Martyna Wojciechowska spotyka się z pochodzącą z Wenezueli Miss Świata 2008, Hannelly Quintero. Rozmawia z nią o jej sukcesach i karierze, a także o ojczyźnie, gdzie ludzie żyją w nędzy, wyznawany jest kult kobiecego ciała, a operacje plastyczne to norma. Gospodyni programu udała się także do szkoły modelek Gisselle’s, gdzie dowiedziała się, że najważniejszym warunkiem, jaki musi spełniać przyszła miss, jest wzrost. Całą resztę można przecież poprawić…W poszukiwaniu ideału urody Martyna trafiła także na sesję zdjęciową wziętej modelki Penelope Sosy.
Sześć milionów zakopanych pod ziemią min to bardzo niebezpieczna pamiątka po wojnie z Wietnamczykami i reżimie Czerwonych Khmerów.Wybuchają każdego dnia, okaleczając rolników i ich rodziny. Bardzo często ofiarami padają bawiące się w pobliżu domu dzieci. Martyna Wojciechowska przyjechała do Kambodży, by poznać kobiety saperów, których praca polega na rozbrajaniu min. Co sprawia, że codziennie narażają swoje życie? Jak wygląda ich dzień?
W Kenii przewodniczką Martyny była Angielka, dystyngowana dama, której setki zwierząt zawdzięczają życie. Daphne Sheldrick pięćdziesiąt lat swojego życia poświęciła słoniom i nosorożcom walcząc o ich bezpieczeństwo i prawa. Razem z mężem założyła sierociniec dla słoni. Martyna miała okazję przekonać się, jak wygląda opieka nad małymi słoniątkami, które zupełnie jak dziecko wymagają mnóstwa uwagi. Okazało się, że rola słoniowej mamy jest bardzo absorbująca. Trzeba zadbać o zaspokojenie apetytu kilkuset kilogramowego malucha, a potem zapewnić mu beztroską drzemkę u boku opiekuna. Na obowiązkowych spacerach czasem trzeba potrzymać słoniątko za trąbę. Potem przychodzi czas na błotno-piaskową kąpiel. Nie można też zapomnieć o zabawie.
Boliwia jest jednym z najbiedniejszych i najbardziej konserwatywnych krajów Ameryki Południowej. Panuje tam kult macho, a kobiety są dyskryminowane i traktowane jak tania siła robocza. Martyna poznała Carmen Rojas – jedną z walczących cholit, czyli Indianek Ajmara uprawiających zapasy. Od paru lat w Boliwii, obok mężczyzn, na ringu występują - w makijażu, z długimi po pas warkoczami , ubrane w tradycyjne spódnice i koronkowe halki – kobiety. W dużej mierze zapasy te są wyreżyserowaną pantomimą, jednak niektóre pojedynki kończą się rozlewem krwi. Carmen opowiedziała Martynie o swoim życiu, rodzinie i marzeniach. Po latach upokorzeń i przemocy odeszła od męża. Dziś samotnie wychowuje dwóch synów, a 10 dolarów, które dostaje za niedzielną walkę, pozwala na utrzymanie rodziny. Jednak zapasy to także spełnienie marzeń Boliwijki. W ten sposób walczy o godność swoją i kobiet w tym kraju.
Martyna poznała codzienne życie i rodzinę Carmen. Wraz z ekipą TVN zasiadła na widowni, by dopingować zawodniczkę na jednej z niedzielnych walk. Zapasy to jedna z niewielu rozrywek, które posiadają mieszkańcy slamsów El Alto, znajdujących się w najwyżej położonej stolicy świata – La Paz w Boliwii. Carmen miała stoczyć walkę z kobietą. Okazało się jednak, że w ostatniej chwili organizatorzy zmienili zdanie i na ringu pojawił się młody mężczyzna... To, co zobaczyła ekipa TVN przeszło najśmielsze oczekiwania. Carmen została bardzo mocno pobita i ledwo wyszła z ringu na własnych nogach.
W Namibii Martyna miała okazję odwiedzić wioskę Himba - pierwotnego afrykańskiego plemienia żyjącego poza cywilizacją. Himba to koczownicy. Hodują bydło i ciągle przemieszczają się szukając wody i pastwisk. To ludzie, którzy na dotkniętych suszą terenach nauczyli się żyć "bez wody". Martyna będzie tu gościem na weselu! Uśmiechnięta panna młoda to rzadki widok u Himba. Kobiety wychodzą za mąż za kogoś, kogo nie znają. Randki, spacery, romantyczne kolacje nie mają tu miejsca. Mężczyzna wybiera kobietę spośród dziewic albo wdów. O tym jednak, czy upatrzona kobieta zostanie jego żoną decyduje starszyzna. Szanujący się chłop musi podarować rodzinie narzeczonej porządny prezent, aby udowodnić, że nadaje się na głowę rodziny. Stadko kóz, kilka dorodnych cieląt, parę tłustych krów, robi wrażenie na przyszłych teściach. Danina jest również formą rekompensaty dla rodziny kobiety, która traci pomoc domową. Martyna uczestniczyła w przygotowaniach do ślubu pewnej młodej pary. Jako gość weselny również ona została odpowiednio na tę okazję przygotowana: kobiety z plemienia postanowiły przeistoczyć Martynę w jedną z nich smarując ją zjełczałym masłem z ochrą oraz ubierając jedynie w skórzaną spódniczkę!
W Argentynie Martyna podpatrywała życie Edith, kobiety kowboja, której zupełnie obcy jest świat blichtru. Urodzona w siodle. Perfekcyjnie rzuca lassem. Ma ostry charakter i nie waha się użyć ostrego noża. W Argentynie, a może i na całym świecie nie ma drugiej takiej kobiety jak Edith! Krążą słuchy, że została kowbojem z potrzeby serca. I to dosłownie, bo zakochała się w pracującym na estancji zaklinaczu koni. Żeby zaimponować przystojnemu Pablo do perfekcji opanowała jazdę konno i rzucanie lassem. Martyna towarzyszyła Edith w pracy podczas przepędzania, znakowania, a nawet kastracji bydła! Poznała kowbojskie gry i zabawy oraz nietypową dla europejskich kobiet pasję Edith - piłkę nożną. Po całym dniu ciężkiej pracy gauchos wyruszyli wraz z Martyną na pampę, by przy ognisku spróbować argentyńskich specjałów z grilla m.in. "pieczonej kupy"...
W wiosce Matemwe na Zanzibarze Martyna odwiedziła dwie kobiety. Co je łączy? Wspólny mąż! To, co nam nie mieści się w głowie, tu jest normalną praktyką. Zanzibar jest ostoją radykalnego islamu. Zgodnie z Koranem mężczyzna może mieć do czterech żon. Ale nie każdy może sobie na to pozwolić. Dodatkowa małżonka to nie tylko przyjemności, ale też obowiązki, no i oczywiście koszty. 26-letnia Wache Musa, jako pierwsza żona Fitiny, obdarzona jest większym szacunkiem. Z mężem łączy ją nie tylko więcej wspólnych chwil, ale także czwórka dzieci. Razem z młodszą żoną, Maryam, zajmują się zbieraniem alg morskich, które znajdujemy później w maseczkach upiększających i ekskluzywnych kremach. Mąż Maryam i Wache Musa musi dzielić swój czas sprawiedliwie między obiema żonami. Zwykle sprowadza się to do mieszkania przez dwa dni z jedną i dwa z drugą. Czy są o siebie zazdrosne? Owszem. Wache zabolało, gdy dowiedziała się, że mąż chce wziąć sobie drugą żonę. Ale jak mogłaby czuć się dobrze ze świadomością, że jej mężczyzna kocha inną? Maryam również wolałaby z nikim nie dzielić się mężem, ale wie, że musi dogadywać się i współpracować z Wache. Może Zanzibar nie jest jednak rajem na Ziemi?
To już ostatni odcinek i ostatnia podróż Martyny po „świecie kobiet” w najodleglejszych zakątkach globu. Tym razem ekipa TVN razem z finalistami wybrała się do Jordanii, aby podpatrzeć życie arabskich kobiet. Martynie towarzyszyli finaliści programu "Kobieta na krańcu świata". Kobietom w Jordanii wiedzie się znacznie lepiej niż w innych krajach arabskich. Nie odcinają się od tradycji swojego kraju, ale chcą korzystać z dóbr cywilizacji. Studiują, zajmują biznesem, prowadzą własne firmy. Nie mają ochoty żyć w cieniu mężczyzn. Wiele Jordanek nosi hidżab - chustę zakrywającą włosy i ramiona – ale chce mieć takie same prawa jak kobiety w Stanach i Europie. Kobieta z pełnym makijażem, z papierosem w ustach, komórką w ręce i jednocześnie z hidżabem na głowie, to coraz powszechniejszy widok. Jordanią rządzi król Abdullah II, ale władzę nad sercami Jordanek sprawuje jego żona – królowa Rania, która jest popularniejsza od swojego męża. Jej postawa i działalność to prawdziwy fenomen w kraju arabskim. Rania walczy o prawa kobiet. Jej fundacja wspiera rozwój firm zakładanych przez kobiety. Rania chce żyć zgodnie z tradycją, ale i z samą sobą. Chodzi w dżinsach i czyta Koran. Ma czworo dzieci i pracuje – stoi na czele fundacji, organizacji charytatywnych, założyła centrum opieki dla dzieci molestowanych i dotkniętych przemocą. Jest wielką damą i dyplomatką, a w kuchni kucharką. Inteligentna, piękna i wszechstronna stała się idolką Jordanek.
W RPA Martyna Wojciechowska wraz z ekipą TVN miała okazję gościć w domu Joubertów. Ich posesja ogrodzona jest siatką, a przed bramą wisi tabliczka „wejście tylko na własną odpowiedzialność”. Shirley i Toni są bowiem - jak sami twierdzą – szczęśliwymi rodzicami 10 letniej Jessici. Mała waży 2 tony, zjada dziennie 100kg pożywienia więc jak na hipopotama w tym wieku bardzo dobrze się rozwija. Choć Jessica zdemolowała już 14 łóżek i wybiła 104 okna nadal może poruszać się po domu. Śpi jednak na materacu na werandzie, otulona kocem i usypiana przez swoją mamę, Shirley. Wspólnie oglądają seriale, kąpią się w jeziorze, a wieczorem Shirley robi córeczce masaże. Martyna miała okazję poznać również narzeczonego Jessici.
Drugi odcinek programu był niezwykle ciężki do zrealizowania. Martyna z ekipą TVN planowała odwiedzić „długoszyje” kobiety z plemienia Karen w Birmie. Niestety, niespodziewanie zostali zatrzymani przez juntę wojskową i zmuszeni do opuszczenia kraju. Miejscem, w którym doszło do spotkania z „kobietą - żyrafą”, była ostatecznie Tajlandia. Tutaj, razem z innymi uchodźcami z Birmy, mieszka 36–letnia Macieng. Jej szyję „wydłuża” kilkanaście mosiężnych obręczy. Sama opiekuje się czwórką dzieci i utrzymuje się ze sprzedawania pamiątek turystom. Długie szyje to nie tylko sposób ozdabiania ciała, ale także zarabiania pieniędzy. Za możliwość oglądania kobiet Padung, zachodni turyści płacą kilkanaście dolarów. Nie wiadomo skąd wziął się zwyczaj zakładania pierścieni na szyje tutejszych kobiet. Zdaniem jednych, pochodzi on z czasów, gdy wokół wiosek kręciły się tygrysy. Grube metalowe obręcze miały uchronić przed kłami drapieżnika. Według innych podań, pierścienie miały być gwarancją wierności. W przypadku zdrady kobiety, zdejmowano jej z szyi obręcze, co powodowało natychmiastowe złamanie kręgosłupa i śmierć. Martyna przekonała się, jaka jest prawda. Macieng na jej oczach zdjęła obręcze i włożyła je na szyję Martynie. Kolejna zamiana ról nastąpiła, gdy długoszyja bohaterka sama przeprowadziła wywiad ze swoim gościem i nie zawahała się zadać niewygodnych pytań...
W Etiopii półtora miliona ludzi jest niewidomych. W tym biednym kraju katarakta to wyrok na dożywotnią ślepotę. Z powodu powikłań pochorobowych, braku witamin i niewłaściwej higieny, chorują także dzieci i młodzi ludzie. Martyna miała okazję poznać członków organizacji charytatywnej „Himalayan Cataract Project”, która przywraca wzrok tysiącom ludzi z najbiedniejszych rejonów świata, nie biorąc ani centa od najuboższych pacjentów. W codziennym życiu towarzyszyła kilku wyjątkowym kobietom. Poznała Murii - niewidomą, czterdziestoletnią pacjentkę, pielęgniarkę o imieniu Abeba oraz utalentowaną lekarkę Somega. Wraz z ekipą TVN mogła obserwować przebieg operacji oka w szpitalu Quiha, która jak się okazało, miała wstrząsający i niespodziewany przebieg. Dużym przeżyciem dla wszystkich były odwiedziny w szkole dla niewidomych dzieci, w Mekele. Tutaj poznali charyzmatycznego nauczyciela z misją i przekonali się jak wygląda nauka w tej wyjątkowej placówce, jednej z trzech w całym kraju. Dzieci uczą się pisma Braille’a, marzą żeby zostać dziennikarzami i opowiedzieć ludziom o sytuacji w Etiopii. Te nierealne niegdyś marzenia mają okazję ujrzeć światło dzienne, dzięki pracy i zaangażowaniu ludzi z „Himalayan Cataract Project”. Oglądaj on-line
W Etiopii półtora miliona ludzi jest niewidomych. W tym biednym kraju katarakta to wyrok na dożywotnią ślepotę. Z powodu powikłań pochorobowych, braku witamin i niewłaściwej higieny, chorują także dzieci i młodzi ludzie. Martyna miała okazję poznać członków organizacji charytatywnej „Himalayan Cataract Project”, która przywraca wzrok tysiącom ludzi z najbiedniejszych rejonów świata, nie biorąc ani centa od najuboższych pacjentów. W codziennym życiu towarzyszyła kilku wyjątkowym kobietom. Poznała Murii - niewidomą, czterdziestoletnią pacjentkę, pielęgniarkę o imieniu Abeba oraz utalentowaną lekarkę Somega. Wraz z ekipą TVN mogła obserwować przebieg operacji oka w szpitalu Quiha, która jak się okazało, miała wstrząsający i niespodziewany przebieg. Dużym przeżyciem dla wszystkich były odwiedziny w szkole dla niewidomych dzieci, w Mekele. Tutaj poznali charyzmatycznego nauczyciela z misją i przekonali się jak wygląda nauka w tej wyjątkowej placówce, jednej z trzech w całym kraju. Dzieci uczą się pisma Braille’a, marzą żeby zostać dziennikarzami i opowiedzieć ludziom o sytuacji w Etiopii. Te nierealne niegdyś marzenia mają okazję ujrzeć światło dzienne, dzięki pracy i zaangażowaniu ludzi z „Himalayan Cataract Project”.
Na Borneo mieszka około sześćdziesiąt tysięcy orangutanów. Ich populacja spada w zastraszającym tempie. W ciągu ostatnich dwudziestu lat wykarczowano na wyspie połowę lasów, które były domem tych zwierząt. W ich miejsce posadzono palmy olejowe, bo plantacje tych roślin to dochodowy interes. Na szczęście istnieją takie ośrodki jak Nyaru Menteng, w których osierocone orangutany znajdują miłość i schronienie. Ich matki zostały brutalnie zabite przez drwali karczujących lasy albo robotników z plantacji palm olejowych. W tym indonezyjskim centrum rehabilitacji Martyna poznała kilka wyjątkowych kobiet: dyrektor ośrodka Michelle oraz opiekunki orangutanów, które czuwają nad małymi całą dobę. Przekonała się także, jak wygląda system edukacji w ośrodku, począwszy od żłobka, poprzez szkołę podstawową, gdzie zwierzęta uczą się pleść gniazda i zdobywać pożywienie, aż po ostatnie etapy, na których testowana jest samodzielność podopiecznych.
W malowniczej Tanzanii Martyna wraz z ekipą TVN spotkała się z Naiyomą Rae, jedną z nielicznych kobiet-pilotów w Afryce. Bohaterka odcinka na co dzień mieszka w Arushy, ale w domu bywa rzadko. Niemal codziennie prowadzi samoloty pasażerskie, spędzając wiele godzin w chmurach. Naiyoma postanowiła, że będzie latać, a w realizacji tego marzenia nie przeszkodziła jej nawet filigranowa figura. Aby prowadzić samolot musi siedzieć na poduszkach... Jak podkreśla, w swojej pracy czuje się wolna i nawet w pochmurny dzień ma szansę zobaczyć słońce. Jest niezwykle silną osobą, która nie boi się wyzwań. Opowiedziała Martynie m.in. o tym, jakie zwierzęta najbardziej przeszkadzają przy lądowaniu i dlaczego, a także o swoim pierwszym samodzielnym locie oraz o licznych ofertach matrymonialnych od męskiej części pasażerów. Jak radzi sobie kobieta wykonująca zawód zdominowany przez mężczyzn w kraju, gdzie równouprawnienie występuje tylko na papierze?
Kioto to miasto, które przez tysiąc lat było stolicą Japonii. Oprócz pięknych zabytkowych świątyń fascynujące są „miasta kwiatów” – dzielnice, w których można spotkać „motyle nocy”, czyli gejsze. Wyglądają jak kobiety nie z tego świata, ich białe twarze i kolorowe kimona hipnotyzują. Martyna miała okazję odwiedzić to zjawiskowe miasto i poznać 20-letnią Kimichie, która obecnie jest „maiko”, co oznacza, że kształci się na gejszę. Wiele młodych Japonek na pytanie „kim chcesz być?” odpowie – „gejszą”. Co ciągnie kobiety do tego zawodu? Chęć bycia piękną i podziwianą? Dobre zarobki? Sława? Pewnie też. Ale prawdziwe „motyle nocy” mówią, że bycie gejszą to powołanie. Dlaczego gejsze bielą twarze i jak wygląda ich rozkład dnia? Chcecie uczestniczyć w ich tradycyjnych zajęciach, pójść do fryzjera i na zakupy, być świadkami przyjęcia, na którym "pracują "gejsze? Obejrzyjcie ten odcinek. Nie wszystkie sekrety zostaną wyjawione, ale dowiecie się na przykład, że ulubionym aktorem młodej gejszy jest...Matt Damon.
Bohaterką odcinka realizowanego w Tokio była 25-letnia Watanabe, należąca do „himegyaru”. Co kryje się pod tym terminem? Tak nazywa się dziewczęta i kobiety wystylizowane na księżniczki. Farbują włosy na blond, noszą diademy i korony, obwieszają się świecącą biżuterią. Ulubionym kolorem „księżniczek” jest róż, a dodatkami serduszka, puszki i perełki. Mężczyźni szaleją na ich punkcie! Dlaczego japońskie nastolatki nie chcą dorosnąć? Jak funkcjonują w kraju, gdzie fizjonomia kobiet tak bardzo odbiega od pożądanego ideału? Oczy lolity powinny być przecież wielkie i okrągłe, buzia pociągła, cera jasna… Martyna miała okazję odwiedzić mieszkanie Watanabe, gdzie króluje „kawaii”. „Kawaii” to określenie rzeczy i zjawisk, które są miłe, słodkie, maleńkie. Mieszkanie to wygląda jak domek lalek Barbie. Dowiedziała się, jakie są odmiany kobiet-lolitek, jak brzmi zmodyfikowany język japoński w ich wydaniu, czym i dlaczego lubią się otaczać. Watanabe odkryła przed Martyną, czym zajmuje się na co dzień. Zadziwiające, jaki zawód wykonuje ta filigranowa kobieta…
W kolejną, ostatnią już podróż na kraniec świata, Martyna zabrała ze sobą dziesięcioro finalistów, dla których była to wyprawa marzeń! Wspólnie odwiedzili bajeczne Maroko, szczycące się niezwykle bogatą historią, która zaowocowała ogromną różnorodnością tradycji i obyczajów. Popularne jest tam powiedzenie „inszallah”, co oznacza „jeśli Bóg zechce”, i te słowa świetnie odzwierciedlają mentalność Marokańczyków pogodzonych z wolą Allaha.
Pozna rodzinę Depavat, która według hinduskiej tradycji opiekuje się świątynią Karni Mata w Radżastanie, dokładnie w mieście Desznok. W świątyni tej żyje ponad 20 tysięcy szczurów, które, według wiary Depavat, są wcieleniem członków klanu. W odcinku będziemy towarzyszyć z kamerą jednej z kobiet o imieniu Dixa, która opiekuje się świątynią i jej domownikami - szczurami. Manisza – szwagierka Dikszy, również pracuje w światyni szczurów – tam przygotowuje jedzenie dla gryzoni, które swobodnie poruszają się między garnkami! Szczury wchodzą we wszystkie zakamarki, a wieczór, kiedy nadchodzi ich pora żerowania, to czas gdy na posadzce świątyni robi się „ruszający się futrzany dywan”. Kolejna z bohaterek - piękna Ćitra uchyli rąbka tajemnicy, jak wyglądało jej pierwsze spotkanie z mężem oraz zaprezentuje typowy strój kobiet w Indiach - barwne sari. W poszukiwaniu kobiet Martyna jak zwykle trafiała na „prawdziwych facetów”. Pod okiem pracującego na środku ulicy fryzjera dziennikarka wcieliła się, ku uciesze gapiów, w rolę golibrody. (PATRZ - MINIBLOG na stronie „Kobiety na krańcu świata” - nakrancuswiata.tvn.pl) Tłem odcinka będzie magiczny, pełen kolorów radżastański krajobraz i niesamowita, fascynująca kultura, tak różna od naszej, europejskiej. Indyjskie kobiety w zwiewnych, kolorowych sari na tle dwudziestu tysięcy małych gryzoni, które u nas uchodzą za brudne i niewdzięczne szkodniki, to zapewne niezwykły widok! A wszystko to w rytmie orientalnej muzyki, świątynnych dzwonków i zapachu palonego kadzidła.
Samoa to także kraj palm kokosowych, tradycyjnych spódnic lava lava (w których chodzą nawet policjanci!) oraz kolorowych, ręcznie malowanych autobusów, które, z powodu przepisów drogowych, mogą rozwijąć maksymalna prędkość – 35 km na godzinę. Właśnie na Samoa, Martyna spotkała się z kolejną fascynującą bohaterką. Na wyspach Polinezji chłopcy, którzy przychodzą na świat mają dwie drogi: mogą stać się mężczyznami i głowami rodziny lub wybrać inny scenariusz życia – stać się „fa'afafine”. Słowo „fa’afafine” oznacza w języku Samoan „w stylu kobiety” lub „jak kobieta”. Fa’afafine to osoba, która rodzi się jako chłopiec i do końca życia pozostaje mężczyzną z biologicznego punktu widzenia, jednak jego rola w społeczeństwie i rodzinie nie jest już typowo męska. Tradycyjnie istnieje podział na zachowania oraz obowiązki przypisywane kobietom, jak i te, które wykonują zwykle mężczyźni. Kobiety z reguły zajmują się domem: sprzątają, gotują, piorą, zmywają, szyją ubrania, opiekują się dziećmi, dbają o zwierzęta, tkają tradycyjne maty, zajmują się tańcem, śpiewem i sztuką. Mężczyźni „zdobywają” pożywienie: łowią ryby, zbierają kokosy, pracują w polu, organizują drewno na opał – czyli wykonują wszystkie te prace, które wymagają większego wysiłku fizycznego. Fa`afafine, które łączą w sobie cechy damskie i męskie – mogą zajmować się niemal wszystkim, a posiadanie fa`afafine w rodzinie to na Samoa wielka radość. Martyna odwiedziła Vaitoe Toelupe, 26- letnią fa’afafine, która jest menadżerem w biurze zarządzania kryzysowego i odpowiada za koordynowanie służb ratowniczych w przypadku katastrof takich jak tsunami. Po pracy Vaitoa zajmuje się projektowaniem ... strojów kobiecych. Do tej pory zaprojektowała pięć różnych strojów na wybory Miss Samoa. Vaitoa robi także karierę za granicą - pracowała bowiem przy pierwszej edycji Mis
Życie Heather potoczyłoby się pewnie inaczej, gdyby los nie zetknął jej z Glennem Singlemanem. Glenn to nie tylko jeden z najbardziej znanych sportowców ekstremalnych na świecie. Jest również praktykującym psychologiem ze specjalizacją „ fizjologia i psychologia strachu”. Jakby tego było mało – to też artysta – reżyseruje filmy dokumentalne o sportach ekstremalnych. Heather i Glenn są małżeństwem. Historia ich miłości mogłaby zainspirować hollywoodzkich scenarzystów. Jak się poznali? Heather poszła na film Glenna o skokach B.A.S.E, najniebezpieczniejszej odmianie sportu ekstremalnego. Po projekcji na sali pojawił się autor. Opowiadał nie tylko o swojej pasji, mówił też jak przezwyciężyć strach i tym samym zmienić swoje życie. Zafascynowana Heather zaproponowała Glennowi współpracę – była szefem firmy organizującej szkolenia dla pracowników, uznała że wykłady pana Singlemana mogą pomóc wielu ludziom. Po roku współpraca przerodziła się w przyjaźń, a później w miłość. Po trzech latach od poznania stanęli na ślubnym kobiercu. Kiedy Glenn przygotowywał się do pobicia kolejnego rekordu – skoku ze spadochronem z wysokiego klifu – Heather bardzo martwiła się o niego, w głębi duszy marzyła, żeby zrezygnował z ryzykownego hobby. Wtedy Gleen powiedział – skoczmy razem, nauczę cię… Żona się zgodziła. Heather nie była typem sportowca, nie uprawiała nawet aerobiku, joggingu; nie wiedziała jak wygląda klub fitness. Glenn zaaplikował jej porcję morderczych ćwiczeń. Nie było łatwo, ale dopiął swego – zaraził żonę bakcylem sportów ekstremalnych. Skoczyli razem i razem pobili rekord! Wspięli się na górę Meru w indyjskich Himalajach. Wspinaczka na klif trwała dwadzieścia dwa dni. Ubrani w specjalne skafandry, z maskami tlenowymi na twarzach, Heather i Glenn skoczyli z rekordowej wysokości sześciu tysięcy sześciuset czterech metrów. Zaliczyli też rekordowo długie
Ta drobna, krucha dziewczyna pokonała już na arenie siedemdziesiąt byków, a kilka razy walczyła tak wspaniale, że tłum w geście uznania wyniósł ją z areny na ramionach. Znawca corridy, szanowany meksykański dziennikarz Jose Mata, nazwał ją „najważniejszą matadorką w całej historii corridy”. Martyna dowiaduje się jak wyglądała droga Hildy do kariery. Rozmawia o tym nie tylko z nią, ale również z jej rodzicami i menagerem. Dziewczyna , jak każdy kandydat na matadora, ćwiczyła najpierw na atrapie byka, uczyła się jak zadać mu cios w rdzeń kręgowy; tylko takie pchnięcie zabija zwierzę w sekundę i oszczędza mu cierpień. W wieku czternastu lat ( ćwiczenia z żywym bykiem zaczyna się w bardzo młodym wieku) Hilda otarła się na arenie o śmierć, byk wbił róg w jej policzek, rozciął skórę na długości kilkunastu centymetrów. Hilda była operowana. W czasie rekonwalescencji marzyła tylko o jednym – powrocie na arenę. W wieku 23 lat zdała egzamin na matadora, odbyło się to na największej arenie Meksyku – Plaza Mexico. Martyna wybiera się razem z Hildą na farmę, gdzie hoduje się specjalną rasę byków przeznaczonych do walk – wyjątkowo silną i agresywną. Jeden okaz tej rasy kosztuje nawet 360 tysięcy złotych! Na farmie mieście się mała arena, gdzie Hilda testuje krowy. Te, które walczą najbardziej zajadle, mogą zostać matkami byków przeznaczonych na corridę. W czasie tienty – tak nazywa się testowanie krów – Hilda doznaje kontuzji kolana. Jedzie do szpitala. Kontuzja może być poważna, tym bardziej że matadorka miała w przeszłości poważny uraz tej nogi. Lekarz zaleca dalsze badania i pozostawia Hildzie decyzję – wziąć udział w kolejnej, mającej odbyć się nazajutrz walce, czy zrezygnować z niej ze względu na kontuzję. Hilda decyduje się walczyć. Przychodzi czas na corridę. Dziewczyna ubiera się we wzbudzający sensację, zaprojektowany przez siebie różowy st
Zabijanie dzieci, powodowanie śmiertelnych chorób, podpalanie domów – wszystko to zrobiły za pomocą czarów, dlatego zostały wygnane ze swoich wiosek. W Ghanie czarownicą zostaje się niebywale łatwo, wystarczy, że winę wiedźmy potwierdzi rytuał, w którym zabija się kurczaka. Rytuału dokonuje wódz wioski; jeśli zwierzę padając przewróci się na plecy kobieta jest niewinna, jeśli na brzuch – nie ma wątpliwości – jest czarownicą. Kobiety mieszkające w obozie nigdy nie zrobiły niczego złego, zostały skazane na banicję, bo ktoś nieżyczliwy posądził je o czary, a test z kurczakiem to potwierdził. „Czarownice” mieszkają w obozie tak długo, aż jego wódz zdecyduje, że są gotowe opuścić to miejsce. Bardzo rzadko jednak zdarza się, że „wiedźma" wraca do domu. Kobiety mieszkające w obozie, cierpią z powodu utraty kontaktu z rodziną i odrzucenia przez społeczność swoich wiosek. Być odrzuconą przez grupę, odseparowaną od bliskich, to najgorsze co może spotkać afrykańską kobietę. Z tego powodu boleją bardziej, niż z powodu niesłusznego oskarżenia o uprawianie czarnej magii. W obozie Martyna poznaje Aminę i jej wnuczkę Rukaye. Wnuczka mieszka razem z babcią, żeby móc opiekować się starszą kobietą – prać jej ubrania, zbierać drewno na opał. Jedenastoletnia dziewczynka bardzo tęskni za matką, nie wie, kiedy ją zobaczy. Amina marzy o powrocie do domu, chciałaby zobaczyć syna, córkę, męża, wnuki. Martyna nie może doprowadzić do tego, żeby Amina wróciła do domu, ale udaje się jej spełnić marzenie tej starej kobiety. Jedzie do rodzinnej wioski Aminy, oddalonej o dziesiątki kilometrów i przywozi jej rodzinę do obozu. Po wielu latach Amina spotyka swojego męża, dzieci i wnuki, a mała Rukaya widzi swoją matkę. Spotkanie jest dość chłodne. Rodzina nie chce, żeby nieuniknione rozstanie wywołało ból. Choć starają się tego nie okazywać, wszyscy są wzruszeni i pr
Kiedy zasiada z mężem do kolacji, rozmowy typu: „Co tam u krokodyla?”, „Jak tam czuje się nasz emu?”, „Czy pokroiłaś już kurczaki dla orłów, kochanie?” są na porządku dziennym. Kiedy Shirley rozkłada się na kanapie przed telewizorem, na mebel gramoli się mały kangur i on też ogląda program.Tak to już jest, kiedy jest się najbardziej niezwykłą opiekunką zwierząt na świecie. "Kangurza mama" zajmuje się małymi kangurami, których matki zginęły pod kołami samochodów. Osierocone kangurzątka trafiają do niej z całego kontynentu. Shirley opiekuje się nimi dopóki nie osiągną dwunastu miesięcy: karmi, trzyma w specjalnych płóciennych torbach imitujących kieszeń w brzuchu kangurzycy. Shirley zajmuje się nie tylko małymi kangurami. Razem z nią, tuż obok domu, mieszka kilka koali, a na należącej do niej ogromnej farmie, zamienionej w park przyrody - setki innych zwierząt. Park założony przez Shirley i jej męża Russella, jest największą tego typu prywatną placówką na Wyspie Kangura. Shirley otworzyła go dziesięć lat temu. Zajmuje on powierzchnię trzystu tysięcy metrów kwadratowych – czyli trzydziestu hektarów. Jest cztery razy większy od warszawskich Łazienek i sto razy większy od warszawskiego ZOO! W parku żyje sto kangurów, pięćdziesiąt walabich – torbaczy z rodziny kangurowatych i trzynaście koali. Mieszkają tu też stekowce, krokodyle, żółwie, emu, kakadu, pawie, perlice, indyki i…kury domowe. W sumie tysiąc dwieście zwierzaków! Shirley zaczynała od dużego gospodarstwa i kilku zagród, gdzie trzymała zwierzęta, które wymagały rehabilitacji i opieki. Z roku na rok dokupowała ziemię i stawiała nowe zagrody. Jedenaście lat temu oficjalnie otworzyła park i stworzyła dla niego motto: „Dzika przyroda Wyspy Kangura na wyciągnięcie ręki”. Co roku Pardana Wildlife odwiedza trzydzieści tysięcy zwiedzających. Dzięki nim Shirley stać na jedzenie i lek
Liczba mężów. Ma ich aż trzech. To bracia. Najstarszy ma trzydzieści pięć lat, średni – o trzy mniej, najmłodszy to dwudziestopięciolatek. Żona nie może wyróżniać żadnego z nich: musi dbać tak samo o każdego i z każdym po równo dzielić się łożem. To co w naszej kulturze może być szokujące, na nepalskiej wsi jest starą i powszechną praktyką, uwarunkowaną przede wszystkim względami ekonomicznymi. Dla mieszkańców wsi największą wartością jest ziemia. Gdyby każdy z synów w wielodzietnej rodzinie, żeniąc się z inną kobietą, zabierał w posagu kawałek ojcowskiej ziemi, każdy z nich miałby jej bardzo mało. Ponieważ mieszkańcy wsi żyją z uprawy roli i hodowli zwierząt, warunki ekonomiczne każdego z braci byłyby bardzo skromne, a z każdym pokoleniem w jednej rodzinie sukcesywnie ubywałoby ziemi, która ją żywi. Gdy trzech braci żeni się z jedną kobietą nie trzeba dzielić między nich dobytku – wszystko zostaje w rodzinie. Martyna poznała codzienne życie Tsepal zajętej domem i jej mężów, którzy przez większość dnia pracują w polu – rodzina utrzymuje się z hodowli jaków, owiec, kóz oraz uprawy ziół. Podróżniczka dowiedziała się jak w tej, niezwykłej dla nas, rodzinie wygląda kwestia ojcostwa. Wszyscy trzej panowie traktują każde dziecko jak swoje, nie próbują dociekać, który z nich jest biologicznym ojcem. Czy mężowie nie są o siebie zazdrości, czy Tsepal faworyzuje któregoś z nich, czy nie wolałaby mieć tylko jednego towarzysza życia? W Nepalu małżeństwa są aranżowane przez rodziny młodych, więc co z miłością? Tego i wielu innych rzeczy dowie się Martyna. Zobaczycie, jak trudno było zrealizować ten odcinek. Żeby dostać się do położonej wysoko wioski, ekipa musiała wspinać się przez trzy godziny po stromych górach, a ciężki filmowy sprzęt był transportowany na końskich grzbietach.
„Prolog” odsłoni przed Wami kulisy realizacji programu. Nie zabraknie zabawnych sytuacji typu making of. Na Samoa cała ekipa, z operatorami i dźwiękowcem włącznie, wchodząc do wioski musiała założyć spódnice zwaną lava-lava, bo tak nakazywał obyczaj. Na tej samej wyspie Vaitoa próbowała nauczyć Martynę tradycyjnego tańca siva, co nie szło prowadzącej jak z płatka. W Indiach mąż bohaterki tak bardzo chciał pokazać kto rządzi w ich domu, że aż wcielił się w rolę reżysera…
Razem z Martyną Wojciechowską widzowie przyjrzą się codziennemu życiu koczującej kobiety z Kirgistanu. Poznają pasjonującą historię jej życia, począwszy od uprowadzenia jej przez przyszłego męża w wieku zaledwie 16 lat. Podobno nadal, co piąte lokalne małżeństwo zawierane jest w ten sposób: mężczyzna porywa kobietę, która mu wpadnie w oko. Ta nie ma innego wyjścia jak tylko zostać jego żoną, pod groźbą zhańbienia swojej rodziny. Choć Altinchcach nie wybrała sobie sama męża, mało tego nie widziała go przed porwaniem na oczy, jest kobietą wolną. Budzi się na wysokości 2500 metrów otoczona górami, od dziecka jeździ konno i mieszka ze swoim mężem i trójką dzieci w jurcie - „przenośnym domu”. Ten tradycyjny namiot, koczujący w Kirgizji potrafią złożyć wraz z całym dobytkiem w zaledwie trzy godziny. Nasza bohaterka wiedzie życie bez zobowiązań współczesnego świata, nie płaci czynszu i nie spłaca kredytu na samochód. Mówi o sobie, że jest szczęśliwa. Tak po prostu. A my byliśmy szczęśliwi mogąc uczestniczyć w, bardzo ważnej dla tradycji nomadów z Azji Mniejszej, rodzinnej uroczystości urodzin synka naszej bohaterki.
Dotarcie do bohaterki drugiego odcinka "Kobiety na Krańcu Świata" zabrało ekipie aż trzy pełne doby. Martyna Wojciechowska odwiedziła plemię zamieszkujące indonezyjski archipelag wysp należący do Sumatry Zachodniej. To tam znalazła Bai Boroiokok, kobietę z plemienia Mentawajów, których życie poza cywilizacją zmierza ku schyłkowi. Pozostała ich garstka, niewiele ponad 3000. Żyją tak jak ich przodkowie gdzieś w indonezyjskiej dżungli. Bai Baroikok nie wie ile ma lat i w jakim wieku jest jej czwórka dzieci ani jej mąż – szaman Lala. Nie wie też ile godzin liczy doba. Wie za to, jak ważne jest życie w zgodzie z duchami swoich przodków, duszą dżungli i zwierząt. W jej świecie liczy się harmonia - człowieka z naturą i duszy z ciałem. Mentawajowie wierzą, że niezadowolona dusza opuszcza ciało. Należy o nią dbać upiększając skórę tatuażami i ostrząc zęby w trójkąty. Oba symbole piękna, które zwiększają atrakcyjność kobiet w oczach mężczyzn i odwrotnie, okupione są niewyobrażalnym bólem.
W trzecim odcinku "Kobiety na Krańcu Świata" widzowie TVN poznają La mujer vampiro, czyli meksykańską kobietę - wampir. Maria Jose Cristerna jest rekordzistką Guinessa – 98% powierzchni jej ciała pokrywają tatuaże, implanty i piercing, które tworzą szokujący wampirzy wizerunek. Jej wygląd intryguje Meksykanów, dla których La mujer vampiro jest lokalną celebrytką i medialnym dziwadłem. Martyna odkryła inną Marię Jose Cristernę. Wrażliwą kobietę, która tatuażami odreagowała osobiste cierpienia. Podobnie jak wiele innych Meksykanek doświadczyła przemocy ze strony partnera, jej pierwszego męża i wielkiej nastoletniej miłości. Tatuaż był dla niej osobistą obroną. Niczym maoryski wojownik z tatuażem na twarzy, Maria czerpie ze swoich symboli na ciele siłę, gdy tymczasem jej wnętrze jest niezwykle wrażliwe i kruche. Jej prawdziwe piękno dostrzega jej rodzina - czwórka dzieci uwielbia swoją matkę, a jej nowy partner życiowy otoczył ją ciepłem i opieką. Dziś jest silną, aktywną i twórczą kobietą, właścicielką studia tatuażu, artystką i performerką. Na tym nie koniec - Maria, która z zawodu jest prawniczką - wspiera kobiety w walce przeciw przemocy domowej.
W Indiach dotknęliśmy tabu. Bohaterką odcinka jest Savitri Khanal, wdowa, która po śmierci swojego męża została odrzucona przez rodzinę. Teść odebrał jej jedyne dziecko i wyrzucił na ulicę. Jej historia nie jest odosobniona. Takich porzuconych przez rodziny wdów jest w Indiach około 30 milionów, w samym Varansi jest ich 20 tysięcy. Pozbawione środków do życia, samotne, dożywają późnej starości jako uliczne żebraczki. Te, które mają więcej szczęścia trafiają do miejsc odosobnienia i medytacji, zwanych aśramami. Wiele porzuconych wdów przybywa do świętego dla hindusów miasta - Varanasi, żeby tam umrzeć. Hindusi wierzą, że śmierć w Świętym Mieście i spalenie ciała nad Gangesem oczyszcza duszę i zwalnia z obowiązku ponownych narodzin. To w tym mieście znaleźliśmy naszą bohaterkę. W przeszłości wdowy traktowano jeszcze okrutniej. W XIX wieku upowszechniła się tam tradycja SATI, rytualnego samobójstwa wdów na stosie pogrzebowym męża. Być może robiły to z miłości do ukochanego, być może przeczuwając, że ich życie odtąd stanie się piekłem na ziemi. Okrutna tradycja przeszła w zapomnienie, ale życie kobiet, które poznacie również skończyło się wraz ze śmiercią ich mężów.
Bohaterką odcinka jest Judy Avey- Arroyo, Amerykanka z Alaski, która z miłości do ukochanego męża Luisa przeprowadziła się na Kostarykę. Dziś jest właścicielką jedynego na świecie ośrodka, który ratuje ranne i osierocone leniwce. Te zwierzęta, zamieszkujące Amerykę Południową i Środkową, zagrożone są wyginięciem. Judy zajęła się ich ratowaniem przez zupełny przypadek, gdy dwie dziewczynki przyniosły jej rannego, małego leniwca. Nie miała wtedy pojęcia jak mu pomóc. Leniwiec okazał się samiczką, którą Judy nazwała Buttercup. Towarzyszy jej już 20 lat. Jest królową domu i nauczycielką życia - emanując swoim ciepłem i spokojem. Dziś w swoim ośrodku, Judy prowadzi małą klinikę, żłobek i przedszkole dla maluchów. Pomagają jej córka Ursula, stała wolontariuszka Claire i weterynarz Marcelo, których również poznacie. Leniwce otrzymują od nich pomoc medyczną i często dożywotnią opiekę. Tylko nielicznym podopiecznym udaje się przywrócić wolność, nam udało się być tego świadkiem. Poznajcie niezwykłą kobietę i historię jej miłości.
W Nepalu, największą czcią otacza się boginię Taleju, która czuwa nad spokojnym życiem Nepalczyków. Nie znajdziecie jednak w Nepalu posągów z jej wizerunkiem. Bogini, siedzi na tronie w swoim pałacu i przyjmuje interesantów. Błogosławi wiernych i wysłuchuje ich skarg. Jak to możliwe? Bogini wciela się w postać małej nepalskiej dziewczynki, nazywanej tutaj Żywą Boginią, Kumari. To ona jest bohaterką tego odcinka. Kumari wybierana jest sposród 3, 4- letnich dziewczynek, na podstawie horoskopu i 32 kryteriów fizycznych takich jak kolor oczu, gęste włosy, ładne zęby, brak skaz na ciele, odpowiedni tembr głosu, kolor skóry i kształt palców. Przez kilka lat, każdego dnia zasiada na tronie i przyjmuje wiernych w milczeniu. Zakazane jej są rozmowy z oddającymi jej cześć. Mniej więcej w dwunastym roku życia, wraz z pierwszym krwawieniem, traci swoją boskość. Wraca wtedy do rodzin i swego poprzedniego życia. W całym Nepalu, żyje dziesięć Żywych Bogiń. Najważniejsza, królewska, mieszka w pałacu w Katmandu. W odcinku poznacie między innymi Rashmilę- ex kumari królewską, a także dwie obecnie zasiadające na tronach Kumari z Patan i Bhaktapur.
Hiszpania, słoneczna Andaluzja i serce hiszpańskiego tańca - flamenco. W tym odcinku poznamy niezwykłą tancerkę flamenco – Noelię Sabarea, która pomimo wielu trudności nie zrezygnowała nigdy ze swojej wielkiej pasji do tańca. Kiedy mąż zabronił jej tańczyć, ona ćwiczyła w ukryciu na desce w garażu, dziś jest światowej sławy tancerką. Flamenco to jej całe życie. Bohaterka wprowadzi nas w świat nie tylko tańca, ale także andaluzyjskiego życia. Poznamy smakołyki kuchni andaluzyjskiej i nauczymy się przyrządzać tapasy – słynne hiszpańskie przekąski. Do zobaczenia w Hiszpanii Ole!
Dotarliśmy do siedmiu fascynujących kobiet z dalekich od siebie nawzajem kultur i światów. Każda zmieniła nas i nasze spojrzenie na świat. W ostatnim odcinku IV serii pokażemy Wam kulisy naszej pracy, które zaowocowały trzystoma godzinami przywiezionego materiału. Zobaczycie jak pracujemy, podejrzycie nasze wpadki, prywatne chwile radości i skrajnego zmęczenia. Pokażemy Wam sytuacje, które nie zmieściły się do odcinków. Uwaga, nie mamy niczego do ukrycia!
Kolejki w sklepach, jedzenie na kartki i towary luksusowe tylko dla turystów, czyli absurdy życia na Kubie, które Polacy znają jeszcze z czasów PRL-u. Po realiach socjalizmu oprowadza Martynę Nidialys Acosta Cabrera. To jedna z niewielu kobiet jeżdżących taksówką po Hawanie. I to nie byle jaką taksówką - różowym Chevroletem z lat ’50 XX wieku, którego czasem zmienia na… błękitnego Chevroleta. Co więcej – do koloru karoserii dobiera też kolor lakieru do paznokci. Jej pierwszym i ulubionym samochodem był Fiat 126 p, czyli popularny "maluch" – auto wciąż popularne na wyspie. Zatem pierwszy odcinek "Kobiety na krańcu świata" będzie ucztą dla automaniaków. Poza tym duża dawka kubańskiej muzyki i humoru jak z filmu Barei.
Cherie Chenot – Rose razem z mężem Vince’em prowadzą ośrodek ratowania krokodyli amerykańskich, skrajnie zagrożonych wyginięciem. Ludzie wciąż zabijają te gady dla ich skóry, na mięso czy dla zabawy. Nie wszyscy potrafią też zrozumieć pasję Cherie i potrzebę ratowania tych zwierząt. Trzy lata temu spalili jej dom, by w końcu porzuciła to, co robi. Ona się nie poddała – wciąż pomaga tym przerażającym zwierzętom. Uczy mieszkańców Belize jak egzystować w towarzystwie drapieżników.
Nokur z plemienia Topasa na co dzień zbiera złoto, ale żyje w skrajnej biedzie. Mieszka w najmłodszym państwie świata – Sudanie Południowym, w maleńkiej, tradycyjnej wiosce, w chacie z gliny pokrytej wyschniętą trawą. Nokur jest matką trójki dzieci i trzecią żoną swojego męża. Zarówno ona jak i jej mąż pochodzą z plemienia Toposa, które od wieków zajmowało się wypasem bydła, zbieractwem i uprawą ziemi. Kiedy okazało się, że sprzedaż złota może przynieść więcej pieniędzy, zajęło się płukaniem tego cennego kruszcu. Stąd nad rzekami można spotkać kobiety, dzieci i mężczyzn z małymi wiaderkami lub miskami płuczących brudną rzeczną wodę, by znaleźć choć małą grudkę i sprzedać na nielegalnym targu złota.
W tym odcinku poznamy Donnę Simpson, którą zgubiła miłość do jedzenia. Donna mieszka w Akron w stanie Ohio (USA), dziś ma 46 lat i waży 230 kg. Od dziecka miała problemy z nadwagą. Jej matka przez obfite posiłki chciała okazać miłość do córki - jej dewizą było: "kocham, więc karmię". Jeszcze kilka lat temu, Donna marzyła o tym, by pobić rekord Guinessa i stać się najcięższą kobietą świata. Jej planem było osiągnięcie wagi 570 kg. Na posiłki wydawała wtedy prawie 1000$ tygodniowo. Jej przekleństwem było też wybieranie partnerów, dla których tuczenie kobiet było fetyszem. Najpierw był to mąż, a potem chłopak. Jest matką samotnie wychowującą dwójkę dzieci. Dziś jest na diecie. Chciałaby zrzucić przynajmniej kilkadziesiąt kilogramów. Pragnie uwolnić się od chorej miłości i od chorobliwego jedzenia, które jest niebezpieczne dla niej i jej bliskich.
Tym razem Martyna Wojciechowska zawita do Albanii – kraju na południu Europy. Tam życie toczy się według średniowiecznych reguł, dzięki którym kobiety mogą zostać mężczyznami. Według tradycyjnego albańskiego prawa mężczyzna jest głową domu, utrzymuje rodzinę, buduje dom i przede wszystkim broni honoru rodziny. Kobieta jest własnością mężczyzny, zajmuje się domem i dziećmi, ma niższy status, nie może dziedziczyć ziemi. Jednak w tym kraju kobiety mogą stać się równe mężczyznom. Po złożeniu przysięgi stają się zaprzysiężonymi dziewicami. Poznamy dwie takie kobiety - Marte i Dienę. Marte ma 86 lat i właściwie jest mężczyzną, bo tak zdecydował jej ojciec. Mieszka we wsi, gdzie pracuje na gospodarce. Diana ma 59 lat i jest zaprzysiężoną dziewicą, bo od zawsze czuła się chłopcem. Fotografuje, maluje i łowi ryby. Obie cieszą się męskimi przywilejami i są dumne z faktu, że nigdy nie złamały przysięgi danej sobie i innym.
Kubański Trynidad jest klejnotem Kuby. Miasteczko zachowało kolonialny charakter, dziś kolorowe uliczki pełne są tańca, śpiewu i niezwykłego kubańskiego klimatu. Leży między morzem a górami de Guamaya. To właśnie tam Martyna Wojciechowska odnalazła swoją kolejną bohaterkę – Violetę – kapłankę afrokubańskiej religii zwanej santerią. Violeta ma niezwykłą moc – rozmawia z duszami zmarłych, w szczególności ze swoim zmarłym mężem. Potrafi też przepowiadać przyszłość i wróżyć z muszelek. Kogutom ukręca łby, by składać je w ofierze bóstwom. Martyna weźmie udział w przedziwnych obrzędach rytualnych. Spotka ludzi, którzy wpadają w trans. Jak sami twierdzą, poprzez te obrzędy mają kontakt ze swoimi bogami - Orischa.
Martyna Wojciechowska dociera do Manili, stolicy Filipin. Jest to miasto o jednym z największych współczynników gęstości zaludnienia na świecie. Ludzie szukają więc dachu nad głową dosłownie wszędzie, nawet na cmentarzach.... Bohaterką tego odcinka jest Anelaine Banaga, matka pięciorga dzieci, która wraz z mężem mieszka w grobowcu na jednym z największych cmentarzy na Filipinach. Życie Anelaine wygląda zwyczajnie: wychowuje dzieci, zarabia na życie sprzątając groby i prowadząc niewielki sklepik. Na noc cała rodzina wraca do grobowca, gdzie zasypia na matach w obecności czterech ciał.
Sudan Południowy to najmłodsze państwo świata, które powstało zaledwie 2 lata temu. Choć powoli rodzi się tam demokracja, nadal życie zwykłych ludzi jest nieustanną walką o byt. Historia Rebeki – kolejnej bohaterki programu - łączy się z historią tego miejsca. Dziś Rebeka obserwuje narodziny dzieci Sudanu, ale widziała też krwawe narodziny tego kraju. Brała czynny udział w walkach, maszerowała z rebeliantami, nosiła wodę i do dziś mówi o sobie, że jest żołnierzem. Teraz Rebeka pracuje jako położna w Juba Teaching Hospital i odbiera 40, nawet 50 porodów dziennie. Sama urodziła 8 dzieci. Położną jest z zamiłowania i pracuje od świtu do nocy, bo w Sudanie Południowym sytuacja szpitali jest tragiczna. Wykwalifikowanych położnych w całym kraju jest zaledwie 150. Rebeka cieszy się jednak z tego co ma i mówi, że praca i szczęście jej dzieci jest wszystkim za co dziękuje Bogu.
W tym odcinku Martyna pozna niezwykle dzielną, małą bokserkę o gołębim sercu i uroczym uśmiechu – Aom. Choć ma dopiero czternaście lat to od dwóch lat morderczo trenuje muaythai, czyli tajski boks – sport narodowy Tajów. Nie wie, czym jest odpoczynek, bo od świtu do nocy pracuje również w sklepie wujostwa, sprzedając pamiątki turystom. Wszystkie pieniądze zarobione na ringu i w sklepie wysyła rodzinie, która mieszka w bardzo biednej części Tajlandii. Aom nie chodzi nawet do szkoły, mimo tego, że w Tajlandii edukacja dzieci jest teoretycznie darmowa, ale najbiedniejszych ludzi na to nie stać. Największym marzeniem dziewczyny jest zostanie mistrzynią boksu – wierzy, że to jedyny sposób, by coś osiągnąć w życiu.
Ostatni odcinek odsłoni kulisy realizacji programu "Kobieta na krańcu świata". To okazja, aby podejrzeć pracę ekipy i Martyny zza kamery. Dowiemy się ile kilogramów sprzętu jest niezbędne, by nagrać jeden odcinek. Kto zmienia koło w samochodzie, gdy ekipa złapie gumę? Gdzie i jak najchętniej relaksuje się Martyna? Nie zabraknie też wpadek z planu oraz wielu zabawnych scen, które wydarzyły się podczas realizacji programu.
SHAOLIN, CHINY O możliwość wyjazdu do Chin Martyna starała się od lat. Wreszcie się udało. Kraj z tradycją 5 tysięcy lat, z populacją 1,3 mld ludzi! Potęgę Chin ukształtowało m.in. surowe wychowanie. W dolinie Shaolin widać to najwyraźniej. W szkole wywodzącej się z legendarnego klasztoru buddyjskiego uczy się obecnie ponad 5 tys. uczniów. Poznacie LiuYinPing - mistrzynię kung-fu, która sama odebrała surowe wychowanie, a teraz uczy w ten sposób tysiące dzieci. Tu od najmłodszych lat wpajana jest determinacja i wartość ciężkiej pracy. Uczniowie zaczynają dzień o 5:40, a już o 6:00 rusza pierwszy trening kung-fu. Młodzi ludzie wierzą, ze są w stanie osiągnąć każdy cel, muszą tylko wystarczająco ciężko pracować. Liu ma piąty stopień mistrzowski w kung - fu. Jest jedyną kobietą, która mieszka na terenie szkoły razem z mężem – wicemistrzem sportów walki na całe Chiny. Ma pięcioletniego syna, ale matką musi być również dla swoich podopiecznych. Liu przedstawi Martynie swoje uczennice. Najmłodsze mają pięć lat. W szkole spędzają cały swój czas, 6 dni w tygodniu ćwicząc po 6 godzin dziennie, rodziców odwiedzając raz do roku. Liu zabierze też Martynę na trening do legendarnego klasztoru Shaolin.
Martyna wraz z ekipą „Kobiety na krańcu świata” dociera aż do Indii, żeby zająć się tematem, który nadal w wielu krajach jest tematem kontrowersyjnym i nieuregulowanym prawnie. Odwiedza klinikę dr Patel, w której dzięki matkom zastępczym na świat przyszło już ponad 700 dzieci! W Domu Surogatek poznaje wzruszające historie kobiet, które zmuszone złą sytuacją finansową, decydują się na tak desperacki krok jak „wynajęcie swojego brzucha”. Spotyka się z parą, dla której zatrudnienie surogatki to ostatnia szansa na posiadanie potomka.
W Tajlandii nigdy nie można mieć pewności, z kim się rozmawia. Długonogie, smukłe, piękne - zdradza je tylko dowód osobisty, w którym maja wpisaną płeć... męską! Tu każdy nastolatek, jeśli czuje, że ma problem z własną tożsamością może legalnie kupić i stosować hormony, które umożliwią mu zmianę płci. Tu również na masową skalę przeprowadza się operacje zmieniające mężczyzn w kobiety i odwrotnie. Martyna pozna lekarza, który prowadzi najstarszą w Bangkoku klinikę zmiany płci. Będzie mu asystować przy 20-tej operacji tego dnia! Martyna spotka również jego pacjentów. Zajrzy za kulisy wyborów najpiękniejszych ladyboyów w Tajlandii. Pozna historię pięknej, utalentowanej Lukpad - jedynego "syna" w rodzinie. Jego ojciec, były żołnierz, oczekiwał, ze jego potomek będzie prawdziwym mężczyzną i przejmie rodzinny biznes. Długo nie mógł się pogodzić z faktem, ze jego syn woli zostać… tancerką.
W Chinach u podnóża Himalajów na wysokości aż 2700m n.p.m mieszka niesamowite plemię – Mosuo. Miejsce, w którym królują kobiety. Nie ma w ich języku słowa „mąż”, ani „ojciec”. Wszyscy mężczyźni to „wujkowie”. Martyna uczy się legendarnego tańca Mosuo oraz sprawdza, jak funkcjonują rodziny, w których nikt nigdy nie wyprowadza się od mamy!
Bułgaria. Środek Unii Europejskiej. Miejsce zaskakujące, bo właśnie tu w XXI wieku w dniu świętego Teodora ojcowie wystawiają na sprzedaż cnotę swoich córek! Martyna znalazła tradycyjną rodzinę – Kalajdżów. Ta niewielka grupa etniczna żyje w rozproszeniu. W całej Bułgarii mieszka ich zaledwie 18 000. Kalajdżowie bardzo dbają o czystość grupy, małżeństwa aranżują tylko pomiędzy swoimi. Co roku wszyscy zjeżdżają w okolice Starej Zagory. Młodzi poznają się i obserwują przez lata, a jeśli kawalerowi wpadnie w oko jakaś urodziwa Kalajdżijka, zaczynają się negocjacje. Martyna pozna 19- letnią Vasylkę, której cnoty rodzice strzegli przez całe życie, a która zaprezentuje się właśnie na tegorocznym targu dziewic. Martyna będzie towarzyszyć Vasylce w przygotowaniach do wielkiego dnia. Wspólnie wybiorą suknię na dzień świętego Teodora i upieką tradycyjne ciasto. Martyna pozna też niesamowite zwyczaje Kalajdżów.
Tanzania Biała tęczówka oka, białe włosy, bladoróżowa skóra – albinizm czyli genetyczna choroba polegająca na zaniku melaniny w naskórku. Tanzania jest najgorszym miejscem, w którym może urodzić się Albinos! Światowa Organizacja Zdrowia szacuje, że żyje tu około 170 000 osób, chorych na bielactwo! Albinosi są bardzo podatni na poparzenia i nowotwory skóry. Wielu z nich umiera przed 40 rokiem życia. Zagrożeniem jest nie tylko ostre afrykańskie słońce, ale też inni ludzie. W Tanzanii powszechna jest wiara, że ciało albinosa ma magiczną moc. Coraz częściej zdarzają się więc polowania na albinosów. Martyna odwiedzi szkołę, gdzie uczy się setka dzieci cierpiących na bielactwo. Pozna tu również 19-letnią Kabulę, która urodziła się jako albinos. Dziewczynka w wieku 12 lat została brutalnie napadnięta, teraz jest zdeterminowana, aby zostać prawnikiem i w przyszłości bronić praw Albinosów.
Mówi się, że w Iranie nie ma kobiet. Oczywiście istnieją, ale są mniej dostrzegalne niż w Europie. Codziennie nakładają na siebie hidżab, który zakrywa włosy i ramiona, wszystkie wyglądają niemal jednakowo. Życie w Iranie podporządkowane jest mężczyznom – nawet dorosła kobieta musi mieć zgodę męża lub ojca aby wyjechać zagranicę. Kobiety, które odwiedziła Martyna udowadniają, że można w tym kraju żyć inaczej! Są twarde, niezależne i niezwykle pracowite. Nasze bohaterki odnalazły pasję do… piłki nożnej. Grają i nie przeszkadza im w tym nawet fakt, że jako jedyne na świecie muszą grać ubrane w dresy i hidżab. Rozgrywają mecze, także międzypaństwowe i burzą stereotyp monotonnego życia kobiety w Iranie. Martyna spotyka się z 25-letnią Feresthe Karimi, jedną z najlepszych piłkarek Iranu, i jedną z 10-ciu najlepszych piłkarek futsalowych na świecie. Martyna po raz pierwszy w życiu odbędzie trening piłkarski, a nawet weźmie udział w meczu.
W ostatnim odcinku „Kobiety na krańcu świata” widzowie będą mieli niepowtarzalną okazję podejrzeć pracę produkcji programu od kuchni. Dowiemy się, między innymi, co czuła Martyna, kiedy przymierzyła strój irańskiej reprezentacji piłkarskiej i dlaczego nie mogła zwracać się po imieniu do chińskiego asystenta kamery. Ale to jeszcze nie koniec. Widzowie dowiedzą się, w jakich krajach najważniejszą cechą ekipy telewizyjnej jest cierpliwość, a gdzie trzeba mieć naprawdę mocne żołądki. Jak się okazuje, wcale nie jest łatwo pracować w ekipie programu. Jakimi cechami powinien charakteryzować się potencjalny członek zespołu? To wszystko w 8. odcinku programu.
Bohaterka pierwszego odcinka siódmej serii „Kobiety na krańcu świata” to prawdziwa rekordzistka. Mieszkająca w Nagpur w Indiach Jyoti Amge ma 21 lat i… niespełna 63 cm wzrostu. Jest najmniejszą kobietą na świecie! Wzrost dziewczyny niemal nie zmienił się od urodzenia. Jej rodzice szukali pomocy w wielu miejscach, ale bezskutecznie. Zdaniem hinduskich lekarzy Jyoti cierpi na niedobór wydzielania hormonu wzrostu przez przysadkę mózgową oraz achondroplazję. Jest to choroba genetyczna powodująca karłowatość. Kości Jyoti są słabe i łatwo je uszkodzić, niektóre są trwale złamane. Urocza, zawsze uśmiechnięta Jyoti pokaże Martynie jak wygląda codzienność z jej perspektywy. Opowie, jak pokonuje przeszkody i spełnia marzenia. Jej celem jest kariera w Hollywood! Ma już za sobą kilka występów telewizyjnych i ról filmowych. Zagrała między innymi w „American Horror Story” u boku Jessiki Lang. Teraz podbije serca polskiej widowni.
Filipiny to najbardziej katolickie państwo Azji. 9 na 10 osób wyznaje wiarę w Jezusa, ale jest tu ona wyjątkowo mocna, żywa i żarliwa. Martyna Wojciechowska pozna 47-letnią Precy Valencię, która co roku w Wielki Piątek poddaje się ukrzyżowaniu. Co roku ukrzyżowaniu poddaje się tu kilkadziesiąt osób. Setki – biczowaniu. Filipińczycy uczestniczą w nich całymi rodzinami. Ten krwawy rytuał jest świadectwem wiary i aktem pokuty, pomimo, że Kościół na Filipinach go nie popiera. Wielkopiątkowe ukrzyżowania przyciągają tłumy widzów. Niedaleko Manilii w prowincji Bulacan mieszka bohaterka drugiego odcinka „Kobiety na krańcu świata” - 47-letnia Precy Valencia. Kobieta na co dzień pracuje jako szwaczka, ma 2 dzieci i 2 wnucząt. Ta z pozoru zwykła kobieta każdego roku w Wielki Piątek poddaje się ukrzyżowaniu. Największym wsparciem jest dla niej kochający mąż – Celestino.
Największa kinematografia świata? To nie amerykański Hollywood! Już dawno wyprzedziły go kinematografia indyjska i, co mało kto wie … nigeryjska! W Nollywood, w Afryce, produkowanych jest 2000 filmów rocznie. Dla porównania w Polsce - 50. W kolejnym odcinku „Kobiety na krańcu świata” Martyna Wojciechowska spotka się z Judith Audu, która jest lokalną gwiazdą filmową i celebrytką. W największym mieście Nigerii – Lagos Martyna pozna Judith Audu lokalną gwiazdę filmową i celebrytkę, która gra w nollywoodzkich produkcjach. Oprócz tego prowadzi blog kulinarny i ma własny program radiowy. Judith jest modelką, produkuje też filmy i programy telewizyjne, zaangażowane w walkę z przemocą domową w Nigerii. W kraju gdzie ponad 30% ludności nie potrafi czytać i pisać filmowcy mają do wykonania misję społeczną. Ich filmy muszą przede wszystkim kształcić, bo właśnie z nich ludzie czerpią tu wiedzę o świecie. Martyna pozna Nollywood od kuchni, a także… sama wystartuje w castingu do roli filmowej. Z jakim powodzeniem? To koniecznie trzeba zobaczyć. Bo takiej Afryki nikt jeszcze nie pokazał.
Papua to największa wyspa na Oceanie Spokojnym. Mieszka tu ponad 300 rożnych grup etnicznych, miedzy innymi plemię Dani. Jeszcze 100 lat temu świat nie wiedział o ich istnieniu. Sława kanibali i okrutnych wojowników też nie zjednywała im sprzymierzeńców. Martyna jechała na Papuę 2 doby. Do wioski Dani dotarła pieszo, bo to jedyna możliwa droga. Na miejscu poznała Namereke – drugą żonę wodza. Jacy okazali się ludzie, którzy żonę wymieniają za … świnię i muszelki, a za jedyne swoje odzienie mają wyhodowane we własnym ogródku tykwy? Jak to możliwe, że mężczyzna traci swoją moc mieszkając pod jednym dachem z kobietą? I wreszcie dlaczego większość tamtejszych kobiet ma obcięte palce? Wyjątkowa podróż do świata, który na naszych oczach zanika wraz z pojawianiem się nowych technologii i bawełnianych koszulek. Nie można tego przegapić!
Bhutan to maleńkie królestwo leżące między Indiami i Chinami. Strome zbocza Himalajów przez wieki odcinały go od reszty świata. Pierwszego turystę wpuszczono tu 40 lat temu. Do lat 60tych nie widziano w Bhutanie samochodów. Gdy się pojawiły, były tak dużym zaskoczeniem, że ludzie próbowali… karmić je sianem sądząc, że to smoki. Dopiero w 1999 roku powstała tutejsza telewizja. I nigdy dotąd nie było tu kamer z Polski! Martyna przyjechała poznać prawdziwą damę - Ashi Sonam należącą do Rodziny Królewskiej. I sprawdzić, jaka jest recepta na szczęście. Zdaniem naukowców właśnie w tym kraju mieszkają najszczęśliwsi ludzie na świecie. Międzynarodowy rozgłos Bhutan zyskał rozgłos dzięki Narodowemu Wskaźnikowi Szczęścia, który wprowadził Król i który mierzy poziom zadowolenia obywateli. W tym państwie nie liczy się zasobność portfela, ale zadowolenie z życia. Aż 95% Bhutańczyków deklaruje, że czują się szczęśliwi! Koniecznie sprawdźcie jaka jest recepta na szczęście!
Nie trzeba jechać na drugą półkulę, żeby dotrzeć na kraniec świata. Martyna udowodniła to w kolejnym odcinku programu, w którym wybrała się do… Paryża, gdzie weszła w świat mniejszości narodowych. Wierni swoim tradycjom wpływają na koloryt i niepowtarzalny charakter Francji. Jednak skrywają tez swoje mroczne sekrety. Martyna oprowadzi nas po Paryżu jakiego przeciętni turyści nie znają. Będzie nie mniej egzotycznie i nie mniej ekscytująco niż w podróży do najdalszych zakątków Ziemi, zapewniamy!
Jamal oznacza "kraniec świata". Martyna tym razem wyrusza za koło podbiegunowe. W północnej Rosji szuka ostatnich nomadów. Żyjący tu ludzie pieszo przemierzają rocznie ponad 1000 km. Wyznają szamanizm i piją krew reniferów. Martyna odwiedziła 37- letnią Uliyanę , która wraz z mężem i dziesięciorgiem dzieci hoduje renifery. Zamieszkała z nimi w czumie - namiocie ze skór reniferów, gotowała, szyła buty i kurowała wiecznie zakatarzone dzieci. Czy Martyna spróbowała tradycyjnego dania z surowego renifera? Jak odnalazła się w społeczności gdzie kobieta nie może dotykać świętych sanek, kroić wybranych gatunków ryb ani przechodzić nad śladami niedźwiedzia? Wyjątkowa podróż z dala od jakichkolwiek wygód cywilizacji.
Sulawesi to indonezyjska wyspa na Oceanie Spokojnym. Środkową jej część zamieszkuje lud Toraja. Bohaterka, którą odwiedza Martyna, nazywa się Ra’Tuk Baan i choruje od roku. Kochająca rodzina przygotowuje dla niej ulubione posiłki i kilka razy dziennie ustawia je koło łóżka. Kobieta chętnie przyjmuje także gości, którzy zobowiązani są uszanować jej spokój. Niestety, Ra’Tuk Baan nie może chodzić i nie mówi. W naszym – zachodnim postrzeganiu świata - nie żyje od roku, ale według tradycji Torajów – jest chora. Tu ciało zmarłego członka rodziny przechowuje się w domu i do chwili pochówku traktuje jak chorego. Śmierć i obrzędy związane z pogrzebem są najważniejszym wydarzeniem w życiu całej rodziny. Podczas uroczystości składa się ofiary z setek byków i tysięcy świń. Zmarłemu ma to zapewnić dobre życie wieczne. Żałobnikom - ucztowanie przez wiele dni, a bywa, że nawet miesiąc. Okazuje się, że w XXI. wieku są na ziemi takie miejsca i tradycje, które wciąż zaskakują. To koniecznie trzeba zobaczyć!
Kolumbia to kraj Ameryki Południowej, który słynie z pięknych kobiet i… produkcji kokainy. Martyna udała się do El Buen Pastor, czyli żeńskiego więzienia w środku potężnej Bogoty – stolicy kraju. Osadzonych jest tam ponad dwa tysiące kobiet. Słynące z piękna i kultu ciała Kolumbijki, mimo warunków w jakich przyszło im żyć, dbają o swoją kobiecość. W więzieniu otworzyły salon piękności. Jest tam też żłobek, bo dzieci do trzeciego roku życia przebywają w więzieniu razem z matkami. Raz w roku, w święto Matki Bożego Miłosierdzia, do więzienia mają wstęp bliscy osadzonych. Odbywają się wtedy różne uroczystości, na przykład: wybory miss. W El Buen Pastor, Martyna spotkała też Elsę Paez – działaczkę społeczną i wolontariuszkę, która walczy o godne warunki dla osadzonych i o to, by dzieci nie dorastały w areszcie. Jak wygląda codzienność w jednym z największych żeńskich więzień Ameryki Południowej? Można to sprawdzić bez ruszania się z fotela.
Martyna z ekipą kolejny raz okrążyła Ziemię. Dotarła do miejsc, w których dotąd nie była. Odwiedziła m.in. Bhutan – tajemnicze Królestwo w Himalajach, gdzie żyją najszczęśliwsi ludzie na świecie. W Papui mieszkała w jednej wiosce z ludnością Dani, na Sulawesi poznała kobietę, która mieszka w jednym domu ze swoimi dziećmi i wnukami pomimo, że od roku jest martwa. Jak wygląda życie i praca na krańcu świata? Jak przypiąć mikrofon, gdy jedyna odzież rozmówcy to tykwa? I jak umyć włosy, gdy temperatura nie przekracza 10 stopni? Jak radzą sobie bohaterki, które poznaliśmy w poprzednich latach? I wreszcie jak powstaje wyjątkowy program podróżniczy o kobietach, żyjących na krańcu świata?
W Rumunii Martyna odwiedzi Ianę Matei − wulkan miłości! Iana jest założycielką organizacji „Reaching Out”, która pomaga ofiarom handlu ludźmi.Według danych Parlamentu Europejskiego, każdego roku ofiarami handlu padają 4 miliony osób. Sama Rumunia uznawana jest za europejskie centrum niewolnictwa. Bohaterka Martyny, Iana Matei, od 18 lat walczy z handlarzami. Wykrada wykorzystywane przez nich dzieci. Próbuje zwrócić dzieciństwo i dać im dom. Dziewczynki nazywają ją “Mamą”, są spragnione miłości, bezpieczeństwa i rodziny. Pod opieką Iany ukrywa się obecnie 15 dziewczynek. Najmłodsza została sprzedana, gdy miała 9 lat, inna została wymieniona na 4 papierosy, nawet nie paczkę. Iana poświęciła walce z handlarzami 18 lat swojego życia. W tym czasie uratowała ponad 500 dziewczynek. Jej marzeniem jest powstrzymanie handlu ludźmi i chociaż ma świadomość, że jest to mało realne, to głęboko wierzy, że marzenia się spełniają.
Jak wyjść za mąż w trzy miesiące? Jak zrobić z męża milionera? Przez ile sekund należy patrzeć w lewe oko mężczyzny, żeby trafić do jego serca? Tego wszystkiego można się nauczyć w Akademii Życia Prywatnego. Larisa Renar, z którą Martyna spotkała się w Sankt Petersburgu, zna odpowiedź na wszystkie pytana dotyczące spraw damsko-męskich, jest założycielką treningowego centrum dla kobiet. Jej kursy ukończyło ponad 150 tysięcy studentek, nie tylko w Rosji, ale też w Chinach, Anglii, Emiratach Arabskich, Bułgarii i Turcji. Larisa jest psychologiem, absolwentką MBA, trenerem motywacyjnym i autorką 8 poradników dla kobiet, które sprzedały się w nakładzie ponad miliona egzemplarzy. Rosjanki, częściej niż przedstawicielki innych narodowości, postrzegane są jako obiekt pożądania. Jednak blisko połowa kobiet w Rosji to singielki. Różnica między zarobkami kobiet i mężczyzn na tych samych stanowiskach jest tu jedną z najwyższych na świecie. Za tę samą pracę kobiety w Rosji dostają o 1/3 wynagrodzenia mniej, małżeństwo ma więc dla nich nie tylko aspekt romantyczny, ale też biznesowy. Być może dlatego Akademia Larisy pęka w szwach, a 90% studentek, które trzymają się wyuczonej na kursach strategii wychodzi za mąż i tworzy szczęśliwe związki.
Na Florydzie żyje delfin Winter i tu zamieszkała uciekająca od wojny w Bośni Maja Kazazić. W Clearwater Marine Aquarium splatają się losy delfina i człowieka. Każdy, komu chociaż raz w życiu zdarzyło się powiedzieć: „nie chce mi się, nie dam rady” – powinien poznać ich historie. Maja pochodzi z Bośni. Miała 15 lat, gdy w 1992 roku w byłej Jugosławii wybuchła wojna. Winter jako 2-miesięczny ssak zaplątała się w sieci. I Maja i Winter otarły się o śmierć. Obie przetrwały dzięki niezwykłej determinacji i wyjątkowej sile charakteru. Dziś obie są wsparciem dla innych. Ich historia pomogła Martynie w jej osobistych zmaganiach z przeciwnościami losu.
90% Koreańczyków to aktywni użytkownicy internetu. Niemal wszyscy - zaglądają do sieci codziennie. Towarzystwo online zapewniają Vlogerzy, którzy grają w gry internetowe, albo Muk-bang, czyli osoby... jedzące przed kamerami na żywo. W Korei można też wychowywać wirtualne dziecko, albo oglądać świat na żywo z perspektywy… kota. Coraz częstsza aktywność w świecie wirtualnym wiąże się z coraz częstsza samotnością Koreańczyków w świecie rzeczywistym. Bohaterka Martyny, BJ Levi relacjonuje swoje życie online. Jest jedną z najpopularniejszych Muk-bang w Korei. Jedząc przed kamerami i transmitując to na żywo, zarabia pieniądze. W języku koreańskim „rodzina” w dosłownym tłumaczeniu to „ci, którzy jedzą razem”. W Korei przyjęło się, że posiłków nie powinno się jeść w samotności. Jednocześnie w pędzącym, nowoczesnym świecie coraz więcej osób żyje z dala od rodziny, towarzystwo podczas posiłków zapewniają im więc BJe. Najlepsi BJe są w stanie zarobić nawet 9-10 tysięcy dolarów miesięcznie. To 2-3 razy więcej niż pensja w korporacji. Najpopularniejsi BJ zyskują status celebrytów, a sława w Korei znaczy jeszcze więcej niż pieniądze.
Są takie miejsca na ziemi, do których można przyjeżdżać nawet kilkanaście razy i z każdą wizytą odkrywać je ciągle od nowa. Taka dla Martyny jest Tanzania, w której zawsze poznaje absolutnie zaskakujące zwyczaje, często trudne do zaakceptowania. W tanzańskim plemieniu Kuria istnieje tradycja zwana nyumba ntobhu czyli „dom kobiet", zgodnie z którą kobieta może poślubić kobietę. Nie ma to jednak związku z homoseksualizmem, w Tanzanii nielegalnym. Akty seksualne między osobami tej samej płci, zagrożone są karą pozbawienia wolności. Związki między dwiema kobietami to jedna z tradycji plemienia Kurya. Pierwszy taki przypadek odnotowano tam w 1927 roku. Największą wartość dla plemienia Kurya stanowią dzieci. Szczególnie wyczekiwani są chłopcy, bo w Tanzanii dom bez chłopca jest biednym domem. W sytuacji, gdy np. kobieta jest bezpłodna, wiąże się z drugą kobietą, by ta urodziła jej potomstwo. Podobnie jak w przypadku związków damsko-męskich płaci za nią krowami. Na żonę mogą pozwolić sobie jedynie najbogatsze z kobiet. Zależnie od posiadanego majątku, można mieć nawet kilka żon. Związki kobiet stanowią od 10 do 15% wszystkich małżeństw zawieranych w Kurya. Kobiety mieszkają razem, wspierają się w pracach domowych i wychowaniu dzieci.
Martyna Wojciechowska odwiedziła najdalej na północ wysuniętą osadę ludzką. Spitsbergen to największa wyspa leżącego w Arktyce archipelagu Svalbard, zamieszkuje ją więcej niedźwiedzi polarnych niż ludzi. Do Bieguna Północnego jest stąd zaledwie 1300 kilometrów. Nikt się tu nie rodzi bo tuż przed porodem ciężarne odsyłane są na ląd. Podobnie osoby starsze i schorowane. W zamarzniętej ziemi trudno o pochówek. Przez jedną czwartą roku panuje tu noc, później słońce nie zachodzi wcale… a jednak mieszkają tu ludzie, którzy ten kraniec świata wybrali sobie sami. Pierwsi ludzie zamieszkali na Spitsbergenie w 1906 roku. Zostali tu przywiezieni, żeby wydobywać węgiel. Dziś w Longyearbyen – z siedmiu - działa już tylko jedna kopalnia, ale miasteczko rozrosło się tak, że ma nawet własny uniwersytet, parę sklepów, pubów i kilka osiedli. Na jednym z nich mieszka Anna Lena, przewodniczka po Arktyce.
Ibanowie, zamieszkujący Borneo, przez wiele lat uważani byli za jedną z najbardziej przerażających społeczności na świecie. Polowanie na ludzkie głowy było częścią ich rytuału wojennego. Wierzono, że tak przelana krew uzupełnia moc wojownika i dodaje mu chwały. Mimo że tradycja przeszła do historii, jej ślady są wciąż obecne w domach Ibanów, a ścięte przed latami głowy wrogów mieszkają z nimi pod jednym dachem. Martyna Wojciechowska odwiedziła na Borneo potomkinię łowców głów i wzięła udział w rytuale obłaskawiania czaszek.
Salwador zajmuje pierwsze miejsce pod względem liczby zabójstw kobiet na świecie. W niespełna 3-milionowym kraju rocznie odnotowuje się około 500 takich przypadków. Ponad połowa maltretowanych kobiet w ogóle nie szuka wcześniej pomocy. Nie ujawnia dramatów, które przeżywa w domu nawet najbliższym. W tym kraju obowiązuje także jeden z najbardziej restrykcyjnych przepisów antyaborcyjnych na świecie. Ciąży nie można przerywać w żadnym wypadku. Jeżeli kobieta traci dziecko w niejasnych okolicznościach – automatycznie staje się podejrzana. Kto o tym wie, a nie poinformuje władz – jest współwinny. Kobiety często prosto ze szpitalnych łóżek trafiają do aresztu. Za dokonanie aborcji lekarzowi grozi od 6 do 12 lat więzienia. Kara dla kobiety to od 2 do 8 lat, jednak uznanie morderstwa wiąże się z wyrokiem nawet do 50 lat pozbawienia wolności. Martyna Wojciechowska spotka się z Moreną Herrerą, działaczką społeczną walczącą o prawa kobiet w Salwadorze.
Martyna po raz kolejny przełamie stereotypy. W społeczności Wodaabe zamieszkującej Czad, to mężczyźni zabiegają o względy kobiet. Żadna inna wspólnota w Afryce nie przywiązuje tak dużej wagi do wyglądu. Jednak o urodę bardziej dbają tu mężczyźni. Stroją się i malują. Kobiety natomiast obserwują i decydują. Na męża wybierają tego, który podoba im się najbardziej. Najlepszym miejscem na znalezienie męża jest doroczny hucznie obchodzony Festiwal Gerewol. Fatima ma 17 lat, wybrała Haire podczas ubiegłorocznej imprezy. Ślub według tradycji powinien odbyć się w rocznicę tego wydarzenia. Kilka miesięcy temu urodziła im się córka. Widują się tylko po kryjomu, ponieważ takie spotkania są dozwolone. Dozwolone jest też, by mężczyzna miał kilka żon. Jednak za dobrą żonę trzeba solidnie zapłacić. Płaci się krowami, bo wśród Wodaabe to największy majątek. Rodzice Haire zapłacili za Fatimę 5 krów i kilka milionów franków środkowoafrykańskich.
Dziesięć lat w podróży owocuje tysiącem nowych znajomości, które pozostaną w pamięci Martyny już na zawsze. Wiele z bohaterek znalazło specjalne miejsce w jej sercu. Tak jak Kabula, niezwykła albinoska dziewczyna z Tanzanii. Martyna poznała ją cztery lata temu, podczas realizacji jednego z odcinków programu. Od tego momentu ambitna, mądra, ale bardzo skryta 17-latka z wielkim bagażem doświadczeń stała się częścią życia Martyny. Dzięki pieniądzom zebranym przez widzów oraz fundację „Między niebem a ziemią”, Kabula może spełniać marzenia. Zaczęła naukę w prywatnej szkole w Mwanzie i robi wszystko, by w przyszłości zostać prawnikiem i bronić praw osób chorych na albinizm. Dziś nie jest już tą samą przestraszoną dziewczynką unikającą rozmowy. Wyrosła na odważną, silną i pełną wiary w swoje możliwości kobietę. Ostatnie wakacje spędziła w Polsce u swojej drugiej mamy – Martyny. Z Marysią jeździły na rolkach i plotkowały o matematyce. Poznała także rodziców Martyny, a mama podróżniczki przygotowała dla nich prawdziwie rodzinny obiad. Martyna zabrała również Kabulę do miejsca bardzo dla niej szczególnego w polskie góry. Widzowie będą mieli okazję zobaczyć jak wyglądała jej pierwsza wizyta w Polsce.
Martyna Wojciechowska od lat poznaje różne aspekty życia kobiet na całym świecie – ich codzienność, najskrytsze marzenia i największe lęki. Jesienią po raz kolejny spakuje plecak i wyruszy w fascynującą podróż.
