Patagonia, na najbardziej wysuniętym na południe krańcu kontynentu amerykańskiego, to fascynujący świat zwierząt. Surowy region kształtują góry, wiatr i woda. Patagonia wydaje się w większości niezamieszkała, a na pewno nie przez ludzi, co czyni ją rajem dla zwierząt. Wzdłuż patagońskiego wybrzeża rozlega się odgłos przypominający gęganie. Wrzesień to pora godów u pingwinów magellańskich. O wschodzie słońca szczyty gór Torres del Paine błyszczą czerwonawym światłem. Góry są majestatycznym centrum chilijskiego parku narodowego w samym sercu Patagonii. Ich nazwa znaczy Wieże błękitnych niebios. Słusznie, bo granitowe szczyty sięgają blisko 3000 metrów do nieba. Ogromne masywy są świadectwem olbrzymich sił, tworzących Andy od tysiącleci. Mają wpływ na klimat całej Ameryki Południowej. Także na Patagonię surową, dziką krainę na samym krańcu kontynentu.
Masai Mara National Reserve jest obszarem chronionym w Kenii o powierzchni 1510 km kwadratowych, stanowiącym północna część ekosystemu Mara-Serengeti. W 2010 roku Masai Mara został wpisany na listę Informacyjną UNESCO w celu zgłoszenia do wpisu na listę światowego dziedzictwa tej organizacji.
Wogezy – górski krajobraz w sercu Europy. Symbolem regionu jest bocian. Jego powrót na nowo godzi człowieka z przyrodą. Ledwo kończy się chłodna pora roku, bociany już wracają ze swoich zimowych kwater w Hiszpanii i Afryce. 30 lat temu ptaki prawie całkowicie znikły. Obecnie jest 400 par, gniazdujących w Wogezach. Przelatując blisko 200 km dziennie po dwóch tygodniach docierają do zimowych kwater w Hiszpanii i Afryce Północnej. Zimują w bocianiej dolinie w Wogezach.
Wogezy to siedziba licznych gatunków dzikich zwierząt. Są tam góry, doliny, rozległe lasy i pola. W południowych Wogezach krajobraz jest ukształtowany przez tradycyjną alpejską gospodarkę rolną. W Wogezach północnych z kolei lasy, bogate w gatunki często sięgają i po wyższe zbocza, poprzecinane tylko głęboko popękanymi wychodniami z piaskowca, górującymi nad drzewami. W rezerwacie przyrody w Wogezach północnych duże tereny są chronione przed wycinką i uprawami rolnymi. Kopulaste szczyty Wogezów południowych są w większości nie porośnięte. Zwane są balonami i tylko z rzadka można napotkać zahartowanego przez wiatr buka. W Wogezach północnych echo niesie pradawne odgłosy. Jesień zmienia las liściasty Wogezów w morze barw. Drzewa wkrótce potracą wszystkie liście. Las Wogezów musi czekać aż do wiosny, zanim znowu zbudzi się do życia.
Pantanal w południowo zachodniej Brazylii to największa równina bagienna na świecie zasilana przez liczne rzeki. Turyści przyjeżdżają tu, by podziwiać unikatową przyrodę. Rzeki i jeziora Pantanalu zasilane są przez rzekę Paragwaj. Należy do tego samego systemu rzecznego Iguazu, na której znajduje się największy wodospad na naszej planecie. Ogromne masy wody spadają z wysokości 82 metrów. Grzmiący wodospad jest otoczony gęstym lasem deszczowym.
Fascynujący Schwarzwald zwany też Czarnym Lasem albo Selva Negrato to zrębowe pasmo górskie w południowo-zachodnich Niemczech. Jest silnie porozcinane licznymi dolinami rzek. We wschodniej części Schwarzwaldu ma swoje źródła Dunaj. Kiedyś Schwarzwald, odpowiadał swojej nazwie i był niedostępnym azylem dzikich stworzeń. Dziś ten bujny region górski przyjmuje wszystkich przybyszów. Są tam jedyne w swoim rodzaju krajobrazy i unikatowa przyroda. Paprocie i mchy pięknie się rozwijają w grze światła z cieniem, razem z ziołami, trawami, krzewami i roślinami kwitnącymi. Późnym latem gdy jest ciepło i wilgotno pokazują się grzyby. Istnieje ponad 800 różnych gatunków grzybów w Czarnym Lesie, ale tylko 100 jest jadalnych.
Madagaskar jest czwartą co do wielkości wyspą na świecie i pierwszą w Afryce. To rajska wyspa na Oceanie Indyjskim z niepowtarzalnym krajobrazem przyrody i mieszkańcami, kochającymi zabawę. Stolica Antananarywa znajduje się w samym środku wyspy, prawie 1200 metrów nad poziomem morza. Ma blisko dwa miliony mieszkańców niemal jedną dziesiątą całej populacji Madagaskaru. Miasta i wsie licznie znaczą drogi przecinające geograficzne centrum Madagaskaru. Górzysty region Andringitra jest rzadziej zaludniony. Mimo utrudnień w podróży region Andringitra ściąga gości z całego świata. Wody z wyżyn wpływają w końcu do lasów na zboczach i zmieniają się w liczne rzeczułki i potoki, wijące się w poszyciu leśnym. Dziwaczne kształty baobabów podkreślają wyjątkowość przyrody na Madagaskarze. To właśnie czyni wyspę tak fascynującą.
Przyjrzymy się z bliska bujnym lasom Madagaskaru. Las deszczowy Masoalas leży w regionie o jednym z największych opadów na świecie. Każdego roku spada 4 tysiące litrów deszczu na metr kwadratowy. Północno-wschodni region Madagaskaru zachował sporo dziewiczej przyrody. Jednak tylko wtedy gdy pokolenia Malgaszy dalej będą szanować przyrodę, fascynujące dziedzictwo naturalne Madagaskaru ma przyszłość.
Madagaskar – rajska wyspa na Oceanie Indyjskim z niepowtarzalnym krajobrazem przyrody i mieszkańcami, kochającymi zabawę. 500 km od wybrzeży Afryki leży wyspa Madagaskar czwarta co do wielkości wyspa na Ziemi, odseparowana od reszty świata od 90 milionów lat. Madagaskar odkryto dopiero 2000 lat temu. Ludzie przybywali tam z Azji, z Bliskiego Wschodu i z Afryki. Różnorodność pochodzenia plemion malgaskich wyraźnie widać obecnie w ich stylu życia i tradycjach. Anakao na południowym zachodzie wyspy jest siedzibą rybaków z ludów Vezo. To oddalony region i trudno dostępny z lądu. Ludy Vezo nazywane są dziećmi morza. Rzadko się tu widzi motorówki, bo są zbyt drogie. Wiele rodzin nadal mieszka głównie na morzu. Żeglują od wysepki do wysepki wzdłuż ogromnej rafy koralowej, położonej na zachód od wybrzeża Madagaskaru.
Niewiele jest miejsc na Ziemi, skąd byłoby bliżej do gwiazd. Andy to potężne, niepowtarzalne, tajemnicze i zdumiewające pasmo górskie. Są niemal jak osobny wszechświat na naszej planecie. U stóp łańcucha znajduje się największa rezerwa wody pitnej w Ameryce Południowej Campo de Hielo Sur, olbrzymi Lądolód Patagoński Południowy na granicy między Chile i Argentyną. Południowo-zachodnie tereny środkowych Andów są z kolei wyjątkowo jałowe. Znajduje się tam największe na świecie solnisko Salar de Uyuni, które poza porą deszczową wygląda jak pustynia z kryształów.
Tradycyjny sad mieszany to raj dla flory i fauny. Wiosną bogate w gatunki sady są najpiękniejsze. Z pierwszymi ciepłymi promieniami słońca wszystko ożywa i daje o sobie znać. Latem w sadach pojawiają się owoce.
Typowy, tradycyjny sad z mieszanymi gatunkami drzew. To tam, na obrzeżach wsi i pól, rozmaite zwierzęta przez cały rok znajdują swój idealny habitat. Jesienią, gdy jest obfitość pożywienia, oraz zimą, gdy zwierzęta udają się tam, by przetrwać mrozy i zawieje.
Zatoka Hudsona w Kanadzie północno-wschodniej – tu lód zaczyna topnieć wyjątkowo późno, jednak gdy już tak się stanie, podczas krótkiego lata arktycznego zatoka staje się rajem dla zwierząt. Na długo przed całkowitym stopnieniem dryfującego lodu na wybrzeżu pojawiają się pierwsi zwiastuni wiosny. Migranci przylatują milionami i rozpierzchają się po całym wybrzeżu w poszukiwaniu pożywienia i miejsca na lęgi. Rybitwy popielate, bo o nich mowa, są symbolem dalekiej północy.
Obserwujemy przyrodę, która we wszystkich porach roku daje sobie radę z przetrwaniem. Gdy śnieg i lód rzuci czar na krainę zima w Europie Środkowej ukazuje swoje najpiękniejsze oblicze. Tymczasem biały splendor ma swoje ciemne strony, ponieważ zimą wiele zwierząt z trudem znajduje pożywienie. Myszy moszczą się wygodnie pod śnieżnym dywanem. Chroni je przed lodowatą temperaturą i kryje przed wzrokiem drapieżców. Tymczasem - sarna nie ma ochrony przed żywiołami. Lis także. Jak ma znaleźć zdobycz w bezkresnym morzu bieli? Świat zimą wydaje się cichym, odizolowanym miejscem. Trudno sobie wyobrazić, że się tu znajdzie coś do jedzenia. Tymczasem Matka Natura zaopatruje zwierzęta nawet w czasie najsurowszej zimy.
Zima ma wiele obliczy: nieustępliwa i surowa, ale też fascynująca i piękna. Choć jest wymagająca - wiele zwierząt przystosowuje się do chłodu i lodu zdumiewająco dobrze. Świat wydaje się zaczarowany, lecz to tylko woda w postaci lodu, mrozu i śniegu. Nawet ostre, buńczuczne dziki ulegają romantycznym czarom zimy. Dla zwierząt i roślin zima to zdecydowanie najtrudniejszy okres w roku.
W tym odcinku udamy się w okolice Ticino, znanego także jako Tessyn. Jest to najbardziej na południe wysunięty kanton, którego dumą są majestatyczne góry i niemal śródziemnomorski klimat. To region kontrastów i piękna. W górnych partiach Ticina, niedaleko jeziora Maggiore krajobraz zdominował gęsty, dziewiczy las.
W tej części serii przyjrzymy się przyrodzie w Górach Jura przez cały rok. Ten łańcuch górski rozciąga się na długości 340 km od łuku Rodanu w okolicy Brégnier-Cordon na południowym zachodzie, po Baden i Dielsdorf w dolinie Renu na północnym wschodzie.
W tym odcinku poznamy Krainę Berneńską, która jest jednym z najurokliwszych regionów Szwajcarii. To habitat różnorodnych chronionych gatunków zwierząt i roślin. Szczyty Alp regulują klimat, powietrze znad wilgotnego Atlantyku zderza się tu ze zboczami gór, wyzwalając deszcze. Jednymi z najpiękniejszych tego skutków są jeziora górskie.
Po południowej stronie Alp tylko 3,5 godziny jazdy z Bazylei leży Ticino – szwajcarska enklawa na granicy z Włochami położona nad Jeziorem Maggiore. Tylko jedna piąta tego akwenu należy do Szwajcarii, reszta natomiast znajduje się we Włoszech. Ticino ma szwajcarskie prawo federalne, franki i ceny zrównane do krajowych. Wszystko inne jest już jednak włoskie: język, kuchnia, kultura i temperament.
Szwajcarskie góry Jura to więcej niż kanton, bo górski region ciągnie się od północnowschodniej Szwajcarii aż po Jezioro Genewskie. To surowy, dziewiczy obszar, który w porównaniu z resztą kraju jest słabo zaludniony i z pewnością można tu znaleźć dużo spokoju i ciszy.
Gryzonia, kraina na wschodzie Szwajcarii, przyciąga miłośników narciarstwa i snowboardu. Panuje tu zima jak z obrazka – pełna słońca, mrozu i śniegu. Jest to gratka dla ludzi, lecz prawdziwa szkoła przetrwania dla zwierząt. Życie na wiecznie pokrytej lodem i śniegiem skalistej ziemi wymaga dobrego przygotowania. Przedstawiciele fauny są jednak mistrzami adaptacji.
Góry Krainy Berneńskiej są jednym z najurokliwszych regionów. Rzeka Aare ma tu swoje źródło. To najdłuższa rzeka, której całe koryto znajduje się w granicach Szwajcarii. Co roku blisko 260 kilometrów sześciennych wody spływa z Alp. To ponad 5 razy więcej niż w jeziorze Bodeńskim. W czasie epoki lodowcowej woda z topniejącego lodowca Aare wyżłobiła aż siedem głębokich wąwozów w płaskowyżu skalnym. Jeden z tych wąwozów jest teraz korytem rzeki Aare. Dla niektórych to niepokojące miejsce: wąwóz uważany jest za siedzibę legendarnego smoka.
Na początku marca noce w Europie Środkowej nadal są mroźne, a drzewa nagie. Gdy słońce stopniowo silniej grzeje, przyroda budzi się do życia. Chłód zimy wciąż czuć w powietrzu, ale świat zwierząt i roślin już przygotowuje się do życia. Pierwsze stada powracających ptaków sygnalizują nowy początek.
W tym odcinku będziemy świadkami wiosennego przebudzenia przyrody, która wraz z kwitnącymi wiśniami co roku ukazuje się w pełnej krasie w Europie Środkowej. Natura budzi się i sygnalizuje czas nowego początku.
W tym odcinku odwiedzimy Zatokę Hudson w Kanadzie. W tych stronach zimą niedźwiedzie polarne żyją na paku lodowym. Po długiej, chłodnej zimie lody dryfujące zaczynają jednak pękać, co dla niedźwiedzi polarnych oznacza zanik ich terenów łowieckich. Co więc robią, gdy temperatura rośnie i lód topnieje? Jak spędzają lato?
Po miesiącach ciemności wreszcie pojawia się słońce. Zwierzęta dobrze wiedzą, że warto należycie wykorzystać krótkie antarktyczne lato. Na wielu wyspach Antarktyki – m.in. na Georgii Południowej, oddalonej od kontynentu południowoamerykańskiego o 2000 km na wschód – śnieg i lód zaczyna znikać.