De opstand in Syrië tijdens de Arabische lente mondt al gauw uit in een bloedige burgeroorlog. President Bashar al-Assad verliest de controle over het land. Zijn regime beschikt over een groot chemische wapenarsenaal. Maar dat inzetten zou duidelijk een rode lijn overschrijden, zo waarschuwt de toenmalig Amerikaans president Barack Obama. En toch is dat wat Assad zonder verpinken doet.
Eind 2014 is het aangegeven chemische wapenarsenaal van Syrië vernietigd. Maar dat weerhoudt het Syrische regime er niet van om een huis-tuin-en-keukenproduct als chloor in te zetten als chemisch wapen. Wanneer Vladimir Poetin vanaf 2015 Assad militair bijstaat, halen ook de Russen alles uit de kast. Syrië wordt het draaiboek voor wat Rusland later in Oekraïne laat zien. De vernietigingsoperatie van het Syrische chemische arsenaal blijkt geen onverdeeld succes wanneer het regime toch weer aanvalt met het verboden zenuwgas sarin. Opnieuw ontkent het regime. Maar dat is buiten het werk gerekend van een team topwetenschappers.
De chemische aanvallen stoppen niet, de belangrijkste dader is bekend. Maar die wordt de hand boven het hoofd gehouden door Rusland. De Russische propagandamachine heeft één duidelijk doel voor ogen: de geloofwaardigheid van tegenstanders onderuithalen door twijfel te zaaien. Russische veto's dwarsbomen elke poging om te zoeken naar de waarheid. De internationale gemeenschap faalt om tot gerechtigheid te komen via speciale tribunalen. Of toch niet? Achter de schermen werken getuigen, juristen en experts aan het verder verzamelen van bewijsmateriaal en aan rechtszaken die oorlogsmisdadigers moeten bestraffen. Want zolang dat niet gebeurt, leven slachtoffers en nabestaanden ondanks alle bewijsmateriaal, zonder gerechtigheid.