In het oosten van Letland, niet ver van de Russische grens, woont een oude vrouw op een boerderij die op instorten staat. Er is geen elektriciteit en geen stromend water en voor de verharde weg moet ze drie kilometer door dicht bos lopen. Toch wil ze er niet weg. Ze kan goed leven van de opbrengst van haar boerderijtje en dat ze daar hard voor moet werken, vindt ze geen probleem. Ze haalt water, melkt haar koeien en haar geiten, hakt hout en houdt het huis warm. Zo heeft ze tijd om na te denken, over de twee mannen in haar leven, over haar kinderen en over haar veeleisende moeder. Haar beide kinderen zijn geëmigreerd. Haar zoon woont in Noorwegen en haar dochter in Italië. Als ze hun moeder komen opzoeken, komen onuitgesproken gedachten en gevoelens naar boven. Nu ze zelf volwassen zijn, kunnen de kinderen misschien pas echt zien wie hun moeder is en is geweest. Aan 't eind van de weg is een poëtische film over de keuzes die we maken in het leven, over koppigheid, liefde en verraad.