Το 1967 κυρίαρχα μέσα κυβερνητικής προπαγάνδας στην Ελλάδα είναι το ραδιόφωνο και ο κινηματογράφος με τα Επίκαιρα ― τα δεκάλεπτα «εικονογραφημένα εμβατήρια» που προβάλλονται υποχρεωτικά κάθε εβδομάδα σε όλες τις αίθουσες της χώρας. Η μελέτη τους για την περίοδο 1967-1974 δείχνει την εικόνα που το καθεστώς της Χούντας σκηνοθετεί για τον εαυτό του, αλλά και κάτι σημαντικότερο ― το πόσο αλλάζει ριζικά στα χρόνια αυτά η όψη της Ελλάδας. Δεν είναι μόνο η κατάργηση νόμων και η θέσπιση της ανεξέλεγκτης δόμησης, ή οι εικόνες από τα στρατόπεδα, τις δοξολογίες, τις επετείους συντριβής του «κομμουνιστοσυμμοριτισμού»· ούτε οι εικόνες από τις διασκεδάσεις, τα τέια με επιδείξεις μόδας και κομμωτικής, τις πλαζ, τις διακοπές, τα θερινά θέρετρα που «ξεκουράζουν τον άνθρωπο» και λειτουργούν στην «υπηρεσία εκείνων που δεν κουράστηκαν ποτέ». Η Ελλάδα μετά το 1969 αποκτά ένα νέο κοινωνικό στρώμα ― αυτό των νεόπλουτων, που επιδιώκει πάνω απ’ όλα την καλοπέρασή του, προσφέροντας επιχειρήματα επιβεβαίωσης στο απολυταρχικό καθεστώς. Είναι η νοοτροπία που εκφράζεται με το σλόγκαν «Να περνάμε καλά», η οποία
