Miłość, wojna, zdrada, opowieść o ludzkich namiętnościach i wielkiej dynastii. Jest rok 1399. Niedawno owdowiały król Władysław (Sebastian Skoczeń) rozważa powrót na Litwę. Możni krakowscy, by zatrzymać władcę na tronie aranżują jego małżeństwo z wnuczką Kazimierza Wielkiego Anną Cylejską (Milena Staszuk). Narzeczona nie przypada królowi do gustu, Jagiełło wysyła ją na kilka miesięcy do klasztoru, by tam uczyła się polskiego. Pół roku później Anna zostaje żoną Jagiełły, a potem królową Polski i choć małżeństwo nie należy do łatwych, temperamentna Cylejka powoli zdobywa serce męża.
Rok 1399. Władysław Jagiełło nie może otrząsnąć się po śmierci Jadwigi Andegaweńskiej. Nie chce słuchać doradców, którzy mówią o kolejnej żonie. Spiera się z podskarbim Hinczką o finansowanie Uniwersytetu. Ponadto polscy panowie traktują go jak marionetkę. Szczególnie Jan z Tęczyna, który uważa, że Jagiełło jest królem tylko dzięki małżeństwu z Jadwigą. Ulryk von Jungingen chce zagarnąć Litwę. Nie zgadza się na to Konrad jego brat i Wielki Mistrz. Ale Ulryk już ma plan. Jego ludzie palą wioskę Dusiai, święte miejsce dla Litwinów. Ta kropla przelewa czarę goryczy. Władysław zrzeka się korony i wszystkich do niej praw. Wraca na Litwę.
Rok 1399. Jagiełło i Wielki Książę Witold próbują się porozumieć. Ale na drodze staje brat króla – Świdrygiełło. Co będzie dalej z Litwą? Kto będzie rządził? Zakonnik Johann (Grzegorz Kowalczyk) w malborskich lochach wyjawia Litwince Saule tajemnice jej pochodzenia, a na Wawelu dochodzi do rękoczynów. Piotr Szafraniec i jego brat Jan oraz Andrzej Tęczyński odnajdują Jagiełłę i proszą o powrót na Wawel, ale pod jednym warunkiem. Jakim?
Listopad 1399. Władysław zostaje na Litwie, bo musi pogodzić kuzyna i brata. Marszałek Fryderyk von Wallenrode i Ulryk von Jungingen przyjeżdżają do Wilna z wieściami, że Wielki Mistrz Konrad von Jungingen podjął decyzję o uwolnieniu litewskich więźniów. A za spalenie Dusiai i wymordowanie prawie wszystkich mieszkańców ukarany już został komtur Johann von Sayn. Ale Arunas, który przeżył masakrę, widząc ściętą głowę, nie jest przekonany, czy zabito prawdziwego sprawcę tragedii. Jagiełło wraca do Krakowa i zgadza się na ślub. Tęczyńscy i Szafrańcowie wietrzą kłopoty.
Lipiec 1400-lipiec 1401. W Cylii nie wszystkie rozmowy są łatwe. Anna nie chce wyjść za mąż, ale stryj Herman wie, jak ją przekonać. Konrad – Wielki Mistrz Krzyżacki chce spokoju, a jego brat Ulryk – wojny. Jana Isnera, który miał kierować wydziałem teologii na Uniwersytecie Krakowskim, skusiło krzyżackie złoto. Jednak Sambor, Zyndram i Mikołaj Trąba przekonali go, by został w Krakowie. Hrabianka Anna z Cylii przyjeżdża na Wawel.
Lipiec 1401. Anna Witoldowa marzy o koronie. Podekscytowana czeka na Ulryka. Nie wie, że Zakon chce obalić Witolda, a na jego miejscu posadzić Świdrygiełłę, który za nic ma powiązania rodzinne. Chce władzy, podobnie jak Ulryk von Jungingen. A na Wawelu wszyscy pytają, kiedy ślub. Jagiełło nie chce takiej narzeczonej.
Rok 1401. Anna Cylejska zamknięta w klasztorze Klarysek uczy się języka polskiego i ma już dość. Bo nie może stąd wyjść, zanim nie wyjdzie za mąż. Ale pewnego dnia z Femką wymykają się do miasta. Chodzą między straganami, jedzą jabłka i chowają się przed Janem Tęczyńskim. Anna Witoldowa, której marzy się korona, robi wszystko, aby przedłużyć ród. A do tego potrzebny jest syn. I pokonanie Świdrygiełły. Jagiełło, po powrocie z Wilna, dowiaduje się, że wyznaczono już datę ślubu. Ale czy przyszła panna młoda umie chociaż kilka słów po polsku?
Wielka Księżna Litewska zaczyna pleść na Wawelu sieć intryg. Saule, polecona jej przez Ulryka von Jungingena, zostaje dwórką. Zakon będzie miał dobrego szpiega. Na Litwie morduje zwolenników Jagiełły i Witolda i rusza na Wilno. Jagiełło zwołuje radę. A co ze ślubem?
Rok 1407. Królowa Anna chciałaby wyremontować zamek na Wawelu. Ale nie ma na to czasu, bo niedługo przyjadą goście z Cylii: stryj hrabia Herman i Barbara. Więc zarządza wielkie sprzątanie. Sofia chce odzyskać zaufanie i miłość Andrzeja z Tęczyna, a Anna z Goraja jest coraz bardziej o niego zazdrosna. Medyk Hiszpan traci chorych pacjentów, bo Greta bierze „co łaska”. Oskarża ją o czary.
Rok 1407. Na Wawelu goście z Cylii - Hrabia Herman i kuzynka Barbara, która ma niedługo zostać królową Węgier i żoną Zygmunta Luksemburskiego. Król każe podjąć Zawiszy Czarnemu decyzję, komu tak naprawdę służy - polskiemu czy węgierskiemu królowi. Kraków szykuje się do procesu oskarżonej o czary Grety. W karczmie awantura i bójka między tymi, co Grety bronią, a jej oskarżycielami. Krewka Katka trafia nawet do lochu. Zawisza Czarny i Barbara Cylejska proponują dworską zabawę „Ogród Róży”, czyli poszukiwanie królowej. Nie przypuszczają nawet, że ta zabawa ściągnie nieszczęście na królową Annę. Klemens z Moskorzewa nie wie, że panie zamieniły się sukniami i że Jakub z Kobylan całuje... Barbarę Cylejską.
Rok 1407. Ochmistrz królowej Klemens z Moskorzewa mówi Mikołajowi Trąbie, że w czasie zabawy w Ogród Róży widział królową Annę całującą się z Jakubem z Kobylan. Król proponuje Zawiszy Czarnemu służbę Koronie. Będzie polskim szpiegiem na dworze w Budzie. Greta zostaje skazana na tortury. Katka przyznaje, że zapłacili jej za rozsiewanie plotek i prosi o wybaczenie. Kat szykuje narzędzia tortur i wzywa pomocnika Jurgę. Pomocnik na niby, więc i tortury na niby. Ale ordalia, czyli próba wody, mają być prawdziwe...
Rok 1407. W komnacie królowej Anny zapadła się podłoga. Ochmistrz Klemens z Moskorzewa zrzuca winę na królową i na nieprzyzwoite dworskie zabawy. Mówi królowi, że Jakub z Kobylan miłuje królową. I że widział, jak się całowali. Zazdrosny Jagiełło jest już przekonany o zdradzie i kłamstwach żony. Każe ją zamknąć w komnacie w odległym skrzydle zamku. Bdzigost próbuje wytłumaczyć małemu Pietrkowi, czym są ordalia. Na brzegu Wisły rozpoczyna się próba wody. Półżywą Gretę wyławia z wody Zyndram.
Rok 1407. Hrabia Herman i Barbara Cylejska wyjeżdżają z Krakowa. Będzie ich eskortować Zawisza Czarny. Królowa Anna, posądzona o romans, zostaje zamknięta w komnacie w bocznym skrzydle zamku. W jej niewinność wierzą Mikołaj Trąba i jej spowiednik Jan Szafraniec, ale nie wierzy w nią Władysław Jagiełło. Postanawia on wydać królową pod sąd, który „rozstrzygnie, czy królowa prowadziła się nieobyczajnie...”. Greta, która przetrwała próbę wody, opuszcza Kraków i zaczyna życie w lesie.
Jesień 1407. Królowa Anna dyktuje swemu spowiednikowi Janowi Szafrańcowi listy do księżnej Aleksandry Mazowieckiej, do wuja Hermana z Cylii i do księżnej Anny Witoldowej, prosząc o wstawiennictwo wobec oskarżeń pod swoim adresem. Otto melduje Wielkiemu Mistrzowi Ulrykowi von Jungingenowi, że jego krakowska misja zakończyła się sukcesem. Wszyscy gadają o rozpustnej królowej. Zaczyna się proces królowej Anny, która bardzo źle znosi czekanie na wyrok. Mdleje. Wezwany medyk podejrzewa, że królowa jest w ciąży.
Jesień 1407. Królowa Anna Cylejska jest w ciąży. Zostaje uniewinniona i wraca do swoich komnat. Prosi profesora Isnera o horoskop. Chce też ukarać Klemensa z Moskorzewa za rzucenie na nią oskarżeń. Johann przywozi ważne wieści. Przekazuje królowi Jagielle, że Zakon chce wykupić Drezdenko. Nie wie jeszcze, że został zdemaskowany. W Krakowie na Johanna napadają dwaj zabójcy. Półżywego znajdują Zyndram, Mszczuj i Jurga. Zabierają go do leśnej chatki Grety. Wielki Mistrz Ulryk von Jungingen chce, aby książę Witold został jego sojusznikiem i zdradził Jagiełłę.
Rok 1407. Władysław Jagiełło i Anna Cylejska mają nadzieję, że urodzi się syn. A ochmistrz Klemens z Moskorzewa, którego zeznania oczerniły królową, będzie sądzony. Ma prosić królową o wybaczenie. Król tłumaczy Piotrowi Szafrańcowi, że wygrana wojna z Zakonem umocni pozycje Polski i Litwy w Europie. Anna Witoldowa, gdy dowiaduje się o ciąży Anny Cylejskiej, postanawia zaprosić do Wilna swoją córkę Zofię, aby spróbować zakończyć spór księcia Witolda z księciem Wasylem Moskiewskim. Johann przeżywa atak nożowników i znajduje schronienie w leśnym domku Grety. Prosi Katkę, żeby powiedziała w mieście, że nie przeżył ataku. A sam chce szukać Saule.
Zima 1407. Dypold potwierdza śmierć Johanna, a Ulryk von Jungingen rozkazuje znaleźć nowego szpiega na Wawelu. Do obozu powstańców na Żmudzi dotarł tajny wysłannik królewski Arunas. Natomiast Jagiełło martwi się o żonę i przyszłe dziecko. Prosi siostrę Aleksandrę, by została dłużej na Wawelu i zaopiekowała się brzemienną królową. Z kolei nowym ochmistrzem zostaje kuchmistrz Jakusz z Boturzyna.
Początek roku 1408. Do Wilna przyjeżdżają księżna Zofia - córka Witolda i żona Wasyla Moskiewskiego. Świdrygiełło jest oczarowany urodą młodej księżniczki - Anny Moskiewskiej. Jednak Anna Witoldowa każe mu trzymać się od niej z daleka. Rozpoczynają się rokowania polsko-krzyżackie w Kownie. Jaki będzie wyrok w sprawie Drezdenka? Tymczasem królowa wybacza swojemu ochmistrzowi, a Klemens z Moskorzewa spokojnie umiera.
Wiosna 1408. Królowa Anna zaczyna rodzić. Pojawiają się komplikacje. Księżna Aleksandra każe przygotować kąpiel w balii. Na świat przychodzi dziewczynka. Kat Bartosz prosi o rękę Aydeniz. Ale ona nie przyjmuje oświadczyn. Arunas, w czasie tajnej misji, wpada w ręce krzyżackich knechtów, którzy orientują się, że nie jest zwykłym mnichem.
Wiosna 1408. Anna Cylejska martwi się, że urodziła córkę i zawiodła Jagiełłę. Aleksandra ją pociesza. Król nie cieszy się z narodzin córki, ale musi jej nadać imię. Królewna będzie nazywać się Jadwiga. Do Krakowa wraca z Budy Zawisza Czarny, z sokolnikiem Kelemenem, który będzie szpiegować w Malborku. Arunas spotyka Saule. Chce jej wybaczyć, ale dziewczyna nie chce wracać do dawnego życia. Książę Witold, jego żona Anna i ich córka Zofia omawiają przyszłość Anny Moskiewskiej. Do Krakowa przyjeżdża Eugenia - matka krakowskiego kata Bartosza.
Wiosna 1408. Władysław Jagiełło nadal unika żony i malutkiej córki. Na chrzciny przyjeżdża matka królowej - hrabina Anna Teck. Anna Cylejska początkowo cieszy się z wizyty matki, niestety zimna hrabina Teck szybko ją rozczarowuje. Z darami dla malutkiej królewny przyjeżdżają wysłannicy Zakonu. Przywożą prezenty i próbują znaleźć na Wawelu szpiegów. Dypold próbuje zwerbować Sofię. Zyndram ze swoim oddziałem bierze do niewoli Wojsława. Wojsław - szlachcic, który napadał na drogach na kupców, zostaje osądzony i skazany. Jedyną osobą, która chce mu pomóc jest Saule. Krakowski kat Bartosz oświadczył się Aydeniz, która mu odmówiła. Ale nadal ją kocha. Lecz matka Eugenia przywiozła do Krakowa piękną Jankę.
Wiosna 1408. Malutka królewna Jadwiga jest dzisiaj chrzczona. Anna Cylejska czuje się zaniedbywana przez króla. Jej matka, hrabina Anna Teck doradza jej symulować chorobę swoją lub dziecka. Dypold uwodzi Sofię i stara się pozyskać od niej różne informacje. Arunas wraca do Krakowa. I w ostatniej chwili wstrzymuje egzekucję Wojsława. Razem z Zyndramem proszą króla Jagiełłę o łaskę dla Saule i Wojsława. Kat Bartosz jest pod urokiem Janki - córki poznańskiego kata. Aydeniz robi się zazdrosna.
Wiosna 1408. Saule i Wojsław zostali ułaskawieni. Dziękują królowi Władysławowi i przyjmują misję szpiegowania dla Korony. Hrabina Teck dokucza córce Annie i wypomina jej, że zbyt dużo uwagi poświęca dziecku. Moniwid przynosi wieści z Wilna - Świdrygiełło znowu zaczyna spiskować z Zakonem. Jagiełło postanawia sprowadzić go do Krakowa. Kat Bartosz nie może się zdecydować - Aydeniz czy Janka.
Wiosna 1408. Dziś w Krakowie będą dwa śluby - Anny z Goraja i Andrzeja z Tęczyna oraz Kata Bartosza z Aydeniz. Zakochana w Tęczyńskim Sofia postanawia się zemścić, psując noc poślubną Tęczyńskich. Rozsypuje im na prześcieradle nasiona i sól. Potem idzie z Dypoldem do stajni. Do Krakowa wraca Zawisza Czarny i przywozi informację, że Krzyżacy kupili Drezdenko. Król Władysław mówi Mikołajowi Trąbie, że trzeba dążyć do wojny z Zakonem.
Rok 1408. Księżna Aleksandra wraca do domu. Na Wawelu zostaje Siemek, którego Jagiełło traktuje jak syna. Świdrygiełło planuje wyprawę do Wasyla, do Moskwy, żeby zrobić na złość Witoldowi. Dypold wyznaje Sofii miłość i obiecuje małżeństwo w zamian za wykradzenie listu z kancelarii. Zbigniew Oleśnicki jest w tarapatach, bo postawił złe horoskopy i jeden z rajców stracił dużo pieniędzy. Z kłopotów wyciąga go dawny kolega - Andrzej z Tęczyna.
Rok 1408. Wielki Książę Litewski Witold oblega Moskwę, a książę Świdrygiełło ucieka do Wasyla Moskiewskiego. Witold przegrywa wojnę. Litwa głoduje. Zyndram i Anna Witoldowa dochodzą do wniosku, że Hanusz jest krzyżackim szpiegiem. Anna Cylejska postanawia pomóc Jagielle. Chce wysłać list do papieża, w którym opisane będą kłamstwa i niegodziwości zakonu. Sofia przyznaje się królowej do flirtu z Dypoldem i do tego, że omal nie została zdrajczynią.
Rok 1408. Jagiełło dowiaduje się o niestosownym zachowaniu pijanej Sofii w czasie spotkania z Dypoldem. Beata z Bożego Daru ma pomysł, jak uratować Sofię od klasztoru i zatrzymać ją na Wawelu. Trzeba ją wydać za mąż. Kandydatem jest owdowiały niedawno Mścisław. Na Litwie głód. Ulryk von Jungingen i Fryderyk von Wallenrode postanawiają uszczelnić granice, a Jagiełło każe przygotować wielki transport zboża. Saule ma jechać do Krakowa, aby zawiadomić króla, że Krzyżacy szykują się do wojny.
Wiosna 1409. Księżna Anna Witoldowa mówi Witoldowi, że Hanusz jest krzyżackim szpiegiem. Wielki Książę Litewski robi z niego swojego szpiega. Świdrygiełło zostaje pojmany przez Karima i jego Tatarów. Król godzi się na ślub Sofii z Mścisławem. W Krakowie płonie zamtuz.
Wiosna 1409. Władysław Jagiełło szuka argumentów, które nastawią Europę pozytywnie do Korony i Litwy w wypadku konfliktu z Zakonem Krzyżackim. Znany krakowski wykładowca Stanisław ze Skarbimierza twierdzi, że istnieje wojna sprawiedliwa. Zbigniew Oleśnicki chce jak najszybciej powiedzieć o tym królowi. Ciołek ma szybko skończyć pisać sonet, który zamówił król dla królowej. Ale kradnie mu go książę Siemek i podrzuca Femce. Mścisław na białym koniu wjeżdża na wawelski dziedziniec i prosi o rękę Sofię. Królowa i dwórki próbują namówić Sofię, aby jak najszybciej przyznała się Mścisławowi do swoich kontaktów z Dypoldem. Na Wawel przyjeżdża poselstwo tatarskie. Karim Berdim jest pod urokiem Katarzyny z Goraja.
Lato 1409. Karim Berdim i delegacja Tatarów przyjmowani są na Wawelu z honorami. Król Władysław dziękuje im za dostarczenie Świdrygiełły do Wilna i uzyskuje obietnicę, że Tatarzy wspomogą Koronę w wojnie z zakonem. Wybucha powstanie na Żmudzi. Rekutis i Arunas czekają na pomoc Jagiełły i Witolda. Jagiełło mówi Annie Cylejskiej o konieczności wojny z zakonem. Nie może jednak przekonać polskich panów, którzy są przeciwni wojnie. Nie pomagają nawet tłumaczenia Stanisława ze Skarbimierza o wojnie sprawiedliwej. Anna Witoldowa namawia księcia Witolda do neutralności w szykującym się konflikcie Korony z zakonem. Zbigniew Oleśnicki rozpoczyna karierę w królewskiej kancelarii. Wprowadza swoje porządki. Ciołek wietrzy kłopoty. Mścisław słyszy w stajni plotki o Sofii. Zabija stajennego. Ale widzi to Pietrek i zapamiętuje buty mordercy.
Lato 1409. Król Władysław przyjmuje poselstwo krzyżackie. Fryderyk von Wallenrode oskarża Koronę i Litwę o pomoc żmudzkim powstańcom. Tymczasem na krakowskim rynku żacy Maciek, Paweł i Jasiek wystawiają zabawne scenki, w których ośmieszają Krzyżaków. Widzą to zakonni posłowie. Rajca Wisław chce ich ukarać. W ich obronie staje Zbigniew Oleśnicki. Saule spotyka się z Kelemenem. Polski szpieg w Malborku ma ważne informacje. Sofii znów nie udaje się powiedzieć Mścisławowi prawdy o swoich kontaktach z Dypoldem. Femka mówi Annie Cylejskiej o zalotach Siemka Mazowieckiego. Jagiełło wysyła młodego księcia z misją do Płocka.
Sierpień 1409. Król Jagiełło przyjeżdża do Łęczycy, przemawia do zebranej tam polskiej szlachty i uzyskuje votum zaufania na rozmowy z Krzyżakami. Wysyła do Malborka arcybiskupa gnieźnieńskiego Mikołaja Kurowskiego i kasztelana nakielskiego Wincentego Granowskiego. Jeden ma być ugodowy, a drugi prowokujący do wojny. Powstanie na Żmudzi trwa. Książę Witold wspiera powstańców, którzy burzą twierdzę w Christmemelu nad Niemnem. Arunas zostaje ciężko ranny. Książę Witold przechwytuje list, który Świdrygiełło chciał wysłać Wielkiemu Mistrzowi. Książę obiecuje w nim pozbycie się Witolda w zamian za wielkoksiążęcy tron. Mścisław dowiaduje się o kontaktach swej narzeczonej z Dypoldem. Sofia błaga o wsparcie Beatę z Bożego Daru.
Lato 1409. Zakon wypowiada wojnę Koronie. Polskie rycerstwo ma się zgromadzić w Wolborzu. Król każe Zawiszy Czarnemu zbierać najemników, którzy za żołd staną po stronie Polski. Anna Cylejska powierza Mikołajowi Wierzynkowi spieniężenie, na cele wojenne, znacznej części swoich klejnotów. Świdrygiełło pisze do Wielkiego Mistrza: „Zakon i Litwa pod moją wodzą podbiją Żmudź, Podole, a nawet Polskę”. Brat króla zostaje oskarżony o zdradę i wysłany do twierdzy w Krzemieńcu. Mścisław chce ustalić datę ślubu z Sofią.
Lato 1409. Król Jagiełło rusza na wojnę z zakonem. Zyndram ma pilnować, aby nikt na niej nie zarabiał. Anna Cylejska zabiega o boskie wsparcie dla króla i Korony. Razem z malutką Jadwigą żegnają Władysława. Wojska Korony już zbierają się w Wolborzu i pod Czerwińskiem. Kelemen przekazuje Saule, że Zygmunt Luksemburski poprze zakon i że Kujawy oraz Ziemia Dobrzyńska poddały się bez walki. W Krakowie mówią, że Mścisław zabił swoją pierwszą żonę. Sambor, który jest zakochany w Sofii, zastanawia się, czy jej o tym powiedzieć. Sofia i Mścisław biorą ślub. Lech postanawia zarobić na wojnie. Kupuje beczki z piwem, bierze kilka dziewek ze spalonego zamtuza i rusza za wojskiem. Chętni na jego towar na pewno się znajdą. Jurga oświadcza się Nieradce.
Wrzesień-październik 1409. Wielki Mistrz Ulryk von Jungingen dowiaduje się, że zakon stracił Żmudź. Trwa wojna z Polską, więc każe za wszelką cenę bronić Bydgoszczy, a król Jagiełło każe atakować to miasto. Krzyżacy chcą wciągnąć Zygmunta Luksemburskiego do wojny z Koroną. Więc, gdy na Wawel przyjeżdża poseł z Cylii i próbuje przekonać królową Annę, aby król porozumiał się z zakonem, żeby uniknąć wojny na dwa fronty, królowa wysyła z tajną misją pod Bydgoszcz Zbigniewa Oleśnickiego. Lech proponuje kowalowi Bogdanowi, że za drobną opłatą pozna go z narzeczoną jego syna Jurgi. I namawia kowala, aby razem pojechali za wojskiem na wojnę. Książę Witold nie jest jeszcze gotowy do wojny z Krzyżakami, więc Jagiełło decyduje się podpisać rozejm z Ulrykiem von Jungingenem. W delegacji zakonnej jest także Dypold. Mścisław rzuca się na niego z mieczem. Zyndram i Oleśnicki starają się go powstrzymać.
Zima 1409 – wiosna 1410. Korona i zakon podpisały rozejm, ale obie strony przygotowują się do wojny. Drwale z Puszczy Kozienickiej ścinają drzewa na tajemniczy most. Tatar Karim przyjeżdża znowu na Wawel – ma dobre wieści. 500 wojowników lekkiej jazdy chana czeka na rozkazy. Katarzyna z Goraja jest nim oczarowana. Daje mu rękawiczki i dostaje w zamian naszyjnik. Lech i Bogdan uwalniają drwala Wojciecha porwanego przez Krzyżaków. Odwożą drwala do królewskiego obozu i rozmawiają z Jagiełłą. Zygmunt Luksemburski próbuje w Kieżmarku przekonać księcia Witolda, żeby przyłączył się do sojuszu węgiersko- krzyżackiego przeciwko Jagielle. Proponuje mu za to litewską koronę, a sam marzy o stepach Rusi. Arunas wraca ze Żmudzi do Krakowa. Nie wie, czy zostać w służbie króla, czy wrócić do klasztoru.
Wiosna 1410. Król Władysław Jagiełło mianuje arcybiskupa Mikołaja Kurowskiego namiestnikiem Krakowa, czyli swoim zastępcą na czas wojny z zakonem. Anna Cylejska próbuje protestować. Król Wacław IV ogłasza wyrok sądu w sprawie sporu Korony z zakonem o Żmudź i Dobrzyń. Polscy wysłannicy zrywają rozmowy w Pradze. Katarzyna Gorajska wzdycha do Karima. Grozi, że jeśli nie będzie mogła za niego wyjść, to... pójdzie do klasztoru. Sofia widzi na wawelskim korytarzu swego męża Mścisława obściskującego służkę, a Nieradka i Jurga biorą ślub. Zyndram szykuje się do wyjazdu. Pietrek chce razem z nim jechać na wojnę. Niestety, wymyka się po cichu z domu i chowa na wozie płatnerza.
Czerwińsk, 01 lipca 1410 r. Król Jagiełło daje sygnał Mistrzowi Jaromirowi do budowy mostu. Zbigniew z Brzezia przekazuje wojsku rozkaz króla o zmianie kierunku marszu. Ulryk von Jungingen nie wie, gdzie jest polska armia. W obozie królewskim coraz więcej wojska. Przybyło Mazowsze z Januszem Warszawskim i księciem Siemkiem. Wszyscy czekają na Litwinów. Femka z Bdzigostem szukają Pietrka, a Sofia pakuje kufry, bo ma jechać do majątku męża. Namiestnik Mikołaj Kurowski negocjuje z Mikołajem Wierzynkiem nowy podatek od mieszczan na cele wojenne. Anna Cylejska ma żal, że jest pomijana w sprawowaniu rządów. Pietrek na wozie płatnerza dociera do przeprawy i wpada w ręce Mścisława. Poznaje buty mordercy z Krakowa.
9-13 lipca 1410 r. Mistrz Jaromir każe rozebrać most przez Wisłę pod Czerwińskiem i ukryć łodzie na wypadek konieczności szybkiego odwrotu. Krzyżacy nie mogą rozszyfrować strategii Jagiełły. Obie strony szukają odpowiedniego miejsca na wielką bitwę. Jurga podsłuchuje krzyżackich knechtów i dowiaduje się o zasadzce. Zostaje ranny, ale dociera do polskiego obozu. Kowal Bogdan postanawia wykuć mu napierśnik. Pietrek się odnajduje. Mówi Zyndramowi, że Mścisław zamordował człowieka w Krakowie i że to on z kilkoma Tatarami spalił polską wieś. Zygmunt Luksemburski wypowiada Polsce wojnę. Królowa Anna Cylejska zachowuje spokój. Rozkazuje, aby Krakowa bronił Jan ze Szczekocin.
Grunwald, 14 lipca 1410 r. Ulryk von Jungingen ustawia wojsko na wzgórzach koło Stębarku i zapowiada, że zniszczy unię Korony i Litwy. Jagiełło natomiast spokojnie uczestniczy we mszy odprawianej przez Mikołaja Trąbę. Potem zaczyna wydawać rozkazy jak mają być ustawione chorągwie. Niech Krzyżacy czekają w upale. Tuż przed bitwą Jurga zostaje rycerzem, a w Krakowie okazuje się, że Nieradka jest w ciąży. Pietrek znowu wymyka się z obozu i wpada w ręce Krzyżaków. Posłowie krzyżaccy przywożą dwa miecze. Król przyjmuje miecze i wreszcie wydaje rozkaz. Wojsko rusza do boju. Na Wawelu choruje królewna Jadwiga. Skaleczyła się w rączkę, która spuchła. Medyk królewski nie wie, jak wyleczyć dziecko. Arcybiskup Mikołaj Kurowski przykłada na skaleczoną rączkę chleb z pajęczyną.
Grunwald, 15 lipca 1410 r. Król Władysław Jagiełło obserwuje bitwę ze wzgórza, a Wielki Mistrz Ulryk von Jungingen walczy razem ze swoimi rycerzami. Zaczyna się bitwa. Dypold szarżuje z kopią wprost na Jagiełłę. Król strąca go z konia, a Oleśnicki go dobija. Zakon zaczyna przegrywać. Giną krzyżaccy dostojnicy. Ginie Wielki Mistrz. Król Władysław ogłasza koniec bitwy. Na Wawelu Anna Cylejska czuwa przy chorej córce. Wreszcie gorączka spada i dziewczyna się budzi.
Król Władysław Jagiełło odsyła zwłoki Ulryka von Jungingena do Malborka. Druhowie Mszczuja przysięgają zachować w tajemnicy, kto zabił Wielkiego Mistrza. Saule ratuje Pietrka z rąk knechta, zostaje ranna i umiera na rękach Arunasa. W Krakowie biją dzwony z okazji zwycięstwa pod Grunwaldem. Arcybiskup Mikołaj Kurowski czyta Annie Cylejskiej list od Jagiełły. Do Krakowa wjeżdża wóz z Bogdanem i Lechem. Nieradka dowiaduje się o śmierci Jurgi.
Jesień 1410. Na rozkaz króla Jagiełły wojska polskie wycofują się z oblężenia Malborka. Zyndram nie zgadza się z tym rozkazem. Mścisław donosi o tym królowi. W drodze do Krakowa Jagiełło niespodziewanie traci przytomność. Zostaje odwieziony do Płocka. Tam spotyka Elżbietę Granowską. Mikołaj Trąba i Zbigniew z Brzezia naradzają się z kanonikiem Pawłem Włodkowicem, jak bronić polskiej racji po atakach o niehonorową walkę w bitwie pod Grunwaldem. Wojska węgierskie najeżdżają na ziemię sądecką. Obroną Krakowa dowodzić będzie kasztelan lubelski Jan ze Szczekocin. Katarzyna z Goraja jedzie do siostry, do majątku Tęczyńskich. Jednak po drodze zostaje porwana.
Zima 1410/1411. Trwają pertraktacje z zakonem. Król Władysław tłumaczy Zbigniewowi z Brzezia, że wojsko jest wyczerpane, brakuje żywności... Twierdzi, że „więcej zyskamy pokazując światu miłosierne oblicze, niż zapędzając się w gniewie .Każda wojna musi mieć swój kres”. Goniec Tęczyńskich przywiózł złe wieści. Katarzyna, córka Beaty z Bożego Daru, wraz ze służką nie dotarły do majątku siostry. Dobiesław z Oleśnicy odnajduje miejsce, w którym doszło do porwania Gorajskiej. I tatarski sztylet. Przekazuje Jagielle, że to Karim jest odpowiedzialny za to porwanie.
Początek roku 1411. Pokój z zakonem podpisany. Żmudź wróciła do Litwy, ale Korona nie odzyskała Pomorza. Wielki Mistrz Krzyżacki Heinrich von Plauen wysyła Heinricha z tajną misją do Budy. Zawisza Czarny i Mszczuj od jego sługi dowiadują się o tej misji i o szlachciance w niewoli. Oleśnicki obawia się, że zaprzepaści karierę duchownego, bo w obronie Jagiełły zabił pod Grunwaldem Dypolda. Femka skarży się Annie Cylejskiej, że Zyndram po powrocie z wojny dziwnie się zachowuje. Lech i Bogdan kłócą się o przyszły los Nieradki i dziecka.
Wiosna 1411. Władysław Jagiełło i Anna Cylejska przyjeżdżają do Wilna. Witold dostaje Podole w dożywotnie władanie. Mszczuj przywozi wieści. Wielki Mistrz Krzyżacki spiskuje z Luksemburczykiem, a pod Malborkiem przetrzymywana jest porwana szlachcianka. Dobek, Karim i Hanusz ruszą razem na poszukiwania Katarzyny Gorajskiej. Lech odgraża się, że odda dziecko Nieradki na wieś. Bogdan obiecuje pomóc dziewczynie. Do Jagiełły dociera wieść o rzekomym romansie Anny z Kurowskim.
Rok 1411. Anna Cylejska obawia się, że król poważnie potraktował plotki o jej romansie z Kurowskim. Jagiełło nie wierzy w te plotki i ufa Annie. Wzywa arcybiskupa do Wilna. Jan Szafraniec i Zbigniew Oleśnicki cieszą się z kłopotów Kurowskiego. To oni i Ciołek rozpuszczają plotki. Zyndram pije na umór. Nie może się pogodzić, że stracił łaskę króla. Moniwid donosi księciu Witoldowi i Jagielle, że bojarzy chcą sprawiedliwości i praw takich, jakie mają polscy panowie. Karim mówi Dobkowi, że król powinien uważać na Mścisława. Ale na razie muszą dogadywać się z Hanuszem. Arcybiskup Kurowski chce jak najszybciej oczyścić się z zarzutów. Niestety w drodze dostaje ataku serca.
Rok 1411. Para królewska dowiaduje się, że arcybiskup Mikołaj Kurowski nie żyje. Jan Szafraniec, Zbigniew Oleśnicki i Ciołek mają nadzieję, że nie wyda się, kto rozpuszczał plotki o rzekomym romansie królowej i arcybiskupa. Król Władysław Jagiełło uroczyście wjeżdża do Krakowa. Karim i Dobek ratują Katarzynę z Goraja. Hanusz rzuca się na Heinricha i ginie. Zyndram szykuje się do wizyty na Wawelu. Lech ukradkiem wsypuje mu do polewki tajemniczy proszek. Na polecenie Mścisława, który go szantażuje. Zyndram się chwieje, jakby znowu był pijany. Wchodzi do auli wawelskiej i... pada na twarz.
Początek roku 1412. Na Wawelu trwają przygotowania do ślubu księżniczki Cymbarki Mazowieckiej z Ernestem Habsburgiem zwanym Żelaznym. Przyszła panna młoda woli jednak polowania. Spotyka natomiast na wawelskim dziedzińcu interesującego mężczyznę. Katarzyna Gorajska jest w klasztorze w Sączu. Płacze, bo nie chce tam zostać na zawsze. Jeśli została zhańbiona w czasie porwania, nikt się z nią nie ożeni. Zapewnienie dziewczyny się nie liczy. Wraca jednak do Krakowa. Karim i Dobek prześcigają się w zalotach. Anna dowiaduje się, że Elżbieta Granowska czuwała w Płocku przy łożu chorego Jagiełły i że król majacząc widział anioły. A o aniołach Władysław śnił ostatniej nocy. Zyndram , w czasie spotkania z królem, stracił przytomność. Zaczyna podejrzewać, że ktoś dosypał mu czegoś do polewki. Kto zostanie nowym arcybiskupem gnieźnieńskim - Wojciech Jastrzębiec czy Mikołaj Trąba? Lech planuje oddanie wnuczki na wieś. Bo Nieradka nie może pracować i jednocześnie zajmować się dzieckiem.
Początek roku 1412. Dziś ma odbyć się ślub księżniczki Cymbarki i księcia Ernesta Habsburga. Narzeczeni, nie wiedząc o tym, poznali się już wcześniej i w sobie zakochali. Mścisław jest ulubieńcem Jagiełły. Dostaje nawet kilka wsi. Zyndram wspierany przez Femkę i Mszczuja zbiera się do zdemaskowania Mścisława. Lech umawia się w lesie nad brzegiem rzeki z wiejską mamką. Zostawia malutką Jagnę i idzie po wodę. Mała dziewczynka znika. Katarzyna Gorajska wraca do Krakowa tylko z Dobkiem. Karim zwraca Katarzynie rękawiczkę i życzy jej szczęścia.
Rok 1412. Mikołaj Trąba zostaje arcybiskupem gnieźnieńskim. Informacja o śmierci Hinczki pogłębia problemy psychiczne biskupa Piotra Wysza. Widzi nawet jego ducha. Wykorzystuje to Wojciech Jastrzębiec i ośmiesza biskupa przed dworem. Anna Cylejska dowiaduje się, że jedna ze służek jest w ciąży, a ojcem dziecka jest... Mścisław. Służka, dzięki interwencji królowej, trafia do zakonnic, a nie na ulicę. Femka mówi Annie Cylejskiej prawdę o Mścisławie. Katarzyna z Goraja postanawia wrócić do klasztoru. Dobiesław z Oleśnicy pada na kolana i się jej oświadcza. Kowal Bogdan i przyjaciele szukają Jagny - córki Nieradki. Mszczuj wprowadza na zamek Bogdana, który mówi królowi o zaginięciu małej Jagny. Lech trafia do lochu, a Nieradka wpada pod wóz. Nie wie, że Jagna żyje i ktoś śpiewa jej kołysankę.
Wiosna 1412. Król Władysław Jagiełło z królową Anną przyjeżdżają do Budy na podpisanie pokojowego traktatu Polska - Węgry. Zygmunt Luksemburski wysyła do Wielkiego Mistrza dwa listy. W pierwszym prosi zakon o zaprzestanie walk i ogłasza swoje przymierze z Polską, w drugim natomiast gwarantuje poparcie wojsk krzyżackich za odpowiednią sumę. Barbara Cylejska, przyłapana na zdradzie męża, odkrywa przed Anną działania Zygmunta. Po podpisaniu wieczystego pokoju Jagiełło upomina się o polskie insygnia królewskie, wywiezione po śmierci Kazimierza Wielkiego przez Ludwika Węgierskiego. Zygmunt Luksemburski choć temu niechętny, musi je oddać. Femka namawia Zyndrama, żeby pojechał do majątku Mścisława i przywiózł Sofię na Wawel. Lech siedzi w lochu - za porwanie dziecka i okradanie żołnierzy w czasie wojny. A Nieradka nie potrafi wybaczyć ojcu. Do krakowskiej karczmy przychodzi Katka. Dowiaduje się, że Nieradce zaginęła córeczka. Nikt nie wie, że Jagna jest w domu Grety.
Rok 1412. Zygmunt Luksemburski oddaje Jagielle polskie insygnia koronacyjne. Grzymek i Andrzej Tęczyński będą je eskortować. W lesie napadają na nich zbójcy. Tęczyński zostaje ciężko ranny. Umiera w Krakowie, w ramionach żony Anny. Krakowscy mieszczanie witają króla i królową, a Nieradka szuka zaginionej córeczki. Greta dowiaduje się, że Katka znalazła w lesie dziecko Nieradki. Greta zamyka Katkę i idzie z dzieckiem do Krakowa. Nieradka przypadkiem dowiaduje się, że Lech chciał pomóc córce. Idzie do lochu i przebacza ojcu. Królowa mówi mężowi, że jest brzemienna.
Rok 1412. Sofia, dzięki pomocy Femki i Zyndrama, ucieka od męża. Mścisław ją bił i poniżał. Anna Cylejska wstawia się za nią u króla. Jagiełło uważa jednak, że żona powinna być przy mężu. Mikołaj Trąba przekonuje Jagiełłę, żeby posłać po Mścisława i wyjaśnić wszystkie złe informacje na jego temat. Po Mścisława pojedzie Sambor. Legat papieski Branda Castiglione ma wydać wstępną decyzję w sprawie sporu polsko-krzyżackiego. Niestety, legat idzie na krakowski rynek. Towarzyszy mu Zbigniew Oleśnicki. Żacy wystawiają żartobliwą sztukę, a koza nadgryza czerwony kapelusz Brandy Castiglione. Greta dotarła z małą Jagną do krakowskiej karczmy. Oddaje dziecko Nieradce. Potem niestety zauważa ją Medyk Hiszpan. Idzie za nią do lasu i wpada do dużego dołu. Greta zabiera go do swej chaty. Trzeba go będzie leczyć. W Malborku konflikt między Wielkim Mistrzem Krzyżackim von Plauenem, a ugodowo nastawionym Wielkim Marszałkiem Michałem Kuchmeisterem. Heinrich zauważa przechodzącego pod drzwiami Kelemena.
Rok 1412. Sofia planuje ucieczkę do Wielkopolski. Ale brakuje jej pieniędzy. Femka namawia ją, żeby jeszcze raz porozmawiać z królową. Anna Cylejska ukrywa Sofię na Wawelu i rozmawia z legatem w sprawie unieważnienia jej małżeństwa. Legat papieski nie jest zadowolony z pobytu na Wawelu. Nie dość, że sienniki są twarde, to jeszcze koza zjadła mu kawałek kardynalskiego kapelusza. Żąda więc zadośćuczynienia. Zbigniew Oleśnicki dostaje od Jagiełły zadanie - ma udobruchać legata. Koza Izolda zostaje aresztowana. Lech siedzi w lochu i spowiada się Bdzigostowi. Wyznaje, że na polecenie Mścisława dosypał odurzających ziół do polewki Zyndrama. Królowa Anna prosi legata o radę, jak unieważnić małżeństwo Sofii. Branda Castiglione żali się nawet Jastrzębcowi, że królowa zawraca mu głowę takimi sprawami. Króla ponoszą emocje w rozmowie z królową. Anna źle się poczuła i... poroniła.
Koniec 1412 roku. Królowa Anna po wczesnym poronieniu jest w żałobie. Jedyną osobą, z którą chce teraz być jest Sofia. Mikołaj Trąba tłumaczy Jagielle, że musi zabezpieczyć dziedzictwo swojego jedynego potomka – królewny Jadwigi. Król postanawia ogłosić Jadwigę następcą tronu. Mszczuj opowiada Jagielle o zbrodniach Mścisława. Król każe wezwać Arunasa, królewskiego justycjariusza, który ma rozpocząć śledztwo. Słyszy to legat papieski. Potem, widząc posiniaczoną Sofię, obiecuje napisać list w sprawie unieważnienia małżeństwa. Dostaje w prezencie materiał na nowy kapelusz i kosztowny drobiazg. Koza staje przed sądem. Dominikanin skazuje ją na śmierć. Ale Bdzigost zostaje jej obrońcą – jej głosem. Potem na krakowski rynek przychodzi legat Branda Castiglione i wybacza kozie. Lech zostaje ułaskawiony przez króla, ale będzie pomocnikiem kata. Zacznie od czyszczenia rynsztoków. Zyndram wraca do łask króla Władysława.
Rok 1413. Król Władysław Jagiełło i królowa Anna wprowadzają uroczyście małą Jadwigę do auli tronowej i ogłaszają dziedziczką tronu. „Król Władysław mądrze sprawuje władzę” – mówi legat Branda Castiglione. Potem Jagiełło z Witoldem rozmawiają o przyszłości Polski i Litwy. „Bojarzy chcą takich samych przywilejów, jakie dałeś polskiej szlachcie” - mówi Witold. „Ogłosimy to w Horodle” - decyduje król. Na wawelski dziedziniec wjeżdża Mścisław. Przyjechał po żonę. Sofia jest przerażona. Sambor obiecuje jej bronić. I czyni to na jednym z wawelskich korytarzy. Jan Szafraniec ma wygłosić ważną mowę przed papieskim legatem. Szuka więc leku na jąkanie. Medyk Hiszpan twierdzi, że nie ma takiego leku, ale jest coś, co może pomóc. Bogdan wraca do Taczowa. Nie martwi się już o Nieradkę i malutką Jagnę, bo król już im pomaga. Niedługo je zabierze do Taczowa. Kunegunda daje mu tobołek z prowiantem, a żacy dają mu kozę Izoldę.
Władysław Jagiełło wysłuchuje opowieści Mścisława z kamienną miną. Zeznania Karima pogrążają Mścisława – zostaje uwięziony. Sofia zostaje na Wawelu, ale idzie do lochu i słyszy: „Ja ci dałem wszystko, a ty poszłaś skarżyć do obcych”. Ma wyrzuty sumienia i chce mu pomóc więźniowi. Katka prowadzi Jana Szafrańca do chaty Grety. Zielarka go wyleczy z jąkania, ale musi głośno śpiewać. Paweł Włodkowic, Zbigniew Oleśnicki i Mikołaj Trąba chcą przedstawić legatowi memoriał i przekonać go do polskich i litewskich racji w konflikcie z zakonem. Przemówienie ma wygłosić Jan Szafraniec, który... zaginął. Piotr Szafraniec znajduje brata siedzącego nago w balii i głośno śpiewającego. Dzięki metodzie Grety Jan Szafraniec wygłasza „śpiewająco” mowę na cześć Jagiełły.
Jesień 1413. W Horodle spotykają się polscy panowie i litewscy bojarzy. Polacy będą przyjmować do swoich herbów litewskich możnych. Ale tylko katolików i wpisanych na specjalną listę. To 47 rodów. Zyndram przyjmuje Arunasa do swojego herbu Słońce. Wielki Mistrz Krzyżacki Heinrich Von Plauen, który chciał wojny z Polską, zostaje aresztowany przez Michała Kuchmeistra. Nowy Wielki Mistrz uważa, że najważniejsze jest granie na zwłokę i dobry wywiad. Proponuje sokolnikowi Kelemenowi szpiegowanie na rzecz zakonu. Sofia pomaga mężowi w ucieczce z lochu, ale ten zabiera ją ze sobą. Sambor z Grzymkiem i Mszczujem odbijają Sofię, ale Mścisław ucieka.
Wiosna 1414. Zygmunt Luksemburski nie wyda wyroku arbitrażowego w sporze Korony z zakonem. A Arunas informuje króla Władysława, że Krzyżacy mają nowego wielkiego mistrza. Mikołaj Trąba i Paweł Włodkowic jadą z poselstwem do Malborka i żądają od Kuchmeistra spełnienia niemożliwych warunków. Jagiełło posyła Zyndrama na Litwę i ogłasza pospolite ruszenie w Koronie. Katarzyna Gorajska i Dobiesław z Oleśnicy mają za kilka dni wziąć ślub. Ale Dobek ma ruszać na wojnę. Jan Szafraniec udziela im ślubu. Przed nimi noc poślubna. Ale panna młoda jest zestresowana i wypiła za dużo wina. Zasypia. Sambor postanawia znaleźć Mścisława na własną rękę i coraz bardziej traci głowę dla Sofii.
Lato 1414. Katarzyna Gorajska przyznaje, że nie było nocy poślubnej. Więc czy ślub jest ważny? Zaczęła się wojna głodowa Korony z zakonem. Krzyżacy palą wioski i zbiory. Zyndram i Arunas spotykają się z polskim szpiegiem Kelemenem. Nie wiedzą, że sokolnik ich zdradził. Oddział królewski wpada w zasadzkę. Zyndram broni króla własną piersią i ginie. Córka Nieradki jest poważnie chora. Greta zostawia lekarstwo i chce wrócić do lasu, ale rozpoznają ją zawistni mieszczanie. Chcą ją sądzić za czary. W ostatniej chwili ratuje ją Jan Szafraniec i zbrojni królowej. Greta na razie zatrzyma się na Wawelu. Dowiaduje się o tym inkwizytor.
Koniec 1414 roku. W wojnie głodowej Korony z zakonem podpisano rozejm. Teraz spór polsko-krzyżacki przenosi się na sobór w Konstancji. Jagiełło szykuje delegację. Papież Jan XXIII otwiera sobór i powierza godność opiekuna Kościoła Zygmuntowi Luksemburskiemu. Femka przypadkowo dowiaduje się o śmierci Zyndrama. Nie wie, co ma teraz zrobić. Jak powiedzieć o tym synowi? Sofia i Sambor wyraźnie mają się ku sobie, ale to ukrywają. Przecież Sofia jest mężatką. Inkwizytor domaga się wydania Grety. Toczy się o to spór na Wawelu. Rzeźnik, który najbardziej oskarżał Gretę, oświadcza się Katce - „Ty byś się nadała na żonę. Wyjdź za mnie, a dam Grecie spokój”.
Początek 1415 roku. Femka bardzo źle znosi żałobę po śmierci Zyndrama. Bdzigost przekonuje ją, że musi się pozbierać dla dobra Pietrka. Miasto żyje sprawą Grety. Przyjaciele próbują jej pomóc. Królowa Anna wstawia się za nią u króla, a Medyk Hiszpan dosypuje do kielicha Inkwizytora tajemniczy proszek. Dominikanin, będąc pod wpływem tej substancji, ośmiesza się przed mieszczanami. Oskarżenie przeciw Grecie zostaje odrzucone. Król chce poznać kobietę, losami której fascynuje się miasto i prosi ją, aby mu powróżyła. Ta leje wosk i przepowiada mu trzech synów. Na soborze w Konstancji Falkenberg przekonuje Zygmunta Luksemburskiego, żeby cofnął list żelazny Husowi. Zawisza Czarny chce bronić Husa, który został wtrącony do lochu.
Lato 1415. Jagiełło żegna Annę i rusza na Litwę. Po drodze widzi zaćmienie słońca. Oleśnicki widzi w tym karę za grzechy, a Zbigniew z Brzezia przypomina, że uczeni przepowiadali takie zjawisko. Na soborze w Konstancji palą Jana Husa. Falkenberg każe Heinrichowi wykraść traktat Włodkowica, dzięki któremu świat ma poznać krzyżackie kłamstwa. Heinrich przynosi dokument, a Falkenberg go pali. Paweł Włodkowic, nie mając dokumentu, postanawia wygłosić go z pamięci. Femka ma kłopoty z Pietrkiem i prosi o pomoc królową. „Przyprowadź chłopaka na Wawel!" – decyduje królowa Anna. Nieradka dowiaduje się prawdy o tym, kto przetrzymywał jej dziecko. Ale wszystkie kłótnie kończą się, gdy mieszkańcy Krakowa widzą zaćmienie słońca.
Wczesna wiosna 1416. Królowa Anna Cylejska uwalnia kruka, który zaplątał się w krzaku dzikiej róży i rani się kolcami w rękę. Zaczyna się źle czuć. Prosi Jana Szafrańca o spowiedź. Ale najpierw dyktuje mu list, który ma być wysłany do Konstancji. Niestety ma już pierwsze objawy tężca. Krzyżacki prokurator Piotr z Ornety chce przekupić Rekutisa. Żmudzini oświadczają, że ich naród przyjmie chrzest z rąk Polski i Litwy i dają świadectwo krzyżackich zbrodni w swoim kraju. Sobór zakazuje Zakonowi Krzyżackiemu najeżdżać ziemię żmudzką. Władysław Jagiełło jest w Lublinie i czeka na dobre wieści z soboru w Konstancji. Wreszcie dociera list od Mikołaja Trąby. Jest dobrze, ale do zwycięstwa jeszcze daleko. Pietrek chce ruszyć na wojnę. Femka boi się o niego. Ale Pietrek zostanie w mieście ze względu na matkę.
Przychodzi pierwszy dzień wiosny 1416 roku. Królowa Anna czuje się coraz gorzej po zranieniu kolcem róży. Do rany wdało się zakażenie. Dwórki chcą ratować żonę króla i przyprowadzają potajemnie na Wawel zielarkę. Ta jednak nie ma wątpliwości: jest już za późno na pomoc, a królową czeka śmierć. Tymczasem Pietrek ma zostać łaziebnym króla. Chłopak nie bardzo się z tego cieszy, bo chciałby już zostać rycerzem. Poznaje jednak królewnę Jadwigę, którą początkowo bierze za córkę stajennego. Dziewczynka jest smutna, bo nikt nie chce dopuścić jej do chorej matki. Niepokojące wieści z Krakowa dochodzą do króla Jagiełły, który pędzi na Wawel, aby pożegnać umierającą żonę.
Wiosna 1416. Jagiełło chce jak najszybciej wyjechać z Krakowa, żeby zagłuszyć żałobę po śmierci żony. Ochmistrz Jakusz z Boturzyna mówi dwórce i matronom, że muszą opuścić Wawel. Elżbieta z Goraja wraca do matki, a Sofia zamieszka z Femką. Królewna Jadwiga zaprzyjaźnia się z Pietrkiem. Femka tłumaczy królowi, że dziewczynka cierpi po śmierci matki i szuka przyjaciela. Anna Witoldowa planuje wydać za Jagiełłę swoją wnuczkę Annę. W Konstancji Krzyżacy są zadowoleni ze śmierci Anny Cylejskiej. Zamierzają wykorzystać żałobę polskiej delegacji i uderzyć. Na traktach do Krakowa grasuje banda. Dowodzi nią Mścisław.
Rok 1416. Jan Falkenberg wygłasza na soborze w Konstancji antypolską rozprawę. Żałobę Jagiełły zakłócają naciski panów krakowskich na ponowny ożenek. Jan Szafraniec myśli o Elżbiecie Brabanckiej, a książę Witold proponuje ożenek ze swoja wnuczką Anną Moskiewską. Powstanie dwór królewny. Femka i Sofia wracają na Wawel, żeby wesprzeć królewnę Jadwigę. Greta została w Krakowie i rozłożyła swój kramik z ziołami obok Garncarza Michała. Krakowscy Żacy: Maciek, Jasiek i Paweł proszą Gretę o ziele na miłość. Najlepszy jest korzeń mandragory. Greta wysyła ich do kata.
Zima 1417. Król Władysław wciąż jest w żałobie po śmierci królowej Anny. Jak sam mówi, nie spieszy mu się do kolejnego ożenku. Postanawia, że z Wielkopolski nie ruszy od razu do Krakowa, a odwiedzi w Płocku swoją siostrę, księżną Aleksandrę. Tam wpada mu w oko Elżbieta Granowska. Z kolei królewna Jadwiga jest niepocieszona, że może nie być w przyszłości królową, jeśli będzie mieć kiedyś brata. Tymczasem wielki mistrz Zakonu Krzyżackiego postanawia jakoś wpłynąć na zbliżający się wybór nowego papieża.
Wiosna 1417. Król Władysław wrócił na Wawel i od razu postanawia zobaczyć swoją córkę. Królewna Jadwiga zaczyna go wypytywać o nową królową. Monarcha uspokaja dziewczynkę, że jeszcze nikogo nie wybrał. I postanawia zająć czymś Jadwigę: nauczy ją strzelać z łuku. Tymczasem marszałek Zbigniew jest niepocieszony, że król nie ma dla niego czasu. W końcu przekazuje mu wieści: księżna, którą poprosił o rękę, odrzuciła oświadczyny. A w Płocku Elżbieta nie może przestać myśleć o Władysławie. Żacy Maciej, Jasiek i Paweł (Hubert Haśtak) kupili od Lecha (Mariusz Jakus) i Opryszka (Grzegorz Gromek) czarnego psa. Zdobyli sznur ze stryczka i czekają na pełnię, by wyciągnąć korzeń mandragory. Mistrz Cyryl (Dariusz Maj), który maluje freski w lubelskiej kaplicy, zostaje napadnięty przez zbójców, którym przewodzi szlachcic. Kim on jest?
Król Władysław zleca Arunasowi misję: ma odnaleźć i pojmać łotrów, którzy napadli na mistrza Cyryla – artystę tworzącego lubelską kaplicę. Marszałek Zbigniew ma pewne podejrzenia, kto może stać za atakiem. Królewna Jadwiga udaje, że gorzej się czuje. Wszystko po to, aby potajemnie spotkać się z Pietrkiem. Razem wymykają się z zamku, bo dziewczynka chce poćwiczyć strzelanie z łuku. Tymczasem żacy pragną znaleźć korzeń mandragory, ale boją się jej... krzyku.
Rok 1417. Po uroczystościach z okazji pierwszej rocznicy śmierci Anny Cylejskiej król Władysław Jagiełło rusza z orszakiem, ale nie na Ruś, tylko do Łańcuta. Ale po co? - zastanawiają się jego doradcy. Król jedzie na spotkanie z Elżbietą Granowską. Oboje wymykają się konno do lasu i... ma miejsce pierwszy pocałunek zakochanych. Lech i Kat Bartosz robią pośmiewisko z Pawła, który po wypiciu naparu z fałszywej mandragory dostaje rozstroju żołądka. Randka z Agatą niestety się nie udaje. Bdzigost pomaga Pawłowi w małej zemście i dolewa do piwa tych, którzy najbardziej drwili z chłopaka, napar z cykorii. Ten się śmieje, kto się śmieje ostatni. Femka i Sofia na rozkaz Jakusza z Borurzyna opróżniają komnatę Anny Cylejskiej. Królewna Jadwiga bardzo to przeżywa.
Wiosna 1417. Elżbieta podsłuchuje rozmowę panów o swojej matce i królu Władysławie. Obawia się, że jej matka wplącze się w romans z owdowiałym królem. Jagiełło obdarowuje Granowską futrami i klejnotami i zabiera ją do kaplicy Świętej Trójcy w Lublinie. Tam się oświadcza. Granowska odmawia. Arunas, Sambor i Grzymek odnajdują bandę opryszków i Mścisława, który im przewodzi. Arunas zabija Mścisława. Jego zwłoki przywożą do Krakowa. Sofia i Sambor wyznają sobie miłość. Słyszy to królewna Jadwiga, która postanawia, że jej rycerzem zostanie Pietrek. Na soborze w Konstancji Falkenberg obiecuje Colonnie, że pomoże mu w zdobyciu tronu papieskiego. I po raz kolejny oskarża Jagiełłę o to, że jest skrytym wrogiem Kościoła i że otruł żonę. Mikołaj Trąba i Zawisza Czarny dowiadują się, że Heinrich przekupuje kardynałów, żeby głosowali na Colonnę.
Rok 1417. Jagiełło w Sanoku informuje swoich doradców, że się żeni z Elżbietą Granowską. Zbigniew Oleśnicki i Wojciech Jastrzębiec twierdzą, że jest za stara, chora, i że jest zwykłą niewiastą. A królowi potrzebny jest męski potomek. Lech zostaje pomocnikiem kata i czyści miejskie rynsztoki. Jego córka Nieradka przypomina mu, że należy chodzić do łaźni. O tym Lech nie pamięta, ale nie zapomina, że kiedyś żacy zrobili mu głupi dowcip, za który trafił do więzienia z łaźni. Lech ośmiesza Pawła przed Agatą. A ten za to kradnie mu ubrania, gdy Lech jest w łaźni. W Konstancji zapadają niekorzystne dla Polski decyzje. Za sprawą Zygmunta Luksemburskiego Falkenberg, do czasu wyboru nowego papieża, ma pozostać na wolności. Polska delegacja jest rozczarowana.
02 maja 1417 r. W Sanoku, w czasie ślubu Jagiełły z Elżbietą Granowską zaczyna się wielka burza. Czy to zły znak? Zbigniew Oleśnicki na weselnej uczcie zbyt głośno krytykuje decyzje króla i traci szansę na stanowisko podkanclerza. Na Wawelu królewna Jadwiga postanawia zastąpić nieobecnego króla i zacząć rządzić. Na początku swych rządów chce iść na jarmark majowy. Królewna jest zachwycona siłaczami, połykaczem ognia i glinianym ptaszkiem, którego dostaje od garncarza Michała. Gdy zaczyna padać deszcz, Pietrek zanosi ją na Wawel. Wieść o ślubie Jagiełły dociera na Wawel. Nikt się nie cieszy, a zrozpaczona Jadwiga znika.
Maj 1417. Królewna Jadwiga, dowiedziawszy się o kolejnym ślubie swego ojca, ucieka w nocy na grób matki. Żeby chociaż trochę ją rozweselić, Pietrek przynosi jej szczeniaka Psuja. Królewna jest zachwycona. Ale szczeniak rozrabia, więc ochmistrz Jakusz z Boturzyna każe go zanieść do psiarni. Królewna zarządza nad szczeniakiem sąd, któremu przewodzi. Pies Psuj zostaje w królewskich komnatach. Jagiełło postanawia zabrać Granowską na Ruś. Jastrzębiec mówi wprost, że Jagiełło i Granowska są rodzeństwem, ponieważ matka Elżbiety była matką chrzestną króla. Jagiełło, słysząc krytyczne uwagi, jest coraz bardziej wściekły. W liście prosi Mikołaja Trąbę o uzyskanie papieskiej dyspensy na swój ślub. Prędzej abdykuje niż pozwoli go unieważnić. Wyjeżdża do Wilna.
Jesień 1417. Król Władysław Jagiełło postanawia, że abdykuje, jeśli polscy panowie nie uznają jego małżeństwa z Elżbietą Granowską i nie zgodzą się na jej koronację. Oleśnicki i Jastrzębiec przepraszają króla i proszą, by został na tronie. Elżbieta Granowska nie jest miło witana ani w Krakowie, ani na Wawelu. Królewna Jadwiga jest pełna obaw wobec macochy i jej córek. Panowie wielkopolscy twierdzą, że kraj nie uzna nowej królowej. Trwa sobór w Konstancji. Król Władysław liczy na pomoc Mikołaja Trąby w sprawie dyspensy papieskiej. Paweł Włodkowic przynosi wieści, że kardynałowie chcą wybrać Trąbę na papieża. Kariera kościelna czy służba Polsce i polskiemu królowi? Co wybierze? W tle miłosne szarady Sambora i Sofii. Sambor chce się oświadczyć, ale boi się odrzucenia.
Koniec 1417 roku. Mikołaj Trąba nie został wybrany na soborze w Konstancji na papieża. Ale wybrano go pierwszym polskim prymasem. Na Wawelu odbywa się koronacja Elżbiety Granowskiej. Król Jagiełło i Elżbieta są szczęśliwi, mimo niechęci otoczenia. Królowa Elżbieta jest coraz bardziej chora. Czeka na swoje nowe dwórki, ale żadna nie przyjeżdża na Wawel. Jan Szafraniec proponuje swoją siostrę Konstancję, a potem sam zostaje podkanclerzem koronnym. Jadwiga i szczeniak Psuj narozrabiali rozrywając sukienkę córki nowej królowej. Z tarapatów wybawia królewnę Pietrek dratewka, który naprawia zniszczoną sukienkę. A na krakowskim rynku Maciek, Paweł i Jasiek za ćwierć grosza koronują mieszczki. Paweł, żeby przypodobać się Agacie stawia horoskopy.
Wiosna 1418. Jagiełło wybiera się do Brześcia Kujawskiego, aby przedłużyć pokój z Krzyżakami. Elżbieta chce z nim jechać, ale jest coraz słabsza. Zostaje na Wawelu i poznaje swą nową dwórkę Konstancję, która popełnia gafy - jedna za drugą. Na soborze w Konstancji Mikołaj Trąba i Paweł Włodkowic, pomimo sprzeciwu papieża, wnoszą apelację w sprawie Jana Falkenberga i jego satyry szkalującej polskiego króla. Paweł wróży Agacie, że znajdzie upragnioną wielką miłość. Dokładnie opisuje wybranka, czyli siebie. Ktoś jednak wchodzi mu w paradę - Martinus. Z twierdzy w Krzemieńcu, po 9 latach więzienia, ucieka książę Świdrygiełło. Księcia Witolda nie ma w mieście. Księżna Anna Witoldowa jest bardzo chora, ale będzie bronić miasta, jeśli Świdrygiełło je napadnie.
Na soborze w Konstancji Papież Marcin V potępia satyrę Falkenberga. Jan Falkenberg zostaje ukarany i zamknięty w więzieniu. Do Jagiełły dociera wiadomość o ucieczce księcia Świdrygiełły z twierdzy w Krzemieńcu i zdobyciu przez niego Łucka. W Wilnie umiera Anna Witoldowa. W Krakowie wdowa Agata daje się omamić Martinusowi. Medyk Hiszpan jest pewien, że widział kiedyś w Bieczu Martinusa i jego... żonę. Przyjaciele chcą ją uchronić przed popełnieniem błędu, ale ta przyjmuje oświadczyny. Królowa Elżbieta Granowska ma nową damę dworu, Konstancję, siostrę Szafrańców. Do Sofii dociera źle zrozumiana przez Pietrka informacja o zaręczynach Konstancji z Samborem.
Jesień 1418. Piotr Szafraniec przywozi wieści o wybuchu powstania na Żmudzi. Buntownicy chcą, aby ich władcą był Świdrygiełło. Na Wawel dociera Zawisza Czarny z listem od papieża i z wieściami, że Świdrygiełło jest na soborze w Konstancji u Zygmunta Luksemburskiego. Jagiełło planuje spotkanie z Witoldem i wielkim mistrzem krzyżackim w Wielonie pod Wilnem. Martinus, korzystając z pomocy Grety i garncarza Michała, zaczyna sprzedawać swoje oryginalne garnki. Niektórzy mówią, że to oszust, a Agata dała już na zapowiedzi. Sofia postanawia wrócić do majątku po mężu i żegna się z Jadwigą. Królewna stara się dzielnie znieść pożegnanie. Femka mówi jej o domniemanym ślubie Konstancji i Sambora. Królowa rozmawia ze swoją dwórką i z Samborem, i wyjaśnia nieporozumienie. Sambor dogania Sofię na trakcie i wyznaje jej miłość.
Jesień 1418. Trwają negocjacje polsko-krzyżackie. Do Wielony przyjeżdża Wielki Mistrz Krzyżacki Michał Kuchmeister. Król Władysław nie godzi się na papieskie mediacje w sporze z zakonem. Elżbieta Granowska czuje się coraz gorzej. Księżna Aleksandra prosi Jagiełłę, by nie pokazywał po sobie, że wie jak poważny jest stan zdrowia jego żony. Książę Witold chce poślubić młodą Juliannę Holszańską. Ale narzeczona jest siostrzenicą jego zmarłej żony, więc musi czekać na papieską dyspensę. Król Władysław postanawia, że biskup udzieli tego ślubu bez czekania na wieści z Rzymu. Kunegunda, Aydeniz i Nieradka bezskutecznie próbują odwieść Agatę od poślubienia Martinusa. W trakcie uroczystości do kościoła wpada Paweł i woła, że zna powód, dla którego to małżeństwo nie może być zawarte.
Wiosna 1419. Jagiełło nie godzi się na papieski arbitraż w konflikcie polsko-krzyżackim, więc Krzyżacy chcą porwać polskiego króla. Jagiełło unika krzyżackiej zasadzki, dzięki informacji od Johanna, który pojawia się po 12 latach. Konstancja jest chora z miłości do Sambora. Mszczuj czuje się coraz bardziej samotny i postanawia pojechać nawracać pogan. Ale wpada w oko Konstancji. Martinus vel Marcin okazuje się oszustem. Zostawił w Bieczu swoją ślubną i w dodatku zabrał jej kosztowności. Paweł przywozi do Krakowa Bognę - jego żonę. Obie oszukane kobiety - Agata i Bogna postanawiają ukarać oszusta.
Maj 1419 roku. Jagiełło z Zygmuntem Luksemburskim debatują w Koszycach o konflikcie Korony i zakonu. Zygmunt obiecuje, że w przypadku wojny poprze Koronę. Do Koszyc przyjeżdża Świdrygiełło. Księżna Aleksandra podpowiada bardzo samotnej i chorej Granowskiej, jak utrzeć nosa wrogom. Powinna zażądać, dla swego syna Jana, hrabiowskiego tytułu. Ciołek dowiaduje się o pomyśle królowej. Jest oburzony i opowiada o tym Oleśnickiemu, który namawia go do napisania satyry na królową. Oleśnicki zabiera pijanemu Ciołkowi karty satyry, które trafiają między lud i... do uszu królowej. Johann opowiada rycerzom swoją historię. Chciał iść z pielgrzymką do Jerozolimy, ale trafił do tureckiej niewoli. Konstancja przerzuca swój afekt na Mszczuja.
Lato 1419. Jan Szafraniec czyta królowi fragmenty paszkwilu na królową Elżbietę. Świdrygiełło obiecuje, że się tym zajmie. Znajdzie autora i wrzuci go do lochu. Ciołek jest przerażony. Próbuje odebrać Oleśnickiemu resztę stron satyry. Przecież na jednej z nich jest jego podpis. Granowska jest przerażona, że o tej satyrze dowiedzą się jej dzieci. Księżna Aleksandra przekonuje ją, że nadanie tytułu hrabiowskiego Janowi Pileckiemu zaboli wrogów królowej. Jagiełło wzywa Jastrzębca i każe mu jak najszybciej przygotować odpowiednie dokumenty. Do Krakowa przyjeżdża syn Granowskiej - Jan Pilecki. Chłopak słyszy satyrę na matkę. Chce ukarać Wesołka, który ją wygłasza, ale dochodzi do bójki. Z kłopotu ratuje go Pietrek. Chłopak, który został giermkiem Sambora, szykuje się na wojnę. Femce się to nie podoba.
Sierpień 1419 roku. Król Jagiełło chce się ostatecznie rozprawić z Krzyżakami. Zwołano pospolite ruszenia i szlachta się niecierpliwi. Johann przynosi wieści, że Krzyżacy palą własne wioski. Król Władysław finalnie przyjmuje argumenty Witolda i zawiera z zakonem kolejny rozejm. Świdrygiełło prowadzi śledztwo w sprawie satyry na królową. Książę przesłuchuje żaków Macieja, Pawła i Jaśka. Broni ich Bdzigost, który przekonuje księcia, że żacy są za głupi na napisanie tego typu poezji. Satyrę na pewno napisał ktoś wykształcony, związany z dworem. Oleśnicki odrzuca zarzuty i oddaje stronę satyry podpisaną „Ciołek”. Wróżby Grety nie wszystkim pokazują długie i szczęśliwe życie. Na dłoni królowej nie widać wiele dobrego, ale Greta ją okłamuje mówiąc, że kolejne lata będą spokojne i szczęśliwe. Królowa Elżbieta trafia na twardy opór Jastrzębca w sprawie tytułu hrabiowskiego dla jej syna. Król, po podpisaniu rozejmu, wraca do Krakowa.
Jesień 1419. Władysław nie czuje się najlepiej po rażeniu piorunem, ale bardziej martwi się postępującą chorobą Granowskiej. Szuka ratunku u litewskiego guślarza. Wysyła po niego Arunasa i Sambora. W Pradze umiera Wacław IV. Na Wawel przyjeżdża czeski poseł i w imieniu Czechów proponuje Jagielle koronę. Świdrygiełło próbuje zmusić Ciołka do załatwienia, z Jastrzębcem, tytułu hrabiowskiego dla Jana Pileckiego. Kiedy Ciołek zawodzi, Świdrygiełło wydaje go królowi. Aydeniz jest zazdrosna, że jej mąż kat Bartosz przyglądał się Agacie - wdowie po młynarzu i ukochanej Pawła. Rzuca się na nią i walczące kobiety rozdziela dopiero Femka.
1420 rok. Jagiełło nie przyjmuje czeskiej korony. Nie chce narażać się węgierskiemu królowi. A Zygmunt Luksemburski i tak wydaje we Wrocławiu niekorzystny wyrok dla Polski. Kat próbuje recytować Aydeniz miłosne wiersze, ale ta go wyśmiewa. Bartosz idzie za nią do łaźni i wyznaje jej miłość, ale za zasłoną jest Agata. Tym razem obie kobiety zaczynają go bić. Ciołek, dzięki wstawiennictwu królowej, zachowuje głowę, ale zostaje wyrzucony z Wawelu. Na krakowskich uliczkach mieszczanie rzucają w niego zgniłymi warzywami. Mieszka od dwóch miesięcy kątem w karczmie, ale nie ma czym zapłacić. Kunegunda każe mu się wziąć do pracy. Ale jakiej? Przecież on jest szlachcicem. Arunas przywozi z Litwy guślarza Krywe. Może on uratuje Granowską. Guślarz Krywe zaczyna swoje czary - rytuał ozdrowienia. O przyjeździe Litwina dowiaduje się Świdrygiełło i mówi o tym Jastrzębcowi i Oleśnickiemu. We trzech postanawiają nakryć króla na pogańskich obrzędach. Idą do lasu i zamiast króla i królowej spotykają kata
Maj 1420. Królowa Elżbieta jest chora, ale prosi Jagiełłę, aby pojechał na umówione spotkanie z Witoldem. Król Władysław czuje, że już jej więcej nie zobaczy. Razem ze Świdrygiełłą jadą do Brześcia. W Krakowie natomiast dni radości. Sofia wychodzi za mąż za Sambora, Aydeniz godzi się z katem Bartoszem, a Paweł oświadcza się pięknej wdówce Agacie.
Późne lato 1420. Minęły trzy miesiące od śmierci ukochanej żony - królowej Elżbiety. Władysław Jagiełło rusza do Wilna. Wraz z nim jadą jego brat - książę Świdrygiełło i młody dworzanin Jan Hincza. W drodze, nad jeziorem, spotykają trzy kąpiące się księżniczki Holszańskie - Wasylisę, Marię i Sonkę. Po przyjeździe do Wilna Świdrygiełło prosi księcia Witolda o wybaczenie zdrady i przyrzeka poddać się jego wielkoksiążęcej władzy. Na wydanej przez Witolda i księżną Juliannę uczcie księżniczki poznają króla. Do Krakowa przybywają Czesi - Jan Żiżka, Honzik, i Henryk Czech. Chcą szukać sprzymierzeńców, którzy poprą husytów. Jan Głowacz i Oleśnicki chcą się ich pozbyć. Wynajmują zbirów, którzy mają ich zabić. Czechów ratują z opresji Sambor i Grzymek. Królewna Jadwiga śni o polskiej koronie i o mariażu z księciem Bogusławem. Bo właśnie na Wawel przyjechał z prezentem posłaniec ze Słupska.
Jesień 1420. Księżniczka Sonka podoba się nie tylko królowi Władysławowi. Książę Świdrygiełło chciałby ją mieć w łożu. Dziewczyna gryzie go w rękę i ucieka. Delegacja czeska - Jan Żiżka, Honzik i Henryk Czech oferują Jagielle koronę. Król Władysław nie odmawia. Ale proponuje, aby oddali tron księciu Witoldowi. Witold snuje plany o ożenku króla z Sonką, a Zygmunt Luksemburski swata Jagielle wdowę po czeskim królu Wacławie. Do posagu dołącza Śląsk. Na Wawelu antyhusycki Oleśnicki chce się dogadywać z Luksemburczykiem. Bracia Szafrańcowie są temu przeciwni. W karczmie Bdzigost tłumaczy Pietrkowi doktrynę husycką. Pietrek wybiega z karczmy i znika razem z mieczem Zyndrama.
Zima 1420/1421. Król wysyła na dwór węgierski Zawiszę, swojego posła i szpiega. Ma on przekonywać Luksemburczyka o chęci królewskiego mariażu z Ofką. Ale tak naprawdę Jagiełło chce mieć młodą żonę, Sonkę, która da mu upragnionego syna i następcę tronu. Zbigniew Oleśnicki i młody Hincza jadą do książąt Holszańskich. Mają prosić o rękę księżniczki. Ale której? Bo król im tego nie powiedział. A siostry są trzy. Tymczasem Sonka dostaje prezent od księcia Świdrygiełły. Ale odrzuca jego zaloty. Na Wawelu królewna Jadwiga marzy tylko o mężu i urodzeniu dziedzica tronu. Femka rusza z Zawiszą na południe, do Czech, w poszukiwaniu Pietrka.
Rok 1421. Zbigniew Oleśnicki i Jan Hincza proszą, w imieniu króla Władysława, o rękę księżniczki Holszańskiej. Wszyscy są przekonani, że chodzi o najstarszą Wasylisę. Sonka marzy o oświadczynach Jana Hinczy. Na Wawel przyjeżdża poseł z Brandeburgii, który w imieniu elektora Fryderyka Hohenzollerna prosi o rękę królewny Jadwigi dla swego siedmioletniego syna. Jadwiga marzy o wyjściu za Bogusława Słupskiego. Na razie wygrywają Hohenzollernowie. Zawisza i Femka jadą do Czech. Niestety wpadają w zasadzkę i dostają się do niewoli u Husytów. Jan Żiżka oskarża Zawiszę o szpiegowanie i bycie podwójnym agentem.
Rok 1421. Król Jagiełło jest zły na panów, że ingerują w sprawę jego ożenku z księżniczką Holszańską. Niektórzy są oburzeni, bo księżniczki Holszańskie są stryjecznymi wnuczkami Jagiełły. Król więc musi czekać na kolejną dyspensę. Królewna Jadwiga, za plecami ojca, pisze list do Barbary Cylejskiej, swojej krewnej i żony Zygmunta Luksemburskiego. Skarży się w nim na ojcowską decyzję o jej małżeństwie z Fryderykiem Hohenzollernem. Sofia mówi Samborowi, że będą mieli dziecko. Na Wawel niespodziewanie zostaje wezwany Ciołek. Zostaje sekretarzem biskupa Jastrzębca. Sonka obawia się spotkania ze Świdrygiełłą, nie chce jechać do Wilna i symuluje chorobę. Olga okłada ją pokrzywami. Żiżka uwalnia Femkę, która wstawia się za Zawiszą. Ten wyjeżdża, a ona zostaje w Czechach, by szukać syna.
Jesień 1421. Na Wawel przyjeżdża siedmioletni narzeczony Jadwigi - Fryderyk Hohenzollern. Jadwiga nie chce się z nim spotkać. Mały Fryderyk biega po całym zamku i tylko Mikołaj Trąba umie go uspokoić. W Wilnie na króla czekają panny Holszańskie – Wasylisa i Maria. Rodzina jest przekonana, że król chce ożenić się z najstarszą Wasylisą. Nie przyjmuje do wiadomości słów Witolda, że chodzi o Sonkę. A ta, z bąblami po obłożeniu się pokrzywami, zostaje w majątku księcia Semena. Nagle traci przytomność.
Jesień 1421. Król Władysław jedzie do Wilna. Ustala z Witoldem, że do Pragi pojedzie Zygmunt Korybutowicz. Będzie namiestnikiem Witolda i przygotuje grunt pod jego koronację na czeskiego króla. Na spotkanie z Jagiełłą czeka rodzina Holszańskich - Semen, Aleksandra Drucka i dwie księżniczki - Wasylisa, która jest pewna, że zostanie królewską żoną i najmłodsza Maria. Wychodzi na jaw pomyłka z pannami Holszańskimi. Jagiełło chce się ożenić z Sonką. Na Wawelu szaleje mały Fryderyk Hohenzollern. Zawisza przywozi z Budy Jana Strasza, nie wiedząc, że to szpieg Zygmunta Luksemburskiego.
Jesień 1421. Sonka godzi się ze swoją królewską przyszłością, ale ciągle myśli o Janie Hinczy. Świdrygiełło widzi, jak młodzi na siebie patrzą i chce o tym powiedzieć bratu. Ale książę Witold każe mu milczeć. Księżniczka Wasylisa cieszy się, że jednak nie zostanie królową. Jest szczęśliwa, bo sama może wybrać sobie męża. Wybiera Iwana Bielskiego - bratanka króla. Tymczasem na Wawelu królewna Jadwiga postanawia wychować swego narzeczonego - małego Fryderyka Hohenzollerna. Niestety, gubi się ukochany piesek królewny. A chłopiec miał się nim opiekować. Psuja przyprowadza na zamek Jan Strasz, który dzięki temu wkrada się w łaski królewny.
Rok 1422. W Nowogródku odbywa się chrzest Sonki Holszańskiej. Przyjmuje imię Zofia. Zawisza Czarny przywozi na Litwę legata Brandę Castiglione z dyspensą od papieża. Ma miejsce skromny ślub z Jagiełłą. Jan Hincza nie idzie na weselną ucztę. Wdaje się za to w bójkę z księciem Świdrygiełłą i trafia do lochu. Mały Fryderyk Hohenzollern zakłada smoczą maskę i straszy Mikołaja Trąbę. Arcybiskup ma zawał serca. Na szczęście chłopiec wzywa pomoc. Komtur Malborka Russdorf zleca Hermanowi zabójstwo Jadwigi.
Rok 1422. Zofia, czwarta żona króla Władysława przyjeżdża do Krakowa. Już przy bramie witają ją mieszkańcy. Ciołek daje Hinczy poemat dla przyszłej królowej. Zofia na Wawelu od razu ściera się z Jadwigą. Nie zna jeszcze dworskiego ceremoniału. I zajmuje komnaty królowej, w których po śmierci matki - Anny Cylejskiej, mieszkała królewna. Lech zostaje okradziony przez nieznanego złodzieja. Musi go odszukać, bo honor nie pozwala mu odpuścić. Jagiełło jest wściekły, że Krzyżacy nie chcą wypłacić zasądzonego odszkodowania. Albo oddadzą pieniądze, albo będzie wojna. Komtur Malborka Paul von Russdorf doprowadza do dymisji Wielkiego Mistrza Krzyżackiego Kuchmeistra. Jego szpieg, Herman próbuje dostać się na Wawel.
Rok 1422. Zofii trudno przywyknąć do dworskich obyczajów. Szpieg krzyżacki Herman próbuje zrealizować zadanie - przeszkodzić w zawarciu sojuszu z Brandenburgią podczas wizyty margrabiego Fryderyka Hohenzollerna na Wawelu. Podcina popręg w siodle królewny. Na szczęście Zofia to zauważa i Jadwiga unika wypadku. Królewna Jadwiga nie ma zamiaru dziękować Zofii i nie wiedzieć czemu chce, aby Strasz został jej pokojowcem. Lech chce się zemścić na tym, kto skradł jego sakiewkę. Oprócz pieniędzy miał w niej swoje wybite zęby. Złodziej Sławoj próbuje je sprzedać jako relikwie św. Lamberta. Zbigniew Oleśnicki i Jan Hincza posłują do Malborka. Jeśli nie przywiozą całej sumy, będzie wojna.
Rok 1422. Jagiełło planuje wojnę z zakonem krzyżackim. Zofia martwi się i o niego, i o Hinczę. Na Wawel przyjeżdżają nowe dwórki, panny Szczukowskie - Kachna i Eliszka. Okazuje się, że Zofia i Olga znają je, ale z najgorszej strony. Jagiełło obiecuje pomoc Zygmuntowi Korybutowiczowi, którego Witold wysłał jako swojego namiestnika do Pragi. Tymczasem Oleśnicki w swoim kazaniu piętnuje husytów. Mikołaj Trąba ostrzega króla przed kanonikiem Oleśnickim. Lech wymyśla intrygę przeciw Sławojowi. Upija go w karczmie, ładuje na wóz i planuje wywieźć z Krakowa. Ale konkurent w złodziejskim fachu ląduje w lochu, uznany za szpiega.
Rok 1422. Król Władysław wyrusza na wojnę. Żegna się ze swoim przyjacielem i doradcą Mikołajem Trąbą. Nie wie, że to ich ostatnia rozmowa. Jagiełło zostawia na Wawelu Jana Hinczę, aby opiekował się Zofią. Zmęczony zakazanym uczuciem Jan, na spowiedzi, wyznaje Mikołajowi Trąbie swój afekt do Zofii. Zofia próbuje przełamać lody z Jadwigą, ale tylko ją rozdrażnia. Tymczasem w mieście, Ciołek walczy o powrót do łask, spisując cuda Jadwigi Andegaweńskiej. A Sławoj opuszcza lochy i zapowiada zemstę na Lechu.
Rok 1422. Trwa wojna golubska. Krzyżacy zamykają się w zamku w Golubiu. Polacy przejmują list do Wielkiego Mistrza, w którym jest jasno napisane, że Zygmunt Luksemburczyk popiera zakon. Stanisław Ciołek wraca na Wawel. Zabawia Zofię i jej gości opowieściami o Ginewrze i Lancelocie. Królewna Jadwiga jest zaproszona, ale nie przyjmuje zaproszenia. Krzyżacki szpieg Herman próbuje ją otruć. Ale zatrute pierniczki bierze z tacy mały Fryderyk. W Krakowie złodziejski pojedynek Lecha i Sławoja. Lech idzie do łaźni i kradnie płaszcz Spytka z Melsztyna.
Rok 1422. Mały Fryderyk Hohenzollern i królewna Jadwiga nie zjedli zatrutych pierniczków. Mikołaj Trąba, Zawisza Czarny i Jastrzębiec jadą do Kiezmarku na spotkanie z Zygmuntem Luksemburskim. Arcybiskup nie zdąży przed śmiercią wyjawić, kto jest węgierskim szpiegiem na Wawelu. Pokój mełneński z Krzyżakami zostaje zawarty. Polscy rycerze nie chcą świętować. Według nich tylko Litwa zyskała na tej wojnie - odzyskała Żmudź. Jagiełło ściera się z księciem Witoldem o przyzwolenie Zygmuntowi Korybutowiczowi na radykalną husycką herezję - komunię pod dwiema postaciami. Zofia wyciąga rękę do Jadwigi, lecz kończy się to wypadkiem, podczas którego Jadwiga zapała zachwytem dla Jana Hinczy.
Rok 1422. W Kieżmarku przewodnik Gaspar odzyskuje demaskujący Strasza list. Na razie nikt się nie dowie, kto na Wawelu jest szpiegiem Luksemburczyka. Zawisza spotyka się z Zygmuntem. Zapewnia go, że Jagiełło nie popiera Zygmunta Korybutowicza. Jagiełło, po podpisaniu pokoju z Krzyżakami, wraca na Wawel. Ucztę, na której Zofia i Jadwiga nawet razem tańczą, przerywa wiadomość o śmierci Mikołaja Trąby. Jagiełło bardzo to przeżywa. Zofia zabiera go na trakt, którym Jastrzębiec wiezie zwłoki Trąby. W karczmie Lech i Sławoj pokazują ukradzione fanty. Kto wygra złodziejski pojedynek i zostanie królem krakowskich złodziei? Spytek szuka skradzionego mu płaszcza. Rozpoznaje Lecha.
Wiosna 1423. Zbigniew Oleśnicki chce zostać biskupem krakowskim. Konkuruje z Wojciechem Jastrzębcem i Janem Szafrańcem. Udowadnia Jagielle, że pierwszy jest nieudacznikiem, a drugi ma za duże wpływy na Wawelu. Zofia sądzi, że jest w ciąży. Mimo ostrzeżeń Henryka Czecha i Awdokii, że za wcześnie, by to stwierdzić, mówi królowi o swoich podejrzeniach. Lech nie może odzyskać skradzionego Spytkowi płaszcza. Z pomocą przychodzi Sławoj, ale nie robi tego bezinteresownie.
Wiosna 1423. Zofia i Olga rozdają krakowskim dzieciom kołacze i pierniczki. To ruski zwyczaj rozdawania łakoci dzieciom biedaków, gdy dzieje się coś dobrego. A ona jest przekonana, że jest brzemienna. Niestety, nie jest. Jagiełło ogłasza, że wybrał biskupa Krakowa. Został nim Zbigniew Oleśnicki. Zawisza zostaje jeńcem husytów. Jan Żiżka obiecuje mu publiczną egzekucję w Pradze. Femka wysyła w jego sprawie posłańca do Jagiełły. Prosi króla o pomoc. Jagiełło każe zawieźć do husytów okup za Zawiszę. W drodze powrotnej posłaniec zostaje zatrzymany przez oddział, którym dowodzi Pietrek. W Krakowie powieszono krzyżackiego szpiega Hermana, który chciał otruć królewnę Jadwigę. W karczmie Bdzigost broni Kunegundy przed Głowaczem i zostaje aresztowany za napaść na szlachcica.
Rok 1424. Wawel szykuje się do koronacji Zofii. Zapowiedziało się wielu dostojnych gości. Zofia na matronę dla Jadwigi wybiera Katarzynę Mężykową. Nie jest to dobry wybór. Król Danii Eryk z księciem słupskim Bogusławem, w drodze do Budy, zatrzymują się w Krakowie. Zofia po raz pierwszy ma przyjąć tak dostojnego gościa. Oleśnicki radzi jej, aby prawie w ogóle się nie odzywała. Jagiełło martwi się o Zawiszę, po którym, mimo wysłanego okupu, słuch zaginął. Głowacz oskarża Bdzigosta o napaść na szlachcica. Mnicha będzie sądził sąd miejski. Przyjaciele postanawiają go uwolnić z lochu. Bdzigost ucieka z lochu i wraca do niego dobrowolnie.
Rok 1424. Jagiełło dowiaduje się o nietakcie Zofii w stosunku do króla Eryka. Żona tłumaczy mu, że tylko posłuchała Oleśnickiego. Książę Świdrygiełło wykorzystuje kłótnię między Zofią i Jadwigą, żeby zbliżyć się do królowej. Król widzi go z żoną w dwuznacznej sytuacji. Na Wawelu pojawia się Zawisza Czarny, który po koronacji zaprasza dostojnych gości do swego domu na ucztę. Bdzigost, w czasie procesu przed miejskim sądem, oświadcza, że jest szlachcicem, ale jego szlachectwo nagania, czyli podważa Jan Głowacz. Sędziowie decydują, że Bdzigost musi przedstawić sześciu świadków.
Wiosna 1424. Jagiełło wybiera się na przejażdżkę w towarzystwie dwóch królów - Zygmunta Luksemburskiego i Eryka - króla Danii i Norwegii. Czy będą na niej omawiać ewentualny mariaż królewny Jadwigi z księciem Bogusławem Słupskim? Barbara próbuje przekonać Jadwigę, ale ona uważa, że książę Bogusław jest zarozumiałym pyszałkiem. Królowa Zofia nie jest pewna ciąży i nie chce tym razem robić królowi nadziei. Świdrygiełło po raz kolejny proponuje Zofii schadzkę. Ta, dzięki pomocy Olgi i Hinczy, ośmiesza księcia. Strasz ma uniemożliwić powrót małego Fryderyka na Wawel. Zabija więc posłańca jadącego do Wilna. Kunegunda prosi Głowacza, aby ten wycofał skargę na Bdzigosta. Głowacz staje się wobec niej natarczywy. Hynek ratuje ją z opresji.
Wiosna 1424. Wawel cieszy się na wieść o ciąży królowej Zofii. Jagiełło z tej okazji mianuje Jana Szafrańca na stanowisko kanclerza koronnego, a Stanisława Ciołka na urząd podkanclerza koronnego. Ochmistrzem królowej zostaje Wojciech Malski. Do Witolda dociera poselstwo dwóch królów, by zabiegać o względy dla księcia Bogusława oraz tajne poselstwo od Jagiełły, by zwlekał z decyzją. Tymczasem Świdrygiełło zaczyna spiskować z Zygmuntem Korybutowiczem. Nowy krewniak Bdzigosta pojawia się w Krakowie. To Dobek z Bagna – skąpiec, który chce zapłaty za swoje zeznania. Strasz dostaje nowe zadanie. Szpieg Zdenek przekazuje mu rozkaz - królowa nie może urodzić. Strasz płaci mieszczce Jolancie, aby ta kupiła od Grety zioła poronne.
Lato 1424. Henryk Czech stawia Jagielle horoskop i przepowiada mu troje dzieci. Na Wawel docierają wieści, że Zygmunt Korybutowicz samowolnie zebrał wojska i ruszył do Pragi. W karczmie liczą zebrane pieniądze. Jest ich zbyt mało, aby opłacić zeznania Dobka z Bagna, które potwierdzą szlachectwo Bdzigosta. Hynek kradnie marcepan z królewskiej kuchni. Powinno wystarczyć pieniędzy na opłacenie Dobka. Chciwy krewniak składa stosowne zeznanie. Bdzigost jest wolny. Strasz próbuje podać Zofii zioła poronne, ale Awdokia coś zauważa. Niedoszły zamachowiec sam wypija zioła na poronienie.
31 października 1424 r. Zofia podróżuje z mężem po Polsce. Ale król Władysław wiedząc, że zbliża się termin porodu, odsyła ją do Krakowa. Zawisza przyjeżdża do Przemyśla i przywozi królowi najnowsze informacje o wojnie w Czechach. Żiżka nie żyje. Honzik przynosi Femce, znaleziony w miejscu potyczki z Węgrami, miecz Zyndrama i rękawicę z herbem Słońce. Czy Pietrek zginął w walce? W Krakowie pojawia się Guślarz. Ciekawe przyszłości Katka, Agata i Kunegunda zapraszają do karczmy Guślarza. Zofia z Awdokią i Olgą w wawelskim ogrodzie odprawiają Dziady. Chcą przywołać duchy przodków. Królowa zaczyna wcześniej rodzić. Jagiełło ma proroczy sen. Dzwony w Krakowie obwieszczają narodziny królewskiego syna.
Zima 1424. Władysław Jagiełło wraca do Krakowa. Królewna Jadwiga chce jako pierwsza go powitać. Ale on kieruje kroki do nowonarodzonego syna - dziedzica. Planuje huczny chrzest. Zbigniew Oleśnicki będzie ojcem chrzestnym, w zastępstwie papieża. Zbigniew z Brzezia jest bardzo chory, ale chce wszystkiego dopilnować. Strasz rozpuszcza plotki, że królowa odprawiała Dziady i że dziecko może być nawiedzane przez jakiegoś ducha. Zofia jest rozczarowana, że nie może spędzać więcej czasu z dzieckiem, a Jadwiga sfrustrowana narodzinami brata. Nocą wchodzi do komnaty dziecięcej. Femka odnajduje domniemanego zabójcę swojego syna. Chce pomścić Pietrka. Ale nie może zabić Gabora. Jest taki młody, jak Pietrek. Dominikanin - Inkwizytor szuka Guślarza. Kunegunda, Agata, Katka i Bdzigost pomagają guślarzowi wydostać się z miasta.
Rok 1425. Do Krakowa, na chrzest królewicza Władysława, jedzie biskup Ostii – wysłannik papieża z cenną relikwią – gwoździem z krzyża. Skrzyneczka z relikwią ginie. Na szczęście cudownie się odnajduje. Król i królowa Zofia zapowiadają procesję z cudowną relikwią. Zbigniew Oleśnicki i Jan Głowacz już planują, że szlachta złoży hołd małemu królewiczowi w zamian za nowe przywileje. Jadwiga jest posądzona o złe intencje wobec przyrodniego brata. Nie przychodzi więc na jego chrzest. Na chrzcie nie ma także Zbigniewa z Brzezia. Marszałek umiera. W ostatnich słowach ostrzega króla przed politycznym apetytem Oleśnickiego.
Wiosna 1425. Jagiełło razem z Zofią przyjmują hołd od mieszkańców Krakowa dla siebie i swojego syna. Chcą takiego samego potwierdzenia od szlachty. Tymczasem Oleśnicki chce urzędu dla swojego brata i więcej przywilejów dla panów. Zofia dowiaduje się, co łączyło Awdokię i Daniła. Królowa przy pomocy swoich rycerzy aranżuje ich spotkanie. Jadwiga coraz głośniej zaczyna mówić, że to jej polscy panowie składali hołd i że to ona powinna być następczynią tronu. Katarzyna Mężykowa ostrzega ją, że za takie złe myśli może ją spotkać kara. Królewna ma koszmarne sny i zaczyna bać się kary bożej. Zaczyna ścisły post. Femka wraca do Krakowa. Jedzie z nią Honzik. Spotykają na leśnej drodze Guślarza, który mówi do niej: „Musisz czekać na coś, co jest ci bardzo drogie”. Nie mówi jej, że Pietrek żyje.
Kwiecień 1425. Mały królewicz Władysław jest chory. Awdokia rozrzuca wokół kołyski sól, aby odpędzić złe uroki. Królewna Jadwiga, która pości w ramach pokuty, mdleje. Jagiełło prosi o pomoc Stanisława Ciołka. Ten sprowadza na Wawel młodego kanonika i poetę Adama Świnkę. Strasz zaczyna roznosić po Wawelu plotki, że służka królowej jest wiedźmą i odprawia gusła nad kołyską. Jagiełło przygotowuje się do zjazdu szlachty w Brześciu Kujawskim. Oleśnicki ma ambicje, aby po śmierci króla, zostać regentem. W krakowskiej karczmie Lech przekonuje Bdzigosta, że wie jak ciężkie jest życie króla. Przecież sam jest królem krakowskich złodziei. Femka z Honzikiem wracają do Krakowa. Kobieta w snach widzi Pietrka.
Czerwiec 1425. W Brześciu Kujawskim wszyscy czekają na królową Zofię. A jej orszak myli drogę. Zjazd szlachty w Brześciu Kujawskim nie przebiega po myśli Jagiełły i Witolda. Oleśnicki rośnie w siłę i szykuje sobie grunt pod regencję. Awdokia i Danił mają się ku sobie, tymczasem w Krakowie zbierają się nad kobietą czarne chmury inkwizycji. Głowacz szuka dowodów, że Awdokia odprawia czary. Królewna Jadwiga świetnie się czuje w towarzystwie poety Adama Świnki. Femka rozpacza po śmierci Pietrka. Bdzigost próbuje ją pocieszyć.
Czerwiec 1425. Jagiełło wycisza szum wokół obrządku Dziadów, w którym uczestniczyły Zofia, Awdokia i Olga. Po tym obrządku królowa zaczyna przedwcześnie rodzić. Femka wpada w depresję. Greta daje jej zioła nasenne i zabiera do Guślarza. Ten każe jej czekać na kogoś bardzo bliskiego. Głowacz chce koniecznie kupić dom Femki. Ona jednak wierzy, że Pietrek wróci i nie zamierza go sprzedawać. Wspiera ją Honzik. Papież żąda od polskiego kleru daniny na rzecz wojny z husytami. Oleśnicki zwołuje zjazd biskupów w Łęczycy. Książęta Siemek, Trojden i Kazimierz namawiają biskupa płockiego Stanisława Pawłowskiego, aby odmówił płacenia podatku na wojnę z husytami. Mazowsze się buntuje. Nie chce być dalej lennikiem Korony. Danił prosi królową Zofię o rękę swej ukochanej. Oświadcza się Awdokii, ale nie zostaje przyjęty.
Lato 1425. Książęta mazowieccy nie chcą złożyć Koronie hołdu lennego. Jagiełło karci księżnę Aleksandrę za jej synów. A tymczasem w Płocku młodzi książęta Kazimierz i Trojden planują zamknąć matkę w klasztorze. Awdokia przyjmuje oświadczyny Daniła, ale nie chce opuszczać królowej. Decyduje się jednak na ślub. Danił jest zachwycony. Głowacz chce kupić dom Femki, ale Honzik obiecuje, że ją obroni. Pewnego dnia widzi dwóch chłopców wędrujących z tobołkami. Nie wie, że to synowie rzeźnika uciekli z domu. Zaczynają ich szukać. Głowacz podsuwa myśl, że to na pewno husyta Honzik ich porwał. Rusza na niego obława. Dzięki Grzymkowi i Samborowi znajduje schronienie w zamtuzie.
Listopad 1425. Księżna Aleksandra błaga swojego syna Siemka, aby on i bracia ukorzyli się przed Jagiełłą. Jagiełło przeprowadza ostrą rozmowę z siostrzeńcem: hołd albo podbój Mazowsza! Strasz przekazuje Zdenkowi wiadomości dla Luksemburczyka. Czy widział ich Adam Świnka? Honzik nadal ukrywa się w zamtuzie, a Femka odnajduje dzieci rzeźnika u Guślarza. Uciekli z domu, bo ojciec ich bił. Katka, Kunegunda i Femka wymierzają rzeźnikowi karę za bicie synów.
Grudzień 1425. Jagiełło i Zofia w drodze do Wilna dowiadują się, że do Krakowa dotarła zaraza. Zofia chce wracać, ale król decyduje, że jadą dalej, a mały królewicz Władysław zostanie przewieziony do Chęcin. Jadwiga zostaje na zamku i chce organizować pomoc dla mieszczan. Będzie pomagać tak, jak jej matka. Na wawelskim korytarzu dotyka zarażoną służącą. W Krakowie zaczynają umierać ludzie. Klienci, którzy byli w karczmie, zostają w niej zamknięci. Kwarantanna.
Rok 1426. W Krakowie zaraza. Król i królowa w Wilnie, królewicz w Chęcinach, a królewna Jadwiga zamknięta w wawelskiej komnacie. Być może zaraziła się od chorej służącej. Tylko Adam Świnka jej nie opuścił. W krakowskiej karczmie kwarantanna. Greta z Kunegundą szorują Lecha, który wysmarował się cuchnącą maścią. Witold chce dogadywać się z Krzyżakami i dostać od nich poparcie w czasie wyprawy na Ruś. Jagiełło na polowaniu zostaje zaatakowany przez dzika. Jan z Czyżowa próbuje go bronić.
Rok 1426. Jan z Czyżowa ratuje króla, który został zaatakowany przez dzika. Król wzywa Oleśnickiego i oświadcza, że Zofia będzie uczestniczyła we wszystkich naradach. Na Mazowszu umiera książę Siemowit IV. Młodzi książęta chcą rządzić wspólnie i planują wysłać matkę do klasztoru. Strasz wraca na Wawel i udaje przed Jadwigą bohatera w walce z zarazą. Ale Świnka dowiaduje się od Ciołka, że to nieprawda. Niemira bierze od Grety zioła na miłowanie, które podaje garncarzowi Michałowi. Okazuje się, że to były zioła na mówienie prawdy. Ten konfliktuje się z mieszczanami, wyznaje miłość Grecie i poniża Niemirę.
Rok 1426. Zygmunt Luksemburski nie jest zadowolony, że polski król będzie miał kolejnego potomka. Barbara Cylejska podsuwa mu myśl, aby rzucić na polską królową oskarżenie o niemoralne postępowanie. Jagiełło chce tronu dla małego Władysława bez warunków narzucanych mu przez polskich panów. Oleśnicki pisze do papieża skargę na Jagiełłę. Nie odda władzy ani dochodów z diecezji lubelskiej. Pietrek, przybrany syn Femki i Zyndrama wraca do Krakowa, ale niczego nie pamięta i nie wie, kim jest. Hincza, będąc u krawca, dowiaduje się, że musi spłacić długi swojego brata. Zaczyna szukać pieniędzy, bo dług jest bardzo duży. Niemira jest zła na Gretę. Przez nią stała się pośmiewiskiem. Mści się niszcząc jej stragan.
Maj 1426. Królowa Zofia rodzi drugiego syna. Kazimierz jest bardzo słaby. Henryk Czech unika przedstawienia pełnego horoskopu królewicza. Jan Hincza przywozi na Wawel swego młodszego brata Jakuba. Panny Szczukowskie są zachwycone. Jagiełło nie dogaduje się w Łęczycy ze szlachtą, do czego walnie przyczynił się jego konflikt z biskupem Oleśnickim o przynależność ziemi lubelskiej do diecezji krakowskiej. Polscy panowie, podburzeni przez Oleśnickiego, niszczą dokument poprzedniej umowy z Brześcią. Strasz rozpoczyna realizację swojej misji. Trzeba podważyć ojcostwo Jagiełły. Zaczyna zalecać się do Eliszki Szczukowskiej i wyciąga od niej różne informacje. Adam Świnka jest coraz bardziej podejrzliwy wobec Strasza, więc Strasz rozpuszcza o nim kompromitującą plotkę. Pietrek nadal nie wie, kim jest. Bdzigost opowiada mu różne historie z jego dzieciństwa i młodości. Okazuje się, że Pietrek pamięta, jak się czyta.
Czerwiec 1426. Jagiełło szykuje się do rozprawy z siostrzeńcami - mazowieckimi książętami, którzy chcą oddać Mazowsze w lenno Zygmuntowi Luksemburskiemu. Drugi królewski syn Kazimierz jest bardzo słaby. Henryk Czech uchyla się od postawienia horoskopu. Jan Hincza musi spłacić długi zmarłego brata Henryka. Zofia wbrew radom matki Aleksandry Druckiej, chce finansowo pomóc Hinczy. Daje Oldze naszyjnik, aby ta go sprzedała. Zofia próbuje także wstawić się u męża za siostrą Marią, która nie chce wychodzić za mąż za mołdawskiego hospodara Eliasza. Matka i córka rozstają się poróżnione. Pokojowiec królewny Jadwigi oskarża Adama Świnkę o nieprzystojne zachowanie. Młody kanonik opuszcza Wawel, ale zapowiada zemstę na Straszu. Gromek demaskuje Niemirę. Niemira jest wściekła i namawia brata, aby wyrzucił Gromka z terminu. Pietrek powoli zaczyna sobie coś przypominać.
Lato 1426. Hincza chce odkupić od krakowskiego złotnika naszyjnik królowej. Niestety Strasz, który dowiaduje się o sprawie od Eliszki, wykupuje klejnoty. Zbigniew Oleśnicki zostaje wysłany do Płocka. Ma spróbować dogadać się z mazowieckimi książętami. Gromek chce ukarać Niemirę i udaje umarlaka. Bo to ona namówiła swego brata szewca Czesława, aby go wyrzucił z terminu. Niemira panicznie boi się, że duch Gromka będzie ją prześladować. Podróżujące na Litwę, do domu, Aleksandrę Drucką i Marię napadają zbójcy. Aleksandra Drucka ma zawał serca i umiera. Sambor zostaje ugodzony zatrutą strzałą.
Wrzesień 1426. Zofia jest zrozpaczona po śmierci matki i odsuwa od siebie najwierniejszego rycerza. Hincza i jego brat Jakub bez powodzenia próbują odzyskać naszyjnik królowej, który jest teraz w posiadaniu Strasza. Duch Gromka straszy Niemirę i każe jej przynieść zaległą zapłatę. Jakiś czas potem Niemira przychodzi do karczmy i widzi żywego Gromka. Dała się oszukać. Królewna Jadwiga tęskni za rozmowami z Adamem Świnką. Zaczyna się zastanawiać: czyżby Strasz kłamał? Mazowieccy książęta - Siemek, Kazimierz i Trojden jadą złożyć hołd lenny Jagielle. Zdenek, w imieniu węgierskiego króla, przywozi im prezenty i obietnice przywilejów. Siemek decyduje, że jadą do Sandomierza, do króla Władysława.
Zima/wiosna 1427. Sambor i Grzymek przesłuchują Zdenka i dowiadują się, że na Wawelu działa szpieg. Witold zwyciężył pod Pskowem. Księżna Julianna roznieca apetyt Witolda na koronę. Zaczęły się zapusty i Kraków podziwia komediantów. Zresztą sami mieszczanie także się poprzebierali i idą uliczkami w kolorowym korowodzie. Garncarz oświadcza się Grecie. Olga namawia Zofię, aby zorganizowały na Wawelu zabawę karnawałową. Wesołą zabawę przerywa zła wiadomość - mały Kazimierz jest bardzo chory.
Wiosna 1427. Kazimierz – drugi syn Jagiełły i Zofii nie żyje. Zygmunt Luksemburski i Wielki Mistrz Krzyżacki Russdorf spiskują, jak osłabić unię Polski z Litwą. Pietrek spotyka królewnę Jadwigę. Zakochuje się w niej, nie wiedząc kim jest ta dziewczyna. Sambor zostaje ranny w czasie napadu zbójców na kolebę matki królowej. Strzała, która go ugodziła, była zatruta. Grozi mu amputacja ręki. Zdenek, szpieg Luksemburczyka, jest w rękach krakowskiego kata. Strasz, z rozkazu króla, rusza do Wilna, ale zanim to zrobi eliminuje Zdenka, który może go zdemaskować.
Wiosna 1427. Strasz jest w Wilnie i donosi Witoldowi, że Zofię coś łączy z Janem Hinczą. Hans Vochsee przekazuje, że Zygmunt Luksemburski i zakon będą popierali starania księcia Witolda o królewską koronę. Oleśnicki przekazuje królowi plotki z Wawelu, że królowa, podczas jego nieobecności, szukała rozrywek. Samborowi grozi amputacja ręki. Greta, aby mu pomóc, musi wiedzieć, czym była zatruta strzała, która go trafiła. Pietrek chce się spotkać z tajemniczą dziewczyną. W czasie rozmowy z przyjaciółką z dzieciństwa okazuje się, że nadal prawie niczego nie pamięta.
Wiosna 1427. Jagiełło nie wierzy w plotki o Zofii. Hincza potwierdza, że królowa organizując karnawałową zabawę nie wiedziała o chorobie synka. Król dowiaduje się od Jana z Czyżowa, że Wielki Książę Witold knuje za jego plecami i marzy mu się korona. Trwa walka o uratowanie ręki Sambora. Grzymek, Honzik i Pietrek muszą się dowiedzieć, czym zatruta była strzała, która zraniła ich przyjaciela.
Wrzesień 1427. W Wilnie kłótnia Jagiełły i Witolda o koronę. Witold rzuca oskarżenie na Zofię. Władysław może nie być synem Jagiełły. Król Władysław nie umie sobie z tymi pogłoskami poradzić. Pomaga mu Guślarz Krywe. Daje królowi kubek z ziołami, które przenoszą do innego świata. Królowa nie chce dawnej Konstancji Koniecpolskiej - dwórki Granowskiej, na opiekunkę małego Władysława. Sambor zachował rękę, ale czy będzie sprawna? Lech ma bardzo zniszczone buty. Żałuje pieniędzy na ciżmy i zamawia je u Gromka, czyli u partacza, poza cechem.
Jesień 1427. Jagiełło nie umie poradzić sobie z pogłoskami o niewierności żony. Jedzie do Guślarza Krywem który daje mu magiczne zioła. W narkotycznym śnie spotyka Elżbietę Granowską i dostaje odpowiedź na dręczące go pytanie - synowie Zofii są jego dziećmi. Ale Witold pokazuje mu naszyjnik, który miał pomóc Hinczy w spłaceniu długu. Na Wawel dociera Jan z Czyżowa. Ma sprowadzić na Litwę panny Szczukowskie - Kachnę i Eliszkę oraz ochmistrza Malskiego. Strasz wyjawia Jadwidze, że chodzi o śledztwo w sprawie niemoralnego prowadzenia się królowej. Niemira odkrywa, że buty, w których chodzi Lech, zrobione są przez partacza. Nie ma wątpliwości, że jest nim Gromek.
Jesień 1427. Król Władysław rozkazuje, aby dwórki królowej Kachna i Eliszka Szczukowskie i jej ochmistrz Wojciech Malski zostali przywiezieni do Wilna. Mają być przesłuchani w sprawie domniemanego niemoralnego postępowania Zofii. Eliszka pogrąża królową swoimi zeznaniami. Bojąc się tortur mówi to, czego oczekuje przesłuchujący ją książę Witold. Królowa przyjmowała w komnacie młodych mężczyzn. Jan z Czyżowa, w wawelskich ogrodach, na oczach królowej aresztuje Hinczę. Zofia dowiaduje się, o co jest oskarżana i walczy o swoje dobre imię. Niemira i jej brat szewc Czesław oskarżają Gromka o partactwo, czyli pracowanie poza cechem. Młody chłopak ma być wychłostany i wygnany z Krakowa. Bdzigost i Kunegunda namawiają Lecha, aby poprosił Niemirę o wycofanie oskarżenia.
29 listopada 1427 roku. Świdrygiełło dobija Jagiełłę rewelacjami o przedślubnym afekcie Hinczy i Zofii. Hincza jest w wawelskim lochu przesłuchiwany przez Głowacza. A Jagiełło przesłuchuje Semena Holszańskiego i siostrę królowej Wasylisę. Zofia przekonuje księżną Aleksandrę Mazowiecką do swej niewinności. Udaje się jej także pozyskać Oleśnickiego. Królowa zaczyna rodzić wcześniej niż to było przewidziane. Pietrek powoli odzyskuje pamięć. Prosi Oleśnickiego o pracę na Wawelu. Szewc Czesław przyłapuje Niemirę i Lecha na sianie. Gromek ma szansę na wyzwolenie na mistrza pod warunkiem, że ożeni się z Niemirą.
Grudzień 1427. Księżna Aleksandra i biskup Oleśnicki przyjeżdżają do Wilna z radosną wiadomością: królowa urodziła syna! Jagiełło każe Henrykowi Czechowi postawić niemowlęciu horoskop. Proces trwa i królowa Zofia boi się o siebie i synów. Książę Witold zmienia front i przekonuje Jagiełłę, żeby odstąpił od procesu. Szewc jak najszybciej chce wydać siostrę Niemirę za Gromka. Zawisza rekrutuje chętnych do krucjaty tureckiej. Namawia Sambora i Grzymka. Pietrek chce z nimi jechać. Rozmowę słyszy Adam Świnka, który chce napisać poemat o dzielnym rycerzu z Garbowa.
Styczeń 1428. Król Władysław żąda, aby królowa przysięgała, że nie zrobiła niczego niemoralnego. Zofia przysięga przed krucyfiksem, a Konstancja Koniecpolska i pięć matron zaświadczają o niewinności królowej. Konstancja jest nie tylko opiekunką królewiczów, ale przede wszystkim szpieguje dla biskupa Oleśnickiego. Siostry Szczukowskie - Kachna i Eliszka mówią królowi, że Hincza zawsze wypatrywał oczy za królową. Jagiełło rozkazuje - oskarżeni o romanse z królową szlachcice mają być zwolnieni, poza Hinczą, który zostaje wysłany do lochów w Chęcinach. Gromek nakrywa Lecha i Niemirę na figlach. Jak siostra szewca to wytłumaczy? I co powie jej brat?
Styczeń 1428. Przyjaciele Hinczy, udając zbójów, odbijają go w drodze do twierdzy w Chęcinach. Na ich trop wpada Jan z Czyżowa. Zofia i Jadwiga zawiązują sojusz. Królowa będzie szukać pasierbicy męża. Jagiełło jest nadal w Wilnie. Jego zbrojni przejmują list Witolda do Krzyżaków, w którym w zamian za poparcie w kwestii korony obiecuje im korzystny arbitraż w sprawie granicy z Polską. Pietrek decyduje się wyruszyć z Zawiszą i Samborem na Turków.
Luty 1428. Jan Hincza jest w lochu, w ciężkim więzieniu na zamku w Chęcinach. Jan z Czyżowa obiecuje, że wstawi się u króla za nieszczęsnym więźniem. Zofia zaczyna szukać męża dla Jadwigi. Jagiełło wybacza księciu Witoldowi jego konszachty z Krzyżakami i zgadza się na jego starania o koronę. Dowiaduje się od Witolda, że to Strasz donosił na królową. Lech sugeruje Niemirze, że rozwiązaniem ich problemu byłby jej ślub z bogatym starcem. Zygmunt Luksemburski i Barbara Cylejska planują skłócić Witolda nie tylko z Jagiełłą, ale i z papieżem. Adam Świnka odkrywa, że Strasz jest szpiegiem Luksemburczyka.
Wiosna 1428. Niemira postanawia wydać się za bogatego starca. Jej wybrankiem zostaje bednarz Sobiesław. Król wraca na Wawel. Jan z Czyżowa chce się wstawić za Hinczą, a Adam Świnka chce zdemaskować Strasza. Po rozmowie ze Świnką dla króla jest teraz jasne, że oskarżenie Zofii o złe prowadzenie było intrygą Zygmunta Luksemburskiego. Próbuje pogodzić się z żoną. Czy mu się to uda?
Wielkanoc 1428. Jagiełło i Zofia próbują poskładać małżeństwo, ale rany są jeszcze świeże. Król oskarżył przecież żonę o niewierność. Strasz, aby nie trafić w ręce kata, chce być polskim szpiegiem w Budzie. Niemira i Sobiesław już po słowie. Ale Niemira przemyślała wszystko i boi się małżeństwa ze starcem. W mieście rozpoczynają się procesje pasyjne. Król, myśląc o Wielkiejnocy, wydaje rozkaz, aby Jan z Czyżowa i Medyk Hiszpan pojechali do Chęcin. Czy Hincza jeszcze żyje?
Czerwiec 1428. Zawisza, Pietrek i Sambor walczą z Turkami pod Golubacem. Zygmunt Luksemburski salwuje się ucieczką. Zawisza staje w obronie Pietrka i ginie. Zofia dowiaduje się, że Jagiełło kazał poprawić warunki, w jakich Hincza przebywa w chęcińskich lochach. Razem z Jadwigą organizują odczyt "Pieśni o Rolandzie". Poemat przełożył i przeczyta Adam Świnka. Niemira i Sobiesław są już po ślubie. W noc poślubną, panna młoda usypia ziółkami swojego męża.
Lato 1428. Do Jagiełły przybywa poseł węgierski z wiadomością, że wojska Zygmunta poniosły klęskę, a Zawisza zaginął. Król wzywa Grzymka, który razem z Mszczujem mają odnaleźć Zawiszę, polskich jeńców i ich wykupić z tureckiej niewoli. Pietrek i Sambor dowiadują się, że niedługo mają być zabici. Jeśli nikt ich nie wykupi... Niemira szuka sposobu na Sobiesława – swego jurnego małżonka. Zioła Grety nie pomogły, więc zwraca się o pomoc do Medyka Hiszpana. Ten zaleca długie spacery. Jan z Czyżowa, aby nie ulec zauroczeniu Olgą, prosi króla o zgodę na wyjazd na wojnę.
Lato 1428. Wojska Witolda grzęzną w bagnie pod Nowogrodem. Jan z Czyżowa buduje drewniane pomosty, dzięki którym wojska wychodzą z opresji. Ale Moniwid jest ciężko ranny. Umierając, ostrzega Witolda, że korona może mu przynieść nieszczęście. Z Rzymu wraca Wojciech Jastrzębiec i przywozi wiadomość od papieża – nie ma zgody na koronę dla Witolda. Jadwiga, która czuje się coraz gorzej, mdleje w ramionach Adama Świnki. Niemira i Lech zostają nakryci na „gorącym uczynku” przez Sobiesława. Przerażona kobieta zamyka męża w schowku. Planują z Lechem ucieczkę. Ale najpierw chcą znaleźć pieniądze i kosztowności.
Rok 1428. Zofia jest rozczarowana, że nie pojedzie na zjazd do Łucka, ale król powierza jej rządy na Wawelu. W otoczeniu królowej pojawia się nowa dwórka - Dorota z Rytwian. Mszczuj i Grzymek docierają do obozu tureckiego z okupem za polskich jeńców i dowiadują się o śmierci Zawiszy. Turcy nie chcą także uwolnić wszystkich polskich jeńców. Niemira i Lech, przed wyjazdem z Krakowa, szukają pieniędzy i kosztowności. Wszystko gotowe do ucieczki, ale... Niemira wypuszcza Sobiesława z komórki. Jadwiga cierpi na bezsenność. Jagiełło nocą, w wawelskim ogrodzie, słucha z córką śpiewu słowika. Oboje czują się samotni.
Styczeń 1429. Jagiełło, Zygmunt i Witold spotykają się w Łucku, na zjeździe monarchów. Władcy omawiają obronę przed Turkami, sprawy husyckie i szanse Witolda na koronę. Oleśnicki prezentuje stanowisko panów polskich, którzy nie wyrażają zgody na koronację. Zofia próbuje rządzić. Przeszkadza jej w tym Głowacz. Wcześniej jednak niestosownie zachowuje się wobec Doroty z Rytwian. Grzymek, Sambor i Pietrek wracają do Krakowa ze zbroją Zawiszy. Krakowianie oddają hołd wielkiemu rycerzowi. Także na Wawelu godnie żegnają wielkiego rycerza. Szczęśliwa Femka wita syna, a nieszczęśliwy Honzik pije w karczmie. Pietrek nie godzi się na ślub matki. Ale będzie ślub. Sobiesław mści się na Niemirze uprzykrzając jej codzienne życie. A Lecha oskarża o kradzież rękawiczek.
