Vroeger was Vlieland een dor en arm eiland. Tegenwoordig lopen de prijzen er, net als de temperatuur, aardig op. ‘Vliebiza’ volgens de een, ‘het Capri van het Noorden’ volgens de ander. De enige bakker mag dan zoete broodjes bakken, blij is ze niet met deze evolutie. Ook de schilderes en oud-professor maken zich zorgen. Wat als de rustige plekjes en de kennis van de eigen eilandgeschiedenis verdwijnen?