Twee mannen bezoeken de grotten van Montignac, beroemd om hun prehistorische rotsschilderingen. Diederik van Vleuten denkt dat hij in de Baarmoeder van de Westerse Cultuur is beland, Erik van Muiswinkel denkt dat zijn zoontje van vijf beter schilderd. Ze worden het niet eens, en de volgende anderhalf uur leverde een cabaretvoorstelling op die volgens publiek en kritiek tot het beste hoorde dat er de laatste jaren te zien was. Marcel van Dam, Boudewyn Büch, Nelson Mandela en Jan Pronk blijken mannen om wie je erg hard kunt lachen en tot aan Mannen van de Wereld hadden we dat toch niet gedacht!
Van Vleuten als de fantasierijke dromer die ideen naar zich toetrekt als een Vaponastrip en Van Muiswinkel, de rechtlijnige cynicus, die niets moet hebben van graancirkels en praten met dolfijnen. Alle onderdelen van het traditionele cabaret komen aan bod, maar het knappe van dit duo is dat ze in alle disciplines uitblinken. Van Vleuten is een begenadigd componist en de liedteksten van zijn kompaan zijn vormvast en spits. Bovendien is Erik van Muiswinkel een getalenteerd typeur en imitator.
Op een dag moet een man gaan. Weg van gezin, weg van huis en haard. Weg van de sleur in zijn werk, erop uit, om de wereld recht in de ogen te zien! Op een dag, kortom, moet een man naar een huisje. Diederik van Vleuten vroeg zijn vriend Erik van Muiswinkel om mee te gaan. Het resultaat was Mannen met Vaste Lasten, een cabaretprogramma waarin twee mannen, een een huisje en een stapelbed met elkaar in de clinch gaan. Tienduizenden theaterbezoekers en anderhalf miljoen TV-kijkers herkenden in die twee mannen hun eigen man. Hun vader. Hun broer. En het ergste van alles: zichzelf. Wat bespreken twee Nederlandse vrienden van dik veertig in een Huisje op een Waddeneiland? Het leven, de dood, de basisopstelling en de grote vraag: Hoe laat gaan we naar het dorp? Mannen met Vaste Lasten: honderd minuten topcabaret op tien vierkante meter.
PATS! … zo moet een cabaretvoorstelling heten, anno 2006. Of BOF!, KUT! of SNERT! Dus liever niet ANTIQUARIAAT OBLOMOW, al werd dat programma gespeeld door misschien wel het beste niet-bestaande cabaretduo van dit moment. Want Van Muiswinkel en Van Vleuten zijn uit elkaar. De Mannen hebben na het lange weekend in een Huisje besloten ieder hun eigen weg te gaan. Diederik is een tweedehands-boekenwinkel begonnen en wil graag met rust gelaten worden. Televisietijger en Imitatie-kanon Erik van Muiswinkel is niet te beroerd zijn intellectuele vriend regelmatig op te zoeken, en neemt daarvoor gaandeweg steeds krankzinniger gedaantes aan. Ruim anderhalf uur lang zindert de winkel van discussies op het scherp van de snede (‘Scherpst’ is niet correct!), pesterijen, loze gymnasium-kennis, port en speculaas. Vier Victoriaanse stukken ‘Light Opera’ doorsnijden dit in alle opzichten ongewone cabaretprogramma. In 2005 genomineerd voor de Nationale Cabaretprijs, de Poelifinario.
Van Muiswinkel en Van Vleuten in de hoogste versnelling Twee bankjes in een Hollands park. Twee oude vrienden ontmoeten elkaar. Diederik van Vleuten duwt de wagen met baby Spijker erin. Erik van Muiswinkel is ontspannen op weg naar het cricketveld. Een volle theaterzaal neemt zeven kwartier later ademloos van het lachen afscheid van het theaterduo. Gedwongen door een invitatie om in Australië uit te leggen hoe Nederland ervoor staat, spelen Erik en Diederik de bladeren van de bomen, in wat door niemand het Beste Cabaretprogramma van 2007 is genoemd. In Prediker en Hooglied gaat het moderne Nederland grondig op de schop, van het Consultatiebureau tot en met Vincent van Gogh, de Musical; Van Standpunt.nl tot Kapsalon Hair Everywhere: ‘ook voor Uw Naad/het Beste Resultaat’.
Twee mannen, vijf programma's. Mannen van de Wereld waren ze. Mannen op de Maan wilden ze zijn. Mannen met Vaste Lasten werden ze. Maar na Antiquariaat Oblomow en Prediker & Hooglied is hun theatrale pentatlon voltooid. Bijna duizend avonden vol types en ruzies, samenzang en tegenspraak. En nu is het genoeg geweest. Bijna genoeg. Want nog één laatste keer delen ze het stapelbed van hun gezamenlijke bestaan. Nog één keer komt Willem van Hanegem het werk van Tolkien bespreken. Krijgen we bezoek van de Chinese Paul van Vliet-imitator. Horen we dat legendarische Nelson Mandela-lied. Zien we' Afijn, we zien wel. In elk geval gaan we nog één keer twee uur toptheater tegemoet. En daarna zeggen we, dankbaar voor tien jaar cabaretgeschiedenis: Mannen, het allerbeste!
