Podstawowym celem polityki zagranicznej II Rzeczypospolitej było zabezpieczenie istnienia państwa polskiego i jego granic w istniejącym położeniu geopolitycznym. Niemcy i Związek Sowiecki w gruncie rzeczy nie pogodziły się z istnieniem suwerennej Rzeczpospolitej. Do tego należy dodać napięte stosunki z Czechosłowacją i Litwą. W tej sytuacji, sojusz z Francją, ówczesnym mocarstwem, stał się kamieniem węgielnym polskiej dyplomacji i jak się później okaże, złudnym gwarantem polskiego bezpieczeństwa.