Dertig jaar geleden overleed de tweeëntwintigjarige hardloper Ivo Van Damme. De tweevoudige zilveren medaillewinnaar van de Olympische Spelen in Montreal kwam om bij een onbegrijpelijk auto-ongeval in het Zuiden van Frankrijk. Waarom verduisterde de zon in Orange?
Hij was de meest veelzijdige Formule 1-rijder van zijn generatie, maar ontegensprekelijk ook een medisch mirakel. Jacky Ickx overleefde dertig jaar lang de waanzin van het racen, al was hij meer dan eens op sterven na dood. 'Mijn beschermengel,' zegt Ickx, 'heeft hard gewerkt.'
Hij bezorgde Anderlecht zijn eerste Europabeker en bereidde het pad voor de successen van Rode Duivels in de jaren '80. Hij was snel, spectaculair en maakte veel belangrijke goals. Maar wat gebeurde er nadien met Soit Van der Elst?
Eind jaren tachtig verzamelde de schimmige Brugse zakenman François Lambert een zootje ongeregeld om zich heen, een wielerploeg opgetrokken uit de klei van la Flandre profonde: ADR. En toch stapelde ADR de grote overwinningen op: de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix én de Tour de France met Greg LeMond, voor de gelegenheid opgestaan uit de doden. Een XXL-aflevering van tachtig minuten, mét getuigenissen van Greg LeMond en Laurent Fignon.
Drie decennia lang heeft het gezin Verbauwen de erepodiums van de internationale zwemkampioenschappen bezet. Na vader Herman kwamen zijn twee dochters Carine en Pascale, tienersterretjes in het water. En ook al sloegen de golven soms over de rand van het zwembad, niemand van de Verbauwens is verdronken.
Robert Van de Walle vliegt naar Tbilisi om er het legendarische judotoernooi bij te wonen. Hij ontmoet er te midden van tienduizend uitgelaten Georgiërs de tegenstander uit de kamp van zijn leven: Tergiz Koeboeloeri. Koeboeleri won zilver op de Olympische Spelen in Moskou, Van de Walle goud. En passant komt Van de Walle ook zichzelf tegen.
Vijftig jaar geleden, in het voorjaar van 1957, toerde voor het eerst een selectie van voetballers uit het toenmalige Léopoldville in het moederland België. Voor sommigen onder hen was dat het begin van een profcarrière. Vijftig jaar later gaat Léon Mukuna, de eerste Congolese voetballer in onze competitie, terug naar Congo. Het verhaal van FC Indépendance.
In 1977, één jaar na zijn triomf in de Tour, doet Lucien Van Impe opnieuw een gooi naar de eindoverwinning in de zwaarste Alpenrit. Zijn offensief eindigt in de goot, drie kilometer voor de top van l'Alpe d'Huez - het gevolg van een aanrijding door een volgwagen. Kwaad opzet, nonchalance of komedie? De val van Van Impe van A tot Z.
De Mondiale, 26 juni 1990, half twaalf 's avonds. De Rode Duivels hebben in de laatste achtste finale van het WK voetbal Engeland zoek gespeeld, maar een doelpunt is uitgebleven. Voor de penalty's een beslissing zullen brengen, krijgen de Engelsen nog een vrije trap. De stem van Rik De Saedeleer stokt wanneer de boogbal van Paul Gascoigne achter de rug van Franky Van der Elst neerploft, pal op de rechtervoet van David Platt. Nooit heeft een doelpunt bij de Belgische voetballiefhebber een grotere dreun veroorzaakt dan de omhaal van Platt. De verpersoonlijking van het kwaad woont vandaag in een groene long van Manchester en praat voor het eerst uitgebreid over zijn trap uit het niets.
In 1999 overblufte Frank Vandenbroucke zijn tegenstanders in quasi elke wedstrijd. Zo ook in de Ronde van Spanje. En de prins van het peloton koos zijn afspraken met de geschiedenis met zorg uit. De wereldberoemde stadsmuren van Avila inspireerden Vandenbroucke tot een aanval zonder weerga, Roberto Heras en Jan Ullrich in vertwijfeling achterlatend. Weinigen wisten toen wat zijn ware drijfveer was: het hart van Sarah Pinacci stormenderhand veroveren.
20 februari 1976 is een mijlpaal in de Belgische boksgeschiedenis. Jean-Pierre Coopman mag het opnemen tegen de grootste bokser aller tijden, Muhammad Ali. Inzet is de wereldtitel bij de zwaargewichten. Coopman verliest kansloos, de kamp duurt amper vijf ronden. Maar 32 jaar later denkt Coopman nog iedere dag aan Ali, de man die de rest van zijn leven bepaalde.
In 1960 verloor Roger Moens de Olympische finale van de 800 meter in de allerlaatste centimeters aan de Nieuw-Zeelander Peter Snell. Had hij, zoals de volksmond wil, te vaak omgekeken? Of was Snell, zoals Moens volhoudt, gewoon te snel? In Rome verspeelde Moens in ieder geval zijn laatste kans op goud. Vier jaar daarvoor had hij, als wereldrecordhouder, al in extremis afgezegd voor de Spelen. Hij was, in de voorbereiding op een atletiekinterland, tegen een paaltje aangelopen op een tennisveld en had zich daarbij lelijk geblesseerd.
In zijn drang om Europa te veroveren wendt Anderlecht midden jaren zestig de blik richting het Noorden van Nederland. Jan Mulder, de midvoor van de Winschoter Voetbal Vereniging, wordt in geen tijd de favoriete voetballer van de Brusselse elite. Mulder paart kracht aan efficiëntie, maar maakt ook naam buiten de muren van het Astridpark. Hij is de favoriete voetballer van Jacky Dupont, de koning van de Brusselse nacht. Aan de hand van Dupont ontdekt hij de pleisterplekken van de decadente beau monde. Mulder vergaapt zich aan de nieuwe heerlijke wereld die voor hem opengaat - die van Ilie Nastase, Claude François, Rudolf Nurejev en Jacky Ickx. Mulder, een levenslange voetballer, wordt er schrijver. Veertig jaar na zijn grote avontuur is duidelijk dat je Mulder wel uit Brussel kunt halen, maar Brussel niet uit Mulder.
Luik-Bastenaken-Luik van 1980 is wellicht de meest dramatische voorjaarsklassieker aller tijden. Toen de renners 's morgens uit Luik vertrokken, leek er weinig aan de hand: er vielen wat regendruppels uit de grijze lucht en de matige noordoostenwind trok aan. Tot het weer na dertig kilometer dramatisch omsloeg en Luik-Bastenaken-Luik de allure van een overlevingstocht kreeg. Bernard Hinault, de uitgesproken patron van het peloton, greep de buitengewone omstandigheden (sneeuw, gure zijwind) aan om zich de legende in te rijden. Luik-Bastenaken-Luik was voor Hinault nog maar de aanhef van wat een memorabel seizoen moest worden. Hij wou niet alleen in één jaar Giro en Tour winnen, maar zich in eigen land ook tot wereldkampioen laten kronen. Aangezien Hinault zich nog nooit op zelfoverschatting had laten betrappen, kon de tegenstand niet anders dan berusten. Maar, was de Franse held in de Ardennen nog meester over de elementen, in de Tour werd hij plots met zijn eigen feilbaarheid geconfronteerd. Na een week, gedomineerd door striemende buien en tegenwind, dwong een hardnekkige tendinitis het ontembare monster tot opgave. Als een dief in de nacht verdween gele trui Hinault uit de Tourkaravaan. Ploegleider Cyrille Guimard: 'Voor het eerst in zijn carrière verloor Bernard de controle over de omstandigheden, waardoor zijn legendarisch zelfvertrouwen verkruimelde.' 'Belga Sport' reconstrueert het annus memorabilis van een onverzettelijke Breton die genadeloos was voor tegenstanders, maar er ook niet voor terug deinsde als stakingsleider van het peloton op te treden als hebzuchtige organisatoren renners weer eens om de tuin hadden geleid.
Geen enkele Belgische Olympische ploeg heeft ooit zo sterk gepresteerd als de equipe die drie jaar na de Tweede Wereldoorlog naar Londen afreisde voor de veertiende Olympische Zomerspelen. De Britse hoofdstad organiseerde de Spelen in nauwelijks vier weken. Op de atletiekpiste in het Wembley Stadion werden veertien dagen voor de openingsceremonie zelfs nog windhondenraces georganiseerd. Het belette Gaston Reiff niet, na een weergaloze race op de 5.000 meter, de onoverwinnelijke Emil Zatopek te verslaan.
Zomer 1945. René Geboers, een pas getrouwde fabrieksarbeider uit Balen-Wezel, graaft de onderdelen van zijn motor op die hij voor het begin van de Tweede Wereldoorlog diep in de grond had weggeborgen. Hier begint het verhaal van de crossfamilie Geboers. Sportliefhebbers kennen Sylvain, die in 1969 en 1970 op een haar na de wereldtitel in de 250 cc misliep, en zijn jongere broer Eric, de vijfvoudige wereldkampioen. Maar, Sylvain en Eric hebben nog vier broers, die ook allemaal naam en faam in de motorcross probeerden te maken. Want, een zaak mag duidelijk zijn, wie bij de Geboersen niet met een motor uit de voeten kan, telt niet mee. De familie heeft geen bloed, maar motorolie door de aderen stromen.
Juli 1998: de renners in de Tour de France zetten de voet aan de grond. Bijna definitief. Nooit eerder hing de toekomst van La Grande Boucle zo aan een zijden draadje. Nooit eerder heeft Tourbaas Jean-Marie Leblanc zo moeten vechten voor het voortbestaan van zijn Ronde. En dat allemaal als gevolg van wat aanvankelijk een fait divers leek: de aanhouding van de Belgische Festina-verzorger Willy Voet aan de Frans-Belgische grens. Twee dagen voor de tourstart in Dublin vinden douaniers in de wagen van Willy Voet een halve apotheek. Groeihormoon, testosteron en vooral 200 dosissen Epo, een middel dat de renners gebruiken om de zuurstofopname in hun bloed te verbeteren. Het drieletterwoord zal de wielerwereld nog jaren beheersen. De Tour 1998 krijgt vele namen: de Epo tour, de doping tour, de zwarte tour, de Festina-tour... In het oog van de storm staan twee Belgen: Willy Voet, de persoonlijke verzorger van Richard Virenque, en Eric Rijckaert, de ploegarts van Festina. Vrij snel wordt duidelijk dat er binnen de Festinawielerploeg een georganiseerde vorm van doping bestaat. Om te voorkomen dat de renners zich doodspuiten met eender wat, zo houden alle betrokken vol. Willy Voet en Eric Rijckaert beleven de Ronde achter de tralies van een Franse gevangenis. Eric Rijckaert blijft zelfs meer dan 100 dagen opgesloten en zal zijn hechtenis nooit meer te boven komen. Nog tijdens zijn gevangenschap ontdekt hij op een toevallig gemaakte rontgenfoto een gezwel op zijn longen. Eric Rijckaert sterft net na het beëindigen van het Festinaproces, in 2000. Enkele maanden geleden ontdekte zijn weduwe, Mieke Rijckaert, de dagboeken die haar man bijhield in de gevangenis van het Franse Douai. Die dagboeken vormen de ruggengraat van 'De Festinatour, een ronde achter tralies'. Maar niet alleen het leven van Mieke Rijckaert veranderde voorgoed na de Tour van '98. Bruno Roussel, toenmalig ploegleider van Festina, runt vandaag een immobiliënkantoor in Bretagne en blikt voor he
4 Juni 1994, het Heizelstadion in Brussel. Twee weken voor de Rode Duivels afreizen naar de Wereldbeker is Josip Weber de held van de natie. De Belgen hebben net Zambia verslagen met 9-0 en Weber, die pas 2 maanden Belg is, scoort 5 keer in zijn eerste officiële interland. Iedereen is ervan overtuigd: met deze Kroatische doelpuntenmachine kan België het ver schoppen op de World Cup in de Verenigde Staten. Maar wat als een sprookje begint, eindigt in een nachtmerrie. Josip's naturalisatie en de aandacht die hij in de pers krijgt als de redder des vaderlands, valt niet bij iedereen in goede aarde. Enkele collega Rode Duivels, met Marc Wilmots op kop, vragen zich openlijk af waar al die naturalisaties voor nodig zijn. Belga Sport bezocht Josip en zijn vrouw Irena bij hen thuis in Kroatië. Voor het eerst vertellen zij hun verhaal. Waarom ze ervoor kozen om de Belgische nationaliteit aan te vragen. Hoe de druk werd opgevoerd om Rode Duivel te worden en waarom de Wereldbeker zijn carrière bij Anderlecht beïnvloedde.
Vraag een Parijzenaar naar de meest bekende Belgische sporter en de kans is groot dat hij antwoordt: driver Jos Verbeeck. De Winnetou uit Wolfsdonk, een gehucht van Aarschot, heeft vier keer de Prix d'Amérique gewonnen op de legendarische baan van Vincennes. Hoger kun je in de drafsport niet reiken. Het is voorgoed gedaan met de duffe sfeer op de Belgische renbanen als de onstuimige Verbeeck daar begin jaren tachtig voor het eerst verschijnt. "Hij was direct een winnaar", zegt zijn collega-driver en inspirator Marcel Martens. Verbeeck, wiens talent onmiskenbaar is, bluft zich een weg naar de top. Als de Belgische drafsport eind jaren tachtig door een fraudeschandaal implodeert, neemt Verbeeck de wijk naar Frankrijk, dé drafnatie in Europa. Verbeeck is 32, spreekt geen woord Frans en heeft zijn bezittingen in twee koffers gepropt. "Ik ging gewoon op avontuur", blikt Verbeeck terug. De Franse drafwereld bekijkt hem in eerste instantie meewarig, tot Verbeeck in 1992 het pad kruist van een zakenman uit Hamburg. Harald Grendel wil met Sea Cove, een hengst van Canadese origine, Europa veroveren. Verbeeck, die als geen ander de gedachten van een paard kan lezen, en Sea Cove worden een gouden combinatie. In '94 winnen ze samen de gegeerde Prix d'Amérique. Vanaf die dag zoemt de naam van Verbeeck door Frankrijk. Hij is de held van de renbaan én de beau monde. Want: Verbeeck is ook een nachtdier. Geen maand gaat voorbij of Verbeeck zorgt wel ergens voor deining. In België hangt hem lange tijd een gevangenisstraf boven het hoofd en de Franse federatie is hem na verloop van tijd ook liever kwijt dan rijk. Eind jaren negentig gaat een leven in het epicentrum van de jetset zijn tol eisen. Maar Verbeeck is nog niet klaar met zijn criticasters. In januari 2003 heeft hij, opnieuw op de renbaan van Vincennes, een afspraak met de geschiedenis.
13 juli 1975. De koninginnerit van de 62e Ronde van Frankrijk brengt de renners over niet minder dan vijf cols van Nice naar Pra Loup: van het strand van de Côte d'Azur naar een mondain skioord in de Alpen, meer dan 200 kilometer landinwaarts. Als Eddy Merckx op de voorlaatste beklimming van de dag, de Col d'Allos, ten aanval trekt, is iedereen ervan overtuigd: Merckx is op weg naar een zesde Touroverwinning. Het record van de Fransman Jacques Anquetil - vijf overwinningen - komt dit jaar in Belgische handen. Met ware doodsverachting stort Merckx zich in de gevaarlijke afdaling naar beneden en begint met meer dan anderhalve minuut voorsprong aan de slotklim naar Pra Loup. Maar dan gebeurt iets dat niémand voor mogelijk heeft gehouden: plots stokt het ritme van de Kannibaal, hij komt nog amper vooruit. Tot hun verbijstering zien de achtervolgers Merckx weer voor zich uitrijden, één voor één halen ze hem in, en laten hem achter. De inzinking is ook van een Merckxiaanse allure: op de klim naar Pra Loup verliest hij meteen zijn zesde Tour. Het gevolg van de slag in de lever die hij twee dagen daarvoor van een oververhitte Franse supporter heeft gekregen? In de late middag van 13 juli 1975 gaat de gele trui van Eddy Merckx naar Bernard Thevenet. Het zal ook de laatste keer zijn dat Merckx de trui heeft gedragen. Belga Sport vertelt het dramatische verloop van de Ronde van Frankrijk van 1975: hoe Eddy Merckx, ondanks tegenslag en agressie, weigert zich neer te leggen bij een onvermijdelijke nederlaag. En hoe hij, kampioen der kampioenen, in het verlies ook weer 'mens' wordt in de ogen van zijn tegenstanders. Behalve Eddy Merckx en zijn vrouw Claudine komen ook Bernard Thevenet, Felice Gimondi, Francesco Moser, Lucien Van Impe, Roger De Vlaeminck, Maurice Demuer (ploegleider Thevenet), Ward Janssens (ploegmaat Merckx), Philippe Miserez (Tourarts) en Marc Jeuniau (toenmalig RTBF-verslaggever) aan het woord.
De zon heeft vaak geschenen in het leven van Jean-Marie Pfaff, maar zelden zo uitbundig als in mei 1982. Het is de maand dat Bayern München zich in Beveren meldt voor de keeper van de Rode Duivels. SK Beveren is de in opspraak geraakte Pfaff namelijk hartgrondig beu. De getormenteerde doelman ruikt een unieke kans.
Sportdocumentaire over die ene week in 1996 waarin Johan Museeuw meende te stoppen met wielrennen, maar integendeel wereldkampioen werd en doorbrak als wielerkoning.
Deze aflevering van Belga Sport vertelt het verhaal van één van de meest markante figuren uit de geschiedenis van de autosport. Gilles Villeneuve, de kleine Canadees die met zijn spectaculaire rijstijl de wereld veroverde, sneuvelde in de bossen van Vlaanderen. Behalve zijn weduwe Joann, spreekt ook zijn zoon Jacques Villeneuve voor het eerst vrijuit over de kwestie. Samen met andere racers uit de wereld van de razende roulette, die de Formule 1 toen nog was.
In het begin van 1974 zit Club Brugge aan de grond. Van de ploeg die een half jaar daarvoor de landstitel heeft gewonnen, is weinig meer over: de ruggengraat van het elftal is oud, het stadion een bouwval, de vereniging zo goed als failliet. Op dat moment betreedt Ernst Happel de arena...
Vrouwenjudo was een sport die er heel lang niet toe deed. Tot Ingrid Berghmans in 1980 in New York voor het eerst wereldkampioene werd. Berghmans was negentien, droeg haar kapsel als een punkster en had talent te koop.
Eind jaren ‘60 baadt het Belgische wielrennen in weelde. Het is de gouden tijd van Merckx, Godefroot, Verbeeck, Van Springel. En dan staat er ook nog een jong en ongedurig talent uit Roeselare te trappelen om zich met hen te meten: Jean-Pierre Monseré. Samen met boezemvriend Roger De Vlaeminck wil hij ‘die Brusselaar’ eens een lesje leren
In de zomer van 2003 staan de topclubs in de rij om Khalilou Fadiga een contract onder de neus te schuiven. Inter Milaan pakt Manchester United en Liverpool op snelheid en bindt de Senegalees met de gouden linker voor drie jaar aan zich. Op zijn 28ste, na een aantal seizoenen in de Belgische en Franse competitie, staat Fadiga op het punt om zijn grote droom te verwezenlijken: schitteren in het calcio bij één van de grootste clubs ter wereld. Maar nog voor hij één officiële match met Milaan heeft gespeeld, spat de droom uiteen. De Italiaanse dokters stellen hartritmestoornissen vast: hij moet stoppen met voetbal, anders brengt hij zijn leven in gevaar.
De Grote Prijs van België van 25 augustus 1991 is een kantelmoment in de geschiedenis van de Formule 1. Op de startgrid in Spa/Francorchamps staat voor eerst Michael Schumacher, een jongen van 21, die slechts door een speling van het lot zijn debuut maakt in het eldorado van de motorsport.
Vandaag balanceert Royal Antwerp FC, de oudste voetbalclub van het land, op de rand van het faillissement. We kunnen het ons dan ook nog nauwelijks voorstellen, maar 17 jaar geleden speelde Antwerp de Europacup 2-finale op het heilige gras van Wembley. Sterker nog: Antwerp is de laatste Belgische club die een Europese finale speelde. Niet omdat het destijds over een lichting buitengewone voetballers beschikte, wel omdat ze met zijn allen aan één zeel trokken, vedetten en waterdragers. De groep was één. En dat kwam ook omdat ze een gemeenschappelijke vijand hadden in de persoon van Eddy Wauters, de flamboyante voorzitter van de club. Wauters stond diametraal tegenover trainer Walter Meeuws, die resoluut voor zijn spelers koos. En omgekeerd: de spelers kozen voor hem. ‘En dat,’ zegt Wauters in een zeldzaam interview, ‘is het principe van goed leiderschap, in de sport en in de politiek: het creëren van een gemeenschappelijke vijand. Dat maakt mensen eendrachtig en sterk.’ Tussen Meeuws en Wauters kwam het niet meer goed na de verloren finale in Wembley. Met Antwerp ook niet.
Ronse, 28 augustus 1988. Tot één kilometer voor de aankomstlijn op de Kruisberg verloopt het WK wielrennen voor Claude Criquielion perfect. Na zijn ontsnapping is alleen de onervaren Italiaan Maurizio Fondriest kunnen terugkeren. Maar net voor de laatste bocht naar de slotklim voegt Steve Bauer zich als uit het niets bij de twee koplopers. Het vervolg, een sprint met drie, is een zwarte bladzijde in de Belgische sportgeschiedenis. Hoe beoordeelt het peloton 22 jaar later, ontdaan van alle emoties, de beruchte sprint van Ronse? Was Steve Bauer terecht enkele jaren lang het gezicht van het kwaad? En wat dreef de doorgaans milde Criquielion na zijn spijtige val tot een rechtszaak zonder weerga? Deze aflevering gaat over een sprint die uiteindelijk vijf jaar duurde, maar gezien de verbittering en de ingehouden woede, nooit helemaal afgelopen lijkt.
In de derde aflevering, Everts en zoon, blikken we terug op de carrières van Harry en Stefan Everts: samen goed voor 14 wereldtitels én een soms tumultueuze vader-zoon-relatie. Veel meer wereldtitels zal een Vlaams gezin niet in zijn bezit hebben dan vader en zoon Everts: Harry wordt vier keer wereldkampioen motorcross, Stefan liefst tien keer. Maar niemand kan beweren dat ze het op dezelfde manier hebben gedaan. Harry is de kampioen van de wilskracht. Met een aangeboren klompvoet is hij niet voor topsport voorbestemd, maar hij zet door: hij traint zich de pleuris, hij geeft nooit op. Als anderen zich laten uitbollen, draait hij het gas nog eens helemaal open. Ondanks zijn handicap bouwt Harry een fenomenale erelijst op. En als zijn zoon hetzelfde wil bereiken, zal hij ook dezelfde lange weg moeten bewandelen van Spartaanse trainingsijver en ijzeren discipline. Maar Stefan is Harry niet. Stefan is een flyer – een kampioen van nature. En allesbehalve opgezet met de harde aanpak van zijn vader. Vader en zoon botsen frontaal met elkaar. En het conflict escaleert als vader en moeder Everts uit elkaar gaan, en de manager van Stefan ook nog eens de nieuwe vriend van moeder Everts wordt. ‘Everts en zoon’ is een indringend onderzoek naar de dunne lijn tussen tomeloze ambitie en onuitgesproken vaderliefde. Vader en zoon vinden elkaar uiteindelijk terug, en maken elkaar nog sterker – met het bekende gevolg: veertien wereldtitels in het totaal.
Marseille, 13 juli 1967. Tom Simpson, de kopman van de Britse nationale wielerploeg, staat gespannen aan de start van de dertiende rit van de Tour de France. Voor de aankomst in Carpentras wacht namelijk de beklimming van de Mont Ventoux. Simpson beseft: “It’s do or die”. Twee weken daarvoor, bij het afscheid op het perron in het Sint-Pietersstation van Gent, had ook Helen Simpson de vastberadenheid in de ogen van haar man opgemerkt: “Tom vertrok om de Tour te winnen”. In de Vogezen wordt Simpson ziek, maar hij slaagt er toch in aan te klampen. Nu de Ventoux eraan komt, staat hij nog steeds zevende in het algemeen klassement. Maar, als hij nog in aanmerking wil komen voor de eindzege, moet hij vandaag toeslaan. Voor het oog van de camera’s dolt “Major Tom” met zijn ploegmaats, maar Gaston Plaud, zijn ploegleider, weet dan al beter: “Ik zag vrijwel meteen dat hij ziek was. Ik raadde hem aan te stoppen, maar daar had hij geen oren naar. Bovendien was het die dag zo verschrikkelijk warm en hij kon al niet tegen de hitte. Maar, Tom wou de Tour winnen. Voor Groot-Brittannië!”. Aan de voet van de Ventoux zit Simpson nog mee vooraan in de kopgroep. Maar in volle klim, hoog in het maanlandschap van de mythische col, valt hij van de fiets. Simpson wordt terug op gang geduwd. Tevergeefs. Honderd meter verder wordt een hartstilstand hem fataal. Wat dreef Tom Simpson in de Tour ‘67? Dat is de vraag waar Jane en Joanne Simpson, zijn in Gent wonende dochters, al meer dan veertig jaar mee worstelen. Belga Sport gaat samen met Rik Van Looy, Felice Gimondi, Jan Janssen, Barry Hoban en weduwe Helen Simpson op zoek naar een antwoord.
In deze vijfde aflevering onderzoekt Belga Sport waarom de voormalige zwarte parel van Anderlecht vandaag niet de superster is die destijds beloofde te worden. Ook in 1991 werd Anderlecht landskampioen. En ook toen was iedereen vol lof over een donkere jongen van zestien: Nii Lamptey uit Ghana. Lamptey debuteerde in de eerste ploeg van Anderlecht op 16 december 1990, een gure zondagnamiddag. De aanvaller was zes dagen daarvoor zestien geworden. En alsof zo jong debuteren niet volstond, scoorde Lamptey ook nog eens in zijn allereerste wedstrijd. Anderlecht verkeerde op dat moment in een serieuze dip, maar trok zich op aan de spectaculaire ontbolstering van Lamptey. Het team van de genadeloze Aad de Mos nam mede dankzij de doelpunten van Lamptey afstand van de enige overgebleven concurrent, AA Gent. De hoge vlucht van Lamptey bleef niet zonder gevolgen. Nog voor hij op bizarre wijze in Brussel belandde, werd hij trouwens al de ware opvolger van Pelé genoemd. En toen Ghana in de zomer van 1991 onder impuls van Lamptey wereldkampioen werd op het WK voor min 17-jarigen, was de beer los. Begin jaren 90 was geen voetballer zo gegeerd als de Ghanees van Anderlecht. Hoe is het te verklaren dat de naam van Nii Lamptey vandaag niet in één adem wordt genoemd met Alessandro del Piero en Juan Sebastián Verón, twee spelers die hij op dat bewuste WK in 1991 versloeg in de strijd om beste speler van het toernooi? Belga Sport reisde naar Ghana om uit te zoeken hoe de jonge parel uit Accra van het uitgestippelde pad naar succes en roem afraakte. En waarom hij na één mooi seizoen bij Anderlecht de controle over zijn carrière verloor. Met getuigenissen van onder meer Aad De Mos (trainer Anderlecht), Michel Verschueren manager Anderlecht), Stephen Keshi (voormalig ploegmaat van Lamptey), Gloria Lamptey (echtgenote) en Nii Lamptey zelf.
In deze aflevering reconstrueert Belga Sport de onwaarschijnlijke terugkeer van Freddy Maertens aan de kop van het wielerpeloton in de zomer van 1981, na enkele compleet mislukte seizoenen. Halverwege de jaren zeventig heerst Freddy Maertens als ‘een nieuwe Merckx’ over het peloton. Hij is de koning van de spurt en wint waar en wanneer hij wil. In 1976 onderstreept hij zijn dominantie door op het WK in Italië thuisrijder Francesco Moser te verslaan. Ook de Ronde van Italië van ‘77 lijkt op een triomftocht uit te draaien, maar op het autocircuit in Mugello komt hij in volle spurt zwaar ten val en breekt zijn pols. Van dan af gaat zijn carrière in dalende lijn. Bovendien krijgt hij grote financiële zorgen. Maertens raakt langzaam op de dool en eind 1980 is hij zo goed als renner af. Tot er plots een oude bekende opduikt: Lomme Driessens, de flamboyante ploegleider uit zijn gloriejaren. Hij gelooft nog steeds in het talent van Freddy en wil van hem terug een renner maken. Niemand geeft een cent voor hun kansen, tot in de Tour het wonder geschiedt: Maertens sprint in de eerste rit meteen naar de zege. Een toevalstreffer zo heet het, maar Freddy wint in totaal vijf ritten én de groene trui. De verrijzenis is een feit, maar het echte mirakel moet dan nog volgen. Op het wereldkampioenschap in Praag neemt Freddy definitief wraak op al wie hem heeft afgeschreven. Belga Sport reconstrueert de onwaarschijnlijke stunt van een groot kampioen die al te vaak verguisd werd, maar wiens palmares nog steeds de verbeelding spreekt. Met getuigenissen van Michel Pollentier, Roger De Vlaeminck, Francesco Moser, Beppe Saronni, Bernard Hinault, Noël Demeulenaere en vanzelfsprekend Carinne Maertens, Freddy’ s vrouw, zonder wie het er allemaal heel anders had uitgezien.
In deze aflevering blikt Belga Sport terug op de glorietijd van een hele generatie Belgische langeafstandlopers in de jaren ‘60 en ‘70. Veertig jaar geleden was België korte tijd een land van langeafstandslopers. Gaston Roelants, Karel Lismont, Miel Puttemans, Willy Polleunis: hun namen hadden bijna dezelfde weerklank als die van Merckx en De Vlaeminck. Als op zondag de cross naar het dorp kwam, was het een hele dag feest. De zware parcoursen waren op het lijf geschreven van tientallen plattelandsjongens die elkaar ieder weekend de duvel aandeden en daardoor niet alleen steeds beter werden, maar ook ontsnapten aan de benepenheid van de provincie. Gaston Roelants, een boerenzoon uit Brabant, stak het vuur aan de lont. Toen hij in 1964 Olympisch kampioen op de steeple werd en huilend vanuit het verre Tokio het vaderland te woord stond, voelden velen het kriebelen. De rivaliteit tussen de Belgen bereikt begin jaren zeventig een hoogtepunt, als de gouden generatie van Lismont en Puttemans moet oogsten. Puttemans, die na een verbeten strijd Roelants van zich afgeschud heeft en grossiert in records, reist in 1972 als topfavoriet af naar de Olympische Spelen van München. Voor Lismont, die het jaar daarvoor op zijn 22ste Europees kampioen op de marathon is geworden, geldt precies hetzelfde. Toch komt er geen Belg met goud terug uit München. Puttemans, bijvoorbeeld, bijt zijn tanden stuk op Lasse Viren, een rijzige Fin die vandaag misschien wel ondoorgrondelijker is dan ooit. Puttemans, Roelants en Polleunis hebben na de Spelen geen tijd om bij de pakken te gaan zitten. Ze spoelen amper tien dagen na hun terugkeer uit München de teleurstelling weg met een ongekende gala-avond. Op 20 september 1972 lopen ze met zijn drieën vijf (!) wereldrecords op een atletiekmeeting op de Heizel. De 13:13 van Puttemans op de 5.000 meter zal lange tijd een ijkpunt blijven. Deze documentaire is een ode aan een geweldige generatie langeafstandslopers, die het niet voor
In deze aflevering blikt Belga Sport samen met onder meer Eric Gerets, Arie Haan en Michel Preud’homme terug op de geruchtmakende omkoopaffaire van Standard en Waterschei in 1982. ‘Ik ben dertien uur onafgebroken ondervraagd door mensen die mij niet als een mens behandeld hebben’. In de nacht van 28 februari 1984 stort de wereld van Eric Gerets in. De aanvoerder van de Rode Duivels en rechtsachter van AC Milan heeft net in de rijkswachtkazerne van Halle bekend dat Standard de landstitel van 1982 gekocht heeft. Wat begon als een onderzoek naar financiële oplichting bij de grootste Belgische voetbalclubs is in geen tijd uitgemond in een opzienbarende affaire.
De vierde reeks van Belga Sport wordt afgesloten met een heel bijzonder tweeluik over twee rivalen die het gezicht vormden van de wielersport in het afgelopen decennium: Jan Ullrich en Lance Armstrong. In Zwitserland en Zuid-Frankrijk had Belga Sport exclusieve gesprekken met de twee opponenten van wie de carrière ook voor een groot deel door Belgen werd bepaald. Als over enkele tientallen jaren toprenners gekloond worden, is de kans groot dat ze op een oude bekende zullen lijken: het Duitse wonderkind Jan Ullrich. Die had met zijn lange hefbomen van benen en de kracht in zijn bovenlijf immers het perfecte rennerslichaam. Alleen, zijn lichaam was zelden in perfecte conditie.. Belga Sport neemt de kijker weer mee naar de Tour van 2003, die al van tevoren verloren leek. En toch werd het een Tour waarin Ullrich ei zo na Armstrong versloeg. Want zo was Jan Ullrich wel: niks was wat het leek. In Jan Ullrich: Het wonderkind wacht gaan alle betrokkenen op zoek naar een sluitend antwoord: onder anderen Jan Ullrich, Rudy Pevenage, Alexandre Vinokourov, Walter Godefroot, Jacques Hanegraaf kijken in de hersenpan van de Duitse kampioen.
De vierde reeks van Belga Sport wordt afgesloten met een heel bijzonder tweeluik. Na het verhaal van Jan Ullrich, is het nu de beurt aan Lance Armstrong. Ook in de aanloop naar de Tour van 2004 werd Lance Armstrong van alle kanten belaagd. Toen was het geen ploegmaat maar een boek met explosieve getuigenissen dat voor herrie zorgde. De Amerikaan verscheen vervolgens aan de start in Luik met maar één missie: de hele wereld zijn wil opleggen en op die manier zijn zesde Touroverwinning – een all-time record – een onverwachte glans geven. Belga Sport sprak niet alleen met de Belgische clan rondom Armstrong (Johan Bruyneel, Chris Van Roosbroeck, Julien De Vriese, Eddy Merckx,…) en zijn ‘tweede moeder’ Claudine Merckx, maar ook met zijn toenmalige concurrenten, Ivan Basso en Andreas Klöden: de nummer twee en drie van de Tour 2004.
Documentaire van Luc Kempen, Lieven De Wispelaere en Jo Badisco over het WK Voetbal van 2002 in Japan en Zuid-Korea: voorlopig het laatste WK mét de Rode Duivels. Donderdagavond 20 juni 2002 draait de spelersbus van de Rode Duivels de parking van het bondsgebouw op aan de Houba De Strooperlaan. Duizenden supporters verwelkomen de selectie die enkele dagen daarvoor op het punt stond Brazilië uit te schakelen in de achtste finale van het WK in Japan en Zuid-Korea. Helaas liepen de Rode Duivels op twee messcherpe counters van Rivaldo en Ronaldo: 2-0 dus. Maar geen mens die er toen rekening mee hield dat België, achttiende op de FIFA-ranking, nooit meer aan een groot voetbaltoernooi zou deelnemen. Zes opeenvolgende WK-deelnames, zo luidde de algemene opvatting, zouden snel gevolgd worden door een zevende. Niet dus.
De Olympische gouden medaille van Fred Deburghgraeve in 1996 is bij uitstek een verhaal van toewijding en durf. Er zijn geen drie atleten in de Belgische geschiedenis die op het moment suprême zo’n zware favorietenrol torsten als deze West-Vlaming op de Spelen van Atlanta. Deburghgraeve, de vleesgeworden koelbloedigheid, beantwoordde evenwel aan alle verwachtingen. Nochtans heeft de Olympische kampioen een ambigue verhouding met zijn finale. Belga Sport reisde met Deburghgraeve naar Amerika om de minuut van Atlanta te ontrafelen.
Hoe voorspelbaar zouden de wielerklassiekers in de jaren negentig zijn verlopen als Andreï Tchmil er niet was geweest? Tchmil, Sovjetrus in hart en nieren, was vaak de enige renner die het machtige Mapei-blok wist te ontregelen, tot afgrijzen van ploegmanager Patrick Lefevere. Ook het Vlaamse publiek nam het Tchmil niet in dank af. In de Ronde van Vlaanderen van 1995 scheelde het geen haar of hij werd gemolesteerd. Twee jaar later was Tchmil Belg en trok hij als kopman van de Belgische wielerploeg naar het WK. Belg of Barabbas is het portret van een ongrijpbare renner die zijn vrienden in het peloton op de vingers van één hand kan tellen. Parijs-Roubaix 1994 vormt het hart van deze Belga sport. Of hoe twee rivalen, Museeuw en Tchmil, elkaar in de finale kilometers lang opjaagden. Tot De Leeuw van Vlaanderen op de kasseistrook van Cysoing letterlijk tot stilstand kwam. Een radiofragment om in sfeer te komen.
Eind jaren `60 baadt het Belgische wielrennen in weelde. Het is de gouden tijd van Merckx, Godefroot, Verbeeck, Van Springel. En dan staat er ook nog een jong en ongedurig talent uit Roeselare te trappelen om zich met hen te meten: Jean-Pierre Monseré. Samen met boezemvriend Roger De Vlaeminck wil hij ‘die Brusselaar’ eens een lesje leren. Monseré is een klasbak. Hij is nog maar een maand prof als hij in 1969 de Ronde van Lombardije wint. De jonge Monseré gaat als een pallieter door het leven en is graag gezien in het peloton. Met zijn onweerstaanbare lach charmeert hij iedereen. In 1970 mag Monseré mee naar het wereldkampioenschap in Leicester. De Belgische ploeg telt te veel kopmannen, niemand gunt de ander de zege. Monseré ruikt zijn kans en kiest de aanval. Monseré rijdt de koers van z’n leven, legt onderweg nog de hele Italiaanse ploeg in de luren, en wordt wereldkampioen. Het Belgische wielrennen heeft er een nieuwe ster bij. Een ster van 21. De daaropvolgende winter werkt Monseré hard. Hij wil zo snel mogelijk laten zien dat die regenboogtrui geen toeval is en heeft zijn zinnen gezet op Milaan-San Remo, die hij helaas nooit zal rijden. In een kermiskoers in Retie, enkele dagen daarvoor, rijdt Monseré tegen een stilstaande wagen. Hij overleeft de klap niet. Er is geen wereldkampioen meer. De schok komt hard aan. Het land staat stil, iedereen rouwt om Jempi. Vijf jaar later wordt de wielerwereld opnieuw opgeschrikt als zijn zoontje Giovanni op bijna identieke wijze om het leven komt. Geen wonder dat achtendertig jaar later de naam van Monseré nog altijd synoniem is voor onvervulde beloftes. Belga Sport vertelt een onwaarschijnlijk verhaal uit de Belgische wielergeschiedenis. Uitzonderlijk heeft zijn weduwe Annie ingestemd met een interview. Samen met de kampioenen van zijn tijd die hem willen eren: Eddy Merckx, Felice Gimondi, Leif Mortensen, Roger De Vlaeminck, Freddy Maertens, Walter Godefroot en Johan Demuynck.
In deze aflevering blikt Belga Sport samen met onder meer Eric Gerets, Arie Haan en Michel Preud’homme terug op de geruchtmakende omkoopaffaire van Standard en Waterschei in 1982. ‘Ik ben dertien uur onafgebroken ondervraagd door mensen die mij niet als een mens behandeld hebben’. In de nacht van 28 februari 1984 stort de wereld van Eric Gerets in. De aanvoerder van de Rode Duivels en rechtsachter van AC Milan heeft net in de rijkswachtkazerne van Halle bekend dat Standard de landstitel van 1982 gekocht heeft. Wat begon als een onderzoek naar financiële oplichting bij de grootste Belgische voetbalclubs is in geen tijd uitgemond in een opzienbarende affaire. Gerets was in mei 1982 hét gezicht van Standard Luik. Geen voetballer waar de Luikse metaalarbeider zich meer mee kon identificeren dan de driftige Limburger. En, na enkele mindere seizoenen brak zowaar de zon weer door boven Sclessin. Onder leiding van Raymond Goethals en Arie Haan, twee strategen die elkaar bij Anderlecht hadden gevonden, stoomde Standard op naar de landstitel. De eerste in elf jaar. Toen op de slotdag Waterschei met 3-1 werd verslagen en het feest in Luik losbarstte, wees niets op een gearrangeerde wedstrijd. Meer zelfs, met de ontbolstering van Guy Vandersmissen, Jos Daerden, Michel Preud’homme en Gerard Plessers had Standard de toekomst voor zich. Tot twee jaar later het team van de taaie onderzoeksrechter Guy Bellemans aantoont dat in de aanloop naar de beslissende wedstrijd de spelers van Waterschei ieder 30.000 frank hebben opgestreken om met twee doelpunten verschil te verliezen. De storm die vervolgens opsteekt, laat tot op vandaag diepe wonden na. Belga Sport slaagde er als eerste televisieprogramma in een nauwgezette reconstructie te maken van de meest besproken omkoopaffaire uit de Belgische voetbalgeschiedenis. Hoe groot was de invloed van Raymond Goethals en Arie Haan op Eric Gerets? Hoe fanatiek hebben de Standardspelers in de dagen voor de wedstrijd hun trai
In deze aflevering onderzoekt Belga Sport het dodelijke ongeval van Formule 1-piloot Gilles Villeneuve in Zolder in 1982. Zaterdag 8 mei 1982. Het Formule 1-circus is in België neergestreken op het circuit van Zolder. Het land is in feeststemming tot zich in de kwalificatieritten het ondenkbare voordoet: bij een inhaalmanoeuvre knalt de Ferrari van de Canadees Gilles Villeneuve tegen de March van de West-Duitser Jochen Mass aan. De klap is verschrikkelijk. Villeneuve wordt uit zijn wagen geslingerd en belandt in de dranghekken. Reanimatie ter plaatse levert weinig op. In zeven haasten wordt Villeneuve naar het ziekenhuis in Leuven gebracht, waar algauw de somberste berichten worden verspreid: Villeneuve ligt in een coma – zijn toestand is onomkeerbaar. Hij zal sterven in het harnas. Nu, meer dan vijfentwintig jaar later, stelt Belga Sport de vraag wat Villeneuve in die laatste kwalificatieronde heeft bezield nog een keer alles op alles te zetten, met sleetse banden dan nog wel. Waarom moest hij koste wat het wil een snellere tijd neerzetten dan zijn ploegmaat, de Fransman Didier Pironi? Belga Sport vertelt het verhaal van één van de meest markante figuren uit de geschiedenis van de autosport. Gilles Villeneuve, de kleine Canadees die met zijn spectaculaire rijstijl de wereld veroverde, sneuvelde in de bossen van Vlaanderen. Behalve zijn weduwe Joann, spreekt ook zijn zoon Jacques Villeneuve voor het eerst vrijuit over de kwestie. Samen met andere racers uit de wereld van de razende roulette, die de Formule 1 toen nog was: Jody Scheckter, Jochen Mass, René Arnoux, Patrick Tambay en Marco Piccinini. Zolder ¿ Eén ronde te ver, of wat ging er fout op een mooie lentedag in mei.
In deze aflevering reconstrueert Belga Sport de onwaarschijnlijke terugkeer van Freddy Maertens aan de kop van het wielerpeloton in de zomer van 1981, na enkele compleet mislukte seizoenen. Halverwege de jaren zeventig heerst Freddy Maertens als ‘een nieuwe Merckx’ over het peloton. Hij is de koning van de spurt en wint waar en wanneer hij wil. In 1976 onderstreept hij zijn dominantie door op het WK in Italië thuisrijder Francesco Moser te verslaan. Ook de Ronde van Italië van ’77 lijkt op een triomftocht uit te draaien, maar op het autocircuit in Mugello komt hij in volle spurt zwaar ten val en breekt zijn pols. Van dan af gaat zijn carrière in dalende lijn. Bovendien krijgt hij grote financiële zorgen. Maertens raakt langzaam op de dool en eind 1980 is hij zo goed als renner af. Tot er plots een oude bekende opduikt: Lomme Driessens, de flamboyante ploegleider uit zijn gloriejaren. Hij gelooft nog steeds in het talent van Freddy en wil van hem terug een renner maken. Niemand geeft een cent voor hun kansen, tot in de Tour het wonder geschiedt: Maertens sprint in de eerste rit meteen naar de zege. Een toevalstreffer zo heet het, maar Freddy wint in totaal vijf ritten én de groene trui. De verrijzenis is een feit, maar het echte mirakel moet dan nog volgen. Op het wereldkampioenschap in Praag neemt Freddy definitief wraak op al wie hem heeft afgeschreven. Belga Sport reconstrueert de onwaarschijnlijke stunt van een groot kampioen die al te vaak verguisd werd, maar wiens palmares nog steeds de verbeelding spreekt. Met getuigenissen van Michel Pollentier, Roger De Vlaeminck, Francesco Moser, Beppe Saronni, Bernard Hinault, Noël Demeulenaere en vanzelfsprekend Carinne Maertens, Freddy’ s vrouw, zonder wie het er allemaal heel anders had uitgezien.
Ludo Coeck gold begin jaren zeventig als hét grote voetbaltalent van België. Het godenkind uit Berchem moest bij Anderlecht de opvolger van Paul Van Himst worden. Broze enkels en een weerbarstige knie zorgden ervoor dat die belofte moeizaam werd ingevuld. Toch weerklonk zijn klasse tot in Milaan, maar net toen hij tot het kransje van de beste Europese middenvelders ging behoren, protesteerde zijn fragiele lijf opnieuw. De eerste glamourboy van het Belgische voetbal was zijn tijd ver vooruit, maar achter zijn flamboyante imago schuilde een gevoelige jongen die vooral op zoek was naar familiaal geluk. Een zoektocht waaraan op 7 oktober 1985 op de E19 abrupt en veel te vroeg een einde kwam.
Deze zesde reeks start met een verhaal over het WK wielrennen in Utsunomiya (Japan, september 1990). Voor wielerland België een wereldkampioenschap als een droom. Velen herinneren zich nog hoe de nummers één en twee, Rudy Dhaenens en Dirk De Wolf, bijna hand in hand over de aankomststreep reden. Hoe perfect was dit plaatje? En was de tol van een hele dag hard labeur de enige reden waarom Dirk De Wolf niet meer aandrong in deze eindsprint onder vrienden?
Over de kortstondige én vruchteloze aanval van KV Mechelen in de tweede helft van de jaren ’80 op de machtspositie van Anderlecht in het Belgische voetbal. 'De aanval op Anderlecht’ is een verhaal over drie sleutelfiguren in het Belgische voetbal van de tweede helft van de jaren ’80. John Cordier die in een voetbalploeg de perfecte mogelijkheid zag om uit de anonimiteit te treden, Aad de Mos die KV Mechelen dermate omvormde dat hij er tot vandaag mee vereenzelvigd wordt en Constant Vanden Stock die door een club op dertig kilometer van zijn deur zo in de hoek werd gedrumd dat hij onverbiddelijk terugsloeg. Een documentaire van Luc Kempen en Koen Warlop.
Jean-Michel Saive is de man die van België heel even een pingpongnatie maakte. Begin jaren tachtig werkten Belgische tafeltennissers hun wedstrijden grotendeels af in gammele achterafzaaltjes waarnaar geen mens de weg vond. Niemand had toen in de gaten dat in een buitenwijk van Luik een gezin met twee jongens de basis legde voor een geheel eigen missie. De ouders van Jean-Michel Saive, zelf fervente pingpongers, wisten als geen ander dat hun talentvolle oudste zoon België moest ‘ontvluchten’ wilde hij van zich doen spreken in deze door Chinezen beheerste sport…
Ook in het voorjaar van 1982 was Jan Ceulemans verwikkeld in een verbeten degradatiestrijd. Tot ieders verbijstering verzeilde titelkandidaat Club Brugge gaandeweg het seizoen in de kelder van eerste klasse. Ceulemans, aanvoerder van blauwzwart en twee jaar daarvoor nog een van de sterren van het EK in Italië, zag plots de donkere wolken samenpakken. Tot overmaat van ramp zette een hardnekkige liesblessure ook nog eens zijn deelname aan het WK in Spanje op de helling. Ceulemans overwon al die frustraties in de 76ste minuut van het cruciale derde WK-duel tegen Hongarije. Een onvermoede rush over de hele lengte van het veld in Elche maakte van Ceulemans voorgoed ‘Sterke Jan’.
Begin jaren negentig heeft Anderlecht-voorzitter Constant Vanden Stock zijn grote doel, ooit de Europabeker voor Landskampioenen winnen, nog lang niet opgegeven. De Brusselse club heeft in eigen land met succes een aanval van KV Mechelen op haar koppositie afgeslagen en in Europa wordt ze nog altijd tot de groten gerekend. Zo zit Anderlecht zelfs mee aan tafel wanneer in 1991 de UEFA beslist Europacup 1 om te vormen tot Champions League. En in die Champions League voelt Anderlecht zich al snel thuis. Eind 1993 dringt het team onder leiding van de Nederlandse trainer Johan Boskamp zelfs door tot de laatste groepsfase van de competitie. Nadat thuis de grote favoriet, AC Milan, op 0-0 is gehouden, worden de verwachtingen in het Astridpark opgeschroefd. Niet ten onrechte. Want zonder virtuozen als Degryse en Nilis neemt Anderlecht in de tweede wedstrijd, uit bij de Duitse landskampioen Werder Bremen, een vliegende start. Diep in de tweede helft leidt Anderlecht nog altijd met 0-3 en flirten spelers als Albert, Boffin, Versavel en De Wilde met de heldenstatus. Maar dan voltrekt zich een ommekeer die in Duitsland verder leeft als 'Het Wonder van de Weser'. Een wending waarop tot vandaag in Anderlecht een taboe rust. Op twintig minuten buigt Werder Bremen namelijk een 0-3 achterstand om in een 5-3 voorsprong. Nooit zal Anderlecht nog zo dicht in de buurt van de eindstrijd van de Champions League komen als in die eerste helft in het drijfnatte Bremen. Hoe kon het die avond toch zo mislopen en in welke mate zijn twintig jaar na de feiten de wonden geheeld? Voor het eerst sinds die verwenste avond zoeken de hoofdrolspelers naar een verklaring. Belga Sport blikt in deze eerste aflevering van het nieuwe seizoen terug op een wedstrijd waarin Anderlecht het mooiste met het lelijkste wist te combineren, en die onrechtstreeks ook het einde van het tijdperk Constant Vanden Stock inluidde.
Een decennium geleden stortte de hele wereldpers zich op SK Beveren, de eerste Europese ploeg die volledig uit Ivorianen bestond. Dit bizarre fenomeen begon in de zomer van 2001 met vijf jongens die op een broeierige zomernacht rechtstreeks vanuit Abidjan in de dorpskern van de Oost-Vlaamse gemeente werden gedropt. Wat is er zovele jaren later van deze vijf Afrikaanse voetbaltalenten geworden?
Roger De Vlaeminck heeft veel gewonnen in zijn carrière, maar nooit de regenboogtrui. Het WK van 1975 in Yvoir was evenwel op zijn lijf geschreven. In het hoofd van De Vlaeminck groeide het idee de eerste renner te worden die in één jaar de wereldtitel in het veld en op de weg veroverde. Hoe kon De Vlaeminck het toch zo verknoeien in het glooiende en raadselachtige landschap van de Condroz?
11 juli 1995. De finish van de eerste bergrit in de Tour ligt op de top van de Alp La Plagne. Vijf Lotto-renners eindigen buiten tijd en worden naar huis gestuurd. Ploegmanager Jean Luc Vandenbroucke is razend. Hij verwijt de youngsters dat ze niet genoeg voor hun sport leven en er niet alles voor doen. Dat deden ze inderdaad niet, want EPO namen ze niet.
Op weg naar het WK in Frankrijk werd bondscoach Wilfried Van Moer al snel vervangen door Georges Leekens. Na overwinningen tegen Turkije, Wales en Ierland mochten de tickets naar Frankrijk worden geboekt. Tegen Nederland zagen de Duivels sterretjes, maar het bleef 0-0. Van het offensieve spel dat Leekens beloofde, kwam niet veel in huis en tegen Mexico gaf de ploeg een 2-0-voorsprong uit handen. Ook tegen Zuid-Korea bleven ze steken op 1-1. Zonder één keer te verliezen, zat het WK er al op. Met getuigenissen van Georges Leekens, Franky Van der Elst, Gert Verheyen, Luc Nilis, Guus Hiddink, Eddy Snelders, Luc Van Doorslaer, Lorenzo Staelens en Enzo Scifo.
Jean-Marc Renard was in de jaren 80 de beste bokser van Europa. Onder de vleugels van Freddy De Kerpel werd hij in 1984 Europees kampioen. Renard had broze handen, maar een stalen karakter. Zijn razernij in de ring was legendarisch, maar was meer dan alleen maar de wil om te winnen. Een familiedrama tijdens zijn jeugd tekende hem. In 1989, in zijn laatste kamp, werd hij bijna wereldkampioen. Renard trok zich nadien terug in de anonimiteit en maakte in 2008 een einde aan zijn leven. Hij werd 52.
RWDM. Vier magische letters. Racing White Daring Molenbeek. De Brusselse fusieclub met stamnummer 47 wordt in 1975 kampioen, binnen de twee jaar na haar ontstaan. Met een samenraapsel van spelers: Nico De Bree, Eric Dumon, Gerard Desanghere, Kresten Bjerre, Maurice Martens, Lon Polleunis, Jan Boskamp, Benny Nielsen, Eddy Koens, Jacques Teugels en Willy Wellens. Jan Boskamp kennen we dankzij RWDM. Hij wint er als eerste buitenlander de Gouden Schoen en is de gangmaker die de club kampioen maakt. Een vroeg hoogtepunt, dat daarna nooit meer zal herhaald worden, ook al bereikt RWDM in 1977 nog de halve finale van de Uefacup. De ploeg valt nadien uit elkaar. En met de club gaat het snel bergaf. Ruim 40 jaar later staat het Edmond Machtensstadion in Molenbeek nog altijd. Er speelt zelfs opnieuw een club die RWDM heet. Maar de titel van 1975 zal altijd uniek blijven. En dat geldt ook voor de band tussen de spelers van toen.
12 augustus 1990, Het is heet in Boedapest. Net buiten de stad smeult het asfalt van de Hungaroring. Thierry Boutsen heeft de dag ervoor in zijn Williams-Renault de enige pole van zijn carrière veroverd. Hij staat voor Riccardo Patrese, Gerhard Berger, Ayrton Senna en Nigel Mansell op de grid. In de daaropvolgende race slaat Boutsen meer dan anderhalf uur lang alle aanvallen op zijn leidersplaats af. In de laatste rondes vecht hij een fascinerend duel uit met zijn goede vriend Ayrton Senna, bij de geruite vlag heeft hij minder dan 3 tienden seconden voorsprong op de Braziliaan. Boutsen wint na een volledige race op kop. Het is de laatste keer dat een Belg een Grote Prijs op zijn naam schrijft. 26 jaar later woont Thierry Boutsen in Monaco waar hij makelaar in privévliegtuigen is. Maar de Williams in de inkomhal van zijn kantoor verraadt nog altijd de passie voor de Formule 1. Een terugblik op zijn carrière toont een talentvolle, bedachtzame piloot die drie Grand Prix overwinningen bij elkaar reed. En dat in gezelschap van piloten als Alain Prost, Senna en Mansell. Een Belg, middenin één van de absolute glorieperiodes van de Formule 1.
16 juli 1978, Michel Pollentier wint de koninginnenrit van de 65e Tour, met aankomst op Alpe d’Huez, en verovert de gele trui. Twee jaar na de krachttoer van Lucien Van Impe lijkt een nieuwe Belgische eindzege in de maak. De tricolore euforie is echter van korte duur. Wat de mooiste dag in zijn carrière had moeten worden verandert al snel in een nachtmerrie. Om acht uur ’s avonds leest Tourbaas Felix Levitan met lijzige stem een communiqué voor aan de verzamelde pers: Michel Pollentier, leider in het algemeen klassement, wordt uit de Tour gezet. Pollentier heeft fraude gepleegd. Hij zou de dopingcontrole hebben willen omzeilen met een “peertje” propere urine. Er hangen complottheorieën in de lucht. Moest Bernard Hinault kost wat kost de Tour winnen? Werd Michel verraden door iemand uit zijn eigen ploeg? Wat er ook van aan is. De ‘peer van Pollentier’ wordt een wielerbegrip en een smet op het blazoen van de fiere West-Vlaming. De carrière van Michel Pollentier behelst echter veel meer dan alleen maar die ‘peer’-historie. Belga Sport belicht zijn evolutie van gewaardeerde knecht tot één van ’s werelds beste renners. De documentaire blikt terug op zijn onwaarschijnlijke zege in de Giro van 1977, waar hij na het uitvallen van kopman Freddy Maertens de fakkel overneemt en de strijd aangaat met topfavoriet Francesco Moser. Aansluitend wint hij de Ronde van Zwitserland en het Belgisch kampioenschap. In ’78 gaat hij door op zijn elan. Pollentier wint in de aanloop naar de Tour de Dauphiné Liberé en volgt zichzelf op als Belgisch Kampioen. Hij is klaar voor de Tour en niets lijkt een grote carrière nog in de weg te staan. Tot die bewuste dag op Alpe d’huez…
De dagen van Eric Gerets als coach zijn voorgoed voorbij. Hij zette in 2015 zelf een punt achter zijn rijk gevulde trainerscarrière. Ondanks de enorme prestaties die Gerets neerzette in grote en nog grotere clubs, is het hoogtepunt van zijn carrière wellicht een landstitel met het veel kleinere Lierse in ’97. Een kern van jonge kerels uit de Lierse-jeugd, aangevuld met een aantal pionnen die op revanche uit waren, geleid door een man die zijn gedrevenheid wist over te brengen op de hele club. Goede spelers werden plots uitstekende spelers: mensen als Eric Van Meir, Nico Van Kerckhoven, Bob Peeters, Dirk Huysmans, Stanley Menzo, enz. Allemaal stegen ze boven zichzelf uit en maakten van Lierse de laatste ‘kleine’ kampioen. Het pad naar de titel was soms hobbelig, kende een aantal botsingen, was zeker niet altijd rechtdoor, en kende bovendien een razend spannende ontknoping met een paar haarspeldbochten. Een pad, dat ook en vooral voor Eric Gerets het begin was van een fantastische trainerscarrière.
Stéphane Demol is een naam die bij iedereen op z’n minst een belletje doet rinkelen. Bij voetballiefhebbers zelfs een naam als een klok. Twee legendarische momenten, op 20-jarige leeftijd, hebben daarvoor gezorgd. Een eerste moment komt er op 6 mei 1986 in Brugge. Het rommelt in de kleedkamer van Anderlecht. De testmatchen tegen Club Brugge komen er aan. Die moeten beslissen over de titel. Na een 1-1 in de heenmatch, staat Anderlecht in de terugmatch op Olympia na een dik half uur met 2-0 in het krijt. René Vandereycken maakt de 2-1 en pakt uit met zijn beruchte binnenzakgebaar na zijn rode kaart. Een kwartier voor tijd is voor Stéphane Demol legendarisch moment nummer 1 gekomen: hij schiet de 2-2 voorbij Vande Walle, en bezorgt Anderlecht zo toch nog de titel. Amper een maand later zit Demol met de Rode Duivels op het WK in Mexico, maar veel indruk maken de Belgen niet. Ook hier heerst er ontevredenheid en gemopper. Maar in de achtste finales tegen de oppermachtige Sovjets verandert alles. 2-2 na 90 minuten, er volgen verlengingen. En dan is moment nummer 2 gekomen: “Daar sé, Demol! Demol!”. Zo riep Rik De Saedeleer, en zo zit het in ons collectief geheugen. Maar waarom is het bij deze momenten gebleven? Waarom is de getalenteerde Demol geen echte legende geworden? Waarom koos hij voor bescheiden clubs als Bologna, Toulouse, Panionios, Lugano en Toulon? En waarom koos hij als trainer voor jobs in Cyprus, Thailand en Saoedi-Arabië? Allemaal vragen waarop deze aflevering van Belga Sport een antwoord zoekt.
Op de Olympische Spelen van 2008 winnen de Belgische vrouwen zilver op de 4x100 meter. Acht jaar later blijkt een van de Russische winnaressen doping te hebben gebruikt en wordt zilver goud voor Olivia Borlée, Hanna Mariën, Elodie Ouedraogo en Kim Gevaert. Die medaille is het resultaat van heel veel vrouwen die gekozen hebben om zich in te zetten voor dat team. Het verhaal begint 16 jaar eerder, wanneer trainer Rudi Diels rond Kim Gevaert, onze beste sprintster, een estafetteploeg wil bouwen.
In 2004 kan enkel de eindzege in de Wereldbeker het veldritseizoen van Sven Nys nog wat glans geven. Sven begint als leider in de Wereldbeker aan de laatste wedstrijd. Als zijn dichtste belager, Richard Groenendaal wint, moet Nys bij de eerste zes eindigen om de eindoverwinning veilig te stellen. Groenendaal wint. Achter hem wordt gespurt voor de ereplaatsen. De andere Belgen rijden alsof hun leven ervan afhangt. Nys wordt zevende en blijft met lege handen achter. Voor Nys het absolute dieptepunt in zijn carrière. Zijn tegenstanders probeerden hem die dag te kraken, maar ze hebben Nys een gunst bewezen De vernedering in Pijnacker maakte iets los in hem. Die dag wordt de Kannibaal van Baal geboren.
Het WK voetbal van 1982 wordt feestelijk op gang geschoten met een openingsmatch tussen de regerende wereldkampioen Argentinië en het kleine België, in het legendarische Camp Nou van Barcelona. De Argentijnen hebben geen hoge dunk van de Belgen en hebben zelf een nieuwe megaster in de rangen: Diego Maradona. De Rode Duivels zijn kansloos. Maar coach Guy Thijs heeft een eigen script. Erwin Vandenbergh zal het meest legendarische Belgische doelpunt ooit maken. En België zal winnen. Een triomf van het collectief. Een triomf van de slimme David op de hautaine Goliath.
Eric Wauters was al op vroege leeftijd zot van paarden en paardensport, maar was van simpele afkomst. Dankzij een enorm doorzettingsvermogen en een staalhard karakter, groeide hij uiteindelijk toch uit tot jumpingruiter, een van de beste die België ooit gekend heeft. Het leverde zelfs een olympische medaille op. Maar toen de resultaten er niet meer kwamen, was zijn sterke karakter eerder een hindernis. De familie moest machteloos toekijken toen Wauters die laatste hindernis niet meer kon nemen.
Parijs-Roubaix, 2002. Vlaanderen maakt voor het eerst kennis met het jonge wielertalent Tom Boonen. Drie jaar later, in 2005, wint Boonen op indrukwekkende wijze zijn eerste grote klassieker: de Ronde van Vlaanderen. Een week later realiseert hij ook nog de legendarische dubbel op de piste van Roubaix. Wielerminnend Vlaanderen heeft een nieuwe God. Er rest hem nog één doel: het WK in Madrid.
In de bizarre wereld van de Formule 1 anno 1989 zoekt de Engelsman Mike Earle geld om met zijn team Onyx de stap te zetten naar de top. Wanneer hij de excentrieke Jean-Pierre Van Rossem aan boord kan hijsen, denkt hij de jackpot gewonnen te hebben. Met Belgisch geld en een Belgische piloot, de jonge Bertrand Gachot, wordt Onyx-Moneytron 'de Belgische F1-stal'. Het geld smelt snel weg, de ego's clashen en de rekeningen stapelen zich op. De chaos die volgt is er één van rancune en verdachtmakingen, maar ook van kameraadschap en snelheid in de razende, genadeloze omgeving van de racerij. Met getuigenissen van Mike Earle, Bertrand Gachot, Jean-Pierre Van Rossem, Stefan Johansson, Dirk De Weert, Pierre Van Vliet, Jean-Michel Martin en Alan Jenkins.
Pär Zetterberg komt in 1986 naar Anderlecht, maar raakt meteen zwaar geblesseerd aan de knie en krijgt nog voor zijn grote doorbraak te horen dat hij diabetes heeft. Aad De Mos rekent niet op de jonge Zweed en stuurt hem naar Charleroi. Een succes, want twee jaar later keert hij terug door de grote poort. Er volgen titels en Gouden Schoenen en in 2000 ook een transfer naar Olympiacos. Eenmaal terug in Brussel krijgt Zetterberg een afscheid om van te dromen.
Aan het einde van de jaren 80 loopt er een tijdperk ten einde in Limburg. De steenkoolmijnen gaan een voor een dicht. In 1987 sluit de mijn van Waterschei haar poorten, Winterslag volgt in 1988. Winterslag en Waterschei zijn natuurlijk ook het voetballend hart van Genk. Nu de mijnen dicht gaan moet voetbal een belangrijke schakel worden in het Reconversieplan van de Kempense Steenkoolmijnen, de KS. Er wordt al jarenlang over en weer gepalaverd over een eventuele fusie, over één grote Genkse club. Maar nu smelten Winterslag en Waterschei eindelijk samen. Het is een verstandshuwelijk, ingezegend door de KS, met als bruidsschat een nieuw stadion. Maar de relatie is in het begin wantrouwig. In de bestuurskamer moeten er mensen met de vroegere rivalen samenwerken, de supporters tellen na hoeveel 'er van Waterschei' en 'hoeveel er van Winterslag' op het scheidsrechtersblad staan. Na één seizoen degradeert de fusieclub naar tweede klasse. Het decennium dat volgt wordt er een van vallen en opstaan. Van culthelden als Carmel Busuttil en Frane Bucan. Van toppers als Branko Strupar en Philippe Clement. Van excentrieke trainers als Enver Alisic en van succesman Aimé Anthuenis. En uiteindelijk ook van het succes waar iedereen al tien jaar op wacht, de eerste prijs van de club, de Beker in 1998. De topclub die iedereen in 88 voor ogen had, is één decennium later eindelijk uit de as van de mijnen verrezen. Met getuigenissen van Pier Denier, Domenico Oliveiri, Frane Bucan, Carmel Busuttil, Branko Strupar, Aimé Antheunis, Albert Bijnens, Jan Vandermeulen, Philippe Clement en Enver Alisic.
Wanneer Tia Hellebaut in 2006 Europese kampioene hoogspringen wordt, is heel België verrast. Op dat moment is enkel Kim Gevaert een Europese titelkandidaat, maar op die warme zomeravond in het Zweedse Göteborg bezorgen Kim en Tia de Belgische atletiek een dubbel delirium. De weg naar de top was niet evident voor Hellebaut. Tot haar 16de was Tia Hellebaut nog Tia Van Haver. Een moeilijke gezinssituatie met een hardwerkende moeder, de nodige financiële problemen ook, tot stiefvader Joris Hellebaut in haar leven komt en mee voor stabiliteit zorgt. Er is ook een parallel met haar atletiekcarrière. Ze heeft talent, maar niet de juiste werkethos, tot ze bij coach Wim Vandeven terecht komt. Wim is de tweede man in haar leven die voor stabiliteit zorgt. En meer. Naast coach wordt Wim al snel ook de levenspartner van Tia.
Wanneer Raymond Goethals in de zomer van 1989 beslist om België te verlaten, heeft hij een volle rugzak om. Een rugzak gevuld met successen, bij Standard, Anderlecht en de nationale ploeg. Hij heeft zelfs al een bijnaam: 'den Tuveneir'. Maar in die rugzak zit ook controverse omwille van zijn betrokkenheid bij de omkoopaffaire Standard - Waterschei van 5 jaar eerder. De nieuwe lucht van Zuid-Frankrijk moet een oplossing bieden, en tegelijkertijd geeft het Goethals de kans om zich te bewijzen op een hoger niveau.
Eind jaren zeventig, toen het wielrennen gedomineerd werd door Italianen, Belgen en Fransen, trok een jonge Ierse boerenzoon naar het vasteland om er zijn geluk te beproeven als profrenner. Sean Kelly vond onderdak bij de Belgische Flandria-ploeg van Briek Schotte, waar hij moest knechten voor Freddy Maertens en Michel Pollentier. De stille ingetogen jongeman met het rode haar leerde al snel hoe zwaar het leven van een wielerprof kon zijn, maar klagen deed hij nooit.
Na de dominantie van Eric De Vlaeminck belandt het Belgisch veldrijden in de tweede helft van de jaren zeventig in een serieuze dip. De Zwitsers domineren de sport en Albert Zweifel is de nieuwe koning van het veld. Hij wordt vier maal op rij wereldkampioen en moet daar in 1980 in zijn eigen Wetzikon vijf op een rij van maken. Maar daar steekt Roland Liboton een stokje voor. Het nieuwe Belgische supertalent blijft het best overeind in de Zwitserse sneeuw en pakt in het hol van de leeuw zijn eerste wereldtitel bij de profs. Liboton is op dat moment amper 22 jaar. Een bitse rivaliteit met de norse Zwitser is geboren.
