Σκόρπιες λέξεις, αλήθειες, αποσπάσματα μιας ζωής, ενός μεγάλου έpωτα. Ένα ημερολόγιο. Της Ηλέκτρας. Τα χέρια που το κρατούν, τρέμουν. Όπως και αυτά του Σταύρου που κρατούν της Ουρανίας. Τα μάτια του Βασίλη υγραίνονται. Νιώθει προδομένος. Από τη μόνη γυναίκα που αγάπησε. «Της είπα να προχωρήσει και προχώρησε» μονολογεί. Τα χέρια του δεμένα μπροστά στη μοίρα του. Όπως και αυτά της Τιτίκας, που βρίσκεται σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο. Δεμένη, φιμωμένη, τρομοκρατημένη. «Καλύτερα να πεθάνεις μια φορά, παρά να υποφέρεις όλες τις μέρες» λέει ο Αισχύλος στον Προμηθέα και ο Σωτήρης πληρώνει αδρά τα όρνεα για να κατατρώνε τον αδερφό του. Η μοίρα, όμως, του χτυπά για μια ακόμα φορά την πόρτα. Στο κατώφλι, ένας επισκέπτης που ήρθε να ανάψει ξανά όσες φωτιές είχαν με τόσο κόπο σβήσει. Η Ηλέκτρα θα ζήσει τον χειρότερο εφιάλτη της...