Fidan bezoekt journalisten in Turkije, waar kritische journalisten aangeklaagd worden en oppositionele media worden gesloten.
Fidan Ekiz reist naar Oeganda. Daar ontmoet ze Ntege Williams, een straatarme maar zeer moedige videojournalist. Het land wordt al dertig jaar geregeerd door president Museveni. Het is op papier een democratie met persvrijheid, maar in werkelijkheid is er grootschalig machtsmisbruik, corruptie en vriendjespolitiek. Journalisten zijn er volledig onbeschermd. Als ze lastig zijn, worden ze geïntimideerd, bedreigd, in elkaar geslagen of voor het gerecht gedaagd met verzonnen aanklachten. Het is Ntege ook allemaal overkomen. Hij heeft zijn vrouw en kinderen op een geheim adres moeten onderbrengen vanwege doodsbedreigingen. Volgens Diana Nanduda van het Human Rights Network for Journalists, leidt dat ertoe dat journalisten zichzelf censureren of gewoon een ander baantje zoeken. 'Unlike Ntege Williams' zegt ze, 'who never gives up'. Fidans reis begint als ze een videobericht krijgt van Ntege. Voor de derde keer heeft de politie hem in elkaar geslagen en zijn videocamera kapotgemaakt
Fidan Ekiz volgt in Colombia Henry Ramirez, een lokale journalist in een van de gevaarlijkste steden van Zuid-Amerika: de havenstad Buenaventura. Het is de grootste zeehaven van Colombia en daardoor trekt het machtige drugsbendes aan. Het straatarme stadje heeft daar zwaar onder te lijden. Henry onthulde een jaar geleden het bestaan van 'casas de pique', oftewel slachthuizen midden in arme woonbuurten waar paramilitaire bendeleden hun slachtoffers levend in stukken hakten. Zijn verhaal werd wereldnieuws, waardoor het leger naar Buenaventuras kwam om rust en orde te brengen. Maar Buenaventura wordt nog steeds gedomineerd door de drugsbendes en dat maakt Henry uitermate kwetsbaar. Hij is een van de weinige journalisten die durft te berichten over de georganiseerde misdaad en dat maakt dat hij alleen maar de deur uit kan met een gewapende bodyguard aan zijn zijde. In sommige provincies in Colombia hebben criminelen volledig het bestuur in handen
Fidan reist naar Myanmar, waar een klein tv-station de dictatuur verslaat in een etnisch verscheurd land. Als Fidan aankomt in Myanmar, het voormalige Birma, is het de vooravond van de parlementsverkiezingen van afgelopen november. De militaire dictatuur heeft weliswaar beloofd de uitslag te respecteren, maar niemand weet of ze die belofte waar zullen maken. Er zijn sterke aanwijzingen dat het regime onder een hoedje speelt met een nationalistische factie van boeddhisten die uiterst gewelddadig zijn tegen de moslimminderheid in Myanmar. Daarmee zou de heersende elite doelbewust chaos creëren in het land en zo het democratiseringsproces weten te frustreren. Er is één televisiestation dat zichzelf tot doel heeft gesteld om te controleren of de verkiezingen eerlijk verlopen. De Democratic Voice of Burma (DVB) heet het en het zendt uit via satelliet vanuit Thailand. Daardoor kan het niet door de militairen uit de lucht worden gehaald
Fidan Ekiz reist naar Moskou waar de krant Novaja Gazeta strijdt voor de waarheid in een land waar de waarheid niet altijd wordt gewaardeerd. Fidan leert daar ster-verslaggever Pavel Kanygin kennen. Hij is één van de jongste journalisten bij NG en zijn werkveld is de Oekraïne. Daar werd hij twee keer gekidnapt en mishandeld omdat de door Rusland gesteunde rebellen boos waren over zijn kritische reportages. 'Vergeef ons, Nederland' kopte Novaja Gazeta op 25 juli 2014, een week na de ramp met de MH17. Pavel is blijven zoeken naar de waarheid omtrent het neerhalen van het vliegtuig waarin 196 Nederlanders zaten. Het heeft hem bedreigingen opgeleverd, vrienden gekost en in Moskou voelt hij zich nooit helemaal veilig. In de week waarin Fidan hem bezoekt wordt Pavel naar Nederland gestuurd om daar verslag te doen van het MH17-rapport van de Onderzoeksraad voor Veiligheid. Fidan blijft in Moskou en is er getuige van hoe het Russische propaganda-apparaat een alternatieve waarheid construeert.
Fidan reist naar Hong Kong waar de vrije pers langzaam maar zeker aan banden wordt gelegd door communistisch China. Volgens Shirley Yam van de Hong Kong Journalist Association is het alsof je een kikker levend kookt. 'Als je heel langzaam het gas hoger zet, merkt de kikker niet dat het water heter wordt, totdat 'ie helemaal gaar is en klaar om gegeten te worden.' Hong Kong valt formeel onder de volksrepubliek China, maar toen het in 1997 werd overgedragen aan Groot-Brittannië, werd afgesproken dat de voormalige kroonkolonie tot 2047 een eigen democratisch systeem zou houden. In 2014 besloot China mee te beslissen over de verkiezingen. De mensen kwamen massaal in opstand tijdens de drie maanden durende Umbrellah Revolution. Ze bereikten niets. Sindsdien vermindert de persvrijheid van Hong Kong gestaag. Investeerders worden onder druk gezet. Er worden cyberaanvallen georganiseerd. Kranten worden opgekocht door investeerders uit het vasteland. Kritische journalisten worden ontslagen