Joris en Dominique steken de taalgrens over en trekken naar Le Mesnil, een dorp vlakbij de Franse grens. Le Mesnil is omgeven door bossen en ligt erg afgelegen. In de winter, wanneer het sneeuwt, is het dorp vaak onbereikbaar. In de omgeving wordt Le Mesnil ook wel het meest afgelegen dorp van België genoemd, volgens de lokale bevolking is er tijdens de Tweede Wereldoorlog zelfs nooit een Duitser geweest. De gemeente Viroinval, waartoe Le Mesnil behoort, staat in de top 40 van armste gemeentes van België. Het inkomen van de inwoners ligt er flink onder het gemiddelde van ons land. Nu de industrie is uitgestorven, zoeken de inwoners van Le Mesnil naar nieuwe jobs in hun regio. Het afgelegen dorp staat symbool voor de verdwenen industrie en de noodzaak om zichzelf opnieuw uit te vinden. Ooit waren er voor de arbeiders in de omgeving een twintigtal cafés, vandaag is er slechts één overgebleven: Chez Mémène. Het café is tegelijkertijd ook een kruidenierswinkeltje. Je waant je er in de jaren vijftig. Voor de rest is er een kerk en een lagere school, waar zes leerjaren samen in één klasje zitten. Le Mesnil is een mini-gemeenschap met zowat 150 inwoners, sociaal en geografisch geïsoleerd. Het leven verloopt er op een ander ritme, dat van les Mesniliens.