Marieke Vervoort

Het is een hallucinante nacht: ze krijgt tientallen aanvallen, waarbij haar grotendeels verlamde lichaam telkens opnieuw helemaal verkrampt. De pijn is niet te harden, een paar keer verliest ze het bewustzijn. Enkele uren later zit Marieke Vervoort schijnbaar onbezorgd aan de ontbijttafel. "Dit is mijn échte leven. Dit is wat de mensen moeten zien, dit is waarom ik heb beslist om uit het leven te stappen." Uitgelaten, ondanks de voortdurende pijn. Zelden was een portret tegelijk zò rauw en zò levenslustig als het relaas van het bezoek van Wielemie in Het huis. 24 uur lang geniet ze met volle teugen: "Ik leef op champagne en op morfine." Uitgelaten als een kind als ze met haar rolstoel op de trampoline stuitert, blij verrast als haar boezemvriend Tom Waes onaangekondigd het avondmaal komt bereiden, maar even vaak en even snel neemt de pijn de bovenhand. Triatlons, spurtnummers, wereld- en olympische titels, ze heeft alles gewonnen wat er te winnen valt, maar de strijd tegen haar vreselijke spierziekte kan ze niet nog veel langer aan: "Ik leef zo graag, maar er zijn de laatste weken veel meer slechte dan goede momenten. Wil ik nog verder leven in die pijn? Eigenlijk niet."