Emigracja polska w latach 1957-89 w istocie była spowodowana względami politycznymi. Nawet ewidentne motywy ekonomiczne wyjazdu z kraju były przede wszystkim radykalną odmową życia w ustroju komunistycznym i państwie PRL. Głównymi ośrodkami polskiej emigracji politycznej były przede wszystkim: Anglia, Stany Zjednoczone i Francja. W Londynie nadal urzędował Polski Rząd na uchodźstwie, w Nowym Jorku i Chicago rósł w siłę Kongres Polonii Amerykańskiej, próbując wpływać na amerykańską politykę wobec Związku Sowieckiego i Europy Środkowo-Wschodniej. W Paryżu zaś Instytut Literacki Jerzego Giedroycia wydawał miesięcznik „Kultura”, „Zeszyty Historyczne” i książki, które kształtowały niezależną myśl polityczną na emigracji. Powoli przenikały do „zniewolonego kraju”. W wyniku antysemickiej nagonki w marcu 1968 roku zorganizowanej przez władze PRL, w ramach wewnętrznych, partyjnych porachunków, opuściło Polskę lub zmuszonych zostało do wyjazdu ok. 15 tysięcy w przeważającej mierze polskich Żydów