Na de sluiting van de Limburgse mijnen wordt het verleden rigoureus uitgewist. Gebouwen en mijnschachten gaan en masse tegen de vlakte. Bovengronds herinnert steeds minder aan de mijnbouw. Maar voor de koempels zelf valt het verleden niet te wissen. Zij komen nog regelmatig bij elkaar om herinneringen op te halen. Bij de jongste generatie is sprake van een oplevende interesse. Hoe zag het werk van opa er al die jaren uit en wat heeft het betekend voor de opbouw van naoorlogs Nederland? Langzamerhand maakt verdriet over de mijnsluiting plaats voor trots op het verleden. Met dank aan nieuwe plekken van herinnering.