Przed „Polonezem” Sity był menuet Mickiewicza, chocholi taniec Wyspiańskiego, Gombrowiczowski kadryl – jedyna forma w świecie pozbawionym formy, tryumfalne tango Edka z Mrożkowskiej wizji kresu kultury. Metafora polskiego tańca łączy w sobie groteskę z tragizmem. „Polonez” J. S. Sity to portret polskiej duszy, którą toczy od wieków ta sama choroba, poetycki zapis świadomości narodu schwytanego w pułapkę własnej mitologii, niezdolnego do dystansu, bezwzględnej samooceny. Przestrzeń dramatu związana realiami z wydarzeniami poprzedzającymi drugi rozbiór Polski funkcjonuje wewnątrz „Wiecznego Teraz”, jest przestrzenią rytualną, określoną miarą i tempem wiersza w równym stopniu co jego sensem.