Αμερική, δεκαετία του ’50. Tο ευρέως γνωστό και αγαπημένο windsurfing δίνει τη θέση του στο νεοφερμένο «skateboard». Μια ξύλινη σανίδα, με τέσσερις μικρούς πλαστικούς τροχούς, γίνεται το νέο μέσο «διαφυγής» από την αστική συμβατικότητα και το skating συνδέεται με τρόπο μοναδικό με την κουλτούρα του δρόμου. Οι πρώτοι Έλληνες skaters αρχίζουν να τσουλάνε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Έρχονται σε επαφή με τα «Αμερικανάκια» της Γλυφάδας (οι γονείς των οποίων εργάζονταν στην Αμερικανική Βάση), κοπιάρουν τα τρικ τους και αναζητούν εναγωνίως (από όσους φίλους έρχονται από το εξωτερικό) τις μαγικές σανίδες! Σιγά-σιγά διαμορφώνονται οι πρώτες αυτοσχέδιες ράμπες και δημιουργούνται τα πρώτα «Στέκια» των skaters! Έτσι, σκαλιά και πεζοδρόμια, πλατείες και πάρκα, της Αγίας Παρασκευής, της Γλυφάδας, του Πειραιά και του Κέντρου της Αθήνας μετατρέπονται σε τόπους εξάσκησης, πειραματισμού, συνάντησης και εκκόλαψης των νέων ταλέντων! Σταδιακά, ανοίγουν τα πρώτα μαγαζιά για τον απαραίτητο εξοπλισμό άλωσης των δρόμων και «κατάληψής» τους από τους αντιρρησίες των συμβατικών κοινωνικών πρακτικών! Πολύχρωμες σανίδες και μαλλιά, καπέλα και piercings, φαρδιά παντελόνια και σνίκερς, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των skaters που στη δεκαετία του ’90 βρίσκονται στους κεντρικούς δρόμους, αναζητώντας τη θέση τους στο δημόσιο χώρο και μαζί την ταυτότητά τους. Από το 2000 και έπειτα, οι γνωστοί skaters έχουν τους χορηγούς τους, ενώ φαίνεται να πληθαίνουν οι χώροι και να μεγαλώνει αυτή η ιδιαίτερη «φυλή». Οι μικρότεροι προσεγγίζουν με δέος και σεβασμό τους μεγαλύτερους, θέλοντας να βελτιώσουν τις φιγούρες τους, ενώ οι μεγαλύτεροι νιώθουν τη χαρά και την ανακούφιση να παρατηρούν ότι η ζωή και το skateboarding συνεχίζεται, ακόμη και όταν εκείνοι αποσυρθούν από την «ενεργό δράση». Άλλωστε, οι παλαιότεροι και οι νεότεροι είναι δέσμιοι του ίδιου πάθους: της αναζήτησης της ελευθερίας και της αδρεναλίνης που μόνο η σανίδα μπορεί να τους προσφέρει!