goed. Krokant is wat we willen. Krokant is wat verkoopt.
Stof om over na te denken met een goed glas rood. Wat zit er zoal in wijn? Zoveel meer dan druiven alleen. Nooit van geweten, dus de Keuringsdienst wil heel graag horen wat ze op de ingrediëntenlijst zijn vergeten.
Je zou bijna denken dat het de normaalste zaak van de wereld is. Je voorhoofd uitgummen. Maar dat is het niet. Ze hebben de meest giftige stof op aarde nodig, om de grachtengordel rimpelvrij te krijgen. Je weet niet wat je ziet. De Keuringsdienst over botox. Een hilarische aflevering, als je nog kunt lachen tenminste.
Ze zijn meestal verschrompeld, plakkerig, bruin en bovendien zoet: dadels. Maar hoe komt de dadel eigenlijk aan zijn zoete smaak?
Surimi, witte staafjes uit het visschap die aan krab doen denken. Bij velen daarom ook bekend als krabsticks. Niet gemaakt van krabben uit de zee, maar van iets anders.
Wie wodka drinkt, weet vaak niet wat die proeft. Niet vanwege het verminderde bewustzijn, wel vanwege de smaak. Of het gebrek eraan. Echte wodka smaakt namelijk naar zo weinig mogelijk.
Er waart een ware groene golf door onze grootgrutters: alles puur natuur. Van koek tot kaas, van vla tot fruitsap, tegenwoordig is alles 100% natuurlijk.
Het is de Spaanse bitterbal voor bij de borrel: calamares. Gefrituurde inktvisringen, zo populair geworden tijdens de tapastrend dat het sindsdien niet meer kan ontbreken op de kaart van een café.
We weten wat we met een euro kunnen kopen, maar hebben geen idee wat die kost. Want hoe wordt een euro eigenlijk gemaakt? In Europese munthuizen, antwoordt de centrale bank.
Koop je water in dure flessen in plaats van uit de kraan, dan heb je keuze. Plat of bruis, met of zonder prik. Want zonder bubbels is het leven maar saai.
Met een kip kan je veel kanten op. Een veelzijdig stukje vlees, noemen ze dat. Er is hele kip en halve kip. Kippenpoot, kippenvleugels of kippendij. Allemaal stukken kip met heldere plaatsaanduiding.
Van alle wilde beestjes in het bos is alleen het zwijn zo wild dat we het bij de naam noemen: wild zwijn. Voer voor jagers: nu ook veilig voorverpakt in de winkel. Maar is dat wel zo pluis?
Dankzij gezond boerenverstand weten we dat het bij producten met boeren op het pak om bedrog gaat. Van boerenrookworst tot boerenbeschuit en van boerencake tot boerensoep. Zogenaamd allemaal van boeren, toch gewoon uit de fabriek. Boerenlulkoek dus. Op één product na. Boerenkaas is een beschermd product dat volgens echte boerenregels gemaakt moet worden. Verplicht van rauwe melk van eigen koe. Maar nu zijn er boeren die deze regels aan hun laars lappen. Bang voor bacteriën warmen ze de melk op. Dan is de boerenkaas niet rauwmelks meer. Oneerlijk, vinden de boeren die hun melk wel koud verwerken. De Keuringsdienst van Waarde belandt in een verhitte discussie en slaat aan het polderen.
Hoe gaan we dat varkentje wassen in de toekomst? De Keuringsdienst op zoek naar het varken van de toekomst.
Is het een kwestie van wennen en gaan we echt met zijn allen aan de insect, of is het een hype die snel weer aan ons voorbij gaat? De Keuringsdienst over wormen, larven en krekels...
Hebben we in de toekomst nog wel vissers nodig? Steeds meer vis in de winkels komt niet uit de wilde zee maar uit een afgesloten kwekerij.
We zijn in Nederland kampioen tomaten telen. Best gek, want tomaten groeien liever in een warmer klimaat.
Populairder dan ooit en we lusten ze rauw. Netjes gesneden plakjes sashimi-tonijn. Op het menu van ieder lokaal sushi-restaurant of wokpaleis. Altijd mooi rood van kleur en daarom vers. Maar er is iets geks aan de hand vertelt een anonieme chef-kok ons. Er zou goedkope geverfde tonijn op de markt zijn. De Keuringsdienst op zoek naar de ware kleur van de verse tonijnplakjes.
Mannen in witte jassen zeggen het. Uw haar is kapot en moet nodig gerepareerd.
Je ziet steeds vaker rundvlees dat zo bijzonder schijnt te zijn, dat het een eigen naam verdient: Angus. Zelfs McDonalds is er een burger van gaan bakken.
Als je spieren wilt kweken moet je aan de eiwit-shakes. Maar wat zit er precies in die grote mysterieuze potten?
Kook je culinair, dan is een ui te ordinair. Sjalotten moet je hebben. De sjalot uit Bretagne is de enige echte sjalot, zeggen ze in Frankrijk.
De Keuringsdienst onderzoekt kaarsen met een luchtje. Waar zijn die kaarsen eigenlijk van gemaakt?
De Keuringsdienst duikt in brood. Niet in witte, maar in bruine boterhammen. Volkoren om precies te zijn. Maar wat is volkoren?
Wie kent de smaak niet van de groene zakken chips. Bolognese. Maar je hebt natuurlijk ook pasta Bolognese. Wat hebben de beroemde pastasaus en de chips eigenlijk met elkaar te maken? Bolognesesaussmaak staat er bij de ingrediënten van chips. De Keuringsdienst zoekt naar de herkomst van de chipssmaak en komt terecht in Italie waar een heuse Academie zich buigt over wat zich wel en niet Bolognese zou mogen noemen.
Bekend van de Chinees of thuis op de boterham met pindakaas. Sambal oelek. Van oorsprong Indonesisch. Maar wat is toch die hete rode saus uit het glazen potje of dichtgeknoopte boterhamzakje?
Het is vet en zit aan een varken. Bacon, ontbijtspek of pancetta. Het ene kost een schijntje, de ander is weer schreeuwend duur. Maar wat is het verschil? De Keuringsdienst vraagt naar vlees dat in elk land weer anders heet. Ja, het komt uit een varken, daar is iedereen het over eens. Maar waar uit het varken precies? De Keuringsdienst wast het varkentje en gaat op zoek naar het verhaal achter de plakjes spek.
Tijdens de feestdagen heeft de Keuringdienst Van Waarde zich tegoed gedaan aan Glühwein en er viel iets op: de Glühwein is de goedkoopste wijn uit het schap. Maar wat voor wijn is dat dan? Omdat wijnkenners het niet weten, reist de Keuringsdienst af naar de Heimat van de Glühwein: Duitsland. Maar ook daar blijkt de wijn uit onze flessen niet geworteld te zijn.
Tapijten. Mooi voor op de vloer, en warm voor onder de voeten. En de topper onder de tapijten komt natuurlijk uit Perzië. IKEA verkoopt ze ook. Handgeknoopt, staat erop.
Een varkenslapje braden volstaat niet meer, er moet aan vlees getrokken worden. Pulled pork is het wat je krijgt als je een broodje varkensvlees bestelt bij een foodtruck.
Je vindt ze in een lijstje of in een stolp, voor aan de muur of op tafel: dode vlinders, ter decoratie. Maar wat voor vlinder is het eigenlijk die ons interieur op moet fleuren?
Het is het allerduurste wat je kan vinden in de supermarkt. Saffraan. Wat maakt deze specerij zo peperduur? En zijn alle rode sprietjes wel echt wat ze zeggen te zijn?
Je kunt room kloppen tot slagroom en kunt er mee koken, als je een wat romiger smaak wilt. Vroeger deden we dat met dezelfde room maar daar hebben fabrikanten wat op gevonden.
Er is een groot prijsverschil tussen verschillende pakken halfvolle melk in de supermarkt. Zit er dan verschillende melk in de pakken, of is er iets anders aan de hand?
Een voorgerecht van rauw en flinterdun gesneden ossenhaas, zo kennen we carpaccio. Nu is het uit Italië overgewaaid naar het Nederlandse supermarktschap, handig verpakt met parmezaanse kaas en pijnboompitten. Maar wat is er over van het oorspronkelijke recept?
Nieuw in het schap! Kokoswater. Hydraterender dan water. En superduur. Waarom eigenlijk? De Keuringsdienst kraakt deze harde noot in een tropische aflevering.
Om kaas te maken heb je stremsel nodig, maar wat is dat eigenlijk? En wat is vegetarische stremsel? De Keuringsdienst trekt eropuit en ontdekt dat er tegenwoordig veel stremsel wordt gebruikt dat wordt geproduceerd door genetisch gemodificeerd gist. Sofie gaat kijken bij een kaasmaker. Daar ziet ze dat stremsel wordt gebruikt om de melk te scheiden in wei en wrongel. Van de wrongel wordt kaas gemaakt. De kaasmaker vertelt dat stremsel wordt gewonnen uit de lebmaag van een kalf. Marijn gaat op bezoek bij de grootste kalverslachterij ter wereld. Die staat in Nederland. Een koe moet jaarlijks kalveren om melk te kunnen blijven geven. De meeste van die kalfjes worden geslacht. Het stremsel is een bijproduct van die slacht. Er bestaat ook nog zoiets als vegetarisch en microbieel stremsel. Dat wordt onder andere gemaakt bij DSM in Delft. Daan hoort daar dat het DSM twintig jaar geleden is gelukt om door middel van genetische modificatie een gen van een kalf te plaatsen in het DNA van een gist. Nu maakt dat gist stremsel, het is identiek aan het stremsel uit een kalfsmaag. Omdat het gist gemodificeerd is en niet het stremsel zelf, hoeft het niet als genetisch gemodificeerd te worden gedeclareerd bij de ingrediënten.
De zomer is aardbeienseizoen. Maar de Keuringsdienst van Waarde vindt de aardbeien niet meer zo smaken zoals vroeger. Waar je zoet en zacht verwacht, krijg je zuur en hard voor de kiezen. Wat is er met de aardbei gebeurd? Marijn duikt de keuken in met tv-kok en patissier Rudolph van Veen en denkt met weemoed terug aan de tijd dat het zomerkoninkje zo van de volle grond op je beschuitje belandde. De aardbei van nu komt al lang niet meer uit de aarde. Teun gaat naar een aardbeienteler die zijn aardbeien in kassen opkweekt en proeft heerlijke zoete aardbeien. Waarom zijn ze dan in de supermarkt zo vaak zuur? In het zuiden van het land groeit nog een enkel aardbeitje in de volle grond en Ersin bezoekt hier een teler. Een aardbei uit een kas kan volgens hem niet tippen aan zijn echte aard-aardbeien. We zijn in Nederland kampioen aardbeienrassen bedenken en kweken. Daan bezoekt de veredelaar. Daar komt hij erachter dat de aardbei zoals wij hem kopen in de supermarkt niet op zijn best is. Supermarkten selecteren hun aardbeien op uiterlijk en houdbaarheid. Aardbeien worden daarom vaak onrijp geplukt. Na het plukken kleurt de aardbei nog wel roder, maar zoeter wordt hij niet. Smaak is in de aardbeienhandel een ondergeschoven kindje.
De makers doen een vreemde ontdekking: in zowel blikjes ansjovis als blikjes sardine kan dezelfde vis zijn ingeblikt, de Engraulis Ringens. Verslaggever Daan Nieber neemt blikjes mee naar een visverkoper op de Dappermarkt, die zowel verse ansjovis als sardine verkoopt. Hij kan geen uitsluitsel geven over welke vis de Engraulis Ringens uit de blikjes zou kunnen zijn. Marijn Frank gaat met weervisser Henk Schilt ansjovis vangen in Zeeland. Naast ansjovis zit er ook haring, sprot en sardine in het net, maar ook Henk kan geen uitsluitsel geven over welke vis er in de blikjes zit. Teun bezoekt Cabo de Peñas, een Spaanse traditionele blikfabriek.
Bijna alle supermarkten hebben tegenwoordig een nieuwe kip, van een langzamer groeiend ras met meer ruimte en afleidingsmateriaal. De verslaggevers van de Keuringsdienst van Waarde onderzoeken de nieuwe kip uit de supermarkt: wat houdt 'langzamer groeiend' precies in? En waarom zou je een kip langzamer laten opgroeien? De websites van de verschillende supermarkten vertellen ons dat het welzijn van de langzaam groeiende kip beter is dan dat van de zogenaamde plofkip. Daan Nieber gaat langs bij de universiteit van Wageningen. Zij doen onderzoek naar de gevolgen van de nieuwe kip op het gebied van welzijn. Marijn Frank bezoekt een kippenboer met echt langzaam groeiende kippen. Zijn kippen leven tussen de 12 en 26 weken. Dat is een stuk langer dan de nieuwe langzaam groeiende kip van de supermarkt. Volgende de boer is de nieuwe kip van de supermarkt een wassen neus; ze zitten nog steeds hun hele leven binnen met heel veel andere kippen en leven maar een week langer dan de plofkip. Ersin gaat langs bij de slachter om de nieuwe kip aan het eind van zijn leven te zien. De kip ziet er iets anders uit, hij heeft stevigere poten dan de reguliere kip. Het is niet te zeggen of deze kip gelukkiger is dan de reguliere kip, sterker nog: de reguliere kip heeft het volgens de slachter helemaal niet zo slecht. Als we wereldwijd de langzamer groeiende kip zouden gaan fokken zou het echter wel rampzalig zijn voor het milieu.
In deze uitzending van Keuringsdienst van Waarde een kijkersvraag: Er zijn verschillende potjes fairtrade hazelnootpasta, maar de hazelnoten in de pasta zijn niet fairtrade. Hoe zit dat? Sofie bezoekt de kijker met bovenstaande vraag. Het is haar opgevallen dat er geen fairtrade hazelnootpasta bestaat waarvan de hazelnoten ook fairtrade zijn. Toch is dat gek omdat ze wel eens heeft gehoord dat in Turkije, waar bijna 80% van de hazelnoten vandaan komen, er kinderarbeid tijdens de oogst plaats vindt. Marijn reist naar Turkije om te kijken onder welke omstandigheden de hazelnoten worden geoogst. Ze spreekt daar verschillende mensen. Het blijkt dat grote groepen mensen uit het zuidoosten van Turkije van oogst naar oogst reizen en onder erbarmelijke omstandigheden leven in tentenkampen. Er zijn daar geen voorzieningen voor de kinderen, die dan door de ouders worden meegenomen naar de velden waar ze meehelpen tijdens de oogst. Als de Turkse overheid ontdekt dat Marijn op zo’n kamp wil filmen laat die Marijn weten dat haar filmpermit is ingetrokken en dat ze gearresteerd wordt als ze toch filmt. Marijn besluit daarom om uit de auto te filmen. Teun bezoekt het kantoor van Fair Trade Original, een merk dat een fairtrade hazelnootpasta verkoopt. We mogen niet filmen in de fabriek, maar dus wel op gesprek. De directeur vertelt Teun dat Fair Trade Original zijn nootjes in Spanje koopt. Die komen in de fabriek wel op een grote hoop met andere noten, welke noot er in je potje zit weet je dus niet. Ook zet Fair Trade Original zich niet in om de omstandigheden van de rondreizende arbeiders te verbeteren. We zijn welkom bij Brinkers food, een andere grote producent van fairtrade hazelnootpasta. Zij zeggen dat de boeren die hun hazelnoten telen gecontroleerd worden tijdens audits. Ze hebben daar papieren verklaringen van.
Op verschillende merken kaas prijkt de term ‘natuurgerijpt’. Maar wat betekent dat? Is er dan ook zoiets als onnatuurlijk gerijpt? Wanneer we deze vraag stellen aan kaasboeren en supermarktmedewerkers krijgen we steevast hetzelfde antwoord: Old Amsterdam is onnatuurlijk gerijpte kaas. Die rijpen hun kaas versneld. Old Amsterdam is geen echte oude kaas. Daan gaat naar een kaaswinkel. De kaasboer vertelt dat kazen vroeger werden gerijpt in grotten en boerenschuren. Dat is natuurlijk. Nu wordt in fabriekshallen een perfect klimaat gecreëerd om de kaas altijd op dezelfde manier te laten rijpen. Old Amsterdam heeft daar nog een schepje bovenop gegooid. Die gooien een middeltje in hun kaas waardoor die sneller oud smaakt. Marijn gaat naar kaaskenner Betty Koster. Zij vertelt dat er zoiets bestaat als een snel rijpend zuursel. Betty is daar absoluut geen fan van. Volgens haar gaat door dit zuursel alle kaas precies hetzelfde smaken. Samen met Marijn proeft ze een aantal oude kazen van verschillende supermarkten. Acht van de twaalf kazen zijn volgens Betty snel gerijpt. Omdat er geen wet is die bepaalt wat een oude kaas is, mogen ook snel gerijpte kazen oud heten. Ersin gaat naar het rijpingspakhuis van Vergeer. Hier worden kazen 18 maanden natuurgerijpt. Diederik Vergeer legt uit wat natuurlijk rijpen is en dat het tegenovergestelde van natuurgerijpte kaas foliekaas is. Dit is kaas die na het maken direct in plastic gedaan wordt. Een oude kaas moet volgens Vergeer minimaal 12 maanden oud zijn. Maar als je een oude kaas ook in de helft van de tijd kunt maken, waarom zou je dan zo lang wachten? Volgens Vergeer proef je direct of een kaas versneld gerijpt is en verkiest hij smaak boven snelheid. Ondanks alle geruchten over het rijpingsproces van Old Amsterdam hebben zij nooit willen vertellen hoe langs hun kaas rijpt. Tot nu. Teun gaat bij ze langs voor opheldering. De kaas van Old Amsterdam wordt 8 maanden gerijpt. Volgens hen is een oude kaas een kaas die o
Wil je een goede wijn dan koop je een wijn met een krans. Maar in het supermarktschap lijkt bijna elke wijn een prijswinnaar te zijn. Het stikt er van de bronzen, gouden en zilveren medailles. Hoe weet je nou nog welke de beste is? Marijn gaat bij de slijterij op zoek naar prijswinnaars. De slijter vertelt dat er een enorme hoeveelheid wijnwedstrijden is. Hoe serieus je die moet nemen is volgens hem de vraag. Er zitten een paar serieuze tussen, maar veel wedstrijden zouden ook een wassen neus zijn. Er doen volgens de slijter soms maar een paar wijnen mee en de wijnboeren zouden zelf in de jury zitten. Sofie gaat naar Frankrijk om te zien hoe een prijswinnende wijn wordt gemaakt. Ze ziet hoe druiven worden geoogst en hoe de wijn wordt gemaakt. Wat doet de wijnboer om prijzen te kunnen winnen en waarom wil hij graag een prijs. Marijn vertrekt naar Wenen om zelf eens een kijkje te nemen bij een wijnwedstrijd. En dat is zeker geen kleintje. Aan deze wedstrijd doen meer dan 10.000 wijnen mee. Marijn kijkt mee hoe de juryleden aan de lopende band wijnen beoordelen. Ze komt er achter dat de juryleden geen wijnboeren zijn, maar ook geen professionele wijnproevers. En de competitie is zeker niet zwaar te noemen. Teun gaat langs bij wijnkenner Harold Hamersma. Hij maakt gelijk korte metten met de medailles op wijnen. Wil je een goede wijn, dan moet je niet op de gouden stickertjes letten. Wijnwedstrijden zijn commerciële organisaties die baat hebben bij zoveel mogelijk winnaars. De wijnproducenten moeten betalen voor hun deelname en vervolgens ook voor de medailles die ze op hun flessen mogen plakken. Echt goede wijnen doen niet mee aan dit soort wedstrijden.
Marijn spreekt af met trouwe kijker Stefan in een all you can eat restaurant. Stefan heeft namelijk iets vreemds gezien. In steeds meer all you can eat restaurants kun je exotisch vlees eten, denk hierbij aan krokodil en zebra. Maar waar komt dat vlees vandaan? Is er een all you can eat hoeveelheid krokodillenvlees op de wereld? * Daan gaat op onderzoek uit in Safaripark Beekse Bergen. Wat doen zij met de dieren die overlijden? Komen die op ons bordje terecht? En hoe zit het met de hoeveelheid zebra's en krokodillen op onze planeet? Zijn dat geen beschermde diersoorten? * Teun gaat naar een groothandel in exotisch vlees. Zij importeren het vlees van allerlei exotische dieren. Waarom, als we in Nederland in principe toch al voldoende vlees hebben? En waar komt het vlees vandaan, is er inderdaad een oneindige voorraad? * Ersin vertrekt naar Zimbabwe op zoek naar een krokodillenfarm. Daar komt hij aan bij een boerderij waar 50.000 krokodillen worden gehouden. Die krokodillen worden niet gehouden voor het vlees maar voor hun huid, waar leer van gemaakt wordt. Het vlees is niets meer dan een bijproduct.
De Keuringsdienst doet weer een vreemde ontdekking in haar boodschappenmandje. Witte rijst die meer vezels bevat dan zilvervliesrijst. Maar we aten die taaie zilvervliesrijst toch juist voor de vezels? Hadden we al die tijd toch beter witte rijst kunnen eten? Het blijken vooral de biologische merken zilvervliesrijst te zijn die minder vezels bevatten dan de gewone witte rijst uit de supermarkt. Daan gaat langs bij een biologische winkel. De winkelier snapt er niets van. Zilvervliesrijst is gezonder dan witte rijst. En biologische zilvervliesrijst al helemaal. De grote fabrikanten zullen volgens haar wel weer leugens op hun verpakking zetten. Sofie gaat naar sterrenchef Soenil Bahadoer. Soenil past zijn Hindoestaanse roots vaak toe in de keuken en weet dus als de beste hoe je rijst moet koken. Samen met Sofie maakt hij een heerlijk gezond gerecht met zilvervliesrijst. Want ook hij was in de veronderstelling dat zilvervliesrijst gezonder is dan witte rijst. Teun gaat naar Lassie voor opheldering. Hun witte rijst bevat de meeste vezels van allemaal. Hoe krijgen ze dat voor elkaar? Door met een andere maat te meten. Elke producent mag zelf zijn voedingswaardetabel samenstellen. Lassie heeft een nieuwe methode gevonden om vezels te meten. En deze methode meet meer vezels dan de methode die andere producenten gebruiken.
Een kijker heeft een vraag voor de Keuringsdienst. Amstel heeft nieuw pils op de markt gebracht; ongefilterd, rechtstreeks uit het vat, bier zoals voorheen alleen de brouwer het kon proeven. Maar de kijker brouwt ook en zijn ongefilterde bier ziet er heel anders uit. Hoe kan dat? Daan gaat bier drinken in een café waar verschillende soorten bier wordt geschonken, ook ongefilterd. Maar dat bier komt van verschillende kleine Duitse brouwerijen, waar het bier traditioneel niet gefilterd wordt. Dat bier heeft een kortere houdbaarheid vanwege de reststoffen die achterblijven. Het valt op dat het ongefilterde pils van Brand en Amstel wel langer houdbaar is. Maarten gaat op bezoek bij Schwester Doris Engelhard in het Duitse Mallersdorf. Ook zij maakt ongefilterd natuurtroebel bier. Ze vult het uit het vat, rechtstreeks af op de fles. Dat vindt zij belangrijk, je kunt zo onder andere het gist blijven proeven. Ook zij begrijpt niet hoe het ongefilterd pils van Brand en Amstel langer houdbaar kan zijn. Bij Brand mogen we in de brouwerij kijken. De brouwer laat zien dat het ongefilterde pils inderdaad rechtstreeks uit de fles wordt afgevuld, alhoewel er voor de smaak nog wat koolzuur aan wordt toegevoegd. Maar hoe kan het dan zo lang houdbaar zijn?
Zwart, groen, paars of bruin. Olijven vind je in veel verschillende kleuren. Maar wat maakt dat een olijf pikzwart of donkergroen gaat zien? De Keuringsdienst ontdekt hoe olijven aan hun kleur komen.
Een visser treft vaak meer vissoorten in zijn net dan waar die op vist. Bijvangst. Wat gebeurt er met al die ongewenste vissen? De Keuringsdienst op zoek naar vis die niemand hebben wil.
Kwark, te vinden in het zuivelschap naast de yoghurt, maar voor velen is het gissen wat het precies is. Ook het etiket geeft niet altijd duidelijkheid. Want kwark blijkt van van alles gemaakt te kunnen worden. Wat is kwark nou eigenlijk? De Keuringsdienst van Waarde gaat op zoek naar echte kwark.
Je ziet ze steeds vaker in de supermarkt of slagerij. Witte droge worsten. Maar wat is de witte uitslag op die worsten precies? En waarom hebben andere droge worsten dat niet? De Keuringsdienst gaat op zoek naar het verschil tussen bruine en witte droge worsten.
Het is dé manier om klanten je winkel in te lokken: Van de daken schreeuwen dat je de allergoedkoopste bent. Er is bijna geen supermarkt in Nederland die het niet doet. Van de laagste prijsgarantie, de laagste prijzen, bewezen de goedkoopste, tot de aller aller goedkoopste. Toch gek, want er kan maar 1 de goedkoopste zijn zou je denken. En vraag de directeuren om helder uit te leggen waarom ze de laagste prijzen hebben dan blijven de poorten gesloten. De Keuringsdienst gaat op zoek naar het ware verhaal achter de lage prijzen.
Sommigen speciale kazen krijgen een zegel van de EU. De Beschermde Oorsprongsbenaming. Die dient ervoor kaas uit een bepaalde streek en bijbehorende traditionele productiewijze te beschermen. Maar ook de grote industrie kreeg interesse in dit keurmerk. Tot frustratie van de kleine kaasboeren die vinden dat de grote fabriek hun product aan de haal is gegaan. De Keuringsdienst onderzoekt kaas met oorsprong.
De paasdagen komen er aan en plots duiken ze dan weer overal op. Kwarteleitjes. Maar waren komen die schattige, gevlekte eitjes ineens vandaan? Er blijkt iets vreemds aan de hand te zijn. Het gerucht gaat dat er wordt gerommeld met de herkomst van de eieren. Franse legbatterij eieren zouden worden verhandeld als Nederlands scharrelproduct. De Keuringsdienst speurt naar de herkomst van het kleine ei.
Hoe gaat een vis dood? Simpele vraag. Toch heeft zelfs de visboer vaak geen idee. Hoe komt een haring, een zalm of een kabeljauw precies aan zijn einde? Bij een kip of koe maken we ons daar druk om, bij vissen blijft het gissen. Waarom eigenlijk? De Keuringsdienst wil het weten en gaat op zoek naar hoe de vis het loodje legt.
Wie gin wil drinken heeft wat te kiezen tegenwoordig. Zowat iedere week verschijnt er een nieuw gin-merk in het schap. Maar wat is het verschil tussen die talloze merken? En waarom is de ene fles goedkoop en de andere vele malen duurder? De Keuringsdienst drinkt gin-tonic en onderzoekt de zin en onzin van gin.
Een beetje koffiedrinker kiest tegenwoordig voor koffiebonen met een specifieke herkomst. Of zoals dat heet; Single origin. Koffie uit een bepaald land, streek of dorp. Niet van de grote hoop, maar geplukt in Ethiopie, Sumatra of op een Braziliaanse Hoogvlakte. Maar wat zegt die herkomst precies en proef je dat ook terug in je kop koffie? De Keuringsdienst gaat op zoek naar koffie met een paspoort.
Bekend van de lokale Chinees: het gelukskoekje. Breek hem open en je vindt een papiertje met een diepzinnige tekst. De Keuringsdienst wil graag weten waar deze koekjes vandaan komen. Wie al die wijze teksten schrijft, en hoe ze dat papiertje in het koekje gevouwen krijgen. De Keuringsdienst gaat op zoek naar de wijzen achter het koekje, maar eindigt niet in het Oosten.
Weinig uit de zee is zo prijzig als de Hollandse garnaal. 60 euro per kilo is heel gewoon.Toch gek, want garnalen van verder weg kosten vaak een fractie. Hoe zit dat? Wat maakt de Hollandse garnaal zo speciaal, en is hij zijn prijs waard? De Keuringsdienst van Waarde gaat vissen op garnalen.
De ene kip legt bruine eieren, de andere witte. Qua smaak is er eigenlijk geen verschil, maar toch eten Nederlanders liever bruine dan witte. En er is nog iets geks. Witte eieren kosten in de supermarkt stukken minder dan bruine eieren. Tot wel 8 cent per stuk goedkoper. Hoe kan dat? Wat maakt het prijsverschil tussen bruin en wit zo groot? De Keuringsdienst onderzoekt het verschil tussen het bruine en witte ei en doet een opmerkelijke ontdekking.
Een paar jaar terug had nog niemand er van gehoord in Nederland, maar plots is het overal. Matcha. Verpulverde groene thee met allerlei gezonde eigenschappen. Als je de hippe thee bars en foodbloggers mag geloven tenminste. Wat is dat voor wonderlijk spul? En wat doet het in m’n icetea? De Keuringsdienst hoort dat het poeder is overgewaaid uit Japan en reist af.
Je komt het steeds vaker tegen bij de supermarkt of de slager. Gerijpt vlees. Of ‘aged’ zoals dat mooi heet met een Engels woord. Van 7 dagen gerijpt tot minimaal 28 dagen. Maar wat is dat dan voor oud vlees? En waarom zou je een biefstuk, ribeye of entrecôte moeten laten rijpen? De Keuringsdienst bijt zich vast in een goed stuk vlees en gaat op zoek naar de rijpkamers van het nieuwe vlees.
Massaal dopen we onze sushi, sashimi en rauwe vis in een zwart en vloeibaar goedje. Beter bekend als sojasaus. Maar de ene sojasaus is de andere niet. Althans zo lijkt het. Waar de ene fles rept over ‘natuurlijk gebrouwen’,zwijgt de andere over het productieproces. Hoe wordt sojasaus eigenlijk gemaakt en bestaat er dan ook zoiets als ‘onnatuurlijk gebrouwen’? De Keuringsdienst onderzoekt de smaakmaker van ver.
Op veel flesjes vers sap staat tegenwoordig hoe het uit de vrucht kwam. Koud geperst of slow-juiced bijvoorbeeld. Maar wat betekent dat, en wat doet het ertoe hoe je een appel of wortel uitperst? Er blijken meerdere ideeën te bestaan over hoe je het beste sap ergens uit kunt halen. De juiste manier zou veel meer voedingsstoffen opleveren dan een andere. Maar is sap niet gewoon sap? De Keuringsdienst zoekt het uit.
Iedereen kent wel de varkenshaas of ossenhaas. Een exclusief en mals stukje vlees. Maar er duiken steeds meer haasjes op in het supermarktschap. Van de kip, zalm, forel, kalkoen of kabeljauw. Maar wat is een haasje precies en waar zit het precies bij al die dieren? En, waarom is het haasje altijd net even duurder dan de gewone filet? De Keuringsdienst bijt zich vast en gaat op zoek naar antwoorden.
Friszure melk in rode pakken. Karnemelk. Maar wat zit er precies in die pakken en hoe maak je van melk karnemelk? Van oudsher door melk of room te karnen. En dan krijg je boter en karnemelk. Maar de ouderwetse karnton is in de meeste melk- en boterfabrieken nergens meer te vinden. Sommige boeren en kenners maken dan ook onderscheid tussen echte karnemelk en die uit de fabriek. Maar maakt het wat uit op welke manier je de melk zuur maakt? De Keuringsdienst gaat op bezoek bij boer en fabriek.
Afgelopen zomer werd het weer volop gedronken op menig terras. Rosé. Een speciale wijn gemaakt op basis van blauwe druiven. Maar de Keuringsdienst zag iets geks. In de supermarkt staan roséwijnen van witte druiven. Hoe kan dat? Er gaan verhalen over witte wijnen die gemend worden met een scheutje rood, en voilà rosé! Maar volgens de Fransen die rosé uitvonden is dat een gotspe. De Keuringsdienst gaat op zoek naar de ware aard van de roze drank.
Goedkope olie in goudgele flessen. Zonnebloemolie. Je koopt al snel veel voor weinig. In dezelfde supermarkt kochten we ook zonnebloempitten. Deze zijn in vergelijking met de olie hartstikke duur. Waar komt dit prijsverschil vandaan? En hoe maak je van een dure pit spotgoedkope olie? De Keuringsdienst struint door de zonnebloemvelden van Bulgarije, speurt naar de prijs van olie en pit en komt erachter dat de zonnebloempitjes duur betaald worden.
Plotseling waren ze daar, zwarte pakken yoghurt of melk in het schap van de supermarkt. Andere koe, andere melk rept het pak. Zuivel gemaakt met de melk van een speciaal koeienras, de Jersey koe. Maar van welke koe komt de melk voor de gewone halvolle melk of kaas eigenlijk? Dat staat er nooit op. De keuze aan koeien blijkt beperkt, bijna iedereen werkt met hetzelfde ras. Maar waarom eigenlijk? De Keuringsdienst over de melk en de koe.
Stokbrood. Of zoals de Fransen zeggen, baguette. Iedere supermarkt bakt ze tegenwoordig vers in de winkel af. Maar toch zit er veel verschil tussen de broden. De ene baguette is de andere niet. Hoe kan dat? Een belangrijk ingrediënt? Tijd. Een verhaal over langzaam bakken en snelle winst. De Keuringsdienst doet broodnodig onderzoek naar de Franse baguettes.
Hoe je het uitspreekt weet bijna niemand. Hoe je het schrijft ook niet. Want er is hummus, houmous, humus en hoemoes te vinden in het schap naast de eier- en kipkerriesalades. Voorheen lag er één smaak in de winkel, inmiddels zijn er tientallen varianten te koop. Van kerrie tot tuinkruiden en van pesto tot zelfs chocolade. Maar wat is hummus precies en hoe eet je het? De Keuringsdienst over een klassieker uit het Midden Oosten.
Wie zijn huid wilt laten stralen smeert modder of klei op zijn gezicht. Schijfje komkommer erbij en ontspannen maar. Alleen, wat smeer je precies op je gezicht als je een kleimasker gebruikt? Rivierklei, boetseerklei of toch heel wat anders? Niet alle klei blijkt hetzelfde te zijn. De Keuringsdienst gaat langs bij de schoonheidsspecialist voor een speciale behandeling en probeert uit te vinden wat voor bijzondere klei er in de maskers verdwijnt.
De Keuringsdienst komt op het spoor van een nieuw product. Suikers uit fruit, ontdaan van alles wat het deed denken aan de appel of druif waar het oorspronkelijk uit kwam. Alleen er is iets geks. Tientallen fabrieken maken het, maar niemand wil vertellen waar het in zit of waarvoor het gebruikt wordt. Maar als er zoveel producenten zijn, moeten er ook klanten zijn die het in hun product stoppen. De Keuringsdienst gaat op zoek.
Wie een pizza koopt in de supermarkt loopt het risico dat er iemand met zijn tengels aan heeft gezeten. Steeds meer pizza’s zijn namelijk handgevormd. Naar Napolitaanse traditie. Maar wie zit er dan aan dat pizzadeeg? En wat kunnen Italiaanse handen wat een machine niet kan? De Keuringsdienst gaat op zoek naar de handen die onze pizza’s vormen.
Je hebt gewoon vlees, en tegenwoordig ook ‘Culinair vlees’. Staat op het pakje. Zelfde stuk van het varken, maar de een heet culinair en de andere niet. Drie keer raden welke duurder is… En dan blijkt er iets geks, in het culinaire vlees zit altijd flink wat toegevoegd water. Hoe culinair is dat water en wat doet het in je varkenshaas? De Keuringsdienst gaat op zoek naar het verhaal achter dit culinaire varkenslapje.
Voor namaak betaal je doorgaans minder dan voor het origineel. Alleen, wanneer je vlees namaakt gebeurt er iets geks. Bijna altijd is het imitatievlees duurder dan het echte werk. Zo ook bij de rookworst. Je hebt al een gerookte vleesworst voor minder dan een euro. Voor de vegetarische variant betaal je makkelijk 4 keer zoveel. Hoe kan dat? Waarom zijn worsten zonder vlees duurder dan worsten met? Is het vlees te goedkoop of zijn de vervangers zo duur? De Keuringsdienst gaat op bezoek bij Nederlands bekendste worstenmakers.
De Keuringsdienst kocht een zak frieten. Speciale friet. Niet om te bakken in het vet maar in de hete lucht. Ofwel airfryer friet. Maar hoe frituur je met lucht? En waarom heb je daar je daar dan speciale frietjes voor nodig? De Keuringsdienst gaat patat bakken. Ouderwets in het frituurvet en nieuwerwets in de hete lucht.
Het ene stuk rundvlees is de andere niet. Verpakkingen reppen tegenwoordig over het voer dat de koe at. Het veevoer zou de smaak bepalen. Zo zijn er biefstukken uit Ierland met een bijzondere smaak door een dieet van gras. Maar in hetzelfde schap liggen Amerikaanse steaks die extra goed zouden smaken door een menu van granen. Maakt het wat uit wat de koe heeft gegeten? De Keuringsdienst over dat wat de koe at.
Wie pasta eet strooit vaak geraspte kaas over zijn maaltijd. Liefst uit Italië, specifiek uit Parma als het even kan. Maar er zijn ook Nederlandse kazen die zeggen naar Italië te smaken of zichzelf een heus Italiaans imago aanmeten. Maar hoe maak je van een Hollandse kaas een Italiaanse? En, wat is de smaak van Italiaanse kaas eigenlijk? De Keuringsdienst gaat op zoek naar de ware aard van pastakaas.
Steeds vaker verschijnen er opmerkelijke ingrediënten op het etiket van vleesproducten. Zoals bamboevezel, granaatappelextract en snijbietconcentraat. Maar wat doen die in je rundergehakt, schnitzel of slavink? Het blijkt dat supermarkten en vleesproducenten zich in bochten wringen om E-nummers op het etiket te vermijden. Dus gaan ze op zoek naar natuurlijk klinkende vervangers. Daar is een vakterm voor: Clean Label. Maar zijn die vervangers ook echt veel anders? De Keuringsdienst over pogingen om etiketten op te schonen.
Kaas in een krokant jasje uit de frituur. De kaassoufflé. Al jaren een klassieker in de snackbar. Wie heeft er niet een keer zijn tong of gehemelte verbrand door de gesmolten kaas bij de eerste hap. Maar wat voor kaas zit er verstopt onder die laag deeg? Gouda, Emmentaler of Gruyère? De Keuringsdienst snijdt de soufflé open om te kijken wat voor kaas er eigenlijk gegeten wordt.
Sinds een paar jaar verkoopt Albert Heijn groenten en fruit die vroeger nooit in het schap zouden belanden. Buitenbeentjes. Appels, peren en wortels die net niet mooi genoeg zijn om in de hoogst haalbare klasse verkocht te worden. Te lekker om weg te gooien zegt de supermarkt. Waar gingen die afwijkende paprika’s en spruitjes dan naartoe voordat ze als ‘Buitenbeentjes’ in de winkel kwamen te liggen? Want werden die wel weggegooid zoals de campagne je doet geloven? De Keuringsdienst gaat op zoek naar groenten en fruit met een afwijking.
De Keuringsdienst wil weten wat zeevruchten zijn en stuit op iets geks. Want wie een zak fruits de mer koopt vindt vaak alle zeven wereldzeeën terug in één verpakking. Maar één zee ontbreekt, nooit vind je er een vrucht uit onze eigen Noordzee in terug. Waarom komen die schaal- en schelpdiertjes altijd van ver? De Keuringsdienst gaat op zoek naar vruchten uit zee.
Het hele jaar door zijn de viskramen ermee versierd: de posters die ons vertellen dat de Hollandse Nieuwe weer is aangeland. De typisch Nederlandse gezouten haring die ieder jaar weer nog vetter en lekkerder is. Maar wanneer is die Hollandse Nieuwe nou echt nieuw? Wat gebeurt er met de oude als weer nieuwe weer aan was zijn gebracht. En is er nou echt een groot smaakverschil? De Keuringsdienst van Waarde gaat op zoek naar het antwoord op deze vragen bij viskramen, de haringparty en ziet in Denemarken hoe de allernieuwste haring dit jaar aan land wordt gebracht.
Iedereen is er wel eens mee opgestaan: de croissant, het van flinterdun bladerdeeg gebakken ontbijtbroodje. Hij is komen overwaaien uit Frankrijk en is inmiddels zo ingeburgerd als de krentenbol. Maar er is iets vreemds aan de hand: een croissant van de bakker kan wel tot zes keer zo duur zijn als een exemplaar van de supermarkt. Wat verklaart dat prijsverschil? De Keuringsdienst gaat voor antwoord op deze vraag op zoek naar de oorsprong van onze croissants en neemt in Frankrijk de Nederlandse broodjes eens stevig onder de loep.
Het klimaat warmt op en de weidevogels verdwijnen van het land. Maar niet als het aan de koeien van Friesland Campina ligt, want op hun melk prijkt sinds kort het nieuwe keurmerk: “On the Way to Planetproof”. “Planetproof” heeft iets met duurzaamheid te maken, krijgen we over de telefoon uitgelegd. Maar wat zou er worden bedoeld met “On the Way to?” Ze zijn op weg, maar waarnaartoe? En hoever zijn ze eigenlijk onderweg? De Keuringsdienst bezoekt verschillende boeren, een melkfabriek én de bedenkers van het nieuwe keurmerk voor opheldering.
De Keuringsdienst zag op vakantie veel verpakkingen met een streeknaam zoals de Drentse Knienekeutels, Brabantse Knakworstjes en Fryske Klompendrop. Het zijn streekproducten, maar wat heeft die streek nou eigenlijk met het product te maken? Is het misschien gemaakt volgens traditioneel lokaal recept, of is het daar geproduceerd? De Keuringsdienst gaat op zoek naar de oorsprong van deze lokale traktaties.
Achtung! Er ligt brood in de winkel met een Duitse naam: Waldkorn. De Keuringsdienst zet koers richting de Heimat om meer te weten te komen over dit brood. Maar in Duitsland is geen enkele bakker bekend met Waldkorn. De Duitse bakkers hebben ook nog nooit gehoord van graan dat in het bos groeit. Waldkorn blijkt een Nederlandse uitvinding. Het is een merkbrood, dat vooral bestaat uit witte bloem, vermomd in een donkerbruin Duits jasje.
Een groot chocolademerk beweert dat haar chocolade gemaakt wordt met Alpenmelk. De Keuringsdienst zoekt, en vindt inderdaad dappere koeien die zonder hoogtevrees de bergtoppen afgrazen. Maar de melk van deze koeien blijkt niet naar hun fabriek te gaan. Waar de Alpen beginnen en eindigen, blijkt ineens niet zo eenvoudig. Maar volgens het bedrijf horen gebieden waar je de Alpen met het blote oog niet kan zien, toch echt tot het Alpengebied. Een lesje creatieve aardrijkskunde.
Nieuw bij de slager: kippenvlees dat vrij is van antibiotica. Dat lijkt goed nieuws, maar hoe zit het dan met het andere kippenvlees, zit daar wel antibiotica in? Wat is antibiotica eigenlijk, en waarom moeten we blij zijn dat het niet meer wordt gebruikt? De Keuringsdienst ziet bij verschillende kippenboeren hoe zij hun antibioticagebruik hebben weten terug te dringen, maar er zit ook een addertje onder het gras. Om een veelvoorkomende kippenziekte te voorkomen krijgen de kippen een stofje door hun voer. Wat is dat dan?
Er is een nieuwe exotische verschijning in het zuivelschap. Kefir. Het is niet goedkoop, maar het zou reuze gezond zijn. Bovendien is het bereid volgens een authentiek recept, helemaal uit de Kaukasus. De Keuringsdienst wil dat recept graag leren kennen, en laat de Kaukasiërs kennis maken met wat we in Nederland van hun kefir hebben gemaakt.
Een kijker heeft een merkwaardige ontdekking gedaan: nacho- en tortillachips van hetzelfde huismerk hebben dezelfde ingrediënten, maar toch zijn de nachochips veel duurder. Dat deed haar afvragen wat dan eigenlijk het verschil is tussen die chips. De Keuringsdienst reist af naar Mexico en leert dat er nog veel exotischer benamingen zijn voor het chipje. Maar van nacho's hebben Mexicanen nog nooit gehoord.
De verslaggevers van de Keuringsdienst van Waarde lezen een verontrustend bericht: Italiaanse tomaten in blik worden onder erbarmelijke omstandigheden geplukt door migranten. Hoe zit dat? En hoe weten we of de tomaten die wij in de supermarkt kopen vrij zijn van misstanden? De Keuringsdienst volgt het blik tot aan de plantage en wordt geconfronteerd met de duistere kant van de Italiaanse tomatenindustrie.
Nooit bij stilgestaan: hoe een brood gebakken wordt. Maar nu is er brood dat zich trots op de borst slaat. Het heet vloerbrood en zou op oven van de vloer gebakken zijn. Of bakt de bakker ons een poets? De Keuringsdienst steekt zijn neus in de oven, en ontdekt dat vloerbrood niet altijd een vloer gezien hoeft te hebben.
De appel lijkt een eenvoudige vrucht, maar in de supermarkt is hij getooid met de meest prachtige namen: de Elstar, de Jonagold, de Pink Lady, de Kanzi, de Jazz, de Junami, de Golden Delicious en ga zo maar door. En er is iets geks aan de hand: de kiloprijzen lopen enorm uiteen. Is de ene appel dan zoveel lekkerder dan de andere? De Keuringsdienst vergelijkt appels met appels.
Het is bijna pakjesavond. De tijd van pepernoten, kadootjes en bezoeken van de Goedheiligman. Die er altijd piekfijn uitziet in zijn tabberd met mooie baard. Net als zijn hulpsinterklazen. Maar hoe doen die laatsten dat toch, zo'n zelfde coupe krijgen als Sinterklaas? De Keuringsdienst van Waarde duikt de wereld in van baarden, haren en snorren en stuit op een onverwacht dier dat de allermooiste baard van onze (hulp)Sinten levert.
Zoveel mensen zoveel wensen, en even zoveel soorten ham in de supermarkt. Maar de populaire Yorkham torent qua prijs wel opvallend hoog boven de andere hammen uit. Maar hoe komt de ham aan zijn naam? In Engeland leert de Keuringsdienst dat de ham uit de bil van een bijzonder varken wordt gesneden. Maar wat maakt dat varken nou zo uniek? En hebben we hem ook in Nederland?
Het zit in hippe flesjes, ordinair in blik én in luxe champagneflessen met kurk: cider. Een flexibel appeldrankje dat zich op allerlei manieren laat maken. De keuringsdienst reist af naar België en Engeland om uit te zoeken wat cider nou eigenlijk is en komt tot de ontdekking dat je daar je fantasie rijkelijk bij mag gebruiken.
Rundvlees met exotische namen. De ene naam nog chiquer dan de andere naam: Picanha, Bavette, Flat iron steak, Cowboysteak, Tomahawk en Sirloin steak. Aan een exotische naam hangt natuurlijk een luxueus prijskaartje, maar hoe chique is dat vlees eigenlijk? En waar komen die nieuwe stukken rundvlees vandaan, hoe kan het dat de slagers die over het hoofd hebben gezien tijdens het uitbenen van de koe? De Keuringsdienst wil weten wat voor vlees we in de kuip hebben.
Het is een bijzonder visje, hij heeft een huid van paneermeel en hij zwemt het liefst in de frituur. De lekkerbek. Maar welke vis schuilt er eigenlijk onder de korst. Het kan de heek zijn, de kabeljauw, de wijting of de schelvis en zelfs de Zuidoost-Aziatische zoetwatervis Panga. Maar smaken al die vissen dan hetzelfde? De Keuringsdienst gaat proeven.
Hollanders houden van Spanje, en in Spanje houden ze van paella. Om de smaak van Spanje ook in Nederland in huis te halen eten we aan de keukentafel maar wat graag deze Spaanse klassieker. Maar wat eten wij eigenlijk, is dat wel paella? Het geheim van paella zit hem volgens de Spanjaarden in de juiste rijst, maar of dat de rijst is die wij in Nederland kopen is het geheim van de supermarkt.
Adam en Eva deden het al, slapen in de natuur. Het is de nieuwste oplossing voor ieder slaapprobleem volgens de beddenindustrie. Maar hoe waan je je in de natuur, midden in een Nederlandse nieuwbouwwijk? Door te slapen op een ‘natuurlijk matras’. De keuringsdienst zoekt uit hoe natuurlijk dat natuurlijk slapen is en welk prijskaartje er aan hangt. Want de natuur is duur, blijkt in de beddenwinkel.
Koffie met gewone melk is niet meer van deze tijd. Tegenwoordig koop je speciale opschuimmelk voor de beste cappuccino of latte. Maar waarom is dit zoveel beter dan gewone ouderwetse melk uit het versvak? Duurder is het in elk geval. Blijft het schuim echt langer staan, of is die claim een beetje opgeklopt?
Wil je weten hoe je vlees heeft geleefd voordat het op je bord is beland, dan is daar een keurmerk voor: Beter Leven van de Dierenbescherming. Dan zijn er ook nog keurmerken als Planetproof en Biologisch, maar voor Mora is dat niet genoeg. Zij hebben een eigen keurmerk ontwikkeld: Beter Welzijn. Het vlees in deze snacks komt van dieren die onder aanzienlijk betere omstandigheden hebben geleefd dan de Europese wet voorschrijft. Maar wat houdt dat in? En waarom heeft Mora een eigen keurmerk nodig? De Keuringsdienst van Waarde legt Beter Welzijn langs de lat.
De Keuringsdienst stuit op een juweel in de gebaksvitrine. De macaron verovert onze harten én onze portemonnee. Maar wat is dit voor uniek soort koekje? Waarom betalen we zoveel meer voor een macaron dan voor elk ander koekje? We willen de hoge prijs van de macaron kunnen behappen. De schatkaart stuurt ons richting de stad van de liefde, waar de Keuringsdienst niet zomaar iets voor zoete koek gaat slikken.
Snij varkensvlees aan reepjes, doe er wat kruiden over en voìla, je hebt döner, shoarma of gyros. We vinden tientallen verschillende verpakkingen in de supermarkt. Maar er is iets vreemds aan de hand, want wordt döner of shoarma wel van varkensvlees gemaakt? En om het nog vreemder te maken: de ingrediënten verschillen niet veel, maar de prijzen lopen ongelofelijk uiteen. De Keuringsdienst gaat op onderzoek.
Brood, daar zit wat in! Maar wat precies? De Keuringsdienst gaat een brood bakken, en wil weten welke ingrediënten daarvoor nodig zijn. Meel en gist leert de broodverpakking ons en we moeten ook nog op zoek naar stofjes als emulgatoren, aardappelvlokken en amylase. De vraag rijst wat die ingrediënten zijn en wat die doen in het brood. We gaan bakken met Yvette van Boven en bezoeken een molenaar en een bakker voor antwoord.
De keuze is reuze als je voor het ontbijtschap staat maar wat moet je nou kiezen? De Keuringsdienst wil weten wat het verschil is tussen muesli, krokante muesli, cruesli en granola. Alleen verschil in prijs is duidelijk; voor granola betaal je veruit het meeste. Hoe zit dat? We vragen het aan een diëtiste, die ons ongesuikerd zegt waar het op staat. De Keuringsdienst pikt een graantje mee.
In de biologische veeteelt is het belangrijk dat het dier zijn natuurlijke gedrag kan vertonen. Maar hoe zit het met de biologische kweek van vis? De wilde zalm is een roofdier dat duizenden kilometers zwemt, kan zijn gekooide biologische soortgenoot dat ook? Weten we eigenlijk wel waar een zalm gelukkig van wordt? De Keuringsdienst neemt een duikje in de wereld van de biologische vis.
Het is lekker door de pindakaas, de pannenkoek, een ijsje, pudding of chips: proteïne. Een wondergoedje dat door steeds meer producten wordt geroerd. Goed voor de spieren, doen de verpakkingen ons geloven. Eet lekker een zak chips om te herstellen na het sporten. De Keuringsdienst spant zich in en gaat op zoek naar proteïne in de supermarkt , ziet hoe proteïne wordt gewonnen uit de ordinaire kikkererwt en maakt een proteïnebom waar je u tegen zegt.
Na uitzending van de aflevering over tomaat in blik kreeg de Keuringsdienst heel veel reacties. Ook werden er kamervragen gesteld. Want hoe kan het dat er uitbuiting bestaat in de tomatenteelt in Europa, en dat die blikken gewoon in de supermarkt liggen? Kan je eigenlijk wel weten van welke boer de tomaten in jouw blik afkomstig zijn. En hoe zit het eigenlijk weer met de andere groenten. Voor ons reden om in een tweeluik verder onderzoek te doen naar de groente- en fruitteelt in Europa.
In het tweede deel van onze spannende reeks ontdekt Ersin verdachte kratten sinaasappelen in het pakstation van een coöperatie die beweert maffiavrij te zijn, spreken we met arbeiders in Spanje en confronteren we de gezamenlijke supermarkten met onze bevindingen. Ze hebben een convenant getekend waarin ze beloven verantwoordelijkheid te nemen en misstanden aan te pakken. Maar hoe ze dat gaan doen, wordt niet duidelijk.
Alle maatregelen om het coronavirus te beteugelen hebben ook onbedoeld grote gevolgen. Omdat cafés en restaurants zijn gesloten, blijven veel boeren over met hun groenten en fruit. We spreken een boer die met een miljoen kilo frietaardappelen over zit. Hij kan ze niet meer kwijt. Tegelijkertijd zijn er grote tekorten in de zorg. Er is veel vraag naar mondkapjes en ontsmettingsmiddelen. De Keuringsdienst schiet te hulp en maakt ontsmettingsmiddel van de aardappelen van de boer om uit te delen aan hulpverleners. Het is gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar gelukkig staan er genoeg mensen klaar om ons hiermee te helpen.
Corona komt uit het verre China. We hebben gehoord dat dieren daar op markten dier op elkaar worden gestapeld. De lokale overheid schuift signalen dat er iets mis gaat liever onder het tapijt, dan dat er tijdig wordt ingegrepen. Niet gek dat daar een pandemie heeft kunnen ontstaan. Maar hoe zit het eigenlijk hier? In Nederland stapelen we ook dieren op elkaar, gaat dat hier wel goed? Wat doen veehouders om het risico op ziekten te beperken? We bezoeken verschillende boeren en een viroloog die er ieder hun eigen ideeën over hebben. Een aantal jaar geleden ging het wel degelijk mis. Er sprong in Nederland een virus van de geit op de mens: de Q-koorts. Hoe heeft dat kunnen gebeuren en hoe ging de Nederlandse overheid eigenlijk om met die uitbraak?
De Keuringsdienst gaat tuinieren en heeft mest nodig. In het tuincentrum is de keuze enorm: aparte mest voor rozen, rododendrons, bloemen, gras, bomen met vruchten en bomen zonder vruchten. Nooit geweten dat planten zulke fijnproevers zijn. En de verschillende dozen zijn behoorlijk aan de prijs. Maar in Nederland hebben we toch een mestoverschot? Boeren moeten betalen om van hun overtollige mest af te komen. Hoe zit dat? De Keuringsdienst gaat op bezoek bij een boer met een mestoverschot, leert plantenkweken van een mestexpert en bezoekt een boer met een innovatieve oplossing voor zijn mestprobleem.
‘Zonder kuikendoden’ staat er op een nieuw doosje eieren in de supermarkt. Elk jaar worden er zo’n 45 miljoen haantjes gedood in Nederland. Deze haantjes zijn uit het ei gekropen voor de legkipindustrie. Maar haantjes leggen geen eieren en zijn waardeloos voor de legkippenhouder. Ze worden vergast op de dag dat ze uitkomen: de eendagskuikens. Er is nu een bedrijf dat in het ei kan zien of het een haantje of een hennetje bevat. De eieren met haantjes worden niet uitgebroed en er worden geen eendagskuikens gedood. Maar zijn er geen andere oplossingen? Want waarom laten we de haantjes niet gewoon opgroeien? En wat gebeurt er eigenlijk met de gedode eendagskuikens? Het blijkt geen eenvoudig vraagstuk.
Na de laatste aflevering over uitbuiting in Zuid-Europa kreeg de Keuringsdienst mailtjes van trouwe kijkers. Ze waren geschrokken van de leefomstandigheden in Italië en Spanje, maar vroegen zich ook af: hoe zit het eigenlijk in Nederland? In onze agrarische sector werken duizenden arbeidsmigranten. Worden daar wel alle regels gevolgd en mensen juist betaald? De Keuringsdienst gaat op onderzoek in eigen land.
Voor een bolletje ijs, ga je naar een salon. Maar niet als het aan de ijsmakers van Hertog ligt. Zij maken tegenwoordig ijssalon ijs voor in de supermarkt. Wat maakt ons ijssalon ijs zo bijzonder dat het zelfs een plekje in de supermarkt verdient? De salons zelf pronken met termen als ambachtelijk en echt Italiaans, zou dat het verschil maken? De Keuringsdienst houdt het hoofd koel, ziet hoe ambachtelijk ijs in ijssalons wordt gemaakt, en ontdekt dat het inderdaad verrassend vaak lijkt op het ijssalon ijs uit de supermarkt.
Thee is niet zomaar thee meer, thee heeft tegenwoordig een nut: thee om beter te kunnen slapen, thee om meer energie te krijgen, thee om te ontspannen, thee voor je darmen, thee om te detoxen en zelfs thee om je libido te verhogen. Verzin een kwaal en er bestaat een thee voor. Wat gaat er dan allemaal in die thee? Wie stelt al die recepten samen, en waar zijn ze op gebaseerd? En heeft een thee als medicijn misschien ook niet allerlei ongewenste bijwerkingen? De Keuringsdienst dompelt zich onder.
De Keuringsdienst is op een opmerkelijk artikel gestuit. Er zouden kleine stukjes plastic in onze make-up en verzorgingsproducten zitten. Van de anti-rimpelcrème die wij ’s ochtends opsmeren tot onze lipbalsem. Hoe zit dit? Smeren we ons gezicht inderdaad vol met plastics? We brengen een bezoekje aan een parfumerie en zoeken het antwoord bij grote cosmeticaproducenten. Zij maken ons niet veel wijzer. Maar dan stuiten we op een slimme app die ons wel kan vertellen wat er in onze crèmes zit. En dat blijkt meer plastic dan gedacht. En hoe zit het nou met het plastic in het milieu? We laten wat vissen onderzoeken en ontdekken dat we het plastic dat wij het liefst op onze huid smeren, bij de vissen onder de huid kunnen terugvinden.
De eeuwige jeugd, een rimpelloze huid. Het is een wens voor velen en waar vraag is, is aanbod. Collageen is het nieuwe wondermiddel. Je kunt het slikken, smeren en zelfs door je koffie roeren voor een betere huid. Wat is het? Een ding weten we zeker: het is duur. Want schoonheid kent zijn prijs. In de aflevering slaagt de Keuringsdienst er in om dit exclusieve wondermiddel zelf te maken en hoort van een cosmetisch dermatoloog of het ook echt werkt. De Keuringsdienst onderzoekt allereerst de herkomst van collageen en begint bij het begin: een slachterij.
Hoe drink je steeds meer en toch minder? Met alcoholvrije drank. We zien dubbel van het groeiende aanbod en de Keuringsdienst vraagt zich af waar al deze drankjes vandaan komen. Want hoe maken ze dat nou eigenlijk, zo’n alcoholvrije borrel? Is die smaak nog wel te vergelijken als zo’n cruciaal ingrediënt eruit gehaald wordt? En hoe zit het met de prijs? Sterke drank is toch vooral duur vanwege de accijns? Waarom is de prijs van de alcoholvrije variant dan vergelijkbaar? We gaan kijken hoe alcoholvrij bier wordt gebrouwen en alcoholvrije gin wordt gestookt. En we nemen de proef op de som met Tim Knol. Worden we vrolijk of komt de Keuringsdienst van Waarde terug met een kater?
Het is de meest exclusieve vorm van thee: de witte thee. De thee wordt een keer per jaar geplukt, van de meest verse blaadjes. Bijzonder zou je denken, en toch ligt de supermarkt er vol mee. Dat is knap! We gaan op bezoek in een theewinkel, we houden een proefsessie met een theekenner en we mogen op een plantage in Nederland zien hoe de thee wordt geplukt. Uiteindelijk wil een theehandelaar ons via zoom wel uitleggen hoe de vork in de steel zit.
Natuur op een broodje of de wildernis op je bord, nu verkrijgbaar bij het tankstation en de betere slager: natuur- en wildernisvlees. Maar wat is natuur nog in dit land? Op zoek naar de natuur ontdekken we dat het woord voor velerlei uitleg open staat. We zien hoe een wild rund wordt terug gefokt, dat toch niet al te wild mag zijn en hoe het wildernis in Nederland niet welig kan tieren zonder dat het door de mens in toom wordt gehouden.
Koek en ander lekkers, je kunt er niet vroeg genoeg aan beginnen als het aan de koekenbakkers ligt. En daarom zijn er nu koekjes waar je al van kunt genieten als je pas 6 maanden oud bent. Maar wat maakt nou juist die koekjes geschikt voor onze baby’s? Ze zitten boordevol vitamine b als we de verpakking mogen geloven. Maar wie heeft dat eigenlijk nodig? En waar zitten ze nog meer boordevol mee? Onze zoektocht brengt ons langs het consultatiebureau, de bakkers van de Kleine Keuken en we gaan virtueel op reis naar een appelsapfabriek in Polen.
We tuigen de kerstboom op, delen cadeautjes uit en zijn extra lief voor elkaar. Ook voor het kerstdiner pakken we graag uit. In het zuiden des lands is het konijntje favoriet voor in de pan. Maar uit welke hogehoed toveren we al die konijnen die we met kerst serveren? En hoe heeft het leven van het konijntje eruitgezien dat tijdens het diner wordt opgepeuzeld? Voor antwoord op die vragen moeten we ver over de grens. De Keuringsdienst trekt de stoute schoenen aan, stuurt een buitenlandse verslaggever op pad en komt erachter dat er weinig wetgeving is omtrent het houden van konijnen.
Een voorgerecht van rauw en flinterdun gesneden ossenhaas, zo kennen we carpaccio. Nu is het uit Italië overgewaaid naar het Nederlandse supermarktschap, handig verpakt met parmezaanse kaas.
De Keuringsdienst onderzoekt wat de term 'natuurgerijpt' betekent op verschillende merken kaas. Kaasboeren en supermarktmedewerkers vertellen dat er ook onnatuurlijk gerijpte kaas is, dat is versneld gerijpte kaas.
Adam en Eva deden het al, slapen in de natuur. Het is de nieuwste oplossing voor ieder slaapprobleem, volgens de beddenindustrie. Maar hoe waan je je in de natuur, midden in een Nederlandse nieuwbouwwijk? Door te slapen op een 'natuurlijk matras'. De Keuringsdienst zoekt uit hoe natuurlijk dat natuurlijk slapen is en welk prijskaartje er aan hangt. Want de natuur is duur, blijkt in de beddenwinkel.
Wil je weten hoe je vlees heeft geleefd voordat het op je bord is beland, dan is daar een keurmerk voor: Beter Leven van de Dierenbescherming. Dan zijn er ook nog keurmerken als Planetproof en Biologisch, maar voor Mora is dat niet genoeg. Zij hebben een eigen keurmerk ontwikkeld: Beter Welzijn. Het vlees in deze snacks komt van dieren die onder aanzienlijk betere omstandigheden hebben geleefd dan de Europese wet voorschrijft. Maar wat houdt dat in? En waarom heeft Mora een eigen keurmerk nodig? De Keuringsdienst van Waarde legt Beter Welzijn langs de lat.
Een slager laat ons zien dat het varken niet meer hetzelfde varken is als dat van een aantal jaren geleden. Tegenwoordig heeft een varken een rib meer en een aantal tepels extra. Die zijn nodig om meer biggetjes te kunnen dragen en voeden. Een boer vertelt dat varkens inderdaad meer biggen krijgen dan vroeger. Bij een fokbedrijf krijgen we uitgelegd hoe we het varken zover hebben gekregen om meer biggen te gaan baren en we gaan op bezoek bij een spermastation, waarvandaan het zaad de hele wereld over vliegt.
We zien een plaatje van een enorm gespierde stier, een krachtpatser zo lijkt het. Maar waarom is die stier zo gespierd? Het is niet dat het beest nou zulk zwaar werk moet verrichten. De spieren zijn niet ontstaan in het krachthonk, maar door een genetisch foutje, waarop in verschillende rassen is doorgefokt. Het rund krijgt spieren, maar doet er niets mee. De mens wel, die eet die spieren op en dan is het fijn als er zo veel aan zo'n beest zitten. Maar er is ook een keerzijde: omdat de runderen zo groot zijn, kunnen ze niet meer op natuurlijke wijze worden geboren. Er is een keizersnede voor nodig.
We kijken naar de geit. Op verpakkingen geitenkaas zien we geiten mét en zonder hoorns. Heeft een geit nou hoorns of niet? Op een kinderboerderij met zowel gehoornde als hoornloze geiten, worden we niet veel wijzer. We horen dat geiten worden onthoornd en we mogen dat zien. Geiten worden onthoornd omdat ze elkaar anders kunnen verwonden als ze met elkaar in een stal leven. Toch denkt niet iedereen dat dat noodzakelijk is. We kijken ook bij een boer die haar geiten juist niet onthoort omdat geiten met hoornen natuurlijk gedrag kunnen vertonen, wat volgens haar noodzakelijk is voor hun welzijn.
In de eerste aflevering van een nieuw seizoen gaat de Keuringsdienst van Waarde op zoek naar een betere weerstand. Want wie wil dat nou niet tijdens een pandemie. We duiken het koude water in, nemen een hete sauna, lopen hard en ontspannen met yoga. Ook zijn er poeders en pillen die ons van alles beloven, al blijven die beloften wat vaag. Waarom? Wat kan er wel en wat kan er niet? Na stevige weerstand van de producenten mogen we wel op gesprek bij de branchevereniging van de pillendraaiers.
De Keuringsdienst van Waarde neemt de mossel onder de loep. We varen mee met een mosselvisser, die zich eigenlijk liever landbouwer op zee noemt. Alle mosselverwerkers zitten in Zeeland. We mogen op bezoek bij een verwerker die ons een nat pakhuis op de Oosterschelde laat zien. Ook ontvangen we mosselen uit Ierland die gaan worden gespoeld met Oosterscheldewater. Topchef Syrco Bakker maakt een eenvoudig maar heerlijk gerecht voor ons klaar met de mossel. Wat geeft de mossel nou zijn bijzondere smaak?
De Keuringsdienst van Waarde kreeg een opmerkelijke mail van een kijker. Wasverzachter bevat dierlijk vet. Hoe is dat mogelijk, en vooral: waarom? Vet blijkt hét middel om je was lekker zacht te maken. De verslaggevers duiken de wereld in van slachtafval en onbegrijpelijke ingrediëntenlijsten en komen er achter dat deze vettige grondstof niet het enige opmerkelijke is aan de flessen die onze was zacht maakt en naar bloemetjes doet ruiken.
De Keuringsdienst heeft weer wat nieuws in de winkels zien liggen: CBD. Van oliën tot crèmes en van kauwgom tot chocolade. We vragen ons wat het is, maar vooral: wat het doet. Op de verpakkingen zien we niks staan maar online worden er tientallen toepassingen aan deze drie letters toegeschreven. Een wondermiddel. Maar hoort dat wondermiddel wel in de winkel thuis, of zou het toch beter via de apotheek moeten worden verkocht?
Kijkersvragen van verwarde jonge ouders stromen binnen. Als borstvoeding niet kan of lukt, biedt de poedermelk voor in de fles uitkomst. Het schap puilt van verpakkingen. Maar wat is, afgezien van de sterk uiteenlopende prijzen, nou het verschil tussen al die flesvoeding? De Keuringsdienst wordt toegelaten in de potdichte wereld van de poeders en neemt een kijkje in een flesvoedingsfabriek, krijgt advies van een lactatiekundige en zoekt uit wat er nou werkelijk te kiezen valt.
De Keuringsdienst las een opmerkelijke tekst op de gebruiksaanwijzing van een pan met antiaanbaklaag: als de pan te heet wordt kunnen dampen vrijkomen die gevaarlijk zijn voor vogeltjes. Wat voor dampen zijn dit? En hoe te koken als je vogeltje rondvliegt door de keuken. De verslaggevers duiken in de wereld van stoffen die zo sterk zijn dat alle etensrestjes zo van de pan glijden. Ideaal zou je denken. Helaas is de keerzijde hiervan minder praktisch: als deze stoffen in het milieu komen verdwijnen ze nooit meer. Een zoektocht naar de voor- en nadelen van forever chemicals.
Geen ras zo exotisch, of er valt wel een zak speciaal voer voor te kopen. Vanzelfsprekend, want heeft de kleine chihuahua niet heel andere eigenschappen dan de goedmoedige labrador? Een dierenarts verbaast zich er wel over en stuurt de Keuringsdienst op pad. Want wat zijn nou die speciale behoeften waarin rashonden moeten worden voorzien? Als de Keuringsdienst deze onder de loep neemt ontdekken ze wel hele nare eigenaardigheden bij de rashonden: hartfalen, gewrichtsproblemen, kortademigheid, huidontstekingen, heupdysplasie…. De voederfabrikanten proberen daar een beetje verlichting in te brengen. Waarom eigenlijk? En zijn er geen andere oplossingen?
Als een vis is getooid met het MSC-keurmerk, is de vangst in principe duurzaam. Maar met de makreel is iets vreemds aan de hand: in de supermarkt vinden we makreel mét het keurmerk naast die zonder het label. Hoe zit het dat? Wordt makreel overbevist en toch ook niet? Of zijn er misschien verschillen in vangstmethoden of lokale populaties? Als we navraag doen bij MSC wordt het nog gekker: het blijkt dat de makreel het keurmerk al twee jaar kwijt is, voornamelijk om politieke redenen. Hoe zit het dan met de MSC-makreel in het supermarktschap? Wordt die gevist in troebel water? De Keuringsdienst is welkom op een grote vistrawler en doet een bijzondere ontdekking.
Een bakker bakt zijn brood van graan. Maar er zijn tegenwoordig ook bakkers die brood bakken van méér graan. Hoeveel meer graan past er dan in een brood? En hoe zit het met al dat extra graan dat fabrikanten in beschuit, tortilla’s en pannenkoeken zeggen te verwerken? Want ook grote producenten pikken graag een graantje mee van onze zucht naar meer. De Keuringsdienst wil weten wanneer brood of beschuit de naam meergranen verdient en doet broodnodig onderzoek bij een ambachtelijke bakker, een molen en een fabriek.
Wasmachines leven langer met het bekende tabletje, maar geldt dat ook voor mensen? Wel als je de verkopers van waterfilters mag geloven. Want ons Nederlandse kraanwater is veel te hard, en er zit nog veel meer in dat je er liever maar uitfiltert. En het scheelt nog plasticafval ook! Maar hoe hard is ons water eigenlijk? En wordt ons water niet al grondig gefilterd door onze waterleidingbedrijven? Wat weten die waterfilters dan nog uit ons kraanwater te filteren, en weet je zeker dat je dat wel kwijt wilt? Een filterverkoper wil ons dat wel uitleggen en ook hoe het toevoegen van filters plasticafval bespaart. Wat vindt het waterleidingbedrijf van deze huisfiltervlijt?
Je kan geen folder meer openslaan en de acties vliegen je om de oren. 2e voor de halve prijs, 2evoor een euro, 50% korting, stapelkorting, probeerprijsje. Maar er is een actie die de kroon spant: 1+1. Koop er een, krijg er een gratis. Bij sommige producten zelfs het hele jaar door! Hoe kan dit? Hoe kunnen winkels áltijd een shampoo, tandpasta, wasmiddel gratis weggeven? Zijn we op verborgen filantropie gestuit? Is het de winkelier die zo aardig is, of de fabrikant? De Keuringsdienst probeert dit uit te zoeken maar stuit vooral op dichte deuren van producenten en winkels. Het is een geheim, die 1+1. Weet de Keuringsdienst dit mysterie te ontrafelen?
De kalkoen is een vreemde vogel. Vind je hem in de supermarkt dan is de kans groot dat ie zich voordoet als een ander dier. Zo heb je kalkoenham, kalkoenbacon, kalkoenshoarma, kalkoentournedos of kalkoenpastrami. Producten die je normaal gesproken van een varken, rund of schaap maakt. Hoe kan een kalkoen zo veelzijdig zijn? De Keuringsdienst gaat op zoek naar dit wonderlijke dier.
Lang was alle roomboter boterzacht. Maar nu is er iets bijzonders aan de hand. In het zuivelschap barst het van de roomboters die ook buiten de koelkast zo hard als een baksteen blijven. Hoe kan dat?
De keuringsdienst doet een duistere ontdekking bij bloemen die speciaal bij-vriendelijk heten te zijn.
Een lekker kopje koffie begint bij het branden van de boon. De roast, zo noemt de connaisseur dat. En daar zijn zoveel soorten van dat het koffiedik kijken is. Van pike tot blond, special tot slow. En dan is er ook nog die roast voor een echt straf bakkie: dark. Maar wat is nou het verschil? De Keuringsdienst roast koffieroast.
De Emmentaler, die kaas met de kenmerkende grote gaten, heeft vele nationaliteiten. Hoe kan dat? De Keuringsdienst gaat tot het gaatje om antwoord te krijgen.
Banketbakkersroom. Vroeger de trots van iedere banketbakker. Nu ook te koop in pakjes en zakjes. Voor wie thuis patissier wil spelen. Maar wat is dit gele goedje eigenlijk?
Skyr, zuivel helemaal uit IJsland, dat barst van de eiwitten. Krachtvoer voor vikingen uit een ver verleden en de sportschoolbezoekers van nu. Maar wat is het?
Edelstenen, ooit waren ze exclusief voor edelmannen en -vrouwen, maar tegenwoordig liggen de winkels en webshops er vol mee. Volgens de verpakkingen hebben de stenen allemaal hun eigen superkracht. Maar waar komen ze vandaan? De Keuringsdienst duikt in een schitterend verhaal over vibrerende stenen.
Het heeft een intens zuur karakter, maar salades knappen er toch van op: wijnazijn. Soms is 'ie rood, soms wit. Maar wat voor rood of wit? Een brandende vraag, maar de etiketten brengen je niet veel verder. Daarom gaat de Keuringsdienst zelf op pad. Op zoek naar wijnazijnwijn. En doet daarbij een ontdekking die je mondhoeken doen samentrekken.
Tijdens een vakantie in Frankrijk stuitte de Keuringsdienst op iets vreemds. Iets wat wij in Nederland wegsnijden, daar smullen de Fransen juist van: het korstje van de kaas.
Een Italiaanse klassieker die niet meer weg te denken is uit onze keuken: pasta carbonara. Wat maakt carbonara nou carbonara? Weten wij eigenlijk wel wat de echte carbonara is?
Kauwgom. We kauwen er in Nederland zo’n 5 miljoen kilo per jaar van weg. Maar sinds er kauwgom ‘zonder plastic’ in de schappen ligt, kleeft er een gek smaakje aan de gom. Waar kauwden we al die tijd op op en wat tuffen we precies uit? De keuringsdienst raakt verstrikt in de geheimen van de kauwgom producenten en ontdekt de ware aard van gom.
Vis komt van oudsher uit de natuur, gevangen door een visser op zee. Maar tegenwoordig eten we meer vis uit kooien dan gevangen in het wild. Vissen die net als vee worden grootgebracht tot aan de slacht door de mens. Maar hoe krijgen we wilde vis zover dat ie zich in gevangenschap een beetje gedraagt? De Keuringsdienst hoe de mens, met schepnet in de hand, voor schepper speelt.
In mei leggen alle vogels een ei. Behalve de legkip dan. Die legt het hele jaar door eieren, alsof het eeuwig lente is. Ruim 300 eieren per jaar is de norm voor een beetje moderne kip. Maar hoe kregen we haar zover om zoveel eieren te leggen zonder dat er ooit een kuikentje uit voort komt? De Keuringsdienst is haantje de voorste en ontdekt dat de legkip steeds meer weg heeft van een topatlete.
Al jaren groeit de vraag naar geitenmelk. En geen melk zonder lammetjes. Maar er is een probleem met die lammetjes. De helft van de geboren lammetjes is een jongetje, en daarmee het bokje. Want de bokjes zijn niet gewenst. Ze geven geen melk, en het vlees blieven we niet. De geitenhouder zit er al jaren mee in zijn maag en ziet de bokjes vooral als een last en een kostenpost. De Keuringsdienst over hoe de boer naar manieren zoekt om van zijn bokjes af te komen.
Brave burgers die doodgewoon de dagelijkse boodschappen doen zijn eindelijk echte levensgenieters. Onze boodschappen zijn namelijk bourgondisch geworden. Er is bijna geen product waar het niet op staat. Van bourgondische ham tot bourgondisch brood. Bakjes vleessalade tot kipfilet en krieltjes. Maar wat maakt deze simpele levensmiddelen dan plotseling bourgondisch? Een sterk staaltje levensgenieten met de Keuringsdienst van Waarde.
Pimp je borrelplank: pak een plak paté. Goed voor luxe en allure. Maar waarom eigenlijk? Want niet ver naast paté ligt de smeerworst in het slagers schap. Ook een roze vleesspread. En in ingrediënten vrijwel identiek aan de paté. Alleen dan stukken goedkoper. Soms wel tien keer. Hoe kan dat? De Keuringsdienst over het verschil tussen de betaalbare bolletjes smeerworst en de prijzige plakken paté.
Kook je Chinees, dan koop je mie. Kook je Italiaans, dan pak je pasta. Tagliatelle om precies te zijn. Maar wat is eigenlijk het verschil? Allebei van tarwe, allebei lange platte slierten en allebei vaak opgerold verkocht als vogelnestjes. En toch is de één veel duurder dan de ander. De Keuringsdienst over mie die doet alsof die pasta is en pasta die voor mie speelt.
Elke dag weer worden er vele broodtrommels mee gevuld: ronde plakken vlees voor op brood, rood met witte stippen. De één kiest cervelaat, de ander salami. En dan heb je nog snijworst. Maar is er wel verschil tussen de ene plak en de andere? Keuringsdienst van waarde tuigt naar Italië en ziet met eigen ogen hoe ze van simpele salami ingewikkelde eenheidsworst hebben gemaakt.
Geen gezeik, iedereen gezond! Zelfs de kniesoor die geen groenten lust, kan nu aan zijn trekken komen. In allerhande supermarktwaar worden groenten gestopt. Van wraps van wortel tot pasta van pastinaak. Chips van zoete aardappel tot pannenkoeken van biet. Ouders zijn gerust: zo krijgen ze hun kroost gezond groot. Maar hoe komen die groenten in al die spullen? En wat is er dan nog van over? Keuringsdienst over hoe de schuldbewuste snoepkont een schoon geweten wordt verkocht.
KRO-NCRV's Keuringsdienst van waarde dacht het beste met de kip voor te hebben en kocht vrije uitloop eieren. Maar toen kwam het nieuws, dat er buiten geen kip meer te bekennen is. Door de vogelgriep zit ons pluimvee ook in lockdown. Ophokplicht heet dat in kippentaal. De pechvogels zaten afgelopen jaar al acht maanden binnen en dat ziet er voor het komende jaar niet veel beter uit. Waar komen al die vrije uitloopeieren dan vandaan? Keuringsdienst over honderd miljoen kippen in quarantaine en een overheid die vaccins weigert.
Vlees komt van een beest en vroeger wist de slager gewoon waar dat beest van het levenslicht had mogen genieten. Zo niet de grootgrutter. Die zwegen als het graf over waar hun vee graasde en geslacht werd. Tot de dierziektes kwamen en de wet werd aangepast. Ook de super moet nu gewoon de herkomst op het cellofaan zetten. Maar de Keuringsdienst viel iets vreemds op. Alleen als het stuk vlees nog heel is, staat de oorsprong erop. Is het verknipt of versneden: dan kan de klant enkel speculeren over de bron. Waarom op de ene wel en de andere niet? KRO-NCRV's Keuringsdienst van waarde wil het weten en raakt verdwaald in de vleesketen.
Vis wil je vers, want vers is lekkerder. Supers liggen er dan ook vol mee. Plastic bakjes waar met grote letters verse vis op staat. Maar draai het bakje om en de kleine letters vertellen iets vreemds: ontdooid. Die verse vis was dus eerst bevroren. Wat is dan het verschil met de vis die even verderop stukken goedkoper in de vriezer ligt? Keuringsdienst stelt een doodsimpele vraag over vers en stuit op een wereld van verzet.
Keuringsdienst was toe aan een goede gemoedstoestand en kocht wierook. Stokjes met smog. Goed voor bijna alles wat een mens te wensen heeft. Ze zijn er voor een scherpe geest en voor een fysieke gezondheid. Voor zakelijk succes en voor veel geluk. Steek ze aan en alle kwalen en zorgen zouden in rook opgaan. Maar hoe doen ze dat? KRO-NCRV's Keuringsdienst van waarde brandt de vingers aan wierook.
Van tekeningen tot barbecues: met houtskool is de mens al duizenden jaren creatief. De laatste jaren is daar een hele waslijst aan toegevoegd. Van de drogist tot het schap met sap: het ziet er zwart van de spullen met actieve kool. Er zijn crèmes en tandpasta’s, voedingssupplementen en sap. Goed voor de gezondheid, zeggen ze. Maar hoe werkt dat dan? In KRO-NCRV's Keuringsdienst van waarde alles over roet in het eten.
Het is een waarheid als een koe: onze oer-Hollandse kazen zijn zo geel als een kanarie. Van Edammer tot Gouda, van Beemster tot Leerdammer. Allemaal hebben ze zo'n lekker kleurtje. Maar waarom eigenlijk? Melk is toch wit? En bij de geit blijkt het gewoon te kunnen: kaas zo bleek als een scheet. KRO-NCRV's Keuringsdienst van waarde heeft vermoedens over verf en wacht een tropische verassing.
Keuringsdienst ziet wat jij niet ziet en het heet gemodificeerd zetmeel. Zonder dat we het doorhebben staat het bijna dagelijks op ons menu. Verstopt in de kleine lettertjes van allerhande supermarktspul. Van soepen tot sauzen. Vla tot vegaburgers. En beslag tot biscuit. Terwijl niemand het in zijn keukenkastje heeft staan, blijkt de voedselindustrie verslaafd te zijn aan gemodificeerd zetmeel. Maar wat is het en waarom zit het overal in? Een goed gevulde aflevering over het favoriete vulmiddel van de levensmiddelenindustrie.
Lang had de mens een reuzenhonger, maar wie nu een blik werpt in het groenteschap ziet dat die tijd voorbij is. Daar ligt een gigantisch groot assortiment aan piepkleine groenten. Van babybroccoli tot babybiet. Minikomkommers tot minikrieltjes. Er is geen groente die niet een kopje kleiner is gemaakt. Maar waarom? En hoe? Keuringsdienst van waarde over stukken minder groen voor veel meer geld.
Het vooruitzicht dat er vrijdag weer geborreld mag worden, sleept vele door de week. Maar kom bij die borrel niet aan met doodgewone hapjes. Tegenwoordig is het tapas wat de klok slaat.
Er is geen Franse kaas waar de Hollander zoveel van gegeten heeft als brie. De vaste gast op borrel- en kaasplank heeft zelfs een vaste plek in ons basispakket broodbeleg gekregen. Maar de Keuringsdienst viel iets op: de ene brie blijkt de andere niet. Er is ronde brie en vierkante. Brie waar een luchtje aan zit en brie zonder geur. Er is roombrie en 'gewoon' brie. Van koe en van geit. Maar wanneer is brie nou eigenlijk brie? En wanneer niet? We brengen een bezoek aan de bron van alle brie en komen erachter dat de Hollanders de kaas met de Franse slag behandelen.
Kook je Thais, dan pak je een pak pandan uit het schap. Bijzonder geurige rijst uit Zuid-Oost Azië. Prijziger dan gewone witte rijst, omdat pandan naar pandanplanten smaken zou. Toch rijst de vraag wat pandanrijst nou eigenlijk precies is? Want naast pandan wordt er op alle pakken ook gerept over jasmijn. Een naam die bij de toko dan weer meer in trek blijkt te zijn. We reizen naar Thailand voor pandanrijst en komt bedrogen uit.
Eindelijk mochten we weer op vakantie, maar de Keuringsdienst bleef bijna thuis. Want een verre plezierreis mag dan misschien wel leuk zijn, het zou de wereld weinig goeds doen. De aarde wordt te heet, het milieu zwaar belast en de paden platgetrapt. Gelukkig hebben de vakantieverkopers daar iets op gevonden: duurzame vakanties. Zonder en met vliegtuig. Van safari's in Afrika tot all-inclusives in Turkije. Niet alleen ver, maar ook fair. Maar hoe doen ze dat eigenlijk: je vakantie eco maken?
Haal de tropen in huis, trek iets met kokos los. Lang vooral bekend van de curry, nu een feest voor de veganist. Want met een kokosnoot kan je alle kanten op. Van yoghurt tot boter. Shampoo tot broodbeleg. Allemaal zonder dierenleed. Toch? De Keuringsdienst wierp een blik op een blik kokosmelk, en zag iets waarvan de oren gingen klapperen. Het staat er namelijk echt: no monkey labor. Apenarbeid? In je kokosmelk? En al die andere dingen van kokos dan? De Keuringsdienst over apenstreken in de kokosindustrie.
Vroeger lagen supermarkten amper wakker over de staat van de wereld. Het milieu deerde ze nauwelijks. De boer kon de pot op. Om over dierenleed nog maar te zwijgen. Maar gelukkig ligt die ellende eindelijk achter ons. 's Lands grootste grootgrutter pakt namelijk groots uit met een historische ommezwaai. 'Beter voor', plakt de Albert Heijn nu op talloze producten. Van groenten en fruit, tot varkensvlees, koe en kip. Met 'Beter voor' belooft de supermarkt beterschap voor zowat alles en iedereen. Maar beter dan wat? En waarom eigenlijk niet gewoon het beste voor?
Ooit zwommen ze enkel en alleen in zee: grote garnalen. Nu worden ze voor consumptie gekweekt in oorden hier ver vandaan. En over die kweek hoorde de Keuringsdienst een vreemd verhaal. Bij de moeder garnaal zou een oog worden afgeknipt. Dat zou de voortplanting op de één of andere manier stimuleren. Een ogenschijnlijk onwaarschijnlijk gerucht, of toch niet? De Keuringsdienst over hoe de garnalenindustrie op onorthodoxe wijze de geboortecijfers opkrikt.
De mens maakt er maar een smeerboel van. En dus schrobben en boenen we ons elke dag weer suf. Van kleine wasjes tot grote wasjes, de vaat- tot de toiletpot. En het schitterende is: dat het nu allemaal met een stralend schoon geweten kan. Want de schappen staan er vol mee: schoonmaakmiddelen die ecologisch zeggen te zijn. Groen en zogenaamd geïnspireerd door de natuur. Maar hoe ecologisch zijn al die ecologische middelen eigenlijk? De Keuringsdienst van waarde over hoe groene schoonmaakmiddelen ons een poets bakken.
Haal het zonnetje in huis met zongedroogde tomaatjes. Van salades tot tapenades, pizza's tot pasta's: elke schotel is er zomers mee te maken. Goed ook voor die Italiaanse touch. Maar hoe doen ze dat eigenlijk, honderden miljoenen tomaatjes open en bloot bruin laten bakken? Want wanneer is het te warm? En wanneer te koud? Om over regen nog maar te zwijgen. De Keuringsdienst van waarde smeert zich goed in voor een zoektocht naar Italiaanse zongedroogde tomaatjes en komt gek genoeg in Turkije uit.
De panda lust er wel pap van en de mens spint er sinds kort garen mee: bamboe. Of het nou een romper betreft of een onderbroek, mode van bamboe zou buitengewoon bijzonder zijn. Boterzacht, beschermend en bovenal reuze duurzaam. Want bamboe schiet nog sneller naar de hemel dan bonestaak. Mooi, maar hoe doen ze het eigenlijk: van bikkelharde bamboe zulke zijdezachte stofjes spinnen? De Keuringsdienst bijt zich stuk op bamboetextiel en stuit op een verhaal dat je niet in de koude kleren gaat zitten.
Zodra het weer donker, koud en kil is, wordt hij steevast van stal gehaald: rookworst. Het vleesgeworden 'doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg'. Doodsimpel en oer-Hollands. Maar nu begint ook de rookworst ingewikkeld te doen. In de supers is er behalve vacuümverpakt ook vers te koop. Koud uit de koeling, soms zelfs zonder zakje. De Keuringsdienst van waarde wil weten wat ze met vers dan eigenlijk bedoelen. Want rookworst wordt toch gerookt zodat die niet juist meer vers is?
Van alle schelpdieren die we eten wordt er geen een zo gekoesterd als de oester. Standaard tegen meerprijs op het menu. Goed voor goede sier. Of die nou Zeeuwse creuse heet of Zeeuwse platte, Fines de Claire of Gillardeau: met de oester kan je opscheppen. Maar hoe kan het eigenlijk dat ze er altijd zijn? Van de mossel is bekend dat je ze enkel eet als de R in de maand is, maar oesters staan altijd op de kaart. De Keuringsdienst van waarde over hoe de mens ervoor zorgt dat oesters ook buiten het seizoen te bestellen zijn.
Zelfs fletse vleeswaren ontkomen niet aan de modegril. Plots zijn vele voorverpakte plakjes kip, ham en spek in hippe bruine jasjes gestoken. Vers van de grill, staat er op de een. Andere verpakkingen reppen over ovengebakken of geroosterd. En op sommige staan zelfs meerdere bereidingen door elkaar. Maar wat is eigenlijk het verschil tussen grillen, bakken en roosteren? En komt een van die methodes überhaupt wel om de hoek kijken bij deze vleeswaren? Keuringsdienst van Waarde over hoe vleeswaren aan hun randje komen.
Ooit was wijn een doodsimpel druivendrankje. Toen ging men er ingewikkeld mee doen. En nu is er weer wat nieuws: wijn als de doodsimpele drank van ooit. Natuurwijn staat er op kekke etiketten. Stoere sommeliers zweren erbij. Bij eigenwijze slijters zijn de flessen niet aan te slepen. Want natuurwijn zou pure wijn zijn. Met zo min mogelijk bemoeienis van de mens. Wijn, zo uit de natuur. Maar wanneer is wijn natuur en wanneer niet? Keuringsdienst van waarde neemt een duik in natuurlijk druivennat en komt met een kater thuis.
Vraag in viswinkel of restaurant naar noordzeekrab en je krijgt vaak enkel een paar poten. Onschadelijk gemaakte scharen, ooit onderdeel van een kwieke krab. Het zou het makkelijkst te eten stukje van het schaaldier zijn. Maar waar is de rest van het beest dan eigenlijk gebleven? Het karkas van een krab is in de viswinkel dan weer nooit los te koop. De Keuringsdienst van waarde krabt zich achter de oren, speurt de Noordzee af en komt erachter dat de krab het knap lastig krijgt zodra hij in mensenhanden komt.
Soepen, sauzen en stoofschotels: ze verdienen pas een krans zodra er laurier in gaat. Warm en houtig, zo omschrijven chefs de smaak. Maar het mag wat kosten. Soms zelfs wel achthonderd euro de kilo. Hele laurierplanten koop je voor een prikkie. Pluk je rijk. De Keuringsdienst wil weten hoe het kan dat laurier in een zakje peperduur is. Komt het misschien omdat er op sommige zakjes staat dat de blaadjes met de hand geselecteerd zijn? Een smakelijk verhaal over gouden handjes in de laurierpluk.
Het is een waarheid als een koe, zonder kalf geen melk. Melk die de boer wil kunnen verkopen. Daarom scheidt hij doorgaans snel na de geboorte moederkoe en kalf. Zo kan de melk richting de fabriek en wordt die niet opgedronken door het jonge kalfje. Maar onlangs stonden er nieuwe melkpakken in het supermarktschap. Melk van koeien waarbij het kalf langer bij moeder blijven mag. De Keuringsdienst gaat op bezoek bij de melkboer om met eigen ogen te zien wat het verschil is tussen deze twee manieren van boeren.
Het klinkt als vakantie en ligt tussen de vleeswaren: Iberico. Exclusieve Spaanse ham van exceptionele varkens met een excentrieke smaak. Maar kleine letters zeggen iets geks: Iberico zou maar voor vijftig procent Iberico zijn. Hoe zit dat? De Keuringsdienst over varkens van ver.
De Keuringsdienst deed eens groot inkopen op het internet en kwam iets merkwaardigs tegen. Diepgevroren kipfilet, speciaal voor de horeca, die maar voor 70% uit kip zou bestaan. De rest is water. Waarom? En hoe ze het doen, wil de Keuringsdienst weten en verzuipt bijna in de wereld van de waterkip.
Koe, varken, schaap: op ons bord weten we doorgaans welk dier er ligt. Maar kruip in zijn huid, of ga erop zitten, en je moet gissen naar de soort. Jassen en tassen. Schoenen en stoelen. Portemonnees en pantoffels. Echt leder, staat er slechts op. Maar welk beest dan? Een leerzame aflevering, van de Keuringsdienst..
Piripiri, het zit op de kip en in de filet. Er zijn kruiden en er zijn sauzen. Praktisch elk product is in een piripiri-editie te koop, maar niemand die eigenlijk weet wat het is of voor moet stellen. Laat staan waarom piripiri pas piripiri is als het dubbelgedrukt staat. Een scherpe aflevering van de Keuringsdienst.
Ook kaas koos voor gemak: met plastic pakjes kaasplakjes. Voorgesneden kaas, waar geen schaaf aan te pas hoeft te komen, direct voor op de boterham. Maar hoe kan het: al die plakken precies even groot en lang? De Keuringsdienst gaat op zoek naar de knappe kaaskop die het ons uitleggen kan.
Boter, kaas en melk: Nederland is er wereldkampioen in. Ieder jaar goed voor miljarden liters zuivel, waarvoor ieder jaar miljoenen kalveren op aarde worden gezet. Sommige schoppen het zelf tot melkkoe, maar vele eindigen als vlees. De Keuringsdienst wil weten hoe ze dat vergaat en volgt de kalfjes van boerderij tot aan het einde.
Glamour heb je, of heb je niet. Glitter kan je kopen. Schitterende winkelschappen tellen duizenden soorten. Van lipstick tot knutsellijm. Stiften tot schmink. Goed voor al uw feesten en partijen. Maar wat is het? De Keuringsdienst volgt stralend het glinsterende spoor en ontdekt glansrijk dat zelfs glitter schone schijn is.
Keurige bosjes bloemen moeten het veld ruimen: woonbladen schrijven wilde, weelderige bossen voor. Veldboeketten. Odes aan de natuur, vol bonte bloemen uit het seizoen, zo op je keukentafel. Een vaasje vol, vers van het veld. Maar op welk veld zijn deze bossen dan eigenlijk geplukt? De Keuringsdienst zoekt de bloemetjes buiten en komt erachter dat voor een veldboeket veel fantasie nodig is.
Hij heeft Nederland in zijn greep: de octopus. Vroeger alleen bij de visboer, nu zelfs in de supers te koop. Pulpo staat erop: voorgekookte tentakels, inclusief zuignappen. Maar wat is er met de rest van het beest gebeurd? De Keuringsdienst stelt de hoofdvraag en zoekt naar de kop van de octopus.
Ieder beestje heeft een naam, maar ééntje krijgt die pas zodra die dood is: sliptong. Zwemt hij in de zee, dan is het kleine tong. Liggen ze met drie tegelijk op je bord, dan zetten ze er slip voor. Maar niemand die weet waarom. Sliptong zou baby zeetong zijn, opgevist vanaf een omgewoelde zeebodem. Hoe dat gaat, wil de Keuringsdienst weten.
Plastic troep: de wereldzeeën zouden ervan stikken. Gelukkig hebben ze daar iets op bedacht: oceaanplastic. Nieuwe spullen van oud plastic, zo uit de zee gevist. Van sportkleren tot speelgoed, mokken tot muizen. We worden overspoeld met spullen van oceaanplastic. Koop met een schoon geweten de zeeën schoon. Maar is het echt zo simpel?
Worst, ham, salami of spek: voordat varkensvlees vlees werd, ging het door het leven als een dier. En ook dieren kunnen ziek worden. Bij het grootste slachthuis van ons land, dat vooral varkens uit grote stallen verwerkt, blijkt dat een op de vier gezond geslachte varkens iets onder de leden heeft gehad. Beschadigd borstvlies staat daarbij met 17% bovenaan. Maar wat betekent dit allemaal?
Het zit in de aard van de aardappel: dat je er vele kanten mee op kan. Van bakken tot prakken, poffen tot koken. Te complex, vonden de supers en nu zetten ze groot op de zak welke knol je moet kopen voor welk kunstje. Maar wat voor aardappels zijn dat dan? Grondig onderzoek, van de Keuringsdienst.
Bijzonder gek is het: al jaren zou het hommeles zijn met de hommels, bijtjes en bloemetjes. De bestuivende beestjes worden bedreigd. Een tragedie voor alles wat groeit en bloeit. Maar hoe kan het dan, dat daar bij de groenteboer geen snars van te zien is? Schappen schitteren nog altijd van overvloed. De Keuringsdienst kan er met zijn hoofd niet bij en gaat op onderzoek uit.
Tarwe, water, gist en zout: brood is al duizenden jaren een doodsimpel recept. Maar nu zijn ze met dat brood gaan spelen. Ze voegen dingen toe, die broodnodig zouden zijn. Veldbonenmeel bijvoorbeeld. Maar waarom? Zelfs de bakker zelf moet gissen naar het antwoord. De Keuringsdienst volgt de weg naar velden vol veldbonen en vraagt wat ze in ons dagelijks brood te zoeken hebben.
Het wordt gratis weggegeven door de schepping: haar. Maar steeds meer mensen vinden dat niet genoeg. En dus gaan ze met bosjes over de toonbank: haarextensions. In alle soorten en maten. 'Echt haar' staat er op de verpakking. Maar bij wie zijn die lokken dan gewied? Een geknipte vraag voor de Keuringsdienst.
Vissaus: saus, niet per se voor op de vis, wel ervan gemaakt. Hoe, is alleen de vraag. Van licht- tot donkerbruin: vele flesjes zijn er te vinden in het wokschap. Allemaal gevuld met kraakhelder vocht, waarbij van vis elk spoor ontbreekt. De Keuringsdienst over hoe ze de klus klaren om hele vissen om te toveren in klare saus.
Water, gerst en hop: een pilsje. Simpel zat, zou je zeggen. Maar niets blijkt minder waar. Terwijl de ingrediënten dik verschillen, is er geen fles, blik of fust waar niet op gedrukt staat dat het volgens 'traditioneel recept' gebrouwen zou zijn. Hoe kan dat? De Keuringsdienst over pils, tradities en klinkklare kletskoek.
Ons kikkerlandje kent ze in overvloed: kikkers. Langs de slootkant, maar ook op ons bord zijn ze veel gezien. Bij de afhaalchinees of in de Franse bistro. Maar waar komen de geserveerde billen vandaan? De Keuringsdienst neemt een duik in de wereld van de kikker en vindt uit hoe deze bizarre industrie in elkaar steekt.
Van luiers tot chocolademelk, sapjes tot vleesvervangers, een compleet bos van producten met één ding gemeen. Er zit E460 in. Of ook wel: cellulose. Boom zou het zijn. Maar is het schors, zaagsel of spaanplaat? En nog belangrijker: Wat doen dode bomen eigenlijk in ons boodschappenmandje? De Keuringsdienst snapt er geen hout van en gaat op zoek naar het bos dat in ons eten belandt.
Er gaat een vreemd verhaal rond over zwangere paarden. In het bloed van de paarden zou iets zitten waar andere dieren vruchtbaarder van worden. Een onwaarschijnlijk, bloederig gerucht. Of toch niet? De Keuringsdienst volgt het bloedspoor en verwondert zich over een industrie waar weinig mensen ooit van gehoord hebben.
De sperzieboon. Een doordeweeks boontje en het toonbeeld van de oer-Hollandse keuken. Voor bij chiquere gelegenheden grijpen we naar de haricot vert. Maar wat is nu precies het verschil tussen de twee groene boontjes? De Keuringsdienst zoekt het uit.
Je hebt slagers en je hebt de Keurslager. Maar waar staat die grote K van de Keurslager eigenlijk voor? De Keuringsdienst van Waarde over de slager die zijn eigen vlees keurt.
Vaak is 'ie gekookt, maar we lusten 'm ook rauw: ham. Supers hebben rauwe hammen uit vele streken te koop. Van Parma tot Coburg, Schwarzwald tot Spanje. Op het oog praktisch dezelfde plakken, maar met groot in prijs. Van dertien tot dik vijftig euro de kilo. Hoe kan het, allemaal rauw varkensvlees, zo'n groot verschil in prijs? Keuringsdienst van waarde over de rauwe werkelijkheid achter rauwe ham van de kruidenier.
Wie een cool, fris drankje wil drinken, koopt geen cola maar kombucha. Kom wat? Kombucha dus. Vlotte flesjes en blikjes met, ja dat is de vraag. De klinkende etiketten reppen over gist en fermentatie, thee en 'raw'. En velen zweren ook nog eens goed voor je te zijn. Een frisdrank die geen frisdrank zegt te zijn maar toch het frisdrankschap heeft veroverd.
Poets, steek en flos je tanden braaf en goed en je gebit blijft fris en gezond. Of toch niet? Nee, zeggen de poetsverkopers: voor een echt brandschone bek moet je mondwater gebruiken. Goed voor een eeuwig frisse adem en nooit meer gaatjes zeggen de flessen. Twee keer per dag minutenlang spoelen met: ja wat eigenlijk? Keuringsdienst van Waarde zet zijn beste glimlach op, duikt in het mondwater en komt erachter dat schone schijn soms duur betaald wordt.
Een olijf, een pers en hoppa: olijfolie. Simpel zat, zou je zeggen, maar laat het maar aan de Hollandse kruideniersmentaliteit over om er iets uitermate complex van te maken. Er is olijfolie mild en olijfolie traditioneel. Classico en Extra Vierge. Voor koud, lauwwarm en heet. Vlees, vis en kip. Zoveel soorten dat het kiezen zowat onmogelijk is gemaakt. Want wat is het verschil? Keuringsdienst van Waarde vraagt rond in olijfolieproducerende landen en doet de wenkbrauwen fronzen over het verhaal dat je in maagdelijke olijfolie niet bakken kan.
Van de bloemetjes en de bijtjes komen ze: potjes honing. Gewoon in overvloed te koop bij elke kruidenier. Maar de Keuringsdienst vindt het merkwaardig dat de ene honing vierenhalve euro de kilo kost en de ander dik twintig. Hoe kan dat nou? Bijen zijn toch bijen en bloemen zijn toch bloemen? Ze stoppen ze er toch verder niets bij? De Keuringsdienst van Waarde over hoe ze met honing hele vreemde fratsen uithalen.
Het is natuurlijk logisch dat ze in de ekowinkel enkel spullen aan de man brengen die bestempeld zijn als bio. En zo kan het dat ze er zelfs doosjes mosselen verkopen met een sticker. Biologisch dus. Maar hoe biologisch zijn biologische mosselen? Of hoezeer niet? Een mossel wordt toch gewoon uit zee gevist? Keuringsdienst van waarde vraagt het mosselmannen die zich net zo lief mosselvisser als mosselkweker blijken te noemen, en komt erachter dat alle mosselen gelijk zijn. Sommige alleen net iets meer dan andere.
Alle eendjes heerlijk warm in het ijskoude water: de mens keek ernaar en wilde dat ook. En dus namen we hun dons en stopten het in onze jassen en dekbedden. Lang bleek dat niet bepaald diervriendelijk te gaan. Er waren verhalen over levende pluk en dwangvoeding bij eenden en ganzen. Maar koop nú iets met dons en je krijgt er gratis een stapeltje beloftes bij. Verantwoord staat erop. Eerlijk en zelfs diervriendelijk. Doe goed, koop dons! Maar hoe komen ze eigenlijk aan verantwoord, diervriendelijk dons? Keuringsdienst van waarde kleedt zich extra warm en komt erachter dat een eend eigenlijk nog een kuiken is als-ie koud gemaakt wordt.
Pudding en snoep: al zolang ze er zijn staan ze stijf van de gelatine. En het is het slechtst bewaarde geheim van de voedingsindustrie dat gelatine gemaakt wordt van dode dieren. Vaak varkens, soms koeien. Lastig voor vegetariërs en mensen met een geloof. En omdat klant koning is, zeggen sommigen het spul uit hun etenswaar te hebben gehaald. Maar plots ziet de Keuringsdienst gelatine op plekken waar het eerder nooit was opgevallen. Van pesto tot kokosbrood. Chocolademousse tot vlaflip. Maar waarom kan het één wel en het ander niet zonder gelatine? Keuringsdienst van waarde over dode dieren op plekken waar je ze niet verwacht.
Het is inmiddels praktisch Hollandse pot: pasta. Vele pakken gaan er per week per persoon doorheen. Maar welke moet je nou precies kiezen? Er is vers en gedroogd. In vele vormen en maten. Met en zonder ei. Duur en door een bronzen mal geperst of spotgoedkoop en spekglad. Soms kook je ze kort en dan weer erg lang. En allemaal zogenaamd toch echt wel echt Italiaans. Zoveel soorten pasta, niemand die weet hoe het zit. De Keuringsdienst van waarde over doodsimpel deegwaar wat veel te ingewikkeld gemaakt is.
Koop een ei en je weet waar die gelegd is. Op de doos staat scharrel, vrije uitloop of zelfs bio. Op het ei staat een code die de boerderij verklapt. Maar dik de helft van de eieren die een mens eet, zitten verstopt. In koekjes en kroketten, in bami en bonbons. Overal zitten ze in, zonder ook maar iets te verklappen over hun herkomst. Geen haan die ernaar kraait. Behalve de Keuringsdienst dan. Want wat voor eieren gebruiken de levensmiddelenmakers in hun spullen? En waarom mogen we dat niet weten?
Van worst wisten we het wel. En van vis ook. Dat ze geregeld gerookt worden. Maar struin de schappen af en zowat de hele super blijkt blauw te staan. Er zijn gerookte nootjes en gerookte chips. Gerookte tofu en gerookte kaas. Soms staat er groot 'gerookt' op. Dan weer 'mét rooksmaak.' En dan zijn er nog de producten waar over rook noch vuur gerept wordt, maar die wel rookaroma blijken te bevatten. Maar rook, daarvan weten we toch steeds beter dat het niet best voor je is? De haard moet onze huizen uit en roken is al helemaal uit den boze. Waarom stoppen we ons eten er dan wel vol mee?
Mozzarella is uit. Burrata is de bom. Ook witte ballen van kaas, ook Italiaans, alleen dan met een boterzacht binnenste. Van restaurant tot broodjeszaak, kaasschap tot kiosk: de bakjes burrata gaan in Nederland als warme broodjes over de toonbank. Maar de Keuringsdienst kreeg een brief. Een jong stel was speciaal naar Italië verhuisd vanwege hun liefde voor die keuken. Eenmaal daar, sloeg de twijfel toe. Wat bleek? In hun buurt zou er nergens burrata te bekennen zijn. Hoe kan dit nou? Keuringsdienst van waarde over Italiaanse kaas waar de Hollander meer pap van lust dan de Italiaan.
Wild is die opgevist en uitverkocht, gekweekt nog volop verkrijgbaar: forel. Vers, gerookt of bevroren; vrijwel altijd is forel grootgebracht in de vijver van een visboer. Maar hoe wordt die vijver eigenlijk gevuld? Keuringsdienst van waarde stelt een simpele vraag over kweekvis en komt erachter dat ook vis transseksueel kan zijn.
Ze hebben het ver geschopt: noten. Lang alleen voor de lekkerbek bij de borrel, nu zijn zelfs diëtisten er dol op. Niet gek dus dat het notenschap bijna uit zijn voegen barst. Ze zijn er rauw, gebrand en geroosterd. Met en zonder zout. In transparante bakjes of in zakjes zonder daglicht. Maar kijk naar de prijskaartjes en het duizelt je. Dezelfde noten, kosten dan weer het één en dan weer het ander. Om nog maar te zwijgen over het wonder wat geschiedt als je ze bij elkaar gooit. Met de rekenmachine in de hand kraakt Keuringsdienst van waarde de puzzel over wat een noot kost.
Voor velen maakt het veel uit: hoe een kip de nek om is gedraaid. De supermarkt heeft er zelfs een apart schap voor: halal staat erop. Vlees, vroom geplukt voor moslims. Maar wanneer is een kip eigenlijk halal en wanneer niet? En waarom hebben alle andere kippen tenminste één ster van het Beter Leven-keurmerk, en moet de halalkip het alleen met halal doen? Of zit dat betere leven daar al bij ingebakken? Keuringsdienst van waarde vol vragen over kip met een keurmerk waarvan niemand weet wat dat precies betekent.
ntb
2004 wordt feestelijk afgesloten aan de keukentafel. De meest spraakmakende momenten van het afgelopen jaar worden nog eens extra uitgelicht.
Niet eerder vertoonde fragmenten. Ze sneuvelden in eerdere montages omdat ze in 25 minuten niet pasten
De Keuringsdienst van Waarde zet zijn tanden in het waardevolle gebit van overledenen. Want wat gebeurt er met het goud dat oma in haar mond heeft? Er blijkt een wereld van gouddelvers en goededoelenschenkers achter crematoria schuil te gaan. Wil je de gouden tanden van oma in de familie houden, dan zul je dat zelf moeten regelen.
Wanneer een dier geslacht wordt, dan komt er een hoop bloed vrij. Een deel daarvan komt in bloedworst terecht, maar de rest gaat niet verloren en wordt op vele andere manieren verwerkt. Hoe dat precies zit, komt de Keuringsdienst van Waarde in deze webonly achter.
Jaarlijks worden duizenden jongetjes besneden. De redenen hiervoor zijn vaak cultureel bepaald, maar óók om gezondheidsredenen worden de stukjes overtollig huid verwijderd. Tot zo ver niets nieuws aan de zon. "Wát doen ze er precies mee!?" Maar heb je ooit wel eens stilgestaan bij wat er na het besnijden met die stukjes huid gebeurt? Komen die tussen de theezakjes op de vuilnisbelt terecht of doen we er iets heel anders mee? De Keuringsdienst van Waarde gaat op onderzoek uit en komt het menselijk weefsel op hele bijzonder plekken tegen...
We zouden er eigenlijk allemaal wat vaker bij stil moeten staan: het profiel van onze autobanden. Want die slijten aan de lopende band. Nu weten we dat we onze auto's om de zoveel tijd nieuw schoeisel moeten geven, maar we weten eigenlijk maar heel weinig over het rubber dat van onze banden vliegt. Waar gaat dat dan heen?
Jaarlijks worden er miljoenen varkens geslacht. En al die varkens hebben een anus. Toch vind je in Nederland zelden een varkensanus bij de slager. De Keuringsdienst van Waarde vraagt zich af waar die kringspieren blijven en komt tot een grappige ontdekking: we exporteren anus op grote schaal naar Azië.
Met één druk op de knop is het ons huis en daarmee ons leven uit. Maar wat er daarna met ons toiletpapier gebeurt vragen we ons niet al te vaak af. Gelukkig is er de Keuringsdienst van Waarde, die onderzoekt wat er met die velletjes papier gebeurt. Alhoewel...aan de uitkomst van hun onderzoek zit een luchtje. En dat ligt niet aan het onderzoek zelf.
Wat nu in de mode is, kan volgende week alweer passé zijn. De doorlooptijd van onze kleding is nog nooit zo kort geweest. En daardoor gaan er dagelijks containers vol aan kleding weg. Maar wat gebeurt er eigenlijk met die kleding die we doneren? En de organisaties daarachter, hoe verdienen zij hun geld? Stof om over na te denken!
Speciale reeks van de Keuringsdienst van Waarde waarbij de verslaggevers in de geschiedenis van de meest populaire producten uit de Nederlandse supermarkt duiken. Producten die een belangrijk onderdeel van onze cultuur zijn, maar waar we vaak opvallend weinig van weten. Hoe zijn die basisproducten op ons menu terecht gekomen en welk bijzonder historisch verhaal schuilt er achter? Het team van de KVW gaat op zoek naar de oorsprong van de champignon, banaan, aardappel, koffie en drop. Hoe kreeg Nederland de kunst van het champignon telen in de vingers.
Speciale reeks van de Keuringsdienst van Waarde waarbij de verslaggevers in de geschiedenis van de meest populaire producten uit de Nederlandse supermarkt duiken. Producten die een belangrijk onderdeel van onze cultuur zijn, maar waar we vaak opvallend weinig van weten. Hoe zijn die basisproducten op ons menu terecht gekomen en welk bijzonder historisch verhaal schuilt er achter? Het team van de KVW gaat op zoek naar de oorsprong van de champignon, banaan, aardappel, koffie en drop. Het is een nek-aan-nekrace met de oer-Hollandse appel en toch wint de exotische banaan; hét populairste fruit van Nederland.
Speciale reeks van de Keuringsdienst van Waarde waarbij de verslaggevers in de geschiedenis van de meest populaire producten uit de Nederlandse supermarkt duiken. Producten die een belangrijk onderdeel van onze cultuur zijn, maar waar we vaak opvallend weinig van weten. Hoe zijn die basisproducten op ons menu terecht gekomen en welk bijzonder historisch verhaal schuilt er achter? Het team van de KVW gaat op zoek naar de oorsprong van de champignon, banaan, aardappel, koffie en drop. Bijna nergens ter wereld worden per dag meer koppen koffie achterover getikt dan in Nederland. Waar komt het vandaan dat wij Nederlanders zo veel koffie drinken?
Speciale reeks van de Keuringsdienst van Waarde waarbij de verslaggevers in de geschiedenis van de meest populaire producten uit de Nederlandse supermarkt duiken. Producten die een belangrijk onderdeel van onze cultuur zijn, maar waar we vaak opvallend weinig van weten. Hoe zijn die basisproducten op ons menu terecht gekomen en welk bijzonder historisch verhaal schuilt er achter? Het team van de KVW gaat op zoek naar de oorsprong van de champignon, banaan, aardappel, koffie en drop. We eten ze gekookt, gebakken of gefrituurd. De aardappel. Wij Nederlanders zijn er dol op. Maar wanneer is Nederland uitgegroeid tot aardappelland? De oer-aardappel blijkt meegenomen uit Peru.
Speciale reeks van de Keuringsdienst van Waarde waarbij de verslaggevers in de geschiedenis van de meest populaire producten uit de Nederlandse supermarkt duiken. Producten die een belangrijk onderdeel van onze cultuur zijn, maar waar we vaak opvallend weinig van weten. Hoe zijn die basisproducten op ons menu terecht gekomen en welk bijzonder historisch verhaal schuilt er achter? Het team van de KVW gaat op zoek naar de oorsprong van de champignon, banaan, aardappel, koffie en drop. De Keuringsdienst onderzoekt de geschiedenis van Nederlands meest favoriete snoepje. Drop. Samen eten we ongeveer 32 miljoen kilo drop per jaar, 2 kilo per persoon.
Over de geschiedenis van ons eten is maar bar weinig dat we weten. De Keuringsdienst van Waarde keert opnieuw terug naar de basis, met een vierluik over het verleden van ons voedsel. Waarom smeert een zuivelland als Nederland veel meer margarine dan boter? Hoe is pils wereldwijd uitgegroeid tot hét standaardbiertje? Wat is er waar van de griezelverhalen uit het verleden over de frikandel? Het zit tegenwoordig in al ons eten, maar hoe maakte suiker ooit zijn entree op ons menu? Margarine: Negen van de tien Nederlanders heeft het over de 'boter' die hij op zijn brood smeert, terwijl hij toch echt zijn mes in een kuipje margarine steekt. Hoe is het gekomen dat bij uitstek een zuivelland als Nederland margarine is gaan eten? Het verhaal van margarine begint in Parijs, waar het op bevel van keizer Napoleon III werd uitgevonden. De Keuringsdienst ontrafelt hoe Unilever de kunstboter naar Nederland haalde, en heel het land aan het smeren kreeg. Daan bekijkt het boter- en margarineaanbod in een SRV-wagen. Teun bezoekt Unilever, het verhaal van deze voedingsgigant begint met margarine. Marijn bladert met cultuurhistoricus Jon Verriet door oude advertenties in de Koninklijke Bibliotheek, om te zien hoe margarine ons door de jaren heen is aangesmeerd. Sofie zoekt in Parijs uit hoe en waar margarine ooit is uitgevonden.
Als je in Nederland een biertje bestelt, krijg je een pilsje. Pils is hét standaardbier. Het is zelfs zo gewoon geworden, dat we al het andere bier speciaal zijn gaan noemen. En niet alleen in Nederland, ook wereldwijd is pils een grote jongen. Maar liefst 75% van al het gedronken bier op de aardbol is pils. Hoe is dat gekomen? Hoe heeft deze biersoort al zijn concurrenten van het podium weten te stoten? KvW: terug naar de basis over waarom de hele wereld dronken wordt van hetzelfde bier. Marijn reist af naar Plzen in Tsjechië, waar pils geboren werd. Wanneer en waarom werd pils bedacht? Het bier in die tijd was vaak niet te drinken. In 1838 goten de inwoners van Plzen de hele seizoensproductie aan bier weg op het marktplein. Men wilde een stabiel, helder fris alternatief. De inwoners van Plzen haalden de Duitser Joseff Groll naar hun stad. Hij bedacht in 1842 pils. Bier brouwen bleek in die tijd een strijd tegen de elementen. Voor pils heb je kou nodig, en daarom groeven inwoners van Plzen negen kilometer gangen en grotten onder de brouwerij, waar het bier bij de juiste temperatuur kon vergisten en rijpen. Waarom hebben de Tsjechen hun pils niet beschermd, zoals de Fransen hun champagne? Als je pils zegt, zeg je natuurlijk ook Heineken. Teun bezoekt in Amsterdam het hoofdkantoor, en neemt plaats achter hetzelfde bureau als waar Freddy Heineken zijn marketingstrategie bedacht. Pils is helemaal niet zo een bijzonder bier, het gaat erom dat je er met reclame voor zorgt dat mensen jouw product willen hebben. Daar was Heineken een meester in. Teun praat in de brouwerij van Heineken in Zoeterwoude met brouwmeester Willem van Waesberghe, over hoe Heineken met pils uitgroeide tot de op een na grootste bierbrouwer ter wereld. Willem benadrukt dat kou belangrijk is. We hebben het over een periode waarin er nog geen koelkasten waren. Dus in de eerste jaren dat Heineken pils maakte, hakte men ijs uit de grachten.
Niets snackt lekkerder weg dan de frikandel. Het schijnt dat we er 600 miljoen per jaar van eten. Maar waar en wanneer werd deze frituurfavoriet ooit bedacht? En wat is er waar van de geruchten over slachtafval die in de frikandel belanden? De Keuringsdienst speurt de archieven na, en komt met een speciaal verhaal over de frikandel. Maarten bestelt een frikandel in een Brabantse snackbar, waar de eigenaar bekent zelf elke dag een frikandel te eten. Teun bezoekt Beckers, een snackgigant die claimt de frikandel te hebben uitgevonden. Ersin gaat langs bij Polskamp, producent van het hoofdingrediënt van de hedendaagse frikandel.
Het zit zo massaal in ons eten, dat we er genoeg van hebben. Suiker moet eruit. Het is niet van harte, maar de voedingsindustrie belooft om miljoen suikerklontjes uit ons eten te halen. Maar wanneer kwam suiker eigenlijk op ons menu? Waar kwamen al die bergen suiker ooit vandaan? Keuringsdienst van Waarde over het donkere verleden van het witte goed. De geschiedenis van suiker valt uiteen in biet en riet. In Nederland halen we suiker tegenwoordig vooral uit bieten. Maar de rest van de wereld (80%) maakt suiker uit riet. Brazilië is tegenwoordig de grootste suikerproducent ter wereld. Maar suikerriet groeide van nature helemaal niet in Zuid-Amerika. Columbus bracht het riet ooit die kant op. Dankzij slavernij werd suiker een gigantisch succes. Door slavernij kwam er meer en steeds goedkopere suiker naar Europa. De suikerbiet is weer een uitvinding van Napoleon. De Engels waren groot in suikerriet, en doordat zij in oorlog waren met de Fransen droogde de suikerstroom in Europa op. De kleine generaal eiste een alternatief en wetenschappers brachten hem de biet. Marijn ontdekt bij de suikerbietenboer dat we in Nederland suiker halen uit suikerbieten. Maarten gaat op bezoek bij de fabriek van SuikerUnie, om te zien hoe suiker gemaakt wordt. De directeur vertelt dat de biet maar een kleine jongen is op het wereldtoneel, en dat de geschiedenis van suiker grotendeels het verhaal van suikerriet is. Ersin ontdekt het Nederlandse verleden in Brazilie. Een historicus vertelt hem over het bittere verleden van suiker, het eerste gewas dat groot werd dankzij slavernij. Hij praat met arbeiders en een fabrieksdirecteur, en leert dat ondanks dat de slavernij is afgeschaft, de omstandigheden tegenwoordig verre van goed zijn.
Vroeger lagen tomaten los in een kistje bij de groenteboer, nu zitten ze met zijn vijven aan een groen takje vast. Waar komt die trostomaat zo plots vandaan? Groeien tomaten niet altijd aan een tros en is ie zoveel lekkerder dan zijn de losse variant? Wat is het geheim achter het succes van de trostomaat? De Keuringsdienst gaat op onderzoek in tomatenland.
Het borrelnootje. Niet alleen als er een fuif is komt ie op tafel. Geen borrel zonder pinda's in een wit, bruin of geel jasje. Maar waar komt dat borrelnootje eigenlijk vandaan? Wie pakte die pinda in en noemde hem de ‘Borrelnoot’? De Keuringsdienst gaat te rade bij Duyvis en raakt verwikkeld in een mysterie van borrelnoten, knabbelnoten, pindabakkers en Chinezen. Toch niet zo Nederlands als gedacht?
Ons land ligt aan zee, maar vis eten doen we amper. Het enige dat er wel bij iedereen in gaat is een portie kibbeling. Blokjes vis die eigenlijk maar weinig naar vis smaken. Ooit een product om snijrestjes mee weg te werken, nu de reden voor een bezoek aan de viskraam. Waarom eten we zo graag kibbeling en hoe lang doen we dat al? En welke vis zit er eigenlijk onder dat krokante jasje? De Keuringsdienst onderzoekt de vis uit de frituur.
Al jaren te vinden in het 'vlugklaar' schap van de supermarkt. De slavink. Een beetje gehakt gerold in een lapje spek. Maar waar komt die Nederlandse klassieker vandaan en wie gaf hem zijn merkwaardige naam? En dan is er ook nog de blinde vink. Niet van varkensvlees maar van rund. De Keuringsdienst zoekt naar de herkomst van het populaire vleesproduct en ontdekt hoe een kleine vogel model stond voor een ingepakte gehaktstaaf.
Hoewel we van oudsher verknocht zijn aan aardappelen, groenten en vlees, mag het in de keuken af en toe best iets spannender. Gelukkig is er kerrie; de gele smaakmaker die alle gerechten omtovert tot iets exotisch. We vrolijken er al generaties lang ons stukje kip of gekookte bloemkool mee op. Maar wat is kerrie eigenlijk en waar komt die Nederlandse kerrieliefde vandaan? De Keuringsdienst gaat op zoek naar de herkomst van het gele poeder.
Mokka, al jaren een geliefde smaak in gebak, koffie of chocolade. Iedereen kent de mokkataart of de mokkaboon. Maar, wat is mokka eigenlijk? Is het koffie of chocolade, of misschien beide? De Keuringsdienst gaat op zoek naar de ware aard van de mokkasmaak.
Steeds meer zoutjes, chips, nootjes en rijstwafels worden verkocht met BBQ-smaak. Maar wat is dat voor smaak? Hoe vang je de smaak van een kooktechniek in een chipje of borrelnoot die zelf waarschijnlijk nooit een barbecue van dichtbij zag? Proef je vlees, vuur , rook of toch wat anders? De Keuringsdienst gaat op zoek naar de herkomst van de BBQ-smaak.
Vanille, we kunnen er geen genoeg van krijgen en stoppen het overal in. Heerlijk zoet, vertrouwd en toch exotisch. Koop je in de supermarkt een vanillestokje, dan schrik je van de prijs: voor meer dan 2000€ per kilo gaat het over de toonbank. Wat maakt die stokjes zo speciaal en ongelooflijk duur? En hoe kan het dat ondanks deze hoge prijs, de vanillesmaak toch gemeengoed is geworden? De Keuringsdienst verdiept zich in de herkomst van Vanille.
We gaan op zoek naar de grootste voedselkenner van Nederland. Wie van de prominente kandidaten weet het meest over het eten dat we kopen en in onze monden stoppen?
We lezen een bericht dat er tegenwoordig varkens zijn die wel 40 biggen per jaar kunnen werpen. Dat klinkt als heel veel en blijkbaar was het vroeger minder, maar hoe doe je dat? Ervoor zorgen dat een dier steeds meer nakomelingen krijgt? Een slager laat ons zien dat het varken niet meer hetzelfde varken is als dat van een aantal jaren geleden. Tegenwoordig heeft een varken een rib meer en een aantal tepels extra. Die zijn nodig om meer biggetjes te kunnen dragen en voeden. Een boer vertelt dat varkens inderdaad meer biggen krijgen dan vroeger. Bij een fokbedrijf krijgen we uitgelegd hoe we het varken zo ver hebben gekregen om meer biggen te gaan baren en we gaan op bezoek bij een spermastation, waar vanuit het zaad de hele wereld over vliegt.
We zien een plaatje van een enorm gespierde stier, een krachtpatser zo lijkt het. Maar waarom is die stier zo gespierd? Het is niet dat het beest nou zulk zwaar werk moet verrichten. De spieren zijn niet ontstaan in het krachthonk, maar door een genetisch foutje, waarop in verschillende rassen is doorgefokt. Het rund krijgt spieren, maar doet er niets mee. De mens wel, die eet die spieren op en dan is het fijn als er zo veel aan zo’n beest zitten. Maar er is ook een keerzijde: omdat de runderen zo groot zijn, kunnen ze niet meer op natuurlijke wijze worden geboren. Er is een keizersnede voor nodig.
In deze aflevering kijken we naar de geit. Er valt ons iets op: op verpakkingen geitenkaas zien we geiten mèt en zonder hoorns. Heeft een geit nou hoorns of niet? Op een kinderboerderij, waar zowel gehoornde als hoornloze geiten rondlopen worden we niet veel wijzer. We horen dat geiten worden onthoornd en we mogen dat zien. Geiten worden onthoornd omdat ze elkaar anders kunnen verwonden als ze met elkaar in een stal leven. Toch denkt niet iedereen dat dat noodzakelijk is. We kijken ook bij een boer die haar geiten juist niet onthoornd, omdat geiten met hoornen natuurlijk gedrag kunnen vertonen, wat volgens haar noodzakelijk is voor het welzijn van die beestjes. Tenslotte gaan we op bezoek bij een boerin die bezig is met het fokken van hoornloze geiten.
