September ’44. Ons land, ons dorp en onze straat zijn in een Belgische euforie. De bevrijders zijn op komst. In de hele buurt wappert de driekleur en overal weerklinkt: “Leve België” naast “Vive la Belgique.” Waarom die tweetalige ééndracht niet lang standhoudt en waarom in onze straat een taalgrens wordt getrokken, komen we te weten in de eerste aflevering van Het onvoltooide land. In de nasleep van de oorlog zorgen collaboratie en repressie voor de eerste communautaire barst. De koningskwestie zal de kloof verder uitdiepen. Vlaanderen wil Leopold weer op de troon, Wallonië wil daar niet van weten. De ziel van het kind is de inzet van een schoolstrijd tussen katholieke Vlamingen en vrijzinnige Franstaligen. De industrie verdwijnt in Wallonië en doemt op in Vlaanderen. De Walen vrezen een Vlaamse dominantie. Dat komt spectaculair tot uiting tijdens de Grote Staking van 1960-1961. De syndicalist André Renard pleit ronduit voor economisch federalisme. De charismatische stakingsleider bekoort ook de jonge Philippe Moureaux: “Als jonge Brusselse intellectueel was ik zo onder de indruk van Renard dat ik lid werd van zijn Mouvement Populair Wallon.” Ook de jonge Vlaamse intellectueel Wilfried Martens droomt van een federale staat: “Toen wij een taalgrens eisten, was dat voor de francofone milieus heiligschennis, maar voor ons was het een basisvoorwaarde om een deelstaat te kunnen uitbouwen.” Na twee marsen op Brussel halen de Vlamingen hun slag thuis. De taalgrens wordt getrokken. Zij het zeer tegen de zin van de Franstaligen. We werden onder druk gezet om toe te geven, beweert Gérard Deprez: “De hoogste kringen van het land wilden dat we de taalgrens goedkeurden om erger te voorkomen.” Vanaf 1963 is het land dus verdeeld door een taalgrens. De federalisten krijgen de wind in de zeilen.