Vijf maanden zijn intussen verstreken, de bisschop heeft nog steeds de brief van Rietje niet beantwoord. Labor Et Constantia heeft intussen in zowat alle buurgemeenten hun volledige oeuvre al paar keer gespeeld om fondsen in te zamelen. Pier zet de mensen aan tot een stakingsactie: op zondag gaan ze niet meer naar Leiedonck naar de mis, zolang de kerk van Waterland niet gewijd is, ondanks hevig protest van de pastoor. Philomène neemt elke gelegenheid om Pier en zijn "bende trawanten" zwart te maken en schuwt daarbij de grote middelen niet: ze laat Brozie doen alsof hij een hartaanval krijgt, zodat ze hem voor de sacramenten der stervenden wel naar de oude kerk moeten brengen. De slecht volgehouden komedie slaat om in bittere ernst wanneer het pasgeboren kindje van Clément en Eufrasie, dat nog steeds niet gedoopt is, slechter en slechter wordt. De pastoor weigert om het in het kerkgebouw te dopen, uit colère doet Pier het dan maar zelf. Dit levert hem de banvloek van de pastoor op.