De 29-jarige Sanne kampt al ruim 14 jaar met een eetstoornis als documentairemaker Jessica Villerius haar volgt tijdens haar derde terugval. Sanne probeert alle ballen in de lucht te houden maar uiteindelijk realiseert dat haar eetstoornis haar langzaamaan alles afneemt. Ze staat daarin steeds voor de keuze: zichzelf klinisch laten opnemen of iedere dag weer zelf opnieuw beginnen aan de strijd?
Als Manon 5 uur per dag in de sportschool in Amsterdam staat, krijgt ze complimenten van haar sportgenoten. Het maakt haar verdrietig, ze sport namelijk niet uit liefde maar uit pure dwang. Ze verhuist van Amsterdam naar een natuurgebied in Epe, in de hoop daar te herstellen. Ze begint daar een intensieve therapie van een ervaringsdeskundige therapeut. Gekeken wordt of Manon aan een Anorexia-variant of misschien aan Orthorexia lijdt. Samen met haar therapeuten gaat ze op zoek naar de kern van haar verdriet, om uiteindelijk tot een verrassende conclusie te komen.
De 35-jarige Esther lijdt al ruim 15 jaar aan een eetstoornis. Dat wat begon met de diagnose Anorexia Nervosa ontwikkelde zich geleidelijk in Boulimia Nervosa. Als moeder van de 5-jarige Ravi lijkt zij alles te hebben: ze ziet er mooi en verzorgd uit, heeft geen onder-of overgewicht, heeft een leuk kind, huis, vrienden en familie. Maar wat bijna niemand weet is dat zij dagelijks enorme eetbuien heeft waarin ze van alles wat ze zichzelf normaal ontzegt, 8 stuks moet eten.
De 32-jarige Bianca verliest haar moeder als ze zelf nog maar 10 jaar oud is. Als ze 18 is, overlijdt haar vader. Ze raakt al jong depressief en kan haar gevoelens niet goed reguleren. Ze begint haar pijn te verdoven met eten maar verwerkt het verlies niet. Uiteindelijk studeert ze af en heeft ze een leuke baan, tot 2,5 jaar geleden. De eetstoornis, in combinatie met de depressie en een vermijdende persoonlijkheidsstoornis, maken het voor Bianca onmogelijk om te functioneren.